[៦២] (ពារាណសីសេដ្ឋី ពោលថា) បណ្ឌិត​គប្បីដឹងច្បាស់​នូវបុគ្គល​ដែលលះបង់​នូវសេចក្តី​ខ្មាស គួរខ្ពើមរអើម (ដោយមេត្តាភាវនា) ដែលគ្រាន់​តែពោលថា ខ្ញុំ (ជាមិត្ត) របស់អ្នក តែមិនកាន់​យកនូវអំពើ​ដ៏ប្រសើរថា អ្នកនុ៎ះ មិនមែន​ជាមិត្ត​របស់​អញ។

[៦៣] ពិតណាស់ បុគ្គលធ្វើនូវអំពើណា គួរនិយាយចំពោះ​អំពើនោះ បុគ្គល​មិនធ្វើ​នូវអំពើ​ណា មិនគួរនិយាយ​ចំពោះអំពើនោះ ពួកបណ្ឌិត​តែងស្គាល់​ច្បាស់នូវ​បុគ្គល​ដែល​មិន​ធ្វើ គ្រាន់តែ​និយាយ។

[៦៤] បុគ្គលណា ជាអ្នកប្រយ័ត្ន​ក្នុងកាលទាំងពួង រង្កៀសក្នុង​ការបែកធ្លាយ (ចំពោះ​មិត្ត) សំឡឹងរំពៃ​រកទោសតែម្យ៉ាង អស់កាល​ជានិច្ច អ្នកនោះ មិនឈ្មោះថា​មិត្ត​ឡើយ មួយទៀត បុគ្គលណា ដែលពួក​ជនដទៃ​បំបែកមិនបាន​ រមែង​ដេកនៅរួម ដូចជា​កូន​ដែល​កើត​អំពីទ្រូង បុគ្គលនោះ ទើបឈ្មោះថា មិត្តដោយពិត។

[៦៥] កុលបុត្តអ្នកមានផលានិសង្ស កាលនាំទៅនូវធុរៈ¹⁾ ជារបស់​បុរស រមែង​ចំរើន​នូវហេតុ​ជាគ្រឿង​ធ្វើនូវ​បាមោជ្ជៈ ជាគ្រឿងនាំ​មកនូវសេចក្តី​សរសើរ​ជាសុខ។

[៦៦] បុគ្គលផឹកនូវរសនៃវិវេកធម៌ផង នូវរសនៃ​សេចក្តី​ស្ងប់រម្ងាប់ផង ផឹកនូវរស​នៃ​ធម្មបីតិផង ទើបជាអ្នក​មិនមានកង្វល់ មិនមានបាប។