[៤៤៤] បុគ្គលជាធំ បើបានដឹងថា អាត្មាអញ​ជាអ្នក​ក្រោធខ្លាំង ដូច្នេះ​ហើយ មិនគប្បី​ដាក់អាជ្ញា​តែម្តង ដ្បិត​បុគ្គល​អ្នកក្រោធ គប្បី (ធ្វើ) ទោស ដែលមិន​សមគួរ​ដល់ខ្លួនជា (ស្តេច) ​ហើយ​ពោលបង្កាច់​នូវកម្ម​ជាទុក្ខ​ដ៏ខ្លាំង ​ដល់បុគ្គល​ដទៃ​ដោយ​ឥតហេតុ។

[៤៤៥] កាលណា បើបុគ្គលគប្បីដឹងនូវសេចក្តីជ្រះថា្ល​របស់ខ្លួន ទើបគួរ​ពិចារណា​នូវ​សេចក្តី​ដែលជា​អំពើអាក្រក់​របស់​ជនដទៃ មួយទៀត គួរ​ពិចារណា​ឲ្យឃើញច្បាស់​ខ្លួនឯង​ថា នេះជា​សេចក្តី ​ហើយសឹម​ដាក់អាជ្ញា​ដ៏សមគួរ​ដល់បុគ្គល​ដទៃនោះ​ ក្នុងកាល​នោះចុះ។

[៤៤៦] បុគ្គលណាមិនជ្រប់ដោយកិលេស (អគតិ) ពិចារណា​នូវហេតុ​ដែល​ជាទំនង និងមិន​ទំនង បុគ្គលនោះ រមែង​មិនញុំាង​ខ្លួន និងមិន​ញុំាង​បុគ្គលដទៃ ឲ្យក្តៅ​ក្រហាយទេ បុគ្គល​ជាធំណា​ក្នុងលោកនេះ ជាអ្នក​ទ្រទ្រង់​នូវអាជា្ញ បុគ្គលនោះ រមែង​មានគេ​គ្រប់គ្រង ដោយ​ការសរសើរ​គុណ មិនសាប​សូន្យចាក​សិរីឡើយ។

[៤៤៧] ពួកក្ស័ត្រណា ជាបុគ្គលមិនទាន់ពិចារណាសិន​ហើយធ្វើ ជាអ្នកជ្រប់​នៅដោយ​កិលេស ប្រញាប់​ដាក់អាជ្ញា​ដល់អ្នក​ដទៃ​ដោយរួសរាន់ ពួកក្ស័ត្រនោះ រមែង​ជាអ្នកប្រកប​ដោយ​ពាក្យ​តិះដៀល លះបង់​ជីវិត​ចេញផុត​អំពីលោក​នេះទៅ រមែង​ទៅកាន់ទុគ្គតិ។

[៤៤៨] បុគ្គលពួកណា ត្រេកអរក្នុងធម៌​ដែលព្រះអរិយៈ​សំដែង​ហើយ បុគ្គលពួកនោះ ជាអ្នក​ប្រសើ​ដោយ​កាយកម្ម វចីកម្ម និងមនោកម្ម ពួកបុគ្គល​បែបនោះ ជាអ្នក​ឋិតនៅ​ក្នុងខន្តិ សោរច្ចៈ និង​សមាធិ រមែង​ទៅកាន់​លោក​ទំាងពីរ គឺមនុស្ស​លោក និងទេវលោក។

[៤៤៩] ខ្លួនយើងជាស្តេចធំលើពួកជនប្រុសស្រី បើយើងខឹង យើងទប់ខ្លួន យើង​ហាម​ឃាត់នូវ​ប្រជុំជន​បែបនោះ ​ហើយដាក់​អាជ្ញា​ដោយ​ឧបាយប្រាជ្ញា ព្រោះអនុគ្រោះ។

[៤៥០] (ឧយ្យានបាល ទូលថា) បពិត្រក្សត្រិយ៍ ជាធំជាងជន សិរី​ គឺបរិវារ​សម្បត្តិ និង​ប្រាជ្ញា កុំលះបង់​ព្រះអង្គ​ក្នុងកាលណា ៗ ឡើយ សូមព្រះអង្គ​ជាបុគ្គលមិន​ក្រោធ មានចិត្ត​ជ្រះថា្ល​ជានិច្ច ជាអ្នក​មិនមាន​ទុក្ខ ​ហើយថែ​រក្សា​ផែនដី​ឲ្យអស់រយឆ្នាំ។

[៤៥១] បពិត្រក្សត្រិយ៍ សូមព្រះអង្គទ្រង់ប្រកបដោយគុណ​ទាំងឡាយ​នុ៎ះ សូមឲ្យ​ព្រះអង្គ​ឋិតនៅមាំ ក្នុងការ​ប្រព្រឹត្តិ​ដ៏ប្រសើរ ជាបុគ្គល​ប្រដៅងាយ មិនមាន​សេចក្តី​ក្រោធ ជាបុគ្គល​បាន​សេចក្តីសុខ កុំបៀត​បៀនសត្វ ​ហើយរក្សា​ផែនដី លុះព្រះអង្គ​​ចេញផុត​អំពី​លោក​នេះទៅ សូមឲ្យ​សេ្តចយាង​ទៅកាន់​សុគតិ។

[៤៥២] សេ្តចទ្រង់ធម៌ រមែងប្រើឧបាយណែនាំ​ពួកជន ដោយពាក្យ​ជាសុភាសិត ជាគ្រឿង​ណែនាំ​ដ៏ល្អ តាមហេតុ​ដ៏ប្រកប​ដោយធម៌ ​ហើយញុំាង​មហាជន ដែល​រជើបរជោ ឲ្យ​ត្រជាក់​ស្រួល ដូចជា​មហាមេឃ​ដែលញុំាង​ផែនដី​ឲ្យត្រជាក់​ដោយ​ទឹក។