[២៦] សម័យមួយ ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់គង់នៅ​ក្នុង​ជីវកម្ពវន ជិត​ក្រុង​រាជគ្រឹះ។ គ្រានោះ ជីវកកោមារភត្យ ចូលទៅគាល់ព្រះដ៏មានព្រះភាគ លុះ​ចូលទៅ​ដល់ហើយ ក៏​ក្រាបថ្វាយ​បង្គំព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ រួចអង្គុយ​ក្នុងទី​ដ៏សមគួរ។ លុះ​ជីវក​កោមារភត្យ អង្គុយ​ក្នុងទី​ដ៏សមគួរ​ហើយ ក៏ក្រាប​បង្គំទូល​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ​យ៉ាងនេះថា បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន បុគ្គល​បានជា​ឧបាសក តើដោយ​ហេតុ​ដូចម្តេច។ ម្នាលជីវក បុគ្គល​អ្នកដល់នូវ​ព្រះពុទ្ធ​ជាទីពឹង ដល់នូវ​ព្រះធម៌​ជាទីពឹង ដល់នូវ​ព្រះសង្ឃ​ជាទីពឹង ដោយហេតុ​ណា ម្នាល​ជីវក បុគ្គលនោះ បានជា​ឧបាសក ដោយហេតុ​មាន​ប្រមាណប៉ុណ្ណេះឯង។

បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចំរើន ចុះឧបាសក​អ្នកមានសីល តើដោយ​ហេតុដូចម្តេច។ ម្នាល​ជីវក ឧបាសក​ជាអ្នកវៀរចាក​បាណាតិបាត។បេ។ វៀរចាក​សុរាមេរយមជ្ជប្បមាទដ្ឋាន ដោយ​ហេតុណា ម្នាល​ជីវក ឧបាសក​ជា​អ្នក​មានសីល ដោយហេតុ​មាន​ប្រមាណ​ប៉ុណ្ណេះឯង។

បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចំរើន ចុះឧបាសក​អ្នកប្រតិបត្តិ ដើម្បីប្រយោជន៍​ផ្ទាល់ខ្លួន មិន​ប្រតិបត្តិ ដើម្បីប្រយោជន៍​បុគ្គល​ដទៃ តើដោយ​ហេតុ​ដូចម្តេច។ ម្នាល​ជីវក ឧបាសក អ្នក​បរិបូណ៌ដោយ​សទ្ធា ដោយ​ខ្លួនឯង តែមិន​បបួល​បុគ្គលដទៃ ឲ្យ​បរិបូណ៌ ដោយ​សទ្ធា ១។បេ។ អ្នកដឹងច្បាស់​នូវអត្ថ ដឹងច្បាស់​នូវធម៌ ហើយប្រតិបត្តិ​នូវធម៌​ដ៏សមគួរ​ដល់ធម៌ ដោយ​ខ្លួនឯង តែមិនបបួល​បុគ្គលដទៃ ឲ្យប្រតិបត្តិ​នូវធម៌ដ៏​សមគួរ​ដល់ធម៌ ១ ដោយ​ហេតុ​ណា ម្នាល​ជីវក ឧបាសក​អ្នកប្រតិបត្តិ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់ខ្លួន មិន​ប្រតិបត្តិ​ដើម្បីប្រយោជន៍​បុគ្គល​ដទៃ ដោយហេតុ​មាន​ប្រមាណ​ប៉ុណ្ណេះឯង។

បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចំរើន ចុះឧបាសក​អ្នក​ប្រតិបត្តិ ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួនផង ដើម្បីប្រយោជន៍បុគ្គល​ដទៃ​ផង តើដោយ​ហេតុ​ដូចម្តេច។ ម្នាល​ជីវក ឧបាសក​អ្នក​បរិបូណ៌​ដោយ​សទ្ធា ដោយ​ខ្លួនឯង ទាំង​បបួល​បុគ្គល​ដទៃ ឲ្យ​បរិបូណ៌​ដោយសទ្ធា ១ អ្នកបរិបូណ៌ដោយ​សីល​ដោយ​ខ្លួនឯង ទាំង​បបួល​បុគ្គល​ដទៃ ឲ្យបរិបូណ៌​ដោយសីល ១ អ្នក​បរិបូណ៌​ដោយចាគៈ​ដោយខ្លួនឯង ទាំងបបួល​បុគ្គល​ដទៃ ឲ្យបរិបូណ៌​ដោយចាគៈ ១ អ្នក​ចង់ចួប​ប្រទះ​ពួកភិក្ខុ​ដោយ​ខ្លួនឯង ទាំង​បបួល​បុគ្គល​ដទៃ ឲ្យចួប​ប្រទះ​ពួកភិក្ខុ ១ អ្នកចង់ស្តាប់​ព្រះសទ្ធម្ម​ដោយខ្លួន​ឯង ទាំង​បបួល​បុគ្គល​ដទៃ ឲ្យបានស្តាប់​នូវ​ព្រះសទ្ធម្ម ១ ជាអ្នក​ទ្រទ្រង់​នូវធម៌​ទាំងឡាយ ដែលបាន​ស្តាប់ហើយ​ដោយខ្លួន​ឯង ទាំង​បបួល​បុគ្គល​ដទៃ ឲ្យទ្រទ្រង់​នូវធម៌ ១ អ្នកពិចារណា នូវអត្ថ​នៃធម៌​ទាំងឡាយ ដែល​បានស្តាប់​ហើយ ដោយ​ខ្លួនឯង ទាំង​បបួល​បុគ្គល​ដទៃ ឲ្យពិចារណា​នូវអត្ថ ១ អ្នកដឹងច្បាស់​នូវអត្ថ ដឹងច្បាស់​​នូវធម៌ ហើយប្រតិបត្តិ​នូវធម៌​ដ៏សមគួរ​ដល់ធម៌ ដោយ​ខ្លួនឯង ទាំង​បបួល​បុគ្គល​ដទៃ ឲ្យប្រតិបត្តិ​​នូវធម៌​ដ៏សមគួរ​ដល់ធម៌ ១ ដោយ​ហេតុណា ម្នាលជីវក ឧបាសក​អ្នក​ប្រតិបត្តិ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់ខ្លួន​ផង ដើម្បីប្រយោជន៍​បុគ្គល​ដទៃផង ដោយ​ហេតុ​មាន​ប្រមាណ​ប៉ុណ្ណេះឯង។