[៧១] (នាងសុមេធាទេវី ពោលថា) ខ្ញុំជាមហេសី​ភរិយា​របស់​ព្រះបាទ​សុរុចិ ដែល​ព្រះអង្គ​ទ្រង់នាំ​មកមុនដំបូង ព្រះបាទ​សុរុចិ នាំខ្ញុំមកអស់​មួយម៉ឺនឆ្នាំ​ហើយ។ បពិត្រ​ព្រាហ្មណ៍ ខ្ញុំនោះមិន​ដែលដឹងថា ខ្ញុំបាន​មើលងាយ​ព្រះរាជាសុរុចិ ​ជាធំក្នុង​ដែនវិទេហៈ ព្រះអង្គ​គ្រប់គ្រង​នូវ​ក្រុងមិថិលា ដោយកាយ ដោយ​វាចា ឬដោយ​ចិត្ត ក្នុង​ទីវាល ឬក្នុងទី​កំបាំង​មុខ​ឡើយ។ បពិត្រ​ឥសី សូម​ឲ្យបុត្តកើត (ក្នុងផ្ទៃ​របស់ខ្ញុំ) ដោយ​កិរិយា​ពោលនូវ​ពាក្យ​សច្ចៈ​នេះ កាលបើ​ខ្ញុំនិយាយ​កុហក សូម​ឲ្យក្បាល (របស់ខ្ញុំ) បែកជា​បាំ្រពីរ​ភាគចុះ។

[៧២] ព្រះភស្តាផង ព្រះមាតាក្មេកផង ព្រះបិតាក្មេកផង ព្រះមាតាបង្កើត និង​បិតា​បង្កើត​ផង ជាទីគាប់ចិត្ត ជាទីស្រឡាញ់ (របស់ខ្ញុំ) បពិត្រ​ព្រហ្ម ព្រះបិតាក្មេក និង​ព្រះមាតា​ក្មេក​ទាំងពីរ​នោះ រស់នៅ​ដរាបណា ក៏ទូន្មានខ្ញុំ​ដរាបនោះ។ ខ្ញុំនោះជា​ស្រីប្រកប​ដោយ​សេចក្តី​មិនត្រេកអរ គឺការ​មិនបៀត​បៀន ជាអ្នក​ប្រព្រឹត្តធម៌​ដោយពិត​បា្រកដ មិន​ខ្ជិល​ច្រអូស បានបំរើ​ព្រះ​មាតាក្មេក និង​ព្រះបិតា​ក្មេកនោះ​ដោយ​សេចក្តី​គោរព​ទាំងយប់​ទាំងថ្ងៃ។ បពិត្រ​ឥសី សូម​ឲ្យបុត្រកើត​ដោយ​កិរិយា​ពោលនូវ​ពាក្យសច្ចៈ​នេះ កាល​បើខ្ញុំ​និយាយ​កុហក សូម​ឲ្យក្បាល (របស់ខ្ញុំ) បែកជា​បាំ្រពីរភាគចុះ។

[៧៣] បពិត្រព្រាហ្មណ៍ ខ្ញុំមិនមានសេចក្តីប្រច័ណ្ឌ ឬសេចក្តី​ក្រោធ​ចំពោះ​ពួកស្រី​ទាំង​មួយម៉ឺនបាំ្រមួយពាន់ ដែលជា​ភរិយាជា​មួយគ្នា​ក្នុងកាល​ណាម្តង​ឡើយ។ ខ្ញុំត្រេកអរ ចំពោះ​ស្រ្តីទាំង​នោះ​ដោយ​ប្រយោជន៍ ស្រីណា​មួយ មិនជាទី​ស្រឡាញ់​របស់ខ្ញុំ ឥត​មាន​ឡើយ ខ្ញុំអនុគ្រោះ​ពួកស្ត្រី​រួមប្តី​ទាំងអស់ សព្វៗ កាល ដូចជា​ខ្លួនឯង។ បពិត្រ​ឥសី សូម​ឲ្យ​បុត្រកើត ដោយកិរិយា​ពោលនូវ​ពាក្យសច្ចៈ​នេះ កាលបើខ្ញុំ​និយាយ​កុហក សូម​ឲ្យក្បាល (របស់ខ្ញុំ) បែកជា​បាំ្រពីរ​ភាគចុះ។

[៧៤] ខ្ញុំមានឥទ្រ្ទិយស្រស់ស្រាយសព្វៗកាល បានចិញ្ចឹម​នូវទាសៈទាំង​ឡាយផង កម្មករ​ទាំងឡាយ​ផង បុគ្គល​ដែលត្រូវ​ចិញ្ចឹម​ទាំងឡាយ​ផង ពួក​ជនដទៃ​ដែលរស់​នៅ​ដោយ​​សារផង តាមសម​គួរដល់​ហេតុ។ បពិត្រឥសី សូម​ឲ្យបុត្រកើត ដោយ​កិរិយា​ពោល​នូវ​​ពាក្យ​សច្ចៈនេះ កាល​បើខ្ញុំ​និយាយ​កុហក សូម​ឲ្យក្បាល (របស់ខ្ញុំ) បែកជា​បាំ្រពីរ​ភាគចុះ។

[៧៥] ខ្ញុំមានដៃលាងហើយ បានផ្គត់ផ្គង់នូវពួកសមណៈផង នូវពួក​ព្រាហ្មណ៍​ផង នូវ​ពួក​វណិព្វកៈ​ដទៃផង ដោយបាយ និង​ទឹកសព្វៗ កាល។ បពិត្រឥសី សូម​ឲ្យបុត្រកើត ដោយ​កិរិយា​ពោលនូវ​ពាក្យសច្ចៈ​នេះ កាល​បើខ្ញុំ​និយាយ​កុហក សូម​ឲ្យក្បាល (របស់ខ្ញុំ) បែក​ជា​បាំ្រពីរ​ភាគចុះ។

[៧៦] ខ្ញុំជាស្ត្រីសង្រួមក្នុងសីលទាំងឡាយសព្វៗ កាល បានរក្សានូវ​ឧបោសថ ប្រកប​ដោយ​អង្គទាំង ៨ អស់ថ្ងៃ​ទី ១៤ ផង អស់ថ្ងៃទី ១៥ ផង អស់ថ្ងៃទី ៨ នៃបក្ខផង អស់​បាដិហារិយបក្ខ​ផង។ បពិត្រ​ឥសី សូម​ឲ្យបុត្រ កើត​ដោយកិរិយា​ពោលនូវ​ពាក្យ​សច្ចៈនេះ កាលបើ​ខ្ញុំនិយាយ​កុហក សូម​ឲ្យក្បាល (របស់ខ្ញុំ) បែកជា​បាំ្រពីរភាគចុះ។

[៧៧] (សក្កទេវរាជពោលថា) ម្នាលនាងរាជបុត្រី​មានយស​ដ៏ចំរើន នាង​បានថ្លែង​នូវ​ធម្មគុណ​ទាំងឡាយ​ណា (ដែលមាន) ក្នុងខ្លួន ធម្មគុណ​នោះ​ទាំងអស់ មានបរិបូណ៌​ចំពោះ​នាងមែន​ហើយ។ ព្រះរាជបុត្រ​ជាក្សត្រ​បរិបូណ៌​ដោយជាតិ កើត​បរិសុទ្ធ​អំពី​ចំណែក​​ទាំងពីរ មានយស ជាសេ្តច​ប្រកប​ដោយធម៌ របស់ជន​ទាំងឡាយ អ្នកនៅ​ក្នុងដែន​វិទេហៈ នឹងកើត​ដល់នាង។

[៧៨] (នាងសុមេធាទេវី…) អ្នកមាន​ភ្នែកភ្លឺថ្លា ទ្រទ្រង់​នូវលំអង ឋិតនៅលើ​អាកាស​ទទេ ពោលវាចា​ជាទី​ពេញចិត្ត ដែលជា​វាចាចូល​ទៅក្នុង​ហប្ញទ័យ​របស់ខ្ញុំ។ ចុះអ្នក​ជា​ទេវតា ទើបនឹងមក​អំពីឋានសួគ៌ ឬជាឥសី​អ្នកមាន​រិទ្ធិច្រើន ម្យ៉ាងទៀត អ្នកជាអ្វី បាន​មក​ដល់ (ក្នុងទីនេះ) ចូរអ្នក​ប្រកាសខ្លួន​ឲ្យជាក់​ដល់ខ្ញុំ។

[៧៩] (សក្កទេវរាជ…) ពួកទេវតាប្រជុំគ្នាក្នុងរោងឈ្មោះ​សុធម្មា ហើយ​ថ្វាយបង្គំ​នូវ​ខ្ញុំណា ខ្ញុំនោះ​ឈ្មោះសក្កៈ ជាអ្នក​ឃើញនូវ​ហេតុ​មួយពាន់ (ដោយ​មួយរំពេច) បានមក​ក្នុង​សំណាក់​នាង។ ស្ត្រីទាំងឡាយ​ណា ក្នុង​ជីវលោក ដែលជា​អ្នកប្រព្រឹត្ត​ស្មើ មានបា្រជ្ញា មានសីល ទុក​ម្តាយក្មេក​ដូច​ជាទេវតា មានវត្ត​ចំពោះប្តី។ ទេវតា​ទាំងឡាយ​មិនមែន​ជា​មនុស្ស មកចួប​នឹង​នាងនារី ជាមនុស្ស​ដែលមាន​បញ្ញាល្អ មានការងារ​ដ៏ស្អាត បា្រកដស្មើ​ដោយ​ស្រ្តីទាំង​នោះ។ ម្នាលនាង​ដ៏ចំរើន នាងបាន​មកកើត​ក្នុងរាជ​ត្រកូល​នេះ ជាស្រី្ត​អាចសម្រេច​នូវសេចក្តី​ប្រាថ្នា​គ្រប់យ៉ាង ដោយសារ​អំពើ​សុចរិត ដែល​នាងបាន​សាង​សន្សំមក​ក្នុង​កាលមុន។

ម្នាលនាងរាជបុត្រី នេះឯងជាកិរិយាកាន់យកនូវ​ជ័យនៃនាង ក្នុងលោក​ទាំងពីរ គឺ​កិរិយា​កើតក្នុង​ទេវលោក ១ កេរ្តិ៍ឈ្មោះ​ក្នុងជីវិត​នេះ ១។ ម្នាល​នាង​សុមេធា សូម​ឲ្យនាង​មានសេចក្តី​សុខអស់​កាលយូ នាងចូរ​រក្សានូវ​ធម៌ក្នុង​ខ្លួនចុះ យើង​នឹងទៅ​កាន់ឋានត្រៃត្រឹង្ស​វិញ ការបាន​ចួបនឹង​នាង រាប់ថា​ជាទីស្រឡាញ់​ពេញចិត្ត​របស់យើង។