[២០] (ខ្លែងញីពោលថា) ម្នាលខ្លែងឈ្មោល ពួកអ្នកជនបទ ចងគប់ភ្លើង​ទាំងឡាយ ក្នុង​កោះតូចៗ បា្រថ្នា​នឹងស៊ី​នូវកូន​តូចៗ​របស់ខ្ញុំ អ្នកចូរ​ហៅនូវ​មិត្តផង សំឡាញ់ផង អ្នកចូរ​ក្រាបទូល​នូវសេចក្តី​វិនាស​របស់ពួក​បក្សី​ជា​ញាតិ (នៃយើង ដល់ស្តេច​អកផង)។

[២១] (ខ្លែងឈ្មោល ក៏ទៅក្រាបទូលស្តេចអកថា) បពិត្រស្តេចអក ព្រះអង្គ​ជា​ទិជជាតិ​​ផង ជាបក្សី​ប្រសើរ​ជាងពួក​ទិជជាតិ​ផង ខ្ញុំសូម​យកព្រះអង្គ​ជាទី​ពឹង ដ្បិតពួក​អ្នក​ជនបទ អាក្រក់​ណាស់ បា្រថ្នានឹង​ស៊ីកូន​តូចៗ​របស់ខ្ញុំ សូម​ព្រះអង្គ (មេត្តា​ស្រោចស្រង់) ខ្ញុំ ឲ្យ​បាន​សេចក្តី​សុខ។

[២២] (ស្តេចអកពោលថា) បណ្ឌិតទាំងឡាយ ជាអ្នកស្វែង​រកសេចក្តី​សុខ ក្នុង​កាលគួរ និងកាល​មិនគួរ រមែងចង​មិត្រផង សំឡាញ់ផង ម្នាលខ្លែង​ឈ្មោល យើងនឹង​ធ្វើនូវ​ប្រយោជន៍​នុ៎ះ ដល់អ្នកបាន ដ្បិត​អរិយជនតែង​ធ្វើ​នូវកិច្ច​ដល់អរិយជន (ដូចគ្នា)។

[២៣] (ខ្លែង…) អំពើណាដែលអរិយជនជាអ្នកអនុគ្រោះ គប្បីធ្វើដល់​អរិយជន អំពើនោះ​ព្រះអង្គ​បានធ្វើ​ហើយ សូមទ្រង់​រក្សានូវ​ព្រះអង្គចុះ សូមទ្រង់​កុំក្តៅ​ក្រហាយ​ឡើយ កាលបើ​ព្រះអង្គ​រស់នៅ យើងគង់​នឹងបាន​នូវកូន​ទាំងឡាយ (ទៀត)។

[២៤] (ស្តេចអក…) យើងខំធ្វើនូវការរក្សា និងកិរិយាការពារ​នោះឯង ត្រាតែ​បែក​ធ្លាយ​​នូវសរីរៈ ក៏មិន​តក់ស្លុត​ដែរ ដ្បិតសំឡាញ់​ទាំងឡាយ​នេះ តែងលះ​បង់ជីវិត​ជួយធ្វើ (កិច្ចការ) ដល់​សំឡាញ់​ផងគ្នា នេះជាធម៌​របស់​សប្បុរស​ទាំងឡាយ។

[២៥] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ស្តេចអកនេះ ជាសត្វស្លាបកើត​អំពីស៊ុត បានធ្វើនូវ​អំពើដែល​គេធ្វើ​ដោយ​កម្រក្រៃពេក ដើម្បី​ប្រយោជន៍ (និងរក្សា) នូវកូន​ខ្លែងទាំងឡាយ ដរាប​ដល់ពាក់​កណ្តាល​អធ្រាត្រ។

[២៦] (ខ្លែង…) បុគ្គលពួកខ្លះ ឃ្លាតចាក (យស ឬទ្រព្យ) ក៏មាន ភ្លាំងភ្លាត់​ដោយ​កម្មរបស់​ខ្លួន ក៏មាន ហើយ​ត្រឡប់​តាំងខ្លួន​បានដោយ​សារសេចក្តី​អនុគ្រោះ​របស់ពួកមិត្ត កូន​ទាំងឡាយ​របស់ខ្ញុំ មាន​សេចក្តី​ក្តៅក្រហាយ ខ្ញុំ​មក (យកអ្នក) ជាគតិ (ទីពឹង) បពិត្រ​សត្វ​ត្រាច់​ទៅក្នុង​ទឹក ចូរអ្នក​ប្រព្រឹត្ត​ប្រយោជន៍​ដល់ខ្ញុំ។

[២៧] (អណ្តើក…) បណ្ឌិតទាំងឡាយ តែងចងមិត្ត និងសំឡាញ់​ដោយ​ទ្រព្យផង ដោយ​ស្រូវផង ដោយ​ខ្លួនផង ម្នាលខ្លែង យើងនឹង​ធ្វើប្រយោជន៍​នេះដល់​អ្នកបាន ដ្បិត​អរិយជន​តែងធ្វើ​កិច្ចដល់​អរិយជន​ដូចគ្នា។

[២៨] (កូនអណ្តើក…) បពិត្រឪពុក អ្នកចូរជាបុគ្គលមាន​សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ​តិច អង្គុយ​​ស្ងៀមចុះ កូនតែង​ប្រព្រឹត្ត​ប្រយោជន៍​ដល់ឪពុក ខ្ញុំនឹង​ជួយការពារ​នូវកូនខ្លែង ហើយ​ប្រព្រឹត្តនូវ​ប្រយោជន៍​ជំនួសលោក។

[២៩] (អណ្តើក…) ម្នាលកូន នេះជាធម៌របស់សប្បុរស​ទាំងឡាយ កូនត្រូវ​តែ​ប្រព្រឹត្ត​ប្រយោជន៍​ដើម្បីឪពុក​ពិតមែន​ហើយ តែពួក​អ្នកជនបទ មិន​គប្បី​បៀតបៀន​នូវកូន​របស់ខ្លែង ព្រោះឃើញ​នូវអញដែល​មានកាយធំ។

[៣០] (ខ្លែង…) បពិត្រព្រះអង្គប្រសើរដោយសេចក្តី​ព្យាយាម​ក្នុងពួក​ម្រឹគ ពួកសត្វ​ចិញ្ចឹម និង​ពួកមនុស្ស​ត្រូវភ័យ​គ្របសង្កត់​ហើយ រមែងចូល​ទៅ​ពឹងបុគ្គល​ដ៏ប្រសើរ កូន​ទាំង​​ឡាយរបស់​ខ្ញុំ មានសេចក្តី​ក្តៅក្រហាយ (ព្រោះ​ហេតុនោះ) ខ្ញុំមក (យក​ព្រះអង្គ) ជាគតិ ព្រះអង្គ​ជាសេ្តច​របស់យើង សូមព្រះអង្គ​មេត្តា (ស្រោចស្រង់) ខ្ញុំ ឲ្យបាន​សេចក្តី​សុខ។

[៣១] (សីហៈ…) ម្នាលខ្លែងឈ្មោល យើងនឹងធ្វើនូវប្រយោជន៍​នុ៎ះដល់​អ្នក មក យើងនឹង​ទៅសម្លាប់​ពួកសត្រូវ​នោះ​របស់អ្នក ធម្មតា​អ្នកបា្រជ្ញ ជាអ្នក​អាចនឹង​សម្លាប់នូវ​សត្រូវ​បាន ដឹងច្បាស់ (នូវភ័យ​កើតឡើង​ដល់មិត្រ) មិន​គប្បីប្រឹង​ប្រែងរក្សា​នូវជន​ដែល​ទុក​​ដូចជា​ខ្លួន ដូចម្តេចកើត។

[៣២] (ខ្លែងញីនិយាយនឹងខ្លែងឈ្មោលថា) បុគ្គលគួរធ្វើ (នូវបុគ្គល​ណា​មួយ) ឲ្យជា​មិត្រផង ឲ្យជា​សំឡាញ់​ផង គួរធ្វើ (នូវបុគ្គល​ណាមួយ) ឲ្យជា​ម្ចាស់ផង ដើម្បី​បាននូវ​សេចក្តី​សុខ យើង​ទាំងឡាយ (អាច​កំចាត់​បង់នូវ​ពួកសត្រូវ​បាន ដោយ​កំឡាំង​នៃមិត្ត) ហើយ​នឹង​បានមូល​មិត្រគ្នា រីករាយជា​មួយ​នឹងកូន​ទាំងឡាយ ដូចជា​បុគ្គល​ដែលមាន​អាវក្រោះ​ពាក់ហើយ អាចរារាំង​នូវកូនសរ​ទាំងឡាយ​បានដូច្នោះ។

[៣៣] កូនតូចទាំងឡាយ (បញ្ចេញសម្លេងដ៏ពិរោះ) គួរ​ឲ្យខ្លោចចិត្ត​ ហើយ​ស្រែកហៅ (ខ្ញុំ) ដែល​កំពុង​ស្រែកយំ​ដោយសារ​សេចក្តី​ព្យាយាម​របស់​សីហៈ​ជាមិត្រ​របស់​ខ្លួន ជាសំឡាញ់ ជាសត្វ​មិនរត់។

[៣៤] បណ្ឌិតនោះប្រើបា្រស់នូវកូន នូវសត្វចិញ្ចឹម ឬក៏នូវទ្រព្យ ព្រោះ​អាស្រ័យ​មិត្រ​​សំឡាញ់ ខ្ញុំក្តី ពួកកូនក្តី ប្តីរបស់ខ្ញុំក្តី បានមូល​មិត្រគ្នា​ដោយ​សេចក្តី​អនុគ្រោះ​របស់​ពួកមិត្ត។ បុគ្គល មានសេ្តច​ផង មានមិត្រ​ដ៏ក្លៀវក្លា​ផង (ជាមិត្រ​ហើយ) អាច​សម្រេច​ប្រយោជន៍​​បាន ដ្បិត​សំឡាញ់​ទាំងឡាយ​នុ៎ះ រមែង​មានដល់​បុគ្គល ដែល​បរិបូណ៌​ដោយ​សំឡាញ់ បពិត្រ​ស្វាមី អ្នក​បា្រថ្នានូវ​កាម បុគ្គល​អ្នក​មានមិត្រ មានយស មាន​សេចក្តី​ខ្ពង់​ខ្ពស់​នោះ រមែង​រីករាយ​ក្នុងលោកនេះ។

[៣៥] បពិត្រខ្លែងឈ្មោល បុគ្គលសូម្បីក្រខ្សត់ ក៏គួរធ្វើ​នូវមិត្តធម៌ អ្នកចូរ​មើលចុះ យើងទាំង​ឡាយ បានព្រមព្រៀង​គ្នាជាមួយ​នឹងញាតិ​ទាំងឡាយ ដោយ​សេចក្តី​អនុគ្រោះ​របស់​មិត្រ។ បពិត្រ​ខ្លែងឈ្មោល បក្សីណា​ធ្វើនូវ​មិត្រជាមួយ​នឹងបុគ្គល​ក្លៀវក្លា ជាមួយ​នឹង​បុគ្គល​មានកំឡាំង បក្សីនោះ រមែង​បានសេចក្តី​សុខយ៉ាង​នេះ ដូចខ្ញុំ និងអ្នក។