[១១៥២] (ព្រះបាទព្រហ្មទត្ត បន្លឺឧទានថា) បុរសជាបណ្ឌិត​ ត្រូវតែប្រាថ្នា មិន​គប្បី​នឿយណាយ​ទេ អាត្មាអញ​ឃើញខ្លួន​សម្រេច​ដូចសេចក្តី​ប្រាថ្នា។

[១១៥៣] បុរសជាបណ្ឌិត​ ត្រូវតែប្រាថ្នា មិនគប្បី​នឿយណាយ​ទេ អាត្មាអញ​ឃើញខ្លួន ដែលគេ​ស្រង់អំពី​ទឹកមក​លើគោក។

[១១៥៤] បុរសជាបណ្ឌិត​ ត្រូវតែព្យាយាម មិនគប្បី​នឿយណាយ​ទេ អាត្មាអញ​ឃើញខ្លួន​សម្រេច​ដូចសេចក្តី​ប្រាថ្នា។

[១១៥៥] បុរសជាបណ្ឌិត​ ត្រូវតែព្យាយាម មិនគប្បី​នឿយណាយទេ​ អាត្មាអញ​ឃើញខ្លួន​ដែលសរភម្រឹគ​ស្រង់អំពី​ទឹកមក​លើគោក។

[១១៥៦] នរជនដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា សូម្បីដល់​សេចក្តីទុក្ខ ក៏មិន​កាត់បង់​សេចក្តី​ប៉ុនប៉ង ដើម្បីឲ្យបាន​សុខ ព្រោះថា ផស្សៈ¹⁾ ទាំងឡាយ មានច្រើន មិនជា​ប្រយោជន៍​ក៏មាន ជាប្រយោជន៍​ក៏មាន ពួកជន​អ្នកមិន​ត្រិះរិះ រមែង​ចូលទៅរក​សេចក្តី​ស្លាប់។

[១១៥៧] ហេតុដែលយើងមិនបាន​គិត ក៏ប្រែជាមាន ហេតុដែល​យើងបាន​គិត​ហើយ ក៏ប្រែជា​វិនាស​ទៅវិញ ភោគៈ​ទាំងឡាយ របស់ស្ត្រីក្តី របស់​បុរសក្តី មិនមែន​សម្រេច​មកពី​ការគិត​ឡើយ។

[១១៥៨] (បុរោហិត ក្រាបបង្គំទូលថា) ពីដើម ព្រះអង្គ​ជាប់តាម​សរភម្រឹគ ក្នុងដងភ្នំ ព្រះអង្គ​បាន​រស់រួចព្រះជន្ម ដោយសារ​សេចក្តីព្យាយាម​របស់សរភម្រឹគ ដែលមាន​ចិត្ត​មិន​រួញរា។

[១១៥៩] សរភម្រឹគណា ធ្វើនូវការប្រតោងថ្ម បាន​ស្រង់ព្រះអង្គ​ឡើងអំពី​រណ្តៅ ដែលមិន​ងាយ​ឡើងរួច ​ហើយបាន​ដោះព្រះអង្គ​ ដែលដល់​នូវសេចក្តី​ទុក្ខ ឲ្យរួចពី​មាត់​សេចក្តី​សា្លប់ ព្រះអង្គ​ពណ៌នា​សរសើរ​សរភម្រឹគ ដែលជា​សត្វមាន​ចិត្តមិនរួញរា​នោះឯង។

[១១៦០] (ព្រះរាជា…) ក្នុងពេលនោះ អ្នកឯងបាន​នៅក្នុងទីនោះ​ដែរឬ ឬនរណា​មួយ​ប្រាប់​ដំណើរនោះ​ដល់អ្នក ឬក៏អ្នកជា​បុគ្គល​មានដម្បូល គឺកិលេស​បើក​ហើយ ជាអ្នក​ឃើញហេតុ​សព្វ ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ អ្នកមាន​ញាណ​ដ៏មាន​កំឡាំង​ក្លៀវក្លាឬ។

[១១៦១] (បុរោហិត…) ក្នុងពេលនោះ ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ មិនបាន​នៅក្នុង​ព្រៃនោះទេ ទាំងគ្មាន​នរណា​មួយ ប្រាប់ដំណើរ​នោះ​ដល់ទូល​បង្គំជា​ខ្ញុំឡើយ បពិត្រ​ព្រះជនិន្ទ អ្នក​ប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ តែង​ពិចារណា​សេចក្តីនៃ​បទនៃគាថា និង​សុភាសិត​ទាំងឡាយ​នោះ។

[១១៦២] (ព្រះឥន្ទ្រ ជ្រែកចូលក្នុងសរីរៈបុរោហិត ​ហើយ​និយាយថា) ព្រះអង្គ​ផ្ទាប់​ព្រះទម្រង់​កាំសរ មានស្លាបកន្ទុយ​ជាគ្រឿង​សម្លាប់​បុគ្គលដទៃ​ដោយសេចក្តី​ព្យាយាម ឰដ៏​ព្រះទម្រង់​កៅទណ្ឌ​ហើយ នៅអល់​អែកអ្វីទៀត ចូរឲ្យ​ព្រះទម្រង់​កាំសរ ដែល​ព្រះអង្គ​បាញ់​ទៅ​ហើយ សម្លាប់​សរភម្រឹគ​ឲ្យឆាប់ទៅ បពិត្រ​មហារាជ​មាន​ប្រាជ្ញាដ៏ប្រសើរ ព្រោះ​សរភម្រឹគ​នុ៎ះ នឹងបាន​ជាក្រយាស្ងោយ​របស់ព្រះរាជា។

[១១៦៣] (ព្រះរាជា…) ម្នាលព្រាហ្មណ៍ យើងដឹងថា សរភម្រឹគនោះ ជាក្រយាស្ងោយ​របស់​ក្សត្រិយ៍ ពិតមែន​ហើយ តែយើង​គោរពគុណ ដែល​សរភម្រឹគ ធ្វើ​ហើយ​ក្នុងកាលមុន ហេតុនោះ យើងមិន​សម្លាប់​សរភម្រឹគ​ទេ។

[១១៦៤] (សក្ក…) បពិត្រមហារាជ នុ៎ះមិនមែនជា​សរភម្រឹគទេ នុ៎ះជា​ព្រះឥន្ទ្រ​ជាធំជាង​អសុរ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាធំជាង​មនុស្ស ព្រះអង្គ​សម្លាប់​ព្រះឥន្ទ្រនោះ​ហើយ ចូរបាន​ជាស្តេច​ទេវតា។

[១១៦៥] បពិត្រមហារាជ បើព្រះអង្គ​នៅអល់អែក​នឹងការ​សម្លាប់សរភម្រឹគ ដែលជា​សំឡាញ់​ហើយ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ប្រសើរ​ដោយការ​ព្យាយាម​ជាងនរជន ព្រះអង្គ​​ព្រម​ទាំង​ព្រះរាជបុត្រ ព្រះរាជ​ទេពី នឹងធ្លាក់​ទៅក្នុង​វេតរណីនរក​នៃព្រះយមរាជ។

[១១៦៦] (ព្រះរាជា…) យើងផង ពួកអ្នកជនបទទាំង​អស់ផង បុត្រា​បុត្រីផង អគ្គមហេសី​ផង ពួកសំឡាញ់​ផង ចូរធ្លាក់​ទៅក្នុង​វេតរណីនរក​នៃព្រះយមរាជ ដោយ​ពិតចុះ យើងមិន​ត្រូវសម្លាប់​សត្វ​ដែលឲ្យ​ជីវិត​យើងឡើយ។

[១១៦៧] សរភម្រឹគនេះ ជាអ្នកឲ្យជីវិតដល់យើង ដែលដល់​នូវសេចក្តី​លំបាក​ម្នាក់ឯង ក្នុងព្រៃ​ដ៏ពន្លឹក បពិត្រ​មហាព្រហ្ម យើងរលឹក​ដឹងនូវកិច្ច​ការខាងដើម បែបនោះ​​ហើយ គប្បី​សម្លាប់​ដូចម្តេច​បាន។

[១១៦៨] (សក្កៈ…) សូមព្រះអង្គ​ ជាអ្នកញុំាង​មិត្រឲ្យត្រេកអរ គង់ព្រះជន្ម​អស់​កាល​យូរអង្វែង សូមព្រះអង្គ​សោយរាជ​សម្បត្តិនេះ​ក្នុងធម្មគុណ សូមឲ្យមាន​ពួកនាង​នារី​ចោមរោម ​ហើយត្រេកអរ​ក្នុងដែន​របស់​ព្រះអង្គ​ចុះ ដូចជា​វាសវៈ ត្រេកអរ ក្នុងឋាន​ត្រៃត្រិង្ស។

[១១៦៩] ព្រះអង្គជាបុគ្គលមិនក្រោធ មានព្រះទ័យ​ជ្រះថ្លា​ជានិច្ច យកសមណ​ព្រាហ្មណ៍ ប្រកប​ដោយធម៌​ទាំងអស់ ជាភ្ញៀវ ព្រះអង្គ​គួរគេសូមបាន​ ឲ្យទាន និង​ប្រើប្រាស់​ខ្លួនឯង តាម​សមគួរ សត្វលោក​មិនតិះដៀល​បាន​ សូមព្រះអង្គ​ទៅកើត​ក្នុងឋានសួគ៌ចុះ។

និយាយអំពីស្វាយដ៏ប្រសើរ ១ ដឹង ១ ហង្សដ៏ប្រសើរ ១ ការនៅ​ក្នុងព្រៃ ១ ទូតជា​គំរប់ ៥ កាលិង្គពោធិព្រឹក្ស ១ អកិត្តិតាបស ១ តក្ការិយបុរោហិត ១ ម្រឹគមាស ១ សរភម្រឹគ ១។