Namo tassa bhagavato arahato sammā-sambuddhassa

1. Sotānugatasuttaṃ

Learning the Teaching

191. "Bhikkhus, if those hearing the Teaching were to practice it verbally, gather the meaning mentally and straighten the view they could expect four benefits. What four?

"Here, bhikkhus, the bhikkhu learns the Teaching as discourses, verse and prose sections, ... re ... and series of questions and answers and becomes learned in that Teaching, He practices it verbally, mentally gathers the meaning and he straightens his view. He dies with confused mindfulness and is born with a certain retinue of gods. There he skillfully voices the Teaching, too. Mindfulness arises to him slowly and he quickly rises to the next higher state. Bhikkhus, this is the first benefit for hearing the Teaching, practicing it verbally and mentally gathering the meaning and straightening the view.

"Again, bhikkhus, the bhikkhu learns the Teaching as discourses, verse and prose sections, ... re ... and series of questions and answers and becomes learned in that Teaching, He practices it verbally, mentally gathers the meaning and he straightens his view. He dies with confused mindfulness and is born with a certain retinue of gods. There he does not voice the Teaching skillfully, becomes successful in teaching the heavenly gathering. Then he recalls isn't it in this Teaching and Discipline that I earlier led the holy life. Mindfulness arises to him slowly and he quickly rises to the next higher state. Like a man clever in knowing the sound of drums, gone to the highway hears the sound of a drum and he does not doubt, whether it is the sound of a drum or not, but concludes it is the sound of a drum. In the same manner the bhikkhu learns the Teaching as discourses, verse and prose sections, ... re ... and series of questions and answers and becomes learned in that Teaching, He practices it verbally, mentally gathers the meaning and he straightens his view. He dies with confused mindfulness and is born with a certain retinue of gods. There he does not voice the Teaching skillfully, becomes successful in teaching the heavenly gathering. Then he recalls isn't it in this Teaching and Discipline that I earlier led the holy life. Mindfulness arises to him slowly and he quickly rises to the next higher state. Bhikkhus, this is the second benefit for hearing the Teaching, practicing it verbally and mentally gathering the meaning and straightening the view.

"Again, bhikkhus, the bhikkhu learns the Teaching as discourses, verse and prose sections, ... re ... and series of questions and answers and becomes learned in that Teaching, He practices it verbally, mentally gathers the meaning and he straightens his view. He dies with confused mindfulness and is born with a certain retinue of gods. There he voices the Teaching skillfully, but is not successful in teaching the heavenly gathering. Then he recalls isn't this the Discipline that I earlier led the holy life. Mindfulness arises to him slowly and he quickly rises to the next higher state. Like a man clever in knowing the sound of conches, gone to the highway hears the sound of a conch and he does not doubt, whether it is the sound of a conch or not, but concludes it is the sound of a conch. In the same manner the bhikkhu learns the Teaching as discourses, verse and prose sections, ... re ... and series of questions and answers and becomes learned in that Teaching, He practices it verbally, mentally gathers the meaning and he straightens his view. He dies with confused mindfulness and is born with a certain retinue of gods. There he voices the Teaching skillfully, but is not successful in teaching the heavenly gathering. Then he recalls isn't this the Discipline that I earlier led the holy life. Mindfulness arises to him slowly and he quickly rises to the next higher state. Bhikkhus, this is the third benefit for hearing the Teaching, practicing it verbally and mentally gathering the meaning and straightening the view.

"Again, bhikkhus, the bhikkhu learns the Teaching as discourses, verse and prose sections, ... re ... and series of questions and answers and becomes learned in that Teaching, He practices it verbally, mentally gathers the meaning and he straightens his view. He dies with confused mindfulness and is born with a certain retinue of gods. There he voices the Teaching skillfully, is not successful in teaching the heavenly gathering. Yet a spontaneously arisen one recognizes another spontaneously arisen and asks sir, 'Do you remember me?' He says, 'I remember you.' Mindfulness arises to him slowly and he quickly rises to the next higher state. Like two friends who had played together in their childhood were to meet each other some day. Then he would ask, 'Friend, do you remember me.' Then he would ask, 'Do you remember this and this', and he would say, 'Yes friend I remember.' In the same manner the bhikkhu learns the Teaching as discourses, verse and prose sections, ... re ... and series of questions and answers and becomes learned in that Teaching, He practices it verbally, mentally gathers the meaning and straightens his view. He dies with confused mindfulness and is born with a certain retinue of gods. There he voices the Teaching skillfully, is not successful in teaching the heavenly gathering. Yet a spontaneously arisen one recognizes another spontaneously arisen and asks sir, 'Do you remember me?' He says, 'I remember you.' Mindfulness arises to him slowly and he quickly rises to the next higher state. Bhikkhus, this is the fourth benefit for hearing the Teaching, practicing it verbally and mentally gathering the meaning and straightening the view.

"Bhikkhus, these are the four benefits for hearing the Teaching, practicing it verbally and mentally gathering the meaning and straightening the view."[/len]

Namo tassa bhagavato arahato sammā-sambuddhassa

សោតានុគតសូត្រ

[៤១] ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ អានិសង្សទាំងឡាយ ៤ ប្រការ នៃធម៌ដែលចូលទៅ កាន់​ត្រចៀករឿយៗ ជាធម៌ដែលបុគ្គលចាំស្ទាត់ រត់មាត់ ចូលចិត្តច្បាស់លាស់ ចាក់ធ្លុះ ដោយទិដ្ឋិ គឺបញ្ញា រមែងកើតបា្រកដ។ អានិសង្ស ៤ ប្រការ តើដូចម្ដេច។ ម្នាលភិក្ខុទាំង​ឡាយ ភិក្ខុក្នុងសាសនានេះ រៀននូវធម៌ គឺ សុត្តៈ គេយ្យៈ វេយ្យាករណៈ គាថា ឧទានៈ ឥតិវុត្តកៈ ជាតកៈ អព្ភុតធម្មៈ វេទល្លៈ ធម៌ទាំងនោះ ជាសភាវៈ ចូលទៅកាន់ត្រចៀក រឿយៗ នៃភិក្ខុនោះ ដែលបានចាំស្ទាត់ រត់មាត់ ចូលចិត្តច្បាស់លាស់ ចាក់ធ្លុះដោយ ទិដ្ឋិបាន។ ភិក្ខុនោះ ភ្លេចស្មារតី ធ្វើមរណកាលទៅ រមែងចូលទៅកាន់ទេវនិកាយណា​មួយ ។ ចំណែកធម៌ទាំងឡាយ រមែងបា្រកដច្បាស់ ដល់ភិក្ខុនោះ ដែលមានសេចក្ដីសុខ ក្នុង​ទេវនិកាយនោះ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ការកើតឡើងនៃសតិ ឈ្មោះថាជា ការយឺតយូរ[1] ឯសត្វនោះ វេលា​ដល់នូវគុណវិសេស ក៏ឆាប់រហ័សជាងសតិនោះ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ នេះជា​អានិសង្ស ទី១ នៃធម៌ ដែលចូលទៅកាន់ត្រចៀករឿយៗ ដែលបុគ្គលចាំស្ទាត់ រត់មាត់ ចូលចិត្តច្បាស់លាស់ ចាក់ឆ្លុះដោយទិដ្ឋិ រមែងកើតបា្រកដ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ មួយ​ទៀត ភិក្ខុរៀននូវធម៌ គឺ សុត្តៈ គេយ្យៈ វេយ្យាករណៈ គាថា ឧទានៈ ឥតិវុត្តកៈ ជាតកៈ អព្ភុតធម្មៈ វេទល្លៈ ធម៌ទាំងនោះ ជាសភាវៈ ចូលទៅកាន់ត្រចៀករឿយៗ នៃភិក្ខុនោះ​ ដែលបានចាំស្ទាត់ រត់មាត់ ចូលចិត្តច្បាស់លាស់ ចាក់ធ្លុះដោយទិដ្ឋិ។ ភិក្ខុនោះ ភ្លេច​ស្មារតី ធ្វើមរណកាលទៅ រមែងចូលទៅកាន់ទេវនិកាយណាមួយ។ ចំណែក​នៃធម៌​ទាំង​ឡាយ មិនសូវបា្រកដច្បាស់ ដល់ភិក្ខុនោះ ដែលមានសេចក្ដីសុខ ក្នុងទេវនិកាយនោះ ប៉ុន្តែ​ជាអ្នកមានឫទ្ធិ ដល់នូវសេចក្ដីស្ទាត់ជំនាញ ខាងផ្លូវចិត្ត សំដែងធម៌ ដល់ទេវបរិសទ្យ​បាន។ ទេវតានោះ មានសេចក្ដីត្រិះរិះ យ៉ាងនេះថា អាត្មាអញ បាន​ប្រព្រឹត្ត​ព្រហ្មចរិយៈ​អំពីមុន ក្នុងធម្មវិន័យណា នេះគឺធម្មវិន័យនោះឯង។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ការកើតឡើង នៃសតិ ឈ្មោះថា យឺតយូរ សត្វនោះ ដល់នូវគុណវិសេស ឆាប់រហ័សជាងសតិនោះ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ប្រៀបដូចជាបុរស ជាអ្នកឈ្លាសវៃខាងសំឡេងស្គរ បុរសនោះ ដើរទៅកាន់ផ្លូវឆ្ងាយ បានឮសំឡេងស្គរ បុរសនោះ ក៏មិនមានសេចក្ដីសង្ស័យ ឬងឿងឆ្ងល់ នឹងសំឡេងស្គរនោះថា សំឡេងស្គរ​មែន ឬមិនមែនសំឡេងស្គរទេ ដូច្នេះឡើយ បុរសនោះ គប្បីដល់នូវសេចក្ដីចូលចិត្តថា សំឡេងស្គរដោយពិត មានឧបមាយ៉ាងណា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុរៀននូវធម៌ ក៏មាន​ឧបមេយ្យ ដូច្នោះដែរ។បេ។ ជា​អ្នក​ដល់​នូវគុណវិសេសឆាប់រហ័ស ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ នេះជាអានិសង្ស ទី២ នៃធម៌ ដែល​ចូល​ទៅ​កាន់ត្រចៀករឿយៗ ដែលបុគ្គលចាំស្ទាត់​ រត់មាត់ ចូលចិត្តច្បាស់លាស់ ចាក់ធ្លុះដោយទិដ្ឋិ រមែងកើតបា្រកដ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ មួយទៀត ភិក្ខុរៀននូវធម៌គឺ សុត្តៈ គេយ្យៈ វេយ្យាករណៈ គាថា ឧទានៈ ឥតិវុត្តកៈ ជាតកៈ អព្ភុតធម្មៈ វេទល្លៈ ធម៌ទាំងនោះ ជាសភាវៈ ចូលទៅកាន់ត្រចៀករឿយៗ នៃភិក្ខុនោះ ដែលបានចាំស្ទាត់ រត់មាត់ ចូលចិត្តច្បាស់លាស់ ចាក់ធ្លុះដោយទិដ្ឋិ។ ភិក្ខុនោះ ភ្លេចស្មារតី ធ្វើមរណកាល​ទៅ រមែងចូលទៅកាន់ទេវនិកាយណាមួយ។ ចំណែកនៃធម៌ទាំងឡាយ មិនបា្រកដច្បាស់ ដល់​ភិក្ខុនោះ ដែលមានសេចក្ដីសុខ ក្នុងទេវនិកាយ​នោះឡើយ ទាំងមិនមែនជា​ភិក្ខុ​មានឫទ្ធិ ដល់នូវសេចក្ដីស្ទាត់ជំនាញ​ខាង​ផ្លូវចិត្ត ហើយសំដែងធម៌ ដល់ទេវបរិសទ្យ​បាន​ឡើយ។ គ្រាន់តែថា ទេវបុត្ត អាច​សំដែង​ធម៌ ដល់ទេវបរិសទ្យបានប៉ុណ្ណោះ។ ទេវបុត្តនោះ មានសេចក្ដីត្រិះរិះ យ៉ាងនេះថា អាត្មាអញ បានប្រព្រឹត្តព្រហ្មចរិយៈអំពីមុន ក្នុង​ធម៌​វិន័យ​ណា នេះគឺធម្មវិន័យនោះឯង។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ការកើតឡើងនៃសតិ ឈ្មោះថា យឺតយូរ សត្វនោះ ដល់នូវគុណ​វិសេស ឆាប់រហ័សជាងសតិនោះ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ប្រៀបដូចបុរស ជាអ្នកឈ្លាសវៃ នឹងសំឡេងស័ង្ខ បុរសនោះ ដើរទៅកាន់ផ្លូវឆ្ងាយ បានឮសំឡេង​ស័ង្ខ បុរសនោះ ក៏មិនមាន​សេចក្ដីសង្ស័យ ឬងឿងឆ្ងល់​នឹង​សំឡេង​ស័ង្ខ​នោះថា សំឡេងស័ង្ខមែន ឬមិន​មែនសំឡេងស័ង្ខទេ បុរសនោះ គប្បីដល់នូវសេចក្ដី​ចូល​ចិត្តថា ជាសំឡេងស័ង្ខដោយពិត មានឧបមាយ៉ាងណា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុរៀន​នូវធម៌ ក៏មានឧបមេយ្យ ដូច្នោះ​ដែរ។បេ។ ជាអ្នកដល់នូវគុណវិសេសឆាប់រហ័ស។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ នេះជា​អានិសង្ស ទី៣ នៃធម៌ ដែលចូលទៅកាន់ត្រចៀករឿយៗ ដែល​បុគ្គល​ចាំស្ទាត់ រត់មាត់ ចូលចិត្ត​ច្បាស់លាស់ ចាក់ធ្លុះដោយទិដ្ឋិ រមែងកើតបា្រកដ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ មួយទៀត ភិក្ខុរៀននូវធម៌ គឺសុត្តៈ គេយ្យៈ វេយ្យាករណៈ គាថា ឧទានៈ ឥតិវុត្តកៈ ជាតកៈ អព្ភុតធម្មៈ វេទល្លៈ ធម៌ទាំងនោះ ជាសភាវៈ ចូលទៅកាន់​ត្រចៀក​រឿយ​ៗ នៃភិក្ខុនោះ ដែលបានចាំស្ទាត់ រត់មាត់ ចូលចិត្តច្បាស់លាស់ ចាក់ធ្លុះដោយទិដ្ឋិ។ ភិក្ខុនោះ ក៏ភ្លេចស្មារតី ធ្វើមរណកាលទៅ​ រមែងចូលទៅកាន់ទេវនិកាយណាមួយ។ ចំណែកនៃធម៌ទាំងឡាយ មិនបា្រកដដល់ភិក្ខុនោះ ដែលមានសេចក្ដីសុខ ក្នុងទេវនិកាយ​នោះ ទាំងមិនមែនជាភិក្ខុមានឫទ្ធិ ដល់នូវការស្ទាត់ជំនាញខាងផ្លូវចិត្ត ហើយ​សំដែងធម៌ ដល់ទេវបរិសទ្យ ទាំងមិនមែនជាទេវបុត្ត អាចសំដែងធម៌ ដល់​ទេវបរិសទ្យបានទេ តែបើ​មាន​ឱបបាតិកសត្វ រំលឹកនូវឱបបាតិកសត្វថា ម្នាលគ្នាយើង ពួកយើងបាន​ប្រព្រឹត្តព្រហ្មចរិយៈ​អំពីមុន ក្នុងធម្មវិន័យណា អ្នករលឹកបាន នូវ​ធម្មវិន័យនោះដែរឬ។ ទេវបុត្ត​នោះ ក៏និយាយយ៉ាងនេះថា ម្នាលគ្នាយើង យើងរលឹកបាន ម្នាលគ្នាយើង យើង​រលឹកបាន។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ការកើតឡើងនៃសតិ ឈ្មោះថា យឺតយូរ សត្វនោះ ដល់​នូវគុណវិសេស ឆាប់រហ័សជាងសតិនោះ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ប្រៀបដូចសំឡាញ់​ពីរនាក់ លេងអាចម៍ដីជាមួយគ្នា សំឡាញ់ទាំងពីរនាក់នោះ មកជួបគ្នា ក្នុងទីណាម្ដងៗ សំឡាញ់ម្នាក់ ក៏និយាយទៅនឹងសំឡាញ់ម្នាក់នោះ យ៉ាងនេះថា នែ​សំឡាញ់ ឯងរលឹក​បាននូវហេតុនេះដែរឬទេ។ សំឡាញ់នោះ គប្បីតបយ៉ាងនេះថា នែសំឡាញ់ អញរលឹក​បាន នែសំឡាញ់ អញរលឹកបាន មានឧបមាយ៉ាងណា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុរៀន​នូវធម៌ ក៏មានឧបមេយ្យ ដូច្នោះដែរ។បេ។ ជាអ្នកដល់នូវគុណវិសេស​ឆាប់​រហ័ស។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ នេះជាអានិសង្ស ទី៤ នៃធម៌ ដែលចូលទៅកាន់​ត្រចៀក​រឿយៗ ដែលបុគ្គលចាំស្ទាត់ រត់មាត់ ចូលចិត្តច្បាស់លាស់ ចាក់ធ្លុះដោយទិដ្ឋិ រមែងកើតបា្រកដ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ អានិសង្សទាំង ៤ ប្រការនេះនៃធម៌ ដែលចូល​ទៅ​កាន់ត្រចៀក​រឿយៗ​ ដែលបុគ្គលចាំស្ទាត់ រត់មាត់ ចូលចិត្តច្បាស់លាស់ ចាក់ឆ្លុះ​ដោយ​ទិដ្ឋិ រមែង​កើតបា្រកដ។

1.	ស្មារតីដែលកើតឡើង ១ភ្លែត ទុកជាយឺតយូរ ឯសត្វដែលមាន​អានិសង្ស​ធម៌​ក្នុងខ្លួន វេលានឹងសម្រេចមគ្គផល បានឆាប់រហ័សជាងស្មារតី១ភ្លែតនោះឯង។