[៦៦៥] (ព្រះរាជាពារាណសី ពោលថា) បើបុគ្គលណា ចាប់យកនាង​បរិព្វាជិកា មានភ្នែក​ទូលាយ ជាទី​ស្រឡាញ់ មានមុខ​ញញឹម​នេះរបស់​អ្នក ទៅដោយ​ការកំហែង ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ តើអ្នក​នឹងធ្វើអ្វី (ដល់បុគ្គល​នោះ)។

[៦៦៦] (ព្រះពោធិសត្វ ពោលថា) សេចក្តីក្រោធកើត​ដល់អាត្មា ក៏ចេញ​មកមិនបាន​ អាត្មា​កាល​រស់នៅ ចេញមក​មិនបាន​ទេ អាត្មាឃាត់​ឆាប់រហ័ស ឲ្យដូច​ជាភ្លៀង​ដ៏ធំ​ឃាត់នូវ​ធូលី។

[៦៦៧] (ព្រះរាជា…) ក្នុងកាលពីដើម លោកនិយាយអួត ឥឡូវនេះ ថ្ងៃនេះ លោកនោះ​ដូចអាង​កំលាំង នៅស្ងៀម​សម្ងំ​ដេរសង្ឃាដិ​វិញ។

[៦៦៨] (ព្រះមហាសត្វ…) សេចក្តីក្រោធកើតដល់អាត្មា ក៏ចេញមក​មិនបាន​ អាត្មា​កាល​រស់នៅ ចេញមក​មិនបាន​ទេ អាត្មាឃាត់​ឆាប់រហ័ស ឲ្យដូច​ជាភ្លៀង​ធំឃាត់នូវ​ធូលី។

[៦៦៩] (ព្រះរាជា…) អ្វីកើតឡើងដល់លោក ចេញមកមិនបាន​ លោកកាល​រស់នៅ​អ្វីចេញ​មកបាន​ លោកឃាត់អ្វី ដូចភ្លៀងធំ​ឃាត់​នូវធូលី។

[៦៧០] (ព្រះពោធិសត្វ ពោលថា) កាលសភាវៈណាកើតឡើង បុគ្គលមើល​មិនឃើញ កាល​មិន​កើតឡើង ទើបឃើញ​ងាយ សភាវៈនោះ គឺសេចក្តី​ក្រោធ​ជាអារម្មណ៍​របស់​បុគ្គល​ល្ងង់ កើតឡើង​ដល់អាត្មា ចេញមក​មិនបាន​ទេ។

[៦៧១] បុគ្គលទាំងឡាយ ជាសត្រូវ អ្នកស្វែងរកនូវ​សេចក្តីទុក្ខ រមែង​ត្រេកអរ ដោយ​សភាវៈណា ដែលកើត​ហើយ សភាវៈនោះ គឺសេចក្តីក្រោធ ជាអារម្មណ៍​របស់​បុគ្គលល្ងង់ កើតឡើង​ដល់អាត្មា ចេញមក​មិនបាន​ទេ។

[៦៧២] កាលសភាវៈណាកើតឡើង បុគ្គលរមែង​មិនយល់​នូវប្រយោជន៍​របស់ខ្លួន សភាវៈ​នោះ គឺសេចក្តី​ក្រោធ ជាអារម្មណ៍​របស់បុគ្គល​ល្ងង់ កើតឡើង​ដល់អាត្មា​មិនបាន​ទេ។

[៦៧៣] បពិត្រមហារាជ បុគ្គលត្រូវសេចក្តីក្រោធណាគ្រប​សង្កត់​ហើយ រមែង​​លះបង់​នូវកុសលផង ធ្វើប្រយោជន៍​ដ៏ធំទូលាយ​ឲ្យសាប​សូន្យផង សេចក្តី​ក្រោធនោះ មានសេនា គឺ​កិលេស​​ដែលគួរ​ខ្លាច មានកំឡាំង​អាចញាំញី​សត្វបាន​ សេចក្តីក្រោធ​ចេញពី​អាត្មា​មិនបាន​ទេ។

[៦៧៤] ធម្មតាភ្លើង រមែងកើតក្នុងឈើដែលពួត ភ្លើងនោះ កើតអំពី​ឈើណា ឆេះនូវ​ឈើ​នោះ​វិញ។

[៦៧៥] កាលបុរសល្ងង់ខ្លៅ អាប់ឥតប្រាជ្ញា មិនចេះដឹង​យ៉ាងនេះ សេចក្តី​ក្រោធ រមែង​កើតអំពី​ការប្រណាំង​ប្រជែង បុរសនោះ រមែង​ត្រូវភ្លើង គឺសេចក្តី​ក្រោធ​នោះឆាបឆេះ។

[៦៧៦] សេចក្ដីក្រោធ​របស់បុគ្គលណា ចម្រើនឡើង ដូចភ្លើង​កាល​ចម្រើនឡើង ក្នុង​គំនរស្មៅ និងឈើ យសរបស់​បុគ្គលនោះ រមែង​សាបសូន្យ ដូចព្រះចន្ទ្រ​ក្នុងកាឡបក្ខ។

[៦៧៧] សេចក្តីក្រោធរបស់បុគ្គលណា ស្ងប់រម្ងាប់ ដូចភ្លើងមិន​មានកំញ៉ម យស​របស់​បុគ្គល​នោះ រមែង​បរិបូណ៌ ដូចព្រះចន្ទ្រ​ក្នុងសុក្កបក្ខ។