Namo tassa bhagavato arahato sammā-sambuddhassa

ឧបនិសសូត្រ ទី៣

[៦៨] ទ្រង់គង់នៅជិតក្រុងសាវត្ថី … ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា កិរិយា​អស់ទៅនៃអាសវៈ ចំពោះតែបុគ្គល ដែលដឹងច្បាស់ ឃើញច្បាស់ មិនពោលចំពោះ​បុគ្គល ដែល​មិនដឹងច្បាស់ មិនឃើញច្បាស់ទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះបុគ្គលកាលដឹងអ្វី កាលឃើញអ្វី ទើបមានការអស់ទៅនៃអាសវៈ។ បុគ្គលដឹង ឃើញថា រូប ដូច្នេះ ហេតុជាទី​កើតឡើងនៃរូបដូច្នេះ សេចក្តីរលត់នៃរូបដូច្នេះ។បេ។ វេទនាដូច្នេះ។បេ។ សញ្ញាដូច្នេះ។បេ។ សង្ខារទាំងឡាយដូច្នេះ។បេ។ វិញ្ញាណដូច្នេះ ហេតុជាទី​កើតឡើងនៃវិញ្ញាណដូច្នេះ សេចក្តីរលត់នៃវិញ្ញាណដូច្នេះ។បេ។  ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បុគ្គលកាលដឹងយ៉ាងនេះ កាលឃើញយ៉ាងនេះឯង ទើបមានការអស់ទៅនៃ​អាសវៈ។

[៦៩] ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ កាលធម៌ [បានដល់អរហត្តផល។] ជាគ្រឿងអស់ទៅនៃអាសវៈ កើតឡើងហើយ ខយញ្ញាណ [សេចក្តីដឹងក្នុងធម៌ ជាគ្រឿង​អស់ទៅនៃអាសវៈ បានដល់បដិវេកញ្ញាណ។] ណា កើតឡើងដែរ តថាគតពោលថា ខយញ្ញាណ​នោះ ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមានហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃ​ខយញ្ញាណ តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា វិមុត្តិ គឺអរហត្តផល ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា វិមុត្តិ ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមាន​ហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃវិមុត្តិ តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា វិរាគៈ គឺមគ្គ ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា វិរាគៈ ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមានហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃវិរាគៈ តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា និព្វិទាញាណ គឺពលវវិបស្សនា [បានដល់ញាណទាំង៤ គឺភយតូបដ្ឋានញ្ញាណ១ អាទីនវានុបស្សនាញាណ១ មុញ្ចិតុកាម្យតាញាណ១ សង្ខារូបេក្ខាញាណ១។] ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា និព្វិទាញាណ ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមានហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះ​ហេតុនៃនិព្វិទាញាណ តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា យថាភូតញ្ញាណទស្សនៈ គឺតរុណវិបស្សនា [បានដល់ញាណទាំង៤ គឺសង្ខារបរិច្ឆេទញ្ញាណ១ កង្ខាវិតរណញ្ញាណ១ សម្មសនញ្ញាណ១ មគ្គាមគ្គញ្ញាណ១ (អដ្ឋកថា)។] ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា យថាភូតញ្ញាណទស្សនៈ ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមានហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃយថាភូតញ្ញាណទស្សនៈ តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា សមាធិ ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា សមាធិប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមាន​ហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃសមាធិ តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា សុខៈ ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា សុខៈ ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមាន​ហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃសុខៈ តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា បស្សទ្ធិ ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា បស្សទ្ធិ ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមាន​ហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃបស្សទ្ធិ តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា បីតិ ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា បីតិ ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមាន​ហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃបីតិ តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា បាមុជ្ជៈ ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា បាមុជ្ជៈ ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមាន​ហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃបាមុជ្ជៈ តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា សទ្ធា ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា សទ្ធា ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមាន​ហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃសទ្ធា តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា ទុក្ខ ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា ទុក្ខ ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមាន​ហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃទុក្ខ តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា ជាតិ ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា ជាតិ ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមាន​ហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃជាតិ តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា ភព ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា ភព ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមាន​ហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃភព តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា ឧបាទាន ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា ឧបាទាន ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមាន​ហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃឧបាទាន តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា តណ្ហា ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា តណ្ហា ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមាន​ហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃតណ្ហា តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា វេទនា ជាហេតុ។បេ។ គប្បីឆ្លើយថា ផស្សៈ ជាហេតុ… គប្បីឆ្លើយថា សឡាយតនៈ ជាហេតុ… គប្បីឆ្លើយថា នាមរូប ជាហេតុ… គប្បីឆ្លើយថា វិញ្ញាណ ជាហេតុ… គប្បីឆ្លើយថា សង្ខារទាំងឡាយ ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពោលថា សង្ខារទាំងឡាយ ប្រកបដោយហេតុ មិនពោលថា មិនមាន​ហេតុទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចុះហេតុនៃសង្ខារទាំងឡាយ តើដូចម្តេច។ គប្បីឆ្លើយថា អវិជ្ជា ជាហេតុ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ សេចក្តីរួបរួមដូច្នេះ សង្ខារទាំងឡាយ មាន​អវិជ្ជាជាហេតុ វិញ្ញាណ មានសង្ខារជាហេតុ នាមរូប មានវិញ្ញាណជាហេតុ សឡាយតនៈ មាននាមរូបជាហេតុ ផស្សៈ មានសឡាយតនៈជាហេតុ វេទនា មានផស្សៈជាហេតុ តណ្ហា មាន​វេទនាជាហេតុ ឧបាទាន មានតណ្ហាជាហេតុ ភព មាន​ឧបាទានជាហេតុ ជាតិ មានភពជាហេតុ ទុក្ខ មានជាតិជាហេតុ សទ្ធា មានទុក្ខជាហេតុ បាមុជ្ជៈ មានសទ្ធាជាហេតុ បីតិ មានបាមុជ្ជៈជាហេតុ បស្សទ្ធិ មានបីតិជាហេតុ សុខៈ មានបស្សទ្ធិជាហេតុ សមាធិ មានសុខៈជាហេតុ យថាភូតញ្ញាណទស្សនៈ មានសមាធិជាហេតុ និព្វិទាញាណ មានយថាភូតញ្ញាណទស្សនៈជាហេតុ វិរាគៈ មាននិព្វិទាញាណជាហេតុ វិមុត្តិ មានវិរាគៈជាហេតុ ខយញ្ញាណ មានវិមុត្តិជាហេតុ។

[៧០] ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ដូចទឹកភ្លៀងមានគ្រាប់ដ៏ថ្លោស បង្អុរចុះលើភ្នំ កាលទឹក​នោះ ហូរទៅកាន់ទីទាប រមែងញុំាងជ្រោះភ្នំ ក្រហែង និងប្រឡាយទឹកឲ្យពេញ កាលបើជ្រោះភ្នំ ក្រហែង និងប្រឡាយទឹកពេញហើយ រមែងញុំាងត្រពាំងតូចឲ្យពេញ កាលបើត្រពាំងតូចពេញហើយ រមែងញុំាងបឹងឲ្យពេញ កាលបើបឹងពេញហើយ រមែងញុំាងស្ទឹងឲ្យពេញ កាលបើស្ទឹងពេញហើយ រមែងញុំាងទន្លេឲ្យពេញ កាលបើទន្លេពេញហើយ រមែងញុំាងមហាសមុទ្រឲ្យពេញ យ៉ាងណាមិញ  ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ សង្ខារទាំងឡាយ មានអវិជ្ជាជាហេតុ វិញ្ញាណ មានសង្ខារជាហេតុ នាមរូប មានវិញ្ញាណជាហេតុ សឡាយតនៈ មាននាមរូបជាហេតុ ផស្សៈ មានសឡាយតនៈ​ជាហេតុ វេទនា មានផស្សៈជាហេតុ តណ្ហាមានវេទនាជាហេតុ ឧបាទាន មានតណ្ហាជាហេតុ ភព មានឧបាទានជាហេតុ ជាតិមានភពជាហេតុ ទុក្ខ មានជាតិជាហេតុ សទ្ធាមានទុក្ខជាហេតុ បាមុជ្ជៈ មានសទ្ធាជាហេតុ បីតិ មានបាមុជ្ជៈ​ជាហេតុ បស្សទ្ធិ មានបីតិជាហេតុ សុខៈ មានបស្សទ្ធិជាហេតុ សមាធិ មានសុខៈជាហេតុ យថាភូតញ្ញាណទស្សនៈ មានសមាធិជាហេតុ និព្វិទាញាណ មានយថាភូតញ្ញាទស្សនៈ​ជាហេតុ វិរាគៈ មាននិព្វិទាញាណជាហេតុ វិមុត្តិ មានវិរាគៈជាហេតុ ខយញ្ញាណ មាន​វិមុត្តិជាហេតុ។ ចប់សូត្រទី៣។

Namo tassa bhagavato arahato sammā-sambuddhassa

ចេតនាករណីយសូត្រ ទី២

[១០៩] ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បុគ្គលអ្នកមានសីល​ បរិបូណ៌​ដោយសីល មិនគប្បី​ធ្វើដោយ​ចេតនា​ថា អវិប្បដិសារៈ ចូរកើត​ដល់​អាត្មាអញ ដូច្នេះទេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អវិប្បដិសារៈ តែង​កើតឡើង​ដល់បុគ្គល​អ្នក​មានសីល បរិបូណ៌​ដោយសីល នេះជា​ធម្មតា។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គល​អ្នកមិន​មាន​វិប្បដិសារៈ មិនគប្បី​ធ្វើដោយ​ចេតនា​ថា បាមុជ្ជៈ ចូរកើតឡើង​ដល់​អាត្មាអញ​ដូច្នេះទេ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បាមុជ្ជៈ តែងកើត​ឡើងដល់​បុគ្គល​អ្នកមិន​មាន​វិប្បដិសារៈ នេះ​ជាធម្មតា។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គល​អ្នកមាន​បាមុជ្ជៈ មិនគប្បី​ធ្វើដោយ​ចេតនាថា បីតិ ចូរ​កើតឡើង​ដល់អាត្មាអញ​ដូច្នេះ​ទេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បីតិ តែងកើត​ឡើងដល់​បុគ្គល​មាន​បាមុជ្ជៈ នេះជា​ធម្មតា។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គល​មានបីតិ​ចិត្ត មិនគប្បី​ធ្វើដោយ​ចេតនាថា កាយ​របស់​អាត្មាអញ ចូរស្ងប់រម្ងាប់ ដូច្នេះទេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ កាយ​របស់បុគ្គល​មាន​បីតិចិត្ត តែង​ស្ងប់រម្ងាប់ នេះ​ជាធម្មតា។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គលអ្នក​មាន​កាយប្បស្សទ្ធិ មិនគប្បី​ធ្វើដោយ​ចេតនាថា អាត្មាអញ​ទទួល​សេចក្តីសុខ​ដូច្នេះទេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គល​មាន​កាយប្បស្សទ្ធិ តែង​ទទួល​សេចក្តីសុខ នេះជាធម្មតា។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គលអ្នក​មានសេចក្តី​សុខ មិនគប្បី​ធ្វើ​ដោយ​ចេតនាថា ចិត្តរបស់​អាត្មាអញ ចូរតាំង​មាំដូច្នេះ​ទេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ចិត្តរបស់​បុគ្គល​អ្នកមាន​សេចក្តី​សុខ តែង​តាំងមាំ នេះជា​ធម្មតា។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គល​អ្នកមាន​សមាធិចិត្ត មិនគប្បី​ធ្វើ​ដោយចេតនា​ថា អាត្មាអញ​ដឹង អាត្មាអញ​ឃើញតាមពិត​ ដូច្នេះទេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គល​មាន​សមាធិចិត្ត តែងដឹង តែងឃើញ​តាមពិត នេះជា​ធម្មតា។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គល​កាលដឹង កាលឃើញ​តាមពិត មិន​គប្បីធ្វើ​ដោយ​ចេតនាថា អាត្មាអញ​នឿយណាយ​ដូច្នេះទេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គល​កាលដឹង កាលឃើញ​តាមពិត តែង​នឿយណាយ នេះជា​ធម្មតា។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គល​នឿយណាយ មិន​គប្បីធ្វើ​ដោយ​ចេតនាថា អាត្មាអញ ប្រាសចាក​តម្រេក​ដូច្នេះទេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គល​នឿយណាយ ប្រាសចាក​តម្រេក នេះជាធម្មតា។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គល​អ្នកមាន​ចិត្តប្រាសចាក​តម្រេក មិនគប្បីធ្វើ​ដោយ​ចេតនាថា អាត្មាអញ ធ្វើឲ្យជាក់​ច្បាស់ នូវ​វិមុត្តិញ្ញាណទស្សនៈ ដូច្នេះទេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បុគ្គល​អ្នក​ប្រាសចាក​តម្រេក តែង​ធ្វើឲ្យ​ជាក់ច្បាស់​នូវ​វិមុត្តិញ្ញាណទស្សនៈ នេះ​ជាធម្មតា។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ វិរាគៈ មាន​វិមុត្តិញ្ញាណទស្សនៈ ជា​ប្រយោជន៍ មាន​វិមុត្តិញ្ញាណទស្សនៈ ជា​អានិសង្ស និព្វិទា មាន​វិរាគៈ​ជា​ប្រយោជន៍ មានវិរាគៈ​ជា​អានិសង្ស យថាភូតញ្ញាណទស្សនៈ មាន​និព្វិទា ជា​ប្រយោជន៍ មាន​និព្វិទា ជា​អានិសង្ស សមាធិ មាន​យថាភូតញ្ញាណទស្សនៈ ជា​ប្រយោជន៍ មាន​យថាភូតញ្ញាណទស្សនៈ ជា​អានិសង្ស សុខៈ មាន​សមាធិ ជា​ប្រយោជន៍ មាន​សមាធិ ជា​អានិសង្ស បស្សទ្ធិ មានសុខៈ ជា​ប្រយោជន៍ មានសុខៈ​ជាអានិសង្ស បីតិ មាន​បស្សទ្ធិ ជា​ប្រយោជន៍ មាន​បស្សទ្ធិ​ជា​អានិសង្ស បាមុជ្ជៈ មាន​បីតិ​ជា​ប្រយោជន៍ មានបីតិ ជា​អានិសង្ស អវិប្បដិសារៈ មាន​បាមុជ្ជៈ ជា​ប្រយោជន៍ មានបាមុជ្ជៈ ជា​អានិសង្ស សីល​ទាំង​ឡាយ​ជាកុសល មាន​អវិប្បដិសារៈ ជា​ប្រយោជន៍ មាន​អវិប្បដិសារៈ ជា​អានិសង្ស ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ​ឯង។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ធម៌​ទាំងឡាយ តែងញុំាង​ធម៌ទាំងឡាយ ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ទៅ ធម៌​ទាំងឡាយ តែងញុំាង​ធម៌ទាំងឡាយ ឲ្យ​បរិបូណ៌ ដើម្បី​ចេញ​អំពីទី​មិនមែន​ជាត្រើយ ទៅកាន់​ត្រើយ គឺ​ព្រះនិញ្វន ដោយ​ប្រការដូច្នេះ។

Namo tassa bhagavato arahato sammā-sambuddhassa

Upanisa Sutta: Grundvoraussetzungen

In Savatthi verweilend... "Bhikkhus, das Enden von Ausflüssen, ist für einen der weiß und sieht, sage ich Euch, nicht für einen der nicht weiß und nicht sieht. Für einen der was weiß und was sieht, ist da das Enden von Ausflüssen? 'So ist Form, so ihr Entstehen, so ihr Verschwinden. So ist Gefühl, so sein Entstehen, so sein Verschwinden. So ist Vorstellung, so sein Entstehen, so sein Verschwinden. So sind Gestaltungen, so ihr Entstehen, so ihr Verschwinden. So ist Bewußtsein, so sein Entstehen, so sein Verschwinden.' Das Enden von Ausflüssen, ist für einen der in dieser Weise weiß und in dieser Weise sieht.

"Das Wissen von Enden, in der Gegenwart von Enden, hat seine Grundvoraussetzung, sage ich Euch. Es ist nicht ohne eine Grundvoraussetzung. Und was ist die Grundvoraussetzung für das Wissen von Enden? Befreiung, sollte gesagt werden. Befreiung hat seine Grundvoraussetzung, sage ich Euch. Es ist nicht ohne eine Grundvoraussetzung. Und was ist seine Grundvoraussetzung? Nichtbegierde... Ernüchterung... Wissen und Vision, über Dinge so wie sie tatsächlich gegenwärtig sind... Konzentration... Wohl... Gestilltheit... Entzücken... Freude... Vertrauen... Streß... Geburt... Werden... Festhalten... Verlangen... Gefühl... Berührung... die sechs Sinnesträger... Name-und-Form... Bewußtsein... Gestaltungen... Gestaltungen haben deren Grundvoraussetzung. Und was ist deren Grundvoraussetzung? Unwissenheit, sollte gesagt werden.

"So haben Gestaltungen Unwissenheit als deren Grundvoraussetzung, Bewußtsein hat Gestaltungen als seine Grundvoraussetzung, Name-und-Form hat Bewußtsein als seine Grundvoraussetzung, der sechs Sinnesträger hat Name-und Form als seine Grundvoraussetzung, Berührung hat den sechs Sinnesträger als seine Grundvoraussetzung, Gefühl hat Berührung als seine Grundvoraussetzung, Verlangen hat Gefühl als seine Grundvoraussetzung, Festhalten hat Verlangen als seine Grundvoraussetzung, Werden hat Festhalten als seine Grundvoraussetzung, Geburt hat Werden als seine Grundvoraussetzung, Streß und Leiden hat Geburt als seine Grundvoraussetzung, Vertrauen hat Geburt als seine Grundvoraussetzung, Freude hat Vertrauen als seine Grundvoraussetzung, Verzücken hat Freude als seine Grundvoraussetzung, Gestilltheit hat Verzücken als seine Grundvoraussetzung, Konzentration hat Wohl als seine Grundvoraussetzung, Wissen und Vision von Dingen, wie sie tatsächlich gegenwärtig sind, hat Ernüchterung als seine Grundvoraussetzung, Nichtbegierde hat Wissen und Vision von Dingen, wie sie tatsächlich gegenwärtig sind, als Grundvoraussetzung, Befreiung hat Nichtbegierde als seine Grundvoraussetzung, Wissen von Enden hat Befreiung als seine Grundvoraussetzung.

"Gerade so als ob Götter Regen in schweren Tropfen schütten und Donner schmettern, in den oberen Bergen: Füllt das Wasser, die Hänge hinunter fließend, der Berge Kluften und Spalten und Rinnen. Wenn der Berge Kluften und Spalten und Rinnen voll sind, füllen diese kleine Weiher. Wenn die kleinen Weiher voll sind, füllen diese die großen Seen. Wenn die großen Seen voll sind, füllen diese die kleinen Flüsse. Wenn die kleinen Flüsse voll sind, füllen diese die großen Flüsse. Wenn die großen Flüsse voll sind, füllen diese den großen Ozean. In selber Weise:

Gestaltungen haben Unwissenheit als deren Grundvoraussetzung, saṅkhārā

Bewußtsein hat Gestaltungen als seine Grundvoraussetzung, viññāṇa

Name-und-Form hat Bewußtsein seine Grundvoraussetzung, nāmarūpa

sechs Sinnesträger hat Name-und-Form als seine Grundvoraussetzung, saḷāyatana

Berührung hat sechs Sinnesträger als seine Grundvoraussetzung, phassa

Gefühl hat Berührung als seine Grundvoraussetzung, vedana

Verlangen hat Gefühl als seine Grundvoraussetzung, taṇha

Festhalten hat Verlangen als seine Grundvoraussetzung, upādāna

Werden hat Festhalten als seine Grundvoraussetzung, bhava

Geburt hat Werden als seine Grundvoraussetzung, jāti

Streß und Leiden hat Geburt als seine Grundvoraussetzung, dukkha

Vertrauen hat Streß und Leiden als seine Grundvoraussetzung, saddha

Freude hat Vertrauen als seine Grundvoraussetzung, pāmujja

Verzücken hat Freude als seine Grundvoraussetzung, pīti

Gestilltheit hat Verzücken als seine Grundvoraussetzung, passaddhi

Wohl hat Gestilltheit als seine Grundvoraussetzung, sukha

Konzentration hat Wohl als seine Grundvoraussetzung, samādhi

Wissen und Vision von Dingen, wie sie tatsächlich gegenwärtig sind, hat Konzentration als seine Grundvoraussetzung, athābhūtañāṇadassana

Ernüchterung hat Wissen und Vision von Dingen, wie sie tatsächlich gegenwärtig sind, als Grundvoraussetzung, nibbida

Nichtbegierde hat Ernüchterung als seine Grundvoraussetzung, virāga

Befreiung hat Nichtbegierde als seine Grundvoraussetzung, vimutti

Wissen von Enden hat Befreiung als seine Grundvoraussetzung. khaye ñāṇa"