km:tipitaka:sut:an:03:sut.an.03.070

អកុសលមូលសូត្រ ទី៩

សង្ខេប

(បន្ថែមការពិពណ៌នាអំពីសូត្រនៅទីនេះ)

an 03.070 បាលី cs-km: sut.an.03.070 អដ្ឋកថា: sut.an.03.070_att PTS: ?

អកុសលមូលសូត្រ ទី៩

?

បកប្រែពីភាសាបាលីដោយ

ព្រះសង្ឃនៅប្រទេសកម្ពុជា ប្រតិចារិកពី sangham.net ជាសេចក្តីព្រាងច្បាប់ការបោះពុម្ពផ្សាយ

ការបកប្រែជំនួស: មិនទាន់មាននៅឡើយទេ

អានដោយ (គ្មានការថតសំលេង៖ ចង់ចែករំលែកមួយទេ?)

(៩. អកុសលមូលសុត្តំ)

[៧១] ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ អកុសល​មូល​ (​​ឫស​គល់ ​នៃ​អកុសល) នេះ​ មាន​ ៣ យ៉ាង។ អកុសល​មូល ៣ យ៉ាង​ តើ​ដូច​ម្ដេច។ គឺលោភៈ​ ជាអកុសល​មូល​ ១ ទោសៈ​ ជា​អកុសល​មូល ១ មោហៈ ​ជាអកុសល​មូល​ ១។ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ សភាវៈ​ណា ​ជាតួ​លោភៈ សភាវៈនោះ ​ជាអកុសល បុគ្គល​អ្នក​ល្មោភ ​តែង​សន្សំ​នូវ​កម្មណា ដោយ​កាយ វាចា ចិត្ត​ កម្ម​នោះ​ ក៏​ជាអកុសល​ដែរ បុគ្គល​អ្នក​ល្មោភ ​ត្រូវ​លោភៈគ្រប​សង្កត់ មាន​ចិត្ត​ត្រូវ​លោភៈ​រួប​រឹត តែង​រក​រឿង ​បង្ក​ទុក្ខ​ដែល​មិន​មាន​ពិត​ ដល់​អ្នក​ដទៃ ដោយ​ការ​សម្លាប់​ខ្លះ ​ដោយ​ការ​ចាប់​ចង​ខ្លះ ដោយការ​បំផ្លាញ​ខ្លះ​ ដោយ​ការ​តិះ​ដៀល​ខ្លះ ដោយ​ការ​បំបរបង់​ខ្លះ​ ដោយ​អាង​កំ​ឡាំង​ថា អាត្មា​អញ​ជាអ្នកមានកំឡាំង​ខ្លះ​ ដោយ​ហេតុ​ណា ហេតុ​នោះ ហៅថា ​ជាអកុសល។ អកុសល​ធម៌​ទាំង​ឡាយ ដ៏​លាមក​ជាច្រើន​ កើត​អំពី​លោភៈ មាន​លោភៈ​ជាដើមហេតុ មាន​លោភៈ​ជាប្រភព មាន​លោភៈ​ជា​បច្ច័យ​ ទាំង​អម្បាលនេះ រមែង​ប្រជុំ​កើត​ព្រម​ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ សភាវៈ​ណា ​ជាតួ​ទោសៈ សភាវៈ​នោះ ​ក៏​ជាអកុសល បុគ្គល​អ្នក​ប្រទូស្ត ​តែងសន្សំ​នូវ​កម្មណា ដោយ​កាយ​ វាចា ​ចិត្ត កម្មនោះ ​ក៏​ជា​អកុសល​ដែរ ​បុគ្គល​អ្នកប្រទូស្ត​ ត្រូវ​ទោសៈ​គ្រប​សង្កត់​ មាន​ចិត្តត្រូវ​ទោសៈ​រួបរឹត តែង​រក​រឿង​ បង្កទុក្ខ​ដែល​មិន​ពិត ​ដល់​អ្នក​ដទៃ ដោយ​ការ​សម្លាប់​ខ្លះ ដោយ​ការ​ចាប់​ចងខ្លះ ដោយ​ការ​បំផ្លាញ​ខ្លះ ​ដោយ​ការ​តិះ​ដៀល​ខ្លះ ដោយ​ការ​បំបរបង់​ខ្លះ ដោយ​អាង​កំឡាំង​ថា អាត្មា​អញ​ ជាអ្នក​មាន​កំឡាំង​ខ្លះ ដោយ​ហេតុ​ណា ហេតុនោះ​ហៅថា ជាអកុសល។ អកុសល​ធម៌​ទាំង​ឡាយ ដ៏​លាមក​ជាច្រើន ដែល​កើត​អំពី​ទោសៈ​ ​មាន​ទោសៈ​ជាដើម​ហេតុ មាន​ទោសៈ​ជា​ប្រភព (​ជាដែន ​កើត​) មាន​ទោសៈ​ជា​បច្ច័យ ទាំង​អម្បាល​នេះ រមែង​ប្រជុំ​កើត​ព្រម ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ សភាវៈណា​​ ជា​តួ​មោហៈ សភាវៈនោះ ជាអកុសល បុគ្គល​អ្នក​វង្វេង តែង​សន្សំ​នូវ​កម្ម​ណា ដោយ​កាយ​ វាចា ចិត្ត កម្មនោះ ​ហៅ​ថា​ជា​អកុសល បុគ្គល​អ្នក​វង្វេង ត្រូវមោហៈ​គ្របសង្កត់ មានចិត្ត​ត្រូវមោហៈរួបរឹត តែង​រក​រឿង​ បង្ក​ទុក្ខដែល​មិន​មាន​ពិត ដល់​អ្នក​ដទៃ ដោយ​ការ​សម្លាប់​ខ្លះ ដោយ​ការ​ចាប់ចង​ខ្លះ ដោយ​ការ​បំផ្លាញ​ខ្លះ​ ដោយ​ការ​តិះ​ដៀល​ខ្លះ ដោយ​ការ​បំបរ​បង់ចេញ​ខ្លះ ដោយ​អាង​កំឡាំង​ថា អាត្មា​អញ​ ជា​អ្នក​មាន​កំឡាំង​ខ្លះ ដោយហេតុណា ហេតុ​នោះ​ហៅថា ជាអកុសល។ អកុសល​ធម៌​ទាំងឡាយ ដ៏​លាមក​ជាច្រើន ដែល​កើត​អំពី​មោហៈ មាន​មោហៈជាដើម​ហេតុ មាន​មោហៈ​ជាប្រភព មាន​មោហៈ​ជាបច្ច័យ ទាំង​អម្បាល​នេះ រមែង​ប្រជុំកើត​ព្រម ​ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ បុគ្គល​មានសភាព​ដូច្នេះនេះ ​ហៅថា អកាល​វាទី (​និយាយ​ក្នុង​កាល​មិន​គួរ​)​ ខ្លះ អភូត​វាទី (​និយាយ​ពាក្យ​មិន​ពិត) ​ខ្លះ អនត្ថវាទី (​និយាយ​ពាក្យ ដែល​មិនមាន​ប្រយោជន៍) ​ខ្លះ អធម្មវាទី (​និយាយ​មិន​ត្រូវ​តាម​ធម៌) ខ្លះ អវិនយ​វាទី (និយាយ​មិន​ត្រូវ​តាម​វិន័យ)​ខ្លះ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ព្រោះ​ហេតុ​ដូចម្ដេច បាន​ជាបុគ្គល​មាន​សភាព​យ៉ាងនេះ ហៅថា អកាល​វាទី​ខ្លះ អភូត​វាទីខ្លះ អនត្ថ​វាទី​ខ្លះ អធម្មវាទី​ខ្លះ អវិនយ​វាទី​ខ្លះ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ពិត​ណាស់ ព្រោះ​ថា​ បុគ្គល​នេះ តែង​បង្ក​ទុក្ខ​ ដល់​អ្នក​ដទៃ ដោយ​ការសម្លាប់​ខ្លះ ដោយ​ការចាប់​ចង​ខ្លះ ដោយ​ការ​បំផ្លាញ​ខ្លះ ដោយ​ការ​តិះដៀល​ខ្លះ ដោយ​ការ​បំបរ​បង់​ខ្លះ​ ដោយ​អាង​កំឡាំង​ថា​ អាត្មា​អញ​ជាអ្នកមាន​កំឡាំង​ខ្លះ តែកាល​បើអ្នក​ដទៃ ​ហ៊ាន​និយាយ​ដោយ​សេចក្ដី​ពិត ក៏បដិសេធ មិន​ព្រម​ទទួល​ដឹង កាល​បើគេ​និយាយ ​ដោយ​សេចក្ដី​មិន​ពិត ក៏​មិន​ធ្វើ​ព្យាយាម​ ដើម្បី​ដឹង​ នូវ​សេចក្ដី​មិន​ពិត​នោះ​ថា ពាក្យ​នោះ​ មិន​មែនទេ ​ដូច្នេះ​ក្ដី ពាក្យ​នុ៎ះ​ មិន​ពិត​ទេ​ ដូច្នេះ​ក្ដី ព្រោះ​ហេតុ​នោះ បុគ្គល​មានសភាព​យ៉ាង​នេះ ​ហៅថា អកាល​វាទី​ខ្លះ អភូត​វាទី​ខ្លះ ​អនត្ថវាទី​ខ្លះ ​អធម្មវាទីខ្លះ អវិនយ​វាទី​ខ្លះ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ បុគ្គល​មាន​សភាព​យ៉ាង​នេះ ត្រូវ​អកុសល​ធម៌​ទាំង​ឡាយ ដ៏​លាមក ​កើត​អំពី​លោភ គ្រប​សង្កត់​ មាន​ចិត្តត្រូវ​អកុសល​ធម៌​រួបរឹត តែង​នៅ​ជាទុក្ខ ប្រកប​ដោយ​សេចក្ដី​ចង្អៀត​ចង្អល់ សេចក្ដី​តាន​តឹង ​ និង​សេចក្ដី​ក្ដៅ​ក្រហាយ ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន លុះ​បែក​ធ្លាយ​រាងកាយ ​ស្លាប់​ទៅ មាន​ទុគ្គតិ​ជាទីប្រាកដ។ កើត​អំពី​ទោសៈ។បេ។ ត្រូវ​អកុសល​ធម៌​ទាំង​ឡាយ ​ដ៏​លាមក​ កើត​អំពី​មោហៈ គ្រប​សង្កត់​មាន​ចិត្តត្រូវ​អកុសល​ធម៌​រួប​រឹត តែង​នៅ​ជា​ទុក្ខ ប្រកប​ដោយ​សេចក្ដី​ចង្អៀត​ចង្អល់ សេចក្ដី​តាន​តឹង ​ និង​សេចក្ដី​ក្ដៅ​ក្រហាយ ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន លុះ​បែក​ធ្លាយ​រាងកាយ​ស្លាប់​ទៅ មាន​ទុគ្គ​តិ​ជាទីប្រាកដ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ដូច​ដើមសាល​ព្រឹក្ស ដើម​ផ្ចឹក ​ឬ​ដើម​ពង្រ ត្រូវ​ពួរ​ជ្រៃ ៣​ដើម រួប​រឹត​ពី​ខាង​លើ​ ព័ទ្ធព័ន្ធ​ដោយ​ជុំ​វិញ រមែង​ដល់​​នូវ​សេចក្ដី​មិន​ចំរើន ដល់​នូវ​សេចក្ដី​វិនាស ដល់នូវ​ខូច​ខាត​ ​ និង​សេចក្ដី​ហិន​ហោច ​យ៉ាង​ណា​មិញ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ​បុគ្គលមាន​សភាព​យ៉ាង​នេះ ត្រូវ​អកុសល​ធម៌​ទាំង​ឡាយ ដ៏​លាមក តែងកើត​អំពីលោភៈ គ្រប​សង្កត់​ មាន​ចិត្ត​ត្រូវ​អកុសល​ធម៌រួបរឹត តែង​នៅ​ជាទុក្ខ ​ប្រកបដោយ​សេចក្ដី​ចង្អៀត​ចង្អល់ សេចក្ដី​តាន​តឹង ​ និង​សេចក្ដី​ក្ដៅ​ក្រហាយ ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន លុះ​បែក​ធ្លាយ​រាង​កាយ​ ស្លាប់​ទៅ មាន​ទុគ្គតិជាទី​ប្រាកដ។ កើត​អំពីទោ​សៈ។ បេ។ ត្រូវ​អកុសល​ធម៌​ទាំងឡាយ ​ដ៏​លាមក​តែង​កើត​អំពីមោហៈ​ គ្រប​សង្កត់​ មាន​ចិត្ត​ត្រូវ​អកុសល​ធម៌​រួបរឹត តែង​នៅ​ជាទុក្ខ ប្រកបដោយ​សេចក្ដី​ចង្អៀត​ចង្អល់ សេចក្ដី​តានតឹង ​ និង​សេចក្ដី​ក្ដៅ​ក្រហាយ ក្នុងបច្ចុប្បន្ន លុះ​បែក​ធ្លាយ​រាង​កាយ ស្លាប់​ទៅ មាន​ទុគ្គតិជាទី​ប្រាកដ​ ក៏​យ៉ាងនោះ​ឯង។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ អកុសល​មូល ​មាន​៣ យ៉ាង​នេះ​ឯង។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ កុសល​មូល​ (​ឫស​គល់​នៃ​កុសល)​ នេះ ​មាន​ ៣យ៉ាង​។ កុសល​មូល ​៣ យ៉ាង ​តើ​ដូច​ម្ដេច។ គឺ​អលោភៈ ជាកុសល​មូល​១ អទោសៈ ជាកុសល​មូល​១ អមោហៈ ជា​កុសល​មូល​១។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ធម្មជាតណា ​ជា​អលោភៈ ធម្ម​ជាត​នោះ ​ជាកុសល បុគ្គល​អ្នក​មិនល្មោភ​ តែង​​សន្សំ​នូវ​កម្ម​ណា ដោយ​កាយ វាចា​ចិត្ត កម្ម​នោះ​ ក៏​ជាកុសល បុគ្គល​អ្នក​មិន​ល្មោភ ត្រូវ​លោភៈមិន​គ្រប​សង្កត់ មាន​ចិត្ត​ត្រូវ​លោភៈ​មិន​រួបរឹត មិន​រក​រឿង​បង្ក​ទុក្ខ ដែល​មិន​មាន​ពិត ​ដល់​អ្នក​ដទៃ ដោយ​ការ​សម្លាប់ខ្លះ ដោយ​ការ​ចាប់​ចង​ខ្លះ ដោយ​ការ​បំផ្លាញខ្លះ ដោយ​ការ​តិះ​ដៀល​ខ្លះ ដោយ​ការ​បំបរបងខ្លះ ដោយ​អាង​កំឡាំង​ថា អាត្មា​អញ ​ជាអ្នក​មាន​កំឡាំងខ្លះ​ដោយ​ហេតុ​ណា ហេតុ​នោះ​ ហៅ​ថា ជាកុសល​។ កុសល​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ច្រើន​ប្រការ ដែល​កើត​អំពី អលោភៈ​ មាន​អលោភៈ ជាដើម​ហេតុ មាន​អលោភៈ​ជា​ប្រភព មាន​អលោភៈ​ជាបច្ច័យ ទាំង​អម្បាល​នេះ រមែងកើត​ព្រម ​ដល់​បុគ្គល​នោះ​ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ​។ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ធម្មជាត​ណា ជាអទោសៈ ធម្ម​ជាត​នោះ​ជាកុសល បុគ្គល​អ្នក​មិន​ប្រទូស្ត តែង​សន្សំ​នូវ​កម្ម​ណា ដោយ​កាយ​ វាចា ចិត្ត កម្ម​នោះ​ ក៏​ជាកុសល​ បុគ្គលអ្នក​មិន​ប្រ​ទូស្ត ត្រូវ​ទោ​សៈ មិន​គ្រប​សង្កត់​ មាន​ចិត្តត្រូវ​ទោសៈ​មិន​រួប​រឹត មិន​រក​រឿង​បង្ក​ទុក្ខ ដែល​មិន​មាន​ពិត​ ដល់​អ្នក​ដទៃ ដោយ​ការ​សម្លាប់​ខ្លះ ដោយ​ការ​ចាប់​ចង​ខ្លះ ដោយ​ការ​បំផ្លាញ​ខ្លះ ​ដោយ​ការ​តិះ​ដៀល​ខ្លះ​ ដោយ​ការ​បំបរ​បង់​ខ្លះ ដោយ​អាង​កំឡាំង​ថា អាត្មា​អញ​ ជាអ្នក​មាន​កំឡាំ​ខ្លះ ដោយ​ហេតុ​ណា ហេតុ​នោះ ​ក៏​ជា​អកុសល។ កុសល​ធម៌​ទាំង​ឡាយជាច្រើន ដែល​កើត​អំពី​អទោសៈ មាន​អទោសៈ​ជាដើម​ហេតុ មាន​អទោសៈ ​ជាប្រភព មាន​អទោសៈ​ជា​បច្ច័យ ទាំង​អម្បាល​នេះ រមែង​កើត​ព្រម​ ដល់​បុគ្គល​នោះ ​ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ​ធម្ម​ជាត​ណា​ ជាអមោហៈ ធម្មជាត​នោះ ​ជាកុសល បុគ្គល​អ្នក​មិន​វង្វេង​ តែង​សន្សំ​នូវ​កម្ម​ណា ដោយកាយ វាចា ចិត្ត កម្ម​នោះ​ ក៏​ជាកុសល បុគ្គលអ្នក​មិន​វង្វេង​ ត្រូវ​មោហៈមិន​គ្របសង្កត់ មាន​ចិត្ត​ត្រូវ​មោហៈ​មិន​រួប​រឹត មិន​បាន​រក​រឿង​បង្ក​ទុក្ខ ដែល​មិន​មាន​ពិត​ ដល់​អ្នក​ដទៃ ​ដោយ​ការ​សម្លាប់​ខ្លះ ដោយ​ការ​ចាប់​ចង​ខ្លះ ដោយ​ការ​បំផ្លាញ​ខ្លះ ដោយ​ការ​តិះ​ដៀល​ខ្លះ ដោយ​ការ​បំបរ​បង់​ខ្លះ​ ដោយ​អាង​កំឡាំង​ថា អាត្មា​អញ​ ជាអ្នក​មានកំឡាំង​ខ្លះ ដោយ​ហេតុ​ណា ហេតុនោះ​ ក៏​ជា​កុសល។ កុសល​ធម៌​ទាំង​ឡាយច្រើន ​កើត​អំពី​អមោហៈ មានអមោហៈ ជាដើម​ហេតុ មាន​អមោហៈ​ជា​ប្រភព មា​ន​អមោហៈ​ជាបច្ច័យ ទាំង​អម្បាល​នេះ រមែង​កើត​ព្រម ​ដល់​បុគ្គល​នោះ​ ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ បុគ្គល​មាន​សភាព​យ៉ាង​នេះ ហៅថា កាល​វាទី (​និយាយ​ក្នុង​កាល​ដែល​គួរ​)​ខ្លះ ភូត​វាទី (​និយាយ​ពាក្យ​ពិត)​ខ្លះ អត្ថវាទី (និយាយ​ពាក្យ​ដែល​ជា​ប្រយោជន៍​)​ខ្លះ ធម្មវាទី (និយាយ​ត្រូវ​តាម​ធម៌​)​ខ្លះ វិនយ​វាទី (​និយាយ​ត្រូវ​តាម​វិន័យ​)​ខ្លះ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ព្រោះហេតុ​ដូច​ម្ដេច បុគ្គល​ដែល​មាន​សភាព​ដូច្នេះ ​ហៅថា កាល​វាទី​ខ្លះ ភូតវាទី​ខ្លះ ​អត្ថវាទីខ្លះ​ ធម្មវាទីខ្លះ​ វិនយ​វាទី​ខ្លះ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ពិតណាស់ ព្រោះ​ថា បុគ្គល​នេះ មិន​បង្កទុក្ខ ដែល​មិន​មាន​ពិត​ ដល់​អ្នក​ដទៃ ដោយ​ការ​សម្លាប់​ខ្លះ ដោយ​ការ​ចាប់​ចង​ខ្លះ ដោយ​ការ​បំផ្លាញ​ខ្លះ ដោយ​ការ​តិះ​ដៀលខ្លះ ដោយ​ការ​បំបរបង់​ខ្លះ ​ដោយ​អាង​កំឡាំង​ថា អាត្មា​អញ ជាអ្នក​មាន​កំឡាំង​ខ្លះ តែកាល​បើ​អ្នក​ដទៃ និយាយ​ដោ​យសេចក្ដី​ពិត ក៏ទទួល​រ៉ាប់​រង​ មិន​បដិសេធ កាល​បើ​គេ​និយាយ​ ដោយ​សេចក្ដី​មិន​ពិត​ ក៏ធ្វើ​សេចក្ដី​ព្យាយាម ដើម្បី​ដឹង​នូវ​​សេចក្ដី​មិន​ពិត​នោះ​ថា ពាក្យ​នុ៎ះ ​មិន​មែនទេ ដូច្នេះ​ក្ដី ពាក្យ​នោះ ​មិន​ពិត​ទេ​ដូច្នេះ​ក្ដី ព្រោះ​ហេតុ​នោះ បុគ្គល​មានសភាព​យ៉ាង​នេះ ហៅថា កាល​វាទី​ខ្លះ ភូត​វាទីខ្លះ អត្ថវាទី​ខ្លះ ធម្មវាទីខ្លះ វិនយ​វាទីខ្លះ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ អកុសលធម៌​ទាំងឡាយ​ ដ៏​លាមក ដែល​កើត​អំពី​លោភៈ ដែល​បុគ្គល​មាន​សភាព​យ៉ាងនេះ ​លះ​បង់​បាន​ហើយ គាស់​រំលើង​ឫសគល់​អស់​ហើយ ធ្វើ​ឲ្យ​ដូច​ជាដើម​ត្នោត​កំបុត​ក ធ្វើ​មិន​ឲ្យមាន​បែប​ភាព មាន​កិរិយា​មិន​កើត​តទៅ​ទៀត​ ជាធម្មតា (​បុគ្គល​មាន​សភាព​យ៉ាងនេះ) ​តែង​នៅ​ជាសុខ ឥត​មាន​សេចក្ដី​ចង្អៀតចង្អល់ ឥត​មានសេចក្ដី​តានតឹង ឥត​មាន​សេចក្ដី​ក្ដៅក្រហាយ ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន រមែង​បរិនិព្វាន ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន។ ដែល​កើត​អំពី​ទោសៈ។បេ។ អកុសល​ធម៌​ទាំង​ឡាយ ដ៏​លាមក ដែល​កើត​អំពី​មោហៈ បុគ្គល​នោះ​ លះ​បាន​ហើយ គាស់​រំលើងឫស​គល់​អស់​​ហើយ ធ្វើ​ឲ្យ​ដូច​ជា​ដើម​ត្នោត​កំបុត​ក ធ្វើ​មិន​ឲ្យ​មាន​បែបភាព មាន​កិរិយា​មិន​កើត​តទៅ​ទៀត ​ជាធម្មតា បុគ្គល​មាន​សភាព​យ៉ាង​នេះ តែង​នៅ​ជាសុខ ឥត​មាន​សេចក្ដី​ចង្អៀត​ចង្អល់ ឥត​មាន​សេចក្ដីតាន​តឹង ឥ​ត​មាន​សេចក្ដី​ក្ដៅ​ក្រហាយ ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន រមែង​បរិនិព្វាន ក្នុងបច្ចុប្បន្ន។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ដូច​ដើម​សាល​ព្រឹក្ស ដើម​ផ្ចឹក ឬ​ដើម​ពង្រត្រូវ​ពួរ​ជ្រៃ​៣ ដើម រួប​រឹត​ព័ទ្វ​ព័ន្ធ ​ដោយ​ជុំវិញ។ កាល​ណោះ ​មានបុរស​កាន់​ចប ​ និង​កញ្ជើ ដើរ​មក​ បុរស​នោះ ក៏​កាប់​ពួរ​ជ្រៃ ត្រង់​គល់ លុះ​កាប់​គល់រួច​ហើយ ​ជីក​គាស់​ លុះ​ជីក​គាស់​ហើយ ក៏​ភើច​យក​ឫសទាំងឡាយ ដោយ​ហោចទៅ សូម្បី​ប៉ុន​លំពង់​ស្បូវ​ភ្លាំង (ក៏មិន​ឲ្យសល់) បុរស​នោះ​ ក៏​កាត់​ពួរ​ជ្រៃ​នោះ ឲ្យ​ជាកំណាត់​តូច​កំណាត់​ធំ លុះ​កាត់​ឲ្យ​ជាកំណាត់​តូច កំណាត់​ធំ​រួច​ហើយ ក៏​ពុះ លុះ​ពុះ​រួច​ហើយ ក៏​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាចម្រៀក​ៗ លុះ​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាចម្រៀក​ៗរួច​ហើយ ក៏​ហាល​ខ្យល់ ​​ និងកំ​ដៅ​ថ្ងៃឲ្យ​ស្ងួត លុះ​ហាល​ខ្យល់​​ និង​កំដៅ​ថ្ងៃ​រួច​ហើយ ក៏ដុត​ដោយ​ភ្លើង លុះ​ដុត​ដោយ​ភ្លើង​រួច​ហើយ ក៏​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាធ្យូង លុះ​ធ្វើ​ឲ្យជាធ្យូង​រួច​ហើយ ក៏​បាច​សាច​ទៅ​តាមខ្យល់​ដ៏​ខ្លាំង​ ឬ​បណ្ដែត​ទៅ​តាម​ខ្សែ​ទឹក​ស្ទឹង ដែលហូរ​ខ្លាំង ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ពួរ​ជ្រៃ​ទាំង​អម្បាល​នោះ ដែល​បុគ្គលនោះ គាស់​រំលើង​ឫស​គល់​អស់​ហើយ ធ្វើ​ឲ្យ​ដូច​ជាដើម​ត្នោត​កំបុតក ធ្វើ​មិន​ឲ្យ​មាន​បែប​ភាព មាន​កិរិយា​មិន​កើត​តទៅ​ទៀត​ ជាធម្មតា​យ៉ាង​នេះ យ៉ាងណាមិញ​ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ អកុសល​ធម៌​ទាំង​ឡាយ ដ៏​លាមក ដែល​កើត​អំពី​លោភៈ ដែល​បុគ្គល​មាន​សភាព​យ៉ាង​នេះ លះ​បាន​ហើយ បាន​គាស់​រំលើង​ឫស​គល់​អស់​ហើយ ធ្វើ​ឲ្យ​ដូច​ជាដើម​ត្នោត​កំបុត​ក ធ្វើមិន​ឲ្យ​មានបែប​ភាព មាន​កិរិយា​មិន​កើត​តទៅទៀត ​ជាធម្មតា បុគ្គលមាន​សភាព​យ៉ាងនេះ តែង​នៅ​ជាសុខ មិន​មាន​សេចក្ដី​ចង្អៀតចង្អល់ មិន​មាន​សេចក្ដី​តាន​តឹង មិន​មាន​សេចក្ដី​ក្ដៅ​ក្រហាយ ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន រមែង​បរិនិព្វាន ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន។ កើត​អំពី​ទោសៈ។ បេ។ អកុសល​ធម៌ទាំងឡាយ​ ដ៏​លាមក ដែល​កើត​អំពី​មោហៈ បុគ្គល​នោះ លះបានហើយ គាស់​រំលើង​ឫស​គល់​អស់​ហើយ ធ្វើ​ឲ្យ​ដូច​ជា​ដើម​ត្នោត​កំបុតក ធ្វើ​មិន​ឲ្យ​មាន​បែប​ភាព មាន​កិរិយា​មិន​កើត​តទៅ​ទៀត ​ជាធម្មតា បុគ្គលមាន​សភាព​យ៉ាង​នេះ តែង​នៅ​ជាសុខ មិន​មាន​សេចក្ដី​ចង្អៀត​ចង្អល់ មិន​មាន​សេចក្ដី​តានតឹង មិន​មាន​សេចក្ដី​ក្ដៅក្រហាយ ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន រមែង​បរិនិព្វាន ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន ក៏​យ៉ាង​នេះ​ឯង​។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ កុសល​មូល ​មាន​៣ យ៉ាង​នេះ​ឯង។

 

លេខយោង

km/tipitaka/sut/an/03/sut.an.03.070.txt · ពេលកែចុងក្រោយ: 2023/04/02 02:18 និពន្ឋដោយ Johann