[៣៦] (ព្រះរាជាទ្រង់ត្រាស់ថា) ពួកជដិលណា ដណ្តប់​ស្បែកខ្លាឃ្មុំ​ទាំងក្រចក មាន​​ធ្មេញប្រឡាក់​ដោយ​មន្ទិល មានភ្នែក​មិនបន្តក់ មានរូបអាក្រក់ កំពុង​រាយនូវមន្ត ជដិល​ទាំងនោះ បានដឹង​នូវការ​ប្រព្រឹត្តិ​នូវតបៈ និងការ​ស្វាធ្យាយន៍​នូវមន្តនេះ ក្នុង​សេចក្តី​ព្យាយាម​ជារបស់​មនុស្ស នឹងបាន​រួចចាក​អបាយដែរ​ឬ។

[៣៧] (បុរោហិតក្រាបទូលថា) បពិត្រមហារាជ បើបុគ្គលជា​ពហុស្សូត មិន​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌ ធ្វើតែអំពើ​លាមក​ទាំងឡាយ បុគ្គលនោះ សូម្បី​ចេះនូវវេទ​មួយ​ពាន់ ហើយ​អាស្រ័យ​នូវភាព​ជាពហុស្សូតនោះ តែមិន​ទាន់បាន​សម្រេច​នូវ​ចរណៈ (សមាបត្តិបាំ្របី) ទេ ក៏មិន​គប្បីរួច​ចាក​ទុក្ខឡើយ។

[៣៨] (ឧទ្ទាលកតាបសពោលថា) បុគ្គលសូម្បីចេះនូវវេទ​មួយពាន់​ហើយ អាស្រ័យ​​នូវភាព​ជា​ពហុស្សូត​នោះ តែមិន​ទាន់បាន​សម្រេច​នូវចរណៈ (សមាបត្តិបាំ្របី) ទេ ក៏មិន​គប្បីរួច​ចាកទុក្ខ​ឡើយ ខ្ញុំសំគាល់​ថាវេទទាំង​ឡាយ ជាសភាព​ឥតផល មាន​តែ​ចរណៈ​​ដែលប្រកប​ដោយការ​សង្រួម ទើបជា​ការពិត​បា្រកដ។

[៣៩] (បុរោហិត…) ខ្ញុំមិនមែនពោលថា វេទទាំងឡាយ ជាសភាព​ឥតផល​ទេ តែចរណៈ​ដែលប្រកប​ដោយការ​សង្រួម ជារបស់​ពិតមែន ឯបុគ្គល​រៀននូវ​វេទទាំងឡាយ គ្រាន់តែ​បាននូវ​កិត្តិសព្ទ បុគ្គល​អ្នកទូន្មាន​ដោយ​ចរណៈ​ហើយ ទើបបាន​ដល់នូវ​ការស្ងប់​រមា្ងប់ (និព្វាន)។

[៤០] (ឧទ្ទាលក…) មាតាបិតា និងផៅពង្ស ត្រូវតែកូន​ចិញ្ចឹម អាត្មាកើត​អំពី​បុគ្គល​ណា បុគ្គល​នោះឯង នៅជា​បុគ្គលនោះ​ដដែល អាត្មា​ឈ្មោះ​ឧទ្ទាលកៈ ជាអ្នក​តវង្ស​ត្រកូល​​នៃ​សោត្ថិយគោត្រ​ដ៏ចំរើន។

[៤១] (បុរោហិត…) ម្នាលអ្នកដ៏ចំរើន បុគ្គលឈ្មោះថា​ព្រាហ្មណ៍ តើ​ដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច បុគ្គល​មានគុណធម៌​បរិបូណ៌ តើដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច មួយទៀត ការរលត់​កិលេស តើដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច បុគ្គល​ដែលគេហៅ​ថា អ្នក​តាំងនៅ​ក្នុងធម៌ តើដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច។

[៤២] (ឧទ្ទាលកៈ…) បុគ្គលកាន់យកនូវភ្លើងហើយ ធ្វើនូវ​ការបំរើ​មិន​ឲ្យ​មានចន្លោះ ឈ្មោះថា​ព្រាហ្មណ៍ ព្រាហ្មណ៍​កាល​ស្រោចទឹក (អភិសេក) បូជា (នូវយ័ញ្ញ) ហើយលើក​នូវ​សសរយ័ញ្ញ ព្រាហ្មណ៍​ធ្វើយ៉ាងនេះ ឈ្មោះ​ថាជា​អ្នកមាន​សេចក្តី​ក្សេម (ជន​ទាំងឡាយ​ហៅ​ព្រាហ្មណ៍​នោះ) ថា ជាអ្នក​ស្ថិតនៅក្នុង​ធម៌ដោយ​ហេតុនោះ។

[៤៣] (បុរោហិត…) សេចក្តីបរិសុទ្ធិពុំមែនមានដោយ​ការស្រោច​ទឹកទេ បុគ្គល​ដែល​ឈ្មោះថា​ព្រាហ្មណ៍ អ្នកបរិបូណ៌​ដោយ​គុណធម៌ ខន្តិ សោរច្ចៈ និងបុគ្គល​អ្នករំលត់​ទុក្ខបាន​នោះ មិនមាន (ដោយការ​ស្រោចទឹក ជាដើមទេ)។

[៤៤] (ឧទ្ទាលកៈ…) នែអ្នកដ៏ចំរើន បុគ្គលដែលឈ្មោះថា​ព្រាហ្មណ៍ តើ​ដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច បុគ្គល​ដែលជា​អ្នកមាន​គុណធម៌​ដ៏បរិបូណ៌ តើដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច ម្យ៉ាង​ទៀត ការរំលត់​កិលេស តើដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច បុគ្គល​ដែលគេ​ហៅថា​ជាអ្នក​ឋិតនៅ​ក្នុងធម៌ តើដូចម្តេច។

[៤៥] (បុរោហិត…) បុគ្គលមិនមានស្រែចំការ មិនមាន​ផៅពង្ស មិនមាន​សេចក្តី​ប្រកាន់ មិនមាន​សេចក្តីបា្រថ្នា មិនមាន​សេចក្តី​លោភ​ដ៏លាមក អស់សេចក្តី​ជាប់ជំពាក់​ក្នុងភព ព្រាហ្មណ៍​ធ្វើយ៉ាងនេះ ទើបឈ្មោះ​ថា ជា​អ្នកដល់​នូវសេចក្តី​ក្សេម (ជន​ទាំង​ឡាយ) ហៅ (ព្រាហ្មណ៍​នោះ) ថាជាអ្នក​ឋិតនៅក្នុង​ធម៌ដោយ​ហេតុនោះ។

[៤៦] (ឧទ្ទាលកៈ…) ពួកក្សត្រ ពួកព្រាហ្មណ៍ ពួកអ្នកជំនួញ ពួកអ្នកងារ ពួក​ចណ្ឌាល និងជនអ្នក​កើបសម្រាម ពួកជន​ទាំងអស់​ឈ្មោះថា​ជាអ្នក​ស្លូតបូត ជាអ្នក​ទូន្មាន​ឥន្ទ្រិយ​បានហើយ ពួកជន​ទាំងអស់​ឈ្មោះថា មានទុក្ខ​រលត់ហើយ គុណដ៏​ប្រសើរ និង​ទោស​​ដ៏លាមក មានដល់​ជនទាំង​អស់ដែល​ជាអ្នកមាន​សេចក្តី​ត្រជាក់ត្រជំ (ដែរឬ)។

[៤៧] (បុរោហិត…) ពួកក្សត្រ ពួកព្រាហ្មណ៍ ពួកអ្នកជំនួញ ពួកអ្នកងារ ពួកជន​ចណ្ឌាល និងជនអ្នក​កើបសម្រាម ពួកជន​ទាំងអស់​ដែលជា​អ្នកស្លូត​បូត មាន​ឥន្ទ្រិយ​ទូន្មាន​បានហើយ ពួនជន​ទាំងអស់ ឈ្មោះថា​មានទុក្ខរលត់​ហើយ គុណដ៏​ប្រសើរ និង​ទោស​​ដ៏លាមក មិនមាន​ដល់ពួក​ជន​ទាំងអស់ ដែលជា​អ្នកមាន​សេចក្តី​ត្រជាក់​ត្រជំ​ឡើយ។

[៤៨] (ឧទ្ទាលកៈ…) ពួកក្សត្រ ពួកព្រាហ្មណ៍ ពួកអ្នកជំនួញ ពួកអ្នកងារ ពួកជន​ចណ្ឌាល និងជនអ្នក​កើបសម្រាម ពួកជន​ទាំងអស់​ដែលជា​អ្នកស្លូត​បូត មាន​ឥទ្រ្ទិយ​ទូន្មាន​បានហើយ ពួកជន​ទាំងអស់ ឈ្មោះថា​មានទុក្ខរលត់​ហើយ គុណ​ដ៏ប្រសើរ និង​ទោសដ៏លាមក មិនមាន​ដល់ជន​ទាំងអស់ ដែល​មានសេចក្តី​ត្រជាក់​ត្រជំឡើយ (កាល​បើយ៉ាង​នេះ) អ្នកប្រព្រឹត្ត​នូវភាពនៃ​ខ្លួនជា​ព្រហ្ម គួរ​ឲ្យគេ​សរសើរ​ហើយ ញុំាង​វង្សត្រកូល​នៃ​សោត្ថិយគោត្រ (ឲ្យវិនាស)។

[៤៩] (បុរោហិត…) វិមានដែលគេប្រក់ដោយសំពត់ទាំងឡាយ មានពណ៌​ក្រហម​ផ្សេងៗ ស្រមោល​របស់​សំពត់​ទាំងនោះ មិនផ្សេង​គ្នាឡើយ (មាន​សម្បុរ​តែមួយបែប) ការ​ជ្រលក់​នោះ ក៏មិន​ផ្សេងគ្នាដែរ (យ៉ាង​ណាមិញ) សូម្បី​មនុស្ស​ទាំងឡាយ ក៏យ៉ាងនោះដែរ ពួក​មាណព​បរិសុទ្ធ (ដោយ​អរិយ​មគ្គ) ក្នុងកាលណា ពួកជន​មានវត្តល្អ បានដឹង​នូវ​និព្វានធម៌ ក៏មិន​សាកសួរ​នូវជាតិ​របស់​មាណព​ទាំងនោះ (ក្នុងកាលនោះ) ឡើយ។