Namo tassa bhagavato arahato sammā-sambuddhassa

Migajala Sutta: To Migajala

At Savatthi. Then Ven. Migajala went to the Blessed One and on arrival, having bowed down to him, sat to one side. As he was sitting there he said to the Blessed One: "'A person living alone. A person living alone,' thus it is said. To what extent, lord, is one a person living alone, and to what extent is one a person living with a companion?"

"Migajala, there are forms cognizable via the eye — agreeable, pleasing, charming, endearing, fostering desire, enticing — and a monk relishes them, welcomes them, & remains fastened to them. As he relishes them, welcomes them, & remains fastened to them, delight arises. There being delight, he is impassioned. Being impassioned, he is fettered. A monk joined with the fetter of delight is said to be a person living with a companion.

"There are sounds cognizable via the ear... aromas cognizable via the nose... flavors cognizable via the tongue... tactile sensations cognizable via the body... ideas cognizable via the intellect — agreeable, pleasing, charming, endearing, fostering desire, enticing — and a monk relishes them, welcomes them, & remains fastened to them. As he relishes them, welcomes them, & remains fastened to them, delight arises. There being delight, he is impassioned. Being impassioned, he is fettered. A monk joined with the fetter of delight is said to be a person living with a companion.

"A person living in this way — even if he frequents isolated forest & wilderness dwellings, with an unpopulated atmosphere, lying far from humanity, appropriate for seclusion — is still said to be living with a companion. Why is that? Because craving is his companion, and it has not been abandoned by him. Thus he is said to be a person living with a companion.

"Now, there are forms cognizable via the eye — agreeable, pleasing, charming, endearing, fostering desire, enticing — and a monk does not relish them, welcome them, or remain fastened to them. As he doesn't relish them, welcome them, or remain fastened to them, delight ceases. There being no delight, he is not impassioned. Being not impassioned, he is not fettered. A monk disjoined from the fetter of delight is said to be a person living alone.

"There are sounds cognizable via the ear... aromas cognizable via the nose... flavors cognizable via the tongue... tactile sensations cognizable via the body... ideas cognizable via the intellect — agreeable, pleasing, charming, endearing, fostering desire, enticing — and a monk does not relish them, welcome them, or remain fastened to them. As he doesn't relish them, welcome them, or remain fastened to them, delight ceases. There being no delight, he is not impassioned. Being not impassioned, he is not fettered. A monk disjoined from the fetter of delight is said to be a person living alone.

"A person living in this way — even if he lives near a village, associating with monks & nuns, with male & female lay followers, with kings & royal ministers, with sectarians & their disciples — is still said to be living alone. A person living alone is said to be a monk. Why is that? Because craving is his companion, and it has been abandoned by him. Thus he is said to be a person living alone."

មិគជា​លវគ្គ ទី២ (ឆដ្ឋ. ទី៧) (book 35)

បឋមមិគជា​លសូត្រ ទី១

[៦៦] និទានក្នុងក្រុងសាវត្ថី។ គ្រានោះ ព្រះមិគជា​លៈមាន​អាយុ ចូលទៅ​គាល់  ព្រះមាន​ព្រះភាគ។បេ។ លុះព្រះមិគជា​លៈមាន​អាយុ អង្គុយក្នុងទីសមគួរហើយ   ក៏ក្រាប បង្គំ​ទូលព្រះមាន​ព្រះភាគ ដូច្នេះថា បពិត្រព្រះអង្គ​ដ៏ចម្រើន ពាក្យគេតែងនិយាយថា បុគ្គលមាន​ប្រក្រតីនៅម្នាក់ឯង មាន​ប្រក្រតីនៅម្នាក់ឯង ដូច្នេះ បពិត្រព្រះអង្គ​ដ៏ចម្រើន ចុះបុគ្គលមាន​ប្រក្រតីនៅម្នាក់ឯង តើ​ដោយ​ហេតុដូចម្តេច ចំណែកបុគ្គល   មាន​​ប្រក្រតីនៅ​រួមគ្នាជា​គម្រប់ពីរ  តើ​ដោយ​ហេតុដូចម្តេច។ ម្នាលមិគជា​លៈ  មាន​រូប​​ទាំងឡាយ​ ដែលបុគ្គលគប្បីដឹងច្បាស់ ​ដោយ​ភ្នែកដែលជា​ទីប្រាថ្នា ជា​ទីពេញចិត្ត ជា​ទីគាប់ចិត្ត ជា​ទីស្រឡាញ់   ប្រកប​ដោយ​កាម ជា​ទីត្រេកអរ បើ​ភិក្ខុ​ត្រេកអរ សរសើរ ជា​ប់ចិត្ត ចំពោះរូបនោះ កាលភិក្ខុ​នោះ ត្រេកអរ សរសើរ ជា​ប់ចិត្តចំពោះរូ​បនោះ សេចក្តី​ត្រេកត្រអាល រមែងកើតឡើង កាលបើ​មាន​សេចក្តី​ត្រេកត្រអាល សេចក្តី​ប្រាថ្នា ក៏មាន​ កាលបើ​មាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា សំយោជនៈក៏មាន​។ ម្នាលមិគជា​លៈ ភិក្ខុ​ដែលជា​ប់​ចំពាក់ ​ដោយ​ចំណង គឺសេចក្តី​ត្រេកត្រអាលហ្នឹងឯង  ហៅថា អ្នកមាន​ប្រក្រតី នៅរួមគ្នា ជា​គម្រប់ពីរ។បេ។  ​ម្នាលមិគជា​លៈ មាន​រសដែលត្រូវដឹង​ដោយ​អណ្តាត។បេ។ មាន​ធម្មារម្មណ៍ ដែលត្រូវ ដឹងច្បាស់​ដោយ​ចិត្ត ដែលជា​ទីប្រាថ្នា ជា​ទីពេញចិត្ត ជា​ទីគាប់ចិត្ត ជា​ទីស្រឡាញ់ ប្រកប​ដោយ​កាម ជា​ទីត្រេកអរ ​បើ​ភិក្ខុ​ត្រេកអរ សសើរ ជា​ប់ចិត្តចំពោះធម៌នោះ កាលភិក្ខុ​នោះត្រេកអរ សរសើរ ជា​ប់ចិត្តចំពោះធម៌នោះ សេចក្តី​ត្រេកត្រអាល  រមែងកើតឡើង កាលបើ​មាន​សេចក្តី​ត្រេកត្រអាល សេចក្តី​ប្រាថ្នា ក៏មាន​ កាលបើ​សេចក្តី​ប្រាថ្នាមាន​ សំយោជនៈក៏មាន​។ ម្នាលមិគជា​លៈ ភិក្ខុ​ ដែល​ជា​ប់ចំពាក់​ដោយ​ចំណង គឺសេចក្តី​ត្រេកត្រអាលហ្នឹងឯង ហៅថា អ្នកមាន​ប្រក្រតី នៅ​រូមគ្នា ជា​គម្រប់ពីរ។ ម្នាលមិគជា​លៈ ភិក្ខុ​ដែលមាន​ធម៌ ជា​គ្រឿងនៅយ៉ាងនេះ ទុកជា​នៅក្នុងទីសេនាសនៈស្ងាត់ ដែលតាំងនៅក្នុងព្រៃតូចព្រៃធំ ជា​កន្លែងមាន​សំឡេងតិច មាន​សន្ធឹកគឹកកងតិច មិន​មាន​ខ្យល់គួរដល់ អំពើស្ងាត់កំបាំង​របស់​​មនុស្ស គួរដល់ការពួនសម្ងំក៏​ដោយ​ ក៏នៅតែហៅថា អ្នកមាន​ ប្រក្រតីនៅ​រួមគ្នា ជា​​គម្រប់ពីរ។ ដំណើរនោះព្រោះ​ហេតុអ្វី។ ព្រោះ​ថា ភិក្ខុ​នោះ មាន​តណ្ហា ជា​គម្រប់ពីរ ឯតណ្ហានោះឯង ភិក្ខុ​នោះ មិន​​បាន​លះបង់​ហើយ ព្រោះ​ហេតុនោះ ​បាន​ជា​ហៅថា អ្នកមាន​ប្រក្រតីនៅរួមគ្នាជា​គម្រប់ពីរ។

[៦៧] ម្នាលមិគជា​លៈ មាន​រូបដែលត្រូវដឹងច្បាស់​ដោយ​ភ្នែក ដែលជា​ទីប្រាថ្នា​ ជា​ទី​ពេញចិត្ត ជា​ទីគាប់ចិត្ត ជា​ទីស្រឡាញ់ ប្រកប​ដោយ​កាម ជា​ទីត្រេកអរ បើ​ភិក្ខុ​​មិន​ត្រេកអរ មិន​សរសើរ មិន​ជា​ប់ចិត្តចំពោះរូបនោះទេ កាលភិក្ខុ​នោះ មិន​ត្រេកអរ មិន​សរសើរ មិន​ជា​ប់ចិត្ត ​ចំពោះរូបនោះ សេចក្តី​ត្រេកត្រអាល ក៏រលត់ទៅ​ កាលបើ​មិន​ មាន​សេចក្តី​ត្រេកត្រអាល សេចក្តី​ប្រាថ្នា ក៏មិន​មាន​ កាលបើ​មិន​មាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា សំយោជនៈ ក៏មិន​មាន​។ ម្នាលមិគជា​លៈ ភិក្ខុ​ដែលរួចចាក​ចំណង គឺសេចក្តី​ត្រេក ត្រអាលហ្នឹងឯង ហៅថា អ្នកមាន​ប្រក្រតីនៅម្នាក់ឯង។បេ។ ម្នាលមិគជា​លៈ មាន​រស ដែលត្រូវដឹងច្បាស់ ​ដោយ​អណ្តាត។បេ។ ម្នាលមិគជា​លៈ មាន​ធម្មារម្មណ៍ ដែលត្រូវ ដឹងច្បាស់​ដោយ​ចិត្ត ដែលជា​ទីប្រាថ្នា ជា​ទីពេញចិត្ត ជា​ទីគាប់ចិត្ត ជា​ទីស្រឡាញ់ ប្រកប​ដោយ​កាម គួរជា​ទីត្រេកអរ បើ​ភិក្ខុ​មិន​ត្រេកអរ មិន​សរសើរ មិន​ជា​ប់ចិត្ត ចំពោះ​ធម៌នោះទេ កាលភិក្ខុ​នោះ មិន​ត្រេកអរ មិន​សរសើរ មិន​ជា​ប់ចិត្ត នឹងធម៌នោះ សេចក្តី​ត្រេកត្រអាល ក៏រលត់ទៅ​ កាលបើ​មិន​មាន​សេចក្តី​ត្រេកត្រអាល សេចក្តី​ប្រាថ្នា ក៏មិន​មាន​ កាលបើ​មិន​មាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា សំយោជនៈក៏មិន​មាន​ ។ ម្នាលមិគជា​លៈ  ភិក្ខុ​ដែលរួចចាក​ចំណង គឺសេចក្តី​ត្រេកត្រអាល ហៅថា អ្នកមាន​ប្រក្រតីនៅម្នាក់ឯង។ ម្នាលមិគជា​លៈ ភិក្ខុ​មាន​ប្រក្រតីនៅយ៉ាងនេះ ទុកជា​នៅក្នុងស្រុក ច្រឡូកច្រឡំ ​ដោយ​ ពួកភិក្ខុ​ ភិក្ខុ​នី ឧបាសក ឧបាសិកា ពួកស្តេចនិងអាមាត្យធំរបស់​​ស្តេច ពួកតិរ្ថិយ និង សាវ័ករបស់​​តិរ្ថិយក៏​ដោយ​ ក៏នៅតែហៅថា អ្នកមាន​ប្រក្រតីនៅម្នាក់ឯង។ ដំណើរនោះ ព្រោះ​ហេតុអ្វី។ ព្រោះ​ថា ភិក្ខុ​នោះ មាន​តណ្ហា ជា​គម្រប់ពីរមែន​ តែតណ្ហានោះ ភិក្ខុ​នោះ ​បាន​លះបង់​ហើយ ព្រោះ​ហេតុនោះ ​បាន​ជា​ហៅថា អ្នកមាន​ប្រក្រតី នៅម្នាក់ឯង។ ចប់សូត្រ​ ទី ១​​។

Migajala Sutta: An Migajala

In Savatthi. Da ging der Ehrw. Migajala zum Befreiten und mit Ankunft, sich vor ihm verneigt, setzte er sich an eine Seite. Als er dort saß, sagte er zum Befreiten: "'Eine Person alleine lebend. Eine Person alleine lebend', so wird es gesagt. In welchem Ausmaß, Herr, lebt eine Person alleine und in welchem Ausmaß lebt eine Person mit einem Gefährten?"

"Migajala, da sind Formen mittels des Auges wahrnehmbar, annehmbar, angenehm, bezaubernd, reizend, Begierde fördernd, verführerisch, und ein Bhikkhu genießt diese, heißt sie willkommen und verbleibt festgeschnürt an ihnen. So er sie genießt, sie willkommen heißt, festgeschnürt an ihnen verbleibt, kommt Entzücken auf. Dann entzückt, ist er begehrlich. Begehrlich, ist er gefesselt. Ein Bhikkhu mit der Fessel des Entzückens wird eine Person, die mit einem Gefährten lebt, genannt.

"Da sind Klänge, wahrnehmbar mittels des Ohres... Gerüche, wahrnehmbar mittels der Nase... Geschmäcker, wahrnehmbar mittels der Zunge... Tastempfindungen, wahrnehmbar mittels des Körpers... Gedanken wahrnehmbar mit dem Verstand, annehmbar, angenehm, bezaubernd, reizend, Begierde fördernd, verführerisch, und ein Bhikkhu genießt diese, heißt sie willkommen und verbleibt festgeschnürt an ihnen. So er sie genießt, sie willkommen heißt, festgeschnürt an ihnen verbleibt, kommt Entzücken auf. Dann entzückt, ist er begehrlich. Begehrlich, ist er gefesselt. Ein Bhikkhu mit den Fesseln des Entzückens wird eine Person, die mit einem Gefährten lebt, genannt.

"Eine Person in dieser Weise lebend, selbst wenn sie abgelegene Wälder und Wildnisherbergen aufsucht, mit einer unbevölkerten Atmosphäre, fernab von Menschenheit liegend, passend für Zurückgezogenheit, wird immer noch eine Person, die mit einem Gefährten lebt, genannt. Warum ist dies? Weil Begierde ihr Gefährte ist und dieser von ihr nicht abgelegt wurde. Deshalb wird sie eine Person, die mit einem Gefährten lebt, genannt.

"Nun, da sind Formen mittels des Auges wahrnehmbar, annehmbar, angenehm, bezaubernd, reizend, Begierde fördernd, verführerisch, und ein Bhikkhu genießt diese nicht, heißt sie nicht willkommen und verbleibt nicht festgeschnürt an ihnen. So er sie nicht genießt, willkommen heißt, festgeschnürt an ihnen verbleibt, endet Entzücken. Dann nicht entzückt, ist er nicht begehrlich. Nicht Begehrlich, ist er nicht gefesselt. Ein Bhikkhu entbunden von der Fessel des Entzückens wird eine Person, die alleine lebt, genannt.

"Da sind Klänge, wahrnehmbar mittels des Ohres... Gerüche, wahrnehmbar mittels der Nase... Geschmäcker, wahrnehmbar mittels der Zunge... Tastempfindungen, wahrnehmbar mittels des Körpers... Gedanken wahrnehmbar mit dem Verstand, annehmbar, angenehm, bezaubernd, reizend, Begierde fördernd, verführerisch, und ein Bhikkhu genießt diese nicht, heißt sie nicht willkommen und verbleibt nicht festgeschnürt an ihnen. So er sie nicht genießt, willkommen heißt, festgeschnürt an ihnen verbleibt, endet Entzücken. Dann nicht entzückt, ist er nicht begehrlich. Nicht Begehrlich, ist er nicht gefesselt. Ein Bhikkhu entbunden von der Fessel des Entzückens wird eine Person, die alleine lebt, genannt.

"Eine Person in dieser Weise lebend, selbst wenn sie nahe von Dörfern lebt, sich mit Bhikkhus und Bhikkhunis, mit männlichen und weiblichen Laienanhängern, mit Königen und königlichen Ministern, mit Sektenanhängern und deren Schülern abgibt, wird immer noch, eine Person die alleine lebt, genannt. Eine Person die alleine lebt, wird ein Bhikkhu genannt. Warum ist dies? Weil Begierde ihr Gefährte ist und dieser von ihr abgelegt wurde. Deshalb wird sie eine Person, die alleine lebt, genannt."

]