ទ. ១

[១] (ទេវតាពោលថា) អ្នកកុំប្រកាសនូវភាពជាអ្នកប្រាជ្ញ ចូរឲ្យ​ជនទាំង​ពួងដឹងថា​ជា​មនុស្សល្ងង់ ជនទាំង​អស់ចូរ​មើលងាយ​អ្នកចុះ សេចក្តី​ចំរើននឹង​មាន​ដល់​អ្នកដោយ​វិធី​យ៉ាងនេះ។

[២] (ព្រះមហាសត្វត្រាស់ថា) បពិត្រទេវតា អ្នកនិយាយពាក្យណា​នឹងខ្ញុំ ខ្ញុំនឹង​ធ្វើតាម​ពាក្យរបស់​អ្នកនោះ បពិត្រ​ទេវតា អ្នក​ឈ្មោះថា បា្រថា្ន​នូវសេចក្តី​ចំរើន​ដល់ខ្ញុំ បពិត្រ​ទេវតា អ្នក​ឈោ្មះថា ប្រាថ្នានូវ​ប្រយោជន៍ (ដល់ខ្ញុំ)។

[៣] (ព្រះមហាសត្វ) នែនាយសារថី អ្នកប្រញាប់ប្រញាល់​ជីករណ្តៅ តើព្រោះ​ហេតុអ្វី ម្នាល​សំឡាញ់ អ្នកដែល​ខ្ញុំសួរហើយ ចូរប្រាប់​មកចុះ អ្នកនឹងធ្វើនូវអ្វី​ដោយ​រណ្តៅ។

[៤] (នាយសារថី) ព្រះរាជបុត្តកើតមកហើយ គផង ខ្វិនផង ដូចជា​ឥតចិត្ត ឯខ្ញុំ​នោះ ព្រះរាជា​ទ្រង់ត្រាស់​ប្រើមក​ហើយថា អ្នកត្រូវ​ជីកកប់​កូនអញ​ក្នុងព្រៃចុះ។

[៥] (ព្រះមហាសត្វ) ខ្ញុំមិនថ្លង់ មិនគ មិនខ្វិនទេ មិនមែន​វិកលវិការ​ទេ នែនាយ​សារថី បើអ្នក​កប់ខ្ញុំ​ក្នុងព្រៃ អ្នក​ឈោ្មះថា ធ្វើខុសធម៌ អ្នកចូរមើលភ្លៅ និងដើម​ដៃខ្ញុំ ទាំងចូរ​ស្តាប់សំដី​ខ្ញុំ នែនាយ​សារថី បើអ្នកកប់​ខ្ញុំក្នុងព្រៃ អ្នក​ឈោ្មះថា ធ្វើខុស​ធម៌។

[៦] (នាយសារថី) អ្នកជាទេវតា ឬជាគន្ធព្វ ឬក៏ជា​បុរិន្ទទសក្កទេវរាជ អ្នកជាអ្វី ទាំងជា​កូនអ្នក​ណា យើងនឹង​ស្គាល់អ្នក​បាន​ដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច។

[៧] (ព្រះមហាសត្វ) ខ្ញុំមិនមែនជាទេវតា មិនមែនជា​គន្ធព្វ មិនមែន​ជា​បុរិន្ទទសក្ក​ទេវរាជ​ទេ អ្នកកប់​បុគ្គលណា​ក្នុង​រណ្តៅ បុគ្គលនោះ គឺខ្ញុំ ជាកូន​របស់​ព្រះបាទ​កាសិកៈ អ្នករស់​នៅដោយ​ស្រួល (ព្រោះ​អាស្រ័យ) នូវ​ព្រះរាជា​ណា ខ្ញុំជាកូន​របស់​ព្រះរាជា​នោះ នែ​នាយសារថី បើអ្នក​នឹងកប់ខ្ញុំ​ក្នុងព្រៃ អ្នក​ឈ្មោះថា ធ្វើខុសធម៌ បុគ្គល​គប្បីអង្គុយ ឬដេក​ក្រោមម្លប់​ឈើណា មិនគប្បី​កាច់បំបាក់​មែកឈើ​នោះទេ ព្រោះថា​អ្នក​ទ្រុស្តមិត្រ ជា​មនុស្ស​លាមក នែនាយ​សារថី ព្រះរាជាទុក​ដូចជា​ដើមឈើ ខ្លួនខ្ញុំទុក​ដូចជា​មែកឈើ​ដែរ អ្នកឯង​ទុកដូច​បុរស ដែលចូល​ទៅ​ជ្រកក្រោម​ម្លប់ឈើ​ដូច្នោះ នែ​នាយសារថី បើអ្នក​កប់ខ្ញុំ​​ក្នុងព្រៃ អ្នកឈោ្មះថា ធ្វើខុស​ធម៌។

[៨] បុគ្គលណា មិនទ្រុស្តចំពោះមិត្រទាំងឡាយ បុគ្គលនោះ​បើចេញ​ផុតអំពី​ផ្ទះ​របស់​ខ្លួនហើយ ជាអ្នក​មាន​ភក្ខាហារ​ច្រើន ជនច្រើន​នាក់តែង​ចិញ្ចឹមជីវិត (អាស្រ័យ) បុគ្គល​នោះ។ បុគ្គលណា មិនទ្រុស្ត​ចំពោះមិត្រ​ទាំងឡាយ បុគ្គលនោះ ទៅកាន់​ជនបទ និគម រាជធានី​ណា ៗ គេតែង​បូជាក្នុង​ទីទាំង​អស់នោះ។ បុគ្គលណា មិន​ទ្រុស្ត​ចំពោះ​មិត្រ​ទាំងឡាយ ពួកចោរ​មិនកំហែង​បុគ្គលនោះ ក្សត្រ ក៏មិន​មើលងាយ​បុគ្គលនោះ បុគ្គល​នោះ រមែង​កន្លងនូវ​សត្រូវ​ទាំងអស់។ បុគ្គលណា មិនទ្រុស្ត​ចំពោះមិត្រ​ទាំងឡាយ បុគ្គលនោះ​មិនខឹង មកកាន់ផ្ទះ​របស់ខ្លួន ជាអ្នកគេ​ទទួល​រីករាយ​ក្នុងរោង​សម្រាប់​ប្រជុំ ជាបុគ្គល​ឧត្តម​របស់ពួក​ញាតិ។ បុគ្គលធ្វើ​សក្ការៈ​ចំពោះ (មិត្រ) រមែង​ត្រូវមិត្រធ្វើ​សក្ការៈ​វិញ ជាអ្នក​គោរព (មិត្រ) រមែង​បាន​សេចក្តី​គោរពវិញ បុគ្គល​មិនប្រទូស្ត​មិត្រ រមែង​ពេញដោយ​គុណ និងកិត្តិសព្ទ។ បុគ្គលអ្នក​បូជាមិត្រ រមែងបាន​ការបូជា​វិញ ជាអ្នក​សំពះមិត្រ រមែងបាន​ការសំពះ​តបវិញ បុគ្គល​មិនប្រទូស្ត​មិត្រ រមែងដល់​នូវយសបរិវារ និង​កិត្តិសព្ទ។ បុគ្គលណា មិនប្រទូស្ត​មិត្រទាំងឡាយ បុគ្គលនោះ រមែង​រុងរឿងដូច​ភ្លើង រុងរឿង​ដូច​ទេវតា ជាអ្នក​មិនលះបង់​ចាក​សិរីឡើយ។ បុគ្គលណា មិនប្រទូស្ត​មិត្រ​ទាំងឡាយ គោទាំងឡាយ​របស់​បុគ្គលនោះ សម្រាល​កូនដោយ​ស្រួល ពូជដែល​បុគ្គល​នោះ​សាបព្រោះ​ក្នុងស្រែ រមែងដុះដាល បុគ្គលនោះ រមែង​បរិភោគផ្លែ​នៃពូជ​ទាំងឡាយ ដែល​ខ្លួន​សាបព្រោះ​ហើយ។ បុគ្គលណា មិនប្រទូស្ត​មិត្រទាំងឡាយ បុគ្គលនោះ សូម្បី​ធា្លក់ទៅ​ក្នុង​ជ្រោះក្តី អំពី​ភ្នំក្តី អំពី​ដើមឈើក្តី ធា្លក់ហើយ រមែង​បាន​ទីពឹង។ បុគ្គលណា មិន​ប្រទូស្តមិត្រ​ទាំងឡាយ សត្រូវ​ទាំងឡាយ​គ្របសង្កត់​បុគ្គលនោះ​មិនបាន ដូចខ្យល់​មិនអាច​គ្របសង្កត់​ដើមជ្រៃ ដែលមាន​ឫស និង​ពួរដុះ​ហើយ។

[៩] (នាយសារថី) បពិត្រព្រះរាជបុត្រ សូមទ្រង់សេ្តចមក ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ នឹងនាំ​ទ្រង់ទៅ​កាន់​ដំណាក់​របស់​ព្រះអង្គ សូមទ្រង់​សោយរាជ្យ​ចុះ សេចក្តី​ចំរើន​នឹង​មាន​ដល់ទ្រង់ ទ្រង់នឹង​ធើ្វអ្វី​ក្នុងព្រៃ។

[១០] (ព្រះមហាសត្វ) នែនាយសារថី រាជសម្បត្តិណា ដែលខ្ញុំ​គប្បី​បានដោយ​អធម្មចរិយៈ ខ្ញុំមិនត្រូវ​ការដោយ​រាជសម្បត្តិ​នោះ ឬដោយ​ជនជាញាតិ ឬក៏​ដោយ​ទ្រព្យ​ទេ។

[១១] (នាយសារថី) បពិត្រព្រះរាជបុត្រ សូមទ្រង់សេ្តច​ទៅអំពីទីនេះ ហើយញ៉ាំង​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ឲ្យបាន​នូវរង្វាន់​ជាទី​ត្រេកអរ បពិត្រ​ព្រះរាជបុត្រ កាលបើ​ព្រះអង្គ​សេ្តចទៅ​ហើយ ព្រះរាជ​បិតា និង​ព្រះមាតា គប្បី​ប្រទាន (រង្វាន់) ដល់ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ។ បពិត្រ​ព្រះរាជបុត្រ កាលទ្រង់​ស្តេចទៅ​ហើយ ពួកស្រី​ស្នំ និង​រាជកុមារ ពួកឈ្មួញ និង​ពួកព្រាហ្មណ៍ ជន​ទាំងអម្បាល​នោះ​មានចិត្ត​ត្រេកអរ គប្បីឲ្យ (រង្វាន់​ដល់ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ)។ បពិត្រ​ព្រះរាជបុត្រ កាលទ្រង់​ស្តេច​ទៅ​ហើយ ពួកហ្មដំរី ពួកពល​រក្សា​ព្រះអង្គ ពួក​ពលរថ ពួក​ថ្មើរជើង ជនទាំង​អម្បាល​នោះ មានចិត្ត​តេ្រកអរ គប្បីឲ្យ (រង្វាន់​ដល់ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ)។ បពិត្រ​ព្រះរាជបុត្រ កាលទ្រង់សេ្តចទៅ ពួកអ្នក​ជនបទ និង​ពួកអ្នក​និគម មាន​ធញ្ញាហារ​ច្រើន មកប្រជុំគ្នា គប្បីឲ្យ​គ្រឿង​បណ្ណាការ​ទាំងឡាយ​ដល់​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ។

[១២] (ព្រះមហាសត្វ…) ខ្ញុំដែលព្រះបិតាមាតា អ្នកដែន អ្នកនិគម និងពួក​រាជកុមារ​ទាំងពួង បាន​លះចោល​ហើយ ផ្ទះរបស់ខ្លួន ខ្ញុំមិនមានទេ។ ខ្ញុំដែល​ព្រះ​មាតាបាន​អនុញ្ញាត​ឲ្យទទួល​រាជ្យ ៧ ថ្ងៃហើយ ខ្ញុំដែល​ព្រះបិតាលះ​ចោល​ស្រឡះ​ហើយ ខ្ញុំនឹងបួស​នៅក្នុង​ព្រៃតែម្នាក់​ឯង មិនប្រាថា្ន​នូវកាម​ទាំងឡាយ​ឡើយ។

[១៣] សេចក្តីប្រាថ្នាជាផល តែងសម្រេចដល់ខ្ញុំកាល​មិនប្រញាប់​ប្រញាល់ (អស់ ១៦ ឆ្នាំ) ខ្ញុំជា​អ្នកមាន​ព្រហ្មចរិយធម៌​ចាស់ក្លាហើយ នែនាយ​សារថី អ្នកចូរដឹង​យ៉ាង​នេះ​ចុះ​។ ប្រយោជន៍​ដ៏ប្រពៃ តែងសម្រេច​ដល់ខ្ញុំ​កាលមិន​ប្រញាប់ប្រញាល់ ខ្ញុំជាអ្នកមាន​ព្រហ្មចរិយធម៌​ចាស់ក្លា​ហើយ ខ្ញុំចេញ​ផុតហើយ នឹងមាន​ភ័យអំពីណា។

[១៤] (នាយសារថី…)​ ទ្រង់នោះមានព្រះបន្ទូលពីរោះ មានព្រះបន្ទូល​ក្បោះក្បាយ​យ៉ាង​នេះ ហេតុអ្វីបាន​ជាទ្រង់​មិនមាន​ព្រះបន្ទូល​ក្នុងសំណាក់​នៃព្រះបិតា ព្រះមាតា​ក្នុង​ពេល​នោះ។

[១៥] (ព្រះមហាសត្វ…) ខ្ញុំមិនមែនខ្វិនព្រោះ​មិនមាន​សន្លាក់ទេ ខ្ញុំមិនមែន​ថ្លង់ព្រោះ​មិនមាន​សោតប្រសាទ​ទេ ខ្ញុំមិនមែន​គ​ព្រោះមិន​មាន​ជិវា្ហប្រសាទ​ទេ អ្នកកុំ​សំគាល់​ខ្ញុំថា ជាមនុស្ស​គឡើយ។ ខ្ញុំរលឹក​ឃើញនូវ​ជាតិមុន ជាជាតិ​ដែល​ខ្ញុំបាន​សោយរាជ្យ លុះខ្ញុំ​បានសោយរាជ្យ​ក្នុងជាតិ​នោះហើយ ក៏ធា្លក់នរក​គួរស្ញើប។ ខ្ញុំ​សោយរាជ្យ​ក្នុង​ជាតិនោះ​អស់ ២០ ឆ្នាំ បានឆេះ​ក្នុងនរក​អស់ ៨ ម៉ឺនឆ្នាំ។ ខ្ញុំខ្លាច​​រាជ្យនោះ កុំឲ្យ​ព្រះមាតា បិតាអភិសេក​ខ្ញុំក្នុងរាជ្យ ព្រោះហេតុនោះ បានជា​ខ្ញុំមិន​និយាយ​ក្នុង​សំណាក់​នៃព្រះបិតា​មាតា​ក្នុងកាល​នោះ។ ព្រះរាជបិតា​បានឲ្យ​ខ្ញុំអង្គុយ​លើព្រះឧរុ ហើយ​ទ្រង់​វិនិច្ឆ័យក្តី​ថា អ្នកទាំងឡាយ ចូរសំឡាប់​ចោរ ១ នាក់ ចូរចង​ចោរ ១ នាក់ (ធ្វើចោរ ១ នាក់) ឲ្យប្រឡាក់ដោយ​ទឹកក្បុង។ ចូរដោតចោរ ១ នាក់​លើ​ឈើស្រួច ព្រះរាជបិតា​ត្រាស់​បង្គាប់​មហាជន ដោយប្រការ​ដូចេ្នះ លុះខ្ញុំ​ស្តាប់នូវវាចា​ដ៏អាក្រក់​នោះ ដែល​ព្រះរាជបិតា ទ្រង់​ត្រាស់​ហើយ។ ខ្ញុំមិនគទេ តែមាន​ភេទដូច​បុគ្គលគ​ ខ្ញុំមិន​ខ្វិនទេ តែសន្មត​ថាដូច​ជាខ្វិន ខ្ញុំបាននៅជ្រមុជ​ជ្រមុលក្នុង​មូត្រ និងករីស​របស់ខ្លួន។ ជីវិត (របស់សត្វ) លំបាកផង តិចផង ជីវិតនោះ ប្រកប​ដោយទុក្ខ បុគ្គលណា​អាស្រ័យ​នូវជីវិត​នេះហើយ គប្បី​ធ្វើនូវ​ពៀរ​ដោយ​ហេតុណានីមួយ។​ បុគ្គលណា​អាស្រ័យនូវ​ជីវិតនេះ​ហើយ គប្បីធ្វើ​នូវពៀរ​ដោយ​ហេតុ​ណានីមួយ ព្រោះមិន​បានបញ្ញាផង ព្រោះមិន​ឃើញធម៌​ផង។ សេចក្តី​ប្រាថា្ន​ជាផល តែងសម្រេច​ដល់ខ្ញុំកាល​មិនប្រញាប់​ប្រញាល់ ខ្ញុំជា​អ្នកមាន​ព្រហ្មចរិយធម៌​ចាស់​ក្លា​ហើយ នែនាយ​សារថី អ្នកចូរ​ដឹងយ៉ាង​នេះចុះ។ ប្រយោជន៍​ដ៏ប្រពៃ តែងសម្រេច​ដល់ខ្ញុំ កាលមិន​ប្រញាប់​ប្រញាល់ ខ្ញុំជា​អ្នកមាន​ព្រហ្មចរិយធម៌​ចាស់ក្លាហើយ ខ្ញុំចេញ​ផុតហើយ នឹងមាន​ភ័យអំពី​ណា។

[១៦] (នាយសារថី) បពិត្រព្រះរាជបុត្រ ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ​នឹងបួស​ក្នុងសំណាក់​ព្រះអង្គ បពិត្រ​ព្រះរាជបុត្រ​ដ៏ចំរើន សូមទ្រង់​ត្រាស់ហៅ​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ (ឲ្យបួសផង) ទូល​ព្រះបង្គំជាខ្ញុំ ​ពេញចិត្ត​នឹងបព្វជា្ជ​ដែរ។

[១៧] (ព្រះមហាសត្វ) នែនាយសារថី អ្នកចូរប្រគល់នូវរថ ហើយ​ជាអ្នក​មិនមាន​បំណុល សឹមមកចុះ ព្រោះថា បព្វជ្ជា (រមែងសម្រេច) ដល់បុគ្គល​មិនមាន​បំណុល បព្វជា្ជ​កម្មនេះ ពួកឥសី​សរសើរ​ហើយ។

[១៨] (នាយសារថី) សេចក្តីចំរើន ចូរមានដល់ទ្រង់ ពាក្យណា​ដែលទ្រង់​បានថ្លែង​ហើយ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំនឹង​ធ្វើតាម​ពាក្យនោះ ទ្រង់ដែល​ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ​អង្វរហើយ គួរ​ធ្វើ​តាមពាក្យ​របស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​នោះផង។ សូមទ្រង់​ស្តេចគង់​នៅក្នុងទីនេះ ដរាប​ដល់​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​នាំព្រះរាជា​មកដល់ ព្រះបិតា​របស់​ទ្រង់ទត​ឃើញ​ហើយ សមជា​មាន​ព្រះហឫទ័យ​ត្រេកអរ​រីករាយ។

[១៩] (ព្រះមហាសត្វ) នែនាយសារថី អ្នកនិយាយពាក្យ​ណានឹងខ្ញុំ ៗ នឹង​ធ្វើតាម​ពាក្យរបស់​អ្នកនោះ ឯខ្ញុំ​មានបំណង​ដើម្បីជួប​ព្រះបិតា​របស់ខ្ញុំ ដែលទ្រង់​សេ្តច​យាងមក​ក្នុង​ទីនេះ​ដែរ។ ម្នាលសំឡាញ់ អ្នកទៅហើយ​ចូរមកវិញ ចូរត្រឡប់ទៅ​​សិនចុះ អ្នកប្រាប់​នូវសេចក្តី​សុខដល់​ញាតិទាំងឡាយ អ្នកដែល​ខ្ញុំបា្រប់ហើយ គប្បីក្រាប​ទូលនូវ​ការថា្វយបង្គំ​ចំពោះ​ព្រះមាតាបិតា។

[២០] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) នាយសារថី ចាប់ព្រះបាទានៃព្រះមហាសត្វនោះ ហើយក៏​ធ្វើ​ប្រទក្សិណព្រះមហាសត្វនោះ រួចឡើងជិះរថ បរចូល​ទៅកាន់​រាជទា្វរ។

[២១] ព្រះមាតាទតឃើញរថទទេ ក៏មានព្រះនេត្រ​ដ៏ពេញ​ពោរដោយ​ព្រះអស្សុ ទ្រង់​ព្រះកន្សែង មៀងមើលទៅ​នាយសារថី​នោះ ដែលមក​វិញតែឯង ដោយ​គិតថា នាយ​សារថីនេះ សម្លាប់​កូនបង្កើត​របស់អញ ហើយ​មកវិញ។ កូនរបស់​អញ ចំរើនផែនដី នាយ​សារថី​កប់ក្នុង​ផែនដី​ដោយពិត ពួកសត្រូវ​រមែងត្រេកអរ​ដោយពិត ពួកជន​មាន​ពៀរ ត្រេកអរ​ហើយ​ដោយពិត ព្រោះឃើញ​នាយសារថី​សម្លាប់​កូនបង្កើត​របស់អញ ហើយ​មក​វិញ។ ព្រះមាតាទត​ឃើញ​រថទទេ ក៏មាន​ព្រះនេត្រ​ដ៏ពេញពោរ​ដោយ​ព្រះអស្សុ ទ្រង់​ព្រះ​កន្សែង សួរទៅនាយ​សារថីនោះ ដែលមក​វិញតែ​ម្នាក់ឯង​ថា កូនរបស់​ខ្ញុំនោះ​ ជា​មនុស្ស​គឬអ្វី ជាមនុស្ស​ខ្វិនឬអ្វី កាលអ្នក​កប់ក្នុង​ផែនដី ក្នុងកាលនោះ កូនរបស់ខ្ញុំ​ពិលាប​ដែរឬ ម្នាល​នាយ​សារថី អ្នកចូរប្រាប់​នូវរឿងនោះ​ដល់ខ្ញុំ។ (កូនរបស់ខ្ញុំនោះ) ជា​មនុស្សគ ជា​មនុស្ស​ខ្វិន កាលអ្នកកប់​ក្នុងផែនដី បាន​កម្រើកដៃ និងជើង​ដូច​មេ្តច​ដែរ (ម្នាលនាយ​សារថី) អ្នកដែល​ខ្ញុំសួរ​ហើយ ចូរប្រាប់​រឿងនោះ។

[២២] (នាយសារថី) បពិត្រព្រះនាងជាម្ចាស់ (បើ) ព្រះនាងឲ្យអភ័យ​ដល់ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ហេតុណា​ដែលខ្ញុំ​បានឮ​ហើយ ឬបាន​ឃើញហើយ ក្នុងសំណាក់​នៃ​ព្រះរាជបុត្រ ទូលព្រះ​បង្គំ​ជាខ្ញុំនឹង​ក្រាបទូល​នូវហេតុ​នោះ​ដល់ព្រះនាង។

[២៣] (ព្រះរាជទេវី) ម្នាលសារថីសំឡាញ់ ខ្ញុំឲ្យអភ័យដល់អ្នក ហេតុណា​ដែល​អ្នកបាន​ឮហើយ ឬបាន​ឃើញហើយ​ក្នុងសំណាក់​នៃ​ព្រះរាជាបុត្រ អ្នកកុំ​ភិតភ័យ ចូរប្រាប់​នូវហេតុ​នោះចុះ។

[២៤] (នាយសារថី) ព្រះរាជបុត្រនោះ មិនមែនគទេ ព្រះរាជបុត្រ​នោះ មិនមែន​ខ្វិន​ទេ ឯព្រះ​រាជបុត្រ​នោះ មានព្រះបន្ទូល​ក្បោះក្បាយ​ បានឮថា ព្រះរាជបុត្រ​នោះ ទ្រង់​ខ្លាចរាជ្យ ទើបបាន​ជាធ្វើនូវ​ពុតត្បុត​ច្រើនយ៉ាង។ ព្រះរាជបុត្រ​នោះ ទ្រង់រឭក​ឃើញនូវ​ជាតិមុន ជាជាតិ​ដែលបាន​ទ្រង់​សោយរាជ្យ លុះ​សោយរាជ្យ​ក្នុងទីនោះ​ហើយ ធ្លាក់នរក​គួរស្ញែង។ ព្រះរាជបុត្រ​នោះ បាន​សោយរាជ្យ​ក្នុងទីនោះ​អស់ ២០ ឆ្នាំគត់ បានឆេះ​ក្នុង​នរក​អស់ ៨ ម៉ឺនឆ្នាំ។ ព្រះរាជបុត្រ​នោះ ទ្រង់ខ្លាច​រាជ្យ​នោះហើយ​ (ក៏តាំង​ព្រះរាជហ្ឫទ័យ​ថា) ព្រះរាជ​មាតាបិតា កុំអភិសេក​អញក្នុង​រាជ្យ ព្រោះហេតុនោះ ទើប​ព្រះរាជ​បុត្រមិន​មាន​បន្ទូល​ក្នុងសំណាក់​នៃព្រះបិតា និង​ព្រះមាតា​ក្នុងកាល​នោះ។ ព្រះរាជបុត្រ​នោះ បរិបូណ៌​ដោយអវយវៈ​តូចធំ មាន​កំពស់ និងទំហំ​ (ដ៏ស៊ប់សួន) មាន​ព្រះបន្ទូល​ដ៏ក្បោះក្បាយ មានបញ្ញា ទ្រង់ឋិត​នៅក្នុង​ផ្លូវសួគ៌។ បើព្រះនាង​មានប្រាថា្ន​ដើម្បី​ឃើញ​ព្រះ​រាជបុត្រ ជាកូន​បង្កើត​របស់​ព្រះនាង សូមព្រះនាង​យាងទៅចុះ តេមិយកុមារ​គង់នៅ​ក្នុងទីណា ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំនឹង​នាំព្រះនាង​ឲ្យដល់ទីនោះ។

[២៥] (ព្រះបាទកាសិកៈ) នាយសារថីទាំងឡាយ ចូរទឹមសេះ​ក្នុងរថ អ្នកទាំងឡាយ ចូរចង​ដង្គន់នាដំរី ស័ង្ខ និងស្គរ ចូរលាន់​សំឡេង​ឡើង ស្គរមាន​មុខតែម្ខាង ចូរលាន់​សំឡេង​​ឡើង។ ស្គរដែល​គេពាសល្អ​ហើយ ចូរបន្លឺ​សំឡេង ស្គរមាន​សំឡេង​ពីរោះ ចូរលាន់​សំឡេង​ឡើង ទាំងពួក​អ្នកនិគម ចូរទៅ​តាមយើងចុះ យើង​នឹងទៅ​ឲ្យឱវាទ​ដល់កូន​របស់​យើង។ ពួកស្រីស្នំ និងរាជកុមារ ពួកឈ្មួញ និងពួក​ព្រាហ្មណ៍ ចូរនាំគ្នា​ទឹម​យានឲ្យឆាប់ យើងនឹង​ទៅឲ្យ​ឱវាទដល់​កូនរបស់​យើង។​ ពួកហ្មដំរី ពួកពលសេះ ពួកពលរថ ពួកពល​ថ្មើរជើង ចូរនាំគ្នាទឹម​យានឲ្យ​ឆាប់ យើងនឹងទៅ​ឲ្យឱវាទ​ដល់កូន​របស់​យើង។ អ្នកជនបទ​មកប្រជុំគ្នា ទាំងអ្នក​និគម ក៏មកប្រជុំគ្នា ហើយចូរ​ទឹមនូវយាន​ឲ្យឆាប់ យើងនឹង​ទៅឲ្យឱវាទ​ដល់កូន​របស់​យើង។

[២៦] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ឯពួកនាយសារថី (បាននាំយក) នូវសេះសិន្ធព​ទាំងឡាយ ជាពាហនៈ​មានសន្ទុះ​ដ៏លឿន ដែលទឹម​ហើយ ចូលមកកាន់​រាជទ្វារ (ក្រាបបង្គំ​ទូល​ថា) បពិត្រ​ព្រះសម្មតិ​ទេព សេះទាំងឡាយ​នេះ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំបាន​ទឹមរួច​ហើយ។

[២៧] (ព្រះរាជា) ពួកសេះធាត់ៗ រមែងសាបសូន្យ​ចាកសន្ទុះ ពួក​សេះស្គមៗ រមែង​សាបសូន្យ​ចាកកំឡាំង អ្នកទាំងឡាយ ត្រូវវៀរបង់​នូវពួកសេះ​ស្គម និងសេះ​ធាត់ចេញ ហើយ​ទឹមតែពួក​សេះដែល​ប្រកប (ដោយវ័យ សម្បុរ សន្ទុះ កំឡាំង) វិញ។

[២៨] លំដាប់នោះ ព្រះរាជាទ្រង់ប្រញាប់ប្រញាល់​ឡើងគង់រថ ដែល​នាយសារថី​ទឹមហើយ ទ្រង់តា្រស់​ទៅនឹង​ស្រ្តីស្នំថា នាងទាំង​អស់គ្នា ចូរទៅ​តាម​យើងចុះ។ នាងទាំង​ឡាយចូរ​ប្រដាប់​ដោយមាស​ទាំងឡាយ ហើយកាន់​មកនូវផ្លិត មកុដ ព្រះខាន់ សេ្វតច្ឆត្រ និង​សែ្បកជើង រួចឡើង​ជិះរថមក។ បន្ទាប់ពី​នោះមក ព្រះរាជា​បានឲ្យ​នាយសារថី​ដើរ​មុខ ហើយ​ទ្រង់ស្តេចយាងទៅ តេមិយកុមារ​នៅក្នុង​ទីណា ក៏យាងទៅក្នុង​ទីនោះ​យ៉ាងឆាប់។

[២៩] តេមិយៈទតឃើញព្រះបិតានោះ កំពុងសេ្តចយាងមក ហាក់ដូច​ជារុងរឿង​ដោយតេជះ ដែលពួក​អាមាត្យ​អ្នកកាន់​ព្រះខាន់​ហែហមហើយ ទើបត្រាស់​សួរ​ព្រះបិតា​នោះ​ថា បពិត្រ​ព្រះបិតា ព្រះអង្គមាន​សេចក្តីសុខ​សប្បាយ​ទេឬ បពិត្រ​ព្រះបិតា ព្រះអង្គ​មិន​មាន​ព្រះអាពាធ​ទេឬ រាជកញ្ញា​ទាំងអស់ ជាព្រះមាតា​របស់​ខ្ញុំ​មិនមានរោគ​ទេឬ។

[៣០] (ព្រះវរបិតា) នែកូន ខ្ញុំសុខសប្បាយទេ នែកូន ខ្ញុំមិនមាន​ជំងឺដម្កាត់​ទេ រាជកញ្ញា​ទាំងអស់​​ជាមាតា​របស់អ្នក មិនមាន​រោគទេ។

[៣១] (មហាសត្វ) បពិត្រព្រះបិតា ព្រះអង្គមិនសោយ​ទឹកស្រវឹងទេឬ សុរាមិន​ពេញ​ព្រះទ័យ​របស់ព្រះអង្គទេឬ ព្រះទ័យ​របស់​ព្រះអង្គ ត្រេកអរ​ក្នុងសច្ចៈ​ ក្នុងធម៌ និង​ក្នុង​ទានដែរឬ។

[៣២] (ព្រះវរបិតា) នែកូន ខ្ញុំមិនផឹកទឹកស្រវឹងទេ មួយទៀត សុរាមិន​ពេញចិត្ត​ខ្ញុំទេ ឯចិត្ត​របស់ខ្ញុំ តែងត្រេកអរ​ក្នុងសច្ចៈ ក្នុងធម៌ និងក្នុងទាន។

[៣៣] (មហាសត្វ) យានរបស់ព្រះអង្គមិនខូចទេឬ វាហនៈ​របស់ព្រះអង្គ​តែង​ប្រព្រឹត្ត​ទៅបានដែរឬ ព្យាធិទាំងឡាយ​ជាគ្រឿង​ដុតកំដៅ​សរីរៈ មិនមាន​ដល់​ព្រះអង្គ​ទេឬ។

[៣៤] (ព្រះវរបិតា) ឯយានរបស់ខ្ញុំឥតមានខូចទេ វាហនៈ​របស់​ខ្ញុំក៏ប្រព្រឹត្ត​ទៅបាន​ដោយស្រួល ព្យាធិ​ទាំងឡាយ​ជាគ្រឿង​ដុតកំដៅ​សរីរៈ មិនមាន​ដល់ខ្ញុំទេ។

[៣៥] (មហាសត្វ) ជនបទនៅទីប្រទល់ដែន​របស់​ព្រះអង្គ (ស្រុក និងនិគម) របស់​ព្រះអង្គ​ទាំងមូ​ល ដែលតាំងនៅ​កណ្តាលផែនដី​ ជាស្រុក​សម្បូណ៌ដែរឬ ឃ្លាំង និង​ជង្រុក ព្រះអង្គ​បាន​តម្កល់ទុកស្រួល​បួលទេឬ។

[៣៦] (ព្រះវរបិតា) ជនបទនៅទីប្រទល់ដែន​របស់ខ្ញុំ (ស្រុក និងនិគម) ទាំងមូ​ល​របស់ខ្ញុំ ដែលតាំង​នៅកណ្តាល​ដែន ជាស្រុក​សម្បូណ៌ ឃ្លាំង និងជង្រុក​ទាំងអស់ ខ្ញុំបាន​តម្កល់​ទុកស្រួល​បួលហើយ។

[៣៧] (មហាសត្វ) បពិត្រមហារាជ ព្រះអង្គសេ្តចយាងមកល្អ​ហើយ មួយទៀត ព្រះអង្គ​ស្តេចមក មិនមែន​អាក្រក់ទេ រាជបុរស​ចូររៀប​ចំបល្ល័ង្ក​ជាទីគង់​របស់ព្រះរាជា។

[៣៨] ព្រះអង្គគង់លើកម្រាលស្លឹកឈើ ដែលគេតែង​តាំងហើយ សូមព្រះអង្គ យកទឹក​អំពីទីនេះ លាង​ព្រះបាទា​របស់ព្រះអង្គចុះ។

[៣៩] បពិត្រព្រះរាជា ស្លឹកនេះដែលអាត្មាភាពចម្អិន​ហើយ ជារបស់​មិនមានរស​ប្រៃ បពិត្រ​មហារាជ្យ សូមព្រះអង្គ​សេ្តចសោយចុះ ព្រះអង្គ​ទើបស្តេច​យាងមក​ដល់ ទុក​ជា​ភ្ញៀវរបស់​អាត្មាភាព។

[៤០] (ព្រះវរបិតា) ខ្ញុំមិនបរិភោគស្លឹកនេះទេ ព្រោះស្លឹក​ឈើនេះ មិនមែនជា​ភោជន​របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបរិភោគ​តែបាយ​នៃស្រូវសាលី ដែលលាយ​ដោយសាច់​ដ៏ស្អាត។

[៤១] សេចក្តីអស្ចារ្យកើតប្រាកដដល់ខ្ញុំ ព្រោះឃើញ (លោក) នៅស្ងាត់​តែមា្នក់​ឯង កាល​លោកបរិភោគ​ភោជនបែបនេះ សម្បុរនៅ​តែស្រស់ថ្លា​ដោយហេតុ​ដូចមេ្តច។

[៤២] (មហាសត្វ) បពិត្រព្រះរាជា អាត្មាភាពម្នាក់​ឯង សិងលើកម្រាល​ស្លឹក ដែល​តាំងទុក​ហើយ បពិត្រ​ព្រះរាជា វណ្ណៈរបស់​អាត្មាភាព​ស្រស់ថ្លា​ដោយ​ដំណេក​ម្នាក់​ឯង​នោះ ។ ពួកអ្នក​រក្សាព្រះរាជា ដែល​សៀតព្រះខាន់ មិនប្រាកដ​ដល់​អាត្មាភាព​ទេ បពិត្រ​ព្រះរាជា វណ្ណៈ​របស់អាត្មាភាព ថ្លាស្រស់​ដោយ​ដំណេក​ម្នាក់ឯង​នោះ។ អាត្មាភាព មិនតាម​សោក និងអារម្មណ៍​ដែលកន្លង​ហើយ មិនប្រាថា្ន​នូវអារម្មណ៍​ដែល​មិនទាន់​មក​ដល់ ញ៉ាំង​អត្តភាព​ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ដោយវត្ថុ​ដែលលើក​ឡើងចំពោះ​មុខ ហេតុនោះ បានជា​វណ្ណៈរបស់​អាត្មាភាព រមែងថ្លា​ស្រស់។ ជនពាល​ទាំងឡាយ តែងរីងស្ងួត ព្រោះសេចក្តី​ប្រាថា្ន​អារម្មណ៍​​ដែលមិន​ទាន់មកដល់ ព្រោះសេចក្តី​តាមសោក​ស្តាយ​អារម្មណ៍​ដែល​កន្លង​ទៅ​ហើយនេះ ដូចជា​ដើមបបុស​មាន​សម្បុរខៀវ ដែល​គេដក​ហាលថ្ងៃ​ដូចោ្នះ។

[៤៣] (ព្រះវរបិតា) នែកូន ខ្ញុំនឹងឲ្យនូវពលដំរី ពលរថ ពលសេះ ពលថើ្មរជើង ពួកជន​ពាក់គ្រឿងក្រោះ និង​និវេសនដ្ឋាន​ទាំងឡាយ ជាទី​ត្រេកអរ​ដល់អ្នក។ មួយទៀត ខ្ញុំឲ្យ​នូវស្រីស្នំ​ដែល​ស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង​ដល់អ្នក នែកូន ចូរអ្នក​គ្រប់គ្រង​នូវស្រ្តី​ទាំងនោះចុះ អ្នកជា​ព្រះរាជា​របស់យើង។ ស្រ្តីរបាំ ជាអ្នក​ឈ្លាសក្នុង​ការរាំ និង​ច្រៀង បានសិក្សា (ក្នុងកិច្ចស្រ្តី) ញ៉ាំង​អ្នកឲ្យ​ត្រេកអរ​ក្នុង​កាម អ្នកនឹង​ធ្វើអ្វីក្នុង​ព្រៃ។ ខ្ញុំ​នឹងនាំ​យក​រាជកញ្ញា​ដែលមាន​ខ្លួនប្រដាប់​ហើយ​អំពី​ពួកព្រះរាជា​ដទៃ​ដល់អ្នក អ្នកចូរ​ញ៉ាំង​កូន​ទាំងឡាយ ឲ្យកើត​ក្នុងស្រ្តីទាំងនោះ ហើយ​សិមបួស​ក្នុងកាល​ជាខាង​ក្រោយ។ អ្នកនៅ​កេ្មងកម្លោះ ប្រកបដោយ​បឋមវ័យ មានសក់​ខ្មៅស្រិល ចូរ​សោយរាជ្យ សេចក្តី​ចំរើន​នឹងមាន​ដល់អ្នក អ្នកនឹង​ធ្វើអ្វីក្នុងព្រៃ។

[៤៤] (មហាសត្វ) បុគ្គលនៅកម្លោះ គប្បីប្រព្រឹត្ត​ព្រហ្មចរិយធម៌ បុគ្គល​អ្នកប្រព្រឹត្ត​ព្រហ្មចរិយធម៌ គប្បីជាកម្លោះ ព្រោះថា បព្វជ្ជា​របស់បុគ្គល​នៅកម្លោះ​នេះ ពួក​ឥសី​ទាំងឡាយ​សរសើរ​ហើយ។ បុគ្គល​នៅកម្លោះ គប្បីប្រព្រឹត្ត​ព្រហ្មចរិយធម៌ បុគ្គល​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​ព្រហ្មចរិយធម៌ គប្បីនៅ​កម្លោះ អាត្មាភាព នឹងប្រព្រឹត្ត​ព្រហ្មចរិយធម៌ អាត្មាភាព មិន​ត្រូវការ​ដោយ​រាជ្យទេ។ បពិត្រ​ព្រះមាតា និងបិតា អាត្មាភាព​ឃើញនរជន​នៅក្មេង ទើបនឹង​ចេះនិយាយ ជាកូន​ជាទី​ស្រឡាញ់​ដែល​មាតាបិតា​បានដោយ​លំបាក មិនទាន់​ចាស់​គ្រាំគ្រា ហើយស្លាប់។ អាត្មាភាព ឃើញនាង​កុមារី​មានសម្បុរ​ដូចមាស ដែល​មច្ចុរាជ​ចាប់ដក​ក្ស័យជីវិត​ហើយ ដូច​ជាដក​នូវទំពាំង​ឫស្សី​ដ៏ខ្ចី។ នរជន​ទាំងឡាយ ឬនាង​នារី​ទាំងឡាយ សូម្បីនៅ​ក្មេង ក៏តែងស្លាប់ តើសត្វ​ណា គប្បីទុកចិត្ត​ក្នុងជីវិត​នោះថា អាត្មាអញ​នៅក្មេង​ដូច្នេះ។ អាយុនៃ​កុមារណា មានប្រមាណ​តិច ដោយ​ការកន្លង​ទៅនៃយប់ និងថ្ងៃ ភាពនៃ​ខ្លួនជា​កុមារក្នុង​វ័យនោះ នឹងធ្វើ​ដូចម្តេច​កើត ដូចទី​មានទឹក​តិចរបស់​ត្រី​ទាំងឡាយ។ សត្វលោក ត្រូវសត្រូវ​បៀតបៀន​ជានិច្ចផង ត្រូវសត្រូវ​រួបរិត​ជា​និច្ចផង កាលយប់ និងថ្ងៃ​ទាំងឡាយ​មិនកន្លង​ទៅទទេ​ទេ តើព្រះអង្គ​នឹងអភិសេក​អាត្មាភាព​ក្នុងរាជ្យ​ដូចមេ្តច។

[៤៥] (ព្រះរាជា) សត្វលោកនេះ ត្រូវសត្រូវអ្វីបៀតបៀនផង ត្រូវសត្រូវ​អ្វីរួបរឹតផង ធម្មជាតិ​ដូចមេ្តច មិនកន្លង​ទៅទទេ ខ្ញុំសួរ​ហើយ អ្នកចូរប្រាប់​នូវដំណើរ​នោះ។

[៤៦] (ព្រះមហាសត្វ) សត្វលោកត្រូវមច្ចុបៀតបៀន​ផង ត្រូវជរា​រួបរឹតផង

រាត្រី​ទាំងឡាយ​ រមែង​កន្លងទៅ​មិនទទេ បពិត្រ​ក្សត្រិយ៍ សូមព្រះអង្គ​ជ្រាប​យ៉ាង​នេះចុះ។ កាល​តម្បាញ​ដែលបុគ្គល​ត្បាញ​របស់ណា ៗ ដែលបុគ្គល​នឹងត្បាញ​របស់ដែល​ត្រូវ​ត្បាញ (នោះៗ)​ ជារបស់​នៅសល់​តិច យ៉ាងណា​មិញ ជីវិតរបស់​សត្វទាំងឡាយ ក៏យ៉ាង​នោះដែរ។ ផ្លូវទឹក​ដ៏ពេញ កាលហូរទៅ មិនត្រឡប់ថយ​ក្រោយវិញ យ៉ាងណាមិញ អាយុរបស់​មនុស្ស​ទាំងឡាយ កាលកន្លងទៅ មិន​ត្រឡប់វិញ​ យ៉ាងនោះដែរ។ ផ្លូវទឹក​ដ៏ពេញ គប្បីបន្សាត់​ទៅនូវដើមឈើ​ទាំងឡាយ ដែលដុះ​ក្បែរច្រាំង យ៉ាងណាមិញ សត្វទាំងអស់ ត្រូវជរា និងមរណៈ​បន្សាត់​ទៅ​ក៏យ៉ាង​នោះដែរ។

[៤៧] (ព្រះវរបិតា) នែកូន ខ្ញុំនឹងឲ្យពលដំរី ពលរថ ពលសេះ ពលថ្មើរជើង ពួកពល​ពាក់គ្រឿង​ក្រោះ និងនិវេសនដ្ឋាន​ទាំងឡាយ ជាទីត្រេកអរ​ដល់អ្នក។ មួយ​ទៀត យើងនឹងឲ្យ​ស្រ្តីស្នំដែល​ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការទាំងពួង​ដល់អ្នក នែកូន អ្នកចូរ​គ្រប់​គ្រងពួកស្រ្តី​ទាំងនោះ​ចុះ អ្នកនឹងជារាជារបស់យើង ស្រ្តីរបាំ​ជាអ្នកឈ្លាសក្នុង​ការរាំ និងច្រៀង សិក្សា (ក្នុងកិច្ចរបស់ស្រ្តី) នឹងញ៉ាំងអ្នក​ឲ្យត្រេកអរ​ក្នុងកាម អ្នកនឹង​ធ្វើអ្វី​ក្នុង​ព្រៃ។ យើងនឹងនាំ​យកពួករាជកញ្ញា​ដែលមានខ្លួន​ប្រដាប់​ហើយ អំពីពួក​ព្រះរាជា​ដទៃ​ដល់​អ្នក អ្នកញ៉ាំង​កូនទាំងឡាយ​ឲ្យកើត​ក្នុងពួកនាង​កញ្ញា​ទាំងនោះ ហើយសិមបួស​ក្នុង​កាលជា​ខាង​ក្រោយចុះ។ អ្នកនៅកេ្មង​កម្លោះ ប្រកបដោយ​បឋមវ័យ មាន​សក់​ខ្មៅ​ស្រិល ចូរ​សោយរាជ្យ​ចុះ សេចក្តី​ចំរើននឹង​មានដល់អ្នក អ្នកនឹង​ធ្វើអ្វីក្នុងព្រៃ។ នែកូន ខ្ញុំនឹងឲ្យ​ឃ្លាំង ជជ្រុក វាហនៈ ពល និងនិវេសនដ្ឋាន​ទាំងឡាយ ជាទី​ត្រេកអរ​ដល់អ្នក។ អ្នក​ដែលក្រុម​នៃរាជកញ្ញា​មានចំណែក​ដ៏ល្អចោម​រោមហើយ មានពួក​នៃខ្ញុំស្រ្តីហែ​ហម​ហើយ ​ចូរសោយរាជ្យ​ចុះ សេចក្តីចំរើននឹង​មានដល់អ្នក អ្នកនឹងធើ្វ​អ្វីក្នុងព្រៃ។

[៤៨] (ព្រះមហាសត្វ) ប្រយោជន៍អ្វីដោយទ្រព្យដល់អាត្មាភាព ព្រោះទ្រព្យ​តែង​អស់ទៅ ប្រយោជន៍អ្វី​ដោយភរិយា ព្រោះភរិយា​ក៏គង់ស្លាប់ ប្រយោជន៍​អ្វី​ដោយវ័យ​ដែល​គ្រាំគ្រា ជាវ័យ​ត្រូវជរា​គ្របសង្កត់​ហើយ។ ក្នុងលោក​សន្និវាស​នេះ នៅមាន​សេចក្តី​ត្រេកអរ​អ្វី ការលេង​សើចអ្វី ការរីករាយអ្វី ការស្វែង​រកទ្រព្យអ្វី អាត្មាភាព​ត្រូវការអ្វី​ដោយកូន និងប្រពន្ធ បពិត្រ​ព្រះរាជា អាត្មាភាព​ផុតស្រឡះ​ចាកបំណង​ហើយ។ អាត្មាភាពដឹង​ច្បាស់​​យ៉ាងនេះថា មច្ចុមិនធ្វេស​ប្រហែស​ចំពោះអញឡើយ អាត្មាភាព​នោះ ត្រូវសេចក្តី​ស្លាប់គ្រប​សង្កត់​ហើយ នៅមាន​សេចក្តី​ត្រេកអរ​ដូចមេ្តច ការស្វែង​រកទ្រព្យ​ដូចមេ្តច​​ទៀត។ ផ្លែឈើ​ទុំទាំងឡាយ តែងមាន​ភ័យអំពី​ការជ្រុះ​ជានិច្ច យ៉ាងណាមិញ សត្វទាំង​ឡាយ កើតមក​ហើយ តែងមាន​ភ័យអំពី​សេចក្តីស្លាប់​ជានិច្ច​យ៉ាងនោះដែរ។ ជនជាច្រើន ពួក​ខ្លះដែលគេ​ឃើញ​ក្នុងវេលាព្រឹក តែគេ​មិនឃើញ​ក្នុងវេលា​លា្ងច ជនជាច្រើន​ពួកខ្លះ ដែលគេ​ឃើញក្នុង​វេលាល្ងាច តែគេ​មិនឃើញ​ក្នុងវេលាព្រឹក។ សេចក្តី​ព្យាយាម​ក្នុង​កុសល គេគួរធើ្វ​ក្នុងថ្ងៃ​នេះឯង បុគ្គលណា គប្បីដឹងថា សេចក្តីស្លាប់​​នឹងមាន​ក្នុង​ថ្ងៃស្អែក ដ្បិត​ការបណ្តោះ​បណ្តៃអំពី​សេចក្តីស្លាប់ ដែលមាន​សេនា​ច្រើននោះ មិនមាន​ដល់​យើង​ទេ។ ពួកចោរ​ទាំងឡាយ តែងប្រាថា្ន​ទ្រព្យ បពិត្រ​ព្រះរាជា អាត្មាភាព​ផុតស្រឡះ​ហើយ​អំពី​បំណង បពិត្រ​ព្រះរាជា សូម​ព្រះអង្គមក សូម​ព្រះអង្គ​ត្រឡប់​ព្រះ​ហឫទ័យ​ទៅវិញចុះ អាត្មាភាព​មិនត្រូវការ​ដោយរាជ្យទេ។

[៤៩] (នាងទេវធីតាឈោ្មះមណីមេខលាសួរថា) បុគ្គលណា​នេះ កាលមិនឃើញ​ត្រើយ ក៏ព្យាយាម (ហែល)​ ក្នុងកណ្តាល​សមុទ្រ អ្នកដឹង​នូវអំណាច​នៃប្រយោជន៍​ដូចមេ្តច ក៏ព្យាយាម​ក្រៃពេកម្ល៉េះ។

[៥០] (ព្រះមហាសត្វត្រាស់តបថា) ម្នាលទេវតា ខ្ញុំពិចារណា​នូ​វវត្ត​នៃសត្វលោក និង​អានិសង្ស​នៃសេចក្តី​ព្យាយាម ព្រោះហេតុ​ដូចច្នោះ ខ្ញុំសូម្បី​មិនឃើញត្រើយ ក៏នៅតែ​ព្យាយាម​ក្នុងកណ្តាល​សមុទ្រ។

[៥១] (នាងមណីមេខលា) អ្នកមិនឃើញត្រើយនៃសមុទ្រ​ដ៏ជ្រៅ​ប្រមាណមិន​បាន ការព្យាយាម​តាមកម្លាំង​បុរស​របស់អ្នក ជាព្យាយាម​សោះសូន្យ​ទទេ អ្នកមិនដល់​នូវត្រើយទេ មុខជា​នឹងស្លាប់។

[៥២] (ព្រះមហាសត្វ) បុគ្គលធ្វើនូវកិច្ចរបស់បុរស ទើបជា​អ្នកមិនមាន​បំណុល (ក្នុងរវាង) ពួកញាតិ ពួកទេវតា និងពួកបិតា (ព្រហ្ម) ទាំងមិន​ក្តៅក្រហាយ​ក្នុង​កាល​ជា​ខាង​ក្រោយ។

[៥៣] (នាងមណីមេខលា) ការងារណា មិនគប្បីសម្រេច (ដោយ​សេចក្តី​ព្យាយាម​ទេ) ការងារ​នោះ ជារបស់​ឥតផល មានសេចក្តី​លំបាក​ជាកម្រៃ សេចក្តី​ស្លាប់ រមែង​សម្រេច​ដល់បុគ្គល​ណា បុគ្គលនោះ ​មានប្រយោជន៍​ដូចមេ្តច​ដោយ​សេចក្តី​ព្យាយាម​ក្នុងការងារ​នោះ។

[៥៤] (ព្រះមហាសត្វ) ម្នាលទេវតា បុគ្គលណាដឹងច្បាស់ថា ការងារមិនគប្បី​សម្រេច​ដោយពិត ហើយ​មិនរក្សា​ជីវិត​របស់ខ្លួន បុគ្គលនោះ បើបន្ថយ​សេចក្តី​ព្យាយាម គង់ដឹង (នូវផល​នៃសេចក្តី​ខ្ជិលនោះ​មិនខាន)។ ម្នាល​ទេវតា បុគ្គល​ពួកខ្លះ​ក្នុងលោកនេះ (កាលឃើញ) នូវផល​នៃសេចក្តី​ប្រាថា្នហើយ រមែង​ប្រកបនូវ​ការងារ​ទាំងឡាយ ការងារ​ទាំងនោះ សម្រេចខ្លះ មិនសម្រេចខ្លះ។ ម្នាលទេវតា ក្រែងអ្នក​បានឃើញ​ផលនៃកម្មដ៏​ជាក់ច្បាស់​ដោយខ្លួន​ឯងដែរឬ ជនទាំងឡាយ​ដទៃ​លិចលង់​ហើយ ខ្ញុំនៅឆ្លង ទាំងបាន​ឃើញ​នាង ដែលឋិត​នៅក្នុង​ទីជិត​នៃខ្ញុំ។ ខ្ញុំនោះ នឹងព្យាយាម​តាមសម​គួរ​ដល់​សេចក្តី​​អស់អាច និងសម​គួរដល់​កម្លាំង ខ្ញុំកាល​ទៅដល់​ត្រើយនៃ​សមុទ្រ នឹងធ្វើ​នូវសេចក្តី​ព្យាយាម​ដែលបុរស​គប្បីធ្វើ។

[៥៥] (នាងមណីមេខលា) កាលមហាសមុទ្រមានអន្លង់ទឹកដ៏ជ្រៅ​ប្រមាណ​មិន​បាន ប្រព្រឹត្តទៅ​យ៉ាងនេះ អ្នកណា​ប្រកប​ដោយសេចក្តី​ព្យាយាម​ដោយធម៌ រមែង​មិនលិច​ចុះដោយកម្ម គឺសេចក្តី​ព្យាយាម ចិត្តរបស់​អ្នក ត្រេកអរ​ក្នុងទីណា អ្នក​នោះ ចូរទៅ​ក្នុងទីនោះ​ចុះ។

[៥៦] (ព្រះបាទបោលជនក) កំណប់ធំ ១៦ នេះ គឺកំណប់​ត្រង់ទី​ព្រះអាទិត្យរះ កំណប់​ត្រង់ទី​ព្រះអាទិត្យ​លិច កំណប់​ខាងក្នុង កំណប់​ខាងក្រៅ កំណប់​មិនមែន​ខាងក្នុង មិនមែន​ខាងក្រៅ កំណប់ធំ​ត្រង់ទី​សម្រាប់ឡើង កំណប់​ត្រង់ទីសម្រាប់​ចុះ កំណប់​ត្រង់​សាលព្រឹក្ស​ធំទាំងបួន កំណប់​ត្រង់ទីមួយ​យោជន៍​ជុំវិញ កំណប់ធំ​ត្រង់ចុងភ្លុកដំរី​ទាំងពីរ កំណប់​ត្រង់​ចុងកន្ទុយ កំណប់​ក្នុងទឹក កំណប់​ធំត្រង់​ចុងឈើ​សហស្សថាមធ្នូ បល្ល័ង ៤ ជ្រុង នឹងញុំាង​នាងសីវលី​រាជទេវី​ឲ្យត្រេកអរ។

[៥៧] (ព្រះបាទមហាជនក) បុរសជាបណ្ឌិត ត្រូវតែប្រាថា្ន មិនត្រូវនឿយ​ណាយ​ទេ យើងឃើញ​ច្បាស់ចំពោះ​ខ្លួនឯង យើងប្រាថា្ន​យ៉ាងណា ក៏បាន​យ៉ាងនោះ។ បុរសជា​បណ្ឌិត​ ត្រូវតែប្រាថ្នា មិនត្រូវ​នឿយណាយទេ យើងឃើញ​ច្បាស់ចំពោះ​ខ្លួន (ដែល​ទេវតា) ស្រង់អំពី​ទឹក មកដាក់​លើគោក។ បុរស​ជាបណ្ឌិត ត្រូវតែព្យាយាម មិនត្រូវ​នឿយណាយ​ទេ យើងឃើញ​ច្បាស់ចំពោះ​ខ្លួន យើងប្រាថ្នា​យ៉ាងណា ក៏បាន​យ៉ាង​នោះ។ បុរស​ជាបណ្ឌិត ត្រូវតែ​ព្យាយាម មិនត្រូវ​នឿយណាយ​ទេ យើង​ឃើញ​ច្បាស់​ចំពោះ​ខ្លួន (ដែល​​ទេវតា) ស្រង់​អំពីទឹក មកដាក់​លើគោក។ នរជន មានប្រាជ្ញា សូម្បី​សេចក្តី​ទុក្ខប៉ះពាល់​ហើយ មិនគប្បី​កាត់សេចក្តី​ប្រាថា្ន ដើម្បីដល់នូវ​សេចក្តី​សុខទេ ព្រោះថា​ការ​ប៉ះពាល់​ដ៏ច្រើន ឥតប្រយោជន៍​ក៏មាន មានប្រយោជន៍​ក៏មាន ពួកជន​អ្នកមិន​ត្រិះរិះ រមែង​ដល់​នូវសេចក្តី​ស្លាប់។ ហេតុដែល​បុគ្គល​មិនបានគិត សម្រេច​ក៏មាន ហេតុដែល​បុគ្គល​គិតហើយ វិនាស​ទៅក៏មាន ព្រោះភោគៈ​ទាំងឡាយ​របស់ស្រី្ត ឬបុររស មិនមែន​សម្រេច​ដោយការ​គិតទេ​។

[៥៨] (មហាជន) ម្នាលគ្នាយើងដ៏ចំរើន ព្រះរាជា​ត្រួតនូវ​ផែនដី​ទាំងមូល​ ជាម្ចាស់​ក្នុងទិស មិនដូច​អំពីដើមសោះ ថ្ងៃនេះ​មិនទ្រង់​ក្រសាលរបាំ មិនទ្រង់​ធ្វើទុកក្នុង​ព្រះហ្ឫទ័យ​​ចំពោះ​ចំរៀង មិនទតម្រឹគ មិនទត​ឧទ្យាន មិន​ទតហង្ស ទ្រង់គង់​នៅ​ស្ងៀម ហាក់​ដូច​ជាមនុស្ស​គ មិនទ្រង់​កាត់សេចក្តី។

[៥៩] (ព្រះបាទមហាជនក) ព្រះបចេ្ចកពុទ្ធទាំងឡាយ ទាំងកេ្មង ទាំងចាស់ អ្នក​ប្រាថ្នា​សេចក្តី​សុខ មានសេចក្តី​ស្ងប់ស្ងាត់​ជាប្រក្រតី ប្រាសចាក​ចំណងជា​កិលេស គង់នៅ​ក្នុងអារាម​នៃបុគ្គល​ណាហ៎្ន ក្នុងថ្ងៃនេះ។ អ្នកប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ​ណា បានកន្លង​នូវតណ្ហា​ ជាអ្នក​មិនមាន​សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ នៅក្នុងលោក​ដែលកំពុង​ខ្វល់ខ្វាយ ខ្ញុំសូម​ថ្វាយ​បង្គំ​អ្នកប្រាជ្ញ​ទាំងនោះ ជាអ្នក​សែ្វងរក​នូវគុណ​ដ៏ធំ។ អ្នកប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយនោះ កាត់​ទំលាយ​នូវ​តម្បាញ​ជាបណ្តាញ​ដ៏មាំ​របស់​មច្ចុ​ដែល​មានមាយា​ចេញទៅរួច បុគ្គល​ណាគប្បី​ញុំាង​យើងឲ្យ​ដល់នូវគតិ (លំអាន) នៃអ្នក​ប្រាជ្ញទាំង​នោះបាន។

[៦០] កាលណាអញនឹងលះនគរមិថិលា ​ជាក្រុងសម្បូណ៌ ដែលជាងចែក​ហើយ (ដោយ​ឋាន មានរាជ​និវេសន៍​ជាដើម) វាស់ហើយ​ដោយ​ចំណែក (នៃទា្វរ និងថ្នល់) ហើយ​បួស ការលះបង់នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹងលះ​បង់នគរ​មិថិលា ជាក្រុង​សម្បូណ៌​ទូលាយ មានពន្លឺ​ដោយ​ជុំវិញ ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញនឹង​លះបង់នគរ​មិថិលា ជាក្រុង​សម្បូណ៌ មាន​កំពែង និងក្លោងទ្វារ​ដ៏ច្រើន ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញនឹង​លះបង់​នគរ​មិថិលា ជាក្រុង​សម្បូណ៌ មានប៉ម និងស៊ុមទ្វារ​ដ៏មាំមួន ហើយ​បួស ការលះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាលណាហ្ន៎។ កាលណា​អញនឹង​លះបង់​នគរ​មិថិលា ជាក្រុង​សម្បូណ៌ ដែលគេ​ចែកល្អ មានផ្លូវធំ ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹងលះបង់​នគរ​មិថិលា ជាក្រុង​សម្បូណ៌ មាន​រានផ្សារ ដែលគេ​ចែកដោយ​ល្អ ហើយ​បួស ការលះបង់​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញនឹង​លះបង់នគរ​មិថិលា ជាក្រុង​សម្បូណ៌ ដ៏កុះករ​ដោយគោ សេះ និងរថ ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញនឹង​លះបង់នគរ​មិថិលា ជាក្រុង​សម្បូណ៌ មានរបៀប​នៃព្រៃសួន ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹងលះបង់​នគរ​មិថិលា ជាក្រុង​សម្បូណ៌ មានរបៀប​នៃ​ព្រៃឧទ្យាន ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នគរ​មិថិលា ជាក្រុង​សម្បូណ៌ មាន​របៀបនៃ​ប្រាសាទ​ដ៏ប្រសើរ ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញនឹង​លះបង់នគរ​មិថិលា ជាក្រុង​សម្បូណ៌ មានកំពែង ៣ ជាន់ ពេញដោយ​រាជវង្សានុវង្ស ដែល​ព្រះបាទ​វិទេហៈ ព្រះនាម​សោមនស្ស​មានយស ទ្រង់សាងទុក ហើយ​បួស ការលះបង់នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុង​កាល​ណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​ដែន​វិទេហៈ ជាដែន​សម្បូណ៌ បរិបូណ៌​ដោយ​ការសន្សំ (នូវធញ្ញាហារ​ជាដើម) ដែល​រក្សា​តាមធម៌ ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹងលះបង់​នូវដែន​វិទេហៈ ជាដែន​សម្បូណ៌ ដែល​បច្ចាមិត្រ​ផ្ចាញ់​មិនបាន ជាដែន​រក្សា​តាមធម៌ ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹង​លះបង់​នូវខាង​ក្នុងបុរី ដែលជា​ទីរីករាយ ដែលជាង​ចែកវាស់​ដោយចំណែក ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណា​ហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នូវខាង​ក្នុងបុរី ជាទី​រីករាយ​ ដែលបូក​ដោយកំបោ និងដី ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នូវខាង​ក្នុងបុរី ជាទី​រីករាយ មានក្លិន​ក្រអូប ជាទី​រីករាយ​នៃចិត្ត ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញនឹង​លះបង់​នូវដំណាក់​កំពូល​ទាំងឡាយ ដែលជាង​ចែកហើយ វាស់ហើយ​ដោយ​ចំណែក ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹងលះបង់​នូវដំណាក់​កំពូល​ទាំងឡាយ ដែលបូក​ដោយកំបោ និងដី ហើយបួស ការ​លះបង់​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុង​កាលណា​ហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹងលះ​នូវ​ដំណាក់​កំពូល​ទាំងឡាយ ដែលមាន​ក្លិនក្រអូប ជាទី​រីករាយ​នៃចិត្ត ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញនឹង​លះបង់​នូវដំណាក់​កំពូល​ទាំងឡាយ ដែល​លាបល្អ​ហើយ ប្រោះព្រំ​ដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍​ក្រហម ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុង​កាលណា​ហ្ន៎។ កាលណា​អញនឹង​លះបង់​នូវ​គ្រែមាស​ទាំឡាយ មាន​ព្រំជា​កម្រាល​ដ៏វិចិត្រ ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹង​លះបង់​នូវបល្ល័ង្ក​កែវមណី មានព្រំ​ជាកម្រាល​ដ៏វិចិត្រ ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុង​កាលណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នូវ​សំពត់អំបោះ និង​សំពត់សូត្រ សំពត់​ទាំងឡាយ​ដែលកើត​អំពី​ដែនខោមៈ និងកើតអំពី​ដែន​កោទុម្ពរ ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹងលះបង់​នូវ​ស្រះបោក្ខរណី​ទាំងឡាយ ជាទីរីករាយ មានសត្វ​ចាក្រពាក​យំ​ទ្រហឹង ដេរដាស​ដោយ​ចង្កុលណី​ទាំងឡាយ​ផង ដោយឈូក និង​ព្រលិត​ទាំង​ឡាយផង ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុង​កាលណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នូវហ្វូង​ដំរីមាតង្គៈ ដែលស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​គ្រប់មុខ មានខ្សែ​ដង្គន់មាស មានគ្រឿង​ស្អាងដោយ​បណ្តាញមាស ដែល​ហ្មដំរី​មានលំពែង​ស្នែងក្របី និង​កង្វេរ​ក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុង​កាលណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹងលះបង់​នូវហ្វូវសេះ​អាជានេយ្យ​អំពីជាតិ ជាសេះ​សិន្ធព ដែលស្អិត​ស្អាងដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​គ្រប់មុខ ជា​វាហនៈ​លឿន ដែលអ្នក​បង្ហាត់សេះ​កាន់ស៊ែ និងធ្នូ ឡើងជិះ​ហើយ ហើយបួស ការ​លះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹងលះបង់នូវ​ពួក​រថ​ ប្រដាប់​ហើយ មាន​ទង់លើកហើយ ទាំងបិទបាំង​ដោយសែ្បក​ខ្លាដំបង និង​ខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែលពួក​នាយសារថី​មានធ្នូ និងខែលក្នុង​ដៃ ឡើងជិះ​ហើយ ហើយបួស ការ​លះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នូវពួក​រថមាស​ប្រដាប់​ហើយ មានទង់​លើកហើយ ទាំងបិទ​បាំងដោយ​ស្បែក​ខ្លាដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែលពួក​នាយសារថី​មាន​ធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុង​កាលណា​ហ្ន៎។ កាលណា​អញនឹង​លះបង់​នូវរថ​ប្រាក់​ ប្រដាប់ហើយ មានទង់​លើកហើយ ទាំងបិទបាំង​ដោយសែ្បក​ខ្លាដំបង និង​ខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែលពួក​នាយសារថី​មានធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើង​ជិះហើយ ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាល​ណាអញ​នឹង​លះបង់​នូវរថទឹមសេះ ​ប្រដាប់ហើយ មានទង់​លើកហើយ ទាំង​បិទបាំង​ដោយសែ្បក​ខ្លាដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំង​ពួង ដែល​នាយ​សារថី​មានធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញនឹងលះបង់​នូវរថ​ទឹមឱដ្ឋ​ ប្រដាប់ហើយ មានទង់​លើកហើយ ទាំងបិទ​បាំងដោយ​សែ្បកខ្លា​ដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែល​នាយសារថី​មាន​ធ្នូ និង​ខែល​ក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹងលះបង់​នូវរថ​ទឹមគោ ​ប្រដាប់ហើយ មាន​ទង់លើក​ហើយ ទាំងបិទ​បាំងដោយ​សែ្បក​ខ្លាដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែលនាយ​សារថីមាន​ធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុង​កាលណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នូវរថ​ទឹមកែស ប្រដាប់​ហើយ មានទង់​លើកហើយ ទាំងបិទ​បាំងដោយ​សែ្បក​ខ្លាដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែលនាយ​សារថី​មានធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើងជិះហើយ ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹងលះបង់​នូវរថទឹម​ពពែ ប្រដាប់​ហើយ មានទង់​លើកហើយ ទាំងបិទ​បាំង​ដោយសែ្បក​ខ្លាដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែលនាយសារថី​មានធ្នូ និងខែលក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹងលះបង់​នូវរថ​ទឹមម្រឹគ ប្រដាប់​ហើយ មានទង់​លើកហើយ ទាំងបិទ​បាំងដោយ​សែ្បក​ខ្លាដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែលនាយ​សារថី​មានធ្នូ និងខែលក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នូវពួក​អ្នកជិះដំរី ដែល​ស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង កាន់ខែល​មានពណ៌​ខៀវ ជាអ្នកក្លៀវក្លា មាន​លំពែង​ស្នែងក្របី និង​កង្វេរ​ក្នុងដៃ ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹង​លះបង់​នូវពួក​អ្នកជិះសេះ ដែលស្អិត​ស្អាងដោយ​គ្រឿងអលង្ការ​ទាំងពួង កាន់​ខែល​មានពណ៌​ខៀវ ជាអ្នកក្លៀវក្លា ទ្រទ្រង់​នូវស៊ែ និងធ្នូ ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុង​កាលណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នូវពួក​អ្នកជិះរថ ដែល​ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង កាន់ខែល​មាន​ពណ៌ខៀវ ជាអ្នក​ក្លៀវក្លា មានធ្នូ និង​ព្រួញ​ក្នុងដៃ ការលះ​បង់នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញ​នឹងលះបង់​នូវ​ពួកខ្មាន់ធ្នូ ដែលស្អិត​ស្អាងដោយ​គ្រឿងអលង្ការ​ទាំងពួង កាន់ខែល​មាន​ពណ៌ខៀវ ជាអ្នក​ក្លៀវក្លា មានធ្នូ និងបំពង់​ព្រួញ​ក្នុងដៃ ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នូវ​ពួកព្រះរាជបុត្ត ដែល​ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង កាន់ខែល​ដ៏វិចិត្រ ជាអ្នក​ក្លៀវក្លា ទ្រទ្រង់​នូវមាស និង​កែវពិទូរ្យ ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹង​លះបង់​នូវពួក​អរិយជន គឺ​ព្រាហ្មណ៍​ដែលមាន​សំពត់ មាន​គ្រឿងប្រដាប់​ហើយ មានខ្លួន​លាបដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍​ក្រហម ស្លៀកដណ្តប់​ដោយ​សំពត់​ដែល​បានមក​អំពីដែន​កាសី​ដ៏ឧត្តម ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹង​សម្រេចក្នុង​កាលណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នូវពួក​អាមាត្យ ដែលស្អិត​ស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង កាន់ខែល​មានពណ៌​លឿង ជាអ្នក​ក្លៀវក្លា មាន​របៀប​ដើរខាងមុខ ហើយបួស ការលះបង់នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុង​កាលណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នូវពួក​ស្រីស្នំ ៧០០ ដែល​ស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នូវពួកស្រីស្នំ ៧០០ ជាអ្នក​សង្រួមល្អ មាន​ចង្កេះរៀវ ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុង​កាលណា​ហ្ន៎។ កាលណាអញ​នឹងលះបង់​នូវ​ស្រីស្នំ ៧០០ ជាស្រ្តី​ស្តាប់បង្គាប់ ពោលពាក្យជា​ទីស្រលាញ់​ ហើយបួស ការលះ​បង់នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អញនឹង​លះបង់​នូវ​ភាជន៍មាស មាន​ទម្ងន់ ១០០ បល្លៈ ប្រកបដោយ​ស្នាមចំឡាក់ ១០០ ហើយបួស ការលះបង់​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​ហ្វូងដំរី​មាតង្គៈ​របស់អញ ដែលស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង មានខ្សែ​ដង្គន់​មាស មានគ្រឿង​ស្អាងដោយ​បណ្តាញមាស ដែល​ហ្មដំរី​មានលំពែង​សែ្នងក្របី និងកង្វេរ​ក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ នឹងមិន​ដើរតាម​អញ​កាល​ទៅ ដំណើរ​នោះ នឹង​សម្រេចក្នុង​កាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​ហ្វូងសេះ​របស់អញ ដែល​ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ជាសេះ​អាជានេយ្យ​ដោយជាតិ ជាសេះសិន្ធព ជា​វាហនៈ​ដ៏លឿន ដែលពួក​អ្នករក្សា​សេះ​កាន់ស៊ែ និងធ្នូ ឡើង​ជិះហើយ នឹងមិន​ដើរតាម​អញ​កាលទៅ ដំណើរនោះ​នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​ពួករថ​របស់អញ ប្រដាប់​ហើយ មានទង់​លើកហើយ ទាំងបិទ​បាំងដោយ​សែ្បកខ្លា​ដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែលពួក​នាយសារថី​មានធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ នឹង​មិនដើរ​តាមអញ​កាលទៅ ដំណើរនោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​ពួករថមាស​របស់អញ ប្រដាប់ហើយ មានទង់​លើកហើយ ទាំង​បិទបាំង​ដោយសែ្បក​ខ្លាដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿងអលង្ការ​ទាំងពួង ដែលពួក​នាយសារថី មាន​ធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ នឹងមិនទៅ​តាមអញ កាលទៅ ដំណើរនោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​ពួករថប្រាក់​របស់អញ មានទង់​លើកហើយ ទាំង​បិទបាំង​ដោយ​សែ្បក​ខ្លាដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែល​ពួកនាយ​សារថី​មានធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ នឹងមិនទៅ​តាមអញ​កាលទៅ ដំណើរនោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​រថទឹមសេះ​របស់អញ​ ប្រដាប់ហើយ មានទង់​លើកហើយ ទាំងបិទ​បាំងដោយសែ្បក​ខ្លាដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែលពួក​នាយសារថី​មានធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ នឹង​មិនទៅតាមអញ​កាលទៅ ដំណើរនោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​រថទឹមឱដ្ឋ​របស់អញ ប្រដាប់ហើយ មានទង់​លើកហើយ ទាំងបិទបាំង​ដោយ​សែ្បកខ្លាដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែល​ពួកនាយសារថី មានធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើង​ជិះហើយ នឹងមិនទៅតាមអញ​កាល​ទៅ ដំណើរនោះ នឹង​សម្រេចក្នុង​កាលណា​ហ្ន៎។ កាលណា​រថទឹមគោ​របស់អញ​ ប្រដាប់ហើយ មានទង់​លើកហើយ ទាំងបិទ​បាំងដោយ​សែ្បក​ខ្លាដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែលពួក​នាយសារថី​មានធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ នឹងមិន​ទៅតាម​អញ​កាលទៅ ដំណើរនោះ នឹងសម្រេច​ក្នុង​កាលណាហ្ន៎។ កាលណា​រថទឹមកែស​របស់អញ​ ប្រដាប់ហើយ មាន​ទង់លើក​ហើយ ទាំងបិទបាំង​ដោយសែ្បក​ខ្លាដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែលពួក​នាយសារថី​មានធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើង​​ជិះហើយ នឹង​មិនទៅ​តាម​អញកាលទៅ ដំណើរនោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​រថទឹម​ពពែ​របស់អញ ប្រដាប់ហើយ មានទង់​លើកហើយ ទាំងបិទ​បាំងដោយ​សែ្បកខ្លា​ដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ដែលពួក​នាយសារថី មានធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើង​ជិះហើយ នឹងមិនទៅ​តាមអញ​កាលទៅ ដំណើរនោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​រថទឹមម្រឹគ​របស់អញ​ ប្រដាប់ហើយ មានទង់​លើក​ហើយ ទាំង​បិទបាំង​ដោយ​សែ្បកខ្លា​ដំបង និងខ្លាធំ ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំង​ពួង ដែលពួក​នាយសារថី​មាន​ធ្នូ និងខែល​ក្នុងដៃ ឡើងជិះ​ហើយ នឹងមិន​ទៅតាម​អញ​កាលទៅ ដំណើរនោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុង​កាលណាហ្ន៎។ កាលណា​ពួកអ្នក​ជិះដំរី​របស់អញ ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង កាន់ខែល​មានពណ៌ខៀវ ជាអ្នកក្លៀវ​ក្លា មាន​លំពែង​ស្នែងក្របី និង​កង្វេរ​ក្នុងដៃ នឹងមិនទៅ​តាមអញ​កាលទៅ ដំណើរនោះ នឹង​សម្រេច​​ក្នុង​កាលណាហ្ន៎។ កាលណា​ពួកអ្នក​ជិះសេះ​របស់អញ ដែលស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង កាន់ខែល​មាន​ពណ៌ខៀវ ជាអ្នកក្លៀវក្លា ទ្រទ្រង់​នូវស៊ែ និងធ្នូ នឹង​មិនទៅតាម​អញកាលទៅ ដំណើរនោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​ពួកអ្នកជិះរថ​របស់អញ ដែល​ស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង កាន់ខែល​មាន​ពណ៌ខៀវ ជាអ្នក​ក្លៀវក្លា មានធ្នូ និង​បំពង់ព្រួញ​ក្នុងដៃ នឹងមិន​ទៅតាមអញ​កាលទៅ ដំណើរនោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​ពួកខ្មាន់ធ្នូ​របស់​អញ ដែល​ស្អិត​ស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង កាន់ខែល​មានពណ៌ខៀវ ជាអ្នក​ក្លៀវក្លា មានធ្នូ និងបំពង់​ព្រួញ​ក្នុងដៃ នឹង​មិនទៅ​តាម​អញ​កាលទៅ​ ដំណើរនោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​ពួករាជបុត្រ​របស់អញ ដែលស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង កាន់ខែល​ដ៏វិចិត្រ ជាអ្នកក្លៀវក្លា ទ្រទ្រង់​នូវមាស និង​កែវពិទូរ្យ នឹងមិន​ទៅតាម​អញ​កាលទៅ ដំណើរនោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​ពួក​អរិយជន គឺ​ព្រាហ្មណ៍ អ្នកមាន​សំពត់ មាន​គ្រឿង​ប្រដាប់​ហើយ មានខ្លួនលាប​ដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍​ក្រហម ទ្រទ្រង់​នូវសំពត់​ដ៏ឧត្តម​ដែល​បានមក​អំពី​ដែនកាសី នឹងមិន​ទៅតាម​អញកាល​ទៅ ដំណើរ​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​ពួកអាមាត្យ​របស់អញ ដែលស្អិត​ស្អាងដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង កាន់​ខែលមាន​ពណ៌លឿង ជាអ្នក​ក្លៀវក្លា មានរបៀប​ដើរ​ខាងមុខ នឹងមិនទៅ​តាមអញ​កាលទៅ ដំណើរនោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។​ កាលណា​ពួកស្រ្តីស្នំ ៧០០ របស់​អញ ដែលស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង នឹងមិនទៅ​តាមអញ​កាលទៅ ដំណើរ​នោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។​ កាលណាពួក​ស្រ្តីស្នំ ៧០០ របស់អញ ជាស្រ្តី​សង្រួម​ល្អ មាន​ចង្កេះរាវ នឹងមិនទៅ​តាមអញ​កាលទៅ ដំណើរនោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។​ កាលណា​ពួក​ស្រ្តីស្នំ​ ៧០០ របស់អញ ជាស្រ្តី​ស្តាប់បង្គាប់ ពោល​ពាក្យជាទី​ស្រលាញ់ នឹងមិន​ទៅតាមអញ​កាលទៅ ដំណើរ​នោះ នឹង​សម្រេចក្នុង​កាលណាហ្ន៎។​ កាលណា​អាត្មាអញ នឹងបាន​ទៅជាអ្នក​កោរក្បាល ឃ្លុំសង្ឃាដិ កាន់បាត្រ ត្រាច់ចរទៅ​បិណ្ឌបាត ដំណើរនោះ នឹងសម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។​ កាលណា​អាត្មាអញ នឹង​ទ្រទ្រង់​នូវ​សង្ឃាដិ​នៃសំពត់​បង្សុកូល​ទាំងឡាយ​ ដែលគេចោល​ក្នុងផ្លូវធំ ដំណើរ​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។ កាលណា​អាត្មាអញ កាលដែល​មេឃ​បង្អុរភ្លៀង​ចុះអស់ ៧ ថ្ងៃហើយ នឹង​ត្រាច់ទៅ​បិណ្ឌបាត​ទាំងចីវរ​ទទឹក ដំណើរ​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។​ កាលណា​អាត្មាអញ​នឹងចេញទៅ​អំពីដើម​ឈើមួយ ទៅកាន់​ដើមឈើ​មួយ អំពីព្រៃ​មួយ ទៅកាន់​ព្រៃមួយ រហូតថ្ងៃ និងយប់​ទាំងអស់​ ត្រាច់ទៅ​ឥត​អាឡោះ​អាល័យ ដំណើរនោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។​ កាលណា​អាត្មាអញ នឹងលះបង់​នូវភ័យ​គួរខ្លាច ហើយ​មិនមាន​គ្នាជាគំរប់​ពីរនាក់ ដើរទៅលើ​ជ្រោះភ្នំ​ទាំង​ឡាយ ដំណើរ​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុងកាល​ណាហ្ន៎។​ កាលណា​អាត្មាអញ​ធ្វើចិត្តឲ្យត្រង់ ដូចជាបុគ្គល​ដេញពិណ អាច​ដេញ​ខ្សែទាំង ៧ ឲ្យជា​ទីរីករាយ​ចិត្តបាន ដំណើរ​នោះ នឹង​សម្រេច​ក្នុង​កាលណា​ហ្ន៎។​ កាលណា​អាត្មាអញ នឹងកាត់​នូវ​កាមសំយោជន៍​ជាទិព្វ ទាំង​ជា​របស់​មនុស្ស​បាន ដូចជា​ជាងរថ កាលកាត់​នូវសែ្បក​ជើងដូច្នោះ។

[៦១] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ពួកស្រីស្នំទាំង ៧០០ នាក់នោះ ដែលស្អិតស្អាង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ផ្គងដើម​ដៃទួញ​យំថា ព្រះអង្គ​នឹងលះចោល​ពួកខ្ញុំមា្ចស់ ព្រោះ​ហេតុអ្វី។ ពួកស្រីស្នំ ៧០០ នាក់នោះ ជាស្រ្តី​សង្រួមល្អ មាន​ចង្កេះរៀវ ផ្គងដើម​ដៃទួញ​យំថា ព្រះអង្គ​នឹងលះចោល​ពួកខ្ញុំមា្ចស់ ព្រោះ​ហេតុអ្វី។ ពួកស្រីស្នំទាំង ៧០០ នាក់នោះ ជាស្រ្តី​ស្តាប់បង្គាប់ ពោលពាក្យ​ជាទី​ស្រលាញ់ ផ្គងដើម​ដៃទួញ​យំថា ព្រះអង្គ​នឹងលះ​ចោលពួក​ខ្ញុំមា្ចស់ ព្រោះហេតុអ្វី។ ព្រះរាជា​ទ្រង់លះនូវ​សម្ប័ទ បានលះបង់​ពួកស្រីស្នំ​ទាំង ៧០០ នាក់នោះ ដែលស្អិតស្អាង​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ទាំងពួង ព្រះអង្គ​ត្រូវបព្វជ្ជា​បញ្ជូន​ទៅ​ខាង​មុខហើយ។ ព្រះរាជា​ទ្រង់លះ​បង់នូវសម្ប័ទ បានលះបង់​ពួកស្ត្រី​ស្នំ ៧០០ នាក់​នោះ ជាស្រ្តី​សង្រួមល្អ មាន​ចង្កេះរៀវ ត្រូវបព្វជ្ជា​បញ្ជូន​ទៅខាង​មុខហើយ។ ព្រះរាជា​ទ្រង់លះបង់​នូវសម្ប័ទ បានលះនូវ​ពួកស្ត្រីស្នំ ៧០០ នាក់នោះ ជាស្រ្តី​ស្តាប់បង្គាប់ ពោល​ពាក្យជាទី​ស្រលាញ់ ត្រូវបព្វជ្ជា​បញ្ជូន​ទៅខាង​មុខហើយ។ ព្រះរាជា​ទ្រង់លះបង់​នូវភាជន៍​មាស​មានទម្ងន់​មួយរយបល្លៈ ប្រកបដោយ​ស្នាមចម្លាក់​មួយរយ បានកាន់​យកនូវ​បាត្រដី ការកាន់​នូវបាត្រដី​នោះ ទុកជា​អភិសេកទី ២។

[៦២] (ព្រះនាងសីវលីទេវី) ឃ្លាំងទាំងឡាយ គឺឃ្លាំងប្រាក់ ឃ្លាំងមាស​ ឃ្លាំងកែវមុក្តា ឃ្លាំង​កែវពិទូរ្យ ឃ្លាំង​កែវមណី ឃ្លាំងស័ង្ខ ឃ្លាំងកែវមុក្តា​ដ៏ច្រើន ឃ្លាំង​សំពត់ ឃ្លាំងខ្លឹម​ចន្ទន៍ក្រហម ឃ្លាំង​ស្បែកខ្លាឃ្មុំ ឃ្លាំងរបស់​ធ្វើពីភ្លុក ឃ្លាំង​ទង់ដែង​ និង​ឃ្លាំង​ដែកខ្មៅ​ដ៏ច្រើន ជាឃ្លាំង​ដែលរាជបុរស​រៀបចំ​ដោយចំណែក ត្រូវភ្លើង​ឆេះ មាន​អណ្តាត​ភ្លើង​ស្មើគ្នា គួរខ្លាច បពិត្រ​ព្រះរាជា សូមព្រះអង្គ​សេ្តចមក សូមស្តេច​ត្រឡប់​វិលវិញ កុំឲ្យ​ទ្រព្យរបស់​ព្រះអង្គនោះ​វិនាស។

[៦៣] (ព្រះរាជា) កង្វល់មិនមានដល់យើងណា យើងនោះ​ឈ្មោះថា រស់នៅ​ជាសុខ កាលបើ​ក្រុងមិថិលា​ត្រូវភ្លើង​ឆេះ ភ្លើង​មិនមែនឆេះ​នូវទ្រព្យ​បន្តិចបន្តួច​របស់ខ្ញុំទេ។

[៦៤] (ព្រះនាងសីវលីទេវី) ចោរក្នុងដងព្រៃកើតឡើងហើយ បំផ្លាញ​ដែនរបស់​ព្រះអង្គ បពិត្រ​ព្រះរាជា សូមព្រះអង្គ​សេ្តចមក សូមសេ្តច​ត្រឡប់​វិលវិញ កុំឲ្យ​ដែន​នេះវិនាស។

[៦៥] (ព្រះរាជា) កង្វល់មិនមានដល់យើងណា យើងនោះ​ឈ្មោះថា រស់នៅជា​សុខ កាលបើ​ដែនត្រូវ​ពួកចោរប្លន់ ចោរមិន​បានយក​ទ្រព្យបន្តិច​បន្តួច​របស់ខ្ញុំទេ កង្វល់​មិនមាន​ដល់យើងណា យើងនោះ​ឈ្មោះថា រស់នៅ​ជាសុខ យើងជាអ្នក​មានបីតិ​ជា​អាហារ ដូចពួក​អាភស្សរទេវតា។

[៦៦] (នារទតាបស) សំឡេងគឹកកងនៃជនច្រើននេះ តើព្រោះហេតុអ្វី ស្រ្តីនោះ​ជាអ្វី លេងជា​មួយក្នុងព្រៃ ដូចក្នុងស្រុក បពិត្រ​សមណៈ ខ្ញុំសួរ​លោកថា មហាជន​នុ៎ះ ប្រជុំគ្នា​ដើម្បីអ្វី។

[៦៧] (ព្រះរាជា) ខ្ញុំកាលលះបង់នូវមហាជន ហើយចេញទៅ បានជា​មហាជន​ប្រជុំគ្នា​ក្នុងទីនេះ ខ្ញុំកន្លង​នូវដែន គឺកិលេស ហើយទៅបួស​ដើម្បីបាន​នូវមោនធម៌ (ពោល​គឺ ញាណរបស់​អនាគារិយៈ) មុនី ខ្ញុំកាលទៅ​កាន់ទី​ច្រឡូកច្រឡំ​ដោយ​សេចក្តី​រីករាយ​ទាំងឡាយ អ្នកដឹង​ទើបសួរឬ (ឬមិនដឹង)។

[៦៨] (នារទតាបស) ព្រះអង្គកាលទ្រទ្រង់នូវសរីរៈនេះ កុំសំគាល់​ថា អញឆ្លង​កិលេស​ហើយ​ដូច្នេះ កម្ម (គឺកិលេស) នេះ បុគ្គលមិន​គប្បីឆ្លង​បានទេ ព្រោះថា សេចក្តី​អន្តរាយ​មានច្រើន។

[៦៩] (ព្រះរាជា) ខ្ញុំណាមិនប្រាថ្នានូវកាមទាំងឡាយ​ក្នុងមនុស្សលោក ដែល​បុគ្គល​ឃើញហើយ មិនប្រាថ្នា​នូវកាម​ទាំងឡាយ​ក្នុង​ទេវលោក ដែលបុគ្គល​មិន​ឃើញហើយ សេចក្តី​អន្តរាយ​ដូចមេ្តច​ហ្ន៎ នឹងមាន​ដល់ខ្ញុំនោះ មានកិរិយា​ទៅ​យ៉ាងនេះ។

[៧០] (នារទតាបស) ដ្បិតថា សេចក្តីអន្តរាយ តាំងឡើងច្រើន គឺការដេកលក់ សេចក្តីខ្ជិល ការមិតពត់ សេចក្តីអផ្សុក ការពុលបាយ​ តំាងនៅ​ក្នុងសរីរៈ រមែងកើត (ក្នុង​សរីរៈវិញ)។

[៧១] (ព្រះរាជា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ លោកដ៏ចំរើនប្រៀនប្រដៅ​ខ្ញុំល្អណាស់ បពិត្រ​ព្រាហ្មណ៍ ខ្ញុំសួរលោក បពិត្រលោក​និរទុក្ខ លោកជាអ្វី។

[៧២] (នារទតាបស) ជនទាំងឡាយ ស្គាល់អាត្មាភាព​ដោយនាមថា នារទៈ ដោយ​គោត្រថា កស្សបៈ ដូច្នេះ អាតា្មភាព​មកក្នុង​សំណាក់​ព្រះអង្គ​ដ៏ចំរើន ដោយដឹង​ច្បាស់ថា សមាគម​ដោយសប្បុរស​ទាំងឡាយ ជាកិច្ច​ញុំាង​ប្រយោជន៍​ឲ្យសម្រេច។ សេចក្តី​ត្រេកអរ (ក្នុងបព្វជា្ជ) ទាំងអស់ និងព្រហ្មវិហារ ចូរកើត​ដល់ព្រះអង្គ​នោះចុះ បរិកម្ម និង​ឈានណា ការ​ខ្វះខាត (ដោយសីល និងឈាន) ណា ព្រះអង្គ​ចូរបំពេញ​នូវការ​ខ្វះខាត​នោះចុះ ព្រះអង្គ (ចូរប្រកប) ដោយ​អធិវាសនក្ខន្តី និង​ឧបសមៈ។ ព្រះអង្គ​ចូរ​រំសាយ​ចោលនូវ​សេចក្តី​មើលងាយ និង​សេចក្តី​ក្រអឺត​ក្រឱង ចូរធ្វើ​គោរពនូវ​កុសលកម្ម នូវវិជ្ជា និងធម៌។

[៧៣] (មិគាជិនតាបស) បពិត្រព្រះជនក ព្រះអង្គលះបង់​ដំរីសេះ ពួក​អ្នកនគរ និងជនបទ​ជាច្រើន ហើយ​ទ្រង់ព្រះផ្នួស ដល់នូវសេចក្តី​ត្រេកអរ​នឹងអម្បែង បពិត្រ​ព្រះជនក ពួកអ្នក​ជនបទ មិត្រអាមាត្យ និងព្រះញាតិ បានធ្វើ​នូវការទ្រុស្ត​ចំពោះ​ព្រះអង្គ​ខ្លះដែរឬ ព្រោះ​ហេតុអ្វី ក៏ព្រះអង្គ​ពេញ​ព្រះហ្ឫទ័យ​នឹងអម្បែង​របស់ព្រះអង្គ​នោះ។

[៧៤] (ព្រះមហាជនក) បពិត្រមិគាជិនៈ ក្នុងកាលណាមក ខ្ញុំមិនដែល​ផ្ចាញ់នូវ​ញាតិ​ណាមួយ​ដោយ​អធម៌​ជាដាច់ខាត ទាំងពួក​ញាតិ ក៏មិន​ដែលផ្ចាញ់​ខ្ញុំដោយ​អធម៌​ដែរ។

[៧៥] បពិត្រមិគាជិនៈ ខ្ញុំបានឃើញនូវប្រវេណី​នៃសត្វលោក ដែល​កិលេស​កំពុង​ទំពាស៊ី​ ធ្វើឲ្យដូច​ជាភក់ បុថុជ្ជន​លិចចុះហើយ​ក្នុងកិលេស​វត្ថុណា សត្វ​ទាំងឡាយ តែង​បៀតបៀន​គ្នាផង តែងជាប់​ក្នុងកិលេស​វត្ថុនោះ​ផង ហើយ​ក៏ធ្វើ​នូវពួក​បុថុជ្ជន​ទាំងនេះ ឲ្យ​ជា​គ្រឿង​ប្រៀបធៀប ទើបបួស​ជាភិក្ខុ។

[៧៦] (មិគាជិនតាបស) បពិត្រព្រះអង្គប្រសើរក្នុងរថ បុគ្គល​មានជោគ​ណា ជាសាស្តា​របស់​ព្រះអង្គ ពាក្យដ៏ពីរោះ​នេះ ជាពាក្យ​របស់​បុគ្គលណា ព្រោះថា អ្នក​ប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ មិនវៀរ​នូវតាបស​អ្នកសម្រេច​អភិញ្ញា ឬនូវ​ព្រះបច្ចេកពុទ្ធ​ដែល​ប្រកប​ដោយ​វិជ្ជា ហើយ​ពោលនូវ​សមណៈ​ថា អ្នកមាន​វត្តជាគ្រឿង​កន្លងនូវទុក្ខទេ។

[៧៧] (ព្រះមហាជនក) បពិត្រមិគាជិនៈ ខ្ញុំមិនដែលចូលទៅ​គោរព​សមណៈ និង​ព្រាហ្មណ៍​ណាមួយ​ដោយដាច់ខាត ក្នុងកាលណា​ម្តងឡើយ។ បពិត្រ​មិគាជិនៈ ខ្ញុំកាល​ទៅដោយ​អានុភាព​ដ៏ធំ រុងរឿង​ដោយសិរី កាលចម្រៀង​ដែលបុគ្គល​កំពុងច្រៀង កាល​តន្រ្តីមានសំឡេង​ដ៏ពីរោះ ដែលបុគ្គល​កំពុងប្រគំ បាន​ឃើញ​ស្វាយ​មានផ្លែ​ខាងក្រៅ​កំពែង ដែលពួក​មនុស្ស​អ្នកត្រូវ​ការផ្លែ បេះជិត​ឧទ្យាន​ដែលគឹកកង​ដោយការ​ប្រគំតន្រ្តី ជា​ឧទ្យាន​ប្រកប​ដោយសូរ​ប្រគំដ៏​ពីរោះ បពិត្រ​មិគាជិនៈ ខ្ញុំនោះ ​បានលះបង់​សិរីនោះ ហើយចុះ (អំពីដំរី) ចូលទៅ​កាន់គល់​ស្វាយដែល​មានផ្លែ និងមិនមាន​ផ្លែ បានឃើញ​ស្វាយមាន​ផ្លែ ដែលបុគ្គល​បៀត​បៀនហើយ កំចាត់​ហើយ ធ្វើមិនឲ្យ​មានស្លឹក និងស្វាយ ១ ដើមក្រៅនេះ មានពន្លឺ​ខៀវ ជាទីរីករាយ​នៃចិត្ត សត្រូវ​ទាំងឡាយ អាចសម្លាប់​យើងដែល​ជាឥស្សរៈ មាន​បន្លាច្រើន​ដោយពិត ដូចដើមស្វាយ​ដែលមាន​ផ្លែ ដែលបុគ្គល​សម្លាប់ហើយ ខ្លាដំបង ត្រូវគេ​សម្លាប់​ព្រោះសែ្បក ដំរីត្រូវ​គេសម្លាប់​ព្រោះភ្លុក បុគ្គលអ្នក​មាន​ទ្រព្យ ត្រូវគេ​សម្លាប់​ព្រោះ​ទ្រព្យ តើនរណា នឹងសម្លាប់​បុគ្គលអ្នក​មិនមានផ្ទះ មិនមាន​សន្ថវៈ ដើមស្វាយ​មានផ្លែ និងមិន​មានផ្លែ ទាំងពីរ​នោះ ជាសាស្តា​របស់ខ្ញុំ។

[៧៨] (នាងសីវលី) ជនទាំងពួង គឺសេនាដំរី ពលសេះ ពលរថ ពលថ្មើរជើង បាន​ឮថា ព្រះរាជា​ទ្រង់ផ្នួស​ហើយ ក៏តក់ស្លុត សូមព្រះអង្គ​លួងលោម​នូវប្រជុំជន ហើយ​តាំង​ទុក​នូវការ​រក្សា រួចតាំង​ព្រះរាជឱរស​ក្នុង​រាជសម្បត្តិ ហើយសឹម​ទ្រង់​ព្រះផ្នួស ក្នុងកាល​ជា​ខាង​ក្រោយចុះ។

[៧៩] (ព្រះមហាជនក) ពួកអ្នកជនបទ មិត្រ អាមាត្យ និងញាតិ​ទាំងឡាយ ដែល​យើងលះបង់​ហើយ កូនរបស់​អ្នកដែនវិទេហៈ ឈ្មោះ​ទីឃាវុកុមារ អ្នកញ៉ាំង​ដែនឲ្យ​ចំរើន ម្នាល​បជាបតិ កូននោះ នឹងសោយរាជ្យ​ក្នុងក្រុង​មិថិលា​ចុះ។

[៨០] នាងចូរមកនេះ ពាក្យណាដែលអាត្មាពេញចិត្ត អាត្មា​នឹងប្រាប់​នូវ​ពាក្យនោះ នាង​នឹង​ទៅកាន់​ទុគ្គតិ ដោយ​កាយ វាចា ចិត្តណា នាងឯង​កាលសោយ​រាជ្យ (ឈ្មោះ​ថា​ធ្វើ) នូវ​បាបទុច្ចរិត​ដ៏ច្រើន ដោយ​កាយ វាចា ចិត្តនោះ អាត្មានឹង​ញ៉ាំងអត្តភាព ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ដោយ​ដុំបាយ ដែលបុគ្គល​ដទៃឲ្យ​ហើយ ដែល​បុគ្គល​ដទៃ​សម្រេច​ហើយ (នេះ) ជា​បវេណី​​របស់អ្នក​ប្រាជ្ញ។

[៨១] (នាងសីវលី) បុគ្គលណា មិនបរិភោគអាហារ​ក្នុងកាល​នៃភត្ត​ជាគំរប់ ៤ បុគ្គនោះ​គប្បីស្លាប់​ដោយសេចក្តី​សេ្រកឃ្លាន ដូចបុគ្គល​ដល់នូវ​សេចក្តី​ស្លាប់ដ៏ពិត មាន​សភាព​ជាកុលបុត្រ មិនគប្បី​បរិភោគ​ដុំបាយ ដែលប្រឡាក់​ដោយ​ធូលីមិន​ស្អាតទេ ឬការ​បរិភោគ​នោះ មិនល្អទេ មិន​ប្រសើរទេ បពិត្រ​មហាជនក ព្រះអង្គ​សោយ​នូវដុំបាយ​ដែល​សល់អំពី​ឆ្កែ។

[៨២] (ព្រះរាជា) ម្នាលសីវលី វត្ថុណាដែលគ្រហស្ថ ឬសុនខ​លះបង់​ហើយ វត្ថុនោះ មិនមែន​ជាអាត្មា​មិនគួរ​ឆាន់ទេ ភោគៈ​ទាំងឡាយ​ណានីមួយ​ក្នុងលោកនេះ ដែល​បានដោយ​ធម៌ ភោគៈ​ទាំងអស់នោះ លោកពោលថា ជាអាហារ​មិនមាន​ទោស។

[៨៣] (ព្រះរាជា) ម្នាលនាងកុមារិកា ជាក្មេងដេកជិតមាតា​នៅឡើយ មានគ្រឿង​ប្រដាប់​មិនឃ្លាត​អំពីខ្លួន​ជានិច្ច ដៃម្ខាង​របស់នាង​លាន់ឮ​សំឡេង ដៃម្ខាង​មិនលាន់​ឮ​សំឡេង តើព្រោះ​ហេតុអ្វី។

[៨៤] (នាងកុមារិកា) បពិត្រសមណៈ កងពីរដែលពាក់នឹង​ដៃរបស់ខ្ញុំ​នេះ ខ្ទប់​គ្នាហើយ សំឡេង​ក៏កើតឡើង នោះ​ជាគតិ​នៃកង​ទាំងពីរ បពិត្រ​សមណៈ កង ១ ដែល​ពាក់នឹង​ដៃរបស់​ខ្ញុំនេះ កងនោះ មិនមាន​កងឯទៀត​ជាគំរប់ពីរ ទើបមិនលាន់ឮ​សំឡេង ដូច​អរិយបុគ្គល ជាអ្នក​ស្ងប់ស្ងៀម ឯបុគ្គល​មានគ្នា​ជាគំរប់​ពីរនាក់ រមែងដល់​នូវការ​ជជែក​គ្នា បុគ្គល ១ នាក់ នឹងជជែក​ជាមួយ​នឹង​បុគ្គល​ណាកើត ព្រះអង្គ​នោះ ជាអ្នក​ប្រាថ្នានូវ​ឋានសួគ៌ សូមទ្រង់​ពេញចិត្ត​នឹងភាព​នៃបុគ្គល​ម្នាក់ឯង​ចុះ។

[៨៥] (ព្រះរាជា) ម្នាលនាងសីវលី នាងឮគាថាដែលនាងកុមារិកា​ពោល​ហើយឬទេ នាង​កុមារិកា​តិះដៀល​នូវអាត្មា ដូចជា​អ្នកបំរើ នោះឯង​ជាគតិនៃ​បុគ្គល​ពីរនាក់ ម្នាល​នាងដ៏​ចំរើន ផ្លូវបែក​ជាពីរនេះ ដែលអ្នក​ដើរផ្លូវតែង​ដើរទៅ បណ្តា​ផ្លូវទាំង​ពីរនោះ នាង​ចូរ​កាន់ផ្លូវ ១ អាត្មានឹង​កាន់ផ្លូវ ១ ដទៃទៀត នាងកុំ​ហៅអាត្មា​ថាជា​ស្វាមី​របស់អញ អាត្មា​ក៏​មិនហៅ​នាងថាជា​ប្រពន្ធ​ទៀតដែរ។

(អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះរាជា និង​នាងសីវលី កាលពោលនូវ​ពាក្យនេះហើយ ក៏ចូល​ទៅកាន់​ថូណនគរ។ កាលជិត​វេលា​ភត្ត ព្រះរាជា (ក៏ឈរ) ជិតទ្វារ​នៃជាងព្រួញ ជាង​ព្រួញនោះ​ធ្មេចភែ្នកម្ខាង សំឡឹងមើល​ដងព្រួញ​វៀចមួយ ដែលធ្វើ​ឲ្យត្រង់​ដោយ​ភ្នែកម្ខាង ជិតក្លោងទ្វារ​នោះ។

[៨៦] (ព្រះរាជា) ម្នាលជាងព្រួញ អ្នកចូរស្តាប់ពាក្យអាត្មា អ្នកធ្មេចភែ្នក​ម្ខាង សំឡឹង​មើលដងព្រួញ​វៀច អ្នកមើលយ៉ាង​នេះស្រួលឬ។

[៨៧] (ជាងព្រួញ) បពិត្រសមណៈ ទីប្រាកដដូចជាទូលាយ​ដោយភ្នែកពីរ កិច្ច​ដោយភាវៈ​នៃព្រួញ​ត្រង់ រមែង​មិនសម្រេច ព្រោះមិន​ឃើញ​នូវទី​វៀចខាង​មុខ។ កាល​បុគ្គល​ធ្មេចភ្នែក​ម្ខាង សំឡឹង​មើលទីវៀច​ដោយភ្នែកម្ខាង កិច្ចដោយ​ភាព​នៃព្រួញត្រង់ រមែង​សម្រេច ព្រោះឃើញ​ទីវៀច​ខាងមុខ។ បុគ្គល​ជាគំរប់ពីរ រមែង​ដល់នូវការ​ជជែកគ្នា បុគ្គល​ម្នាក់ឯង នឹង​ជជែកគ្នាជាមួយ​នឹងអ្នក​ណាកើត កាល​ព្រះអង្គនោះ ប្រាថ្នា​នូវ​ឋានសួគ៌ សូម​ពេញព្រះទ័យ​នឹងភាពនៃ​បុគ្គលម្នាក់​ឯងចុះ។

[៨៨] (ព្រះរាជា…) នែនាងសីវលី នាងឮគាថាដែលជាងព្រួញ​ពោលហើយ​ឬទេ ជាង​ព្រួញ​តិះដៀល​អាត្មា ដូចជា​អ្នកបំរើ នោះ​ជាគតិនៃ​បុគ្គល​ពីរនាក់ ម្នាលនាង​ដ៏ចំរើន ផ្លូវ​បែកជា​ពីរនេះ ដែលអ្នក​ដើរផ្លូវ​តែងដើរទៅ បណ្តា​ផ្លូវទាំង​ពីរនោះ នាងចូរ​កាន់យកផ្លូវ ១ អាត្មា​នឹងកាន់​យកផ្លូវ ១ ដទៃ​ទៀត នាងកុំ​ហៅអាត្មាថា​ជាស្វាមី​របស់អញ អាត្មា​ក៏មិន​ហៅនាង​ថាជាភរិយា​របស់​អាត្មាដែរ ម្នាលនាង​សីវលី នាងចូរ​នៅម្នាក់​ឯងចុះ ដូច​ស្មៅ​យាប្លង​​ដែលអាត្មាដក​ហើយ។

[៨៩] (សុវណ្ណសាមបណ្ឌិតសួរថា) នរណាហ្ន៎ បាញ់ខ្ញុំជាអ្នកដងទឹក ភ្លេចស្មារតី¹⁾ ដោយព្រួញ ជនណាជាក្សត្រ ឬជាព្រាហ្មណ៍ ឬជាវេស្សៈ បាញ់​ខ្ញុំ​ហើយ​ពួន។ សាច់ទាំង​ឡាយរបស់ខ្ញុំ មិនមែន​ជារបស់​គួរទំពាស៊ីទេ សេចក្តី​ត្រូវការដោយ​ស្បែក មិនមាន​ទេ កាលបើដូច្នេះ តើអ្នក​សំគាល់​នូវខ្ញុំថា​គួរបាញ់ ដោយហេតុដូច​មេ្តច។ អ្នកជាអ្វី ជាបុត្រ​របស់អ្នក​ណា យើងស្គាល់អ្នក​ដូចមេ្តចបាន ម្នាល​សំឡាញ់ អ្នក ខ្ញុំសួរ​ហើយ ចូរប្រាប់ ម្តេចក៏បាន​ជាអ្នក​បាញ់ខ្ញុំ​ហើយពួន។

[៩០] (ព្រះបាទបិលយក្ខត្រាស់ថា) ខ្ញុំជាព្រះរាជារបស់ពួកអ្នក​កាសី គេស្គាល់ខ្ញុំថា ឈ្មោះ​បិលយក្ខ ខ្ញុំលះបង់​នូវដែន​មកត្រាច់​ស្វែងរកម្រឹគ ព្រោះលោ្មភ (ក្នុងសាច់)។ មួយ​វិញទៀត ខ្ញុំជាអ្នក​ឈ្លាសវៃក្នុង​សិល្បធ្នូ ជាអ្នក​មានឈ្មោះ​ល្បីល្បាញថា ជាអ្នក​ទ្រទ្រង់​នូវធ្នូ​ដ៏មាំបាន²⁾ សូម្បី​ដំរី តែមកត្រង់មុខ​ព្រួញរបស់​ខ្ញុំហើយ មិនគប្បី​រួចទេ។ ចុះអ្នក​ជាអ្វី ជា​បុត្តរបស់​អ្នកណា ដូចមេ្តច​ទើបយើង​ស្គាល់អ្នកបាន សូមអ្នក​ប្រាប់នូវនាម និងគោត្ត​របស់បិតាផង របស់​ខ្លួនផង។

[៩១] (ព្រះមហាសត្វ…) បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចំរើន ខ្ញុំ (ជាកូន​របស់ឥសី) ជាបុត្ត​របស់​នាយ​នេសាទ ពួកញាតិ​ហៅទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​កំពុង​រស់នៅថា​សាមៈ ថ្ងៃនេះ ទូល​បង្គំ​ជាខ្ញុំ​នោះ ដល់ (មាត់មច្ចុរាជ) ហើយដេក​នៅយ៉ាងនេះ។ ខ្ញុំដែល​ព្រះអង្គបាញ់​ហើយ ហាក់​ដូចម្រឹគ​ដែលព្រាន​ព្រៃបាញ់ហើយ ដោយព្រួញ​ធំប្រកប​ដោយ​ថ្នាំពិស​ដូច្នោះ បពិត្រ​ព្រះរាជា សូមទ្រង់​ទតចុះ ទូលបង្គំជាខ្ញុំ​ដេកត្រាំនៅ​ក្នុងឈាម​របស់​ខ្លួន។ សូមទ្រង់ទត​ព្រួញដែល​មុតធ្លាយ​ទៅខាងឆ្វេង ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ខ្ពុលឈាម ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំចាប់​ពើតណាស់ បានជា​សួរព្រះអង្គ​រឿយៗ មេ្តចក៏ទ្រង់​បាញ់ទូល​បង្គំជាខ្ញុំ​ហើយពួន។ ខ្លាដំបង គេសម្លាប់​ព្រោះតែ​ស្បែក ដំរីគេសម្លាប់​ព្រោះភ្លុកទាំងឡាយ កាលបើ​ដូច្នោះ តើព្រះអង្គ​សំគាល់​នូវទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ថា​គួរបាញ់ ដោយ​ហេតុ​ដូចមេ្តច។

[៩២] (ព្រះបាទបិលយក្ខនិយាយកុហកថា) ម្រឹគមកប្រាកដចំមុខ​ព្រួញ​របស់​ខ្ញុំហើយ ឃើញអ្នកហើយ​ក៏ផ្អើលទៅ ម្នាលសាមៈ ព្រោះហេតុនោះ បានជា​ខ្ញុំមាន​សេចក្តី​ក្រោធ​គ្របសង្កត់។

[៩៣] (ព្រះមហាសត្វ…) តាំងពីកាលដែលខ្ញុំរឭកឃើញ​នូវខ្លួន តាំងពីកាល​ដែលខ្ញុំ​ដល់នូវ​ភាពជា​អ្នកដឹងក្តី ម្រឹគទាំងឡាយ​សូម្បីជា​សត្វសាហាវ​ក្នុងព្រៃ មិន​ដែល (ឃើញ) ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ ហើយ​តក់ស្លុតទេ។ តាំងពីកាល​ដែលខ្ញុំស្លៀក​ដណ្តប់​សំពត់​សំបកឈើ តាំងពី​កាលដែលខ្ញុំ​ដល់នូវវ័យ​ដ៏ចំរើន ម្រឹគទាំងឡាយ សូម្បី​ជាសត្វសាហាវ​ក្នុងព្រៃ មិន​ដែល (ឃើញ) នូវខ្ញុំ ហើយ​តក់ស្លុត​ទេ។ បពិត្រ​ព្រះរាជា កិន្នរទាំងឡាយ ដែលជា​សត្វខ្លាច (នៅ) នា​ភ្នំគន្ធមាទន៍ (មិនដែល​ឃើញខ្ញុំ ហើយតក់​ស្លុតទេ) យើង​ទាំងឡាយ តែង​រីករាយ​ជាមួយ​គ្នា ទៅកាន់​ភ្នំ និងព្រៃ កាលបើ​ដូច្នោះ ម្រឹគ​ទាំងឡាយ (ឃើញ) នូវ​ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ ហើយតក់​ស្លុត ដោយ​ហេតុដូចមេ្តច។

[៩៤] (ព្រះបាទបិលយក្ខ) ម្នាលសាមៈ ម្រឹគមិនមែនផ្អើល​នឹងអ្នកទេ ខ្ញុំនឹងនិយាយ​កុហក​ធ្វើអ្វី ខ្ញុំមាន​សេចក្តីក្រោធ និងសេចក្តី​លោភគ្រប​សង្កត់​ហើយ ទើបបាញ់​អ្នក​នឹង​ព្រួញនោះ។ ម្នាលសាមៈ អ្នកមកអំពី​ប្រទេសណា ឬនរណា​ប្រើមកថា អ្នកដងទឹក ចូរ​ទៅកាន់​ស្ទឹង​ដូច្នេះ បានជាអ្នក​មកកាន់ស្ទឹង មិគសម្មតៈ (នេះ)។

[៩៥] (ព្រះមហាសត្វ) មាតាបិតារបស់ទូលបង្គំជាខ្ញុំខ្វាក់ ទូលបង្គំជាខ្ញុំ​តែងចិញ្ចឹម​គាត់​ក្នុងព្រៃធំ ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំជាអ្នក​ដងទឹក​ដើម្បីអ្នក​មានគុណ​ទាំងឡាយ បានជា​មក​កាន់ស្ទឹង​មិគសម្មតៈ (នេះ)។

[៩៦] (ព្រះមហាសត្វពិលាប) មាតាបិតាទាំងឡាយនោះ មានត្រឹម​តែភោជន កាលបើ​យ៉ាងនេះ (ជីវិត​នឹងប្រព្រឹត្តទៅ) ត្រឹម ៦ ថ្ងៃ ព្រោះ​គាត់ខ្វាក់ មុខជានឹង​ស្លាប់​ដោយឥត​ទឹកពុំខាន។ ទុក្ខនេះ​មិនមែន​ជាទុក្ខរបស់​ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ប៉ុណោ្ណះទេ ព្រោះថា ទុក្ខនេះ បុរសត្រូវ​តែបាន ត្រង់ដែលទូល​បង្គំជាខ្ញុំ ខាន​ឃើញមាតា​ដោយហេតុ​ណា ហេតុនោះ ជាទុក្ខ​ដ៏ក្រៃលែង​របស់ទូល​បង្គំជាខ្ញុំ ជាង​ទុក្ខនេះ (ទៅទៀត)។ ទុក្ខនេះ មិនមែន​ជាទុក្ខ​របស់​ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំប៉ុណោ្ណះ​ទេ ព្រោះថា ទុក្ខនេះ​បុរសត្រូវ​តែបាន ត្រង់​ដែល​ទូល​បង្គំជាខ្ញុំ ខាន​ឃើញ​បិតា​ដោយហេតុណា ហេតុនោះ ជាទុក្ខ​ដ៏ក្រៃលែង​របស់ទូល​បង្គំជាខ្ញុំ ជាង​ទុក្ខនេះ (ទៅទៀត)។ ឱម៉្លេះ សមមាតា​នៅកំព្រាទួញយំ ទាំងអធ្រាត្រ និងទីបំផុត​នៃរាត្រី​អស់កាល​ជាយូរអង្វែង មុខជា​នឹងរីងស្ងួតទៅ ដូចជាស្ទឹង (ក្នុងគិម្ហរដូវ) ពុំខាន។ ឱម៉្លេះ សមបិតា​នៅកំព្រា ទួញយំ​ទាំងអធ្រាត្រ និងទីបំផុត​នៃរាត្រី អស់កាល​ជាយូរអង្វែង មុខជា​នឹងរីង​ស្ងួត ដូចជា​ស្ទឹងពុំខាន។ បពិត្រ​ព្រះរាជា មួយវិញទៀត (ខ្ញុំតែង​ភ្ញាក់ក្នុងមួយ​យប់ពីរ​បីដង) ដើម្បីបំរើ​បាទាដោយ​ព្យាយាម និងដើម្បី​គក់ច្របាច់ ម្ល៉េះសម​គាត់នឹង​ដើរ​ចច្រប់​ក្នុងព្រៃធំ ដងោ្ហយ​ហៅថា អឺបាសាមៈ ដូច្នេះ​ពុំខាន​ឡើយ។ បើទូល​បង្គំជាខ្ញុំ ខានឃើញ​ជនខ្វាក់​ទាំងពីរ​នាក់ដោយ​ហេតុណា ហេតុនោះឯង ទុក្ខជា​សរទីពីរ ដែល​ញ៉ាំងហ្ឫទ័យ​របស់ទូល​បង្គំជាខ្ញុំ​ឲ្យញាប់ញ័រ មុខជា​ជីវិតទូល​បង្គំជាខ្ញុំ​នឹង​វិនាសពុំខាន។

[៩៧] (ព្រះបាទបិលយក្ខ) ម្នាលសាមៈ ជាអ្នកមានរូបល្អ​គួរឲ្យគយគន់ អ្នកកុំ​ទួញយំ​ខ្លាំងឡើយ ខ្ញុំនឹងជា​អ្នកធ្វើការងារ​ចិញ្ចឹមនូវ​ជនទាំង​ឡាយនោះ​ក្នុងព្រៃធំ។ មួយ​វិញទៀត ខ្ញុំជា​អ្នកឈ្លាសវៃ​ក្នុងសិល្ប​ធ្នូស្រាប់ មានឈោ្មះ​ល្បីល្បាញ​ថា ជាអ្នក​ទ្រទ្រង់​នូវធ្នូដ៏មាំ ខ្ញុំជាអ្នក​ធើ្វការងារ​ចិញ្ចឹមនូវជន​ទាំងឡាយ​នោះ​ក្នុងព្រៃធំ។ ខ្ញុំនឹងជា​អ្នកធ្វើ​ការងារ ស្វែងរក​អំពារនៃ​ម្រឹគ និងមើមឈើ ផ្លែឈើ​ទាំងឡាយ​ក្នុងព្រៃ ហើយ​នឹងចិញ្ចឹម​នូវ​ជនទាំង​ឡាយនោះ​ក្នុងព្រៃធំ។ ម្នាលសាមៈ មាតាបិតា​របស់​អ្នក នៅ​ក្នុងព្រៃណា ព្រៃនោះ​ដូចម្តេច អ្នកបាន​ចិញ្ចឹមនូវ​មាតាបិតា​យ៉ាងណា ខ្ញុំក៏នឹង​ចិញ្ចឹមនូវ​គាត់យ៉ាង​នោះដែរ។

[៩៨] (ព្រះមហាសត្ត) បពិត្រព្រះរាជា ផ្លូវចុះតែជើងម្នាក់នេះ នៅខាងក្បាល​ដំណេក​ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ ព្រះអង្គ​យាងទៅ​អំពីទីនេះ តែកន្លះ​ឃោសៈ (នឹងឃើញ) ខ្ទមជាទីនៅ​របស់មាតា​បិតាទូល​បង្គំជា​ខ្ញុំនោះ ព្រះអង្គយាង​ទៅអំពី​ទីនេះ សូមទ្រង់​ចិញ្ចឹម​នូវគាត់​ក្នុង​ទីនោះផង។

[៩៩] បពិត្រព្រះរាជា ជាធំក្នុងដែនកាសី ទូលបង្គំជាខ្ញុំ​សូមថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះអង្គ បពិត្រ​ព្រះរាជា ទ្រង់មាន​សេចក្តី​ចំរើនក្នុង​ដែនកាសី ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំសូម​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះអង្គ មាតា​បិតាទាំង​ឡាយ​របស់ទូល​បង្គំជាខ្ញុំ ជាមនុស្សខ្វាក់ សូមទ្រង់​ចិញ្ចឹម​នូវគាត់​ក្នុងព្រៃ​ធំឲ្យទាន។ ទូលបង្គំជាខ្ញុំ សូមផ្គងអញ្ជលី​ចំពោះ​ព្រះអង្គ បពិត្រ​ព្រះរាជា​ជាធំ​ក្នុងដែន​កាសី ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ សូមថ្វាយ​បង្គំព្រះអង្គ ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ សូម​ផ្តាំទុក សូម​ទ្រង់ជំរាប​នូវ​ការ​ថ្វាយបង្គំ​ចំពោះ​មាតាបិតា​របស់ទូល​បង្គំជា​ខ្ញុំផង។

[១០០] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) សាមៈ កម្លោះអ្នកមានរូបល្អ គួរពិតពិលរមិលមើល​នោះ លុះ​ពោលនូវ​ពាក្យនេះរួចហើយ ក៏ជ្រប់សន្លប់​ដោយ​កម្លាំងពិស។

[១០១] ព្រះរាជាអង្គនោះ ទ្រង់ព្រះកន្សែងរៀបរាប់នូវពាក្យ​ដែលប្រកប​ដោយ​សេចក្តី​ករុណា​មាន​ប្រមាណ​ច្រើនថា អាត្មាអញ​បានយល់​ថា អញ​មិនចាស់ មិន​ស្លាប់ ថ្ងៃនេះ អញឃើញ​នូវ​សុវណ្ណសាម​នេះ ធ្វើកាល​កិរិយា​ហើយ​ទើបដឹងនូវ​ហេតុនោះ ពីដើម​មិនដឹង​ជាការ​មកនៃ​សេចក្តីស្លាប់ មិនមែន​មិនមាន​ដូច្នេះ។ សាមៈ​ដែលជោក​ដោយ​ថ្នាំពិស កំពុង​ចរចា​ជាមួយ​នឹងអញ (ក្នុងកាល​អម្បាញ់​មិញនេះ) ឥឡូវនេះ គាត់លែង​និយាយ ពាក្យតិចតួច​ក្នុងកាល​ប្រព្រឹត្តទៅ​យ៉ាង​នេះ ក្នុងថ្ងៃនេះ អាត្មាអញ មុខជា​នឹងទៅ​កាន់​នរក​ពុំខាន អាត្មាអញ​ឥតមាន​សេចក្តី​សង្ស័យក្នុង​ដំណើរនេះទេ។ ព្រោះថា អំពើបាប​ដែល​អាត្មាអញ​ធ្វើទុក​ហើយក្នុង​គ្រានោះ នឹងជា​ទោសឲ្យ​ផលលាមក​អស់​កាលជា​អង្វែង (បើ) ក្នុង​ស្រុក គង់មាន​ពួកអ្នក​តិះដៀល​អញនោះ​ថា ព្រះអង្គ​ជាអ្នក​ធ្វើនូវ​អំពើ​អាក្រក់​ដូច្នេះ តែក្នុង​អរញ្ញប្រទេស​ដែលឥតមនុស្ស តើនរណា​តិះដៀល​អញបាន។ បើក្នុង​ស្រុក ពួក​មាណពប្រជុំគ្នា ហើយចោទ​ប្រកាន់​នូវអំពើ​ទាំងឡាយ (របស់អញ) តែក្នុង​អរញ្ញប្រទេស​ដែលឥត​មនុស្ស តើនរណា​នឹងចោទ​ប្រកាន់អញ។

[១០២] ទេវតានោះ³⁾ បាត់​អំពី​ភ្នំគន្ធមាទន៍ ហើយពោល​នូវគាថា​ទាំងឡាយនេះ ដោយ​អនុគ្រោះ​ព្រះរាជា​ថា បពិត្រ​មហារាជ បានឮថា ព្រះអង្គ​ទ្រង់បានធ្វើនូវ​បាប​ជា​ទម្ងន់ ដែលជា​អំពើអាក្រក់ ជន​ទាំងបី​នាក់ គឺ​មាតាបិតា និងបុត្ត ជាអ្នក​មិនប្រទូស្ត ទ្រង់បាន​សមា្លប់​ហើយដោយ​ព្រួញតែមួយ។ សូម​ទ្រង់មក សុគតិភពនឹង​គប្បី​មានដល់​ព្រះអង្គ យ៉ាងណា ខ្ញុំនឹងពន្យល់​ព្រះអង្គ​យ៉ាងនោះ សូម​ទ្រង់ចិញ្ចឹម​នូវជន​ខ្វាក់ទាំង​ពីរនាក់​នោះឯង ដោយធម៌ ខ្ញុំយល់ថា សុគតិ​គប្បីមាន។

[១០៣] ព្រះរាជាអង្គនោះ ទ្រង់ពិលាបរៀបរាប់ ប្រកបដោយ​សេចក្តី​ករុណា​មាន​ប្រមាណ​ច្រើន ហើយ​កណ្ឌៀតក្អម​ទឹកយាង​ឆ្ពោះទៅ​ទិសទក្សិណ។

[១០៤] (ទុកូលបណ្ឌិតសួរ…) សូរជើងនរណានុ៎ះហ្ន៎ ដែលដើរ​មកនេះ ពិត​ជា​សូរជើង​មនុស្ស តែសូរ​ជើងនុ៎ះ មិនមែន​ជាសូរជើង​សាមៈទេ ម្នាល​អ្នកនិរទុក្ខ អ្នកជា​អ្វីហ្នឹង។ ដ្បិតសាមៈ តែងដើរថ្មមៗ លើកដាក់​ជើងស្រាលៗ សូរជើងនុ៎ះ មិនមែន​ជាសូរ​ជើង​សាមៈ​ទេ ម្នាលអ្នក​និរទុក្ខ អ្នកជា​អ្វីហ្នឹង។

[១០៥] (ព្រះបាទបិលយក្ខ…) ខ្ញុំជាព្រះរាជារបស់ពួកអ្នកដែនកាសី គេស្គាល់ខ្ញុំថា បិលយក្ខ ខ្ញុំលះបង់​នូវដែន ត្រាច់ស្វែង​រកម្រឹគ ព្រោះលោ្មភ (សាច់)។ មួយទៀត ខ្ញុំជាអ្នក​ឈ្លាសវៃ​ក្នុង​សិល្បធ្នូ មានឈ្មោះ​ល្បីល្បាញ​ថាជាអ្នក​ទ្រទ្រង់នូវ​ធ្នូដ៏មាំបាន សូម្បី​ដំរីមក​ចំមុខ​ព្រួញ​របស់ខ្ញុំ​ហើយ មិនគប្បី​រួចទេ។

[១០៦] (ទុកូលបណ្ឌិត…) បពិត្រមហារាជ ព្រះរាជដំណើរមករបស់​ព្រះអង្គល្អ​ហើយ ព្រះដំណើរ​មករបស់​ព្រះអង្គ​មិនអាក្រក់​ទេ ព្រះអង្គជាធំ ទ្រង់យាងមក​ដល់ហើយ វត្ថុណា​មានក្នុង​ទីនេះ សូមទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ចុះ។ បពិត្រ​ព្រះរាជា ផលាផល គឺផ្លែ​ទន្លាប់ មៈប៉ែន ស្រគំ សឹងមានរសផ្អែមដូច​ទឹកឃ្មុំ អាត្មាភាព ប្រមូលមក​ទុកក្នុង​ទីជាមួយគ្នា សូមទ្រង់​សោយនូវ​ផលាផល​មានរសឆ្ងាញ់ៗ។ នេះ ទឹកត្រជាក់​សម្រាប់សោយ ដែល​ដងមកអំពី​ជ្រោះភ្នំ បពិត្រ​មហារាជ បើទ្រង់​សព្វ​ព្រះទ័យ ទ្រង់ (ដង) អំពីទីនេះ​សោយចុះ។

[១០៧] (ព្រះរាជា…) អ្នកទាំងពីរជាមនុស្សខ្វាក់ មិនអាចឃើញ (អ្វី) ក្នុងព្រៃទេ ចុះ​នរណា​ប្រមូលនូវ​ផលាផល​មកជូនអ្នក អាហារ​ដែល (បាន) ដោយ​ប្រពៃនេះ ប្រាកដ​ដល់​ខ្ញុំ ដូចជា​អាហារ​របស់មនុស្ស​មិនខ្វាក់។

[១០៨] (ទុកូលបណ្ឌិត…) សាមៈកំឡោះនៅក្មេង មិនខ្ពស់ មិនទាបពេក ជាមនុស្ស​មាន​រូបល្អ​គួរគយគន់ មាន​សក់វែងខ្មៅ ទាំងមាន​ចុងទន់ល្វន់។ សាមៈ​នោះឯង តែងស្វែង​រកផលាផល ជាអ្នកដងទឹក បានកាន់​យកក្អមទឹក​អំពីទីនេះ​ទៅកាន់​ស្ទឹង ប្រហែល​ជិតមក​ដល់ហើយ។

[១០៩] (ព្រះបាទបិលយក្ខ…) សាមៈជាអ្នកបំរើអ្នក អ្នកនិយាយ​សំដៅកុមារ​ឈោ្មះ​សាមៈ​ណា ដែលមាន​រូបគួរគយគន់ សាមៈនោះ ខ្ញុំសម្លាប់​ហើយ។ សាមៈដែល​មាន​សក់វែង​ពណ៌ខ្មៅ ចុងទន់ល្វន់ (ឥឡូវនេះ) ខ្ញុំសម្លាប់​ដួលដេក​លើសក់​ទាំងនោះ ប្រឡាក់​ហើយដោយ​ឈាម។

[១១០] (នាងបារិកា) បពិត្រទុកូល អ្នកប្រឹក្សា​ជាមួយនរណា ដែលបាន​និយាយថា ខ្ញុំសម្លាប់​សាមៈហើយ បេះដូង​ខ្ញុំញ័រចំប្រប់ ព្រោះឮថា សាមៈ​ស្លាប់ហើយ។ ហ្ឫទ័យ​ខ្ញុំញាប់ញ័រ ហាក់ដូច​ត្រួយពោធិបាយ​ខ្ចី ដែលមាន​ខ្យល់ប៉ះទង្គិច ព្រោះឮថា សាមៈ​ស្លាប់ហើយ។

[១១១] (ទុកូលបណ្ឌិត…) ម្នាលនាងបារិកា នេះជាព្រះរាជា ជាធំក្នុង​ដែនកាសី ព្រះអង្គ​បាញ់សាមៈ​ដោយព្រួញ ក្បែរស្ទឹង​មិគសម្មតៈ ដោយសេចក្តី​ក្រោធ យើង​កុំចង់​ឲ្យមាន​បាបដល់​ព្រះអង្គឡើយ។

[១១២] (នាងបារិកា..) បុត្រដែលចិញ្ចឹមយើងងងឹតងងល់​ក្នុងព្រៃ ជាបុត្តជាទី​ស្រឡាញ់ យើងរក​បាន​ដោយកម្រ ចិត្តមិន​គប្បីរំជួល​ក្នុងបុរស​អ្នកសម្លាប់​កូន​ប្រុស​តែមួយ​នោះ ដូចម្តេច​បាន។

[១១៣] (ទុកូលបណ្ឌិត…) បុត្តដែលចិញ្ចឹមយើងងងឹតងងល់​ក្នុងព្រៃ ជាបុត្តជាទី​ស្រឡាញ់ យើងរកបាន​ដោយកម្រ បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ សរសើរ​សេចក្តី​មិនក្រោធ ចំពោះ​បុរស​អ្នកសម្លាប់​នូវបុត្តតែ​មួយនោះ។

[១១៤] (ព្រះបាទបិលយក្ខ…) អ្នកទាំងពីរ កុំគប្បីខ្សឹកខ្សួល​ខ្លាំង​ចំពោះខ្ញុំ អ្នកពោល​ថា សាមៈ ខ្ញុំសម្លាប់ហើយ ខ្ញុំនឹងជា​អ្នកធ្វើការងារ​ចិញ្ចឹម (អ្នកទាំងពីរ) ក្នុងព្រៃធំ។ ព្រោះខ្ញុំ​ជាអ្នក​ឈ្លាវៃក្នុង​សិល្បធ្នូ មានឈោ្មះ​ល្បីល្បាញថា ជាអ្នក​ទ្រទ្រង់​នូវធ្នូ​ដ៏មាំ ខ្ញុំនឹង​ធ្វើការងារ​ចិញ្ចឹម (អ្នក) ក្នុង​ព្រៃធំ។ ខ្ញុំនឹង​ធ្វើការងារ​ស្វែងរកអំពារ​ម្រឹគទាំងឡាយ ទាំង​មើមឈើ ផ្លែឈើ ហើយ​ចិញ្ចឹម (អ្នក) ក្នុងព្រៃធំ។

[១១៥] (ជនទាំងពីរ…) បពិត្រមហារាជ នេះមិនមែន​ជាទំនៀម​ទេ កិរិយា​ធ្វើនូវ​អំពើ (របស់ព្រះអង្គ) នេះ មិនសមគួរ​ដល់យើង​ឡើយ ព្រះអង្គ​ជាព្រះរាជា​របស់យើង ៗ សូមថ្វាយ​បង្គំព្រះបាទ​របស់​ព្រះអង្គ។

[១១៦] (ព្រះរាជា…) បពិត្រអ្នកនេសាទ អ្នកពោលនូវធម៌ អ្នកធ្វើនូវ​សេចក្តី​គោរព (ចំពោះខ្ញុំ) អ្នកទុក​ជាបិតា​របស់ខ្ញុំ បពិត្រ​នាងបារិកា នាងទុក​ជាមាតា​របស់ខ្ញុំ។

[១១៧] (ជនទាំងពីរ…) បពិត្រព្រះរាជា ជាធំក្នុង​ដែនកាសី ទូលបង្គំ​សូមថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះអង្គ បពិត្រ​ព្រះអង្គ ទ្រង់ចំរើន​ក្នុងដែនកាសី ទូលបង្គំសូម​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះអង្គ ទូលបង្គំ​ទាំងឡាយ សូមប្រណម្យ​អញ្ជលី​ចំពោះ​ព្រះអង្គ សូមព្រះអង្គ​នាំទូលបង្គំ​ទៅដល់​សាមៈ។ ទូលបង្គំ​ទាំងឡាយ នឹងច្របាច់ជើង ស្ទាបមុខ​ល្អគួរមើល​របស់​សាមៈនោះ ត្រៀម​រង់ចាំ​នូវសេចក្តី​ស្លាប់​ប៉ុណោ្ណះ។

[១១៨] (ព្រះបាទបិលយក្ខ…) សាមៈ ដែលស្លាប់ហើយ ដួលដេក​ដូចជា​ព្រះចន្ទ​ធ្លាក់មក​លើប្រថពី​ក្នុងព្រៃណា ព្រៃនោះឯង ជាព្រៃ​ស្រោងស្រឹង សឹង​ដេរដាស​ដោយ​ម្រឹគ​សាហាវ ប្រាកដ​ដូចជា​ទីបំផុត​នៃអាកាស។ សាមៈ​ ដែលស្លាប់​ហើយ ដួលដេក​ដូចជា​ព្រះអាទិត្យ​ធ្លាក់មក​លើប្រថពី​ក្នុងព្រៃណា ព្រៃនោះឯង ជាព្រៃ​ស្រោងស្រឹង សឹងដេរដាស​ដោយ​ម្រឹគសាហាវ ប្រាកដ​ដូចជា​ទីបំផុត​នៃអាកាស។ សាមៈដែល​ស្លាប់ហើយ ដួលដេក​ប្រឡាក់​ប្រឡូស​ដោយ​អាចម៍ដី​នៅក្នុងព្រៃ​ណា ព្រៃនោះឯង ជាព្រៃ​ស្រោងស្រឹង សឹងដេរដាស​ដោយ​ម្រឹគសាហាវ ប្រាកដ​ដូចជា​ទីបំផុត​នៃអាកាស។ សាមៈ ដែល​ស្លាប់​ហើយ ដួលដេក​នៅក្នុង​ព្រៃណា ព្រៃនោះ​ឯង ជាព្រៃ​ស្រោងស្រឹង សឹង​ដេរដាស​ដោយ​ម្រឹគសាហាវ ប្រាកដ​ដូចជាទី​បំផុតនៃ​អាកាស (ព្រោះហេតុនោះ) អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរនៅ​តែក្នុងអាស្រម​នេះហើយ។

[១១៩] (ជនទាំងពីរ…) បើទុកណាជាទីនោះ (មាន​ម្រឹគសាហាវ) រយ​ពាន់ ម៉ឺនក្តី ទូលបង្គំ​ទាំងពីរនាក់ ឥតមាន​សេចក្តី​ភិតភ័យ​តិចតួច ព្រោះ​សត្វសាហាវ​ទាំង​ឡាយ​ក្នុងព្រៃទេ។

[១២០] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា…) គ្រានោះ ព្រះរាជា ជាធំក្នុងដែនកាសី នាំជនខ្វាក់ (ទាំងពីរ) ដឹកដៃ​ទៅក្នុង​ព្រៃធំ ត្រង់កន្លែង​ដែលសាមៈ​ស្លាប់។

[១២១] មាតាបិតាឃើញនូវសាមៈ ជាបុត្តដួល​ប្រឡាក់​ប្រឡូស​ដោយអាចម៍ដី ដែល​គេបោះបង់​ចោលក្នុង​ព្រៃធំ ហាក់ដូច​ព្រះចន្ទ​ដែលធ្លាក់​មកលើ​ប្រថពី។ ឃើញ​នូវសាមៈ ជាបុត្ត​ដួលប្រឡាក់​ប្រឡូស​ដោយអាចម៍ដី ដែលគេ​បោះបង់​ចោល​ក្នុងព្រៃធំ ដូច​ព្រះអាទិត្យដែល​ធ្លាក់មក​លើប្រថពី ឃើញនូវសាមៈ​ជាបុត្ត ដួល​ប្រឡាក់​ប្រឡូស​ដោយ​អាចម៍ដី ដែល​គេបោះបង់​ចោលក្នុង​ព្រៃធំ ក៏យំ​រៀបរាប់​គួរឲ្យអាណិត។ ឃើញ​សាមៈ ជាបុត្ត​ដួលប្រឡាក់​ប្រឡូស​ដោយអាចម៍ដី ហើយផ្គង​ដើមដៃ យំទង្គឹះ​ខ្សឹកខ្សួលថា ហៃបា​ដ៏ចំរើន (ការសា្លប់នេះ) មានសភាព​មិនគួរទេ។ ឱបាសាមៈ មានរូបល្អ គួឲ្យក្រឡេក​មើល បាឯង​ជាមនុស្ស​ស្រវឹង​ខ្លាំង​ បានជាក្នុង​កាលដែលដល់​នូវមរណៈ​ថ្ងៃនេះ អ្នក​ឥតនិយាយ​រកយើង​បន្តិច​បន្តួចសោះ។ ឱបាសាមៈ មានរូបល្អ គួរឲ្យ​ក្រឡេកមើល បាជា​មនុស្សភ្លើត​ភ្លើនខ្លាំង បានជា​ក្នុងកាល​ដែល​ដល់នូវ​មរណៈ​ថ្ងៃនេះ អ្នកឥត​និយាយរក​យើង​បន្តិច​បន្តួចសោះ។ ឱបាសាមៈ អ្នកមាន​រូបល្អ គួរឲ្យ​ក្រឡេកមើល បាឯង​ខឹងខ្លាំង បានជា​ក្នុងកាល​ដែលដល់​នូវមរណៈ​ក្នុងថ្ងៃនេះ អ្នកឥត​និយាយ​រកយើង​បន្តិច​បន្តួច​សោះ។ ឱបាសាមៈ មានរូបល្អ គួរឲ្យ​ក្រឡេកមើល បាឯង​ដេកលក់​ស៊ប់ បានជា​ក្នុងកាល​ដែលដល់​នូវមរណៈ​ក្នុងថ្ងៃនេះ បាឥត​និយាយរក​យើងបន្តិច​បន្តួចសោះ។ ឱបាសាមៈ មានរូបល្អ គួរឲ្យ​ក្រឡេកមើល បាជា​បុគ្គលតូច​ចិត្តខ្លាំង បានជា​ក្នុងកាល​ដែលដល់​នូវមរណៈ​ក្នុងថ្ងៃនេះ បាឥត​និយាយ​រកយើង​បន្តិច​បន្តួច​សោះ។ ឥឡូវនេះ នរណា នឹងរៀប​ចំជដា ដ៏សៅហ្មង​ប្រឡាក់​ប្រឡូស​ដោយ​អាចម៍ដី ព្រោះសាមៈ ជាអ្នកបំរើ​យើង​ងងឹត​ងងល់នេះ ធ្វើមរណ​កាលហើយ។ នរណា នឹងកាន់​អំបោស​បោសអាស្រម ដើម្បី​យើង ព្រោះសាមៈ ជាអ្នកបំរើ​យើងងងឹត​ងងល់នេះ ធ្វើមរណ​កាលហើយ។​ ឥឡូវនេះ នរណា​នឹងផ្ងូត (យើង) ដោយ​ទឹកត្រជាក់ ទឹកក្តៅ ព្រោះសាមៈ ជាអ្នកបំរើ​យើង​ងងឹត​ងងល់នេះ ធ្វើមរណកាល​ហើយ។ ឥឡូវនេះ នរណា​នឹងឲ្យយើង​បរិភោគ​មើមឈើ ផ្លែឈើ ព្រោះសាមៈ ជាអ្នកបំរើ យើង​ងងឹតងងុល​នេះ ធ្វើមរណ​កាលហើយ។

[១២២] មាតាឃើញសាមៈជាបុត្ត ដួលប្រឡាក់​ប្រឡូស​ដោយ​អាចម៍ដី ត្រូវ​សេចក្តី​សោក​ព្រោះកូន បៀតបៀន​ហើយ បានពោល​នូវពាក្យ​សច្ចៈថា ក្នុងកាល​មុន សាមៈនេះ ជាអ្នក​ប្រព្រឹត្តធម៌ ដោយសច្ចៈ​ណា សូម្បីឲ្យ​ពិសរបស់​សាមៈ សាបរលាប​ទៅដោយ​ការពោល​សច្ចៈ​នុ៎ះ។ ក្នុងកាលមុន សាមៈនេះ ជាអ្នក​ប្រព្រឹត្តធម៌ដ៏​ប្រសើរ ដោយ​សច្ចៈណា សូម្បី​ឲ្យពិស​របស់សាមៈ សាបរលាបទៅ ដោយ​ការពោល​សច្ចៈនុ៎ះ។ ក្នុងកាលមុន សាមៈនេះ ជាអ្នក​ពោលនូវ​ពាក្យសត្យ​ដោយសច្ចៈ​ណា សូមឲ្យពិស​របស់សាមៈ សាបរលាប​ទៅដោយ​ការពោល​សច្ចៈនុ៎ះ។ សាមៈនេះ ជាអ្នកបំរើ​មាតា និងបិតា ដោយ​សច្ចៈណា សូមឲ្យ​ពិសរបស់​សាមៈ សាបរលាប​ទៅ ដោយ​ការពោល​សច្ចៈនុ៎ះ។ សាមៈនេះ ជាអ្នក​ប្រព្រឹត្ត​កោតក្រែង​នូវបុគ្គល​ជាធំក្នុង​ត្រកូល ដោយសច្ចៈ​ណា សូមឲ្យពិស​របស់​សាមៈ​ សាបរលាប​ទៅដោយ​ការពោល​សច្ចៈនុ៎ះ។ សាមៈនេះ ជាទី​ស្រឡាញ់​ដោយ​វិសេស​របស់​ខ្ញុំ​ជាងជីវិត ដោយសច្ចៈ​ណា សូមឲ្យ​ពិសរបស់​សាមៈ សាប​រលាប​ទៅដោយ​ការពោល​សច្ចៈនុ៎ះ។ បុណ្យ​ណានីមួយ ដែលខ្ញុំផង ដែលបិតា​របស់អ្នក​ផង បានធ្វើហើយ ដោយ​កុសល​ទាំងអស់នោះ សូមឲ្យ​ពិស​របស់​សាមៈ សាបរលាបទៅ។

[១២៣] បិតាឃើញសាមៈជាបុត្ត ដួលប្រឡាក់​ប្រឡូស​ដោយអាចម៍ដី ត្រូវ​សេចក្តី​សោក​ព្រោះកូន​បៀតបៀន​ហើយ បានពោល​នូវពាក្យ​សច្ចៈថា ក្នុងកាល​មុន សាមៈនេះ ជាអ្នក​ប្រព្រឹត្តធម៌ ដោយសច្ចៈ​ណា សូមឲ្យ​ពិសរបស់​សាមៈ សាបរលាប​ទៅដោយ​ការពោល​សច្ចៈនុ៎ះ។ ក្នុងកាលមុន សាមៈនេះ ជាអ្នកប្រព្រឹត្ត​ធម៌ដ៏​ប្រសើរ ដោយ​សច្ចៈណា សូមឲ្យ​ពិស​របស់សាមៈ​ សាបរលាបទៅ​ដោយ​ការ​ពោលសច្ចៈ​នុ៎ះ។ ក្នុងកាល​មុន សាមៈនេះ ជាអ្នក​ពោលនូវ​ពាក្យសត្យ ដោយ​ពាក្យ​សច្ចៈណា សូមឲ្យ​ពិសរបស់​សាមៈ សាបរលាបទៅ ដោយការ​ពោល​សច្ចៈ​នុ៎ះ។ ក្នុងកាលមុន សាមៈនេះ ជាអ្នក​ចិញ្ចឹមមាតា និងបិតា ដោយ​សច្ចៈណា សូមឲ្យ​ពិសរបស់​សាមៈ សាបរលាបទៅ ដោយការ​ពោលសច្ចៈ​នុ៎ះ។ សាមៈនេះ ជាអ្នក​ប្រព្រឹត្ត​កោតក្រែង​នូវបុគ្គល​ជាធំក្នុង​ត្រកូល ដោយសច្ចៈ​ណា សូមឲ្យ​ពិសរបស់​សាមៈ​ សាបរលាប​ទៅ ដោយការ​ពោលសច្ចៈ​នុ៎ះ។ សាមៈនេះ ជាបុគ្គល​ជាទី​ស្រឡាញ់​ដោយវិសេស​របស់ខ្ញុំ​ជាងជីវិត ដោយ​សច្ចៈណា សូមឲ្យ​ពិសរបស់​សាមៈ សាបរលាបទៅ ដោយការ​ពោលសច្ចៈ​នុ៎ះ។ បុណ្យ​ណានីមួយ ដែលខ្ញុំផង ដែលមាតា​របស់​អ្នកផង បានធ្វើ​ហើយ ដោយកុសល​ទាំងអស់​នោះ សូមឲ្យពិស​របស់សាមៈ សាបរលាបទៅ។

[១២៤] ទេវតានោះ បាត់អំពីភ្នំគន្ធមាទន៍ បានពោល​នូវពាក្យ​សច្ចៈនេះ ដោយ​សេចក្តី​អនុគ្រោះ​សាមៈថា ខ្ញុំនៅអាស្រ័យ​លើភ្នំគន្ធមាទន៍ អស់កាល​ជាយូរអង្វែង​ហើយ ឥតមាន​នរណា​ដទៃ ដែលជាទី​ស្រលាញ់ ដោយវិសេស​របស់ខ្ញុំ​ជាងសាមៈទេ ដោយ​ការ​ពោល​សច្ចនុ៎ះ សូមឲ្យ​ពិសរបស់​សាមៈ សាប​រលាបទៅ។ នៅភ្នំ​គន្ធមាទន៍ សព្វព្រៃព្រឹក្សា​ទាំងឡាយ សុទ្ធសឹង​មានក្លិនក្រអូប ដោយ​ការពោល​សច្ចៈនេះ សូមឲ្យ​ពិសរបស់​សាមៈ សាបរលាប​ទៅ។ កាលបើ​ជនទាំងនោះ កំពុង​ចរចារៀបរាប់​នូវពាក្យ​ប្រកបដោយ​សេចក្តី​ករុណា មាន​ប្រមាណច្រើន សាមៈ ជាមនុស្ស​កំឡោះ មានរូបល្អ​គួរឲ្យ​រមិលមើល ក៏ក្រោក​ឡើងភ្លាម។

[១២៥] (មហាសត្វ…) ខ្ញុំឈោ្មះសាមៈ សេចក្តីបំរើន ចូរមាន​ដល់លោក​ទាំងឡាយ ខ្ញុំក្រោក​ឡើងដោយ​សួស្តីហើយ សូមលោក​ទាំងឡាយ​កុំខ្សឹកខ្សួល​ខ្លាំងឡើយ សូម​លោកទាំងឡាយ​ចរចា​ចំពោះខ្ញុំ​ដោយពាក្យ​ពីរោះ។

[១២៦] បពិត្រមហារាជ ព្រះរាជដំណើររបស់ព្រះអង្គ​មកល្អហើយ ទ្រង់យាង​មកមិន​អាក្រក់​ទេ ព្រះអង្គ​ជាធំទ្រង់​យាងមក​ដល់ហើយ វត្ថុណា​មានក្នុង​ទីនេះ សូមទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល។ បពិត្រ​មហារាជ ផលាផល មានផ្លែទន្លាប់ មៈប៉ែន ស្រគំ សឹង​មានរស​ផ្អែមដូច​ទឹកឃ្មុំ ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ប្រមូលមក​ទុកក្នុង​ទីជា​មួយគ្នា សូម​ទ្រង់​សោយនូវ​ផលាផល​ដែល​មាន​រសឆ្ងាញ់ៗ។ បពិត្រ​មហារាជ ទឹកសម្រាប់​សោយ​ដ៏ត្រជាក់ ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំបាន​នាំ​មកអំពី​ជ្រោះភ្នំ បើព្រះអង្គ​មានសេចក្តី​ត្រូវការ សូមទ្រង់​ដងអំពី​ទីនោះ​សោយចុះ។

[១២៧] (ព្រះបាទបិលយក្ខ…) ខ្ញុំវងេ្វង ភ័ន្តភាំង​ស្មារតី ងងឹតងងល់​សព្វទិសានុទិស ព្រោះបាន​ឃើញសាមៈ​នោះធ្វើ​មរណកាល​ហើយ ម្នាលសាមៈ អ្នក​ដូចម្តេច ក៏រស់​ឡើងវិញ។

[១២៨] (មហាសត្ត…) បពិត្រមហារាជ (សត្វលោក) តែងសំគាល់​នូវបុរស​ដែល​មាន​វេទនាធ្ងន់ តែនៅរស់ ឬមាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​ក្នុងចិត្ត ធ្លាក់ចុះ​ក្នុងភវង្គ ដែលនៅ​រស់ថា ស្លាប់។ បពិត្រ​មហារាជ ម្យ៉ាងទៀត (សត្វលោក) តែងសំគាល់​នូវបុរស​ដែល​មានវេទនា​ធ្ងន់ តែនៅ​រស់ ឬចូល​និរោធ​នៅរស់នោះ ថាស្លាប់​ហើយ។

[១២៩] សត្វណា តែងចិញ្ចឹមនូវមាតា និងបិតាដោយធម៌ ទេវតា​ទាំងឡាយ តែងរក្សា​នូវសត្វ អ្នកចិញ្ចឹម​មាតាបិតា​នោះ។ សត្វណា តែងចិញ្ចឹមមាតា និង​បិតា​ដោយធម៌ បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ​ក្នុងលោក​នេះឯង តែងសរសើរ​នូវសត្វ​នោះ សត្វនោះ លុះ​លះបង់​លោកនេះ​ទៅ រមែងរីករាយ​ក្នុងស្ថានសួគ៌។

[១៣០] (ព្រះបាទបិលយក្ខ…) ខ្ញុំរឹងរឹតតែវងេ្វង ភ័ន្តភាំងស្មារតី ងងឹតងងល់​សព្វ​ទិសានុទិស ម្នាលសាមៈ ខ្ញុំសូមយក​អ្នកជា​ទីពឹង អ្នកចូរជា​ទីពឹង​របស់ខ្ញុំ។

[១៣១] (មហាសត្ត…) បពិត្រមហារាជ​ជាក្សត្រ សូមព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ចំពោះ​មាតា និងបិតា បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះព្រះអង្គ​បានប្រព្រឹត្ត​ធម៌ក្នុង​លោកនេះ​ហើយ នឹងទៅ​កាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ​ជាក្សត្រ សូមព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ចំពោះ​បុត្ត និងភរិយា បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះព្រះអង្គ​បានប្រព្រឹត្ត​ធម៌ក្នុង​លោកនេះ​ហើយ នឹងទៅ​កាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ​ជាក្សត្រ សូមព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ចំពោះមិត្ត និង​អាមាត្យ​ទាំងឡាយ បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះព្រះអង្គ​បានប្រព្រឹត្ត​ធម៌​ក្នុង​លោកនេះ​ហើយ នឹងទៅ​កាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ សូមព្រះអង្គ​​ប្រព្រឹត្តធម៌​ចំពោះ​សត្វពាហនៈ និងពល បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះ​ព្រះអង្គ​បានប្រព្រឹត្ត​ធម៌​ក្នុងលោក​នេះហើយ នឹងទៅ​កាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ សូម​ព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌ ចំពោះ​ស្រុក និងនិគម​ទាំងឡាយ បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះ​ព្រះអង្គ​បានប្រព្រឹត្ត​ធម៌ក្នុងលោក​នេះហើយ នឹងទៅកាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ សូម​ព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ចំពោះ​អ្នកដែន និងអ្នក​ជនបទ​ទាំងឡាយ បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះ​ព្រះអង្គ​បានប្រព្រឹត្ត​ធម៌ក្នុង​លោកនេះ​ហើយ នឹង​ទៅកាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ សូម​ព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ចំពោះ​សមណៈ និងព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះទ្រង់​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌​ក្នុងលោក​នេះហើយ នឹងទៅកាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ​ជាក្សត្រ សូម​ព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ចំពោះម្រឹគ និងបក្សី បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះទ្រង់ប្រព្រឹត្ត​ធម៌​ក្នុង​លោកនេះ​ហើយ នឹងទៅកាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ សូមព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌ ធម៌​ដែល​ប្រព្រឹត្តល្អ​ហើយ តែងនាំ​មកនូវសុខ បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះ​ទ្រង់​ប្រព្រឹត្តធម៌​ក្នុងលោក​នេះហើយ នឹងទៅកាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ សូម​ព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌ (ព្រោះ) ទេវតា ឥន្ទ ព្រហ្ម ដែលបាន​ដល់​នូវឋានសួគ៌ ក៏ព្រោះធម៌​ដែលខ្លួន​ប្រព្រឹត្ត​ល្អហើយ បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រះអង្គ​កុំប្រហែស​ធ្វេសនឹង​ធម៌ឡើយ។

[១៣២] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ក្នុងកាលដែលព្រះបាទនេមិ​ជាបណ្ឌិត អ្នកត្រូវការ​ដោយ​កុសស ជាព្រះរាជា​អ្នកទូនា្មន​នូវសត្រូវ ទ្រង់តែង​ឲ្យទាន​ដល់ជន​អ្នកនៅ​ក្នុងដែន​វិទេហៈ​ទាំងឡាយ​គ្រប់គ្នា គ្រានោះ (មនុស្ស និងទេវតា​ទាំងឡាយ តែង​សរសើរថា) ឱអស្ចារ្យ​ណាស់ អ្នកប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ មានប្រាជ្ញា​ជាគ្រឿង​ពិចារណា កើតឡើង​ក្នុង​លោក​ហើយ។ កាល​ព្រះរាជាអង្គ​នោះ ទ្រង់ឲ្យ​ទាននោះ សេចក្តី​ត្រិះរិះ​កើតឡើងថា ទានក្តី ព្រហ្មចរិយៈ​ក្តី កុសល​ណាហ្ន៎ មានផល​ច្រើនជាង។

[១៣៣] ទេវរាជឈ្មោះមឃវៈ ជាទេវកុញ្ជរ ជា​សហស្សនេត្រ បានជ្រាប​ព្រះតម្រិះ​របស់​ព្រះរាជា​នោះ​ហើយ មក​ប្រាកដ (ក្នុងទីចំពោះ​ព្រះភក្រ្ត​ព្រះរាជា) កំចាត់បង់​នូវងងឹត​ដោយ​វណ្ណៈ។ ព្រះបាទ​នេមិរាជ​ជាធំ​ជាងមនុស្ស ទ្រង់ព្រឺ​ព្រះលោមា បានសួរ​ទេវរាជ​ឈ្មោះ​វាសវៈ​ថា អ្នកជា​ទេវាតា ឬ​ជាគន្ធព្វ ឬក៏ជាសក្កៈ​បុរិន្ទទៈ។ រស្មី​ប្រាកដ​ដូចោ្នះ ខ្ញុំពុំដែល​ឃើញ ទាំងមិនធ្លាប់​ឮឡើយ បពិត្រអ្នក​ដ៏ចំរើន អ្នកចូរប្រាប់ខ្ញុំ ធ្វើ​ម្តេច​យើង​ស្គាល់​​អ្នក​បាន។ ទេវរាជ​ឈ្មោះ​វាសវៈ​ជ្រាបថា ព្រះបាទ​នេមិ ព្រឺ​ព្រះលោមា​ហើយ ទើបឆ្លើយថា ខ្ញុំជា​ព្រះឥន្រ្ទ ជាធំជាង​ទេវតា មកកាន់​សំណាក់​ព្រះអង្គ​ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជា​ធំ​ជាង​មនុស្ស ទ្រង់​កុំព្រឺព្រះ​លោមា​ឡើយ ព្រះអង្គ​មានសេចក្តី​ប្រាថា្ន ដើម្បីសួរ​នូវប្រស្នាណា សូមទ្រង់​សួរចុះ។ ចំណែក​ព្រះបាទ​នេមិរាជ​អង្គនោះ លុះ​ព្រះឥន្រ្ទាធិរាជ​ធ្វើឱកាស​ហើយ ក៏ទ្រង់​ត្រាស់សួរ​នូវទេវរាជ​ឈ្មោះ​វាសវៈ​ថា បពិត្រ​ទេវរាជ​ជាឥស្សរៈ​ជាងសព្វសត្វ​ទាំង​ឡាយ ខ្ញុំសូម​សួរព្រះអង្គ​ថា ទានក្តី ព្រហ្មចរិយៈ​ក្តី កុសលណា​មានផល​ច្រើនជាង។ ព្រះវាសវៈ​នោះ ដែល​ព្រះបាទនេមិ ជា​នរទេព​សួរហើយ ក៏ឆ្លើយ​តបព្រះបាទ​នេមិ​វិញ ព្រះវាសវៈ​នោះ ប្រាប់នូវ​ផលនៃ​ព្រហ្មចិរយៈ បានទូល​ព្រះបាទ​នេមិ ដែល​មិនជ្រាប​ថា បុគ្គល​កើតក្នុង​ត្រកូល​ក្សត្រ​ដោយ​ព្រហ្មចរិយៈ​ថោកទាប⁴⁾ ដល់នូវភាព​ជា​ទេវតា​ដោយ​ព្រហ្មចរិយៈ​ជា​កណ្តាល⁵⁾ បរិសុទ្ធ​ស្អាតដោយ​ព្រហ្មចរិយៈ​ខ្ពង់ខ្ពស់⁶⁾ ។ ពួក​អ្នកបួស ប្រព្រឹត្ត​តបៈ​ទាំងឡាយ ទៅកើត​ក្នុងពួក​ព្រហ្មណា ពួកព្រហ្ម​ទាំងនុ៎ះ បុគ្គល​អ្នកប្រកប​ក្នុង​ការសូម​ណាមួយ មិនងាយ​បានសោះទេ។

[១៣៤] ព្រះបាទទុទីបៈ ១ ព្រះបាទសាគរៈ ១ ព្រះបាទសេលៈ ១ ព្រះបាទ​មុចលិន្ទ ១ ព្រះបាទភតីរសៈ ១ ព្រះបាទ​ឧសិន្នរៈ ១ ព្រះបាទ​អត្ថកៈ ១ ព្រះបាទ​អស្សកៈ ១ ព្រះបាទ​បុថុទ្ធនៈ ១។ ព្រះរាជា​ទាំងឡាយ​អង្គនេះ​ក្តី ព្រះរាជា​ទាំងឡាយ​ដទៃក្តី ពួកក្សត្រ ពួកព្រាហ្មណ៍​ជាច្រើនក្តី ដែលបូជា​នូវគ្រឿង​យ័ញ្ញ​យ៉ាងច្រើន មិនប្រព្រឹត្ត​កន្លង​នូវ​បេតភាព (កាមាវចរភូមិ) ឡើយ។

[១៣៥] ជនទាំងឡាយណា មិនមានគូ ជាបុគ្គល​ម្នាក់ឯង រមែងមិន​ត្រេកអរ (ត្រេកអរ​តែក្នុងការ​នៅច្រឡូក​ច្រឡំ​ដោយពួក) ជនទាំង​ឡាយណា មិន​មានបីតិ ដែលកើត​អំពី​វិវេកទេ ជន​ទាំងឡាយ​នោះ ទុកជា​មានភោគៈ​ស្មើ​ដោយ​ព្រះឥន្រ្ទ ក៏ដោយ​ចុះ ជនទាំង​ឡាយនោះ ក៏ឈ្មោះថា​ជាបុគ្គល​កំសត់ មាន​សេចក្តីសុខ​ព្រោះកិរិយា​អាស្រ័យ​នូវបុគ្គល​ដទៃ​ដោយពិត។

[១៣៦] ឥសី ៧ អង្គនេះ គឺឥសីឈោ្មះ​យាមហនុ ១ សោមយាគៈ ១ មនោជវៈ ១ សមុទ្ទៈ ១ មាឃៈ ១ ភរតៈ ១ ឥសីឈ្មោះ​កាលបុរក្ខិតៈ ១ និងឥសី​ទាំងឡាយ ៤ អង្គ គឺ​ឥសី​ឈ្មោះ​អង្គិរសៈ ១ កស្សបៈ ១ កីសវច្ឆៈ ១ អកន្តិ ១ ជាអនាគារ​បុគ្គល មានតបៈធម៌ បាន​កន្លង (កាមាវចរភូមិ) ដោយពិត។

[១៣៧] នៅប្រទេសហិមវន្តខាងជើង មានស្ទឹងឈ្មោះ​សីទា មានជម្រៅ​ដ៏ជ្រៅ អ្នកផង​ឆ្លងបាន​ដោយកម្រ (ទាំងពីរ​ខាង​ឆ្នេរស្ទឹងនោះ) មានភ្នំមាស ពណ៌ដូច​ភ្លើងខៀវ រុងរឿង​សព្វ ៗ កាល។ (ទៀបឆ្នេរ​នៃស្ទឹងនោះ) សឹង​មានដើម​ក្រឹស្នា​លូតលាស់​ទង្គំ​ទង្គោល មានទាំង​រុក្ខជាតិ​ផេ្សងៗ មានគុម្ព​លូតលាស់ (អំពីជើង​បព៌ត) ក្នុង​កាលមុន មាន​ពួកឥសី​ចាស់ៗ មួយម៉ឺនអង្គ នៅក្នុង​ទីនោះឯង។ ខ្ញុំជាបុគ្គល​ប្រសើរ​ដោយការ​ឲ្យ និងការ​ប្រព្រឹត្តិ​វត្ត ដោយការសង្រួម និងការ​ទូន្មាន (នូវឥន្រ្ទិយ) ហើយ​ប្រព្រឹត្ត (ម្នាក់ឯង) លះបង់ (ពួក) ជា​អ្នកមាន​ចិត្តតាំងមាំ។ ខ្ញុំមិនរិះគន់​នូវជន​អ្នកមាន​ជាតិទាប និងមាន​ជាតិខ្ពស់ នមស្ការ​ចំពោះ​ជន​អ្នកមាន​ចិត្តត្រង់ មិនមាន​កំណត់កាល​វេលាឡើយ ព្រោះថា សត្វទាំងឡាយ​មាន​កម្ម​ជា​ផៅពង្ស។ វណ្ណ⁷⁾ ទាំងអស់ អ្នកមិនតាំង​នៅក្នុងធម៌ រមែង​ធ្លាក់ចុះ​ក្នុងនរក ជាខាង​ក្រោម វណ្ណៈទាំងអស់ បាន​ប្រព្រឹត្តធម៌​ដ៏ឧត្តមហើយ រមែង​បរិសុទ្ធ។

[១៣៨] មឃវទេវរាជ សុជម្បតិ ទ្រង់ពោល​ពាក្យនេះ ទ្រង់ប្រៀន​ប្រដៅ​ព្រះបាទ​នេមិ​ជាធំក្នុង​ដែន​វិទេហៈ រួចហើយ​ទ្រង់ចៀស​ចេញ​ទៅកាន់​ពួកទេវតា​ក្នុង​ឋានសួគ៌។

[១៣៩] (ព្រះឥន្រ្ទ…) ម្នាលអ្នកទាំងឡាយ​ដ៏ចំរើន អ្នកទាំងឡាយ​ទាំងប៉ុនា្មន​ដែល​បាន​មកប្រជុំគ្នា​ហើយក្នុង​ទីនេះ ចូរចាំ​ស្តាប់នូវ​គុណខ្ពស់ និងទាប⁸⁾ មានប្រមាណ​ច្រើននេះ របស់​មនុស្ស​ទាំងឡាយ​អ្នកប្រកប​ដោយធម៌។ ដូចជា​ព្រះបាទនេមិ​អង្គនេះ ជាបណ្ឌិត ជា​អ្នក​ត្រូវការ​ដោយកុសល ជាព្រះរាជា​ទូន្មាននូវ​សត្រូវ បានឲ្យទានដល់​អ្នកដែន​វិទេហៈ​ទាំង​ឡាយគ្រប់ៗ គ្នា។ កាលដែល​ព្រះរាជា​អង្គនោះ កំពុងឲ្យនូវ​ទាននោះ សេចក្តី​ត្រិះរិះ​កើត​ឡើងថា ទានក្តី ព្រហ្មចរិយៈ​ក្តី កុសលណា មានផល​ច្រើនជាង។

[១៤០] (មហាជន…) ឱហ្ន៎ សេចក្តីព្រឺរោម មិនធ្លាប់កើតមាន ក៏កើតឡើយ​ហើយ​ក្នុងលោក រថទិព្វ​កើតប្រាកដ​ហើយ ដល់​ព្រះបាទវិទេហៈ​មានយស។

[១៤១] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) មាតលិទេវបុត្រ អ្នកមានឫទ្ធិ​ច្រើន ជា​ទេវសារថី បាន​អញ្ជើញ​ព្រះបាទ​វិទេហៈ អ្នកគ្រប់គ្រង​ក្រុងមិថិលា​ថា បពិត្រ​ព្រះរាជា​ដ៏ប្រសើរ​ជាម្ចាស់​នៃទិស សូមព្រះអង្គ​យាងមក ទ្រង់ស្តេច​ឡើងកាន់​រថនេះ ដ្បិតទេវតា​ទាំងឡាយ នៅឋាន​តាវត្តឹង្ស ព្រមទាំង​ព្រះឥន្រ្ទ ចង់ឃើញ​ព្រះអង្គ ព្រោះទេវតា​ទាំងឡាយ​នោះ តែងរលឹក (ព្រះអង្គ) កំពុងនៅ​ប្រជុំក្នុង​ធម្មសភា​ឈ្មោះសុធម្មា។

[១៤២] លំដាប់នោះ ព្រះបាទវិទេហៈ អ្នកគ្រប់គ្រង​ក្រុងមិថិលា ទ្រង់ម្នីម្នា​ក្រោក​ចាកអាសនៈ បែរព្រះភក្រ្ត​ឡើងកាន់រថ។ មាតលិទេវបុត្រ ទូលសួរ​ព្រះបាទ​នេមិរាជនុ៎ះ ដែលសេ្តច​ឡើងកាន់​រថទិព្វហើយ ដូច្នេះថា បពិត្រ​ព្រះរាជា​ដ៏ប្រសើរ​ជាម្ចាស់នៃ​ទិស ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំនាំ​ព្រះអង្គ​ទៅតាមផ្លូវណា តាមផ្លូវ​ដែលសត្វ​មាន​បាបកម្ម ឬតាមផ្លូវ​ដែលសត្វ​មានបុញ្ញកម្ម។

[១៤៣] (ព្រះបាទនេមិ…) ម្នាលមាតលិទេវសារថី អ្នកចូរនាំខ្ញុំ​ទៅតាម​ផ្លូវទាំងពីរ គឺផ្លូវដែល​សត្វមាន​បាបកម្មផង ផ្លូវដែល​សត្វមាន​បុញ្ញកម្មផង។

[១៤៤] (មាតលិ…) បពិត្រព្រះរាជាដ៏ប្រសើរ ជាម្ចាស់នៃ​ទិស ទូលបង្គំជាខ្ញុំ​នាំព្រះ​អង្គទៅ​តាមផ្លូវ​ណាមុន តាមផ្លូវ​ដែលសត្វ​មានបាបកម្ម​មុនឬ ឬតាម​ផ្លូវដែល​សត្វ​មាន​បុញ្ញកម្មមុន។

[១៤៥] (ព្រះបាទនេមិ…) ខ្ញុំចង់ឃើញនរកជាទីនៅ​នៃសត្វ​អ្នកមាន​បាបកម្ម​ទាំង​ឡាយ ខ្ញុំចង់ឃើញ​ឋាននៃសត្វ​អ្នកមាន​កម្មលាមក និងគតិនៃ​សត្វទ្រុស្តសីល​ទាំង​ឡាយមុន។

[១៤៦] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) មាតលិទេវសារថី បង្ហាញព្រះរាជា​នូវស្ទឹងឈ្មោះ​វេតរណី ដែលសត្វឆ្លង​បានដោយ​កម្រ ប្រកបព្រម​ដោយទឹកផ្សា​ប្រៃ​កំពុងពុះ ក្តៅដូច​អណ្តាតភ្លើង។

[១៤៧] ព្រះបាទនេមិ ទ្រង់ឃើញសត្វកំពុងធ្លាក់ទៅ​ក្នុងស្ទឹង​វេតរណី ជាទី​ឆ្លងឡើង​បានដោយ​កម្រក្រៃលែង ហើយ​ត្រាស់សួរ មាតលិទេវសារថី​ថា ម្នាល​ទេវបុត្រ​អ្នកបម្រើ ភ័យមាន​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ (សត្វកំពុង​ធ្លាក់ទៅក្នុង​ស្ទឹង​វេតរណី) ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក សត្វទាំងឡាយ​នេះធ្លាក់​ទៅកាន់ស្ទឹង​វេតរណី តើពួកសត្វ​នេះ បានធ្វើ​បាបកម្មអ្វី។

[១៤៨] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​ផលនៃ​បាបកម្ម​ទាំងឡាយ ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូល​ព្រះរាជា​នោះ​ដែលមិនទ្រង់​ជ្រាបថា ពួកសត្វណា​មានកំឡាំង មាន​ធម៌ដ៏​លាមក បៀតបៀន​ប្រទេច​ផ្តាសា​នូវពួក​សត្វដែល​មានកំឡាំង​ខ្សោយ​ក្នុងជីវលោក ពួកសត្វ​មានកម្ម​លាមកនោះ រមែង​រងបាប ពួកសត្វ​ទាំងនោះឯង តែងធ្លាក់​ទៅកាន់​ស្ទឹងវេតរណី។

[១៤៩] (ព្រះបាទនេមិ…) ពួកឆ្កែព្រៃសម្បុរក្រហម និងពពាល ពួកត្មាត ពួកក្អែក ជា​សត្វគួរខ្លាច តែងទំពាស៊ី (សត្វនរក​ដែលវា​ប្រទះឃើញ) ម្នាល​ទេវបុត្រ​អ្នកបម្រើ ភ័យ​មានដល់​ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាលមាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក ហ្វូងក្អែក​តែង​ជញ្ជែង​ស៊ីនូវសត្វ​ទាំងឡាយ​នេះ តើសត្វ​ទាំងឡាយនេះ បានធ្វើបាប​ដូចមេ្តច។

[១៥០] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិសួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃកម្ម​ដែលខ្លួន​ដឹង ទូលព្រះរាជា​ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាប​ថា សត្វទាំង​ឡាយណា​នីមួយ មានសេចក្តី​កំណាញ់​ កំណាញ់ស្វិតស្វាញ មានធម៌​លាមកពេក ជាអ្នក​ជេរប្រទេច បៀតបៀន​ប្រទូស្ត​សមណ​ព្រាហ្មណ៍ សត្វអ្នកមាន​អំពើលាមក​ទាំងនោះ រមែង​រងបាប ទើបហ្វូងកែ្អក​ជញ្ជែងស៊ី​សត្វ​ទាំង​ឡាយនោះ។

[១៥១] (ព្រះរាជា…) សត្វនរកទាំងឡាយ មានសរីរៈ​ឆេះសន្ធោសនៅ្ធ ដើរលើ​ផែនដី​ដែក ថែមទាំង​នាយ​និរយបាល​សំពងដោយ​ដំបងដែក​ទាំងឡាយ ដែល​ភ្លើងឆេះ ម្នាល​ទេពបម្រើ ភ័យមាន​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាលមាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក ពួកជន​ដែលនាយ​និរយបាល​វាយដោយ​ដំបង ដួលដេកនេះ តើពួក​សត្វទាំងនេះ បានធ្វើ​បាបដូចមេ្តច។

[១៥២] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិសួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​បាបកម្ម​ដែលខ្លួនដឹង ទូលព្រះរាជា​ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាប​ថា ជនទាំងឡាយ មាន​បាបធម៌​ពេញបន្ទុក បៀតបៀន​ប្រទេចផ្តាសា​នូវបុរស​ស្រ្តីដែលឥត​បាបធម៌​ក្នុងជីវលោក ឈ្មោះថា​ជាអ្នក​មាន​បាបធម៌​ពេញបន្ទុក ជនអ្នក​មាន​កម្មលាមក​ទាំងនោះ រមែង​រងបាប​ ជនទាំង​ឡាយនោះ​ឯងហើយ ដែលនាយ​និរយបាល​បៀតបៀន​ដោយដំបង ដួលដេកនៅ។

[១៥៣] (ព្រះរាជា…) ពួកសត្វនរកដទៃមានខ្លួនឆេះជុំវិញ កំពុងទួញយំ (ធ្លាក់ទៅ) កាន់​រណ្តៅរងើក​ភ្លើងហើយថ្ងូរ ម្នាលទេពបម្រើ ភ័យមានដល់ខ្ញុំ​ព្រោះ​ឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក សត្វទាំងឡាយ​ដែលធ្លាក់ទៅ​កាន់រណៅ្ត​រងើកភ្លើង ហើយថ្ងូរ តើពួកសត្វ​ទាំងឡាយ​នេះ បានធ្វើបាប​ដូចមេ្តច។

[១៥៤] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិសួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផលនៃ​បាប​កម្មដែល​ខ្លួនដឹង​ហើយ ទូលព្រះរាជា​ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ជនទាំងឡាយ​ណានីមួយ ពោល​អាងសាក្សី (កោង) ក្នុងហេតុនៃ​ទ្រព្យរបស់​ប្រជុំជន ហើយ​ញុំាងទ្រព្យ​ជាបំណុល​នោះឲ្យ​វិនាស បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាធំជាងជន ជនទាំងឡាយនោះ​ ញ៉ាំងពួក​ជនឲ្យ​វិនាសហើយ ជនទាំងឡាយ​អ្នកមាន​កម្មដ៏លាមក​នោះ រមែងរងបាប ទើបជន​ទាំងឡាយ​នោះឯង (ធ្លាក់ទៅ) កាន់រណ្តៅ​រងើកភ្លើង ហើយ​ថ្ងូរដូចេ្នះ។

[១៥៥] (ព្រះរាជា) ខ្ទះទង់ដែងធំ មានភ្លើងឆេះ​សនោ្ធសនៅ្ធ រន្ទាលច្រាលឆ្អៅ ប្រាកដ​ជាក់ស្តែង ម្នាល​ទេពបម្រើ ភ័យមាន​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរ​អ្នក ពួកសត្វទាំងនេះ (មានក្បាល​សំយុងចុះ) ធ្លាក់​ទៅកាន់​ខ្ទះពេញ​ដោយ​ទឹកទង់​ដែង តើពួកសត្វ​ទាំងនេះ​ធ្វើបាប​ដូចមេ្តច។

[១៥៦] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃបាបកម្ម​ទាំងឡាយ​ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជា​នោះ ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ជនទាំង​ឡាយណា មានធម៌​ដ៏លាមក​ពេក បៀតបៀន​ប្រទេច​ផ្តាសានូវ​សមណៈ ឬព្រាហ្មណ៍ អ្នកមានសីល ជនអ្នកមាន​កម្មដ៏លាមក​ទាំងឡាយ​នោះ តែងរងនូវបាប ជនទាំងនោះ (មានក្បាល​សំយុងចុះ) ធ្លាក់ទៅ​កាន់ខ្ទះ ពេញ​ដោយ​ទឹកទង់ដែង។

[១៥៧] (ព្រះរាជា…) ពួកនាយនិរយបាល ត្របែងកនៃសត្វនរក ហើយកាប់​ពន្លះ បោះទៅ​ក្នុងទឹកក្តៅ ម្នាលទេព​បម្រើ ភ័យមាន​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក ចុះពួក​សត្វដែលមាន​ក្បាលដាច់ ហើយដេក​នៅនេះ តើសត្វពួកនេះ បាន​ធ្វើបាប​ដូចមេ្តច។

[១៥៨] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិសួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផលនៃ​បាបកម្ម​ទាំងឡាយ ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជា​នោះដែល​មិនទ្រង់​ជ្រាបថា ជនទាំង​ឡាយណា ក្នុង​ជីវលោក មានបាបធម៌​ពេញបន្ទុក តែងចាប់​បៀត​បៀននូវ​សត្វស្លាប​ទាំងឡាយ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាធំជាងជន ជនទាំងឡាយ​នោះ បៀតបៀន​ហើយ​នូវ​សត្វស្លាប ពួកជន​អ្នកមានកម្មលាមក​នោះ រមែងរង​នូវបាប ជនទាំងឡាយ​នោះ មានក្បាល​ដាច់ហើយ ដេកនៅដូច្នេះ។

[១៥៩] (ព្រះរាជា…) ស្ទឹងនេះ មានទឹកច្រើន មានច្រាំងមិនជ្រៅ មានកំពង់ល្អ រាប​ទាប​ហូរទៅ សត្វដែល​មានសេចក្តី​ស្រេកឃ្លាន​គ្របសង្កត់​ហើយ​តែងផឹក ស្រាប់តែ​ទឹកដែល​សត្វទាំងឡាយ​នោះផឹក​ហើយ ក្លាយទៅ​ជាអង្កាម ម្នាល​ទេពបម្រើ ភ័យមាន​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក ចុះទឹកដែល​សត្វទាំងឡាយ​នោះ​ផឹកហើយ ក្លាយទៅ​ជាអង្កាម​វិញ តើពួក​សត្វទាំងនេះ បានធ្វើ​នូវបាបដូចម្តេច។

[១៦០] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិសួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃបាបកម្ម​ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជា​នោះដែល​មិនទ្រង់​ជ្រាបថា។ ជន​ទាំងឡាយ​ណា អ្នកមាន​កិច្ចការ​មិនបរិសុទ្ធ លាយនូវ​ស្រូវសុទ្ធ​ដោយ​អង្កាម ឲ្យដល់​អ្នកទិញ បានជាទឹក​ដែលជន​ទាំងឡាយ​នោះ​កំពុងមាន​សេចក្តី​ក្តៅបៀតបៀន មានសេចក្តី​ស្រេកឃ្លាន​គ្របសង្កត់​ហើយ ផឹកទៅ​ក្លាយជា​អង្កាមវិញ។

[១៦១] (ព្រះរាជា…) នាយនិរយបាលទាំងឡាយ ចាក់នូវសរីរៈ​ទាំងពីរ​ខាងនៃ​សត្វនរក ដែលកំពុង​កន្ទក់កន្ទេញ ដោយព្រួញ​ទាំងឡាយ​ក៏មាន ដោយ​លំពែង​ទាំងឡាយ​ក៏មាន ដោយ​លំពែង​ស្នែងក្របី​ទាំងឡាយ​ក៏មាន ម្នាល​ទេពបម្រើ សេចក្តីភ័យ​មានដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក ពួកជន​ដែលនាយ​និរយបាល បៀតបៀន​ហើយ​ដោយ​លំពែង ដេកនៅដូច្នេះ តើពួក​សត្វទាំង​នេះ បានធ្វើ​នូវបាបដូច​មេ្តច។

[១៦២] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិសួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃបាបកម្ម​ទាំងឡាយ​ដែលខ្លួនដឹង ហើយទូល​ព្រះរាជា​នោះ ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាប​ថា។ ជនទាំង​ឡាយណា ក្នុងជីវលោក ជាអ្នក​មានកម្ម​មិនល្អ លួចយក​ស្រូវ ទ្រព្យ ប្រាក់ មាស ទាំង​សត្វចិញ្ចឹម ពពែ ចៀម និងក្របី ដែលគេ​មិនឲ្យ ហើយធ្វើ​នូវការ​ចិញ្ចឹមជីវិត ជនអ្នក​មានកម្ម​ដ៏លាមក​ទាំងនោះ រមែងរង​នូវបាប ទើបពួក​ជនទាំងនោះ ត្រូវនាយ​និរយបាល​បៀតបៀន​ហើយ ដោយ​លំពែង​ដេកនៅដូច្នេះ។

[១៦៣] (ព្រះរាជា…) ហេតុអ្វី សត្វនរកទាំងឡាយនេះ មួយពួកត្រូវ​នាយនិរយបាល​ចងកអូស ពួកដទៃ​ត្រូវនាយ​និរយបាល​ចិញ្រ្ចាំ ពួកដទៃ​ទៀត​ត្រូវនាយ​និរយបាល​ធ្វើឲ្យ​ខ្ទេចខ្ទី ដួលដេកនៅ ម្នាល​ទេពបម្រើ ភ័យមានដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិទេវ​សារថី ខ្ញុំសួរអ្នក ជនទាំង​ឡាយដែល​នាយ​និរយបាល​ធ្វើឲ្យខ្ទេចខ្ទី ហើយ​ដួលដេក​នៅ តើពួកជន​ទាំងនោះ បានធ្វើនូវ​បាបដូចមេ្តច។

[១៦៤] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិសួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃ​បាបកម្ម​ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជា​នោះ ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ជនទាំង​ឡាយ​ណា ជាអ្នក​សម្លាប់​ទ្រាយ សម្លាប់ជ្រូក សម្លាប់ត្រី សម្លាប់​សត្វចិញ្ចឹម គឺក្របី ពពែ និងចៀម ហើយដាក់​លក់ឰដ៏រានផ្សា​លក់សាច់ ជនអ្នកមាន​កម្មអាក្រក់​ទាំងនោះ តែង​រងបាប បានជា​ជនទាំង​នោះ ត្រូវនាយ​និរយបាល​ធ្វើខ្ទេចខ្ទី ហើយ​ដេកនៅ។

[១៦៥] (ព្រះរាជា…) អន្លង់នេះ ពេញពោរ ដោយមូត្រ និងករីស មានក្លិន​អាក្រក់​មិនស្អាត ស្អុយផ្សាយទៅ ពួកជន​អ្នកមាន​សេចក្តី​ស្រេកឃ្លាន​គ្របសង្កត់​ហើយ ស៊ី (នូវ​មូត្រ និងករីស​នេះ) ម្នាល​ទេពបម្រើ ភ័យមាន​ដល់ខ្ញុំព្រោះ​ឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក ពួកជន​អ្នកបរិភោគ​នូវមូត្រ និង​ករីសនេះ តើពួកជន​ទាំងនេះ បានធ្វើ​នូវបាប​ដូចមេ្តច។

[១៦៦] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផលនៃ​បាបកម្ម​ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជា​នោះ ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ជនទាំង​ឡាយណា​នីមួយ ជាអ្នក​បង្កសេចក្តី​ទុក្ខ អ្នកបៀតបៀន​មិត្រសំឡាញ់ អ្នក​តាំងនៅ​ក្នុងការ​បៀតបៀន​នូវជន​ដទៃ​សព្វៗកាល ពួកជន​ទាំងឡាយ មាន​អំពើ​លាមកនោះ រមែងរងបាប ជនពាល​ទាំងឡាយ​ជាអ្នក​ទ្រូស្តមិត្តនោះ តែងស៊ី​អាហារចាស់។

[១៦៧] (ព្រះរាជា…) អន្លង់នេះ ពេញពោរទៅដោយឈាម និងខ្ទុះ មានក្លិន​អាក្រក់​មិនស្អាត ស្អុយផ្សាយទៅ ពួកសត្វ​ដែលត្រូវ​កំដៅ​បៀតបៀន​ហើយ ផឹក (ឈាម និងខ្ទុះនោះ) ម្នាល​ទេពបម្រើ ភ័យមាន​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក ពួកជនដែល​មានឈាម និងខ្ទុះ​ជាអាហារនេះ តើពួក​សត្វទាំងនេះ បានធ្វើនូវ​បាបដូចមេ្តច។

[១៦៨] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទ​នេមិសួរ​ហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផលនៃ​បាបកម្ម​ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជា​ដែលមិន​ជ្រាបថា ជនទាំង​ឡាយណា​ក្នុងជីវលោក​នេះ សម្លាប់​ព្រះអរហន្ត គឺ​មាតា ឬបិតា ឈ្មោះថា​បារាជិក (ក្នុងភាព​ជាគ្រហស្ថ) ពួកជន​អ្នកមាន​អំពើលាមក​នោះ តែង​រងបាប ជនទាំង​នោះ មានឈាម និងខ្ទុះ​ជាអាហារ។

[១៦៩] (ព្រះរាជា…) អ្នកចូរមើលនូវសត្វនរក មានអណា្តត​មុតដោយ​សន្ទូច បីដូច​ស្បែកដែល​គេខ្វារ​ដោយកង្វេរ ញាប់ញ័រ​ដូចត្រី ដែលជន​បោះទៅ​លើគោក ព្រោះ​ហេតុអ្វីហ្ន៎ បានជា​សត្វនរក​ទាំងនេះ យំបង្ហៀរ​ទឹកមាត់ ម្នាល​ទេពបម្រើ ភ័យមាន​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាលមាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក ពួកជន​ដែលស៊ី​សន្ទូច​ដេកនៅ តើពួកសត្វ​ទាំងនេះ បានធ្វើនូវ​បាបដូចមេ្តច។

[១៧០] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃ​បាបកម្ម​ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជា​នោះដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា មនុស្ស​ទាំងឡាយ​ណានីមួយ ឋិតនៅ​ក្នុងដំណែង​ជាអ្នក​កាត់ថ្លៃទំនិញ ញុំាង​ទំនិញ​ដែលមាន​ថ្លៃ ឲ្យសាបសូន្យ​ចាកថ្លៃ (បនោ្ថក​ទំនិញគេ) ប្រកប​ដោយ​អំពើកោង ធ្វើអំពើកោង ព្រោះហេតុ​ចង់បានទ្រព្យ បីដូចជា​សន្ទូចដែល​គេបិទបាំង (ដោយ​នុយ) ដើម្បី​សម្លាប់ត្រី។ ទីពឹង​របស់អ្នក​ធ្វើនូវអំពើ​កោង ជាបុគ្គល​ដែលកម្ម​របស់ខ្លួន​រួបរឹត​ហើយ មិនមានទេ ពួកជន​អ្នកមាន​អំពើ​លាមក​នោះ តែងរង​បាប បានជា​ពួកជន​ទាំងនោះ ជាអ្នក​ស៊ីសន្ទូច​ដេកនៅ។

[១៧១] (ព្រះរាជា…) ពួកស្រ្តីទាំងនេះ មានខ្លួនដាច់ខេ្ទចខ្ទី មានជាតិ​អាក្រក់ មានខ្លួន​ប្រឡាក់​ពាសពេញ​ដោយឈាម និងខ្ទុះ មានខ្លួន​ដាច់​រយះរយាយ បីដូច​គោ​ទាំងឡាយ​ដែលគេ​ពន្លះក្នុង​ទីសម្លាប់ ផ្គងដើមដៃ​ទាំងឡាយ យំកន្ទក់​កន្ទេញ ​ពួកស្រ្តី​ទាំងនោះ (មានខ្លួន​ត្រឹមចង្កេះ) លិចចុះ​ក្នុងផែនដី មានភ្លើង​ឆេះសន្ធោសន្ធៅ មាន​ភ្នំរមៀល​កិនសព្វៗកាល ម្នាលទេព​បម្រើ ភ័យមាន​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ជា​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក ពួកស្ត្រី​ដែល (មានខ្លួន​ត្រឹមចង្កេះ) លិចចុះ​ក្នុងផែនដី មានភ្លើង​ឆេះ​សន្ធោសន្ធៅ មានភ្នំ​រមៀល​កិនសព្វ ៗ កាល​ តើពួកស្រ្តី​ទាំងនេះ បានធ្វើ​បាបដូចមេ្តច។

[១៧២] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទ​នេមិសួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃ​បាបកម្ម​ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជានោះ​ដែលមិនទ្រង់​ជ្រាបថា ពួកស្រ្តី​មាន​ត្រកូលក្នុង​ជីវលោក​នេះ មានអំពើ​មិនបរិសុទ្ធ បានប្រព្រឹត្ត​នូវអំពើ​ជារបស់​អសប្បុរស ពួកស្រ្តី​ទាំងនោះ មាន​សភាពជា​អ្នកលេង លះបង់​ស្វាមី ហើយ​ត្រាច់ទៅរក​បុរសដទៃ ព្រោះ​ហេតុតែ​កាមគុណ និងលែ្បងពាល ពួកស្រ្តី​ទាំងនោះ ក្នុង​ជីវលោក លុះញ៉ាំង​បុរស​ដទៃឲ្យត្រេក​ត្រអាល ទើបមាន​ភ្លើងឆេះ​សន្ធោសន្ធៅ មានភ្នំ​រមៀលកិនដូច្នេះ។

[១៧៣] (ព្រះរាជា…) ព្រោះហេតុអ្វី បានជាសត្វនរកមួយ​ពួកទៀតនេះ ត្រូវនាយ​និរយបាល​ចាប់ជើង ឲ្យមាន​ក្បាលសំយុង​ចុះ ហើយទម្លាក់​ទៅក្នុងរណ្តៅ ម្នាល​ទេពបម្រើ ភ័យមាន​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំ​សួរអ្នក ពួកសត្វ​ទាំងនេះ ដែលមាន​ក្បាល​សំយុងចុះ នាយ​និរយបាល​ទម្លាក់ទៅ​ក្នុងរណ្តៅនរក តើពួក​សត្វទាំង​នេះ បានធ្វើ​បាបដូចមេ្តច។

[១៧៤] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃបាបកម្ម​ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជា​នោះដែលមិន​ជ្រាបថា ជនទាំងឡាយ​ណា ក្នុង​ជីវលោកនេះ អ្នកមាន​អំពើជា​របស់​អសប្បុរស ប្រព្រឹត្ត​កន្លងនូវ​ប្រពន្ធ​ទាំងឡាយ​នៃ​ជនដទៃ សត្វទាំងឡាយ​ប្រាកដ​ដូច្នោះនោះ ឈោ្មះថា​ជាអ្នក​លួចនូវ​របស់ដ៏ថ្លៃថ្លា បានជា​សត្វទាំង​នោះ (មានក្បាល​សំយុងចុះ) ត្រូវ​នាយនិរយបាល​ទម្លាក់​ទៅក្នុងរណ្តៅ។ សត្វ​ទាំងឡាយ​នោះ តែងរងនូវ​ទុក្ខវេទនា​ក្នុងនរក​ទាំងឡាយ​នោះ អស់ប្រជុំ​នៃឆ្នាំដ៏​ច្រើន ព្រោះថា ទីពឹង​ទាំងឡាយ​របស់បុគ្គល​អ្នកធ្វើបាប ជាបុគ្គល​ដែលកម្ម​របស់ខ្លួន​រួបរឹត​ហើយ មិនមានទេ ពួកសត្វ​អ្នកមាន​អំពើលាមក​នោះ រមែង​រងនូវបាប ទើប​បានជា​ពួកជន​ទាំងនោះ (មានក្បាល​សំយុងចុះ) ត្រូវនាយ​និរយបាល​ទម្លាក់​ទៅក្នុងរណ្តៅ។

[១៧៥] (ព្រះរាជា…) ពួកសត្វទាំងឡាយនេះ ខ្ពស់ និងទាបផេ្សង​ៗគ្នា ជាអ្នក​ត្រដាបត្រដួស មានរួប​គួរខ្លាច​ពន់ពេក ប្រាកដ​នៅក្នុង​នរកទាំង​ឡាយ ម្នាល​ទេព​បម្រើ ភ័យមាន​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិទេវសារថី ខ្ញុំសួរ​អ្នក ពួក​ជន​ដែលមាន​សេចក្តី​ទុក្ខវេទនា​ក្លៀវក្លា ខ្លោចផ្សា ក្តៅក្រហាយ​ក្រៃលែង​នេះ តើពួក​សត្វទាំងនេះ បានធ្វើបាប​ដូចមេ្តច។

[១៧៦] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃបាបកម្ម​ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជានោះ​ដែលមិនទ្រង់​ជ្រាបថា ជនទាំង​ឡាយណា​ក្នុងជីវលោក​នេះ មានទិដ្ឋិ​លាមក​ក្រៃលែង តែងធ្វើ​អំពើដ៏សិ្នទ្ធ ព្រោះ​មោហៈ ទាំង​បបួល​អ្នកដទៃ (ឲ្យយល់) ក្នុងទិដ្ឋិ​ទាំងឡាយ​នោះផង ជនទាំង​ឡាយនោះ មាន​ទិដ្ឋិបាប រមែង​រងបាប ទើបបាន​ជាពួកជន​ទាំងនោះ​រងទុក្ខវេទនា​ដ៏ក្លៀវក្លា ខ្លោចផ្សា ក្តៅ​ក្រហាយ​ក្រៃលែង។

[១៧៧] បពិត្រព្រះរាជា ទីលំនៅរបស់សត្វអ្នកមាន​បាបកម្ម​ទាំងឡាយ ឋាន​របស់​សត្វអ្នក​មានអំពើ​អាក្រក់​ទាំងឡាយ និងគតិ​របស់សត្វ​អ្នកទ្រូស្តសីល​ទាំងឡាយ ព្រះអង្គ​ទ្រង់បាន​ជ្រាបហើយ បពិត្រ​ព្រះរាជា​អ្នកស្វែង​រកគុណ​ដ៏ធំ សូមទ្រង់​សេ្តចទៅ​ក្នុងសំណាក់​ទេវរាជ​ឥឡូវនេះ។

[១៧៨] (ព្រះបាទនេមិ…) វិមាននេះ មានកំពូលប្រាំ ដែលយើង​ឃើញប្រាកដ មាន​នាងនារី​មាន​អានុភាពធំ ប្រដាប់​ដោយ​កម្រងផ្កា សំដែង​នូវទេវឫទ្ធិ​មានប្រការ​ផេ្សង ៗ នៅ​កណ្តាល​ដំណេក ក្នុងវិមាន​នោះ ម្នាល​ទេពបម្រើ សេចក្តី​រីករាយ​មានប្រាកដ​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក នារីដែល​បានដល់​ឋានសួគ៌ហើយ រីករាយ​ក្នុងវិមាន តើនារីនេះ បានធ្វើ​កុសលដូច​មេ្តច។

[១៧៩] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃបុញ្ញកម្ម​ទាំងឡាយ ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូល​ព្រះរាជា​នោះ ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ពិរណី​ដែលទ្រង់ធ្លាប់​ជ្រាបហើយ ជាទាសីកើត​ហើយក្នុងផ្ទៃ​នៃទាសី ក្នុង​ផ្ទះនៃព្រាហ្មណ៍ ក្នុង​ជីវលោក នាងពិរណី​នោះដឹងថា ភិក្ខុជាភ្ញៀវ មានកាល​ដល់ហើយ (ហើយ​ក៏អង្គាស​ចង្ហាន់​ប្រគេន​ភិក្ខុនោះ) ហាក់ដូច​ជាមាតា ដែលត្រេកអរ​ចំពោះ​បុត្តរបស់ខ្លួន នាងជា​អ្នកសង្រួម ជាអ្នក​ចែកទាន ទើបនាង​រីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៨០] (ព្រះបាទនេមិ…) វិមានមាសទាំង ៧ ដែលបុញ្ញកម្ម​តាក់តែង​ហើយ មាន​ពន្លឺរុងរឿង​ផ្សព្វផ្សាយ​ទៅ មានទេវបុត្រ​មានឫទ្ធិច្រើន ប្រដាប់​ហើយដោយ​អាភរណៈ​គ្រប់បែប មានពួក​នាងទេពធីតា​ចោមរោម​ហើយ ដើរ​ប្រទក្សិណ​ដោយជុំវិញ ក្នុង​វិមាន​ទាំង ៧ នោះ។

ម្នាលទេពបម្រើ ខ្ញុំមានសេចក្តីត្រេកអរ​ព្រោះឃើញ ម្នាលមាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក តើទេវបុត្តនេះ បានធ្វើ​នូវកុសល​ដូចមេ្តច ទើបដល់នូវ​ឋានសួគ៌ ហើយ​រីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៨១] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃបុញ្ញកម្ម​ទាំងឡាយ ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូល​ព្រះរាជានោះ ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ទេវបុត្រ​នេះ ជាគហបតី ឈោ្មះ​សោណទិន្ន ជាម្ចាស់​នៃទាន (ក្នុងដែនកាសី) គាត់​បានសាង​កុដិសម្រាប់​នៅ ៧ ខ្នង ឧទិ្ទស​ចំពោះ​បព្វជិត។ គាត់បាន​បម្រើភិក្ខុទាំងឡាយ ដែលអាស្រ័យនៅ​ក្នុងកុដិនោះ​ដោយគោរព បានប្រគេន​ចីវរសម្រាប់​ស្លៀក​ដណ្តប់ផង ភត្តាហារ​ផង សេនាសនៈ​ផង គ្រឿងប្រទីប​ផង ចំពោះ​លោក​អ្នកមានចិត្ត​ត្រង់ទាំងឡាយ ដោយ​ចិត្តជ្រះថ្លា។ គាត់រក្សា​ឧបោសថ​ប្រកប​ដោយ​អង្គ​ប្រាំបី អស់តិថីទី ១៤ ផង តិថីទី ១៥ ផង តិថីទី៨ នៃបក្ខផង បាដិហារិយបក្ខ​ផង គាត់ជា​អ្នកសង្រួម​ក្នុងសីល​ទាំងឡាយ​សព្វ ៗ កាល ជាអ្នក​សង្រួមនូវ​ឥន្រ្ទិយ ជាអ្នក​ចែកទាន ទើបគាត់​រីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៨២] (ព្រះរាជា…) វិមាននេះ ដែលបុញ្ញកម្ម​និម្មិតហើយ ដ៏រុងរឿង​ដោយជញ្ជាំង​ជាវិការៈ​នៃកែវផលិក ​ពាសពេញ​ដោយ​ពួកនារី​ដ៏ប្រសើរ រុងរឿង​ដោយផ្ទះ​កំពូល ប្រកប​ដោយ​ទឹក និងភោជន ដោយ​កិរិយារាំ និងច្រៀង​ទាំងពីរ។ ម្នាល​ទេពបម្រើ ខ្ញុំមាន​សេចក្តី​ត្រេកអរ​ព្រោះឃើញ ម្នាលមាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក តើនារី​ទាំងនេះ បានធ្វើ​កុសលកម្ម​ដូចមេ្តច ទើបដល់ឋានសួគ៌ ហើយរីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៨៣] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃបុញ្ញកម្ម​ទាំងឡាយ ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជា​នោះ ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ពួក​នារីណា​នីមួយ ក្នុងជីវលោក​នេះ មានសីល ជាឧបាសិកា ត្រេកអរក្នុង​ទាន មានចិត្ត​ជ្រះថ្លា​ជានិច្ច តាំងនៅ​ក្នុងសច្ចធម៌ មិនប្រហែស​ធ្វេសក្នុង​ឧបោសថ ជាអ្នក​សង្រួម ជាអ្នក​ចែកទាន ទើបនារី​ទាំងនោះ​រីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៨៤] (ព្រះរាជា…) វិមាននេះ ដែលបុញ្ញកម្មនិម្មិត​ហើយ ដ៏រុងរឿង​ដោយ​ជញ្ជំាង ជាវិការៈ​នៃកែវពៃទូរ្យ ប្រកប​ដោយភូមិភាគ ចែកវាស់​ដោយ​ចំណែក។ (ក្នុងវិមាននេះ) មានសូរ​សម្លេងទិព្យ​លាន់ឮ គឺស្គរ សមោ្ភរ​ កិរិយារាំ ច្រៀង និងប្រគំ គួរ​ស្តាប់ ជាទី​រីករាយ​នៃចិត្ត។ សម្លេង​ដែលប្រព្រឹត្ត​ទៅយ៉ាង​នេះ ពីរោះ​យ៉ាងនេះ ពីមុនមក ខ្ញុំមិន​ដែលឃើញ ទាំងមិន​ដែលឮ​ឡើយ ទើបតែ​បានដឹង។ ម្នាលទេព​បម្រើ សេចក្តី​ត្រេកអរ​មានដល់ខ្ញុំ​ព្រោះបាន​ឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក តើពួកទេវបុត្រ​ទាំងនេះ ធ្វើកុសលកម្ម​ដូចមេ្តច ទើបដល់​ឋានសួគ៌ ហើយរីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៨៥] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃបុញ្ញកម្ម​ទាំងឡាយ ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជា​នោះ ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ជនទាំង​ឡាយ​ណា មានសីល ជាឧបាសក ក្នុងជីវលោកនេះ បានកសាង​សួនច្បារ ស្រះ អណ្តូងទឹក និងស្ពាន ប្រតិបត្តិ​ព្រះអរហន្ត​ទាំងឡាយ អ្នកមាន​ចិត្តត្រជាក់ ដោយគោរព ព្រមទាំង​បាន​ថ្វាយចីវរ បិណ្ឌបាត សេនាសនៈ និង (គិលានប្បច្ច័យ) ចំពោ​ព្រះអរហន្ត​ទាំងឡាយ​អ្នកមាន​ចិត្តត្រង់​ដោយចិត្ត​ជ្រះថ្លា។ ជនទាំងឡាយ​នោះ បានរក្សា​ឧបោសថ ប្រកប​ដោយអង្គ​ប្រាំបី អស់​តិថីទី ១៤ ផង តិថីទី ១៥ ផង តិថីទី ៨ នៃបក្ខផង បាដិហារិយបក្ខ​ផង សង្រួមក្នុង​សីល​ទាំងឡាយ សព្វ ៗ កាល ជាអ្នក​សង្រួមឥន្រ្ទិយ និងជា​អ្នកចែកទាន ទើបជនទាំង​ឡាយនោះ​រីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៨៦] (ព្រះរាជា…) វិមាននេះ ដែលបុញ្ញកម្មនិមិ្មតល្អ​ហើយ រុងរឿង​ដោយជញ្ជាំង ជាវិការៈ​នៃកែវផលិក ដេរដាសដោយ​ពួកនាង​នារីដ៏ប្រសើរ ចំរើនដោយ​ផ្ទះកំពូល ប្រកប​ដោយទឹក និង​ភោជន ដោយ​កិរិយារាំ និងច្រៀង​ទាំងពីរយ៉ាង មានស្ទឹង​ប្រកប​ដោយ​រុក្ខជាតិ មានផ្កា​ផេ្សងៗ ហូរព័ទ្ធ​ជុំវិញ។

ម្នាលទេពបម្រើ សេចក្តីត្រេកអរ​ មានប្រាកដដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាលមាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក តើទេវបុត្រ​នេះ បានធ្វើ​នូវកុសលកម្ម​ដូចមេ្តច ទើបដល់​ឋានសួគ៌ ហើយរីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៨៧] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផលនៃ​បុញ្ញកម្ម​ទាំងឡាយ ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជា​នោះ ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ទេវបុត្រ​អង្គ​នុ៎ះ ជាគហបតី ជាម្ចាស់​នៃទាន ក្នុងក្រុង​មិថិលា បានសាង​សួនច្បារ ស្រះ អណ្តូងទឹក​ និងស្ពាន បានប្រតិបត្តិ​ព្រះអរហន្ត​ទាំងឡាយ​អ្នកមាន​ចិត្តត្រជាក់ ដោយ​គោរព បានថ្វាយ​ចីវរ បិណ្ឌបាត សេនាសនៈ​ និង (គិលានប្បច្ច័យ) ចំពោះ​ពួកព្រះអរហន្ត​អ្នកមាន​ចិត្តត្រង់ ដោយចិត្តជ្រះថា្ល។ បានរក្សា​ឧបោសថ​ប្រកប​ដោយអង្គ ៨ អស់តិថីទី ១៤ ផង តិថីទី ១៥ ផង តិថីទី ៨​នៃបក្ខផង អស់​បាដិហារិយបក្ខ​ផង សង្រួម​ក្នុងសីល​ទាំងឡាយ សព្វៗ កាល ជាអ្នក​សង្រួមនូវ​ឥន្រ្ទិយ ជាអ្នក​ចែកទាន ទើប​គហបតី​នោះ រីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៨៨] (ព្រះរាជា…) វិមាននេះ ដែលបុញ្ញកម្មនិមិ្មត​ល្អហើយ ដ៏រុងរឿង​ដោយ​ជញ្ជាំង ជាវិការៈ​នៃកែវផលិក ដេរដាស​ដោយពួក​នារីដ៏ប្រសើរ ចំរើនដោយ​ផ្ទះកំពូល ប្រកប​ដោយទឹក និងភោជន ដោយការ​ច្រៀង និងការរាំ​ទាំងពីរ​យ៉ាង មានស្ទឹង​ប្រកប​ដោយឈើ មានផ្កាផ្សេងៗ ហូរព័ទ្ធជុំវិញ មានឈើ​ទាំងឡាយ​ជាច្រើនគឺ ដើមកេស ខ្វិត ស្វាយ សាលព្រឹក្ស ព្រីង ទន្លាប់ មៈប៉ែន សុទ្ធសឹង​មានផ្លែ​ជានិច្ច។

ម្នាលទេពបម្រើ សេចក្តីត្រេកអរមានប្រាកដដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាលមាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក ទេវបុត្រអង្គ​នេះ បានធ្វើ​កុសលកម្ម​ដូចមេ្តច ទើបដល់​ឋានសួគ៌ រីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៨៩] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃបុញ្ញកម្ម​ទាំង​ឡាយ ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូល​ព្រះរាជា​នោះ ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ទេវបុត្រ​អង្គនេះ ជា​គហបតី ជាម្ចាស់​នៃទាន​ក្នុងក្រុងមិថិលា បានសាង​សួនច្បារ ស្រះ អណ្តូងទឹក បានប្រតិបត្តិ​ចំពោះ​ព្រះអរហន្ត​ទាំងឡាយ ដែលជា​អ្នកមាន​ចិត្តត្រជាក់ បានថ្វាយ​នូវចីវរ បិណ្ឌបាត សេនាសនៈ និង (គិលានប្បច័្ចយ) ចំពោះ​ព្រះអរហន្ត​ទាំងឡាយ អ្នកមានចិត្ត​ត្រង់ ដោយចិត្ត​ជ្រះថ្លា។ គហបតីនោះ បានទាំង​រក្សា​ឧបោសថ ប្រកប​ដោយអង្គ ៨ អស់​តិថីទី ១៤ ផង តិថីទី ១៥ ផង តិថីទី ៨​នៃបក្ខផង អស់​បាដិហារិយបក្ខ​ផង សង្រួម​ក្នុងសីល​ទាំងឡាយ សព្វៗ កាល ជាអ្នក​សង្រួម​ឥន្រ្ទិយ ជាអ្នក​ចែកទាន ទើប​គហបតី​នោះ រីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៩០] (ព្រះរាជា…) វិមាននេះ ដែលបុញ្ញកម្មនិម្មិត​ហើយ ដ៏រុងរឿង​ដោយ​ជញ្ជាំង​ជាវិការៈ​នៃកែវពៃទូរ្យ ប្រកប​ដោយភូមិ​ភាគ ចែក​វាស់ដោយ​ចំណែក (ក្នុង​វិមាននោះ) មាន​សូរសព្ទ​ជាទិព្យ​លាន់ឮ គឺស្គរ សម្ភោរ កិរិយារាំ ច្រៀង និងប្រគំ គួរស្តាប់ ជាទី​រីករាយ​នៃចិត្ត។ សម្លេងដែល​ប្រព្រឹត្ត​ទៅយ៉ាងនេះ ពីរោះ​យ៉ាងនេះ ពីមុនមក ខ្ញុំមិន​ដែលឃើញ ទាំងមិន​ដែលឮឡើយ ទើបតែ​នឹងបានដឹង។

ម្នាលទេពបម្រើ សេចក្តីត្រេកអរ​មានដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក តើទេវបុត្រ​អង្គនេះ បានធ្វើ​កុសលកម្ម​ដូចមេ្តច ទើបដល់​ឋានសួគ៌ ហើយរីក​រាយក្នុងវិមាន។

[១៩១] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃបុញ្ញកម្ម​ទាំងឡាយ ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូលព្រះរាជា​នោះ ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ទេវបុត្រ​អង្គ​នេះ ជាគហបតី ជាម្ចាស់​នៃទាន​ក្នុងក្រុង​ពារាណសី បានកសាង​សួនច្បារ ស្រះ អណ្តូង​ទឹក និងស្ពាន បានប្រតិបត្តិ​ចំពោះ​ព្រះអរហន្ត​ទាំងឡាយ ដែលមាន​ចិត្ត​ត្រជាក់ បានថ្វាយ​ចីវរ បិណ្ឌបាត សេនាសនៈ និង (គិលានប្បច្ច័យ)​ ចំពោះ​ព្រះអរហន្ត​ទាំងឡាយ អ្នកមាន​ចិត្តត្រង់​ដោយចិត្ត​ជ្រះថ្លា។ ទេវបុត្រនោះ បានរក្សាឧបោសថ ប្រកប​ដោយអង្គ ៨ ប្រការ អស់​តិថីទី ១៤ ផង តិថីទី ១៥ ផង តិថីទី ៨​ នៃបក្ខផង អស់​បាដិហារិយបក្ខ​ផង សង្រួម​ក្នុងសីល​ទាំងឡាយ សព្វៗ កាល ជាអ្នក​សង្រួម​ឥន្រ្ទិយ ជាអ្នក​ចែកទាន ទើប​ទេវបុត្រនោះ រីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៩២] (ព្រះរាជា…) វិមាននេះ ជាវិការនៃមាស​ដែល​បុញ្ញកម្មនិមិ្មត​ហើយ ដូច​ព្រះអាទិត្យ​ទើបរះ​ឡើង មានពណ៌​ក្រហម មានមណ្ឌលធំ។

ម្នាលទេពបម្រើ សេចក្តីត្រេកអរ​មានប្រាកដដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាលមាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក ទេវបុត្រ​អង្គនេះ បានធ្វើ​កុសលកម្ម​ដូចមេ្តច ទើបដល់​នូវ​ឋានសួគ៌ ហើយរីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៩៣] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃបុញ្ញកម្ម​ទាំងឡាយ ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូល​ព្រះរាជា​នោះ ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ទេវបុត្រ​អង្គនេះ ជា​គហបតី​ជាម្ចាស់​នៃទាន​ក្នុងក្រុង​សាវត្ថី បានកសាង​សួនច្បារ ស្រះ អណ្តូងទឹក និងស្ពាន បានប្រតិបត្តិ​​ព្រះអរហន្ត​ទាំងឡាយ ជាអ្នកមាន​ចិត្តត្រជាក់ ដោយ​គោរព បានថ្វាយ​ចីវរ បិណ្ឌបាត សេនាសនៈ និង (គិលានប្បច្ច័យ)​ ចំពោះ​ព្រះអរហន្ត​ទាំងឡាយ អ្នកមាន​ចិត្តត្រង់​ដោយ​ចិត្តជ្រះថ្លា។​ គហបតីនោះ បានរក្សា​ឧបោសថ​ប្រកប​ដោយអង្គ ៨ ប្រការ អស់​តិថីទី ១៤ ផង តិថីទី ១៥ ផង តិថីទី ៨​ នៃបក្ខផង អស់​បាដិហារិយបក្ខ​ផង សង្រួមក្នុង​សីល​ទាំងឡាយ សព្វៗ កាល ជាអ្នកសង្រួម​ឥន្រ្ទិយ ជាអ្នក​ចែកទាន ទើប​គហបតី​នោះ រីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៩៤] (ព្រះរាជា…) វិមានទាំងឡាយនេះ ជាវិការនៃមាស មាន​ប្រមាណ​ច្រើន ដែល​បុញ្ញកម្ម​និម្មិត​ហើយ តាំងនៅ​ក្នុងអាកាស មានពន្លឺ​ដ៏រុងរឿង ដូចជា​ផ្លេកបន្ទោរ​ក្នុងចន្លោះ​នៃមេឃ ក្នុងវិមាន​ទាំងឡាយ​នោះ មានពួក​ទេវតា​មានឫទ្ធិ​ច្រើន សឹងប្រដាប់​ដោយ​គ្រឿង​អាភរណៈ​គ្រប់បែប មានពួក​នាងទេព​អប្សរ​ចោមរោម​ហើយ ប្រទក្សិណ​វិលវង់​ដោយជុំវិញ។

ម្នាលទេពបម្រើ សេចក្តីត្រេកអរ​មានប្រាកដ​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក ពួកទេវបុត្រ​ទាំងនេះ បានធ្វើ​កុសលកម្ម​ដូចមេ្តច ទើបដល់​​ឋានសួគ៌ ហើយរីករាយ​ក្នុងវិមាន។

[១៩៥] មាតលិទេវសារថីដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃ​បុញ្ញកម្ម​​ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូល​ព្រះរាជា​នោះ​ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាប​ថា ពួកទេវបុត្រ​ទាំងនោះ ជាសាវ័ក​របស់​ព្រះសម្មា​សម្ពុទ្ធ​ តាំងនៅស៊ប់​ដោយសទ្ធា​ក្នុង​ព្រះសទ្ធម្ម ដែល​ព្រះមានព្រះភាគ​ទ្រង់ប្រកាស​ទុកល្អ​ហើយ បានធ្វើ​តាមនូវ​ពុទ្ធវចនៈ​របស់​ព្រះសាស្តា បពិត្រ​ព្រះរាជា ឋានទាំងឡាយ​ដែលទ្រង់​ក្រឡេក​ឃើញហើយ គឺជា​ឋានរបស់​ទេវបុត្រ​ទាំង​ឡាយនោះ។

[១៩៦] បពិត្រមហារាជ ឋានរបស់សត្វ​អ្នកមាន​បាបកម្ម ទ្រង់បាន​ជ្រាបហើយ ព្រោះទ្រង់​ទតឃើញ​នូវលំនៅ (របស់សត្វ) ទាំងឋាន​របស់សត្វ​អ្នកមាន​កល្យាណកម្ម ក៏ទ្រង់​ជ្រាបហើយ បពិត្រ​ព្រះរាជា​ទ្រង់ស្វែង​រកកុសល​ធម៌ ឥឡូវនេះ សូមទ្រង់​យាង​ទៅក្នុង​សំណាក់នៃ​ទេវរាជ។

[១៩៧] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះបាទនេមិមហារាជ ទ្រង់ឋិតនៅ​លើទិព្វយាន មាន​សេះជា​វាហនៈ​ដែលទឹម​ដោយ​សេះសិន្ធព ១ ពាន់ កាលសេ្តច​កំពុង​យាងទៅ ទ្រង់​ក្រឡេក​​ឃើញភ្នំ​ទាំងឡាយ​ក្នុងចន្លោះ​សីទន្តរសមុទ្ទ លុះទ្រង់​ទតឃើញ​ហើយ ទ្រង់ត្រាស់​ហៅ​ទេវសារថី​សួរថា ភ្នំទាំងនោះ តើឈ្មោះអ្វីខ្លះ។

[១៩៨] (មាតលិ…) ភ្នំធំៗទាំងឡាយនេះ ក្នុងសមុទ្ទសីទន្តរ គឺភ្នំសុទស្សនៈ ១ ករវិក ១ ឥសិន្ធរ ១ យុគន្ធរ ១ នេមិន្ធរ ១ វិនតក ១ អស្សកណ្ណ ១ ជាភ្នំ​មានកំពូល​ខ្ពស់ឡើង​តាម​លំដាប់​រៀងគ្នា បពិត្រ​មហារាជ​ ភ្នំដែល​ទ្រង់ក្រឡេក​ឃើញ សឹងជា​លំ​នៅនៃ​មហារាជ​ទាំងឡាយ។

[១៩៩] (ព្រះរាជា…) (ទា្វរ) មានរូបជាអនេក​ដ៏រុងរឿង​វិចិត្រដោយ​រតនវត្ថុ​ផេ្សង ៗ ដ៏ដេរដាស​ដោយរូប​ទាំងឡាយ ប្រហែល​រូបព្រះឥន្រ្ទ បីដូចជា (ព្រៃធំ) ដែលពួក​ខ្លាធំ​ចាំនៅ​ហើយ។

ម្នាលទេពបម្រើ សេចក្តីត្រេកអរមាន​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរអ្នក គេហៅថា​ទា្វរនេះ​ ឈោ្មះអ្វី ទើបជា​ទីរីករាយ​នៃចិត្ត​ប្រាកដ​អំពី​ចម្ងាយ។

[២០០] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃបុញ្ញកម្ម​ទាំងឡាយ ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូល​ព្រះរាជា​នោះ ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ទ្វារនេះ​ឈោ្មះ​ចិត្តកូដ ជាទីចេញ​ចូលនៃ​ទេវរាជ (ជាទ្វារ​នៃ​ទេពនគរ ដែលតាំង​នៅត្រង់​ទីបំផុត​នៃភ្នំ​ព្រះសុមេរុ) ជាភ្នំគួរ​ឲ្យចង់មើល​ប្រាកដ (ទា្វរនេះ) មានរូប​ជាអនេក​ដ៏រុងរឿង វិចិត្រ​ដោយរតនៈ​វត្ថុផេ្សងៗ ប្រាកដ​ជាទ្វារ​ដ៏ដេរដាស​ដោយរូប​ទាំងឡាយ ប្រហែល​រូប​ព្រះឥន្រ្ទ បីដូចជា (ព្រៃធំ) ដែលពួក​ខ្លារក្សាហើយ បពិត្រ​ព្រះរាជា ទ្រង់ស្វែង​រកគុណធម៌ សូមទ្រង់​ចូលទៅ​តាមទ្វារនុ៎ះ សូមទ្រង់​ជាន់នូវ​ផែនដី​ទិព្វដ៏រាបសើ្ម។

[២០១] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះបាទនេមិមហារាជ ទ្រង់ឋិតនៅ​លើទិព្វយាន មាន​សេះជា​វាហនៈ​ដែលទឹមដោយ​សេះសិន្ធព ១ ពាន់ ទ្រង់យាងទៅ បានទត​ឃើញនូវ​ទេវសភា (ត្រាស់​សួរថា) វិមាននេះ ដែល​បុញ្ញកម្ម​និម្មិតហើយ ដោយ​ជញ្ជាំង​ជាវិការនៃ​កែវពៃទូរ្យ ឃើញច្បាស់​ដូចអាកាស​មានពន្លឺខៀវ​ក្នុង​សរទកាល។

ម្នាលទេពបម្រើ សេចក្តីត្រេកអរមានដល់ខ្ញុំ​ព្រោះឃើញ ម្នាល​មាតលិ​ទេវសារថី ខ្ញុំសួរ​អ្នក គេហៅ​វិមាននុ៎ះ​ឈ្មោះអ្វី។

[២០២] មាតលិទេវសារថី ដែលព្រះបាទនេមិ​សួរហើយ ក៏ព្យាករ​នូវផល​នៃ​បុញ្ញកម្ម​ទាំងឡាយ​ដែលខ្លួន​ដឹងហើយ ទូល​ព្រះរាជា​នោះ​ដែលមិន​ទ្រង់ជ្រាបថា ទេវសភា​ដែលព្រះអង្គ​ទតឃើញ​នុ៎ះឯង គេហៅថា សុធម្មា (ទេវសភានុ៎ះ) រុងរឿង​ដោយ​កែពៃទូរ្យ​ដ៏វិចិត្រ​ដែល​បុញ្ញានុភាពនិម្មិត​ដោយប្រពៃ​តាំងនៅ សសរ​មានជ្រុង​ប្រាំបី ដែល​បុញ្ញកម្ម​តាក់តែង​ល្អ សុទ្ធសឹង​ជាវិការនៃ​កែវពៃទូរ្យ​ទាំងអស់ ពួក​ទេវតានៅ​ជាន់​តាវត្តឹង្ស​គ្រប់អង្គ សឹងមាន​ព្រះឥន្រ្ទ​ជាប្រមុខ តែងប្រជុំ​គ្នាគិតគូរសេចក្តីចំរើន​របស់​ទេវតា និង​មនុស្ស​ទាំងឡាយ បពិត្រ​ព្រះរាជា​ទ្រង់សែ្វង​រកគុណធម៌ សូមទ្រង់​ចូលទៅកាន់​ទី​អនុមោទនា​របស់​ទេវតា​ទាំងឡាយ​តាមទ្វារនេះ។

[២០៣] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ពួកទេពនិករ បានឃើញព្រះរាជានោះ​សេ្តចយាង​មក​ដល់ហើយ ត្រេកអរ​ទទួលថា បពិត្រ​មហារាជ ដំណើរ​ដែលព្រះអង្គ​យាងមក​នេះប្រពៃ​ហើយ មិនមែន​ទ្រង់យាងមក​អាក្រក់ទេ បពិត្រ​ព្រះរាជា ទ្រង់ស្វែង​រកនូវគុណ​ធម៌ដ៏​ប្រសើរ ឥឡូវនេះ សូមព្រះអង្គ​គង់ក្នុងទី​ជិតនៃទេវរាជ​ចុះ។ សក្កទេវរាជ ទ្រង់​ត្រេកអរ​ទទួល​ព្រះបាទ​វិទេហៈ គ្រប់គ្រង​ក្រុងមិថិលានោះ ព្រះបាទ​វាសវៈ​អញ្ជើញ​ព្រះអង្គ​ដោយកាម​ទាំងឡាយផង ដោយ​អាសនៈ​ផងថា ព្រះអង្គ​សេ្តចមក​ដល់លំនៅ​នៃ​ទេវតាទាំង​ឡាយ ជាដំណើរ​ប្រពៃណាស់ ព្រះរាជា​ទ្រង់ស្វែងរក​នូវគុណ​ដ៏ប្រសើរ សូម​ព្រះអង្គ​គង់នៅ​ក្នុង​ទេវលោក​ទាំងឡាយ ជាទី​ញ៉ាំងសេចក្តី​ប្រាថ្នា​ទាំងពួង​ឲ្យសម្រេច សូមព្រះអង្គ​បរិភោគ​កាមទាំងឡាយ ដែលមិន​មែនជា​របស់​មនុស្ស​ក្នុង​តាវត្តឹង្ស​ទេវលោក​ចុះ។

[២០៤] (ព្រះបាទនេមិ…) វត្ថុណាដែលបានដោយអ្នកដទៃ​ឲ្យជាបច្ច័យ ដូចយាន​ជារបស់​សូមគេ ដូចទ្រព្យ​ជារបស់​សូមគេ វត្ថុនុ៎ះ ក៏មាន​ឧបមេយ្យ​យ៉ាងនេះ​ឯង។ ខ្ញុំឥត​ចង់បាន​វត្ថុ​ដែលបាន​មក​ដោយអ្នក​ដទៃឲ្យជា​បច្ច័យនោះទេ បុណ្យ​ទាំងឡាយ ដែលខ្ញុំ​បាន​ធ្វើហើយ​ដោយខ្លួនឯង នោះទើប​ជាទ្រព្យ​សម្រេច​ដល់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំឯងនឹង​ត្រឡប់ទៅ​ធ្វើ​​កុសល​ដែលបុគ្គល​ធ្វើហើយ រមែង​ដល់សេចក្តី​សុខ មិនក្តៅ​ក្រហាយ​ខាងក្រោយ ឲ្យមាន​ប្រមាណ​ច្រើន ដោយការ​ឲ្យផង ដោយការ​ប្រព្រឹត្តិ​សើ្មផង ដោយការ​សង្រួម​ឥន្ទ្រិយផង ដោយការ​ទូន្មាន​នូវឥន្រ្ទិយ​ផង ក្នុងពួក​មនុស្ស។

[២០៥] មាតលិជាទេវសារថីដ៏ចំរើន ជាអ្នកមាន​ឧបការៈ​ច្រើន​ដល់យើង ព្រោះ​បាន​បង្ហាញ​នូវឋាន​នៃ​សត្វអ្នកមាន​បុញ្ញកម្ម និងឋាន​នៃសត្វ​អ្នកមាន​បាបកម្ម​ទាំងឡាយ។

[២០៦] ព្រះបាទនេមិ ទ្រង់ជាឥស្សរៈក្នុងដែន​វិទេហៈ គ្រប់គ្រង​ក្រុងមិថិលា ទ្រង់​បានពោល​ដូច្នេះ​ហើយ (ទើបទ្រង់​លាសក្កទេវរាជ​ត្រឡប់​មកមនុស្ស​វិញ) ទ្រង់បាន​បូជាយញ្ញៈ​ដ៏ច្រើន ហើយទ្រង់​ចូលទៅ​រកការសង្រួម (បព្វជ្ជា)។

[២០៧] (ព្រះបាទវិទេហៈត្រាស់ថា) ម្នាលមហោសធ ព្រះរាជា​ចូឡនី​ព្រហ្មទត្ត ជាម្ចាស់​ក្រុង​បញ្ចាល យាងមក​ជាមួយ​នឹងសេនា​ទាំងពួង សេនា​របស់​ព្រះរាជា​ក្រុង​បញ្ចាល​នោះ បុគ្គល​ប្រមាណ​មិនបាន។ (សេនាទាំងនោះ) មានពល​ជាងឈើ និងពល​ថ្មើរជើង អ្នកឈ្លាស​ក្នុងសង្គ្រាម​ទាំងពួង អាចនឹង​លុកចូល​ទៅក្នុងពួក ជាសេនា​មាន​សំឡេង (មិនស្ងាត់​ចាកសំឡេង​ទាំង ១០ យ៉ាង) ញ៉ាំងគ្នា​នឹងគ្នា​ឲ្យដឹង​ដោយ​សំឡេង​ស្គរ និងស័ង្ខ។ (ពួកសេនា​ទាំងនោះ) មានវិទ្យា​ក្នុងផ្លូវ​លោហធាតុ និងមានគ្រឿង​ប្រដាប់ មាន​ទង់ជ័យ មានមនុស្ស​អ្នកឡើង​កាន់​ពាហនៈ​ខាងឆ្វេង ទាំងបរិបូណ៌​ល្អដោយ​ពួក​មនុស្ស​អ្នកមាន​សិល្ប ដែលពួក​យោធា​ដ៏ក្លៀវក្លា (មានព្យាយាម​ស្មើដោយ​សត្វសីហៈ) តាំងទុក​ដោយល្អ​ហើយ។ ក្នុងចំណោម​សេនា​ទាំងនុ៎ះ មាន​នាយពល ១០ នាក់ ជាអ្នក​ឈ្លាស មានប្រាជ្ញា​ដូចផែនដី ច្រើនទៅ​ប្រជុំប្រឹក្សា​ក្នុង​ទីស្ងាត់ នឹងមាតា​របស់​ព្រះរាជា ជាគំរប់ ១១ រមែង​ទ្រង់ប្រៀន​ប្រដៅសេនា​ក្នុង​ក្រុងបញ្ចាល។ បណ្តាជន​ទាំងនុ៎ះ មាន​ក្សត្រិយ៍ ១០១ សុទ្ធតែ​មានយស ជាចំណុះ ដែលត្រូវ​ព្រះបាទ​ចូឡនី​ព្រហ្មទត្ត​ដណ្តើម​យកដែន​ហើយ មានសេចក្តី​ភ័យអំពី​មរណៈ ក៏លុះ​ក្នុងអំណាច​នៃព្រះបាទ​បញ្ចាល។ (ស្តេចទាំង ១០១ នោះ) ជាអ្នក​ធ្វើតាម​ព្រះរាជ​តម្រាស់ មិនមាន​ប្រាថ្នា ក៏ពោលពាក្យ​ជាទី​ស្រឡាញ់ មិនមាន​ប្រាថ្នា ក៏លុះ​អំណាច​ចុះចូល​ព្រះបាទ​បញ្ចាល។ មិថិលា​រាជធានី​របស់​ពួកអ្នក​វិទេហៈ ត្រូវពួក​សេនានោះ​ចោមព័ទ្ធជា ៣ ជាន់⁹⁾ (ដូចជា) ជីកគាស់​ដោយ​ជុំវិញ។ (ក្រុងមិថិលា) ត្រូវសេនា​ចោមព័ទ្ធ​ជុំវិញ (ប្រាកដ​ដោយ​សស្រា្តវុធ) ដូចជា​ផ្កាយដែល​ប្រាកដ​ក្នុងខាងលើ ម្នាល​មហោសធ អ្នកឯង​ចូរដឹងថា សេចក្តីរួច (ចាកទុក្ខនេះ) នឹងមាន​ដល់ពួក​យើងដោយ​ប្រការ​ដូចមេ្តច។

[២០៨] (ព្រះមហាសត្វក្រាបបង្គំទូលថា) បពិត្រព្រះទេវៈ សូមព្រះអង្គ​ទ្រង់សណ្តូក​ព្រះបាទ (ឲ្យស្រួលចុះ) សូម​ព្រះអង្គ​ទ្រង់ក្រសាល​រីករាយ​ក្នុងកាមចុះ ព្រះបាទ​ចូឡនី​ព្រហ្មទត្ត មុខជា​នឹងលះបង់​សេនាក្នុង​ក្រុង​បញ្ចាល ហើយរត់ទៅ។

[២០៩] (អាចារ្យកេវដ្ដព្រាហ្មណ៍…) ព្រះរាជាចូឡនីប្រាថ្នា​ដើម្បីធ្វើ​សម្ពន្ធមិត្រ (នឹង​ព្រះអង្គ) ទាំង​ទ្រង់ថ្វាយ​កែវទាំងឡាយ មានស្រីកែវ​ជាដើម ដល់ព្រះអង្គ (ចាប់ដើម) ពីថ្ងៃ​នេះទៅ សូមឲ្យ​ពួករាជទូត​មានវាចា​ពីរោះ ពោលពាក្យ​ជាទី​ស្រលាញ់មក (ក្រុង​មិថិលា​នេះបាន)។ សូមឲ្យពួក​រាជទូត​ទាំងនោះ​ពោលវាចា​ដ៏ទន់ភ្លន់ ជាវាចាគួរ​ត្រេកអរ សូម​ព្រះបាទ​បញ្ចាល និង​ព្រះបាទវិទេហៈ​ទាំងពីរ​អង្គនោះ រួបរួមគ្នា​តែមួយ។

[២១០] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) នែកេវដ្ដៈ អ្នកបានជួបនឹង​មហោសធដែរឬ អ្នកចូរ​ពោល​សេចក្តី​នោះ អ្នកបាន​ឲ្យ​មហោសធ​អត់ទោស​ហើយឬ មហោសធ​ត្រេកអរ​ហើយឬ។

[២១១] (អាចារ្យកេវដ្តៈ…) បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងជន មហោសធ​ហៅពេញ​ជា​បុរស​ថោកទាប ពុំមាន​សេចក្តី​សោ្មះស្មើ ជាមនុស្ស​រឹងរូស ជា​អសប្បុរស ពុំបាន​ពោល​សេចក្តី​អ្វីតិចតួច​សោះ ដូចជា​មនុស្សគ ឬដូចជា​មនុស្សថ្លង់។

[២១២] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) ចំណែកការដែលគិតនេះ បុរស​ផេ្តសផ្តាស​ឃើញបាន​ក្រណាស់​ដោយពិត សេចក្តី​បរិសុទ្ធិ នរជន​អ្នកមាន​ព្យាយាម មុខជានឹង​ឃើញ​ហេតុនោះ កាយ​របស់អញ​ញប់ញ័រ អ្នកណា​នឹងលះបង់​នូវដែន​របស់ខ្លួន​ ហើយលុះក្នុង​កណ្តាប់ដៃ​ជនដទៃ​វិញកើត។

[២១៣] គំនិតរបស់យើងទាំង ៦ នាក់ ដែលជា​អ្នកឈ្លាស មានប្រាជ្ញា​ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់​ផុត​ដូចផែនដី ស្មើគ្នាជា​ឯកច្ឆន្ទ ម្នាល​មហោសធ អ្នកចូរ​គិតមើល ទៅ ឬ​កុំទៅ ឬក៏ឈប់។

[២១៤] (ព្រះមហាសត្វ…) បពិត្រព្រះរាជា សូមព្រះអង្គ​ទ្រង់ជ្រាបថា ព្រះបាទ​ចូឡនី​ព្រហ្មទត្ត ជាអ្នក​មានអានុភាព​ធំ មានពលច្រើន ឥឡូវប្រាថ្នា​ដើម្បី​នឹង​សំឡាប់​ព្រះអង្គ ដូច​នាយព្រាន​ដែលសំឡាប់​ម្រឹគដោយ​ធ្នាក់។

ត្រីជាសត្វជាប់ចិត្តក្នុងនុយស្រស់ (លេប) ផ្លែសន្ទូច​ដែលគេ​បិទបាំង​ដោយសាច់ មិនដឹង​សេចក្តី​ស្លាប់ខ្លួន​យ៉ាងណា។ បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រះអង្គ​ជាអ្នក​ជាប់ក្នុងកាម ចង់បាន​ធីតា​របស់​ព្រះបាទ​ចូឡនី មិនទ្រង់​ជ្រាបមរណៈ​របស់ព្រះអង្គ​ដូចត្រីនោះ​ឯង។ បើព្រះអង្គ​សេ្តច​យាងទៅ​កាន់​ក្រុងបញ្ចាល ព្រះអង្គ​មុខជា​នឹង​លះចោល​ព្រះអង្គ​យ៉ាងឆាប់ ភ័យ​ធំនឹង​មកដល់​ព្រះអង្គ ដូចភ័យ​ធំមកដល់​ម្រឹគដែល​ដើរ​ទៅតាមផ្លូវ (ទៀបទ្វារ​នៃ​ស្រុកដែរ)។

[២១៥] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) យើងដែលបានពោលនូវប្រយោជន៍​ដ៏ឧត្តម ក្នុង​សំណាក់​នៃអ្នក ត្រឡប់ទៅ​ជាមនុស្ស​ល្ងង់លីលា​វិញ អ្នកឯង​ជាអ្នក​ចំរើន​ដោយ​ចុងនង្គ័ល មេ្តចនឹង​ដឹងសេចក្តី​ចំរើន​ដូចអ្នក​ដទៃកើត។

[២១៦] អ្នកទាំងឡាយ ចូរចាប់អ្នកនេះឰដ៏ក ហើយឲ្យ​វិនាសចាក​ដែនរបស់​អញទៅ ព្រោះវា​ហ៊ាននិយាយ​ឲ្យអញ​អន្តរាយ​នូវការ​បានស្រីកែវ។

[២១៧] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) លំដាប់នោះ មហោសធ​ពោធិសត្វ​ក៏ចៀស​ចេញអំពី​សំណាក់​នៃ​ព្រះបាទវិទេហៈ​ហើយ ទើបហៅ​សុវបណ្ឌិត​ឈ្មោះ​មាធុរៈ ជាទូតមក​ប្រាប់ថា ម្នាល​សំឡាញ់​មានស្លាបខៀវ អ្នកចូរមក​ធ្វើការបំរើ​អញ ដ្បិតមាន​សាលិកាញី​មួយ​ដែលគេ​ចិញ្ចឹមទុក​ជិតទី​ក្រឡាបន្ទំ​នៃព្រះ​បាទបញ្ចាល។ ឯងចូរ​ទៅសួរ​សាលិកា​នោះ ដោយ​សន្ថវកិច្ច ព្រោះវា​ជាសត្វឈ្លាស​ក្នុងកិច្ច​ទាំងពួង វាដឹង​ការអាថ៌កំបាំង​ទាំងពួង​របស់ជន​ទាំងពីរ គឺព្រះរាជា និង​កោសិយព្រាហ្មណ៍។ មាធុរៈសុវបណ្ឌិត​មានស្លាប​ខៀវនោះ បានទទួល​ស្តាប់ថា បាទ ដូច្នេះហើយ ក៏ហើរ​ទៅកាន់​សំណាក់​នៃ​នាង​សាលិកា។ មាធុរៈសុវ​បណ្ឌិត លុះហើរទៅដល់​ហើយ ទើបហៅនាង​សាលិកា​មានទ្រុងល្អ ពោល​ពាក្យពីរោះថា នែនាងមាន​ទ្រុងល្អ នាងល្មម​អត់ទ្រាំ​បានដែរឬ នែនាង​ជាវេសជាតិ នាង​មិនមាន​ជំងឺ​តម្កាត់​ទេឬ នែនាង​មាន​ទ្រុងល្អ នាងបាន​លាជលាយ​ដោយ​ទឹកឃ្មុំដែរឬ។

(សាលិកាញី…) ម្នាលសំឡាញ់ សេចក្តីសុខស្រួល​មានដល់ខ្ញុំ​ ម្នាលសំឡាញ់ មួយទៀត ខ្ញុំមិនមាន​ជម្ងឺ​តម្កាត់​ទេ ម្នាល​សុវបណ្ឌិត ទាំងលាជ​លាយ​ដោយទឹក​ឃ្មុំ ខ្ញុំក៏បាន​ដែរ។ នែសំឡាញ់ អ្នកមក​អំពីណា​ហ្ន៎ ឬអ្នក​ណាប្រើ​មក មួយ​វិញទៀត អ្នកជា​សត្វដែលខ្ញុំ​មិនធ្លាប់​ឃើញ មិនធ្លាប់ឮ​ក្នុងកាលមុន​អំពី​កាលនេះទេ។

[២១៨] (សុវបណ្ឌិត…) ខ្ញុំ គេចិញ្ចឹមទុកនៅទីបន្ទំ​ក្នុងប្រាសាទ​នៃ​ព្រះបាទសិវិ ព្រះរាជា​នោះ ទ្រង់ឋិត​នៅក្នុងធម៌ តែងទ្រង់​ដោះលែង​នូវសត្វ​ទាំងឡាយ​ដែលជាប់​ចំណង ចាកចំណង​អំពី​ទីនោះៗ។ មាននាង​សាលិកាមួយ ពោលពាក្យ​ពីរោះ ជាភរិយា​របស់ខ្ញុំ ម្នាលនាង​មានទ្រុងល្អ កាលខ្ញុំ​កំពុង​តែសំឡឹងជាប់​ចិត្ត ស្រាប់តែ​ខ្លែង​សំឡាប់​នាង​សាលិកា​នោះទៅ។ ខ្ញុំបរិបូណ៌​ដោយ​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​ចំពោះ​ភរិយា​នោះ បានជា​មកក្នុង​សំណាក់​នៃនាង ប្រសិនបើ​នាងបើក​ឱកាស យើងទាំង​ពីរនាក់ នឹងនៅ​ក្នុងទីជា​មួយគ្នា។

[២១៩] (សាលិកា…) ធម្មតាសេកឈ្មោល គួរតែប្រាថ្នា​រកសេកញី សាលិកា​ឈ្មោល គួរតែ​ប្រាថ្នារក​សាលិកាញី ចុះការ​នៅរួមដោយ​សេកឈ្មោល និង​សាលិកាញី ដូចម្តេច​កើត។

[២២០] (សុវបណ្ឌិត…) បគ្គលណា ប្រាថ្នាស្រ្តីណា​ក្នុងកាម សូម្បីស្រ្តី​នោះជា​ចណ្ឌាល​ក៏ដោយ ព្រោះថា ការនៅរួម​ទាំងអស់​ដូចៗគ្នា ដែល​មិនដូចគ្នា​ក្នុងកាម មិនមាន​ទេ។ ព្រះមាតា​នៃព្រះបាទ​សិវិ ព្រះនាម​ជម្ពាវតី (ជា​ចណ្ឌាល​សោះ) តែបាន​ជា​អគ្គមហេសី ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះបាទ​វាសុទេវកណ្ហាយនគោត្រ។ សូម្បី​នាង​កិន្នរី​ឈ្មោះ​រតនវតី ញ៉ាំងតាបស​ឈោ្មះ​វច្ឆៈ ឲ្យប្រាថ្នា​ដែរ។ មនុស្ស​រួមសំវាស​ជាមួយ​នឹង​មេម្រឹគ​ក៏មាន ការនៅរួម​ក្នុងកាម​មិនដូចគ្នា មិនមានទេ។ នែនាង​សាលិកា ពោលពាក្យ​ពីរោះ បើដូច្នោះ យើងនឹង​ទៅវិញ ព្រោះពាក្យ​នាងនុ៎ះ ទុកជា​ពាក្យប្រកែក នាងមើល​ងាយខ្ញុំ​ពិត។

[២២១] (សាលិកា…) នែមាធុរៈសុវបណ្ឌិត សិរីរមែង​មិនមាន​ដល់អ្នក​ប្រញាប់ទេ អ្នកចូរ​ឈប់នៅ​ទីនេះ ដរាបបាន​ឃើញ​ព្រះរាជា​សិន អ្នកនឹង​បានស្តាប់​សំឡេង​សំភោរ បានឃើញ​អានុភាព​ព្រះរាជា។

[២២២] (សុវបណ្ឌិត…) សំឡេងអឺងកងនេះ ឮល្បីប្រាកដ​ទៅជនបទ​ខាងក្រៅថា ព្រះរាជធីតា​ព្រះបាទ​បញ្ចាល មានវណ្ណៈ​ដូចជា​ផ្កាយព្រឹក ព្រះអង្គ​នឹងប្រទាន​ព្រះរាជ​ធីតា​នោះ ដល់​ព្រះបាទ​វិទេហៈ ឯវិវាហមង្គល​នោះ ក៏នឹង​មានដែរ (តើពិតឬទេ)។

[២២៣] (សាលិកា…) នែមាធុរៈ ការរៀបចំ​វិវាហមង្គល​ប្រាកដ​ដូចនេះ​របស់ពួក​សត្រូវ ដូចជា​វិវាហមង្គល​របស់​ព្រះបាទ​បញ្ចាល​ជាមួយនឹង​ព្រះបាទ​វិទេហៈ​របស់អ្នក ចូរលើក​ទុកចុះ។ ព្រះរាជា​ដ៏ប្រសើរ​លើរថ​របស់អ្នក​ក្រុងបញ្ចាល នឹងនាំ​ព្រះបាទ​វិទេហៈ​មកហើយ​ នឹងសំឡាប់​ព្រះបាទ​វិទេហៈ​នោះ ក្នុង​វេលានោះ (ព្រះបាទ​ចូឡនី) មិនមែន​ជាសំឡាញ់​របស់​ព្រះបាទ​វិទេហៈ​នោះទេ។

[២២៤] (សុវបណ្ឌិត…) សូមនាងអនុញ្ញាតឲ្យបង​ទៅត្រឹម ៧ រាត្រី ទំរាំ​បងទូល​ព្រះបាទ​សិវិ និង​ព្រះមហេសីថា ខ្ញុំបាន​នៅរួមក្នុង​សំណាក់​នាង​សាលិកា​ហើយ។

[២២៥] (សាលិកា…) អើ ! ខ្ញុំអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកទៅ​ត្រឹម ៧ រាត្រី បើអ្នក​មិនត្រឡប់​មកកាន់​សំណាក់​ខ្ញុំក្នុង​រវាង ៧ រាត្រី​វិញទេ ខ្ញុំសំគាល់​ខ្លួនខ្ញុំថា​អស់ជីវិត កាលបើ​ខ្ញុំស្លាប់​ហួសទៅ​ហើយ ទើបអ្នក​នឹងមកដល់។

[២២៦] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) លំដាប់នោះ មាធុរៈសុវបណ្ឌិតនោះ ក៏ហើរ​ទៅប្រាប់​មហោសធ​ថា ពាក្យនេះ ជាពាក្យ​របស់នាង​សាលិកា។

[២២៧] (មហោសធ…) បុរសគប្បីបរិភោគ​នូវភោគសម្បត្តិ​ក្នុងផ្ទះ​របស់​បុគ្គល​ណា​ គប្បីធ្វើ​ប្រយោជន៍​ដល់បុគ្គល​នោះឯង។

[២២៨] បពិត្រព្រះជនិន្ទ ខ្ញុំព្រះអង្គនឹងសូមទៅ​កាន់បុរី គួរជាទី​រីករាយ​របស់​ព្រះបាទ​បញ្ចាល​ជាមុន ដើម្បី​សាងនិវេសន៍​បំរុងព្រះអង្គ​មានយសធំ​ក្នុង​ដែន​វិទេហៈ។ បពិត្រ​ក្សត្រិយ៍ លុះខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​សាង​និវេសន៍​ដើម្បីព្រះអង្គ​មានយសធំ ក្នុងដែន​វិទេហៈ​ស្រេច​ហើយ នឹងបញ្ជូន​ទូតមកទូល​ព្រះអង្គ​ក្នុងវេលា​ណា ព្រះអង្គ​គប្បីយាង​ទៅក្នុង​វេលានោះ។

[២២៩] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) លំដាប់នោះឯង ព្រះមហោសធ ក៏បានទៅ​កាន់បុរីគួរ​ជាទី​រីករាយ​របស់​ព្រះបាទបញ្ចាល​ជាមុន ដើម្បីសាង​និវេសន៍បំរុង​ព្រះបាទ​វិទេហៈ​មាន​យស។ ព្រះមហោសធ​លុះសាង​និវេសន៍ ដើម្បី​ព្រះបាទ​វិទេហៈ​មាន​យស​ស្រេចហើយ ទើបបញ្ជូន​ទូតមកទូល​ព្រះបាទ​វិទេហៈ គ្រប់គ្រង​មិថិលាថា បពិត្រ​មហារាជ និវេសន៍ ខ្ញុំព្រះអង្គ​សាងដើម្បី​ព្រះអង្គ​ហើយ សូមព្រះអង្គ​សេ្តចមក​ក្នុង​កាលឥឡូវ​នេះ។

[២៣០] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) លំដាប់នោះឯង ព្រះរាជា​ព្រមដោយ​សេនា​មានអង្គ ៤ យាង​ទៅដើម្បី​ទតបុរី​ដ៏ធំទូលាយ ដែល​មហោសធបណ្ឌិត​សាងទុកក្នុង​ដែន​កប្បិលៈ មាន​ពាហនៈ​មិនមាន​ទីបំផុត។

[២៣១] លំដាបនោះឯង ព្រះបាទវិទេហៈនោះ លុះសេ្តច​យាងទៅដល់ (ដែន​កប្បិលៈ) ហើយ ទើបបញ្ជូន​រាជសាសន៍​ទៅថ្វាយ​ព្រះបាទ​ចូឡនី​ព្រហ្មទត្តថា បពិត្រ​មហារាជ ខ្ញុំមកដើម្បី​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះបាទ​ទាំងឡាយ​របស់​ព្រះអង្គ។ សូម​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ប្រទាន​នាងនារី​ដែលមាន​សព៌ាង្គកាយ​ដ៏ល្អ ប្រដាប់ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ ជាវិការៈ​នៃមាស មានពួក​ទាសីជា​បរិវារ ឲ្យជាភរិយា (របស់ខ្ញុំ) ក្នុងកាល​ឥឡូវនេះ។

[២៣២] (ព្រះបាទចូឡនី…) បពិត្រព្រះបាទវិទេហៈ ព្រះអង្គសេ្តច​មកល្អហើយ មួយទៀត ព្រះអង្គ​សេ្តចមក​មិនអាក្រក់ទេ សូមព្រះអង្គ​សាកសួរ​រកនក្ខត្តឫក្ស​ចុះ ខ្ញុំនឹង​ថ្វាយនាង​កញ្ញា ដ៏ប្រដាប់​ដោយគ្រឿង​អលង្ការ​ជាវិការៈ​នៃ​មាស មាន​ពួកទាសី ជាបរិវារ​ព្រះអង្គ។

[២៣៣] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) លំដាប់នោះឯង ព្រះបាទវិទេហៈ​សួររកនក្ខត្តឫក្ស​លុះសួរ​រកនក្ខត្តឫក្ស​រួចហើយ ទើបបញ្ជូន​រាជសាសន៍​ទៅថ្វាយ​ព្រះបាទ​ព្រហ្មទត្តថា សូម​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ប្រទាន​នារីដែល​មាន​សព៌ាង្គកាយ​ដ៏ល្អ ប្រដាប់​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ជាវិការៈ​នៃមាស មានពួក​ទាសីជា​បរិវារ ឲ្យ​ជាភរិយា​របស់ខ្ញុំ​ក្នុងកាល​ឥឡូវនេះ។

[២៣៤] (ព្រះបាទចូឡនី…) ខ្ញុំថ្វាយនាងនារី ដែលមាន​សព៌ាង្គកាយ​ដ៏ល្អ ប្រដាប់​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ជាវិការៈ​នៃមាស មានពួក​ទាសីជាបរិវារ ឲ្យជា​ភរិយា​របស់ព្រះអង្គ ក្នុងកាល​ឥឡូវនេះ។

[២៣៥] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) ពល់ដំរី ពលសេះ ពលរថ ពលថ្មើរជើង និង​សេនា​កាន់​ខែល​ឈរនៅ (ត្រៀបត្រា) គប់ភ្លើង​ឆេះសន្ធោសន្ធៅ តើពួក​បណ្ឌិត​សំគាល់​ដូចម្តេច។

[២៣៦] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ពល់ដំរី ពលសេះ ពលរថ ពលថ្មើរជើង និង​សេនាកាន់​ខែល​ឈរនៅ (ត្រៀបត្រា) គប់ភ្លើង​ឆេះសន្ធោ​សន្ធៅ នែបណ្ឌិត ពួកសេនា​ទាំង​នោះ នឹង​ធ្វើអ្វីហ៎្ន។

[២៣៧] (មហោសធ…) បពិត្រមហារាជ ព្រះបាទចូឡនីព្រហ្មទត្ត មានពលច្រើន ប្រទូសរ៉ាយ​ដល់ព្រះអង្គ រក្សា​ព្រះអង្គទុក នឹង​សំឡាប់​ព្រះអង្គ​អំពីព្រឹក។

[២៣៨] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) ហ្ឫទ័យរបស់យើងញ័ររន្ធត់ ទាំងមាត់​របស់យើង​ក៏​សោះស្ងួត យើងមិន​បានសេចក្តី​រលត់ ដូចជា​ឈើត្រូវភ្លើងឆេះ​ក្នុង​កណ្តាល​កំដៅថ្ងៃ។ ចង្ក្រាន​របស់ជាង​មាស ឆេះ​តែខាង​ក្នុង មិនឆេះខាង​ក្រៅ យ៉ាងណា​មិញ ហ្ឫទ័យ​របស់យើង ក៏ឆេះតែ​ខាងក្នុង មិនឆេះ​ខាងក្រៅ ក៏យ៉ាង​នោះដែរ។

[២៣៩] (មហោសធ…) បពិត្រក្សត្រ ព្រះអង្គស្រវឹង (ដោយកាម) ទើបប្រព្រឹត្ត​កន្លង​ការប្រឹក្សា ទំលាយការ​ប្រឹក្សា​ចោល ឥឡូវនេះ សូមឲ្យ​បណ្ឌិត (ទាំង ៤ នាក់) ដែលជា​អ្នកមាន​ប្រាជ្ញា រក្សា​ព្រះអង្គ​ចុះ។ បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រះអង្គ​មិនធ្វើតាម​ពាក្យរបស់​ទូលបង្គំ​ជា​អាមាត្យ ជាអ្នក​ប្រាថ្នា​សេចក្តី​ចំរើន និងសែ្វង​រក​ប្រយោជន៍ ទ្រង់ត្រេកអរ​ដោយ​បីតិ​ដ៏សៅហ្មង​របស់​ព្រះអង្គ ដូចម្រឹគ​ជាប់អន្ទាក់។ (ទូលបង្គំ​បានក្រាប​ទូលហើយថា) ត្រីជា​សត្វលោ្មភ​ក្នុងនុយស្រស់ លេបនូវ​ផ្លែសន្ទូច​ដ៏វៀច​ដែលគេ​បិទដោយសាច់ ត្រីមិនដឹង​សេចក្តី​ស្លាប់​របស់ខ្លួន យ៉ាងណា។ បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រះអង្គ​ជាអ្នកលោ្មភ​ក្នុងកាម ចង់បាន​ធីតារបស់​ព្រះបាទ​ចូឡនី មិនទ្រង់​ជ្រាប​មរណៈ​របស់​ព្រះអង្គ ដូចត្រី​យ៉ាងនោះឯង។ បើទ្រង់​សេ្តចទៅកាន់​ក្រុងបញ្ចាល ទ្រង់​មុខជានឹង​លះចោល​ព្រះអង្គ​យ៉ាងឆាប់ ភ័យ​ធំនឹង​មកដល់​ព្រះអង្គ ដូចភ័យ​ធំមកដល់​ម្រឹគ ដែលដើរ​ទៅតាមផ្លូវ (ទៀបទ្វារ​នៃស្រុក)។ បពិត្រ​ព្រះជនិន្ទ បុរស​មានសភាព​មិនថ្លៃថ្នូរ ដូចពស់​នៅក្នុងថ្នក់ គប្បីចឹក ​បុរសមាន​ប្រាជ្ញា មិនគប្បី​ធ្វើនូវ​មេត្រីភាព​ដោយបុរស​នោះទេ ព្រោះថា ការគប់រក​ដោយ​បុរសអាក្រក់ រមែង​​នាំមក​នូវសេចក្តី​ទុក្ខ​ដោយពិត។ បពិត្រ​ព្រះជនិន្ទ បណ្ឌិត​បុរស ស្គាល់នូវ​បុគ្គលណា​ថា អ្នកនេះ​មានសីល មាន​ការចេះដឹង​ច្រើនដូចេ្នះ បណ្ឌិត​បុរសនោះ គួរធ្វើ​មេត្រីភាព​ជា​មួយនឹង​បុគ្គល​នោះ ព្រោះថា​ការសេពគប់​ដោយ​សប្បុរស​ទាំងឡាយ រមែង​នាំមកនូវ​សេចក្តី​សុខពិត។

[២៤០] បពិត្រព្រះរាជា ព្រះអង្គជាមនុស្សល្ងង់លីលា បានពោលនូវសេចក្តី​ចំរើនដ៏ឧត្តម​ក្នុងសំណាក់​នៃខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​ថា ខ្ញុំព្រះអង្គ​ជាអ្នក​ចំរើនដោយ​ចុងនង្គ័ល ធ្វើមេ្តច​នឹង​ដឹង​សេចក្តី​ចំរើនដូច​អ្នកដទៃ។ អ្នកទាំងឡាយ ចូរចាប់​មហោសធ​នេះត្រង់ ក ហើយឲ្យ​វិនាស​ចាកដែន​របស់អញ​ចេញ​ទៅ ព្រោះវា​ហ៊ាន​និយាយ​ឲ្យអញ​អន្តរាយ​នូវការបាន​ស្រីកែវ។

[២៤១] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) ម្នាលមហោសធ បណ្ឌិតទាំងឡាយ រមែងមិនចាក់​ដោតដោយ​ទោសដែល​កន្លងទៅ​ហើយទេ អ្នកចាក់​ដោតយើង ដូចគេ​យក​ជន្លួញ​ចាក់សេះ​ដែលចង​ទុកហើយ​ធ្វើអ្វី។ ប្រសិនបើ​អ្នកឃើញ​សេចក្តី​រួច​របស់យើង ឬឃើញ​សេចក្តី​កេ្សមរបស់​យើង ចូរអ្នក​ពន្យល់យើង​ដោយ​សោត្ថិភាព​នោះចុះ អ្នកចំា​បាច់ចាក់​ដោតយើង​ដោយទោសដែល​កន្លង​ទៅ​ហើយ​ធ្វើអ្វី។

[២៤២] (មហោសធ…) អំពើជារបស់នៃមនុស្ស​ដែលកន្លង​ហួសទៅ​ហើយ ជាអំពើ​គេ​កែបាន​ដោយក្រ សម្រួល​វិញបាន​ដោយក្រ ខ្ញុំព្រះអង្គ​មិនអាច​នឹងដោះ​ព្រះអង្គ​បានទេ បពិត្រ​ក្សត្រិយ៍ សូមព្រះអង្គ​ទ្រង់ជ្រាបចុះ។ ដំរី​ទាំងឡាយ មានឫទ្ធិ មានយស អាចទៅ​តាម​អាកាស​បាន ដំរីបែប​នោះរបស់​ព្រះរាជា​ណា សូមឲ្យ​ដំរីទាំង​នោះ នាំ​ព្រះរាជា​នោះទៅ​ចុះ។ សេះ​ទាំងឡាយ មានឫទ្ធិ មានយស អាចទៅ​តាមអាកាស​បាន សេះបែប​នោះរបស់​ព្រះរាជា​ណា សូមឲ្យ​សេះទាំង​នោះ នាំព្រះរាជា​នោះទៅចុះ។ បក្សីទាំង​ឡាយ មានឫទ្ធិ មានយស អាចទៅតាម​អាកាស​បាន បក្សីបែប​នោះរបស់​ព្រះរាជាណា សូមឲ្យ​បក្សី​ទាំងនោះ នាំព្រះ​រាជានោះ​ទៅចុះ។ យក្សទាំង​ឡាយ មានឫទ្ធិ មានយស អាចទៅ​តាម​អាកាស​បាន យក្សបែប​នោះ​របស់​ព្រះរាជា​ណា សូមឲ្យ​យក្ស​ទាំងនោះ នាំព្រះរាជា​នោះទៅ​ចុះ។ អំពើ​ជារបស់​នៃមនុស្ស ដែលកន្លង​ហួសទៅ​ហើយ ជាអំពើគេ​កែបាន​ដោយក្រ សម្រួល​វិញបាន​ដោយក្រ បពិត្រ​ក្សត្រិយ៍ ខ្ញុំព្រះអង្គ​មិនអាច​ដោះព្រះអង្គ​ទៅតាម​អាកាស​បានទេ។

[២៤៣] (អាចារ្យសេនកៈ…) បុរសជាអ្នកមិនឃើញត្រើយ​ក្នុងមហាសមុទ្រ បុរស​នោះ​បានទី​ពំនាក់​ក្នុងប្រទេស​ណា គេក៏បាន​សេចក្តី​សុខក្នុង​ប្រទេសនោះ (យ៉ាង​ណា​មិញ)។ បពិត្រ​មហោសធ អ្នកជា​ទីពឹងរបស់​ពួកយើង និងព្រះរាជា ក៏យ៉ាង​នោះដែរ ព្រោះអ្នក​ជាបុគ្គល​ប្រសើរ​ជាងពួក​យើង និង​ពួកមន្រ្តី សូមអ្នក​ដោះពួក​យើងអំពី​ទុក្ខ។

[២៤៤] (មហោសធ…) អំពើជារបស់នៃមនុស្ស ដែលកន្លង​ហួសទៅ​ហើយ ជាអំពើ​គេកែ​បានដោយ​ក្រ សម្រួល​វិញបាន​ដោយក្រ ខ្ញុំមិន​អាចនឹងដោះ​អ្នកបានទេ នែសេនកៈ អ្នកចូរ​ដឹងចុះ។

[២៤៥] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) អ្នកចូរស្តាប់ពាក្យរបស់យើងនេះ អ្នកឃើញ​ភ័យធំ​នុ៎ះ (ស្រាប់ហើយ) ម្នាល​អាចារ្យ​សេនកៈ ឥឡូវនេះ អញសួរ តើអ្នក​សំគាល់​របស់​ដែលគួរ​ធ្វើដូចមេ្តច​ក្នុងរឿង​នេះ។

[២៤៦] (អាចារ្យសេនកៈ…) ពួកយើងគួរដុតភ្លើងត្រង់ទ្វារ ឬកាន់​កាំបិត​សម្លាប់​គ្នានឹងគ្នា យើងនឹង​លះបង់​ជីវិត​យ៉ាងឆាប់ កុំឲ្យ​ព្រះបាទ​ព្រហ្មទត្ត​សម្លាប់​ពួកយើង​ឲ្យ​លំបាក​​អស់កាល​យូរឡើយ។

[២៤៧] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) អ្នកចូរស្តាប់ពាក្យរបស់យើងនេះ អ្នកឃើញ​ភ័យធំនុ៎ះ (ស្រាប់ហើយ) ម្នាល​អាចារ្យ​បុក្កុសៈ ឥឡូវនេះ​អញសួរ តើអ្នក​សំគាល់​របស់​ដែលគួរ​ធ្វើដូចមេ្តច​ក្នុងរឿងនេះ។

[២៤៨] (អាចារ្យបុក្កុសៈ…) ពួកយើងគួរស៊ីថ្នាំពិសឲ្យស្លាប់ នឹងលះបង់​ជីវិត​យ៉ាងឆាប់ កុំឲ្យ​ព្រះបាទ​ព្រហ្មទត្ត​សម្លាប់​ពួកយើង ឲ្យលំបាក​អស់កាល​យូរឡើយ។

[២៤៩] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) អ្នកចូរស្តាប់ពាក្យ​របស់យើងនេះ អ្នកឃើញ​ភ័យធំនុ៎ះ (ស្រាប់ហើយ) ម្នាល​អាចារ្យ​កាមិន្ទៈ ឥឡូវនេះ​អញសួរ តើអ្នក​សំគាល់​របស់ដែល​គួរធ្វើ​ដូចមេ្តច​ក្នុងរឿងនេះ។

[២៥០] (អាចារ្យកាមិន្ទៈ…) ពួកយើងគប្បីយកខ្សែចង​ឲ្យស្លាប់ ឬលោត​ចុះទៅ​ក្នុងអណ្តូង (ឲ្យស្លាប់) កុំឲ្យ​ព្រះបាទ​ព្រហ្មទត្ត​សម្លាប់ពួក​យើង​ឲ្យលំបាក​អស់កាល​យូរឡើយ។

[២៥១] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) អ្នកចូរស្តាប់ពាក្យ​របស់យើងនេះ អ្នកឃើញ​ភ័យធំនុ៎ះ (ស្រាប់ហើយ) ម្នាល​អាចារ្យទេវិន្ទៈ ឥឡូវនេះ​អញសួរ តើអ្នកសំគាល់​របស់ដែល​គួរធ្វើ​ដូចមេ្តច ក្នុងរឿងនេះ។

[២៥២] (អាចារ្យទេវិន្ទៈ…) ពួកយើង (បិទទា្វរ) ដុតភ្លើង ហើយកាន់​កាំបិតសម្លាប់​គ្នាងនឹងគ្នា យើង​នឹងលះបង់​ជីវិត​យ៉ាងឆាប់ (បើ) មហោសធ​មិនអាច​នឹងដោះ​ពួកយើង​ឲ្យរួច​ដោយងាយ​ទេ។

[២៥៣] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) បុគ្គលស្វែងរកខ្លឹមនៃដើមចេក រមែង​មិនបាន​យ៉ាង​ណាមិញ យើង​សែ្វងរក (ឧបាយជា​គ្រឿងរួច​ចាកទុក្ខ) ក៏មិន​បានប្រស្នា​នោះ ក៏យ៉ាង​នោះ​ដែរ។ បុគ្គល​ស្វែងរក​ខ្លឹមនៃ​ដើមរកា រមែងមិនបាន យ៉ាង​ណាមិញ យើង​ស្វែងរក ក៏មិន​បានប្រស្នា​នោះ ក៏យ៉ាង​នោះដែរ។ ការនៅ​នៃដំរី​ទាំងឡាយ ក្នុងទី​មិនមាន​ទឹក ឈោ្មះថា​នៅក្នុង​ទីមិនមែន​ប្រទេស (យ៉ាង​ណាមិញ) កាលបើ​យើងនៅ​ក្នុងទីជិត​នៃពួក​មនុស្ស​អាក្រក់​ល្ងង់ខ្លៅ មិនចេះ មិនដឹង (ឈ្មោះថានៅ​ក្នុងទី​មិនមែនជា​ប្រទេស ក៏ដូច្នោះ​ឯង)។ ហ្ឫទ័យ​របស់យើង​ញ័ររន្ធត់ ទាំងមាត់​របស់​យើង​ក៏សោះស្ងួត យើងមិន​បានសេចក្តី​រលត់ ដូចឈើ​ត្រូវភ្លើង​ឆេះ​ក្នុងកណ្តាល​កំដៅថ្ងៃ។ ចង្រ្កាន​របស់ជាង​មាសឆេះ​តែខាងក្នុង មិនឆេះ​ខាងក្រៅ យ៉ាង​ណាមិញ ហ្ឫទ័យ​របស់យើង ឆេះតែ​ខាងក្នុង មិនឆេះ​ខាងក្រៅ ក៏យ៉ាង​នោះដែរ។

[២៥៤] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា…) វេលានោះ មហោសធជាអ្នកប្រាជ្ញ មានប្រាជ្ញា ឃើញ​ប្រយោជន៍​ជាប្រក្រតី​នោះ បានឃើញ​ព្រះបាទវិទេហៈ ទ្រង់មាន​សេចក្តីទុក្ខ ទើប​ក្រាបបង្គំ​ទូលថា បពិត្រ​មហារាជ ព្រះអង្គ​កុំភ័យ​ឡើយ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ប្រសើរ​លើរថ ព្រះអង្គ​កុំភ័យ​ឡើយ ទូលព្រះបង្គំ​នឹងដោះ​ព្រះអង្គ ដូចគេ​ដោះ​ព្រះចន្រ្ទ​ដែលរាហូ​ចាប់ហើយ។ បពិត្រ​មហារាជ ព្រះអង្គ​កុំភ័យ​ឡើយ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ប្រសើរ​លើរថ ព្រះអង្គ​កុំភ័យ​ឡើយ ទូល​ព្រះបង្គំ​នឹង​ដោះព្រះអង្គ ដូចគេ​ដោះ​ព្រះអាទិត្យ​ដែលរាហូ​ចាប់ហើយ។ បពិត្រ​មហារាជ ព្រះអង្គ​កុំភ័យ​ឡើយ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ប្រសើរលើ​រថ ព្រះអង្គ​កុំភ័យ​ឡើយ ទូលព្រះបង្គំ​នឹងដោះ​ព្រះអង្គ ដូចគេ​ដោះដំរី​ផុង​ក្នុងភក់។ បពិត្រ​មហារាជ ព្រះអង្គ​កុំភ័យ​ឡើយ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ប្រសើរលើ​រថ ព្រះអង្គកុំ​ភ័យឡើយ ទូលព្រះបង្គំ​នឹងដោះ​ព្រះ​អង្គ ដូចគេដោះ​ពស់ដែលជាប់​នៅក្នុង​កំប្រោង។ បពិត្រ​មហារាជ ព្រះអង្គ​កុំភ័យឡើយ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ប្រសើរលើរថ ព្រះអង្គ​កុំភ័យ​ឡើយ ទូលព្រះបង្គំ​នឹងដោះ​ព្រះអង្គ ដូចគេ​ដោះ​បក្សី​ដែលជាប់​នៅក្នុងទ្រុង។ បពិត្រ​មហារាជ ព្រះអង្គ​កុំភ័យឡើយ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ប្រសើរ​លើរថ ព្រះអង្គ​កុំភ័យ​ឡើយ ទូលព្រះបង្គំ​នឹងដោះ​ព្រះអង្គ ដូចគេ​ដោះត្រី​ទាំងឡាយ​ដែលជាប់​នៅក្នុង​សំណាញ់។ បពិត្រ​មហារាជ ព្រះអង្គ​កុំភ័យ​ឡើយ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ប្រសើរ​លើរថ ព្រះអង្គ​កុំភ័យ​ឡើយ ទូលព្រះបង្គំ​នឹងដោះ​ព្រះអង្គ​ចេញ ព្រមទាំង​យាន​រេហ៍ពល និង​ពាហនៈ។ បពិត្រ​មហារាជ ព្រះអង្គ​កុំភ័យ​ឡើយ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ប្រសើរ​លើរថ ព្រះអង្គកុំ​ភ័យឡើយ ទូលព្រះបង្គំ​នឹងដេញ​ព្រះបាទ​បញ្ចាល​ឲ្យរត់​ទៅ ដូចជា​គេ​ដេញក្អែក និងខ្លែង​ដោយ​ដុំដី។ បុគ្គល​ណា មិន​ជួយ​ព្រះអង្គ​ដែលមាន​សេចក្តី​ចង្អៀត (ព្រោះ​មរណៈ) ឲ្យរួច​ចាកទុក្ខ​បានទេ ប្រាជ្ញា (របស់​បុគ្គលនោះ) មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី ឬអាមាត្យ​បែបនោះ (មាន​ប្រយោជន៍អ្វី)។

[២៥៥] នែមាណពទាំងឡាយ អ្នកទាំងឡាយចូរមក ចូរក្រោកឡើង អ្នកទាំង​ឡាយ ចូរបើក​មាត់នៃ​គន្លឹះយន្ត ព្រះបាទ​វិទេហៈ មួយអន្លើ​ដោយ​ពួកអាមាត្យ នឹងសេ្តច​ទៅតាម​ឧម្មង្គ។

[២៥៦] ពួកជនអ្នកធ្វើការបំរើរបស់មហោសធបណ្ឌិត ស្តាប់ពាក្យ​របស់លោក​ហើយ ទើបបើក​ទ្វារនៃ​ឧម្មង្គ និងគន្លឹះទ្វារ​ដែលប្រកប​ដោយ​គ្រឿងយន្ត។

[២៥៧] អាចារ្យសេនកៈដើរមុន មហោសធដើរក្រោយ ព្រះបាទ​វិទេហៈ មាន​អាមាត្យ​ហែហម សេ្តចយាង​ត្រង់កណ្តាល។

[២៥៨] ព្រះបាទវិទេហៈ សេ្តចទ្រង់ចេញអំពីឧម្មង្គ ហើយឡើង​គង់លើ​ព្រះទីនាំង​នាវា មហោសធ​ដឹងថា ព្រះរាជា​ឡើងគង់​ហើយ ក៏ប្រៀន​ប្រដៅថា បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ព្រះបាទ​ចូឡនី​ព្រហ្មទត្ត​នេះ ជា​ព្រះបិតាកេ្មក​របស់​ព្រះអង្គ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជា​ធំជាង​ជន ព្រះនាង​នន្ទាទេវី​នេះ ជាព្រះមាតា​កេ្មករបស់​ព្រះអង្គ ការប្រតិបតិ្ត​ព្រះវររាជមាតា (របស់​ព្រះអង្គ) យ៉ាងណា ការ​ប្រតិបតិ្ត​ព្រះមាតាកេ្មក ចូរមាន​ដល់ព្រះអង្គ ​ក៏យ៉ាង​នោះដែរ។ ព្រះរាជ​បុត្ត​ច្បង​រួមឧទរ មានព្រះមាតា​ជា​មួយគ្នា យ៉ាងណា បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ប្រសើរ​លើរថ បញ្ចាលចន្ទ​រាជកុមារ ព្រះអង្គ​គប្បី​ស្រឡាញ់​យ៉ាងនោះ​ដែរ។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ប្រសើរ​លើរថ ព្រះនាង​បញ្ចាលចន្ទី​ទេវីនេះ ជា​ព្រះរាជបុត្រី (របស់​ព្រះបាទ​ចូឡនីព្រហ្មទត្ត) ដែល​ព្រះអង្គ​ទ្រង់ប្រាថ្នា សូមព្រះអង្គ​ធ្វើ​សេចក្តីប្រាថ្នា​របស់​ព្រះអង្គ​ចំពោះ​ព្រះនាងនោះ ព្រះនាង​ជាភរិយា​របស់​ព្រះអង្គហើយ។

[២៥៩] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) ម្នាលមហោសធ អ្នកចូរប្រញាប់​ប្រញាល់​ឡើងជិះ​ទូកមក នៅឈរ​លើច្រាំង​ធ្វើអ្វី យើងទាំងឡាយ​រួចចាក​ទុក្ខដោយ​លំបាក យើង​នឹងទៅ​ឥឡូវនេះ។

[២៦០] (មហោសធ…) បពិត្រមហារាជ ខ្ញុំព្រះអង្គដែលជានាយក​នៃសេនា លះបង់​ចោលនូវ​អង្គនៃសេនា ហើយដោះ​យកតែខ្លួន នេះមិនមែន​ជាទំនៀម​ទេ។ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិ​ទេព​​ប្រសើរ​លើរថ ខ្ញុំព្រះអង្គ​នឹងដឹកនាំ​នូវអង្គ​នៃសេនា​ដែល​ព្រះអង្គ​បោះបង់​ចោលក្នុង​រាជនិវេសន៍ និង​របស់ដែល​ព្រះបាទ​ព្រហ្មទត្ត​ថ្វាយហើយ។

[២៦១] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) ម្នាលបណ្ឌិត អ្នកឯង​ជាអ្នកមាន​សេនាតិច នឹងសង្កត់​សង្កិន​ទប់ទល់​ព្រះបាទ​ចូឡនីព្រហ្មទត្ត ដែលមាន​សេនាច្រើន​ដូចមេ្តច​បាន អ្នកឯង​ជាអ្នក​មានកម្លាំងខ្សោយ មុខជា​លំបាក​ដោយ​ព្រះបាទចូឡនី​ព្រហ្មទត្ត​ដែលមាន​កម្លាំង។

[២៦២] (ពោធិសត្វ…) បុគ្គលមានប្រាជ្ញា សូម្បីមាន​សេនាតិច រមែង​ឈ្នះបុគ្គល​មិនមាន​ប្រាជ្ញា ដែលមាន​សេនាច្រើន ព្រះរាជា​តែមួយ​ព្រះអង្គ (ជាអ្នក​ឈ្លាសក្នុង​ឧបាយ) រមែង​ឈ្នះ​ព្រះរាជា​ទាំងឡាយ (ជាអ្នក​ល្ងង់ក្នុង​ឧបាយ) ដូច​ព្រះអាទិត្យ ដែល​រះឡើង (រមែងឈ្នះ) ងងឹត​ដូច្នោះ​ឯង។

[២៦៣] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) នែអាចារ្យសេនកៈ ការនៅរួម​ជាមួយ​នឹងពួក​បណ្ឌិត នាំមក​នូវសេចក្តី​សុខស្រួល​ណាស់ហ្ន៎ ព្រោះថា មហោសធ បានដោះ​ពួក​យើង ដែលនៅ​ក្នុងកណ្តាប់​ដៃ​នៃសត្រូវ​ឲ្យរួចបាន ដូចគេ​ដោះហ្វូងបក្សី​ដែល​ជាប់នៅ​ក្នុងទ្រុង ឬដូច​គេដោះ​ហ្វូងត្រី ដែលជាប់​នៅក្នុង​សំណាញ់​ដូច្នោះ។

[២៦៤] (អាចារ្យសេនកៈ…) បពិត្រមហារាជ ពិតមែនហើយ បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ នាំមកនូវ​សេចក្តីសុខ​យ៉ាងនោះ​ឯង មហោសធ​បានដោះ​ពួកយើង​ដែលនៅ​ក្នុង​កណ្តាប់​ដៃនៃសត្រូវ​ឲ្យរួច​បាន ដូចគេ​ដោះហ្វូង​បក្សីដែល​ជាប់នៅ​ក្នុងទ្រុង ឬដូច​គេដោះ​ហ្វូងត្រី ដែលជាប់​នៅក្នុង​សំណាញ់​ដូច្នោះ។

[២៦៥] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះបាទចូឡនីព្រហ្មទត្ត មានកំឡាំង​ច្រើន ទ្រង់រក្សា​អស់រាត្រី​ទាំងមូល កាល​អរុណរះ​ឡើង ក៏សេ្តច​ចូលទៅ​ដល់ក្រុង​ឧបការៈ។ ព្រះបាទ​ចូឡនី​គ្រប់គ្រង​ក្រុងបញ្ចាល មាន​កំឡាំងច្រើន ស្តេចឡើង​គង់លើ​ដំរីប្រសើរ​ដ៏មានកំឡាំង ជាដំរី​មានអាយុ​ប្រមាណ ៦០ ឆ្នាំ បានត្រាស់ទៅ (នឹងសេនា​របស់​ព្រះអង្គ)។ ព្រះបាទ​ចូឡនី​ព្រហ្មទត្ត ទ្រង់សៀត​គ្រឿង​ក្រោះ ជាវិការៈ​នៃកែវមណី ព្រះហស្ត​ចាប់សរ បានត្រាស់​ទៅនឹង​រេហ៍ពល​អ្នកទទួល​បំរើ (របស់​ព្រះអង្គ) ជាអ្នក​មានសិល្ប​ច្រើនដែល​មកចួបជុំ​គ្នា។ (ព្រះបាទ​ចូឡនី​ត្រាស់ទៅ) នឹងពលដំរី ពលសេះ ពលរថ ពលថ្មើរជើង និងខ្មាន់ធ្នូ ដែលមាន​ដៃដ៏ស្ទាត់​ក្នុងសិល្ប​ធ្នូ អាចបាញ់​រោមត្រូវ ដែលមក​ចួប​ជុំគ្នា។

[២៦៦] (ព្រះបាទចូឡនី…) អ្នកទាំងឡាយ ចូរបញ្ជូនដំរីមានភ្លុក ដ៏មានកំឡាំង ជាដំរី​មានអាយុ​ប្រមាណ ៦០ ឆ្នាំ ចូរឲ្យ​ដំរីទាំងឡាយ​ញាំញី​ទីក្រុង​ដែលព្រះបាទ​វិទេហៈ សាងទុក​ហើយ។ (ពួកព្រួញ) មានសម្បុរ ស មានមុខ​ដូចពន្លាក មានចុង​ដ៏មុត អាចចាក់​ទំលាយ​នូវឆ្អឹង ដែលបាញ់​ដោយ​កំឡាំងធ្នូ ឲ្យធ្លាក់​ចុះព្រមគ្នា អំពីខាង​នេះខាង​នោះ។ ពួក​សេនាកេ្មង ៗ ក្លៀវក្លា ពាក់គ្រឿង​ក្រោះ មានអាវុធ​ប្រកប​ដោយដង​ដ៏វិចិត្រ កាលបើ​ពួកដំរីធំ​ស្ទុះចូលមក ចូរអ្នក​នាំគ្នា (តស៊ូ) ចំពោះ​មុខដំរី​ទាំងឡាយ។ លំពែង​ទាំងឡាយ ដែលគេ​លាងជម្រះ​ដោយប្រេង មានរស្មី​ភ្លឺផ្លេក រុងរឿង​ដូច​ជាផ្កាយព្រឹក មានរស្មី​ច្រើន។ កាលបើ​ពួកយោធា (របស់យើង) មានគ្រឿង​អាវុធ​ជាកំឡាំង ទ្រទ្រង់​សង្វារ គឺគ្រឿង​ក្រោះ​ប្រាកដ​ដូច្នេះ មិនបាន​រត់ក្នុង​សង្រ្គាមទេ ព្រះបាទ​វិទេហៈ​នឹងរួចពី​ដៃយើង​អំពីណា បើក្រែង​តែព្រះបាទ​វិទេហៈ​នឹងធ្វើ​ដូច​បក្សី (ទើបរួច)។ ពួកយោធា​របស់យើង​ទាំងអស់ មាន​ចំនួន ៣៩.០០០ នាក់ អាចកាត់​ក្បាលសត្រូវ ហើយរើស​យកក្បាល​មួយ ៗ មក យើងបាន​ដើរសព្វ​លើផែនដី មិនឃើញ​ពួក​យោធាណា​សើ្មឡើយ។ ដំរី​ទាំងឡាយ មានភ្លុក ប្រដាប់ហើយ មានកំឡាំង ជាដំរីមាន​អាយុ​ប្រមាណ ៦០ ឆ្នាំ ពួកយោធា​នៅ​ក្មេងៗ មានសម្បុរ​ដូចមាស រមែង​ល្អលើ កនៃដំរី​ទាំងឡាយ។ យោធា​ទាំងឡាយ មាន​គ្រឿង​អលង្ការ​មានពណ៌​លឿង ស្លៀក​សំពត់មាន​ពណ៌​លឿង ដណ្តប់​សំពត់​មានពណ៌​លឿង រមែងល្អលើ​-កនៃដំរី​ទាំងឡាយ ដូច​ទេវបុត្ត​ទាំងឡាយ​ក្នុងនន្ទវ័ន។ ព្រះខាន់​ទាំងឡាយ​ មានសម្បុរ​ដូចត្រី​ស្លាត ដែលលាងជំរះ​ដោយប្រេង មានរស្មី​ភ្លឺផ្លេក​ដែលបុរស​អ្នក​មានព្យាយាម​ធ្វើសម្រេច​ហើយ មានមុខស្មើ ដែលគេ​សម្លៀងល្អ​ហើយ។ ព្រះខាន់​ទាំងឡាយ​មិនមាន​ស្នឹម រុងរឿង​ដូចជា​ព្រះអាទិត្យ ឋិតនៅ​ក្នុងទី​ពាក់កណ្តាល ដែល​គេធ្វើ​ដោយដែក​ថែបដ៏មាំ ដែលពួក​យោធាអ្នក​មាន​កំឡាំងជំនាញ​ក្នុងវិធី​ប្រហារមាំ កាន់​យក​ហើយ។ ព្រះខាន់​ទាំងឡាយ បរិបូណ៌​ដោយដង​ជាវិការៈ​នៃមាស ទ្រទ្រង់ដោយ​ស្រោម​មានពណ៌​ក្រហម កាលបើ​គេគ្រវីឡើង រមែងល្អ​ដូចជា​ផ្លេកបន្ទោរ​ភ្លឺផ្លេក​ក្នុងចន្លោះ​នៃ​ពពក។ ពួកខ្មាន់ធ្នូ​អ្នកក្លៀវក្លា ពាក់គ្រឿងក្រោះ អាចប្រព្រឹត្តទៅ​ក្នុងអាកាស​បាន អ្នកឈ្លាស​ក្នុងការ​កាន់ដាវ និងខែល ជាអ្នក​ហាត់ក្នុង​ការកាន់​ធ្នូដ៏ក្រៃលែង អាចកាត់​នូវក​នៃដំរី​ឲ្យធា្លក់​ចុះបាន។ អ្នកឯង​ត្រូវ​ពួកយោធា​ប្រាកដ​ដូច្នេះ ព័ទ្ធហើយ អ្នកឯង​មិនរួច​អំពីទី​នេះទេ អ្នកនឹងទៅ​កាន់​ក្រុងមិថិលា ដោយ​រាជានុភាព​ណា យើងមិន​បានឃើញ​រាជានុភាព​នោះ​របស់​អ្នកទេ។

[២៦៧] (ព្រះពោធិសត្វ…) ព្រះអង្គទ្រង់ប្រញាប់ប្រញាល់បញ្ជូនដំរី​ដ៏ប្រសើរ​មក ព្រះអង្គ​មានព្រះហ្ឫទ័យ​រីករាយ​យាងមក ហើយ​ទ្រង់សំគាល់ថា អាត្មាអញ នឹងបាន​សម្រេច​ប្រយោជន៍​ដូច្នេះ​ឬហ្ន៎។ សូមព្រះអង្គ​ដាក់ធ្នូ និងបំពង់​ព្រួញនុ៎ះ​ចេញ សូមព្រះអង្គ​ដាក់​កូនសរនុ៎ះ​ចេញ សូមព្រះអង្គ​ដាក់គ្រឿង​ក្រោះដ៏ល្អ​ប្រហែល​ដោយ​កែវពៃទូរ្យ និង​កែវមណី​នុ៎ះចេញ។

[២៦៨] (ព្រះបាទចូឡនី…) អ្នកឯងជាអ្នកមានសម្បុរមុខស្រស់បស់ ទាំងនិយាយ ក៏ញញឹម​ញញែម​ជាប់ ឯការបរិបូណ៌​ដោយសម្បុរ​បែបនេះ រមែងមាន​ប្រាកដ​ក្នុង​មរណកាល។

[២៦៩] (មហោសធ…) បពិត្រក្សត្រជាព្រះរាជា ពាក្យដែល​ព្រះអង្គ​គម្រាម​ហើយ ជាពាក្យ​សោះសូន្យ​ទទេ ព្រះអង្គ​មានការប្រឹក្សា​ធ្លាយហើយ ឯព្រះរាជា (របស់យើង) ព្រះអង្គ​មិនងាយ​នឹងចាប់​យកបានទេ ដូចសេះ​សិន្ធព និងសេះខ្ចក។ ព្រះរាជា (ក្រុងមិថិលា) ព្រមដោយ​អាមាត្យ និង​រាជបរិស័ទ ឆ្លងស្ទឹងគង្គា​តាំងពី​ថ្ងៃម្សិលទៅ​ហើយម្ល៉េះ ក្អែកស្ទុះ​តាម​រាជហង្ស នឹងធ្លាក់​ចុះក្នុងពាក់​កណ្តាលផ្លូវ យ៉ាង​ណាមិញ (បើព្រះអង្គ​នឹងតាម​ព្រះរាជា​នោះ នឹងដល់​សេចក្តី​វិនាស​ក្នុងពាក់​កណ្តាល​ផ្លូវ ក៏យ៉ាង​នោះដែរ)។

[២៧០] ឆ្កែចចកទាំងឡាយជាម្រឹគថោកទាប ឃើញផ្កាចា​ដែលរីក​ក្នុងចំណែក​នៃរាត្រី ក៏សំគាល់ថា ដុំសាច់ ហើយនាំ​គ្នាចោមរោម។ (ឆ្កែចចកទាំង​នោះ) ជាម្រឹគ​ថោកទាប កាលបើ​រាត្រីកន្លង​ទៅហើយ ព្រះអាទិត្យ​ក៏រះឡើង ទើបឃើញ​ច្បាស់ថា ជា​ផ្កាចា​រីក ក៏ដាច់​សេចក្តី​ប្រាថ្នា (រត់ទៅ) យ៉ាងណា។ បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រះអង្គ​ចោមព័ទ្ធ​ព្រះបាទ​វិទេហៈ នឹងដាច់​សេចក្តី​ប្រាថ្នា ​ហើយ​ទៅ ដូចពួក​ឆ្កែចចក (ចោមរោម) នូវផ្កាចា​ដូច្នោះ​ដែរ។

[២៧១] (ព្រះបាទចូឡនី…) អ្នកទាំងឡាយ ចូរកាត់ដៃ និងជើង ត្រចៀក និង​ច្រមុះ​នៃ​មហោសធ​នេះ ព្រោះវា​ធ្វើព្រះបាទ​វិទេហៈ​ជាសត្រូវ​ដែលនៅ​ក្នុង​កណ្តាប់​ដៃយើង​ឲ្យ​រួច​ទៅវិញ។ សេនា​ទាំងឡាយ ចូរដោត​គហបតីបុត្រ​នេះ​ដោយឈើស្រួច ហើយ​ចំអិនវា ដូចគេ​ចំអិន​សាច់ដែល​គួរចំអិន ព្រោះវា​ធ្វើសេ្តច​វិទេហៈ​ជាសត្រូវ ដែលនៅ​ក្នុងកណ្តាប់​ដៃយើង​ឲ្យរួច​ទៅវិញ។ បុគ្គល​ដោតសន្ធឹង​ស្បែកគោ​លើផែនដី ពុំនោះ​សោត ថ្ពក់ស្បែក​សីហៈ ឬខ្លាធំ​ដោយកង្វេរ យ៉ាងណា។ យើងនឹង​ចាក់ដោត​វាដោយ​លំពែង យ៉ាងនោះ ព្រោះវាធ្វើ​ព្រះបាទ​វិទេហៈ​ជាសត្រូវ ដែលនៅ​ក្នុងកណ្តាប់​ដៃ​យើងឲ្យរួច​ទៅវិញ។

[២៧២] (មហោសធ…) បើព្រះអង្គកាត់នូវដៃ ជើង ត្រចៀក និងច្រមុះ​របស់ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ ព្រះបាទ​វិទេហៈ មុខជា​នឹងកាត់ (ដៃ ជើង ត្រចៀក និងច្រមុះ) របស់​ព្រះរាជបុត្រ​ឈោ្មះ​បញ្ចាលចន្ទៈ យ៉ាង​ហ្នឹងដែរ។ បើព្រះអង្គ​កាត់ដៃ ជើង ត្រចៀក និងច្រមុះ​របស់ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ ព្រះបាទ​វិទេហៈ មុខជា​នឹងកាត់ (នូវដៃ ជើង ត្រចៀក និងច្រមុះ) របស់​ព្រះរាជធីតា​ឈោ្មះ​បញ្ចាលចន្ទី យ៉ាងហ្នឹង​ដែរ។ បើព្រះអង្គ​កាត់ដៃ និងជើង ត្រចៀក និងច្រមុះ​របស់ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ ព្រះបាទ​វិទេហៈ មុខជា​នឹងកាត់ (នូវដៃជើង ត្រចៀក និងច្រមុះ) របស់​អគ្គមេហសី ឈោ្មះ​នន្ទាទេវី យ៉ាងហ្នឹង​ដែរ។ បើព្រះអង្គ​កាត់ដៃ និងជើង ត្រចៀក និង​ច្រមុះ​របស់ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ ព្រះបាទ​វិទេហៈ មុខជា​នឹងកាត់ (នូវដៃ និងជើង ត្រចៀក និងច្រមុះ) របស់​ព្រះរាជបុត្រ និង​ព្រះមហេសី​របស់​ព្រះអង្គ​យ៉ាងហ្នឹង​ដែរ។ បើព្រះអង្គ​ដោតខ្ញុំ​ដោយឈើ​អណ្តោត ហើយ​ចំអិន ដូចគេចំអិន​សាច់ដែល​គួរចំអិន ព្រះបាទ​វិទេហៈ មុខជានឹង​ប្រើឲ្យគេដោត​ព្រះរាជបុត្រ​ឈ្មោះ​បញ្ចាលចន្ទៈ (ដោយ​ឈើ​អណ្តោត) ហើយ​ចំអិន​យ៉ាង​ហ្នឹង​ដែរ។ បើព្រះអង្គ​ដោតខ្ញុំដោយ​ឈើអណ្តោត ហើយចំអិន ដូចគេ​ចំអិន​សាច់ដែល​គួរចំអិន ព្រះបាទ​វិទេហៈ មុខជានឹងប្រើ​ឲ្យគេ​ដោត​ព្រះរាជធីតា ឈ្មោះ​បញ្ចាលចន្ទី (ដោយឈើ​អណ្តាត) ហើយចំអិន​យ៉ាងហ្នឹង​ដែរ។ បើព្រះអង្គ​ដោតខ្ញុំ​នឹងឈើ​អណ្តោត ហើយចំអិន ដូចគេចំអិនសាច់​ដែល​គួរចំអិន ព្រះបាទ​វិទេហៈ មុខជានឹង​ប្រើឲ្យគេ​ដោត​អគ្គមហេសី​ឈ្មោះ​នន្ទាទេវី (ដោយឈើ​អណ្តោត) ហើយ​ចំអិន​យ៉ាងហ្នឹង​ដែរ។ បើព្រះអង្គ​ដោតខ្ញុំ​នឹងឈើ​អណ្តោត ហើយចំអិន ដូចគេ​ចំអិន​សាច់ដែល​គួរចំអិន ព្រះបាទ​វិទេហៈ មុខជានឹង​ប្រើឲ្យគេដោត​ព្រះរាជបុត្រ និងព្រះ​មហេសី​របស់​ព្រះអង្គ (ដោយឈើ​អណ្តោត) ហើយចំអិន​យ៉ាងហ្នឹង​ដែរ។ បើព្រះអង្គ​ចាក់ដោតខ្ញុំ ដោយ​លំពែង ព្រះបាទ​វិទេហៈ មុខជា​នឹងដោតព្រះ​រាជបុត្រ ឈ្មោះ​បញ្ចាលចន្ទៈ (ដោយ​លំពែង) យ៉ាងហ្នឹង​ដែរ។ បើព្រះអង្គ​ចាក់ដោតខ្ញុំ​ដោយលំពែង ព្រះបាទ​វិទេហៈ មុខជា​នឹងចាក់​ដោត​ព្រះរាជធីតា ឈ្មោះ​បញ្ចាលចន្ទី (ដោយ​លំពែង) យ៉ាងនោះ​ដែរ។ បើព្រះអង្គ​ចាក់​ដោតខ្ញុំ ដោយលំពែង ព្រះបាទ​វិទេហៈ មុខជា​នឹងចាក់​ដោត​អគ្គមហេសី ឈ្មោះ​នន្ទាទេវី (ដោយ​លំពែង) យ៉ាងនោះ​ដែរ។ បើព្រះអង្គ​ចាក់ដោតខ្ញុំ​ដោយលំពែង ព្រះបាទវិទេហៈ មុខជា​នឹងចាក់​ដោត​ព្រះរាជបុត្រ និងព្រះ​មហេសី​របស់​ព្រះអង្គ (ដោយ​លំពែង) យ៉ាងនោះ​ដែរ។ យើងទាំង​ពីរនាក់ គឺ​ស្តេចវិទេហៈ និងទូល​ព្រះបង្គំជា​ខ្ញុំ ប្រឹក្សាគ្នា​រួចស្រេច​ក្នុងទី​ស្ងាត់យ៉ាង​នេះហើយ ខែលស្បែក​មានទម្ងន់ ១០០ បលៈ ដែលជាង​ស្បែកឲ្យ​សម្រេច​ហើយ​ដោយ​សស្រ្តា​របស់ជាង​ស្បែក រមែងជួយ​ការពារខ្លួន ដើម្បី​ទប់រង​នូវកូនសរ​ទាំងឡាយ​យ៉ាងណា។ ទូល​ព្រះបង្គំជា​ខ្ញុំ ជាអ្នកនាំ​សេចក្តីសុខ​មក ជួយ​បន្ទោបង់​សេចក្តីទុក្ខ​នៃ​ព្រះបាទ​វិទេហៈ​ដ៏មានយស តែងទប់​រង​នូវកូនសរ គឺ​ព្រះតម្រិះ​របស់​ព្រះអង្គ​ដោយ​ខែលស្បែក​មានទម្ងន់ ១០០ បលៈ (សេចក្តី​គិតរបស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ក៏ដូច្នោះ​ឯង)។

[២៧៣] បពិត្រមហារាជ សូមអញ្ជើញព្រះអង្គ​ទតព្រះនេត្រ​មើល​ព្រះរាជវាំង​របស់​ព្រះអង្គ​ដែលសូន្យ​ឈឹងចុះ បពិត្រ​ព្រះមហាក្សត្រិយ៍ ស្រីស្នំ និងកុមារ​ទាំងឡាយ និង​ព្រះវររាជ​មាតា​របស់​ព្រះអង្គ ខ្ញុំឲ្យ​នាំចេញចាក​ឧម្មង្គ នាំ​ទៅថ្វាយ​ព្រះ​បាទវិទេហៈ​ហើយ។

[២៧៤] (ព្រះបាទចូឡនី…) បើដូច្នោះ អ្នកទាំងឡាយ ចូរទៅ​ឯព្រះរាជវាំង​របស់​អញ ហើយពិចារណា​មើលហេតុ​នោះ តើសម​ដូចពាក្យ​របស់​មហោសធ​នេះពិត ឬកុហក​ទេ។

[២៧៥] (ពួកអាមាត្យ…) បពិត្រមហារាជ មហោសធទូល​យ៉ាងណា សេចក្តីនុ៎ះ ក៏យ៉ាង​នោះឯង ព្រះរាជវាំង​ទាំងមូល​សូន្យឈឹង ដូចឋាន​ជាទីប្រជុំ​ចុះ​នៃពួកក្អែក។

[២៧៦] (មហោសធ…) បពិត្រមហារាជ ព្រះនាងនារីនន្ទាទេវី ព្រះសព៌ាង្គកាយ​ដ៏​ល្អ មាន​ព្រះសោណី​ដ៏ល្អ ដូចដម្បារមាស មានប្រក្រតី​ពោលពាក្យ​ពីរោះ ដូចជា​សំឡេង​នៃហង្ស បានចេញ​ទៅអំពី​ឧម្មង្គនេះ​ហើយ។ បពិត្រ​មហារាជ ព្រះនាង​នារី មាន​សព៌ាង្គកាយ​ដ៏ល្អ ទ្រទ្រង់​កោសេយ្យពស្រ្ត មានសរីរៈ​ដូចមាស មានខ្សែ​រឹតព្រះអង្គ​នោះ​ក៏ល្អវិចិត្រ​ដោយមាស។ ព្រះនាងនារី មានព្រះបាទ​ដ៏ក្រហមល្អ ប្រកប​ដោយលំអ (៥យ៉ាង) មានខែ្ស​រឹតជាវិការៈ​នៃមាស និង​កែវមណី មានដួង​ព្រះនេត្រ​ប្រាកដសើ្ម​ដោយភ្នែក​សត្វព្រាប មានសរីរៈ​ដ៏ល្អ មានរឹម​ព្រះឱស្ឋរលីង ល្អដូចជាផ្លែ​ទន្លាប់ មានចង្កេះ​រៀវ។ ព្រះនាង​នារីមាន​ចង្កេះរៀវ​ដូចវល្លិនាគលតា ដែលលូត​លាស់ល្អ ឬដូច​ក្តារហ៊ឹង (ជាវិការៈ​នៃមាស) ព្រះកេសរបស់​ព្រះនាង​នារីនោះ វែង មានចុង​ខ្មៅងបន្តិច ដូចចុង​កំបិត។ ព្រះនាង​នន្ទាទេវី មានដួង​ព្រះនេត្រ​ថ្លាយង់ ដូច​ជាភ្នែកនៃ​កូនម្រឹគកើត (បាន​មួយខួប) ឬដូច​ជាអណ្តាត​ភ្លើង​ក្នុង​ហេមន្តរដូវ ពុំនោះសោត ដូចជាស្ទឹង​ដ៏ដេរដាស​ដោយ​ដើមឫស្សី​តូច ៗ ទាំងឡាយ ទៀប​ជ្រោះភ្នំ។ ព្រះនាង​នន្ទាទេវី មានព្រះឧរូ​ល្អ ដូច​ប្រមោយដំរី មាន​ស្តនទាំងគូ​ល្អដូចផ្លែ​ទន្លាប់​ដ៏ប្រសើរ មិនខ្ពស់ពេក មិនទាបពេក មិនមែន​ឥត​ព្រះលោមា មិនមែនមាន​ព្រះលោមា​ច្រើន​ពេក។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​មានពាហនៈ​បរិបូណ៌​ដោយសិរី ព្រះអង្គ​ត្រេកអរ​ដោយមរណៈ​នៃព្រះនាង​នន្ទាទេវី​ដោយពិត ឯខ្ញុំព្រះអង្គ និង​ព្រះនាង​នន្ទា នឹងទៅកាន់​សំណាក់​យមរាជ​ដោយពិត។

[២៧៧] (ព្រះបាទចូឡនី…) អ្នកបានរៀនកលមាយាជាទិព្វ ហើយបាន​ធ្វើឧបាយ​បំបាំង​ភ្នែក​ឬ បានជាអ្នក​ដោះលែង​ព្រះបាទ​វិទេហៈ​ជាសត្រូវ​នៅក្នុង​កណ្តាប់ដៃ​នៃយើង​បាន។

[២៧៨] (មហោសធ…) បពិត្រមហារាជ បណ្ឌិតទាំងឡាយ​ក្នុងលោកនេះ រមែង​រៀននូវ​កលមាយា​ជាទិព្វ​ដោយពិត ពួកបណ្ឌិត​ជនអ្នក​មានសេចក្តី​ដឹងនោះ ទើប​ដោះខ្លួន (ចាក​ទុក្ខបាន) ពួកយោធា​កេ្មង ៗ អ្នកបំរើ​របស់ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាអ្នកឈ្លាស ជាអ្នក​កាត់ផ្តាច់​នូវទីត ព្រះបាទ​វិទេហៈ​យាងទៅ​កាន់ក្រុង​មិថិលា​តាម​ផ្លូវដែល​ពួកជន​ទាំងនេះ​ធ្វើទុក​ហើយ។

[២៧៩] បពិត្រមហារាជ សូមព្រះអង្គសេ្តចទតឧម្មង្គ ដែលពួក​ជាងសាង​ទុកល្អ​ហើយ សូមព្រះអង្គ​ទតឧម្មង្គដ៏​ល្អរុងរឿង (ដោយរបៀប) នៃដំរី សេះ រថ និងពល​ថ្មើរជើង ដែលគេ​ធ្វើឲ្យ​សម្រេច​ហើយដោយ​ល្អ។

[២៨០] (ព្រះបាទចូឡនី…) ម្នាលមហោសធ ជាលាភរបស់អ្នក​ដែនវិទេហៈ​ដោយ​ពិត បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ​បែបដូចជា​អ្នកនេះ នៅក្នុង​ដំណាក់ ក្នុងដែន​របស់​ព្រះរាជាណា (ជាលាភ​របស់​ព្រះរាជា​នោះពិត)។

[២៨១] យើងនឹងឲ្យគ្រឿងចិញ្ចឹមជីវិត និងវត្ថុ គ្រឿងរក្សា គឺស្រុក និងនិគម ទាំង​បាយ និងថ្លៃឈ្នួល​ជាទេ្វគុណ​ដល់អ្នក ទាំងឲ្យ​ភោគសម្ប័ទ​ដ៏ធំទូលាយ​ទៀត អ្នកចូរ​បរិភោគ ចូររីករាយ​តាមប្រាថ្នា​ចុះ អ្នកកុំ​ទៅរក​ព្រះបាទ​វិទេហៈ​ឡើយ ព្រះបាទ​វិទេហៈ នឹងធ្វើអ្វី​ដល់អ្នក។

[២៨២] (មហោសធ…) បពិត្រមហារាជ បុគ្គលណា លះបង់នូវ​បុគ្គលអ្នក​ចិញ្ចឹម ព្រោះហេតុ​នៃទ្រព្យ បុគ្គលនោះ ត្រូវជន​ទាំងពីរគឺ ខ្លួនឯង និងអ្នក​ដទៃតិះ​ដៀល ព្រះបាទ​វិទេហៈ ទ្រង់គង់​ព្រះជន្មាយុ​ដរាបណា ខ្ញុំក៏មិន​គប្បីនៅក្នុង​ដែននៃ​ព្រះរាជា​ដទៃ (ដរាប​នោះ)។ បពិត្រ​មហារាជ បុគ្គលណា លះបង់នូវ​បុគ្គល​អ្នកចិញ្ចឹម ព្រោះហេតុ​នៃទ្រព្យ បុគ្គលនោះ​ត្រូវជន​ទាំងពីរគឺ ខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃ​តិះដៀល ព្រះបាទ​វិទេហៈ ទ្រង់ឋិត​នៅដរាប​ណា ខ្ញុំមិន​ត្រូវជា​បុរសរបស់​បុគ្គលដទៃ (ដរាបនោះ)។

[២៨៣] (ព្រះបាទចូឡនី…) ម្នាលមហោសធ យើងឲ្យមាសឆ្តោរ ១០០០ និងស្រុក ចំនួន ៨០ ក្នុងដែនកាសី​ដល់អ្នក យើងឲ្យទាសី ៤០០ និងភរិយា ១០០ ដល់​អ្នក អ្នកចូរ​នាំអង្គនៃ​សេនាទាំងពួង​ទៅដោយ​សួស្តីចុះ។

[២៨៤] ជនទាំងឡាយ ចូរឲ្យវត្ថុផេ្សងៗ ជាទេ្វគុណ ដល់ពួកដំរី ពួកសេះ​ជាកំណត់ ចូរញ៉ាំង​ពលរថ និងពលថ្មើរជើង​ឲ្យឆែ្អត​ស្កប់ស្កល់​ដោយបាយ និងទឹកចុះ។

[២៨៥] ម្នាលបណ្ឌិត អ្នកចូរនាំយកពួកដំរី ពួកសេះ ពួករថ និងពួក​ពលថ្មើរជើង​ទៅ ព្រះបាទ​វិទេហៈ​មហារាជ ចូរទតឃើញ​អ្នក ដែលទៅ​ដល់ក្រុង​មិថិលាចុះ។

[២៨៦] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) សេនាប្រកបដោយអង្គ ៤ គឺសេនាដំរី សេនាសេះ សេនារថ និងសេនា​ថ្មើរជើង​នោះ ប្រាកដជា​មានច្រើន មានសភាព​គួរខ្លាច តើបណ្ឌិត​ទាំងឡាយ​សំគាល់​ដូចមេ្តច​ហ្ន៎។

[២៨៧] (អាចារ្យសេនកៈ…) បពិត្រមហារាជ សេចក្តីត្រេកអរ​យ៉ាងខ្ពង់ខ្ពស់ រមែង​ប្រាកដ​ដល់​ព្រះអង្គ មហោសធ​នាំយកអង្គ​នៃសេនា​ទាំងពួង​មកដល់​ហើយ​ដោយសួស្តី។

[២៨៨] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) ម្នាលមហោសធ ជនទាំង ៤ នាក់ នាំមនុស្សស្លាប់​ទៅចោលក្នុង​ព្រៃស្មសាន (ហើយ​ត្រឡប់មក) យ៉ាងណា ពួកយើង​បោះបង់អ្នក​ចោល ក្នុងដែន​គប្បីលះ​ហើយ ត្រឡប់​មកក្នុង​ទីនេះ​ក៏ដូច្នោះ។ កាលបើ​ដូច្នេះ អ្នកចេះ​ដោះខ្លួន​ឲ្យរួចមក ដោយ​ហេតុ​ដូចមេ្តច ដោយ​បច្ច័យដូចមេ្តច ដោយដំណើរ​ដូចមេ្តច។

[២៨៩] (មហោសធ…) បពិត្រក្សត្រិយ៍ព្រះនាមវិទេហៈ ទូលព្រះបង្គំ​បានការពារ​នូវសេចក្តី​ដោយ​សេចក្តី នូវការប្រឹក្សា​ដោយប្រឹក្សា ទូលព្រះបង្គំ​បាន​ការពារ​សេ្តច ដូចជា​សាគរ​ការពារ​ជម្ពូទ្វីប​ដូច្នោះ។ ព្រះបាទ​ចូឡនី បាន​ប្រទាន​មាសឆ្តោរ ១០០០ និងស្រុក​ចំនួន ៨០ ក្នុងដែន​កាសី​ដល់​ទូលព្រះបង្គំ ប្រទាន​ទាសី ៤០០ និងភរិយា ១០០ ដល់ទូល​ព្រះបង្គំ ទូលព្រះបង្គំ​ជាអ្នកនាំ​អង្គនៃសេនា​ទាំងពួង មកក្នុង​ទីនេះ​ដោយសួស្តី។

[២៩០] (ព្រះបាទវិទេហៈ…) នែអាចារ្យសេនកៈ ការនៅរួមជាមួយ​នឹងអ្នក​ប្រាជ្ញ នាំមក​នូវសេក្តី​សុខស្រួល​ណាស់ហ្ន៎ មហោសធ បានដោះ​ពួកយើង​ដែល​តាំង​នៅក្នុង​សេចក្តី​វិនាស គឺដៃ​នៃសត្រូវ ដូចជា​គេដោះហ្វូង​បក្សីដែល​ជាប់នៅក្នុង​ទ្រុង ឬដូច​ជាគេ​ដោះត្រី​ដែលជាប់​នៅក្នុង​សំណាញ់។

[២៩១] (អាចារ្យសេនកៈ…) បពិត្រមហារាជ មែនពិត ពួកបណ្ឌិត​រមែង​នាំមកនូវ​សេចក្តី​សុខ​យ៉ាងនេះឯង មហោសធ បានដោះ​ពួកយើង​ដែលតាំង​នៅក្នុង​សេចក្តី​វិនាស គឺដៃ​នៃសត្រូវ ដូចជា​គេដោះហ្វូង​បក្សីដែល​ជាប់ក្នុង​ទ្រុង ឬ​ដូចជា​គេដោះត្រី​ដែលជាប់​ក្នុង​សំណាញ់។

[២៩២] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា…) ពួកជនចូរដេញពិណ ចូរវាយស្គរតូច និងស្គរធំ ផ្លុំ​ស័ង្ខដែល​កើតក្នុង​ដែនមគធៈ និងទូងស្គរធំ​មានសំឡេង​ពីរោះ។

[២៩៣] ពួកស្រីស្នំ ពួកកុមារ ពួកវេស្សៈ និងពួកព្រាហ្មណ៍ នាំបាយ និងទឹក​ជា​ច្រើន មកជូន (មហោសធ​បណ្ឌិត)។ ពលដំរី ពលសេះ ពលរថ និង​ពលថ្មើរជើង នាំបាយ និងទឹក​ជាច្រើន មកជូន​បណ្ឌិត។ ពួកអ្នក​ជនបទ ប្រជុំគ្នា ទាំងពួកអ្នក​និគម ក៏មក​ប្រជុំគ្នា នាំបាយ និងទឹក​ជាច្រើន មកជូន​បណ្ឌិត។ ជនជាច្រើន កាលបើបាន​ឃើញ​បណ្ឌិត​មកដល់​ហើយ ក៏មាន​សេចក្តី​ជ្រះថ្លា កាលបើ​បណ្ឌិតមក​ដល់ហើយ ការលើក​ឡើងនូវទង់ ក៏ប្រព្រឹត្ត​ទៅ។

[២៩៤] (នាគទាំង ៤ ក្រាបបង្គំទូលថា) រតនៈណាមួយ មានក្នុង​និវេសន៍​របស់​នាគរាជ​ព្រះនាម​ធតរដ្ឋ រតនៈទាំង​អស់នោះ ចូរមក​ដល់ព្រះអង្គ សូមព្រះអង្គ​ទ្រង់​ប្រទាន​ធីតាដល់​ព្រះរាជា​យើង។

[២៩៥] (ព្រះបាទព្រហ្មទត្តត្រាស់ថា) វិវាហៈជាមួយនឹងពួកនាគ យើងមិន​ធ្លាប់ធ្វើ​ក្នុងកាល​ណាម្តង​ទេ យើងនឹង​ធ្វើវិវាហៈ​មិនសម​គួរនោះ ​ដូចមេ្តចកើត។

[២៩៦] (នាគទាំង ៤…) បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងមនុស្ស ជីវិតក្តី ដែនក្តី ព្រះអង្គ​នឹងលះបង់​ដោយពិត កាលបើ​នាគខឹង​ហើយ ព្រះរាជា​ទាំងឡាយ​ប្រហែល​នឹងព្រះអង្គ មិនគង់​ព្រះជន្មនៅ​យូរទេ។ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ព្រះអង្គ​ណាជា​មនុស្ស ព្រះអង្គនោះ មិនមាន​ឫទ្ធិ មើលងាយ​ព្រះរាជា​ដែលមាន​ឫទ្ធិ ជាកូន​បង្កើតនៃ​ព្រះបាទ​វរុណៈ ដែលកើត​ក្នុងទន្លេ​យមុនា។

[២៩៧] (ព្រះរាជា…) យើងមិនមើលងាយព្រះបាទ​ធតរដ្ឋ​ដ៏មាន​យសទេ ព្រោះថា ព្រះបាទ​ធតរដ្ឋ ជាធំជាង​នាគទាំងឡាយ​ដ៏ច្រើន។ ពស់ទុក​ជាមាន​អានុភាព​ច្រើន ក៏មិន​សមគួរ​នឹងធីតា​របស់​យើងទេ ចំណែក​ខាងយើង ជាក្សត្រិយ៍​របស់អ្នក​ដែនវិទេហៈ ធីតា (របស់យើង) ឈ្មោះ​សមុទ្ទជា មានជាតិ​ដ៏ប្រសើរ។

[២៩៨] (ព្រះបាទធតរដ្ឋ…) ពួកនាគឈ្មោះ​កម្ពលស្សតរា¹⁰⁾ ចូរក្រោកឡើង អ្នកចូរ​ប្រាប់នាគ​ទាំងអស់ថា នាគ​ទាំងឡាយ ចូរទៅ​កាន់ក្រុង​ពារាណសី តែកុំ​បៀតបៀន​បុគ្គលណា​មួយឡើយ។

[២៩៩] នាគទាំងឡាយដែលមានសរីរៈធំ ចូរសំយុងខ្លួន​ក្នុង​និវេសនដ្ឋាន​ទាំង​ឡាយ ក្នុងស្រះ ត្រង់ផ្លូវដើរ ក្នុងព្រះលាន លើចុងឈើ និងលើ​កោ្លងទ្វារ។ ចំណែក​ខាងខ្ញុំ មានកាយ​ធំសសុទ្ធ នឹងព័ទ្ធបុរី​ដែលធំ​ទូលាយ ដោយភ្នេន​ទាំងឡាយ នឹងញ៉ាំង​ភ័យឲ្យ​កើតឡើង​ដល់ពួក​អ្នកដែន​កាសី។

[៣០០] នាគទាំងឡាយ មានសម្បូរដ៏ច្រើន បានស្តាប់​ពាក្យព្រះបាទ​ធតរដ្ឋ​នោះ​ហើយ ក៏ចូលទៅ​កាន់ក្រុង​ពារាណសី តែមិន​បៀតបៀន​បុគ្គលណា​មួយឡើយ។ នាគ​ទាំងឡាយ​ដែលមាន​សរីរៈធំ ក៏សំយុង​ខ្លួនក្នុង​និវេសនដ្ឋាន ក្នុងស្រះ ត្រង់ផ្លូវដើរ ក្នុង​ព្រះលាន លើចុងឈើ និងលើ​ក្លោងទ្វារ។ នារី​ទាំងឡាយ​ជា​ច្រើន បានឃើញ​នាគទាំងនុ៎ះ កំពុង​សំយុង​ខ្លួន លុះឃើញ​ពួកនាគ​បើកពពារ កំពុង​ឲ្យសម្លេង​រឿយ ៗ ក៏កន្ទក់​កន្ទេញ។ ពួកជន​ក្នុងពារាណសី តក់ស្លុត ក្តៅក្រហាយ ក៏លើកដៃ​កន្ទក់កន្ទេញ​ថា សូមព្រះអង្គ​ប្រទាន​ធីតា ដល់​នាគរាជ។

[៣០១] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) អ្នកជាអ្វី មានភ្នែកក្រហម មានចនោ្លះ​ស្មាទូលាយ (អង្គុយ) ក្នុង​កណ្តាល​នៃព្រៃ ជាទីនាំ​មកបូជា​ដោយ​ផ្កាឈើ ស្រីទាំង ១០ នាក់ ជាអ្វី ដែល​ទ្រទ្រង់​នូវសង្វារ​ជាវិការៈ​នៃមាស មានសំពត់​ដ៏ល្អ កំពុង​ឈរសំពះ។ អ្នកជាអ្វី មានដៃ​ធំ​រុងរឿង​ក្នុងកណ្តាល​ព្រៃ ដូចភ្លើងឆេះ​នូវឆ្នាំងខ្លាញ់ អ្នកជា​យក្សណា​មួយ ដែលមាន​សក្តិ​ធំឬ ឬជា​នាគមាន​អានុភាពធំ។

[៣០២] (ភូរិទត្តនាគរាជ…) ខ្ញុំជានាគមានឫទិ្ធ មានតេជះ ដែលគេ​កន្លង​មិនបាន ប្រសិន​ជាខ្ញុំក្រោធ អាចចឹក​សូម្បីនូវ​អ្នកជនបទ ដែល​បរិបូណ៌ (ដោយភោគៈ) ដោយ​តេជះបាន។ ឯមាតារបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ​សមុទ្ទជា បិតា​របស់ខ្ញុំ​ឈ្មោះ​ធតរដ្ឋ ខ្ញុំជាប្អូន​នៃនាគរាជ​ឈ្មោះ​សុទស្សនៈ ជនទាំងឡាយ​ស្គាល់ខ្ញុំថា ភូរិទត្ត។

[៣០៣] លោករមែងឃើញអន្លង់ទឹកណាដ៏ជ្រៅ ដែលហូរ​គួចសព្វ​កាល ជាអន្លង់​ទឹក​គួរខ្លាច អន្លង់ទឹក​នោះជាទិព្វ ជាលំនៅ​របស់ខ្ញុំ មានជម្រៅ​ច្រើនរយនៃ​ជួរបុរស។ អ្នក​កុំខ្លាច ចូរចូល​ទៅកាន់​ស្ទឹងយមុនា មានទឹកខៀវ (ដែលហូរមក) អំពី​កណ្តាលព្រៃ ជាកន្លែង​ដែលក្ងោក និងក្រៀលយំ ជា​ស្ទឹងត្រជាក់​ក្សេមក្សាន្ត ជាលំនៅ​របស់ពួក​អ្នកមាន​វត្ត។

[៣០៤] ម្នាលព្រាហ្មណ៍ អ្នកព្រមទាំងកូនមកដល់ភពនាគនោះហើយ នឹងបាន​ប្រពន្ធ ម្នាលព្រាហ្មណ៍ យើងនឹង​បូជាអ្នក​ដោយកាម​ទាំងឡាយ​របស់យើង អ្នកចូរនៅ​ឲ្យសុខ​ចុះ។

[៣០៥] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) ផែនដីមានផ្ទៃរាបស្មើ​ដោយ​ជុំវិញ មាន​ដើមក្រឹស្នា​ច្រើន ដេរដាស​ដោយ​មេភ្លៀង មានស្មៅ​ខៀវដ៏​ឧត្តមល្អ។ ព្រៃជ្រំគួរ​រីករាយ ស្រះ​បោក្ខរណី​ទាំងឡាយ​ដែលបុញ្ញកម្ម​របស់​ព្រះអង្គ​និម្មិតល្អ​ហើយ ជាទី​រីករាយ ដែល​ហង្សយំ​ហើយ មានផ្កាឈូក​ធ្លាក់ចុះ។ សសរ​មានជ្រុង ៨ ដែលគេ​ធ្វើល្អ​ហើយ ជាវិការៈ​នៃកែវពៃទូរ្យ​ទាំងអស់ ប្រាសាទ​ទាំងឡាយ មានសសរ ១ ពាន់ ដ៏ពេញ​ដោយ​នាងកញ្ញា​ភ្លឺរុងរឿង។ ព្រះអង្គ​បានដល់​នូវវិមាន​ជាទិព្វ ដោយបុណ្យ​របស់​ព្រះអង្គ ជាវិមាន​មិន​ចង្អៀត ជាទី​ក្សេមគួរ​រីករាយ ប្រកប​ដោយ​សេចក្តីសុខ​យ៉ាង​ក្រៃលែង។ ខ្ញុំសំគាល់​ថា​ព្រះអង្គ មិនប្រាថា្ន​វិមាន​របស់​ព្រះឥន្រ្ទ ជា​សហស្សនេត្តទេ ព្រោះថា​ឫទ្ធិរបស់​ព្រះ​អង្គនេះ ដ៏ធំដូចជា​ឫទ្ធិនៃ​ព្រះឥន្រ្ទ​ដ៏រុងរឿងដែរ។

[៣០៦] (ភូរិទត្តនាគរាជ…) អានុភាពរបស់ព្រះឥន្រ្ទ អានុភាព​របស់​លោកបាល​ទាំង ៤ ញ៉ាំង​អំណាច​ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ទៅ ជាអ្នក​បម្រើ​ព្រះឥន្រ្ទ​ក្តី អ្នកមិន​គប្បីដឹង​ដោយចិត្ត​បានទេ។

[៣០៧] ខ្ញុំប្រាថ្នាវិមាននោះរបស់ទេវតាទាំងឡាយ អ្នកស្វែង​រកសេចក្តី​សុខ បានជា​រក្សា​ឧបោសថ ហើយដេក​លើក្បាល​ដំបូក។

[៣០៨] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) ឯខ្ញុំ ព្រមទាំងកូន ស្វែងរកម្រឹគ បាន​ចូលទៅ​កាន់​ព្រៃ ញាតិ​ទាំងនោះ មិនដឹង​ខ្ញុំថា​ស្លាប់ ឬរស់ទេ។ ខ្ញុំសូមលា​ព្រះភូរិទត្ត ជាបុត្ត​ព្រះរាជ​ធីតា​ក្នុង​ដែនកាសី ព្រះអង្គ​មានយស យើងខ្ញុំ បើព្រះអង្គ​ព្រមអនុញ្ញាត​ហើយ គប្បីឃើញ​ពួកញាតិ។

[៣០៩] (ភូរិទត្តនាគរាជ…) ឱ នុ៎ះពិតជាសេចក្តីពេញចិត្ត​របស់ខ្ញុំ​ហើយ ត្រង់ដែល​អ្នកនៅ​ក្នុង​សំណាក់​នៃខ្ញុំ ព្រោះថា​កាមទាំងឡាយ​ប្រាកដ​ដូច្នេះ អ្នកមិន​ងាយបាន​ក្នុង​ពួក​មនុស្ស​ទេ។ អ្នកដែល​ខ្ញុំបូជា​ដោយកាម​ទាំងឡាយ​របស់​ខ្ញុំ បើមិន​ចង់នៅ​ទេ ខ្ញុំនឹង​អនុញ្ញាត​អ្នក សូមអ្នក​ទៅជួប​ពួកញាតិ​ដោយ​សួស្តីចុះ។

[៣១០] អ្នកកាលទ្រទ្រង់កែវមណីជាទិព្វនេះ រមែង​បានសត្វ​ចិញ្ចឹម និងបុត្រ អ្នកចូរ​មិនមាន​រោគ បាន​សេចក្តីសុខ ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ អ្នកចូរ​យក (នូវ​កែវមណី​នេះ) ហើយ​ទៅចុះ។

[៣១១] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) បពិត្រព្រះភូរិទត្ត ស្រួលហើយ ខ្ញុំត្រេកអរ​នឹងព្រះ​បន្ទូល​របស់​ព្រះអង្គ ខ្ញុំនឹងបួស ព្រោះខ្ញុំចាស់ ហើយខ្ញុំ​មិនប្រាថ្នា​កាមទេ។

[៣១២] (ភូរិទត្តនាគរាជ…) បើមានការបែកធ្លាយព្រហ្មចរិយៈ កិច្ចការ​ដែល​ត្រូវធ្វើ​ដោយភោគៈ​ទាំងឡាយ (រមែងមាន) អ្នកកុំ​មានសេចក្តី​រង្កៀស​ឡើយ គប្បីមក យើងនឹង​ឲ្យទ្រព្យ​ដ៏ច្រើន​ដល់អ្នក។

[៣១៣] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) បពិត្រព្រះភូរិទត្ត ស្រួលហើយ ខ្ញុំត្រេកអរ​នឹងព្រះ​បន្ទូល​របស់​ព្រះអង្គ ប្រសិន​បើមាន​សេចក្តី​ត្រូវការ ខ្ញុំនឹង​មកម្តងទៀត។

[៣១៤] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះភូរិទត្ត លុះពោលពាក្យនេះ​ហើយ ក៏បញ្ជូន​នូវនាគ​ទាំង ៤ ថា អ្នកទាំងឡាយ​មកនេះ ចូរទៅ ចូរក្រោកឡើង ចូរញ៉ាំង​ព្រាហ្មណ៍​ឲ្យដល់ (នូវផ្លូវ​ជាទី​ទៅកាន់​ក្រុង​ពារាណសី) ជាឆាប់។ នាគទាំង ៤ ត្រូវភូរិទត្ត​ប្រើទៅ​ហើយ បានស្តាប់​ពាក្យនោះ​របស់​ភូរិទត្តនោះ ក៏ក្រោក​ឡើង ហើយបាន​ញ៉ាំងព្រាហ្មណ៍​ឲ្យដល់​ឆាប់។

[៣១៥] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) អ្នកកាន់យកនូវកែវមណី ជាមង្គល ជាទ្រព្យដ៏​ប្រសើរ ជាទី​រីករាយ​នៃចិត្ត ជាថ្ម​បរិបូណ៌​ដោយ​ទ្រង់ទ្រាយ អ្នកបាន​កែវមណី​នេះ អំពី​ទីណា។

[៣១៦] (អាលម្ពាយនព្រាហ្មណ៍…) ថ្ងៃនេះខ្ញុំទៅកាន់ផ្លូវពីព្រឹក បានកែវមណី​នេះ ដែលពួក​នាងនាគ​ភ្នែកក្រហម​មួយពាន់​ថែរក្សា​ហើយ។

[៣១៧] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) កែវមណីនេះ បើបុគ្គល​សន្សំទុក​ល្អ ថែទាំ បូជាគ្រប់​គ្រងល្អ ទុកដាក់​ល្អហើយ​សព្វកាល គប្បីញ៉ាំង​ប្រយោជន៍​ទាំងពួង​ឲ្យ​សម្រេច​បាន។ តែកាល​បើបុគ្គល​ជាអ្នក​ប្រាសចាក​ការថែទាំ​ក្នុងការទុក​ដាក់ ឬក្នុង​ការប្រើប្រាស់​វិញ កែវមណីនេះ ដែល​គេសន្សំ​ទុកដោយ​មិន​ត្រូវទំនង នឹងដល់​សេចក្តី​វិនាស។ អ្នកជា​បុគ្គល​មិនឈ្លាស មិនគួរគ្រប់​គ្រង​កែវមណី​ជាទិព្វនេះ​ទេ អ្នកចូរ​គ្រប់គ្រង​មាសឆោ្តរ​មួយរយ​ចុះ ចូរ​ឲ្យកែវមណី​នេះដល់ខ្ញុំ។

[៣១៨] (អាលម្ពាយនព្រាហ្មណ៍…) កែវមណីនេះ ខ្ញុំមិន​គប្បីលក់​ដោយគោ ឬដោយ​រតនៈ​ទាំងឡាយ​ទេ កែវមណី​របស់ខ្ញុំ ដែលកើត​អំពីថ្ម បរិបូណ៌​ដោយ​ទ្រង់ទ្រាយ ខ្ញុំមិន​គប្បីលក់​ទេ។

[៣១៩] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) បើកែវមណី អ្នកមិនលក់​ដោយគោ ឬដោយរតនៈ​ទាំងឡាយ​ទេ ចុះ​កែវមណី អ្នកនឹងលក់​ដោយ​វត្ថុអ្វី ខ្ញុំសួរ​ហើយ អ្នកចូរ​ប្រាប់​សេចក្តីនោះ។

[៣២០] (អាលម្ពាយនព្រាហ្មណ៍) បុគ្គលណា គប្បីបង្ហាញ​នាគដ៏ធំ មាន​តេជះ​ដែល​គេកន្លង​បានដោយ​ក្រ ដល់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យ​កែវមណី​ដ៏រុងរឿង​ដោយ​តេជះដល់​បុគ្គល​នោះ។

[៣២១] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) អ្នកជាអ្វី ជាគ្រុឌដ៏ប្រសើរ​ជាងសត្វ​ស្លាបទាំង​ឡាយ កាល​ស្វែងរក​ចំណី​ដើម្បីខ្លួន ទើបចាប់​យកនាគ ដោយភេទ​ជា​ព្រាហ្មណ៍​ទេឬ។

[៣២២] (អាលម្ពាយនព្រាហ្មណ៍…) ខ្ញុំមិនមែន​ជាស្តេច​សត្វសា្លប​ទេ គ្រុឌ ខ្ញុំមិនដែល​ឃើញទេ ខ្ញុំជា​អ្នកត្រេកអរ​ដោយ​អាសិរពិស ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ ជនទាំង​ឡាយ​ដឹងថា ខ្ញុំជាហ្មពស់។

[៣២៣] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) កម្លាំងរបស់អ្នកដូចមេ្តច សិល្បៈ​របស់អ្នក​ដូចមេ្តច ទាំងអ្នក​រឹងប៉ឹង​ព្រោះ​ហេតុអ្វី បានជា​មិនកោត​ខ្លាចនាគ។

[៣២៤] (អាលម្ពាយនព្រាហ្មណ៍…) គ្រុឌបានប្រាប់វិជ្ជាពិស​ដ៏ប្រសើរ​ដល់ឥសី​មួយ អង្គ ជា​កោសិយគោត្រ​នៅក្នុងព្រៃ ប្រព្រឹត្ត​តបធម៌​អស់រាត្រី​យូរ។ ខ្ញុំជា​អ្នកមិនខ្ជិល​ច្រអូស​ទាំងយប់​ទាំងថ្ងៃ បាន​បម្រើឥសី​មួយអង្គ​នោះ ដែលមាន​ខ្លួន​ចំរើនហើយ កាលគង់នៅ​ក្នុងចន្លោះ​ភ្នំដោយ​សេចក្តី​គោរព។ ឥសីនោះ ​ដែល​ខ្ញុំបានបម្រើ​ហើយក្នុង​កាលនោះ វត្តក្តី ព្រហ្មចរិយៈ​ក្តី ឥសី​នោះបាន​ប្រព្រឹត្ត​ហើយ ឥសីមាន​ជោគនោះ ក៏បង្រៀន​មន្តទិព្វ ដល់ខ្ញុំ​តាមសេចក្តី​ប្រាថ្នា។ ខ្ញុំជា​អ្នករឹងប៉ឹង ព្រោះមន្តនោះ បានជា​មិនខ្លាច​នាគទាំង​ឡាយ ខ្ញុំជា​អាចារ្យ​របស់ពួក​អ្នកសម្លាប់​សត្វ​មានពិស​ទាំងឡាយ ជន​ទាំងឡាយ​ស្គាល់ខ្ញុំថា អាលម្ពាយន៍។

[៣២៥] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) ម្នាលសោមទត្ត កូន យើងនឹង​កាន់យក​កែវមណី​ ចូរអ្នក​ដឹងចុះ យើងកុំ​យកដំបង​ទាត់ចោល​សិរីដែល​មកដល់​ហើយ តាមសេចក្តី​ប្រាថ្នា​ឡើយ។

[៣២៦] (សោមទត្តកុមារ…) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ ភូរិទត្តណា បានបូជា​លោកដែល​ដល់នូវ​និវេសន៍​របស់ខ្លួន លោកប្រាថ្នា​នឹងប្រទូស្ត​ចំពោះ​ព្រះភូរិទត្ត​នោះ ដែលធ្វើ​អំពើល្អ​យ៉ាងនេះ ព្រោះសេចក្តី​វង្វេង​ធ្វើអ្វី។ បើលោក​ឪពុកចង់​បាន​ទ្រព្យ ព្រះភូរិទត្ត​នឹងប្រទាន ចូរលោក​ឪពុកទៅ​សុំលោកចុះ លោកនឹង​ប្រទាន​ទ្រព្យច្រើន​ដល់លោក​ឪពុក។

[៣២៧] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) ម្នាលសោមទត្ត យើងគួរស៊ីរបស់ឆ្អិន ដែលមក​ដល់ដៃ ឬដល់​ភាជន៍ ប្រសើរជាង កុំឲ្យ​ប្រយោជន៍​ដែលឃើញ​ច្បាស់នឹង​ភ្នែក កន្លងផុត​ពីយើង​ទៅបាន។

[៣២៨] (សោមទត្តកុមារ…) បុគ្គលជាអ្នកទ្រុស្តមិត្ត ជាអ្នក​លះបង់​ប្រយោជន៍ រមែង​ឆេះក្នុង​នរកដ៏​គួរខ្លាច ផែនដី​ក៏ស្រូប​បុគ្គល​ទ្រុស្តមិត្ត​នោះ បុគ្គល​ទ្រុស្តមិត្ត សូម្បី​រស់នៅ​ក៏រីងស្ងួត (ដូចជា​ប្រេត) បើឪពុក​ចង់បាន​ទ្រព្យ ព្រះភូរិទត្ត​នឹង​ប្រទាន​មិនខាន ខ្ញុំ​សំគាល់​ថា មិនយូរ​ប៉ុន្មាន ឪពុក​នឹងដឹងច្បាស់​នូវពៀរ​ដែលខ្លួន​ធ្វើ​ហើយ។

[៣២៩] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយ បូជាមហាយញ្ញ​ហើយ រមែង​បរិសុទ្ធ​យ៉ាងនេះ យើងនឹង​បូជា​មហាយញ្ញ គង់នឹងរួច​ចាកបាប​ដោយអាការ​យ៉ាងនេះ។

[៣៣០] (សោមទត្ត…) ណ្ហើយចុះ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំនឹងគេច​ចេញថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិន​នៅជា​មួយនឹង​ឪពុកទេ ខ្ញុំមិន​ដើរជាមួយនឹង​ឪពុក ដែលធ្វើ​អំពើអាក្រក់​យ៉ាងនេះ អស់​មួយជំហ៊ាន​ទេ។

[៣៣១] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) សោមទត្តកុមារ ជាពហុស្សូត បានពោល​ពាក្យនេះ​នឹង​បិតា​ហើយ ក៏ប្រកាស​ទេវតា​ទាំងឡាយ ហើយគេច​ចេញចាក​ទីនោះ។

[៣៣២] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) នាគណាមានពន្លឺដូចជាសម្បុរ​នៃសត្វ​មេភ្លៀង មានក្បាល​ក្រហម អ្នកចូរ​ចាប់នាគ​ធំនុ៎ះចុះ ហើយចូរ​នាំកែវមណី​នុ៎ះដល់ខ្ញុំ។ កាយរបស់​នាគនុ៎ះ រមែង​ប្រាកដ​ដូចជា​គំនរប៉ុយ​កប្បាស នាគនេះ​ដេកលើ​ដំបូក ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ អ្នកចូរ​ចាប់យក​នាគនោះ​ចុះ។

[៣៣៣] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) គ្រានោះ អាលម្ពាយនព្រាហ្មណ៍ កាលជប់​បទនៃមន្ត​ទាំងឡាយ ធ្វើជា​គ្រឿង​ការពារខ្លួន ដោយ​ឱសធ​ទិព្វទាំងឡាយ​ហើយ ទើបអាច​ចាប់​នាគនោះ ដោយ​វិធីយ៉ាងនេះ។

[៣៣៤] (សុទស្សននាគរាជ…) ឥន្រ្ទិយរបស់លោកមិនស្រស់បស់ ព្រះភក្រ្ត​របស់​លោក​ក៏ខ្មៅ ព្រោះ​ឃើញខ្ញុំ ដែល​សម្រេចសេចក្តី​ប្រាថ្នា​ទាំងពួង កំពុងមក​គាល់ឬ។ ព្រះភក្រ្ត​របស់​លោកខ្មៅ ដូចជា​ផ្កាឈូក​ដែលឋិត​នៅក្នុងដៃ ដែលគេ​ច្របាច់​ដោយដៃ ព្រោះតែ​ឃើញខ្ញុំ​ប្រាកដ​ដូច្នេះឬ។

[៣៣៥] ក្រែងបុគ្គលណាមួយ មិនរាប់អានលោកខ្លះឬ វេទនា​របស់លោក​មាន​ខ្លះឬ ព្រះភក្រ្ត​របស់​លោកខ្មៅ ព្រោះឃើញ​ខ្ញុំមក ដោយ​ហេតុណា (សូម​លោកប្រាប់​នូវហេតុ​នោះដល់​ខ្ញុំចុះ)។

[៣៣៦] (នាងសមុទ្ទជា…) ម្នាលកូន ក្រោយមួយខែមក​ហើយ អំពីថ្ងៃនេះ យើងបាន​ឃើញ​សុបិនថា ហាក់ដូច​ជាបុរស​កាត់ដៃ​ខាងស្តាំ​របស់យើង ហើយនាំ​យកដៃ​ដែល​ប្រឡាក់​ដោយឈាម ដើរចេញ​ទៅក្នុងកាល​ដែលយើង​កំពុង​យំ។ ម្នាល​សុទស្សនៈ កាលណា​យើងបាន​ឃើញ​សុបិន អ្នកចូរ​ដឹងចុះថា​ កាល​ណោះ យើងមិន​បានសេចក្តី​សុខទាំង​ថ្ងៃទាំងយប់។

[៣៣៧] នាងកញ្ញាទាំងឡាយ មានរាងកាយដ៏រុងរឿង ពាក់​បណ្តាញមាស បាន​ចោមរោម​ភូរិទត្ត​ណា ពីក្នុង​កាលមុន (ឥឡូវនេះ) ភូរិទត្តនោះ យើងមិន​ឃើញ​ទេ។ នាគទាំងឡាយ​ដែលកាន់​ព្រះខ័ន​ដ៏ប្រសើរ ដូចជា​ផ្កាកណ្ណិការីក​ ចោមរោម​ភូរិទត្ត​ណា ពីក្នុង​កាលមុន (ឥឡូវនេះ) ភូរិទត្ត​នោះ យើងមិន​ឃើញទេ។ ណ្ហើយចុះ ឥឡូវនេះ យើងនឹង​ទៅកាន់​លំនៅ​របស់​ភូរិទត្ត យើងគង់​នឹងឃើញ​ប្អូនរបស់​អ្នក ដែលតាំង​នៅក្នុងធម៌ បរិបូណ៌​ដោយ​សីល។

[៣៣៨] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ឯភរិយាទាំងឡាយ​របស់​ភូរិទត្ត បានឃើញ​ព្រះមាតា​នៃ​ភូរិទត្ត​នោះ កំពុង​ដើរមក ក៏ផ្គង​ដៃឡើង​កន្ទក់កន្ទេញ​ថា បពិត្រ​លោកម្តាយ​ជាម្ចាស់ ក្រោយ​មួយខែ​មកហើយ អំពីថ្ងៃនេះ យើងមិន​ដឹងភូរិទត្ត​ដ៏មានយស ជាបុត្ត​របស់លោក ជាស្លាប់ ឬរស់នៅ​ទេ។

[៣៣៩] (នាងសមុទ្ទជា…) យើងកាលមិនឃើញភូរិទត្តទេ នឹងឆេះ​ដោយសេចក្តី​ទុក្ខ អស់កាលយូរ ដូចជា​មេសត្វ​ស្លាបបាត់កូន ឃើញតែ​សំបុក​ទទេដូច្នោះ។ យើង​កាលមិន​ឃើញ​ភូរិទត្ត នឹងឆេះ​ដោយ​សេចក្តីទុក្ខ​អស់កាល​យូរ ដូចជា​មេអក​បាត់កូន ឃើញតែ​សំបុក​ទទេ​ដូច្នោះ។ យើងកាល​មិនឃើញ​ភូរិទត្តទេ នឹងឆេះ​ដោយ​សេចក្តី​ទុក្ខ អស់កាល​យូរ ដូចជា​មេសត្វ​ចាក្រពាក​នោះ នៅលើភក់ ដែលមិន​មានទឹក​ដោយពិត។ ជើងក្រាន​នៃពួក​ជាងមាស ឆេះតែ​ខាងក្នុង មិនឆេះ​ខាងក្រៅ​យ៉ាងណា យើងកាល​មិន​ឃើញភូរិទត្ត នឹងឆេះ​ដោយសេចក្តី​សោក​យ៉ាងនោះ។

[៣៤០] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) កូន និងប្រពន្ធ​ទាំងឡាយ ដួលដេក​ក្នុង​និវេសន៍​របស់​ព្រះភូរិទត្ត ដូចជា​ដើមឈើ​ដែលត្រូវ​ខ្យល់ញាំញី​បំបាក់​ដូច្នោះ។

[៣៤១] អរិដ្ឋៈ និងសុភោគនាគរាជ បានឮសម្លេង​គឹកកង​នៃនាគ​ទាំង​នោះ ក្នុង​និវេសន៍​របស់​ព្រះភូរិទត្ត ក៏ស្ទុះទៅ​តាមលំដាប់ ហើយ​ពោលថា បពិត្រ​លោកម្តាយ សូមលោក​ដកដង្ហើម​ស្រួលចុះ កុំសោយ​សោកឡើយ ព្រោះ​ថា សត្វទាំងឡាយ មាន​សភាព​យ៉ាងនេះ​ជាធម្មតា តែងច្យុត តែងកើត​ឡើងវិញ នេះជា​ការប្រែ​ប្រួល​នៃ​លោក។

[៣៤២] (នាងសមុទ្ទជា…) ម្នាលកូន យើងក៏ដឹងថា សត្វទាំងឡាយ​មានសភាព​យ៉ាងនេះ​ជាធម្មតា​ដែរ តែថា​យើងកាល​មិនឃើញ​ភូរិទត្ត​ទេ ត្រូវសេចក្តី​សោកគ្រប​សង្កត់​ហើយ ប្រសិនបើ (ភូរិទត្ត) មិនបាន (មកចួប) នឹងយើង ក្នុងថ្ងៃនេះ យប់នេះទេ ម្នាល​សុទស្សនៈ អ្នកចូរ​ដឹងចុះ យើងកាល​មិនឃើញ​ភូរិទត្ត​ទេ យើងមុខ​ជានឹង​លះបង់នូវ​ជីវិត​ពុំខាន។

[៣៤៣] (កូនទាំងឡាយ…) បពិត្រព្រះមាតា សូមលោកដកដង្ហើម​ស្រួលចុះ កុំសោយ​សោកឡើយ យើង​ទាំងឡាយ នឹងនាំ​បងមក យើងទាំងឡាយ ត្រាច់ទៅ​កាន់​ទីស្វែង​រកបង នឹងទៅ​កាន់ទិស​តូចធំ​លើភ្នំ ជ្រោះភ្នំ ក្នុង​ស្រុក និងនិគម​ទាំងឡាយ លោកចូរ​ឃើញបង ដែលមក​ក្នុងរវាង​ខាងក្នុង ៧ រាត្រី។

[៣៤៤] (អាលម្ពាយនព្រាហ្មណ៍…) នាគដែលរួច​អំពីដៃ (របស់យើង) ក្រាប​ចុះលើ​ជើងលោក​យ៉ាងខ្លាំង លោកត្រូវ​ពស់ចឹកឬ លោកកុំ​ខ្លាចឡើយ ចូរដល់​សេចក្តី​សុខចុះ។

[៣៤៥] (សុទស្សននាគរាជ…) នាគនេះ មិនអាចឲ្យទុក្ខណាមួយ​ដល់​អាត្មាទេ អ្នក​ចាប់ពស់​មានទាំង​ប៉ុន្មាន មិនមែន​មានច្រើន​ជាង​អាត្មាទេ។

[៣៤៦] (អាលម្ពាយនព្រាហ្មណ៍…) អ្នកណាហ្ន៎ ភ្លីភើ្ល មានភេទ​ដូចជា​ភេទនៃ​ព្រាហ្មណ៍ មកកាន់​បរិស័ទ ហើយហៅ (អញ) ច្បាំង បរិស័ទ​ចូរស្តាប់ពាក្យ​របស់យើង​ចុះ។

[៣៤៧] (សុទស្សននាគរាជ…) ម្នាលអាលម្ពាយន៍ អ្នកច្បាំង​នឹងយើង​ដោយនាគ យើងក៏​ច្បាំងនឹង​អ្នក​ដោយកូន​កង្កែបដែរ ការភ្នាល់​ក្នុងចម្បាំង​នោះ ចូរ​មានដល់​យើង​ដោយ​កហាបណៈ ៥.០០០ ជាកំណត់។

[៣៤៨] (អាលម្ពាយនព្រាហ្មណ៍…) ម្នាលមាណព យើងជាអ្នក​មានទ្រព្យ​ស្តុកស្តម្ភ អ្នកឯង​ជាអ្នក​ទាល់ក្រ តើបុគ្គល​ណា ជាអ្នក​ធានាអ្នក ម្យ៉ាងទៀត ទ្រព្យ​ដំកល់ទុក​ក្នុងការ​ភ្នាល់ មានដែរឬ។ ទ្រព្យដំកល់​ទុកក្នុង​ការភ្នាល់​របស់យើង មាន ទាំងបុគ្គល​ជាអ្នក​ធានា​ប្រាកដ​ដូច្នោះ​ក៏មានដែរ ការភ្នាល់​ក្នុងចម្បាំង​នោះ ចូរមាន​ដល់យើង​ដោយ​កហាបណៈ ៥.០០០ ជាកំណត់។

[៣៤៩] (សុទស្សននាគរាជ…) បពិត្រមហារាជ សូមព្រះអង្គ​ទ្រង់​ព្រះសណ្តាប់​ពាក្យ​អាត្មាភាព សេចក្តី​ចំរើន ចូរមាន​ដល់​ព្រះអង្គ ព្រះអង្គ​មាន​កិត្តិគុណ សូម​ព្រះអង្គ​ធានា​ដោយ​កហាបណៈ ៥.០០០ របស់​អាត្មាភាព។

[៣៥០] (ព្រះរាជា…) នែព្រាហ្មណ៍ បំណុលជារបស់​នៃបិតា ឬថាខ្ញុំ​ជំពាក់​ដោយ​ខ្លួនឯង បានជា​អ្នកទារយក​ទ្រព្យរបស់​យើងច្រើន តើព្រោះ​ហេតុអ្វី។

[៣៥១] (សុទស្សននាគរាជ…) ដ្បិតអាលម្ពាយនព្រាហ្មណ៍ ផ្ចាញ់​អាតា្មភាព​ដោយ នាគ អាត្មាភាព​នឹងញ៉ាំង​កូនកង្កែប​ឲ្យខាំ​ព្រាហ្មណ៍។ បពិត្រ​មហារាជ​ញ៉ាំង​ដែនឲ្យចំរើន ព្រោះ​ហេតុនោះ សូម​ព្រះអង្គ​មានពួក​អ្នកកាន់​ព្រះខ័នហែ​ហម យាងទៅ​ដើម្បី​ទតពស់​ដែលគួរទត។

[៣៥២] (អាលម្ពាយនព្រាហ្មណ៍…) ម្នាលមាណព ខ្ញុំមិនមើលងាយ​អ្នកដោយ​សិប្បវាទ​ទេ ចំណែក​អ្នកមើលងាយ​ដោយ​សិប្បៈ បានជា​មិនកោត​ក្រែងនាគ។

[៣៥៣] (សុទស្សននាគរាជ…) នែព្រាហ្មណ៍ អាត្មាក៏មិនមើលងាយ​អ្នកដោយ​សិប្បវាទ​ទេ តែអ្នក​បញ្ឆោត​ជនច្រើន​ដោយនាគ​ដែលមិន​មានពិស។ អាត្មាដឹងអ្នក​យ៉ាង​ណា ជនក៏ត្រូវ​ដឹងអ្នក​យ៉ាងនោះ​ដែរ ម្នាល​អាលម្ពាយន៍ អ្នកមិន​បានអង្កាម ១ ក្តាប់ នឹងបាន​ទ្រព្យអំពី​ណា។

[៣៥៤] (អាលម្ពាយនព្រាហ្មណ៍…) អ្នកស្លៀកដណ្តប់ស្បែកខ្លា​ទាំងក្រចក មាន​ផ្នួងសក់ ជាមនុស្ស​កខ្វក់​ភ្លីភ្លើ មកកាន់​បរិស័ទ ហើយមើល​ងាយនាគ​បែបនេះ​ថា មិនមាន​ពិស អ្នកចូរមក ហើយគង់​នឹងដឹង​នាគនោះ ដែលពេញ​ដោយតេជះ​របស់នាគ​ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ ខ្ញុំ​សំគាល់​ថា នាគនុ៎ះ នឹងធ្វើ​អ្នកឲ្យ​ដូចជា​គំនរ​ផេះយ៉ាង​ឆាប់។

[៣៥៥] (សុទស្សននាគរាជ…) ពិសនៃពស់ផ្ទះ ពស់ទឹក ពស់ខៀវ គ្រាន់មានខ្លះ ឯពិស​នៃនាគ​មានក្បាល​ក្រហម មិនមាន​សោះឡើយ។

[៣៥៦] (អាលម្ពាយនព្រាហ្មណ៍…) ខ្ញុំបានស្តាប់ពាក្យនេះ​របស់ពួក​ព្រះអរហន្ត ដែល​សង្រួម​ហើយ មានតបៈថា ទាយក​ទាំងឡាយ​ក្នុងលោក​នេះ ឲ្យទាន​ទាំងឡាយ រមែង​ទៅកាន់​ឋានសួគ៌ ថាបើ​អ្នកមាន​វត្ថុតិចតួច​ដែលគួរ​ឲ្យ​ អ្នកទាន់​នៅរស់ ចូរឲ្យទាន​ទាំងឡាយ​ចុះ។ នាគនេះ មានឫទ្ធិ​ច្រើន មានតេជះ​ដែលគេ​កន្លងបាន​ដោយក្រ ខ្ញុំនឹងប្រើ​នាគនេះ​ឲ្យចឹកអ្នក នាគនោះនឹង​ធ្វើអ្នកឲ្យទៅ​ជាផេះ។

[៣៥៧] (សុទស្សននាគរាជ…) ម្នាលសម្លាញ់ ខ្ញុំក៏បានស្តាប់​ពាក្យនេះ​របស់ពួក​ព្រះអរហន្ត ដែល​សង្រួមហើយ​មានតបៈ​ថា ទាយក​ទាំងឡាយ​ក្នុងលោក​នេះ ឲ្យទាន​ទាំងឡាយ រមែងទៅ​កាន់ឋានសួគ៌ ថាបើ​អ្នកមាន​វត្ថុតិចតួច ដែល​គួរឲ្យ​ អ្នកទាន់​នៅរស់ ចូរឲ្យ​ទានទាំងឡាយ​ចុះ។ កូនកង្កែប​នេះ ឈ្មោះ​អច្ចិមុខី ពេញដោយ​តេជះរបស់​ពស់ដ៏​ខ្ពង់ខ្ពស់ អាត្មា​នឹងប្រើនាង​អច្ចិមុខី​នោះ ឲ្យខាំអ្នក នាង​អច្ចិមុខី​នោះ នឹងធ្វើ​អ្នកឲ្យ​ទៅជា​ផេះ។ នាង​អច្ចិមុខីនោះ ជាធីតា​របស់​ព្រះបាទ​ធតរដ្ឋ មានមាតា​ផេ្សងគ្នា ជាប្អូន​ស្រី​របស់​អាត្មា​ដ៏ពេញ​ដោយតេជះ​របស់ពស់​ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ ចូរខាំចុះ។

[៣៥៨] បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមព្រហ្មទត្ត សូមទ្រង់ជ្រាបចុះ បើអាត្មាភាព​សាចពិស​ទៅលើ​ផែនដី ស្មៅ វល្លិ៍ ពួកឈើ ជាឱសធ នឹងស្វិត​ស្រពោន​គ្មានសល់។

[៣៥៩] បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមព្រហ្មទត្ត សូមទ្រង់ជ្រាបចុះ បើអាត្មាភាព​សាច​ពិសទៅ​ខាងលើ ភ្លៀងនឹង​មិនបង្អុរចុះ ទឹកសន្សើម​នឹងមិន​ធ្លាក់ចុះ​អស់ ៧ ឆ្នាំ។

[៣៦០] បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមព្រហ្មទត្ត សូមទ្រង់ជ្រាបចុះ បើអាត្មាភាព​សាច​ពិសទៅ​ក្នុងទឹក ត្រី និងអណ្តើក ដែលជា​សត្វកើត​ក្នុងទឹក​ទាំងប៉ុន្មាន នឹង​ស្លាប់​ទាំងអស់។

[៣៦១] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ …) ទឹកដែលតាំងនៅក្នុងកំពង់បយាគៈ ដែលអញ​កំពុង​ស្រោច ជាទឹក​ដែលលោក​សន្មតថា សម្រាប់​លាងបាប ចុះខ្មោចអ្វី ជ្រមុជអញ​ចុះទៅ​ក្នុងស្ទឹង​យមុនា​ដ៏ជ្រៅ។

[៣៦២] (សុភោគនាគរាជ…) នាគណា ជាធំក្នុងលោក មានយស បានមកព័ទ្ធ​ក្រុង​ពារាណសី​ដោយ​ជុំវិញ អញជា​កូននាគ​ដ៏ប្រសើរ​នោះ ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ នាគទាំងឡាយ ហៅអញថា សុភោគ​ដូច្នេះ។

[៣៦៣] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) បើអ្នកជាកូននៃនាគដ៏​ប្រសើរ ជាព្រះរាជា​ក្នុងដែន​កាសី ជាធំ​ជាងនាគ​ដែលមាន​អាយុវែង បិតា​របស់អ្នក ជានាគ​មានស័ក្កិធំ​មួយដែរ បណ្តា​សត្វ​ទាំងឡាយ មាតា​របស់អ្នក ក៏មិនមាន​ស្រ្តីណា​ផ្ទឹមបាន​ឡើយ បុគ្គលមាន​អានុភាព​ច្រើន​ដូចអ្នក មិនគួរ​ចាប់ជ្រមុជ​បុគ្គល សូម្បី​ជាទាសៈ​នៃព្រាហ្មណ៍​ទេ។

[៣៦៤] (សុភោគនាគរាជ…) ឯងអែបដើមឈើ ហើយបាញ់ទ្រាយ​ដែល​មកផឹក (ទឹក) ទ្រាយនោះ ដែលឯង​បាញ់ហើយ ក៏ងាក​មើលដោយ​កំឡាំង​នៃសរ ក៏ស្ទុះ​ទៅកាន់​ទីឆ្ងាយ។ ឯងបាន​ឃើញ​ទ្រាយនោះ ដួលក្នុង​ព្រៃធំហើយ ក៏នាំសាច់​មួយអម្រែក​ចូល​ទៅកាន់​ដើមជ្រៃ ក្នុង​វេលាល្ងាច ជាឈើ​ដែល​គឹកកង​ដោយសត្វ​សេក និង​សាលិកា មាន​ស្លឹកលឿង ដេរដាស​ដោយពួរ ដែលសត្វ​តាវៅទំយំ ជាទី​គួររីករាយ មាន​ផែនដីដុះ​ស្មៅខៀវ​ជានិច្ច បងរបស់អញ​ដែលមាន​អានុភាព​ច្រើន រុងរឿង​ដោយឫទ្ធិ និងយស ដែល​ពួកនាគ​កញ្ញា​ចោមរោម​ហើយ ក៏ប្រាកដ​ដល់ឯង​ក្នុងទីនោះ។ ឯងនោះ ដែល​បងរបស់​អញនោះ​ផ្គាប់ហើយ ឲ្យស្កប់ស្កល់​ដោយកាម​ទាំងពួង ឯងបាន​ប្រទូស្ត​ចំពោះ​បង​ដែលមិន​ប្រទូស្ត ពៀរនោះ​មកដល់​ឯង​ក្នុងទី​នេះហើយ។ ឯងចូរដក ក យ៉ាងឆាប់ អញ​នឹងមិនឲ្យ​ជីវិត​ដល់​ឯងទេ អញ​រឭក​ឃើញនូវ​ពៀរ (ដែលឯងធ្វើ) ចំពោះ​បង អញនឹង​កាត់​ក្បាលឯង​ឥឡូវនេះ។

[៣៦៥] (ព្រាហ្មណ៍នេសាទ…) ព្រាហ្មណ៍ជាអ្នករៀនមន្ត ១ ជាអ្នក​ប្រកប​ដោយ​ការសូម ១ ជាអ្នក​បូជាភ្លើង ១ ព្រាហ្មណ៍​ប្រកបដោយ​ហេតុទាំង ៣ នេះ អ្នកមិនគួរ​សម្លាប់​ទេ។

[៣៦៦] (សុភោគនាគរាជ…) បុរីណា របស់ព្រះបាទ​ធតរដ្ឋ ជាវិការៈ​នៃមាស​ទាំង​អស់ ដែលចូល​ទៅកាន់​ស្ទឹង​យមុនា ទល់នឹង​ភ្នំហិមពាន្ត ដែលនៅ​ជិតស្ទឹង​យមុនា រមែង​រុងរឿង។ បងប្អូន​របស់អញ​ទាំងនោះ ជាបុរស​ក្លៀវក្លា ជាអ្នក​រួមផ្ទៃ នៅក្នុង​បុរី​នោះ បងប្អូន​ទាំង​នោះ ក្នុងបុរីនោះ និយាយ​យ៉ាង​ណា ឯងនឹងទៅ​ជាយ៉ាង​នោះ។

[៣៦៧] (កាណារិដ្ឋនាគរាជ…) បពិត្រសុភោគ យ័ញ្ញ និងវេទ​ទាំងឡាយ​ក្នុង​លោកនេះ ដែល​ព្រាហ្មណ៍​ឯទៀត​ប្រកប​ហើយ មិនមែន​ជារបស់​ផ្តេសផ្តាស​ទេ ព្រោះ​ហេតុនោះ បុគ្គល​កាលតិះដៀល​ព្រាហ្មណ៍​ដែលមិន​គួរតិះដៀល ឈ្មោះថា​លះបង់​ទ្រព្យ និងធម៌​របស់​ពួក​សប្បុរស។

[៣៦៨] ពួកអ្នកប្រសើរ (ព្រាហ្មណ៍) ប្រកាន់ខាងការ​រៀនមន្ត ពួកជាធំ​ជាងជន (ក្សត្រិយ៍) ប្រកាន់​ខាងការ​ផែនដី ពួកវេស្សៈ ប្រកាន់​ខាងការ​ភ្ជួររាស់ ពួកសូទ្រៈ​ប្រកាន់​ខាងការ​បម្រើ​ផេ្សងៗគ្នា តាមសមគួរ​ដល់ប្រទេស ជន​ទាំងឡាយ​បានពោល​ថា ត្រកូល​ទាំង ៤ នេះ ព្រហ្ម​បានតាក់តែង​ហើយ។

[៣៦៩] ទេវរាជព្រះនាមធាតុ វិធាតុ វរុណៈ កុវេរៈ សោមៈ យមៈ ចន្ទិមៈ វាយុ សុរិយៈ សេ្តចទាំងនេះ បានបូជា​យ័ញ្ញដ៏​ច្រើន ទាំង (បានឲ្យ) វត្ថុជា​ទីប្រាថ្នា​គ្រប់យ៉ាង ដល់ពួក​ព្រាហ្មណ៍​អ្នករៀន​មន្ត។ ព្រះបាទ​អជ្ជុនណា មានកម្លំាង មានសេនា​គួរខ្លាច មានដៃ​មួយពាន់¹¹⁾ មិនមាន​បុគ្គលណាស្មើ លើផែនដី ជាអ្នក​យិតធ្នូ ៥០០ បាន ព្រះបាទ​អជ្ជុន​នោះឯង ក៏បូជា​ភ្លើងក្នុង​កាលនោះ​ដែរ។

[៣៧០] បុគ្គលណា មានចិត្តជ្រះថ្លា រីករាយ បានញ៉ាំង​ព្រាហ្មណ៍​ឲ្យបរិភោគ​បាយ និងទឹក អស់​កាលយូរ ដ៏សមគួរ​តាម​អានុភាព បពិត្រ​សុភោគ បុគ្គល​នោះ នឹងបាន​ជាទេវតា​មួយអង្គ។

[៣៧១] ព្រះបាទមុជលិន្ទ អាចញ៉ាំងទេវតាភ្លើង ជាអ្នក​ស៊ីច្រើន មានពន្លឺ​មិន​ថោកទាប ឲ្យស្កប់ស្កល់​ដោយសប្បិ បានបូជា​វិធីយ័ញ្ញ​ចំពោះ​ទេវតាភ្លើង​ដ៏ប្រសើរ ទ្រង់បាន​ទៅ​កាន់គតិ​ជាទិព្យ។

[៣៧២] ព្រះរាជា ព្រះនាមទុទីបៈ មានអានុភាពច្រើន មាន​ព្រះជន្ម ១.០០០ ឆ្នាំ បាន​លះបង់​ដែន ព្រមទាំង​សេនា មិនមាន​ទីបំផុត ហើយបួស បានជា​ទក្ខិណេយ្យ​បុគ្គល គួរ​រមិលមើល​ដ៏លើសលុប ទ្រង់បាន​ទៅកាន់​ឋានសួគ៌។

[៣៧៣] បពិត្រសុភោគ ព្រះបាទសាគរឈ្នះផែនដី មាន​សាគរ​ជាទីបំផុត បានលើក​សសរ​យ័ញ្ញដ៏ល្អ ជាវិការៈ​នៃមាស​ដ៏លើសលុប បូជាភ្លើង ទ្រង់បាន​ជាទេវតា​មួយអង្គ។ បពិត្រ​សុភោគ ទន្លេគង្គា ប្រព្រឹត្តទៅ​ដោយ​អានុភាព​នៃព្រះ​រាជាណា ទឹកដោះជូរ​ដែល​ស្ងប់ស្ងៀម ទៅជា​សមុទ្រ​ដោយ​អានុភាព​នៃ​ព្រះរាជា​ណា ព្រះរាជានោះ គឺ​ព្រះបាទអង្គៈ មានរោម​ត្រង់ព្រះបាទ បម្រើ​ភ្លើង ក៏ទ្រង់បាន​ទៅកាន់បុរី​នៃ​ព្រះឥន្រ្ទ។

[៣៧៤] បពិត្រសុភោគ ទេវតាដ៏ប្រសើរ មានឫទ្ធិច្រើន មានយស ជាសេនាបតី​នៃ​ព្រះបាទ​វាសវៈ ក្នុងឋាន​ត្រៃត្រឹង្ស ព្រោះតែ​បានកំចាត់​បង់នូវ​មន្ទិល ដោយ​សោមយាគវិធី ក៏បាន​ជាទេវតា​មួយអង្គ។

[៣៧៥] ទេវតាដ៏ប្រសើរ ព្រហ្មមានឫទ្ធិច្រើន មានយស បានសាង​លោកនេះ និង​លោកដទៃ និងស្ទឹង​ភាគីរថី​ផង ភ្នំហិមពាន្ត​ផង ភ្នំវិជ្ឈៈ​ផង ព្រហ្មនោះឯង ក៏បាន​បូជា​ភ្លើងក្នុង​កាលនោះ​ដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ភ្នំមាលាគិរី ១ ភ្នំហិមពាន្ត ១ ភ្នំវិជ្ឈៈ ១ ភ្នំសុទស្សនៈ ១ ភ្នំនិសភៈ ១ ភ្នំកាកវេរុ ១ ពួកព្រាហ្មណ៍​ពោលថា ភ្នំទាំង​នេះក្តី ភ្នំដទៃ​ធំៗក្តី ពួក​ព្រាហ្មណ៍​អ្នកបូជា​យ័ញ្ញ បានធ្វើឲ្យ​វិចិត្រ​ហើយ។

[៣៧៦] ជនទាំងឡាយ បានពោលចំពោះព្រាហ្មណ៍​អ្នករៀនមន្ត បរិបូណ៌​ដោយ​គុណនៃ​មន្ត មានតបៈ​ក្នុងលោកនេះ ថាជា​អ្នកប្រកប​ដោយការ​សូម សាគរ​បានពន្លិច​ព្រាហ្មណ៍​នោះ ដែលឋិត​នៅលើ​ត្រើយ កំពុង​សាចទឹក​សមុទ្រ ហេតុនោះ បានជា​សមុទ្រ​មានទឹកប្រៃ ផឹកមិនបាន។

[៣៧៧] ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយ ជាវត្ថុសម្រាប់បូជា មានច្រើន​លើផែនដី មានក្នុង​ទិស​ខាងកើត ទិសខាង​លិច ទិស​ខាងត្បូង និងទិស​ខាងជើង តែង​ញ៉ាំង​សេចក្តី​ត្រេកអរ​ឲ្យកើត​ដល់​វាសវៈ។

[៣៧៨] (ភូរិទត្តនាគរាជ…) ម្នាលអរិដ្ឋ ការៀនយកនូវវេទ​ទាំងឡាយ ជាទោស​របស់អ្នក​ប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ តែជា​អំពើ​របស់បុគ្គល​ពាលទាំង​ឡាយ (ត្រៃវេទ) ជាធម៌ ដូច​ថ្ងៃបណ្តើរ​កូន ព្រោះសំឡឹង​មើលទៅ មិនសើ្ម​វេទទាំង​ឡាយ ជាចំណែក​នៃកល​ឧបាយ ទង់ទាញ​អ្នកមាន​បញ្ញា​មិនបានទេ ការពារ​ជនអ្នក​ទ្រូស្តមិត្រ បំផ្លាញ​សេចក្តី​ចំរើននោះ ក៏មិន​បានទេ ភ្លើងដែល​បុគ្គលបម្រើ​ហើយ រមែងមិន​ការពារនូវ​សត្វមាន​កម្មបាន​ទេ ជារបស់​មិនប្រសើរ ប្រកប​ដោយ​ទោស។ មួយទៀត សត្វទាំងឡាយ មានទ្រព្យ មាន​ភោគៈ យកទ្រព្យ​ទាំងអស់​លាយដោយ​ឧស និងស្មៅ​ហើយ​ដុតភ្លើង មានតេជះ មិនមានអ្វី​ស្មើ កាលឆេះ​វត្ថុដែល​គេដុតហើយ ក៏មិន​គប្បីឆ្អែត ម្នាលអ្នក​ដឹងរស​ដោយ​អណ្តាត​ទាំងពីរ ចុះបុគ្គល​ណា គប្បីធ្វើ​ភ្លើងនោះ​ឲ្យឆ្អែត​បាន។ ខីរៈ មានការប្រែ​ប្រួលជា​ធម្មតា ក្លាយទៅ​ជាទធិ ហើយទៅ​ជា​នវនីត​យ៉ាង​ណា ភ្លើងជា​តេជោធាតុ មាន​ការ​ប្រែប្រួល​ជា​ធម្មតា យ៉ាងនោះ​ដែរ លុះ​តែប្រកប​ដោយ​គ្រឿងពួត ទើបឆេះ។ ភ្លើងដែល​ចូលទៅ​ក្នុងឈើស្ងួត ឬ​ឈើស្រស់​ក៏មិន​ប្រាកដ ភ្លើងដែល​នរជន​មានឈើ​ពំនួត​ក្នុងដៃ មិនបាន​ពួត ក៏មិនឆេះ ភ្លើងមិនមែន​ឆេះដោយ​ការមិន​ធើ្វទេ។ ប្រសិនបើ​ភ្លើងនៅ​ក្នុងឈើ​ស្ងួត ឬឈើស្រស់ នៅខាងក្នុង នៅក្នុង​ព្រៃទាំងអស់​ក្នុងលោក គប្បី​ស្ងួតក្រៀម ឯឈើស្ងួត​ទាំងឡាយ​គប្បីឆេះ។ ថាបើ នរជន​ញ៉ាំងភ្លើង​ដ៏ក្តៅ ប្រកប​ដោយផែ្សង និង​អណ្តាត ឲ្យស៊ី​ដោយឧស និងស្មៅ ឈ្មោះថា ធ្វើបុណ្យឬ ជនអ្នក​ធ្វើធ្យូង អ្នកធ្វើ​អំបិល អ្នកធ្វើ​អាហារ និងអ្នក​ដុតសរីរៈ​នៃបុគ្គល​ស្លាប់ ឈោ្មះថា ធ្វើបុណ្យ​ដែរឬ។ ប្រសិនបើ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនុ៎ះ ញ៉ាំងការ​រៀនមន្ត និងភ្លើង​ឲ្យឆ្អែត​ក្នុង​លោកនេះ ទើបឈ្មោះ​ថាធ្វើ​បុណ្យ នរជន​ណាមួយ​ក្នុងលោក កាលញ៉ាំង​ភ្លើងមានកំដៅ​ប្រកប​ដោយផ្សែង និង​អណា្តត​ឲ្យស៊ី មិនឈ្មោះថា​ធ្វើបុណ្យទេ។ ម្នាល​អ្នកដឹងរស​ដោយ​អណ្តាត​ពីរ (អគ្គិទេពរបស់អ្នក) ដែល​លោកគោរព​ហើយ ម្តេចក៏​ស៊ីវត្ថុមាន​ក្លិនមិន​ជាទី​គាប់ចិត្ត មិនជា​ទីត្រេកអរ​នៃជន​ដ៏ច្រើន ដែលពួក​មនុស្ស​តែងវៀរ ជាវត្ថុ​មិនប្រសើរ​នោះ។ មនុស្ស​ពួកខ្លះ ពោលថាភ្លើង (ជាទេវតា​មួយអង្គ) ក្នុងពួកទេវតា ឯពួក​មិលក្ខុជន​ពោលថា ទឹក​ជាទេវតា ជនទាំងអស់​នុ៎ះពោលខុស ភ្លើងមិន​មែនជា​ទេវតាណា​មួយទេ ទឹកក៏​មិន​មែន​ដែរ។ ភ្លើងមិន​មានឥន្រ្ទិយ ជាពួក​មិនមាន​ចេតនា សម្រាប់​ធ្វើការងារ​របស់​ពួកមនុស្ស អ្នកធ្វើ​បាបកម្ម​ទាំងឡាយ កាល​បម្រើភ្លើង គប្បីទៅ​កាន់​សុគតិ​ដូចមេ្តច​កើត។ ពួក​ព្រាហ្មណ៍ជាអ្នក​ត្រូវការ​ដោយជីវិត​ក្នុងលោកនេះ ពោលថា (មហាព្រហ្ម) ជាអ្នកគ្រប​សង្កត់​លោក​ទាំងអស់ ហើយពោលថា ព្រហ្មជា​អ្នកបម្រើ​ភ្លើងដូច្នេះ បើ (មហាព្រហ្ម) មាន​អានុភាព​ជាងលោក​ទាំងអស់ មានអំណាច មិនមាន​អ្នកណា​សាង ហេតុអ្វី​ក៏សំពះ​ភ្លើងដែល​ខ្លួននិម្មិត​វិញ។ ពាក្យ​ព្រាហ្មណ៍ ជាពាក្យ​គួរសើច មិនគួរដល់​ការពិនិត្យ ជាពាក្យ​មិនពិត ពួកព្រាហ្មណ៍ ក្នុងកាលមុន តាក់តែង (ពាក្យ​មិនពិត) ព្រោះហេតុ​នៃសក្ការៈ ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ កាលបើ​លាភសក្ការៈ​មិនកើត​ឡើងទេ ក៏តនូវ​សន្តិធម៌ ពោលគឺ លទ្ធិរបស់​ខ្លួនជាមួយ​នឹងពួក​សត្វ។ ពួកអ្នក​ប្រសើរ (ព្រាហ្មណ៍) ប្រកាន់​ការរៀន​មន្ត ពួកជា​ធំជាង​ដែន (ក្សត្រិយ៍) ប្រកាន់​ផែនដី ពួកវេស្សៈ​ប្រកាន់​ការភ្ជួរាស់ ពួកសូទ្រៈ​ប្រកាន់​ការបម្រើ ផ្សេងៗគ្នា សមគួរ​តាមប្រទេស ជនទាំង​ឡាយបាន​ពោលថា ត្រកូល​ទាំង ៤ នេះ ព្រហ្មបាន​តាក់តែង​ហើយ។ ប្រសិនបើ​ពាក្យនុ៎ះ ជាពាក្យពិត ដូចយ៉ាង​ពាក្យដែល​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ ពោល​ហើយនេះ បុគ្គល​មិនមែន​ជាក្សត្រិយ៍ មិនត្រូវ​បានរាជ្យ​ដោយ​ដាច់​ខាត បុគ្គល​មិនមែន​ជាព្រាហ្មណ៍ មិនគប្បី​សិក្សា​នូវបទ​នៃមន្ត បុគ្គលវៀរ​ចាកពួក​វេស្សៈ មិនគប្បី​ធ្វើការ​ភ្ជួររាស់ ពួកសូទ្រៈ​មិនគប្បីរួច​អំពីការ​ប្រើ​នៃជនដទៃ។ ពាក្យនេះ ជាពាក្យ​មិនពិត ព្រោះហេតុ​ណា (ហេតុនោះ) ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនេះ ពោលពាក្យ​កុហក​ដើម្បីការ​បំពេញផ្ទៃ បុគ្គល​អ្នកមិន​មានប្រាជ្ញា​ទាំងឡាយ រមែង​ជឿងស៊ប់​នូវពាក្យនោះ ចំណែក​ខាងពួក​បណ្ឌិត រមែងឃើញ​ហេតុនោះ ដោយខ្លួនឯង។ ពួកក្សត្រិយ៍​នាំយក​ពលី (ហូតពន្ធ) របស់ពួក​វេស្សៈ ពួកព្រាហ្មណ៍ កាន់យក​គ្រឿងសស្រ្តា​ទាំងឡាយ ហើយ​ដើរទៅ (សម្លាប់​សត្វ) ហេតុអ្វី ព្រហ្មមិនធ្វើ​លោកដែល​ជ្រួលជ្រើម បែកខ្ញែក​បែបនោះៗ ឲ្យត្រង់។ ប្រសិនបើ​ព្រហ្មជា​ឥស្សរៈ​នោះ ជាប្រធាន ជាម្ចាស់​លើភូត​របស់​ពួកសត្វ​ក្នុងលោក​ទាំងអស់ ហេតុអ្វី ក៏ចាត់ចែង​លោកទាំង​អស់ឲ្យ​មានទុក្ខ ហេតុអ្វី​មិនធ្វើ​លោក​ទាំងអស់​ឲ្យបាន​សេចក្តីសុខ។ ប្រសិនបើ​ព្រហ្មជា​ឥស្សរៈនោះ ជាប្រធាន ជាម្ចាស់​លើភូត​របស់​ពួកសត្វ​ក្នុងលោក​ទាំងអស់ ហេតុអ្វី ក៏ធ្វើ​លោក​ឲ្យវិនាស ដោយ​កលឧបាយ និងការ​ញាំញី ដោយការ​ពោល​ពាក្យកុហក ដែលមិន​មែនជា​ធម៌។ ប្រសិនបើ​​ព្រហ្មជា​ឥស្សរៈ​នោះ ជា​ប្រធាន ជាម្ចាស់​លើភូត​របស់​ពួក​សត្វក្នុងលោកទាំងអស់ ម្នាលអរិដ្ឋ ព្រហ្ម​ជាម្ចាស់​លើភូត មិនប្រកប​ដោយ​ធម៌ទេ ព្រោះកាល​បើធម៌មាន បែរជា​ចាត់ចែង​អធម៌វិញ។ បុគ្គល​សម្លាប់​កណ្តូប កន្ទំរុយ ពស់ កង្កែប​ ដង្កូវ រុយ ទើបឈ្មោះថា បរិសុទ្ធ ឯធម៌​ទាំងនេះ ជាធម៌​របស់ពួក​ជនអ្នក​នៅក្នុង​ដែនកម្ពុជៈ​ដ៏ច្រើន ជាធម៌​មានសភាព​មិនប្រសើរ ជាធម៌​មិនពិត។

[៣៧៩] ប្រសិនបើអ្នកសម្លាប់នោះ បរិសុទ្ធ ឬអ្នកដែល​ត្រូវសម្លាប់នោះ ទៅកាន់​ឋានសួគ៌​បាន ពួកព្រាហ្មណ៍ គប្បីសម្លាប់​ពួកព្រាហ្មណ៍ ឬសម្លាប់ពួកជន​​អ្នកជឿ​ពាក្យព្រាហ្មណ៍​នោះ (មុន)។ មិនមាន​ពួកម្រឹគ មិនមាន​ពួកសត្វ​ចិញ្ចឹម ពួកគោ​ណាមួយ​អង្វរ​ឲ្យសម្លាប់​​ខ្លួនទេ សត្វទាំងឡាយ​ក្នុងលោក​នេះ សុទ្ធតែ​ញាប់ញ័រ ​ត្រូវការដោយជីវិត (ព្រោះថា) ជន​ទាំងឡាយ ប្រារព្ធនឹង​សម្លាប់សត្វ​ទាំងឡាយ និងសត្វ​ចិញ្ចឹម ក្នុងយ័ញ្ញ​ទាំងឡាយ។ ពួកបុគ្គល​ពាល រមែងបើក​មាត់និយាយ ដោយហេតុ​ទាំងឡាយ​ដ៏វិចិត្រ ក្នុង​ការលើក​ឡើង​នូវ​សសរយ័ញ្ញៈ និងទី​ចងនៃ​សត្វចិញ្ចឹម​ថា សសរយ័ញ្ញ​នេះ បង្ហូរ​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​ដល់អ្នក ក្នុងបរលោក នឹងឲ្យ​សេចក្តី​ទៀងទាត់​ក្នុង​បរលោក។ ប្រសិនបើ​បុគ្គលគប្បី​បាន​កែវមណី ស័ង្ខ កែវមុក្តា ស្រូវ ទ្រព្យ ប្រាក់ និងមាស ក្នុងសសរ​យ័ញ្ញ ក្នុង​ឈើស្ងួត និង​ឈើស្រស់ ម្យ៉ាងទៀត ប្រសិនបើ​សសរយ័ញ្ញ គប្បី​បង្ហូរសេចក្តី​ប្រាថ្នា​គ្រប់យ៉ាង ក្នុង​ឋានសួគ៌ ពួកជន​អ្នកចេះ​ត្រៃវេទ​ដ៏ច្រើន គប្បីបូជា បុគ្គល​មិនមែនជា​ព្រាហ្មណ៍ មិនគប្បី​បូជាតិច​តួចទេ។ កែវមណី ស័ង្ខ កែវមុក្តា ស្រូវ ទ្រព្យ ប្រាក់ មាស ក្នុង​សសរយ័ញ្ញ ក្នុងឈើ​ស្ងួត និងឈើស្រស់ នឹងមាន​ពីណា សសរយ័ញ្ញ​នឹងបង្ហូរ​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​គ្រប់យ៉ាង ក្នុងឋាន​សួគ៌​ដូចមេ្តច​កើត។ ពួកព្រាហ្មណ៍ ជាអ្នក​បោកប្រាស ចិត្តអាក្រក់ ជាពួកពាល ប្រលោម​លោក តែងបើក​មាត់និយាយ​ដោយហេតុ​ដ៏វិចិត្រ​ថា អ្នកឯង​ចូរយក​ភ្លើងចុះ ហើយឲ្យ​ទ្រព្យដល់​យើង លំដាប់នោះ អ្នកឯង​នឹងបាន​នូវសេចក្តី​ប្រាថ្នាគ្រប់​យ៉ាងហើយ នឹង​ដល់នូវ​សេចក្តី​សុខ។ ពួកព្រាហ្មណ៍​នាំបុគ្គល​ជាសរណៈ (ព្រះរាជា និង​មហាមាត្យ) ចូរទៅ​កាន់រោង​សម្រាប់​បូជាភ្លើង​នោះ ក៏បើក​មាត់និយាយ​ដោយហេតុ​ដ៏វិចិត្រ ឲ្យកោរ​សក់ ពុកមាត់ កាត់ក្រចក ហើយគាប​យកទ្រព្យ​ដោយ​វេទ​ទាំងឡាយ។ ពួកព្រាហ្មណ៍ ជាអ្នក​កុហក​ដ៏ច្រើន បាន​ទាយកម្នាក់ ហើយក៏​ចោមស៊ីបាយ ដូចជា​ក្អែកទាំង​ឡាយ ចោម​ចាប់មៀម​ក្នុងទីស្ងាត់ កុហក​ធ្វើឲ្យរលីង ​ហើយ​ដាក់ចុះទៅក្នុងផ្លូវ​នៃយ័ញ្ញ។ ទាយក​តែម្នាក់​នោះ ត្រូវពួក​ព្រាហ្មណ៍​បញ្ឆោត​ហើយដោយ​អាការ​យ៉ាងនេះឯង ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ​ជាច្រើន ចោមប្លន់​ដោយការ​ប្រកប​ដោយឧបាយ ក៏នាំយក​ទ្រព្យដែល​ឃើញ​ដោយ​ទេវលោក ដែលមិន​ឃើញ​សោះ។ ដូចយ៉ាង​ពួករាជបុរស ដែល​ព្រះរាជា​ប្រើទៅហើយ ក៏នាំយក​ទ្រព្យនោះ​របស់គេ ម្នាល​អរិដ្ឋ ពួកព្រាហ្មណ៍​ប្រាកដ​ដូច្នោះ ប្រហែលគ្នា​នឹង​ពួកចោរ ជា​អសប្បុរស ជាបុគ្គល​គួរសម្លាប់ តែគេ​មិនសម្លាប់​ក្នុង​លោក។ ពួកព្រាហ្មណ៍ បាន​កាត់ដើមចា មកប្រើ​ក្នុងវិធី​យ័ញ្ញ (ប្រាប់ថា នេះ) ជាដៃស្តាំ​របស់​ព្រះឥន្រ្ទ បើពាក្យ​នោះពិត ព្រះឥន្រ្ទ​ទៅជា​ដាច់ដៃ ចុះព្រះឥន្រ្ទ​ឈ្នះ​ពួកអសុរ ដោយកម្លំាង​ដៃដូចម្តេច។ ពាក្យនោះ​ទទេ​សោះ ព្រះឥន្រ្ទ​នៅមានដើមដៃ​គ្រប់គ្រាន់ ជាទេវតា​ដ៏ប្រសើរ មិនមាន​អ្នកណា​សម្លាប់​បាន បានកំចាត់​ពួកអសុរ មន្តទាំង​ឡាយនេះ របស់​ពួក​ព្រាហ្មណ៍ មាន​សភាព​ជារបស់​ទទេ នេះជា​ការបញ្ឆោត ដែលគេ​ឃើញច្បាស់​ក្នុងលោក។ ភ្នំមាលាគិរី ១ ភ្នំហិមពាន្ត ១ ភ្នំវិជ្ឈៈ ១ ភ្នំសុទស្សនៈ ១ ភ្នំនិសភៈ ១ ភ្នំកាកវេរុ ១ ភ្នំទាំងនុ៎ះក្តី ភ្នំធំ ៗ ឯទៀត​ក្តី ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ពោលថា ពួក​ព្រាហ្មណ៍​អ្នកបូជា​យ័ញ្ញ​កសាង​ហើយ ដ៏វិចិត្រ​ដូច្នោះ។ ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ពោលថា ភ្នំ​ទាំងឡាយ ដែលពួក​ព្រាហ្មណ៍​អ្នកបូជា​យ័ញ្ញ កាន់​យកឥដ្ឋ​ទាំងឡាយ មានបការៈ​យ៉ាងណា ធ្វើវិចិត្រ​ហើយ ភ្នំ​ទាំងឡាយ មិនមែន​មាន​បការៈ​ដូច្នោះទេ ឯភ្នំ​ទាំងឡាយ មិនដូច​របស់ដទៃ​ទេ ជារបស់​មិនកម្រើក ជាថ្ម​សុទ្ធដែល​គេឃើញ​ច្បាស់។ ភ្នំទាំងឡាយ​មិនមែនជា​ឥដ្ឋទេ ជាថ្ម​យូរយារហើយ ដែក មិនមែន​កើត​ក្នុងឥដ្ឋនោះ​ទេ លោហៈ ក៏មិន​មែន​កើតក្នុង​ឥដ្ឋនោះ​ដែរ ពួកព្រាហ្មណ៍​កាល​សសើរ​នូវយ័ញ្ញ​នេះ បាន​ពោលថា ភ្នំ​ទាំងឡាយ ដែលពួក​ព្រាហ្មណ៍​អ្នកបូជា​យ័ញ្ញ ធ្វើវិចិត្រ​ហើយ។ ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ក្នុងលោកនេះ បានពោល​នូវព្រាហ្មណ៍​អ្នក​រៀនមន្ត បរិបូណ៌​ដោយគុណ​នៃមន្ត មានតបៈ ថាជា​អ្នកប្រកប​ដោយការ​សូម ​សាគរ​ពន្លិច​ព្រាហ្មណ៍​នោះ ដែលកំពុង​សាចទឹកនៃ​សមុទ្រ​លើច្រាំង ព្រោះ​ហេតុនោះ បាន​ជាទឹក​សមុទ្រ​នោះប្រៃ ផឹក​មិនបាន។ ស្ទឹងទាំងឡាយ​កួចយកពួក​ព្រាហ្មណ៍ អ្នកបរិបូណ៌​ដោយវេទ បរិបូណ៌​ដោយមន្ត ច្រើនជាង​ពាន់នាក់ ទឹកទាំង​ឡាយមិន​ខូចរស ព្រោះហេតុ​នោះទេ សមុទ្រ​មិនមាន​អ្វីស្មើ មានរសប្រៃ ផឹកមិនបាន តើព្រោះ​ហេតុអ្វី។ អណ្តូងខ្លះ ក្នុង​ជីវលោក​នេះ មានទឹកប្រៃ ដែលពួក​ជនអ្នក​ផឹកអណ្តូង​បានផឹកហើយ ម្នាល​អ្នកដឹង​រសដោយ​អណ្តាត​ទាំងពីរ ជនទាំងឡាយ​មិនពោល​ថា ទឹកក្នុង​អណ្តូង​ទាំងនោះ មានរស​ប្រៃ ផឹកមិនបាន ព្រោះតែ​កួចយក​ព្រាហ្មណ៍​ទេ។ តាំងពី​មុនដម្បូង​មក ស្រ្តីណា ជាភរិយា​របស់​បុរស​ណា មនោបាន​ញ៉ាំងមនុស្សឲ្យ​​កើតឡើង​ក្នុងកាល​មុន មិនមាន​អ្នកណាមួយ ថោកទាប​ជាងគ្នា ដោយ​ធម៌នោះ ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​បានពោល​នូវការចែក (វណ្ណៈ) ដោយ​ការ​លះបង់ (ធម៌នោះ) យ៉ាងនេះ​ឯង។ សូម្បីកូន​ចណ្ឌាល ជាអ្នក​ឈ្លាសវៃ មាន​ប្រាជ្ញា បានរៀន​វេទទាំងឡាយ ពោលមន្ត​ទាំងឡាយ ក្បាលនៃ​កូនជន​ចណ្ឌាល​នោះ មិន​បែកជា ៧ ភាគទេ មន្ត​ទាំងនេះ ពួកព្រាហ្មណ៍​ធ្វើហើយ ដើម្បី​សម្លាប់ខ្លួន។ វាចាកុហក ពួក​ព្រាហ្មណ៍ បានតាក់​តែងហើយ ការចង់បាន ពួកព្រាហ្មណ៍​បានតាក់តែង កាន់យក​ហើយ កើតឡើង​តាមគន្លង​នៃកាព្យ​ឃ្លោង ដែល​គេស្រាយ​បាន​ដោយក្រ ចិត្តរបស់​បុគ្គលពាល​ទាំងឡាយ ជឿស៊ប់​ក្នុងអំពើ​មិនស្មើ បុគ្គល​ឥតប្រាជ្ញា រមែងជឿ​ពាក្យនោះ។ ព្រាហ្មណ៍​មិន (ប្រកប) ដោយ​កម្លាំងដ៏មាំ​ ដូច​កម្លាំងនៃ​រាជសីហ៍ ខា្លធំ និងខ្លាដំបង មនុស្សភាព (របស់​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ) ត្រូវយល់ថា ដូចគោដែរ ព្រោះជាតិ​របស់​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ សើ្ម (ដោយគោ) ស្មើដោយ​សីហៈ​ជាដើម។ ប្រសិនបើ​ព្រះរាជា​ឈ្នះ​ផែនដី ប្រកប​ដោយ​អាមាត្យ មានអ្នក​ស្តាប់បង្គាប់ មាន​បរិស័ទ ព្រះរាជា​នោះ គប្បីឈ្នះ​ពួកសត្រូវ​ដោយ​ព្រះអង្គឯង ប្រជាជន​របស់​ព្រះរាជា​នោះ គប្បីបាន​សេចក្តី​សុខជានិច្ច។ មន្តរបស់​ក្សត្រិយ៍ និង​វេទទាំង ៣ នេះ ស្មើគ្នា​ដោយអត្ថ (តែក្សត្រិយ៍​ក្តី ព្រាហ្មណ៍​ក្តី) មិនបាន​វិនិច្ឆ័យ​នូវ​អត្ថនៃមន្ត និងវេទ​ទាំងនោះទេ ទាំង​មិនដឹង ដូចបុគ្គល​កាលមិន​ដឹងផ្លូវ ដែលកំបាំង​ដោយទឹក។ មន្ត​របស់​ក្សត្រិយ៍ និងវេទ​ទាំង ៣ នេះ ស្មើគ្នា​ដោយអត្ថ លាភ ឥតលាភ យស និងឥត​យស ទាំងអស់​នេះ ជាធម៌​របស់​វណ្ណៈទាំង ៤ នោះ។ ពួក​គហបតី​ជាច្រើន​លើផែនដី ញ៉ាំង​បុគ្គល​ឲ្យធ្វើ​ការងារ​ទាំងឡាយ ព្រោះហេតុ​តែទ្រព្យ និងស្រូវ យ៉ាងណា សូម្បីពួក​អ្នកមាន​ត្រៃវេទ ជាច្រើន​លើផែនដី ក៏ញ៉ាំង​បុគ្គលឲ្យ​ធ្វើការងារ​ទាំងឡាយ ក្នុងថ្ងៃនេះ​ យ៉ាងនោះ​ដែរ។ ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ ស្មើគ្នា​នឹង​គហបតី ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ជាច្រើន​លើផែនដី ជាអ្នក​ខ្វល់ខ្វាយ​ជានិច្ច ប្រកប​ក្នុង​កាមគុណ​ទាំងឡាយ តែងញ៉ាំង​បុគ្គល​ឲ្យធ្វើការងារ​ទាំងឡាយ ម្នាលអរិដ្ឋ អ្នកដឹង​រសដោយ​អណា្តត​ទាំងពីរ ព្រោះ​ហេតុនោះ ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ ជាអ្នក​ឥតបញ្ញា។

[៣៨០] (ព្រះបាទសាគរព្រហ្មទត្ត…) ស្គរធំ សមោ្ភរ ស័ង្ខ ស្គរជ័យ និងស្គរទ័ព​របស់​អ្នកណា ដែល​ដើរខាងមុខ ហើយញ៉ាំង​ព្រះរាជា​ដ៏ប្រសើរ​ក្នុងរថ​ឲ្យរីករាយ។ (សម្បុរមុខ) របស់​អ្នកណា (ដ៏រុងរឿង) ដោយ​ដម្បារមាស​ដ៏ក្រាស់ មាន​ពន្លឺដូចផ្លេក​បន្ទោរ អ្នកណា​នៅកម្លោះ ប្រដាប់​ដោយបំពង់​ព្រួញ រុងរឿង​ដោយ​សិរី ហើយ​ដើរមក។ មុខអ្នកណា​ស្រស់បស់​ដូចមាស​ឆ្អិន​លើមាត់​ជើងក្រាន ឬប្រាកដ​សើ្មដោយ​រងើកនៃ​ឧសគគីរ អ្នក​ណារុង​រឿងដោយ​សិរីហើយ​ដើរមក។ ឆត្ររបស់​បុគ្គលណា ជាវិការៈ​នៃមាស​ជម្ពូនទ ប្រកប​ដោយឆ្អឹង ជាទី​រីករាយ​នៃចិត្ត ជាគ្រឿង​បិទបាំង​រស្មីនៃព្រះ​អាទិត្យ អ្នកណា​រុងរឿង​ដោយសិរី​ហើយដើរ​មក។ អង្គ (អ្នក​កាន់ផ្លិត) បានកាន់​យកវាល​វិជនីដ៏​ឧត្តម ខាងលើ​ក្បាលទាំង​ពីរខាង​នៃបុគ្គល​មាន​បញ្ញាដ៏​ប្រសើរ​ណា។ បាច់នៃ​កន្ទុយ​ក្ងោក​ដ៏វិចិត្រ​ផង ទន់ផង មានដង​ជាវិការៈ​នៃមាស និង​កែវមណី ប្រព្រឹត្ត​ទៅទាំង​ពីរខាង​មុខ​របស់បុគ្គល​ណា។ កុណ្ឌល​ទាំងឡាយ​នេះ ដ៏ល្អ​មានពន្លឺ​ដូចជាពណ៌​រងើកភ្លើង​នៃ​ឧសគគីរ ដ៏ភ្លឺលើ​មាត់ជើងក្រាន រមែងរុងរឿង​ទាំងពីរ​ខាងមុខ​របស់​បុគ្គលណា។ សក់របស់​បុគ្គលណា មានចុង​ដ៏សិ្នទ្ធ ទន់ខ្មៅ ត្រូវខ្យល់បក់​ហើយ ក៏ញ៉ាំង​ទីបំផុតនៃ​ថ្ងាសឲ្យល្អ ដូចជា​ផ្លេកបន្ទោរ​ដែលចេញ​អំពី​មេឃ។ ភ្នែក​ទាំងនេះ​ វែងធំរបស់​អ្នកណា អ្នកណា​មានភ្នែក​ទូលាយ​សម មុខ​នេះ​របស់អ្នកណា ភ្លឺឆ្លុះ​ដូចកញ្ចក់​មាស មាត់នេះ​របស់អ្នក​ណាដ៏ស្អាត ដូចជា​ស័ង្ខដ៏​ប្រសើរ ធេ្មញរបស់​បុគ្គលណា កាល​និយាយ​ឡើង ដូចជាផ្កា​មណ្ឌាក្រពុំ។ ដៃ និងជើង​ទាំងឡាយ​របស់អ្នក​ណា ដូចជា​ទឹកល័ក្ត តាំង​នៅក្នុង​សេចក្តីសុខ អ្នកណាមាន​រិមបបូរ​មាត់​ដូចផ្លែបាស​ដ៏ល្អ ដូចជាព្រះ​អាទិត្យ​ក្នុងវេលា​ថ្ងៃ។ អ្នកណា​មានសំពត់​បាវារៈ​ដ៏ស ដូចដើម​រាំងដ៏ធំ មានផ្កា​រីកហើយ ក្នុងព្រៃ​ហិមពាន្ត​ក្នុង​កាលដែលកន្លងទៅ​នៃទឹក​សន្សើម ល្អដូច​ព្រះឥន្រ្ទ ដែលមាន​ជ័យជំនះ។ អ្នកណានៅ​ក្នុងបរិស័ទ ដោះដាវ​នៅលើស្មា ដែលមាន​ដងដ៏វិចិត្រ​ដោយ​កែវមណី ដ៏ដេរដាស​ដោយ​ពកជា​វិការៈ​នៃមាស។ អ្នកណា​ដោះស្បែកជើង ដែល​ប៉ាក់ដោយ​មាស វិចិត្រ​ដោយកែវ ៧ ប្រការ ដេរដោយសូត្រ​ដ៏​វិចិត្រ រចនា​ល្អហើយ ក៏ថ្វាយ​បង្គំតាបស អ្នកស្វែង​រក​គុណ​ដ៏ធំ។

[៣៨១] (តាបស ជាបិតា…) នាគទាំងនោះ ជានាគមានឫទ្ធិ មានយស ជាកូននៃ​ព្រះបាទ​ធតរដ្ឋ កើតអំពី​នាង​សមុទ្ទជា នាគទាំងនេះ​ សុទ្ធតែ​ជានាគ​មាន​ឫទ្ធិច្រើន។

[៣៨២] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះបាទឯករាជ អ្នកមានអំពើ​អាក្រក់ នៅក្នុង​ក្រុង​បុប្ផវតីនោះ សួររកផ្លូវ​ទៅ​ព្រហ្មលោក និង​បុរោហិត ឈោ្មះ​ខណ្ឌហាល ជាពូជពង្ស​ព្រហ្ម ជាមនុស្ស​ល្ងង់វង្វេង​ថា ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ អ្នកជា​មនុស្ស​ឈ្លាសក្នុង​ធម៌វិន័យ សូមអ្នក​ប្រាប់ផ្លូវ​ឋានសួគ៌ តាមទំនង​ដែលពួក​ជន​ធ្វើបុណ្យ​ទាំងឡាយ ហើយចេញ​ចាក​លោកនេះ ទៅកាន់​សុគតិ​ដូច្នោះ។

[៣៨៣] (ខណ្ឌហាលព្រាហ្មណ៍បុរោហិតទូលថា) បពិត្រ​ព្រះទេវៈ ពួកជន​ធ្វើបុណ្យ​ទាំងឡាយ ឲ្យទាន​ដ៏ក្រៃលែង សម្លាប់​បុគ្គល​ដែលមិន​គួរសម្លាប់​ទាំងឡាយ ហើយទៅ​កាន់សុគតិ​យ៉ាងនេះ។

[៣៨៤] (ព្រះបាទឯករាជ…) ទានដ៏ក្រៃលែងនុ៎ះ​ដូចមេ្តច ក្នុងលោកនេះ បុគ្គល​ទាំងឡាយ​ដូចមេ្តច ដែលមិន​គួរសម្លាប់ ចូរអ្នក​ប្រាប់សេចក្តី​នុ៎ះដល់យើង យើង​នឹងបូជា នឹងឲ្យ​ទានទាំង​ឡាយ។

[៣៨៥] (ខណ្ឌហាលព្រាហ្មណ៍…) ហពិត្រព្រះទេវៈ ព្រះអង្គ​គប្បីបូជា​ដោយព្រះ​រាជបុត្រ​ទាំងឡាយ​ផង ដោយ​ព្រះអគ្គមហេសី​ទាំងឡាយ​ផង ដោយ​អ្នក​និគម (សេដ្ឋី) ទាំងឡាយ​ផង បពិត្រ​ព្រះទេវៈ ព្រះអង្គ​គប្បីបូជា​ដោយគោ​ឧសភ សេះអាជានេយ្យ​បួន ៗ ដោយ​ពួកសត្វបួន​ ៗ ទាំងអស់។

[៣៨៦] សំឡេងគឹកកងតែមួយ សំឡេងគួរខ្លាច លាន់ឮ​ឡើងក្នុង​វាំង ព្រោះឮ​ព្រះរាជ​ឱង្ការ​នោះថា ព្រះកុមារ​ទាំងឡាយ និង​ព្រះអគ្គមហេសី​ទាំងឡាយ ត្រូវសម្លាប់។

[៣៨៧] (ព្រះរាជា…) អ្នកទាំងឡាយ ចូរទៅប្រាប់កុមារ​ទាំងឡាយ គឺ​ចន្ទកុមារ ១ សុរិយកុមារ ១ ភទ្ទសេនកុមារ ១ សុរកុមារ ១ វាមគោត្តកុមារ ១ ថា អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរមក​ជួបជុំគ្នា ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់ការ​បូជាយ័ញ្ញ។

[៣៨៨] អ្នកទាំងឡាយ ចូរប្រាប់កុមារីទាំងឡាយ គឺ​កុមារីឈោ្មះ​ឧបសេនា ១ កោកិលា ១ មុទិតា ១ នន្ទា ១ ថា នាង​ទាំងឡាយ ចូរមក​ជួបជុំគ្នា ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់​ការបូជា​យ័ញ្ញ។

[៣៨៩] អ្នកទាំងឡាយ ចូរប្រាប់មហេសីអញ គឺនាង​វិជយា ១ នាងឯរាវតី ១ នាងកេសិនី ១ នាងសុនន្ទា ១ ដែលជា​ស្ត្រីបរិបូណ៌​ដោយលក្ខណៈ​ដ៏ប្រសើរថា នាង​ទាំងឡាយ ចូរមក​ជួបជុំគ្នា ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់​ការបូជា​យ័ញ្ញ។

[៣៩០] អ្នកទាំងឡាយ ចូរប្រាប់គហបតីទាំងឡាយ គឺ​គហបតី​ឈោ្មះ​បុណ្ណមុខៈ ១ ភទ្ទិយៈ ១ សិង្គាលៈ ១ វឌ្ឍៈ ១ ថា ចូរអ្នក​ទាំងឡាយ មកជួបជុំគ្នា ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់​ការបូជា​យ័ញ្ញ។

[៣៩១] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ពួកគហបតីទាំងនោះ មកជួបជុំ​គ្នា ដេរដាស​ដោយកូន និងប្រពន្ធ​ក្នុងទីនោះ ក្រាបបង្គំ​ទូលថា បពិត្រ​ព្រះទេវៈ សូមព្រះអង្គ​ធ្វើយើង​ខ្ញុំទាំង​អស់ ឲ្យមាន​ជុកលើ​ក្បាលវិញ ពុំនោះ​សោត សូមព្រះអង្គ​ប្រកាស​នូវយើង​ខ្ញុំថា​ជាទាសៈ។

[៣៩២] (ព្រះរាជា…) អ្នកទាំងឡាយ ចូរនាំមកនូវដំរីរបស់អញ​ឈោ្មះ​អភយង្ករៈ ១ នាឡាគិរី ១ អច្ចុគ្គតៈ ១ (ឈោ្មះ​វរុណទន្តៈ) ១ ដំរី​ទាំងឡាយ​នោះ នឹង​ជាសត្វ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់ការ​បូជាយ័ញ្ញ​យ៉ាងឆាប់។ អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរនាំមក​នូវសេះ​កែវរបស់​អញ គឺសេះ​ឈ្មោះកេសី ១ សុរាមុខៈ ១ បុណ្ណកៈ ១ វិនតកៈ ១ សេះ​ទាំងឡាយ​នោះ នឹងជា​សត្វដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់ការ​បូជាយ័ញ្ញ​យ៉ាងឆាប់។ អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរនាំយក​គោឧសភ​ទាំងនោះ​របស់អញ គឺគោ​ឧសភ​ឈ្មោះ​យូថបតិ ១ អនោជៈ ១ និសភៈ ១ គវម្បតិ ១ មក​ដល់អញ ជនទាំង​ឡាយ ចូរធ្វើកិច្ចការ​ទាំងពួង​ក្នុងទី​ចំពោះ​មុខអញ និងបូជា និងឲ្យ​ទាន​ទាំងឡាយ។ អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរតាក់តែង​គ្រឿងបូជា​គ្រប់មុខ កាលបើ​ព្រះអាទិត្យ​រះឡើង​ហើយ អញ​នឹងបូជា ​អ្នកទាំងឡាយ ចូរប្រាប់​ពួកកុមារ មានចន្ទកុមារ​ជាដើម​ថា កុមារ​ទាំងឡាយ ចូររីក​រាយអស់ ១ យប់​នេះចុះ។ អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរដំកល់​ទុកនូវ​គ្រឿង​យ័ញ្ញ​គ្រប់មុខ កាលបើ​ព្រះអាទិត្យរះ​ឡើង អញ​នឹងបូជា​ អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរប្រាប់​កុមារ​ទាំងឡាយ​ក្នុងកាល​ឥឡូវនេះ​ថា រាត្រីថ្ងៃ​នេះឯង ជារាត្រី​បំផុត។

[៣៩៣] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះរាជមាតា (ព្រះបាទឯករាជ) ទ្រង់ព្រះ​កន្សែង ទ្រង់​សេ្តចមក​អំពីវិមាន ទ្រង់មាន​ព្រះរាជ​សវនីយ៍ សួរនូវ​សេចក្តី​នោះ​នឹង​ព្រះរាជា​នោះថា នែកូន ឮថា កូនឯង​នឹងបូជា​យ័ញ្ញ ដោយ​ព្រះរាជបុត្រ​ទាំង ៤ នាក់​មែនឬ។

[៣៩៤] (ព្រះបាទឯករាជ…) កាលបើខ្ញុំសម្លាប់ចន្ទកុមារ​ហើយ បុត្ររបស់​ខ្ញុំទាំង​អស់ ក៏ខ្ញុំលះបង់​ដើម្បីបូជា​យ័ញ្ញដែរ​ លុះខ្ញុំ​បូជាដោយ​បុត្រទាំង​ឡាយហើយ ខ្ញុំនឹង​ទៅកាន់​​សុគតិសួគ៌។

[៣៩៥] (ព្រះរាជមាតា…) ម្នាលកូន អ្នកកុំជឿខណ្ឌហាលព្រាហ្មណ៍​នោះថា សុគតិ​បានដោយ​ការបូជា​បុត្រឡើយ ផ្លូវហ្នឹង ជាផ្លូវទៅ​កាន់នរក មិនមែន​ជាផ្លូវ​ទៅកាន់​ឋានសួគ៌​ទេ។ ម្នាលកូន​កោណ្ឌញ្ញគោត្រ ចូរអ្នកឲ្យ​ទានទាំង​ឡាយ (អ្នក) កុំបៀត​បៀន​សព្វ​​សត្វដែល​កើតហើយ នឹងត្រូវ​កើតឡើយ នេះជា​ផ្លូវនៃ​សុគតិ ផ្លូវ (នៃសុគតិ) មិនមែន​បាន​ដោយការ​បូជាបុត្រ​ទេ។

[៣៩៦] (ព្រះបាទឯករាជ…) ខ្ញុំនឹងសម្លាប់ចន្ទកុមារផង សុរិយកុមារ​ផង តាម​ពាក្យ​ខណ្ឌហាល​អាចារ្យ បូជាបុត្រ​ទាំងឡាយ ដែលគេ​លះបង់​បានដោយ​កម្រ​ហើយ នឹងទៅ​កាន់​សុគតិសួគ៌។

[៣៩៧] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ចំណែកខាងព្រះវសវត្តី ជាព្រះរាជ​បិតា ត្រាស់​សួរហេតុ​នោះ ចំពោះ​ព្រះបាទ​ឯករាជ ជារាជបុត្រ​កើតអំពី​ព្រះឱរា​នោះថា ម្នាល​កូន ឮថា អ្នកនឹង​បូជាយ័ញ្ញ​ដោយបុត្រ​ទាំង ៤ មែនឬ។

[៣៩៨] (ព្រះបាទឯករាជ…) កាលបើខ្ញុំសម្លាប់ចន្ទកុមារ​ (បូជា) ហើយ បុត្រ​ទាំង​ឡាយ​ទាំងអស់ ក៏ខ្ញុំលះបង់ដែរ​ ខ្ញុំ​បូជាយ័ញ្ញដោយ​បុត្រទាំង​ឡាយហើយ នឹង​ទៅកាន់​សុគតិសួគ៌។

[៣៩៩] (ព្រះរាជបិតា…) ម្នាលកូន អ្នកកុំជឿខណ្ឌហាល​ព្រាហ្ម៍ថា សុគតិ មាន​ដោយការ​បូជាបុត្រ​ឡើយ ផ្លូវហ្នឹង ជាផ្លូវ​ទៅកាន់​នរកទេ មិនមែន​ជាផ្លូវ​ទៅកាន់​ឋានសួគ៌​ទេ។ ម្នាលកូន​កោណ្ឌញ្ញគោត្រ ចូរអ្នក​ឲ្យទានទាំង​ឡាយ (អ្នក) កុំបៀត​បៀន​សព្វ​សត្វទាំងឡាយ​ដែល​កើតហើយ និងត្រូវ​កើត នេះជា​ផ្លូវនៃសុគតិ ផ្លូវ (នៃសុគតិ) មិនមែន​បាន​ដោយការ​បូជាបុត្រ​ទេ។

[៤០០] (ព្រះបាទឯករាជ…) ខ្ញុំនឹងសម្លាប់ចន្ទកុមារផង សុរិយកុមារ​ផង តាម​ពាក្យ​នៃខណ្ឌហាល​អាចារ្យ ខ្ញុំបូជា​បុត្រទាំង​ឡាយ ដែលគេ​លះបង់​បានដោយ​កម្រ ហើយ​នឹងទៅ​កើត​ក្នុងសុគតិសួគ៌។

[៤០១] (ព្រះរាជបិតា…) ម្នាលកូន កោណ្ឌញ្ញគោត្រ អ្នកចូរឲ្យទាន​ទាំងឡាយ (អ្នក) កុំបៀតបៀន​សព្វសត្វ​ដែលកើត​ហើយ និងត្រូវ​កើតទាំង​ឡាយ​ឡើយ អ្នកចូរជា​មនុស្ស​ដែលកូន​ទាំងឡាយ​ចោមរោម​ហើយ រក្សា​ដែន និង​ជនបទ​ចុះ។

[៤០២] (ចន្ទកុមារ…) បពិត្រព្រះទេវៈ ព្រះអង្គកុំសម្លាប់ទូលបង្គំ​ទាំងឡាយ​ឡើយ សូម​ព្រះអង្គ​ព្រះរាជទាន​ទូលបង្គំ​ទាំងឡាយ ឲ្យជា​ទាសៈនៃ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​ចុះ ចំណែក​ខាងទូល​បង្គំទាំង​ឡាយ សូមជា​អ្នកជាប់​ចំណង ហើយឃ្វាល​ដំរី និងសេះ។ បពិត្រ​ព្រះទេវៈ ព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ​ឡើយ សូមព្រះអង្គ​ព្រះរាជទាន​ទូល​បង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ ឲ្យជា​ទាសៈនៃ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​ចុះ ចំណែក​ខាងទូល​បង្គំ​ជាខ្ញុំទាំង​ឡាយ សូមជា​អ្នកជាប់​ចំណង​ហើយ នឹងចោល​អាចម៍ដំរី។ បពិត្រ​ព្រះទេវៈ សូមព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ​ឡើយ សូមព្រះអង្គ​ព្រះរាជទាន​ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ ឲ្យជា​ទាសៈនៃ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​ចុះ ​ចំណែក​ខាងទូល​បង្គំជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ សូមជា​អ្នកជាប់​ចំណង​ហើយ នឹង​ចោល​អាចម៍សេះ។ បពិត្រ​ព្រះទេវៈ សូម​ព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​ទូល​បង្គំជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ​ឡើយ សូមព្រះអង្គ​ព្រះរាជ​ទានទូល​បង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ ឲ្យ​ជា​ទាសៈនៃ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ចុះ ព្រះអង្គ​មានប្រាថ្នា (ដើម្បី​ព្រះរាជទាន) ដល់​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​ណា សូមទ្រង់​ព្រះរាជ​ទានទូល​បង្គំ​ជា​ខ្ញុំទាំងឡាយ ឲ្យជា​ទាសៈនៃ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​នោះចុះ ពុំនោះ​សោត នឹងសូម​ព្រះអង្គ​បំបរបង់​ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ ចេញ​ចាកដែន ក៏ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ នឹងត្រាច់​ទៅកាន់​ភិក្ខាចារ។

[៤០៣] (ព្រះបាទឯករាជ…) អ្នកទាំងឡាយ បង្កើតទុក្ខ​ដល់យើង​ខ្លាំងណាស់ អ្នក​ទាំងឡាយ យំស្រែក ព្រោះតែ​ចង់បាន​ជីវិត ឥឡូវនេះ ចូរអ្នក​ទាំងឡាយ លែងកុមារ​ទាំងឡាយ​ទៅ ការបូជា​យ័ញ្ញដោយ​កូនរបស់​អញ ល្មមលើក​លែង​ចុះ។

[៤០៤] (ខណ្ឌហាលព្រាហ្មណ៍) ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ​ក្រាបទូល​ព្រះអង្គ​តាំងពី​ដើម​មកថា ការបូជា​យ័ញ្ញនុ៎ះ ជាអំពើ​ធ្វើបានដោយ​កម្រផង មិនងាយ​នឹងធ្វើ​ឲ្យកើត​ឡើងបាន​ផង កាលបើ​គ្រឿងយ័ញ្ញ​ដែលទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ប្រុងប្រៀប​ស្រេច​ហើយ ហេតុអ្វី​ព្រះអង្គ​ធ្វើឲ្យ​ខានទៅ​វិញ។ ជនទាំង​ឡាយណា បូជា​យ័ញ្ញ​ខ្លួនឯង​ក្តី ជនទាំង​ឡាយណា ឲ្យគេ​បូជាយ័ញ្ញ​ក្តី ឬក៏ជន​ទាំងឡាយ​ណា គ្រាន់តែ​អនុមោទនា​មហាយ័ញ្ញ ដែល​អ្នកផង​កំពុង​បូជា​ប្រាកដ​ដូច្នេះ​ក្តី ជន​ទាំងឡាយ ទាំងអស់​នោះ រមែងទៅ​កាន់សុគតិ។

[៤០៥] (ចន្ទកុមារ…) ចុះព្រះអង្គឲ្យពួកព្រាហ្មណ៍ទាយសួស្តី​របស់​ទូលព្រះ​បង្គំ​ជាខ្ញុំ ពីមុនមក​ដើម្បីអ្វី បពិត្រ​ព្រះទេវៈ កាលបើ​ដូច្នេះ ព្រះអង្គ​ឲ្យគេ​សម្លាប់​ពួកទូល​បង្គំជាខ្ញុំ ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់យ័ញ្ញ​ដោយឥត​ហេតុ។ ពីដើម ​កាលដែល​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ​នៅក្មេង​នៅឡើយ (មេ្តចក៏) ព្រះអង្គ​មិនសម្លាប់ មិនឲ្យ​គេសម្លាប់​ទៅ បពិត្រ​ព្រះបិតា ឥឡូវនេះ ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ ជាកេ្មង​ពេញកម្លោះ ជាអ្នក​ឥតប្រទូស្ត ក៏ស្រាប់​តែព្រះអង្គ​ឲ្យ​គេសម្លាប់។ បពិត្រ​មហារាជ សូមព្រះអង្គ​ទតមើល ទូល​បង្គំជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ ដែលពាក់​គ្រឿងក្រោះ​ជិះដំរី ជិះសេះ​ច្បាំងហើយ និង​កំពុង​ច្បាំង មនុស្ស​ទាំងឡាយ​បែបខ្ញុំនេះ មិនមែន​ជាមនុស្ស​សម្រាប់​បូជាយ័ញ្ញ​ទេ។ ជន​ទាំងឡាយ តែង​បញ្ជូន​ពួកមនុស្ស​ដូចទូល​បង្គំ​ជាខ្ញុំ ទៅក្នុង​បច្ចន្តគ្រាម ដែល​បះបោរ​ឡើងហើយ ឬក្នុង​ដងព្រៃ បពិត្រ​ព្រះបិតា កាលបើ​ដូច្នោះ ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ មិនត្រូវ​ព្រះអង្គ​ឲ្យគេ​សម្លាប់ ក្នុងទី​មិនជា​ឱកាស ដោយ​ឥតហេតុ​ទេ។ មេសត្វស្លាប​ទាំងឡាយ​ណានីមួយ ធ្វើសម្បុក​ដោយ​ស្មៅទាំង​ឡាយហើយ​នៅ កូនទាំងឡាយ​ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់​មេសត្វស្លាប​ទាំងនោះ បពិត្រ​ព្រះទេវៈ កាលបើ​ដូច្នេះ ព្រះអង្គ​នៅតែ​ឲ្យគេ​សម្លាប់ទូល​បង្គំជា​ខ្ញុំទាំង​ឡាយ។ ព្រះអង្គ​កុំជឿ​ពាក្យខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​នោះថា ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ មិនគប្បី​សម្លាប់​អញខ្ញុំ​ដូចនេះ​ឡើយ បពិត្រ​ព្រះទេវៈ ព្រោះ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​នោះ សម្លាប់​ទូលបង្គំ​ជា​ខ្ញុំទាំងឡាយ​ហើយ គប្បី​សម្លាប់​ព្រះអង្គ​ក្នុងកាល​ជាលំដាប់។ បពិត្រ​មហារាជ ព្រះរាជា​ទាំងឡាយ តែង​ព្រះរាជទាន​ស្រុកដ៏​ប្រសើរ​ផង និគមដ៏​ប្រសើរផង ភោគៈ​ផង ដល់​ព្រាហ្មណ៍​នោះ កាលបើ​ដូច្នោះ ពួក​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ ជាអ្នក​បរិភោគ​រាល់ ៗ ដុំបាយ​ដ៏ថ្មោង តែងបាន​បរិភោគ​រាល់ៗ ត្រកូល។ បពិត្រ​មហារាជ ព្រាហ្មណ៍​នោះ ប្រាថ្នា​ដើម្បី​ប្រទូស្ត​ចំពោះជន​អ្នកឲ្យ​ទាំងនោះ ដូចជា​ព្រះអង្គ បពិត្រ​ព្រះទេវៈ ពួក​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនុ៎ះ ជា​មនុស្ស​អកតញ្ញូ​ដោយច្រើន។ បពិត្រ​ព្រះទេវៈ សូមព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំង​ឡាយ​ឡើយ សូម​ព្រះអង្គ​ព្រះរាជទាន​ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ ឲ្យជា​ទាសៈ​នៃ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​ចុះ ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ សូមជាប់​ចំណង​ហើយ នឹងឃ្វាល​ដំរី និងសេះ។ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព សូមព្រះអង្គកុំ​សម្លាប់​ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំទាំង​ឡាយឡើយ សូម​ព្រះអង្គ​​ព្រះរាជទាន​នូវទូល​បង្គំជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ ឲ្យជា​ទាសៈ​នៃ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​វិញចុះ ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ ជាប់ចំណង​ហើយ នឹងចាក់​អាចម៌​ដំរី។ បពិត្រ​ព្រះទេវៈ សូមព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ​ឡើយ សូម​ព្រះអង្គ​ព្រះរាជ​ទាន​ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ ឲ្យជា​ទាសៈនៃ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​វិញចុះ ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ សូមជាប់​ចំណងនឹង​ចាក់អាចម៌​សេះ។ បពិត្រ​ព្រះទេវៈ សូមព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​នូវទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ​ឡើយ ព្រះអង្គ​សព្វ​ព្រះរាជហ្ឫទ័យ​ចំពោះ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ណា សូម​ព្រះរាជទាន​នូវទូល​បង្គំជា​ខ្ញុំទាំងឡាយ ឲ្យជា​ទាសៈ​នៃខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​នោះវិញ​ចុះ ពុំនោះ​សោត ទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ បើព្រះអង្គ​បំបរបង់​ចេញចាក​ដែន នឹងត្រាច់​ទៅកាន់​ភិក្ខាចារ។

[៤០៦] (ព្រះបាទឯករាជ…) អ្នកទាំងឡាយ បង្កើតទុក្ខដល់យើង​ខ្លាំងណាស់ អ្នក​ទាំងឡាយ​យំស្រែក ព្រោះតែ​ចង់បាន​ជីវិត ឥឡូវនេះ ចូរអ្នក​ទាំងឡាយ​លែងកុមារ​ទាំងឡាយ​ទៅ ការបូជា​យ័ញ្ញដោយ​កូនរបស់​អញ ល្មមលើក​លែងចុះ។

[៤០៧] (ខណ្ឌហាលព្រាហ្មណ៍) ទូលបង្គំជាខ្ញុំ​ បានក្រាបទូល​​តាំងពីដើម​មកថា ការបូជា​យ័ញ្ញនុ៎ះ ជាអំពើ​ធ្វើបានដោយ​កម្រផង មិនងាយ​នឹង​ឲ្យកើត​ឡើងបាន​ផង កាលបើ​គ្រឿងយ័ញ្ញ​ដែលទូល​បង្គំជា​ខ្ញុំប្រុងប្រៀប​ស្រេច​ហើយ ហេតុអ្វីក៏​ព្រះអង្គធ្វើ​ឲ្យ​អាក់ខានទៅ​វិញ។ ជនទាំងឡាយ​ណា បូជា​យ័ញ្ញ​ខ្លួនឯងក្តី ជនទាំង​ឡាយណា ឲ្យគេ​បូជាយ័ញ្ញ​ក្តី ឬក៏ជន​ទាំងឡាយ​ណា គ្រាន់តែ​អនុមោទនា​មហាយ័ញ្ញ ដែល​អ្នកផង​កំពុង​បូជាប្រាកដ​ដូច្នេះ​ក្តី ជនទាំងអស់​ (នោះ) រមែងទៅ​កាន់សុគតិ។

[៤០៨] (ចន្ទកុមារ…) បើប្រាកដជាបុគ្គលទាំងឡាយ​បូជាយ័ញ្ញ​ដោយបុត្រ​ទាំង​ឡាយ​ហើយ ច្យុតចាក​មនុស្ស​លោកនេះ រមែង​ទៅកាន់​ទេវលោក បពិត្រ​មហារាជ ចូរ​ព្រាហ្មណ៍​បូជា​មុនចុះ សឹម​ព្រះអង្គ​បូជា​ជាខាងក្រោយ។ ឮថា បើប្រាកដ​ជាបុគ្គល​ទាំងឡាយ បូជា​យ័ញ្ញដោយ​បុត្រទាំង​ឡាយហើយ ច្យុតអំពី​មនុស្ស​លោកនេះ រមែង​ទៅកាន់​ទេវលោក ចូរ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​ហ្នឹងឯង បូជា​ដោយកូន​ទាំងឡាយ​របស់ខ្លួន​ចុះ។ បើ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​ដឹង​យ៉ាងនេះ​ហើយ ហេតុអ្វី​ក៏មិន​សម្លាប់​កូនតូច ៗ ទាំងឡាយ​ផង មិនសម្លាប់​ជនជាញាតិ​ទាំងអស់​ផង មិនសម្លាប់​ខ្លួនឯងផង។ ជនទាំង​ឡាយ​ណា បូជាយ័ញ្ញ​ដោយ​ខ្លួនក្តី ជនទាំងឡាយណា​ឲ្យគេបូជា​យ័ញ្ញក្តី ឬក៏ជន​ទាំង​ឡាយណា គ្រាន់តែ​អនុមោទនា​មហាយ័ញ្ញ​ប្រាកដ​ដូច្នេះក្តី ជនទាំង​អស់ (នោះ) រមែងទៅ​កាន់នរក។

[៤០៩] មេ្តចក៏ពួកម្ចាស់ផ្ទះ និងស្រីមេផ្ទះទាំងឡាយ ដែលជា​អ្នកចង់​បានកូន​ក្នុង​ក្រុង មិនទូល​ទាស់​ព្រះរាជាថា កុំទ្រង់​សម្លាប់​បុត្រ ដែលកើត​អំពីទ្រូង​ឡើយ។ មេ្តច​ក៏ពួក​ម្ចាស់ផ្ទះ និងស្រី​មេផ្ទះ​ទាំងឡាយ ដែលជា​អ្នកចង់​បានកូន​ក្នុងក្រុង មិនទូល​ទាស់​ព្រះរាជា​ថា កុំទ្រង់​សម្លាប់បុត្រ ដែលកើត​អំពីខ្លួន​ឡើយ។ ខ្ញុំជា​អ្នកប្រាថ្នា​ប្រយោជន៍​ចំពោះព្រះ​រាជា ប្រយោជន៍​ចំពោះអ្នក​ជនបទ​ទាំងអស់ ឥតមាន​នរណា​មួយ​ថ្នាំងថ្នាក់ចិត្ត​នឹងខ្ញុំ​ឡើយ (ហេតុអ្វីក៏) អ្នកជនបទ​មិនក្រាប​ទូលឲ្យ​ទ្រង់ជ្រាប។

[៤១០] ម្នាលនាងឃរណីទាំងឡាយ (ស្រីមេផ្ទះ) ចូរនាង​ទាំងឡាយ ទៅអង្វរ​ព្រះ​រាជបិតា​ផង ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​ផងថា សូមព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​កុមារ​ទាំងឡាយ ដូចជា​សីហៈ ជាអ្នក​មិនប្រទូស្ត ម្នាលនាង​ឃរណី​ទាំងឡាយ ចូរនាង​ទាំងឡាយ​ទៅ​និយាយ​អង្វរព្រះបិតា​ផង ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ផង​ថា សូមព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​កុមារ​ទាំងឡាយ ជាទី​អាល័យ​របស់សត្វ​លោក​ទាំងអស់។

[៤១១] បើដូច្នោះ គួរតែអញ​កើតក្នុងត្រកូលអ្នកធ្វើរថ ឬអ្នក​ចោលសម្រាម ឬកើត​ក្នុង​ត្រកូល​វេស្សៈ ទើបព្រះរាជា​នឹងមិន​សម្លាប់អញ ដើម្បី​យ័ញ្ញក្នុង​ថ្ងៃនេះ។

[៤១២] ម្នាលពួកស្រីអ្នកមានគំនិតទាំងឡាយ ចូរនាងទាំងអស់​ទៅក្រាបទៀប​បាទា​នៃខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ជាម្ចាស់​ហើយ (ប្រាប់ថា) ខ្ញុំមិនឃើញ​កំហុសសោះ។ ម្នាលពួក​ស្រីជាមេផ្ទះ​ទាំងអស់គ្នា ចូរនាង​ទាំងឡាយទៅ​ក្រាប​ទៀប​បាទា​នៃខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​ជាម្ចាស់​ហើយ (និយាយថា) បពិត្រ​លោក​ខណ្ឌហាល​ដ៏ចំរើន យើង​ទាំងឡាយ​បានប្រទូស្ត​អ្វីដល់​លោក។

[៤១៣] លំដាប់នោះ ព្រះនាងសេលា ជាព្រះរាជធីតា​គួរអាណិត បានឃើញ​ព្រះភាតា​ទាំងឡាយ ដែលគេនាំ​ខ្លួនទៅ​ហើយ ទ្រង់​ព្រះកន្សែង​ថា ឮថា​យ័ញ្ញ ព្រះរាជ​បិតា​អញ ទ្រង់ប្រាថ្នា​ឋានសួគ៌​ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ទៅហើយ។

[៤១៤] (លំដាប់នោះ) វសុលរាជកុមារបម្រះននៀល​ក្នុងទី​ចំពោះ​ព្រះភក្រ្ត​ព្រះរាជា ទ្រង់​ព្រះកនែ្សង​អង្វរថា បពិត្រ​ព្រះទេវៈ សូមព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​បិតារបស់​ទូល​បង្គំ​ជាខ្ញុំឡើយ ព្រោះទូល​បង្គំជាខ្ញុំ​នៅកេ្មង ពុំទាន់​ធំនៅ​ឡើយ។

[៤១៥] (ព្រះរាជា…) ម្នាលវសុលកុមារ នុ៎ះបិតារបស់ឯង ចូរឯង​ស្ងប់រម្ងាប់​ជាមួយ​នឹងបិតា​របស់​ឯងចុះ ឯងយំ​ស្រែកក្នុង​ព្រះរាជវាំង ឈ្មោះថា​ញ៉ាំង​ទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង ឲ្យកើត​ឡើងដល់​អញ អ្នកទាំងឡាយ ចូរលែង​ពួកកុមារ​ក្នុង​កាល​ឥឡូវនេះ​ចុះ ការបូជា​យ័ញ្ញ​ដោយកូន​របស់អញ ល្មមលើក​លែងចុះ។

[៤១៦] (ខណ្ឌហាលព្រាហ្មណ៍) ទូលបង្គំក្រាបទូល​ព្រះអង្គ​តាំងពីដើម​មកថា ការបូជា​យ័ញ្ញនេះ ជាអំពើ​ធ្វើបានដោយ​កម្រផង មិនងាយ​នឹងឲ្យ​កើតឡើង​បានផង កាលបើ​គ្រឿងយ័ញ្ញ​ដែលទូលបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ប្រុងប្រៀប​ស្រេចហើយ ហេតុអ្វីក៏ព្រះ​អង្គធ្វើឲ្យ​អាក់​ខានទៅ​វិញ។ ជន​ទាំងឡាយ​ណា ​បូជា​យ័ញ្ញដោយខ្លួន​ឯងក្តី ជនទាំង​ឡាយណា ឲ្យគេ​បូជាយ័ញ្ញ​ក្តី ឬក៏ជន​ទាំងឡាយ​ណា គ្រាន់តែ​អនុមោទនា​មហាយ័ញ្ញ ដែលអ្នក​ផង​កំពុង​បូជា ​ប្រាកដ​ដូច្នេះក្តី ជន​ទាំងអស់នោះ រមែងទៅកើតក្នុងសុគតិ។

[៤១៧] បពិត្រព្រះឯករាជ យ័ញ្ញ ទូលបង្គំជាខ្ញុំ​ចាត់ចែង​រៀបចំ​ដើម្បី​ព្រះអង្គ ដោយ​រតនៈ​ទាំងពួង​ហើយ បពិត្រ​ព្រះទេវៈ សូមព្រះអង្គ​យាង​ចេញទៅ ព្រះអង្គ​នឹងទៅ​រីករាយ​ក្នុងឋានសួគ៌។

[៤១៨] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ពួកស្រ្តីទាំង ៧០០ នុ៎ះ នៅក្មេង ៗ ដែល​ជាភរិយា​ចន្ទកុមារ រំសាយកេសា ទួញយំ​ដើរតាម​ផ្លូវទៅ។ ចំណែក​ពួកស្រ្តី​ឯទៀត ក៏ចេញទៅ​ដោយ​សេចក្តី​សោកស្តាយ រំសាយកេសា ទួញ​យំដើរ​តាមផ្លូវទៅ ដូចជា​ទេវតា (ចោម​រោមទេវបុត្រ​ដែលរៀប​ច្យុត) ក្នុងនន្ទនវន​ឱទ្យាន។

[៤១៩] ចន្ទកុមារ និងសុរិយកុមារ ទ្រទ្រង់​សំពត់ដ៏​ស្អាតដែល​កើតក្នុង​ដែនកាសី ជាអ្នក​ទ្រទ្រង់​កុណ្ឌល លាប​ស្រឡាយ​ដោយ​កំញាន និង​ខ្លឹមចន្ទន៍ ត្រូវគេ​នាំ​យកទៅ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់យ័ញ្ញ​នៃ​ព្រះបាទ​ឯករាជ។ ចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ ជាអ្នក​ទ្រទ្រង់​សំពត់​ដ៏ស្អាត ដែលកើត​ក្នុងដែន​កាសី ទ្រទ្រង់​កុណ្ឌល លាបស្រឡាប​ដោយកំញាន និង​ខ្លឹមចន្ទន៍ ធ្វើសេចក្តី​សោក​ក្នុង​ហ្ឫទ័យ​នៃមាតា ត្រូវគេ​នាំយក​ទៅ។ ចន្ទកុមារ និង​សុរិយ​កុមារ ជាអ្នក​ទ្រទ្រង់​សំពត់​ដ៏ស្អាត ដែលកើត​ក្នុងដែនកាសី ទ្រទ្រង់​កុណ្ឌល លាប​ស្រឡាប​ដោយកំញាន និង​ខ្លឹមចន្ទន៍ ធ្វើសេចក្តី​សោកក្នុង​ហ្ឫទ័យ​នៃជន ត្រូវគេនាំ​យកទៅ។ ចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ ដែលជា​អ្នក​បរិភោគ​សាច់​ដ៏មានរស ជាអ្នកដែល​ខ្មាន់ព្រះកេស​ផ្ងូតៗស្អាតហើយ ទ្រទ្រង់កុណ្ឌល លាបស្រឡាប​ដោយកំញាន និង​ខ្លឹមចន្ទន៍ ត្រូវគេ​នាំយកទៅ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់យ័ញ្ញ​នៃព្រះបាទ​ឯករាជ។ ចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ ជា​អ្នកបរិភោគនូវ​សាច់ដ៏​មានរស ជាអ្នក​ដែលខ្មាន់​ព្រះកេស​ផ្ងូតៗស្អាត​ហើយ ទ្រទ្រង់កុណ្ឌល លាបស្រឡាប​ដោយ​កំញាន និង​ខ្លឹមចន្ទន៍ ធ្វើ​សេចក្តីសោក​ក្នុង​ហ្ឫទ័យ​នៃមាតា ត្រូវគេនាំ​យកទៅ។ ចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ ជា​អ្នកបរិភោគ​សាច់ដ៏​មានរស ជាអ្នក​ដែលខ្មាន់​ព្រះកេសផ្ងូតៗស្អាត​ហើយ ទ្រទ្រង់​កុណ្ឌល លាបស្រឡាប​ដោយកំញាន និងខ្លឹម​ចន្ទន៍ ធ្វើសេចក្តី​សោក​ក្នុងហ្ឫទ័យ​នៃជន ត្រូវគេ​នាំយក​ទៅ។ កាលពី​មុន ពួកពលដំរី តែងតាម​ហែហម​នូវចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ​ណា ដែល​គង់លើ​ខ្នងដំរី​ដ៏ប្រសើរ ថ្ងៃនេះ ចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ​ទាំងពីរ​ព្រះអង្គនោះ យាង​ទៅដោយ​ព្រះបាទាទទេ។ កាលពីមុន ពួកពលសេះ តែងតាម​ហែ​នូវចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ​ណា ដែលគង់​លើខ្នងសេះ​ដ៏ប្រសើរ ថ្ងៃនេះ ចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ​ទាំងពីរ​ព្រះអង្គនោះ យាងទៅ​ដោយ​ព្រះបាទាទទេ។ កាលពីមុន ពួករថ តែងតាម​ហែ​នូវចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ​ណា ដែលគង់​ក្នុងកណ្តាល​រថដ៏​ប្រសើរ ថ្ងៃនេះ ចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ​ទាំងពីរ​ព្រះអង្គនោះ យាងទៅ​ដោយ​ព្រះបាទា​ទទេ។ កាល​ពីមុន ចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារណា សេ្តចទៅ​ដោយ​ព្រះទីនាំង​អស្សតរ ដែល​តាក់តែង​ដោយ​គ្រឿងមាស ថ្ងៃនេះ ចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ​ទាំងពីរ​ព្រះអង្គនោះ យាងទៅ​ដោយ​ព្រះបាទា​ទទេ។

[៤២០] (មហាជន…) ម្នាលបក្សី បើអ្នកចង់ស៊ីសាច់ ចូរអ្នកហើរទៅ​តាមទិស​ខាងកើត​នៃ​ក្រុងបុប្ផវតី​ចុះ ព្រោះព្រះបាទ​ឯករាជ ភាន់ស្មារតី ទ្រង់យក​ព្រះរាជបុត្រ ៤ ព្រះអង្គ បូជាយ័ញ្ញ​ក្នុងទីនុ៎ះ។ ម្នាលបក្សី បើអ្នកចង់​ស៊ីសាច់ ចូរអ្នក​ហើរទៅ​តាមទិស​ខាងកើត​នៃ​ក្រុងបុប្ផវតីចុះ ព្រោះព្រះបាទ​ឯករាជ ភាន់ស្មារតី ទ្រង់យក​ព្រះរាជកញ្ញា​ទាំង ៤ ព្រះអង្គ បូជាយ័ញ្ញ​ក្នុងទីនុ៎ះ។ ម្នាលបក្សី បើអ្នកចង់​ស៊ីសាច់ ចូរអ្នកហើរ​ទៅ​តាមទិស​ខាងកើត​នៃក្រុង​បុប្ផវតីចុះ ព្រោះ​ព្រះបាទ​ឯករាជ ភាន់ស្មារតី ទ្រង់យក​ព្រះមហេសី​ទាំង ៤ ព្រះអង្គ បូជាយ័ញ្ញ​ក្នុងទីនុ៎ះ។ ម្នាល​បក្សី បើអ្នកចង់​ស៊ីសាច់ ចូរអ្នក​ហើរទៅទិស​ខាងកើត​នៃ​ក្រុងបុប្ផវតី​ចុះ ព្រោះព្រះបាទ​ឯករាជ ភាន់​ស្មារតី ទ្រង់យក​គហបតី​ទាំង ៤ បូជា​យ័ញ្ញ​ក្នុងទីនុ៎ះ។ ម្នាលបក្សី បើអ្នកចង់​ស៊ីសាច់ ចូរអ្នក​ហើរទៅ​ទិស​ខាងកើត​ក្រុង​បុប្ផវតី​ចុះ ព្រោះព្រះបាទ​ឯករាជ ភាន់​ស្មារតី ទ្រង់យក​ដំរីទាំង ៤ បូជាយ័ញ្ញ​ក្នុងទីនុ៎ះ។ ម្នាលបក្សី បើអ្នកចង់​ស៊ីសាច់ ចូរអ្នក​ហើរទៅ​ទិស​ខាងកើតនៃ​ក្រុង​បុប្ផវតីចុះ ព្រោះព្រះបាទ​ឯករាជ ភាន់​ស្មារតី ទ្រង់យក​សេះទាំង ៤ បូជាយ័ញ្ញ​ក្នុងទីនុ៎ះ។ ម្នាលបក្សី បើអ្នកចង់​ស៊ីសាច់ ចូរអ្នក​ហើរទៅ​ទិសខាង​កើត​នៃក្រុង​បុប្ផវតីចុះ ព្រោះព្រះបាទ​ឯករាជ ភាន់ស្មារតី ទ្រង់យក​គោឧសភ ៤ បូជាយ័ញ្ញ​ក្នុងទីនុ៎ះ។ ម្នាលបក្សី បើអ្នកចង់​ស៊ីសាច់ ចូរអ្នកហើរ​ទៅទិស​ខាងកើត​នៃក្រុង​បុប្ផវតីចុះ ព្រោះព្រះបាទ​ឯករាជ ភាន់ស្មារតី ទ្រង់យក​សត្វបួនៗ គ្រប់មុខ បូជាយ័ញ្ញ​ក្នុងទីនុ៎ះ។

[៤២១] ប្រាសាទនេះ ជាវិការៈនៃមាស ដេរដាស​ដោយផ្កាកម្រង ឥឡូវនេះ ព្រះ​អយ្យបុត្រទាំង ៤ ព្រះអង្គនោះ ត្រូវគេនាំ​ចេញទៅ​សម្លាប់។ ផ្ទះកំពូលនេះ ជាវិការៈ​នៃមាស ដេរដាស​ដោយផ្កា​កម្រង ឥឡូវនេះ ព្រះអយ្យបុត្រ​ទាំង ៤ ព្រះអង្គនោះ ត្រូវគេ​នាំចេញ​ទៅសម្លាប់។ ឱទ្យាននេះ មានផ្ការីក​សព្វកាល ជាទីរីករាយ ឥឡូវនេះ ព្រះអយ្យបុត្រ​ទាំង ៤ ព្រះអង្គ​នោះ ត្រូវគេនាំ​ចេញទៅ​សម្លាប់។ ព្រៃអសោក​នេះ មាន​ផ្ការីក​សព្វកាល ជាទីរីករាយ ឥឡូវនេះ ព្រះអយ្យបុត្រ​ទាំង ៤ ព្រះអង្គ​នោះ ត្រូវគេ​នាំចេញ​ទៅសម្លាប់។ ព្រៃកណ្ណិការនេះ មានផ្ការីក​សព្វកាល ជាទីរីករាយ ឥឡូវនេះ ព្រះអយ្យបុត្រ​ទាំង ៤ ព្រះអង្គនោះ ត្រូវគេ​នាំចេញទៅ​សម្លាប់។ ព្រៃច្រនៀង​នេះ មានផ្ការីក​សព្វកាល ជាទីរីករាយ ឥឡូវនេះ ព្រះអយ្យបុត្រ​ទាំង ៤ ព្រះអង្គ​នោះ ត្រូវគេ​នាំចេញ​ទៅសម្លាប់។ ព្រៃស្វាយ​នេះ មានផ្ការីក​សព្វកាល ជាទី​រីករាយ ឥឡូវនេះ ព្រះអយ្យបុត្រ​ទាំង ៤ ព្រះអង្គ​នោះ ត្រូវគេនាំ​ចេញទៅ​សម្លាប់។ ស្រះបោក្ខរណី​នេះ ដេរដាស ពាសពេញ​ដោយផ្កា​ឈូកស ឈូក្រហម ទាំងទូក​ដែលរចនា​ដោយមាស វិចិត្រ​ដោយ​ភ្ញីវល្លិ៍ ជាទី​រីករាយចិត្ត​ដោយ​ក្រៃលែង ឥឡូវនេះ ព្រះអយ្យបុត្រ​ទាំង ៤ ព្រះអង្គនោះ ត្រូវគេ​នាំចេញ​ទៅសម្លាប់។

[៤២២] ដំរីរ័តន៍នេះ ជាដំរីឈ្មោះ​ឯរាវ័ណ មានកំឡាំង មានភ្លុក ឥឡូវនេះ ព្រះអយ្យបុត្រ​ទាំង ៤ ព្រះអង្គនោះ ត្រូវគេ​នាំចេញទៅ​សម្លាប់។ សេះរ័តន៍នេះ ជាសេះ​មានក្រចក​មួយ មានសន្ទុះ​រហ័ស ឥឡូវនេះ ព្រះអយ្យបុត្រ​ទាំង ៤ ព្រះអង្គ​នោះ ត្រូវគេ​នាំចេញ​ទៅសម្លាប់។ រថសេះនេះ មានសូរសព្ទ័​ដូចសំឡេង​នៃស្រូវ​សាលី ជារថ​ដ៏ស្អាត វិចិត្រ​ដោយ​រតនវត្ថុ ជាលំអ​របស់​ពួក​ព្រះអយ្យបុត្រ ដូចជា​ពួកទេវតា​ក្នុង​នន្ទនវ័ន ឥឡូវនេះ ព្រះអយ្យបុត្រ​ទាំង ៤ ព្រះអង្គនោះ ត្រូវគេ​នាំចេញទៅ​សម្លាប់។ ម្តេចក៏​ព្រះរាជា​ភាន់​ច្រឡំ នឹងបូជាយ័ញ្ញ​ដោយ​ព្រះរាជបុត្រ​ទាំង ៤ ព្រះអង្គ ដែលមាន​សម្បុរ​លឿង មាន​ជាតិស្មើ ជាបុគ្គល​ស្អាត (ឥតទោស) ដែលមាន​ខ្លួនលាប​ហើយ​ដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍។ ម្តេចក៏​ព្រះរាជាភាន់ច្រឡំ នឹងបូជា​យ័ញ្ញដោយ​ព្រះរាជ​កញ្ញា​ទាំង ៤ ព្រះអង្គ ដែលមាន​សម្បុរលឿង មានជាតិ​ស្មើ ជាបុគ្គល​ស្អាត ដែលមាន​ខ្លួនលាប​ហើយ​ដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍។ ម្តេចក៏​ព្រះរាជា​ភាន់ច្រឡំ នឹងបូជា​យ័ញ្ញដោយព្រះ​មហេសីទាំង ៤ ព្រះអង្គ ដែលមាន​សម្បុរ​លឿង មានជាតិស្មើ ជាបុគ្គល​ស្អាត ដែលមាន​ខ្លួនលាប​ហើយ​ដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍។​ ម្តេចក៏​ព្រះរាជាភាន់ច្រឡំ នឹងបូជា​យ័ញ្ញដោយ​គហបតីទាំង ៤ នាក់ ដែលមាន​សម្បុរលឿង មានជាតិស្មើ ជាបុគ្គល​ស្អាត ដែលមាន​ខ្លួនលាប​ដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍។ ស្រុក និងនិគម​ទាំងឡាយ សូន្យ ឥតមនុស្ស ក្លាយទៅ​ជាព្រៃធំ យ៉ាងណាមិញ កាលបើ​ចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ ត្រូវ​ព្រះរាជា​យកទៅ​បូជាយ័ញ្ញ​ហើយ ក្រុង​បុប្ផវតី ក៏នឹង (ស្ងាត់សូន្យ​ឈឹង) យ៉ាងនោះដែរ។

[២២៣] (ព្រះនាងគោតមីទេវី…) ខ្ញុំម្ចាស់នឹងឆ្កួត សាបសូន្យ​ចាកសេចក្តី​ចំរើន ប្រឡាក់​ប្រឡូស​ដោយ​អាចម៍ដី​ពុំខាន បើជន​សម្លាប់​ចន្ទកុមារ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ជីវិត​របស់ខ្ញុំ​ម្ចាស់នឹង​បែកធ្លាយ។ ខ្ញុំម្ចាស់​នឹងឆ្កួត សាប​សូន្យចាក​សេចក្តី​ចំរើន ប្រឡាក់​ប្រឡូស ដោយអាចម៍ដីពុំខាន បើជន​សម្លាប់​សុរិយកុមារ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ជីវិត​របស់ខ្ញុំ​ម្ចាស់នឹង​បែក​ធ្លាយ។

[៤២៤] ស្រ្តីទាំងឡាយនេះ គឺនាងឃដ្តិកា នាងឧបរិក្ខី នាងបោក្ខរណី និងនាង​គាយិកា ជាអ្នក​ពោលពាក្យ​ជាទី​ស្រឡាញ់​ទៅរកគ្នា​នឹងគ្នា ម្តេច​ក៏មិនរាំ​ឲ្យចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ​សប្បាយ​រីករាយ (ព្រោះស្រ្តីដទៃ) ស្មើដោយ​ស្រ្តីទាំងនោះ មិនមានទេ។

[២២៥] សេចក្តីសោកក្នុងហឫទ័យនៃអញណា ព្រោះតែ​ចន្ទកុមារ​ដែលគេ​នាំទៅ​ដើម្បី​សម្លាប់ នែខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ ម្តាយអ្នក​ឯងចូរ​ទទួល​យកសេចក្តី​សោកក្នុង​ហ្ឫទ័យ​នៃអញ​នេះទៅ​ចុះ។ សេចក្តី​សោកក្នុង​ហឫទ័យ​នៃអញ​ណា ព្រោះ​តែសុរិយ​កុមារ​ដែលគេ​នាំទៅ​ដើម្បីសម្លាប់ នែខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ ម្តាយអ្នក​ឯងចូរ​ទទួល​យក​សេចក្តី​សោកក្នុង​ហ្ឫទ័យនៃអញ​នេះ​ទៅចុះ។ សេចក្តី​សោកក្នុង​ហឫទ័យ​នៃអញ​ណា ព្រោះតែ​ចន្ទកុមារ ដែលគេ​នាំទៅ​ដើម្បីសម្លាប់ នែខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ ប្រពន្ធ​អ្នកឯង ចូរទទួល​យកសេចក្តី​សោក​ក្នុងហឫទ័យ​នៃអញ​នេះទៅចុះ។ សេចក្តី​សោកក្នុង​ហឫទ័យ​នៃអញ​ណា ព្រោះតែ​សុរិយកុមារ ដែលគេ​នាំយកទៅដើម្បី​សម្លាប់ នែខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ ប្រពន្ធរបស់​អ្នក ចូរទទួល​យកសេចក្តី​សោក​ក្នុងហឫទ័យ​នៃអញនេះ​ទៅចុះ។ អ្នកឯង​សម្លាប់​ពួកកុមារ ដែល​អង់អាច​ដូចសីហៈ ជាអ្នក​មិនប្រទូស្ត នែខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ ម្តាយអ្នក​ឯង កុំបាន​ឃើញកូន​ទាំងឡាយ​ផង ប្តីផង​ឡើយ។ អ្នកឯង​សម្លាប់ពួក​កុមារ ដែលសត្វ​លោក​ទាំងអស់ អាឡោះអាល័យ នែខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ ម្តាយ​អ្នកឯង កុំបាន​ឃើញកូន​ទាំងឡាយ​ផង ប្តីផង​ឡើយ។ អ្នកឯង​សម្លាប់ពួក​កុមារ ដែលអង់​អាចដូចសីហៈ ជាអ្នក​មិនប្រទូស្ត នែ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ ប្រពន្ធ​អ្នកឯង​កុំបាន​ឃើញកូន​ទាំងឡាយ​ផង ប្តីផង​ឡើយ។ អ្នកឯងសម្លាប់​ពួកកុមារ ដែលសត្វ​លោកទាំងអស់​អាឡោះ​អាល័យ នែខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ ប្រពន្ធ​អ្នកឯង កុំបាន​ឃើញកូន​ទាំងឡាយ​ផង ប្តីផង​ឡើយ។

[៤២៦] (ចន្ទកុមារ…) បពិត្រព្រះសម្មតិទេព ព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​ទូលព្រះបង្គំ​ទាំងឡាយ​ឡើយ សូមទ្រង់ព្រះរាជទាន​ខ្ញុំព្រះអង្គ​ទាំងឡាយ​ឲ្យជាទាសៈ​នៃ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​វិញ​ចុះ ខ្ញុំព្រះអង្គ​ទាំងឡាយ សូមឲ្យ​ជាអ្នកជាប់​ចំណង ហើយឃ្វាល​ដំរី និងសេះ។ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​ទូលព្រះបង្គំ​ទាំងឡាយ​ឡើយ សូម​ទ្រង់ព្រះរាជ​ទាន​ខ្ញុំព្រះអង្គ​ទាំងឡាយ ឲ្យជា​ទាសៈ​នៃខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​វិញចុះ ខ្ញុំព្រះអង្គ​ទាំង​ឡាយ សូមឲ្យ​ជាអ្នក​ជាប់ចំណង ហើយចោល​អាចម៍ដំរី។ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​ទូលព្រះបង្គំ​ទាំងឡាយ​ឡើយ សូម​ទ្រង់​ព្រះរាជទាន​ខ្ញុំព្រះអង្គ​ទាំងឡាយ ឲ្យជា​ទាសៈនៃ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍វិញចុះ ខ្ញុំព្រះអង្គ​ទាំងឡាយ សូមឲ្យជា​អ្នកជាប់​ចំណង ហើយ​ចោលអាចម៍​សេះ។ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​ទូលព្រះបង្គំ​ឡើយ បើព្រះអង្គ​សព្វព្រះទ័យ​ចំពោះ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ណា សូមទ្រង់​ព្រះរាជទាន​ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​​ទាំងឡាយ ឲ្យជា​ទាសៈនៃ​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍​នោះចុះ ពុំនោះ​សោត សូមព្រះអង្គ​បំបរបង់​ឲ្យចេញ​ចាកដែន​ ខ្ញុំព្រះអង្គ​នឹងត្រាច់​ទៅកាន់​ភិក្ខាចារ។ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព នារី​ពួកខ្លះ សូម្បីជា​ស្រ្តីកំសត់ នៅតែ​ចង់បានកូន ហើយបន់​ស្រន់ទេព្តា ស៊ូ​លះបង់​ចំណង់​ប្លែក នៅតែ​មិនបានកូន​ទាំងឡាយ ក៏មាន។ នារីពួកខ្លះ ធ្វើពាក្យ​ប្រកប​ដោយ​សេចក្តី​ប៉ុនប៉ងថា កូន​ទាំងឡាយ​របស់យើង ចូរកើត​បន្ទាប់ពីនោះ ចៅទាំងឡាយ​ចូរកើត​ទៀត បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព កាលបើ​ដូច្នេះ (ហេតុអ្វីក៏) ព្រះអង្គ​សម្លាប់​ទូលព្រះបង្គំ​ទាំងឡាយ ដើម្បី​បូជា​យ័ញ្ញ ដោយមិន​សមហេតុ។ ពួកស្រ្តី​តែងបានកូន​ដោយការ​បន់ស្រន់ បពិត្រ​ព្រះរាជបិតា ព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​ទូលព្រះបង្គំ​ទាំងឡាយ​ឡើយ ព្រះអង្គ​កុំបូជា​យ័ញ្ញនេះ ដោយបុត្រ​ទាំងឡាយ ដែលបាន​ដោយលំបាក​ឡើយ។ ពួកស្ត្រី​តែងបាន​កូនដោយ​ការ​បន់ស្រន់ បពិត្រ​ព្រះរាជបិតា ព្រះអង្គកុំ​សម្លាប់​ទូលព្រះបង្គំ​ទាំងឡាយ​ឡើយ សូម​ព្រះអង្គ​កុំញ៉ាំង​ទូលព្រះបង្គំ​ទាំង​ឡាយ ឲ្យព្រាត់​ប្រាសចាក​មាតា និងបុត្រ​ទាំងឡាយ ដែលបាន​ដោយ​លំបាក។

[៤២៧] បពិត្រព្រះមាតា ព្រះអង្គបានបង្កើតបុត្រ គឺចន្ទកុមារ​មក មានទុក្ខព្រួយ​ច្រើនណាស់ ព្រោះតែ​ការចិញ្ចឹម ខ្ញុំជាកូន​សូមក្រាប​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះបាទា​នៃព្រះមាតា សូមឲ្យ​ព្រះរាជ​បិតា បានទៅ​បរលោក (ដែល​បរិបូណ៌​ដោយ​សម្បត្តិ) ចុះ។ បពិត្រ​ព្រះមាតា ណ្ហើយចុះ សូម​ព្រះមាតា​ឱបកៀកខ្ញុំ ហើយ​អនុញ្ញាត​ឲ្យថ្វាយបង្គំ​ព្រះបាទា​ព្រះមាតា ឥឡូវនេះ ខ្ញុំនឹង​ទៅកាន់ទី​ព្រាត់​ប្រាស​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់យ័ញ្ញ​របស់ព្រះ​បាទ​ឯករាជ។ បពិត្រ​ព្រះមាតា ណ្ហើយចុះ សូមព្រះមាតា​ឱបកៀក​ខ្ញុំ ហើយ​អនុញ្ញាត​ឲ្យថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះបាទា​ព្រះមាតា ឥឡូវនេះ ខ្ញុំនឹង​ធ្វើសេចក្តី​សោកក្នុង​ហ្ឫទ័យ​នៃព្រះមាតា ហើយ​ទៅកាន់​ទីព្រាត់ប្រាស។ បពិត្រ​ព្រះមាតា ណ្ហើយចុះ សូម​ព្រះមាតា​ឱបកៀកខ្ញុំ ហើយ​អនុញ្ញាត​ឲ្យថ្វាយបង្គំ​ព្រះបាទា​ព្រះមាតា ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំនឹងធ្វើ​សេចក្តី​សោកក្នុង​ហ្ឫទ័យ​នៃជន ហើយទៅ​កាន់ទី​ព្រាត់ប្រាស។

[៤២៨] (ព្រះមាតា…) ម្នាលគោតមីបុត្រ ណ្ហើយចុះ បាឯងចូរបួងមោលី​ដោយ​ស្លឹកឈូក បាឯង​ចូរប្រដាប់​ផ្កាកម្រង ដែលលាយ​ដោយ​ត្របកផ្កា​ចម្បានេះ​ជាប្រក្រតី ពីដើម​របស់បា។ ហក បាឯងធ្លាប់​លាបស្រឡាប​ដោយខ្លឹម​ចន្ទន៍​ទាំងឡាយណា ហើយល្អ​រុងរឿង​ក្នុង​រាជបរិស័ទ (នេះ) ជាគ្រឿងលាប​របស់បា បាចូរលាប​ខ្លឹមចន្ទន៍ ជាទី​បំផុតចុះ។ ហក បាឯង​ស្លៀកដណ្តប់​សំពត់​ទាំងឡាយ​ណា មាន​សាច់ទន់ ៗ រមែង​ល្អរុងរឿង ក្នុង​រាជបរិស័ទ (នេះ) ជាសំពត់​មាន​សាច់ទន់ បាចូរ​ស្លៀកសំពត់​ដែលកើត​ក្នុងដែន​កាសី មានក្នុង​ទីបំផុត​ចុះ។ បាឯងល្អ​រុងរឿង​ដោយ​ហត្ថាភរណៈ​ណា ក្នុងរាជ​បរិស័ទ បាចូរ​ពាក់នូវ​ហត្ថាភរណៈ ដ៏ហើយ​ដោយ​កែវមុក្តា កែវមណី និងមាស (នោះចុះ)។

[៤២៩] (នាងចន្ទាទេវី…) ព្រះបាទឯករាជនេះ ជាអ្នករក្សាដែន ជាម្ចាស់​ផែនដី ជាអ្នក​ទទួល​មត៌ករបស់អ្នក​ជនបទ ជាឥស្សរៈ​លើលោក ទ្រង់ជាធំ តែមិនញ៉ាំង​សេចក្តីសេ្នហា​ឲ្យកើត​ក្នុងព្រះ​រាជបុត្រ​ដោយពិត។

[៤៣០] (ព្រះបាទឯករាជ…) បុត្រប្រុសទាំងឡាយ ជាទីស្រឡាញ់​របស់អញ ម្យ៉ាងទៀត នាងឯងក្តី ភរិយា​ទាំងឡាយ (ឯទៀត) ក្តី ក៏ជាទី​ស្រឡាញ់របស់​អញ ប៉ុន្តែ​អញចង់​បានឋានសួគ៌​ទេតើ បានជា​អញឲ្យ​គេសម្លាប់​ដោយ​ហេតុនោះ។

[៤៣១] (នាងចន្ទាទេវី…) បពិត្រព្រះសម្មតិទេព សូមព្រះអង្គ​សម្លាប់ខ្ញុំ​ម្ចាស់មុន កុំឲ្យ​សេចក្តី​ទុក្ខបំបែក​ហ្ឫទ័យ​ខ្ញុំម្ចាស់ឡើយ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព បុត្ររបស់​ព្រះអង្គ ជាអ្នក​មានគ្រឿង​អលង្ការ​ប្រដាប់​ហើយ ជាបុត្រល្អល្អះ ជា​សុខុមាលជាតិ។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាម្ចាស់​គេ ណ្ហើយចុះ​ សូមព្រះអង្គ​សម្លាប់ខ្ញុំ​ម្ចាស់ចុះ ខ្ញុំម្ចាស់​ជាស្រ្តីមាន​សេចក្តីសោក​ជាមួយ​គ្នានឹង​ចន្ទកុមារ សូមព្រះអង្គ​ធ្វើបុណ្យ​ឲ្យបរិបូណ៌​ចុះ យើងខ្ញុំ​ទាំងពីរនាក់ នឹង​​ត្រាច់ទៅ​ក្នុងបរលោក។

[៤៣២] (ព្រះបាទឯករាជ…) ម្នាលនាងចន្ទា​មានភ្នែកវិសេសវិសាល នាងកុំយំ​ឡើយ ជនទាំងឡាយ​ជាបង​ប្អូនខាងប្តី​របស់នាង​ជាច្រើន ជនទាំងនោះ នឹងញ៉ាំង​នាង​ឲ្យត្រេកអរ ព្រោះ​គោតមីបុត្រ ត្រូវគេ​បូជាយ័ញ្ញ​ហើយ។

[៤៣៣] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) កាលបើព្រះបាទឯករាជ ទ្រង់ត្រាស់​យ៉ាងនេះ​ហើយ នាង​ចន្ទាទេវី​ប្រហារខ្លួនឯង​ដោយបាត​ដៃទាំងឡាយ (ទ្រង់​ពិលាបថា) ការរស់នៅ​ក្នុងលោក​នេះ ល្មមប៉ុណ្ណឹង​ហើយ អញនឹង​ផឹកថ្នាំពិស​ឲ្យស្លាប់។ ព្រោះថា ជនទាំងឡាយ ជា​ញាតិមិត្រ ជាសំឡាញ់​របស់​ព្រះរាជា​នេះ មិនមាន​អ្នកណា​មួយ​ហ៊ានក្រាប​ទូលព្រះរាជា​ថា សូម​ព្រះអង្គកុំ​សម្លាប់​ព្រះរាជបុត្រ​ទាំងឡាយ ដែល​កើតអំពី​ព្រះឱរា​ដូច្នេះ​ឡើយ។ ជនទាំងឡាយ ជា​ញាតិមិត្រ ជាសំឡាញ់​របស់​ព្រះរាជា​នេះ មិនមាន​អ្នកណាមួយ​ហ៊ានក្រាប​ទូលព្រះរាជា​ថា សូមព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​ព្រះរាជបុត្រ ដែល​កើតអំពី​ព្រះអង្គ​ដូច្នេះ​ឡើយ។ បុត្ររបស់​ខ្ញុំម្ចាស់​ទាំងឡាយ​នេះ ពាក់កម្រង​ផ្កា ទ្រទ្រង់​គ្រឿង​ប្រដាប់​ជាវិការៈ​នៃមាស សូមព្រះរាជា​បូជាយ័ញ្ញ​ដោយរាជបុត្រ​ទាំងឡាយ​ចុះ ប៉ុនែ្ត​សូមព្រះអង្គ​លែង​គោតមីបុត្រ។ បពិត្រ​មហារាជ សូមព្រះអង្គ​កាប់​ខ្ញុំម្ចាស់ ១០០ កំណាត់ ហើយ​បូជាយ័ញ្ញ​គ្រប់ទាំង ៧ កន្លែងចុះ ព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​បុត្រច្បង​ដែលជា​អ្នកអង់អាច​ដូច​សីហៈ ជាអ្នក​មិនប្រទូស្ត។ បពិត្រ​មហារាជ សូម​ព្រះអង្គ​ចិញ្រ្ចាំខ្ញុំម្ចាស់ ១០០ កំណាត់ ហើយ​បូជា​យ័ញ្ញ​គ្រប់ទាំង ៧ កន្លែងចុះ ព្រះអង្គកុំ​សម្លាប់​បុត្រច្បង​ដែល​សត្វលោក​ទាំងអស់​​អាឡោះ​អាល័យ​ឡើយ។​

[៤៣៤] (ចន្ទកុមារ…) គ្រឿងអាភរណៈច្រើនយ៉ាង គឺកែវមុក្តា កែវមណី កែវពៃទូរ្យ​ដែល​ប្រសើរ និងមិន​ប្រសើរ​ យើងឲ្យ​ហើយ​ដល់នាង ក្នុងរឿងដែល​នាង​និយាយល្អ​ហើយ នេះជា​អំណោយ ទីបំផុត ចូរមាន​ដល់នាងចុះ។

[៤៣៥] (នាងចន្ទាទេវី…) កាលពីដើម ព្រះរាជបុត្រទាំងឡាយ​ណា ដែលមាន​កម្រង​ផ្ការីកសំពោង ពាក់ហើយ​លើ ក ទាំងឡាយ ថ្ងៃនេះ​ព្រះរាជបុត្រ​ទាំង​នោះ ត្រឡប់​ទៅជា​មានដាវ ដែលគេ​សំលៀងមុត នឹងធ្លាក់​លើ ក ទាំង​ឡាយ​វិញ។ ពីដើម ព្រះរាជ​បុត្រ​ទាំងឡាយ​ណា ដែលមាន​កម្រងផ្កា​ដ៏វិចិត្រ​ហើយ ពាក់លើ ក ទាំងឡាយ ថ្ងៃនេះ ព្រះរាជបុត្រ​ទាំងនោះ ត្រឡប់​ទៅជា​មានដាវ ដែលគេ​សំលៀងមុត នឹងធ្លាក់​លើ ក ទាំងឡាយ​វិញ។ មិនយូរ​ប៉ុន្មានទេ មុខតែដាវ​នឹងធ្លាក់លើ ក នៃរាជបុត្រ​ទាំងឡាយ​ពុំខាន ហ្ឫទ័យ​របស់ខ្ញុំ​ម្ចាស់ ខានបែក​ធ្លាយឯណា​បាន ព្រោះចំណង​យ៉ាងមាំ មានដល់​ខ្ញុំម្ចាស់​ហើយ។ ម្នាលចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ អ្នកទាំងឡាយ ជាអ្នក​ទ្រទ្រង់​សំពត់​សាច់ល្អ ដែល​កើតក្នុង​ដែនកាសី ទ្រទ្រង់​កុណ្ឌល លាប​ស្រឡាប​ដោយ​កំញាន និង​ខ្លឹមចន្ទន៍ ចូរចេញ​ទៅ ដើម្បី​យ័ញ្ញនៃ​ព្រះបាទ​ឯករាជ​ចុះ។ ម្នាលចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ អ្នក​ទាំងឡាយ ជាអ្នក​ទ្រទ្រង់​សំពត់​មានសាច់​ល្អ ដែលកើត​ក្នុងដែន​កាសី ទ្រទ្រង់​កុណ្ឌល លាប​ស្រឡាប​ដោយកំញាន និង​ខ្លឹមចន្ទន៍ ធ្វើសេចក្តី​សោកក្នុង​ហ្ឫទ័យ​នៃមាតា ចូរចេញ​ទៅចុះ។ ម្នាលចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ អ្នក​ទាំងឡាយ ជាអ្នក​ទ្រទ្រង់​សំពត់​មានសាច់​ល្អ ដែលកើត​ក្នុងដែន​កាសី ទ្រទ្រង់​កុណ្ឌល លាបស្រឡាប​ដោយកំញាន និង​ខ្លឹមចន្ទន៍ ធ្វើសេចក្តី​សោក​ក្នុងហ្ឫទ័យ​នៃជន ចូរចេញ​ទៅចុះ។ ម្នាលចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ អ្នក​ទាំងឡាយ ជាអ្នក​បរិភោគ​ភោជន​ដែលលាយ​ដោយសាច់​មានរស ជាអ្នកដែលពួក​អ្នក​ផ្ងូតៗល្អ​ហើយ ទ្រទ្រង់​កុណ្ឌល លាបស្រឡាប​ដោយកំញាន និងខ្លឹម​ចន្ទន៍ ចូរចេញ​ទៅដើម្បី​យ័ញ្ញរបស់​ព្រះបាទ​ឯករាជចុះ។ ម្នាល​ចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ អ្នកទាំងឡាយ ជាអ្នក​បរិភោគ​ភោជន​ដែលលាយដោយ​សាច់មានរស ជាអ្នក​ដែលពួកអ្នកផ្ងូត ៗ ល្អ​ហើយ ទ្រទ្រង់​កុណ្ឌល លាប​ស្រឡាប​ដោយកំញាន និង​ខ្លឹមចន្ទន៍ ធ្វើសេចក្តី​សោកក្នុង​ហ្ឫទ័យ​នៃមាតា ចូរសេ្តច​ចេញ​ទៅចុះ។ ម្នាលចន្ទកុមារ និងសុរិយកុមារ អ្នកទាំង​ឡាយ ជាអ្នក​បរិភោគ​ភោជន​ដែលលាយ​ដោយសាច់​មានរស ជាអ្នកដែល​ពួកអ្នកផ្ងូត ៗ ល្អ​ហើយ ទ្រទ្រង់​កុណ្ឌល លាបស្រឡាប​ដោយកំញាន និង​ខ្លឹមចន្ទន៍ ធ្វើសេចក្តី​សោកក្នុង​ហ្ឫទ័យ​នៃជន ចូរចេញ​ទៅចុះ។

[៤៣៦] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) កាលបើគ្រឿងប្រដាប់បូជាយ័ញ្ញ​គ្រប់យ៉ាង ដែលគេ​ចាត់ចែង​ហើយ កាលបើ​ចន្ទកុមារ និង​សុរិយកុមារ​អង្គុយ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់​យ័ញ្ញ ហើយនាង​បញ្ចាលរាជធីតា លើកកំបង់​អញ្ជលី ដើរចូល​ទៅត្រង់​ចនោ្លះ​ពួកបរិស័ទ​ទាំង​ពួង (ប្រកាសថា) ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍ ជាមនុស្ស​យល់ខុស ធ្វើបាបកម្ម ដោយ​ពាក្យ​សច្ចៈ​ណា ខ្ញុំម្ចាស់​ព្រមព្រៀង​ជាមួយ​នឹង​ព្រះស្វាមី តាមពាក្យ​សច្ចៈនុ៎ះ។ ពួក​អមនុស្ស ពួកទេវតា និង​ពួកសត្វ​កើតហើយ និងសត្វ​ដែលត្រូវ​កើត មានក្នុង​ទីនេះ ចូរធ្វើ​នូវសេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ​ចំពោះខ្ញុំ ខ្ញុំសូម​ព្រមព្រៀង (ជាមួយ) នឹង​ព្រះស្វាមី​ហើយ។ ពួកទេវតា ពួកសត្វ​កើតហើយ និង​សត្វដែល​ត្រូវកើត​ទាំងអស់ ដែលមក​ក្នុងទីនេះ សូមអ្នក​ទាំងឡាយ រក្សាខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​អនាថា ដែលស្វែង​រកទីពឹង ខ្ញុំសូម​អង្វរ​ព្រះស្វាមី ដែល​ពួកបច្ចាមិត្រ​ផ្ចាញ់​មិនបាន ចំពោះ​លោក​ទាំងឡាយ។

[៤៣៧] អមនុស្ស (សក្កទេវរាជ) ឮពាក្យនោះហើយ ក៏គ្រវីដម្បងដែក បំភ័យ​ព្រះ​រាជានោះ ហើយ​និយាយ​នឹងព្រះរាជា​ដូច្នេះថា ម្នាលសេ្តច​កាឡកណ្ណី ព្រះអង្គ​ចូរដឹងចុះ កុំឲ្យ​ខ្ញុំសំពង​ក្បាលព្រះអង្គ​ឡើយ ព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់​បុត្រច្បង ជាអ្នក​អង់អាច​ដូចសីហៈ ជាអ្នក​មិន​ប្រទូស្ត។ ម្នាលសេ្តច​កាឡកណ្ណី ព្រះអង្គ​ធា្លប់ឃើញ​អ្នកណា ដែលសម្លាប់​បុត្រភរិយា និងសេដ្ឋី គហបតី ជាអ្នក​មិនប្រទូស្ត ព្រោះប្រាថ្នា​ឋានសួគ៌។

[៤៣៨] ខណ្ឌហាលព្រាហ្មណ៍ បានឮពាក្យ​នោះ ទាំងព្រះរាជា​ក៏ឃើញ​សក្កទេវរាជ​ដែល​ព្រះអង្គ​មិនធ្លាប់​ឃើញនេះ ទើបឲ្យ​ស្រាយចំណង​ពីជន​ទាំងពួង ឲ្យ​ដូចជា​មិនមាន​សេចក្តី​បៀតបៀន។ កាលបើ​ពួកជន​ទាំងអស់ រួចពី​ចំណង​ហើយ ក្នុងកាល​នោះ ពួកជន​ដែលមក​ប្រជុំក្នុង​កន្លែងនោះ ក៏នាំ​គ្នាគប់​មួយដុំដី ៗ ម្នាក់ នេះជា​ការសម្លាប់​ខណ្ឌហាល​ព្រាហ្មណ៍។

[៤៣៩] ពួកជនទាំងពួង ធ្វើបាបកម្មហើយ ទៅកាន់នរក​យ៉ាងណា ពួកជនមិន​ធ្វើ​បាបកម្ម ហើយ​ទៅអំពី​លោកនេះ​ទៅ គប្បីបាន​នូវសុគតិ យ៉ាងនោះ​ឯង។

[៤៤០] កាលបើពួកជនទាំងអស់ រួចពីចំណង​ហើយ ក្នុងកាល​នោះ ពួករាជបុរស​មកចួបជុំ​គ្នាក្នុងទីនោះ ក៏ប្រជុំ​គ្នា​អភិសេក​ចន្ទកុមារ។ កាលបើ​ពួកជន​ទាំងអស់ រួចពី​ចំណង​ហើយ ក្នុងកាល​នោះ ពួករាជកញ្ញា​ដែលមកចួប​ជុំគ្នា ក្នុងទីនោះ ក៏ប្រជុំគ្នា អភិសេក​ចន្ទកុមារ។ កាលបើ​ពួកជន​ទាំងអស់ រួចពី​ចំណង​ហើយ ក្នុងកាលនោះ ពួកទេវបុរស​ដែលមក​ចួបជុំគ្នាក្នុង​ទីនោះ ក៏ប្រជុំគ្នា​អភិសេក​ចន្ទកុមារ។ កាលបើ​ពួកជន​ទាំងអស់ រួចពី​ចំណង​ហើយ ក្នុងកាលនោះ ពួកទេវកញ្ញា​ដែលមក​ចួបជុំគ្នា ក្នុងទីនោះ ក៏ប្រជុំ​គ្នាអភិសេក​នូវចន្ទកុមារ។ កាលបើ​ពួកជន​ទាំងអស់ រួចពី​ចំណង​ហើយ ក្នុងកាលនោះ ពួក​រាជបរិស័ទ​ដែលមក​ចួបជុំគ្នា​ក្នុងទីនោះ ក៏ប្រជុំ​គ្នាលើកទង់​សំពត់។ កាល​បើពួកជន​ទាំងអស់ រួចពី​ចំណង​ហើយ ក្នុងកាលនោះ ពួករាជកញ្ញា​ដែលមកចួប​ជុំគ្នា​ក្នុងទីនោះ ក៏ប្រជុំ​គ្នាលើក​ទង់សំពត់។ កាលបើ​ពួកជន​ទាំងអស់ រួចពី​ចំណង​ហើយ ក្នុងកាលនោះ ពួកទេវបុរស​ដែលមក​ចួបជុំគ្នា​ក្នុងទីនោះ ក៏ប្រជុំគ្នា​លើកទង់​សំពត់។ កាលបើ​ពួកជន​ទាំងអស់ រួចពី​ចំណង​ហើយ ក្នុងកាលនោះ ពួកទេវកញ្ញា​ដែលមកចួបជុំ​គ្នា​ក្នុងទីនោះ ក៏ប្រជុំគ្នា​លើកទង់សំពត់។ កាលបើ​ពួកជន​ទាំងអស់ រួចពី​ចំណងហើយ ពួកជន​ជាច្រើន​ត្រេកអរ​រីករាយ ប៉ាវគង​ ទូង​អានន្ទភេរី ក្នុងកាល​ដែល​ចន្ទកុមារ​ចូលទៅ​ក្នុងនគរ ពួកជន​បានប្រកាស​ការរួច​ចាកចំណង (របស់​ពួកសត្វ )។