km:tipitaka:sut:an:03:sut.an.03.059

តិកណ្ណសូត្រ ទី៨

សង្ខេប

(បន្ថែមការពិពណ៌នាអំពីសូត្រនៅទីនេះ)

an 03.059 បាលី cs-km: sut.an.03.059 អដ្ឋកថា: sut.an.03.059_att PTS: ?

តិកណ្ណសូត្រ ទី៨

?

បកប្រែពីភាសាបាលីដោយ

ព្រះសង្ឃនៅប្រទេសកម្ពុជា ប្រតិចារិកពី sangham.net ជាសេចក្តីព្រាងច្បាប់ការបោះពុម្ពផ្សាយ

ការបកប្រែជំនួស: មិនទាន់មាននៅឡើយទេ

អានដោយ (គ្មានការថតសំលេង៖ ចង់ចែករំលែកមួយទេ?)

(៨. តិកណ្ណសុត្តំ)

[៦០] គ្រានោះ​ឯង តិកណ្ណព្រាហ្មណ៍ ចូល​ទៅ​គាល់​ព្រះ​ដ៏​មានព្រះ​ភាគ លុះ​ចូល​ទៅដល់​ហើយ ក៏​ពោល​សេចក្ដី​រីករាយ​ ជាមួយ​នឹង​ព្រះ​ដ៏មាន​ព្រះ​ភាគ លុះបញ្ចប់​ពាក្យ​គួរ​រីករាយ​ និង​ពាក្យ​គួរ​រឭក​ហើយ ក៏​អង្គុយក្នុង​ទី​សម​គួរ​។ លុះ​តិកណ្ណ​ព្រាហ្មណ៍ ​អង្គុយ​ក្នុង​ទី​សម​គួរ​ហើយ ក៏​និយាយសរសើរ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំង​ឡាយ អ្នក​បាន​វិជ្ជា​៣ ចំពោះ​ព្រះ​ភក្រ្ត​ព្រះ​ដ៏មានព្រះ​ភាគ​ថា ពួក​ព្រាហ្មណ៍​ បាន​វិជ្ជា​៣​យ៉ាង​នេះ ពួក​ព្រាហ្មណ៍​បានវិជ្ជា​៣ ដូច្នេះ។ ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ ចុះពួក​ព្រាហ្មណ៍ បញ្ញត្តព្រាហ្មណ៍​អ្នក​បាន​វិជ្ជា​៣​ដោយ​ប្រការ​យ៉ាង​ណា។ បពិត្រ​ព្រះ​គោតម​ដ៏​ចំរើន ព្រាហ្មណ៍​ក្នុង​លោក​នេះ ជាឧភតោសុជាត (មាន​ជាតិ​ល្អ​ទាំង​ពីរខាង​) គឺ​អំពី​មាតា​​ផង អំពី​បិតាផង កើត​អំពី​ផ្ទៃ​ ដ៏បរិសុទ្ធ​ស្អាត ដែល​បុគ្គល​មិន​រង្កៀស មិន​តិះ​ដៀល ​ដោយ​ពោល​អំពី​ជាតិបាន​ ដរាប​អំពី​ជួរ​ជីតា​ គំរប់​ ៧ ជាអ្នក​រាយ​មន្ត ចេះ​ចាំ​មន្ត ជា​អ្នក​ដល់​ត្រើយ នៃ​ត្រៃ​វេទ ព្រម​ទាំង​គម្ពីរ​និឃណ្ឌុ​ និង​កេដុភៈ ​ព្រម​ទាំង​អក្ខរប្បភេទ គឺ​សិក្ខា និង​និរុត្តិ មាន​គម្ពីរឥតិ​ហាសៈ ​ជាគំរប់​៥ ជា​អ្នក​ចេះ​បទ​ និង​វេយ្យាករណ៍ ជា​អ្នក​មិន​ឱនថយ​ គឺ​ស្ទាត់​ជំនាញ ក្នុ​ង​លោកាយត​សាស្រ្ត​ និង​មហាបុរិសលក្ខណ​សាស្រ្ត។ បពិត្រ​ព្រះ​គោតម​ដ៏​ចំរើន ពួក​ព្រាហ្មណ៍ បញ្ញត្តព្រាហ្មណ៍​ អ្នក​បាន​វិជ្ជា​៣ ​យ៉ាង​នេះ​ឯង។ ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ ពួកព្រាហ្មណ៍​ បញ្ញត្ត​ព្រាហ្មណ៍​ អ្នក​បាន​វិជ្ជា​៣ ​ដោយ​ឡែក ឯ​វិជ្ជា​៣​ ក្នុងវិន័យ​របស់​អរិយៈ​ ដោយ​ឡែក​។ បពិត្រ​ព្រះ​គោតម​ដ៏​ចំរើន​ ចុះវិជ្ជា​៣ ក្នុងវិន័យ​របស់​អរិយៈ តើដូច​ម្ដេច វិជ្ជា​៣ ក្នុង​វិន័យ​របស់​អរិយៈ យ៉ាង​ណា សូម​ព្រះ​គោតម​ដ៏​ចំរើន មេត្តា​សំដែង​ធម៌​យ៉ាង​នោះ​ ដល់​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ។ ម្នាលព្រាហ្មណ៍ បើដូច្នោះ អ្នក​ចូរ​ប្រុង​ស្ដាប់ ប្រុង​ធ្វើ​ទុក​ក្នុង​ចិត្ត ​ដោយ​ប្រពៃ​ចុះ តថាគត​នឹង​សំដែង។ តិកណ្ណ​ព្រាហ្មណ៍ ទទួល​ស្ដាប់ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះភាគ​ថា ព្រះ​ករុណា ព្រះ​អង្គ។ ព្រះដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ បាន​ត្រាស់​ដូច្នេះថា ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ភិក្ខុ​ក្នុង​សាសនានេះ ស្ងាត់​ចាក​កាម​ទាំង​ឡាយ ស្ងាត់​ចាកអកុសល​ធម៌​ទាំង​ឡាយ ចូល​កាន់​បឋម​ជ្ឈាន ប្រកប​ដោយ​វិត្តកៈ​ និង​វិចារៈ មាន​បី​តិ​ និង​សុខ​ កើត​អំពី​វិវេក សម្រេច​សម្រាន្ត​នៅ ព្រោះ​ស្ងប់​វិតក្កៈ វិចារៈ​ ក៏​ចូល​ដល់​ទុតិយ​ជ្ឈាន​ ជា​ធម្ម​ជាត​កើត​មាន​ក្នុង​សន្តាន​នៃ​ខ្លួន ប្រកបដោយ​សេចក្ដី​ជ្រះ​ថ្លា មាន​សភាព​ជា​ចិត្តខ្ពស់​ឯក មិន​មាន​វិតក្កៈ វិចារៈ មាន​តែ​បី​តិ ​និង​សុខ​ កើត​អំពី​សមា​ធិ សម្រេច​សម្រាន្ត​នៅ ព្រោះ​ប្រាសចាកបី​តិ​ផង ជា​អ្នក​ព្រងើយ​កន្ដើយ មាន​សតិ​សម្បជញ្ញៈផង ទទួល​សុខដោយ​នាម​កាយ​ផង ព្រះ​អរិយៈ​ទាំង​ឡាយ តែង​សរសើរ​បុគ្គល ​ដែលបាន​តតិយជ្ឈាន​នោះ​ថា ​ប្រកប​ដោយ​ឧបេក្ខា​ មាន​ស្មារតី មាន​កិរិយានៅ​ជាសុខ ​ដូច្នេះ ព្រោះ​តតិយ​ជ្ឈានណា ក៏​ចូល​កាន់​តតិយ​ជ្ឈាន​នោះ​ សម្រេចសម្រាន្ត​នៅ ព្រោះ​លះ​បង់​សុខ​ផង លះ​បង់​ទុក្ខ​ផង អស់​សោមនស្ស ទោមនស្ស ក្នុង​កាល​មុន​ផង ក៏​ចូល​កាន់​ចតុត្ថ​ជ្ឈាន មាន​អារម្មណ៍​មិនជាទុក្ខ មិន​ជាសុខ មានសតិ​ ដ៏​បរិសុទ្ធ​ដោយ​ឧបេក្ខា​ សម្រេច​សម្រាន្ត​នៅ។ កាល​បើ​ចិត្ត តាំង​ខ្ជាប់​ខ្ជួន បរិសុទ្ធ​ស្អាត មិន​មា​ន​កិលេស ​ប្រាស​ចាកឧបក្កិលេស ​ជាចិត្ត​ទន់ គួរ​ដល់​ភាវនាកម្ម ជាចិត្ត​មិន​ញាប់​ញ័រ​យ៉ាង​នេះហើយ ភិក្ខុ​នោះ ​ក៏​បង្អោន​ចិត្ត​ទៅ ​ដើម្បី​បុព្វេ​និវា​សានុ​ស្ស​តិញ្ញាណ​ភិក្ខុ​នោះ រឭក​ឃើញ​នូវ​ខន្ធ ​ដែល​សត្វ​អាស្រ័យ​នៅ ​ក្នុង​កាល​មុន ​ជាច្រើន​ប្រការ គឺរឭក​បាន​១​ជាតិ​ខ្លះ ​២​ជាតិ​ខ្លះ ​៣​ជាតិ​ខ្លះ ៤​ជាតិ​ខ្លះ ៥​ជាតិ​ខ្លះ​ ១០​ជាតិខ្លះ ២០​ជាតិ​ខ្លះ ៣០​ជាតិ​ខ្លះ ៤០​ជាតិខ្លះ ៥០​ជាតិ​ខ្លះ ១០០ជាតិខ្លះ ១០០០ជាតិ​ខ្លះ ១០០.០០០ជាតិ​ខ្លះ រឭក​អស់​សំវដ្ដ​កប្ប​ជាច្រើន វិវដ្ដកប្បជាច្រើន សំវដ្ដវិវដ្ដ​កប្បជា​ច្រើនក៏​បាន ​ថា អាត្មាអញ​ បាន​កើតក្នុង​ភពឯណោះ មាន​ឈ្មោះ​យ៉ាង​នេះ មាន​គោត្រ​យ៉ាងនេះ មាន​សម្បុរ​យ៉ាងនេះ មាន​អាហារ​យ៉ាង​នេះ បាន​ទទួល​សុខ ​និង​ទុក្ខយ៉ាង​នេះ មាន​កំណត់អាយុ​ត្រឹម​ប៉ុណ្ណេះ លុះ​អាត្មា​អញ​នោះ ច្យុ​ត​ចាកអត្ត​ភាព​នោះ​ហើយ ក៏​បាន​ទៅកើត​ ក្នុង​ភព​ឯណោះ ដែល​កើត​ក្នុង​ភព​នោះ មាន​ឈ្មោះ​យ៉ាងនេះ មាន​គោត្រ​យ៉ាង​នេះ មាន​សម្បុរ​យ៉ាង​នេះ មាន​អាហារ​យ៉ាង​នេះ បាន​ទទួល​សុខ​ និង​ទុក្ខ​យ៉ាង​នេះ មាន​កំណត់​អាយុ​ត្រឹម​ប៉ុណ្ណេះ អាត្មាអញ​នោះ លុះ​ច្យុត​ចាក​អត្ត​ភាព​នោះ​ហើយ ក៏​បាន​មក​កើត​ក្នុង​ភពនេះ ភិក្ខុ​នោះ ​រឭក​បាន​នូវ​ខន្ធ​ ដែលខ្លួន​នៅ ក្នុង​កាល​មុន​ ជា​ច្រើន​ប្រការ ​ព្រម​ទាំង​អាការៈ គឺ​សម្បុរ​ និង​អាហារ ​ជាដើម ព្រម​ទាំង​ឧទ្ទេស គឺ​ឈ្មោះ និង​គោត្រ​ ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ។ នេះ​ជា​វិជ្ជា​ទី​១ ដែល​ភិក្ខុ​នោះ​បានសម្រេច​ហើយ អវិជ្ជាក៏​បាត់​ទៅ វិជ្ជា​ក៏​កើត​ឡើង ងងឹត​បាត់​ទៅ ពន្លឺក៏កើត​ឡើង ​(​ជា​ផល) សម​គួរ​ដល់​ភិក្ខុ​មិន​មាន​សេចក្ដី​ប្រមាទ មាន​សេចក្ដីព្យាយាម ជាគ្រឿង​ដុត​កំដៅ​កិលេស មាន​ចិត្ត​បញ្ជូន​ទៅ​រក​ព្រះ​និព្វាន។ កាល​បើ​ចិត្តតាំង​ខ្ជាប់​ខ្ជួន បរិសុទ្ធ​ស្អាត មិន​មាន​កិលេស ប្រាស​ចាកឧបក្កិលេស ជាចិត្ត​ទន់ គួរ​ដល់​ភាវនាកម្ម ជាចិត្ត​មិន​ញាប់​ញ័រ ​យ៉ាងនេះ​ហើយ ភិក្ខុ​នោះ ​ក៏​បង្អោន​ចិត្ត​ទៅ ដើម្បីសត្តានំ ចុតូប​បាតញ្ញាណ ភិក្ខុ​នោះ មាន​ចក្ខុ​ដូច​ជាទិព្វ ដ៏​បរិសុទ្ធ កន្លង​ចក្ខុ​ជា​របស់​មនុស្ស​ធម្មតា រមែង​ឃើញ​ពួក​សត្វ ​ដែល​កំពុង​ច្យុត ដែល​កំពុង​កើត ដឹង​ច្បាស់​នូវ​ពួកសត្វ​ថោក​ទាប ឧត្តម មាន​សម្បុរ​ល្អ មាន​សម្បុរ​អាក្រក់ មាន​គតិ​ល្អ មានគតិ​អាក្រក់ ដែល​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ ​តាម​កម្ម​របស់​ខ្លួន​ថា ​អើហ្ន៎ ពួក​សត្វ​នេះ ប្រកប​ដោយ​កាយ​ទុច្ច​រិត ​ប្រកប​ដោយ​វចី​ទុច្ចរិត ប្រកប​ដោយ​មនោទុច្ចរិត ជា​អ្នក​តិះ​ដៀល​ព្រះ​អរិយៈ​ទាំង​ឡាយ ជា​មិច្ឆា​ទិដ្ឋិ ប្រកាន់​អំពើ​មិច្ឆាទិដ្ឋិ សត្វ​ទាំងនោះ ​លុះ​បែក​ធ្លាយ​រាង​កាយ ស្លាប់​ទៅ​ ក៏​ទៅ​កើត​ក្នុង​អបាយ ទុគ្គតិ វិនិបាត នរក អើហ្ន៎ ឯ​ពួក​សត្វ​ទាំង​អម្បាល​នេះ ​បាន​ប្រកប​ដោយ​កាយ​សុចរិត ប្រកប​ដោយ​វចី​សុចរិត ប្រកប​ដោយ​មនោសុចរិត មិន​តិះ​ដៀលព្រះ​អរិយៈ​ទាំង​ឡាយ ជា​សម្មា​ទិដ្ឋិ​ ប្រកាន់​អំពី​ជា​សម្មា​ទិដ្ឋិ សត្វ​ទាំង​នោះ ​លុះ​​បែក​ធ្លាយ​រាង​កាយ​ ស្លាប់​ទៅ ក៏​ទៅ​កើត​ក្នុង​សុ​គតិ សួគ៌ ទេវលោក ភិក្ខុ​នោះ មាន​ចក្ខុ​ដូចជា​ទិព្វ ដ៏​បរិសុទ្ធ កន្លង​ចក្ខុ​របស់​មនុស្ស​ធម្មតា រមែង​ឃើញ​ពួក​សត្វ ដែល​ច្យុត ដែល​កើត ក៏ដឹង​ច្បាស់ ​នូវ​ពួក​សត្វថោក​ទាប ​ឧត្ដម ​មាន​សម្បុរ​ល្អ សម្បុរ​អាក្រក់ មាន​គតិ​ល្អ ​គតិ​អាក្រក់ ​ដែលប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ តាម​កម្ម​របស់​ខ្លួន​ ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ។ នេះ​ជាវិជ្ជា​ទី២ ដែលភិក្ខុ​នោះ ​បាន​សម្រេច​ហើយ អវិជ្ជា​បាត់​ទៅ​ វិជ្ជា​ក៏​កើត​ឡើង ងងឹត​បាត់​ទៅ ពន្លឺ​ក៏​កើត​ឡើង (​ជាផល)​ សម​គួរ​ដល់​ភិក្ខុ​អ្នក​មិន​ប្រមាទ មាន​ព្យាយាម ជា​គ្រឿង​ដុត​កំដៅ​កិលេស មាន​ចិត្ត​បញ្ជូន​ទៅ​រក​ព្រះ​និព្វាន។ កាល​បើចិត្ត តាំង​ខ្ជាប់​ខ្ជួន​ បរិសុទ្ធ ​ផូរ​ផង់ មិន​មាន​កិលេស ប្រាសចាក​ឧបក្កិលេស មាន​សភាព​ជាចិត្ត​ទន់ គួរ​ដល់ភាវនាកម្ម ជា​ចិត្ត​មិន​ញាប់​ញ័រ​ យ៉ាង​នេះហើយ ភិក្ខុនោះ ​ក៏​បង្អោន​ចិត្ត​ទៅ ដើម្បី​អាសវក្ខ​យញ្ញាណ ភិក្ខុ​នោះ ដឹង​ច្បាស់​តាម​ពិត​ថា នេះ​ជា​ទុក្ខ ដឹង​ច្បាស់​តាម​ពិត​ថា នេះ​ជា​ហេតុ​នាំ​ឲ្យកើត​ទុក្ខ ដឹង​ច្បាស់​តាម​ពិតថា នេះ​ជា​សេចក្ដី​រលត់​ទុក្ខ ដឹង​ច្បាស់​តាមពិត​ថា នេះ​ជា​បដិបទា​ នាំ​ឲ្យ​បាន​ដល់​នូវ​សេចក្ដី​រលត់​ទុក្ខ ដឹង​ច្បាស់​តាមពិតថា ​នេះ​ជា​អាសវៈ​ទាំង​ឡាយ ដឹង​ច្បាស់​តាម​ពិត​ថា នេះ​ជា​ហេតុនាំឲ្យ​កើត​អាសវៈ ដឹង​ច្បាស់​តាម​ពិត​ថា នេះ​ជា​សេចក្ដី​រលត់​អាសវៈ ដឹងច្បាស់​តាម​ពិត​ថា នេះ​ជាបដិបទា​ នាំ​ឲ្យ​ដល់​នូវ​សេចក្ដី​រលត់​អាសវៈ។ កាល​ភិក្ខុ​នោះ​ ដឹង​​យ៉ាង​នេះ ​ឃើញ​យ៉ាង​នេះ ចិត្ត​ក៏​ផុត​ស្រឡះ ចាក​កាមា​សវៈផង ចិត្ត​ក៏​ផុត​ស្រឡះ​ ចាក​ភវាសវៈផង ចិត្ត​ក៏​ផុត​ស្រឡះ ចាក​អវិជ្ជា​សវៈផង កាល​បើ​ចិត្ត​ផុត​ស្រឡះ​ហើយ ញាណ​ក៏​កើត​ឡើង​ថា ចិត្ត​ផុត​ស្រឡះ​ហើយ ដឹង​ច្បាស់​ថា ជាតិ​អស់​ហើយ ព្រហ្ម​ចរិយៈ​ អាត្មា​អញ បានប្រព្រឹត្តស្រេចហើយ ​សោឡ​សកិច្ច​ អាត្មា​អញ ​បាន​ធ្វើ​ស្រេច​ហើយ មគ្គ​ភាវ​នា​កិច្ចដទៃ ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ ដើម្បី​សោឡ​សកិច្ច​នេះ​ទៀត ​មិន​មាន​ឡើយ។ នេះជាវិជ្ជា​ទី​៣ ដែល​ភិក្ខុ​នោះ បាន​សម្រេច​ហើយ អវិជ្ជាបាត់​ទៅ វិជ្ជាក៏​កើត​ឡើង ងងឹត​បាត់ទៅ ពន្លឺ​ក៏កើត​ឡើង (​ជា​ផល) សម​គួរ​ដល់​ភិក្ខុអ្នក​មិន​ប្រមាទ មា​ន​ព្យាយាម ​ជា​គ្រឿង​ដុត​កំដៅ​កិលេស មាន​ចិត្ត​បញ្ជូនទៅ​រក​ព្រះ​និព្វាន។

ចិត្ត​របស់​បុគ្គល​ណា មាន​សីល​មិន​ខ្ពស់​ទាប មាន​ប្រាជ្ញាចាស់​ក្លា អ្នក​ដុត​កំដៅ​កិលេស ជា​ចិត្ត​ដ៏​ស្ទាត់ ​មាន​អារម្មណ៍តែ​មួយ​ តាំង​ខ្ជាប់​ខ្ជួន (​ដោយ​អារម្មណ៍) ពួក​អ្នក​ប្រាជ្ញ ហៅ​បុគ្គល​នោះ ថា​ជា​អ្នក​បន្ទោបង់​ នូវ​ងងឹត ជា​អ្នកប្រាជ្ញ​បាន​វិជ្ជា ៣ លះ​បង់​មច្ចុ ជា​ប្រយោជន៍​ដល់ទេវតា និង​មនុស្ស​ លះ​បង់​នូវ​បាប​ធម៌​ទាំង​អស់ បរិបូណ៌ដោយ​​វិជ្ជា ៣ មានកិរិយា នៅ​ដោយ​សេចក្ដី​មិន​ភាន់​ច្រឡំ ចាក់​ធ្លុះ​នូវ​សច្ចៈ ​ទាំង​៤ ទ្រទ្រង់​នូវ​សរី​រៈ ​មាន​ក្នុង​ទី​បំផុត ពួក​ទេវតា​ និង​មនុស្ស​ តែង​នមស្ការ​ព្រះ​គោតមនោះ។ បុគ្គល​ណា​ដឹង​នូវ​បុព្វេ​និវាស ឃើញ​នូវ​សួគ៌​ និង​អបាយ មួយ​ទៀត ជាខី​ណា​សវមុនិ ដល់​នូវ​ការ​អស់​ទៅ​នៃ​ជាតិដឹង​ហើយ បាន​សម្រេច​សម្រាន្ត​នៅ ​ដោយ​ទី​បំ​ផុត ​នៃកិច្ច បាន​វិជ្ជា​៣ ដោយ​វិជ្ជា​៣​នុ៎ះ តថាគត ​ហៅ​បុគ្គល​អ្នក​បានវិជ្ជា​៣​នោះ​ ថា​ជា​ព្រាហ្មណ៍ មិន​មែន​ហៅ​បុគ្គល​ដទៃ តាម​ពាក្យ​ដែល​គេ​ធ្លាប់​ហៅ​ឡើយ។

ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ វិជ្ជា​៣​ ក្នុង​វិន័យ​របស់​អរិយៈ​ យ៉ាង​នេះឯង​។ បពិត្រព្រះ​គោតម​ដ៏​ចំ​រើន វិជ្ជា​៣​ របស់​ព្រាហ្មណ៍​ទាំង​ឡាយ​ ដោយ​ឡែក វិជ្ជា​៣ ក្នុង​វិន័យ​របស់​អរិយៈ​ ដោយ​ឡែក បពិត្រ​ព្រះ​គោតម​ដ៏​ចំរើន តែថា វិជ្ជា៣ ​របស់​ព្រាហ្មណ៍​ទាំង​ឡាយ មិន​ដល់​នូវ​ចំ​ណែក​ ទី​១៦ ៗ ដង ​នៃវិជ្ជា ៣ ​ក្នុង​វិន័យ​របស់​អរិយៈនេះ​ទេ។ បពិត្រ​ព្រះគោតម​ដ៏​ចំរើន ភ្លឺ​ច្បាស់​ណាស់​។ ​បេ។ សូម​ព្រះ​គោតម​ដ៏​ចំរើន ចាំ​ទុក​ នូវ​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​ថា ​ជាឧ​បាសក អ្នក​ដល់​សរណគមន៍ ​ស្មើ​ដោយ​ជី​វិត​ តាំង​ពី​ថ្ងៃ​នេះ ​ជា​ដើម​ទៅ។

 

លេខយោង

km/tipitaka/sut/an/03/sut.an.03.059.txt · ពេលកែចុងក្រោយ: 2023/04/02 02:18 និពន្ឋដោយ Johann