[៩៨៤] (ព្រះបាទវិទេហរាស្រ្ត ទ្រង់ត្រាស់សួរពួក​អ្នកប្រាជ្ញ​ថា) តាំងពី​កាលណា​មកក្នុង​លោកនេះ មិនធ្លាប់​មានពួក​សត្វណា​មានជើង ៧¹⁾ យកគ្នា​ជាសំឡាញ់​ឡើយ សត្វទាំង​ពីរនោះ ជាសត្រូវ​នឹងគ្នាទេ (តែឥឡូវ) ត្រឡប់​ជាយក​គា្ន​ធ្វើជា​សំឡាញ់ ប្រព្រឹត្ត​រាប់អានគ្នា តើ​ព្រោះហេតុ​ដូចម្តេច។

[៩៨៥] ប្រសិនបើអ្នកទាំងឡាយ មិនអាចដោះប្រស្នា​យើងនុ៎ះ ក្នុងពេល​បាយព្រឹក ក្នុង​ថ្ងៃនេះ​បាន​ទេ យើងនឹង​បំបរបង់​អ្នកទាំង​អស់គ្នា​អំពីដែន ព្រោះយើង​មិនត្រូវការ​នឹង​ពួកមនុស្ស​ឥតប្រាជ្ញា​ឡើយ។

[៩៨៦] (អាចារ្យសេនកៈ បែរមើលទៅពោធិសត្វ ហើយក្រាប​ទូលព្រះបាទ​វិទេហរាស្រ្ត​ថា) កាលបើ​មានការ​ប្រជុំនៃ​មហាជន គគ្រឹក​គគ្រេង កាលបើ​មានការ​ជួបជុំ​រជើបរជួល​នៃជន កើតឡើង​ហើយ (យ៉ាងនេះ) យើងខ្ញុំ​មានចិត្ត​រវើរវាយ មាន​ចិត្តមិន​នឹងនៅ​ក្នុង​អារម្មណ៍​តែមួយ មិនអាច​ឆ្លើយប្រស្នា​នុ៎ះ​បាន​ទេ។

[៩៨៧] បពិត្រព្រះបាទជនិន្រ្ទាធិរាជ អ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយ ម្នាក់ ៗ មានចិត្ត​តាំងនៅ​ក្នុង​អារម្មណ៍​តែមួយ ទៅក្នុងទីស្ងាត់​ហើយ គិតនូវ​សេចក្តី​ទាំងឡាយ ពិចារណា​នូវ​កាយវិវេក និង​ចិត្តវិវេក ទើបក្រាប​ទូលសេចក្តី​នុ៎ះ ក្នុងកាល​ជាខាង​ក្រោយបាន។

[៩៨៨] (អាចារ្យសេនកៈ ក្រាបទូលថា) សាច់ពពែ ជាទីពេញចិត្ត ជាទីគាប់ចិត្ត​របស់​កូន​អាមាត្យ និងព្រះរាជបុត្រ​ទាំងឡាយ ពួកកូន​អាមាត្យ និង​ព្រះរាជបុត្រ​ទាំង​នោះ មិន​បរិភោគ​សាច់ឆ្កែទេ បាន​ជាពពែ និងឆ្កែ យកគ្នា​ជាសំឡាញ់។

[៩៨៩] (អាចារ្យបុក្កុសៈ ទូលថា) ពួកជនតែងពន្លះស្បែកពពែ សម្រាប់​ក្រាលលើ​ខ្នង​សេះ ព្រោះហេតុ​ចង់ឲ្យស្រួល តែពួក​ជនទាំង​នោះ មិនក្រាល​ស្បែកឆ្កែទេ បាន​ជាពពែ និងឆ្កែ យកគ្នា​ជាសំឡាញ់។

[៩៩០] (អាចារ្យកាមិន្ទ ទូលថា) ពពែមានស្នែង​ជារង្វង់ ឯឆ្កែគ្មាន​ស្នែងទេ ពពែ​ស៊ីស្មៅ ឆ្កែ​ស៊ីសាច់ បាន​ជាពពែ និងឆ្កែ​យកគ្នាជា​សំឡាញ់។

[៩៩១] (អាចារ្យទេវិន្ទ ទូលថា) ពពែស៊ីស្មៅ ស៊ីស្លឹកឈើ ឯឆ្កែមិន​ស៊ីស្មៅ មិន​ស៊ី​ស្លឹកឈើទេ ឆ្កែខាំ​តែទន្សាយ និង​សំពោច បាន​ជាពពែ និងឆ្កែ យកគ្នា​ជាសំឡាញ់។

[៩៩២] (ព្រះមហោសធ ទូលថា) សត្វជើង ៧ កន្លះ គឺឆ្កែមាន​ជើងបីកន្លះ ពពែ​មាន​ជើង ៤ មាន​ក្រចក ៨ បន្លំលួច​សាច់ ឯឆ្កែនេះ លួច (ស្មៅ) ឲ្យពពែ​នេះ ពពែនេះ លួចសាច់​ឲ្យឆ្កែ​ឯនោះ។

[៩៩៣] ឮថា ព្រះបាទវិទេហរាស្រ្ត ជាស្តេចដ៏ប្រសើរ ជាធំ​ជាងជន សេ្តច​គង់នៅលើ​ប្រាសាទ​ដ៏ប្រសើរ ទ្រង់ទត​ឃើញ​ជាក់ច្បាស់​នូវការ​ផ្លាស់ប្តូរភោជន​ដល់គ្នា​នឹងគ្នានុ៎ះ របស់ឆ្កែ និងពពែ ដែលដើរ​ទៅលួច​អាហារ​ពេញមាត់ មកឲ្យគ្នា​បរិភោគ។

[៩៩៤] (ព្រះបាទវិទេហរាស្ត្រ ទ្រង់មានព្រះរាជឱង្ការថា) យើងហៅ​ពេញជា​មាន​លាភ មាន​សភាព​មិនតិចទេ ព្រោះអ្នក​ប្រាជ្ញទាំង​ឡាយ​បែបនេះ មាននៅ​ក្នុងត្រកូល​របស់យើង អ្នក​ប្រាជ្ញ​ទាំងនេះ យល់អាថ៌​ប្រស្នាដ៏​ជ្រាលជ្រៅ​ល្អិត ដោយ​សុភាសិត​បាន។

[៩៩៥] យើងមានចិត្តត្រេកអរដ៏ក្រៃលែង យើងឲ្យសេះ​អស្សតរ និង​រថមួយ ៗ ម្នាក់ ឲ្យស្រុក​សួយដែល​បរិបូណ៌​មួយ ៗ ម្នាក់ ដល់អ្នក​ទាំងអស់គ្នា ជាអ្នក​ប្រាជ្ញ ព្រោះ​សុភាសិត។