[១២៣] (ពួកអ្នកនគរពោលថា ស្តេចរបស់​យើង) ចំឡែក​ណាស់តើ គួរ​ឲ្យ​ព្រឺរោម កើតឡើង​ក្នុងលោក រថជាទិព្យ​បានកើត​ប្រាកដ​ដល់ស្តេច​វិទេហៈ ព្រះអង្គ​មានយស។

[១២៤] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ទេវបុត្រ​ឈ្មោះមាតលី ជា​ទេវសារថី មាន​ប្ញទ្ធិ​ច្រើន​បាន​អញ្ជើញ​ព្រះបាទ​វិទេហៈ ព្រះអង្គ​គ្រប់គ្រង​ក្រុង​មិថិលា​ថា បពិត្រ​ព្រះរាជាដ៏​ប្រសើរ ជា​ម្ចាស់​នៃទិស សូមព្រះអង្គ​យាងឡើង​កាន់​រថនេះ ទេវតា​ទាំងឡាយ​ជាន់​តាវត្តឹង្ស ព្រម​ទាំង​ព្រះឥន្ទ ចង់ឃើញ​ព្រះអង្គ ព្រោះ​ទេវតា​ទាំងឡាយ​រលឹក​ព្រះអង្គ នៅ​រង់ចាំ​ក្នុងរោង​ឈ្មោះ​សុធម្មា។ លំដាប់​នោះឯង ព្រះបាទ​វិទេហៈ ព្រះនាម​សាធិន ព្រះអង្គ​គ្រប់គ្រង​ក្រុង​មិថិលា ទ្រង់យាង​ឡើងកាន់រថ ទឹមដោយ​សេះច្រើន ហើយបាន​យាងទៅ​ក្នុង​សំណាក់​នៃទេវតា​ទាំងឡាយ (ព្រះរាជា​ជាធំ ទ្រង់ប្រថាប់​លើទិព្វយាន​​ឈ្មោះ​ហយវាហី ដែល​ទឹម​ដោយ​សេះច្រើន កំពុង​យាងទៅ ក៏បាន​ទត​ឃើញ​ទេវសភា​នេះ) ពួក​ទេវតា​បានឃើញ​ព្រះរាជា​នោះមក​ដល់ហើយ ក៏​ត្រេកអរ​ស្មោះ​ចំពោះ​ថា បពិត្រ​មហារាជ ព្រះអង្គ​យាង​មកស្រួល​ហើយ ​មិនមែន​យាងមក​ដោយ​មិនស្រួល​ទេ បពិត្រ​ព្រះរាជា​អ្នកស្វែង​រកគុណ​ដ៏​ប្រសើរ ឥឡូវនេះ សូម​ព្រះអង្គ​ទ្រង់គង់​ក្នុងសំណាក់​នៃទេវរាជ​ចុះ។ ឯព្រះឥន្ទ ក៏ទទួល​រាក់ទាក់​ចំពោះ​ព្រះបាទ​វិទេហៈ ព្រះអង្គ​គ្រប់គ្រង​ក្រុង​មិថិលា ព្រះឥន្ទ​បានអញ្ជើញ​ដោយកាម​ទាំងឡាយផង ដោយអាសនៈ​ផង​ថា ប្រពៃ​ណាស់ហើយ ព្រះអង្គ​បានដល់​អាវាស​របស់​ទេវតា​ទាំងឡាយ ដែលញ៉ាំង​គេ​ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ក្នុងអំណាច​ខ្លួន បពិត្រ​ព្រះរាជា​អ្នកស្វែង​រក​គុណ​​ដ៏ប្រសើរ សូមព្រះអង្គ​គង់នៅក្នុង​ពួកទេវតា​ដែលសម្រេច​នូវកាម​គ្រប់​យ៉ាង​បាន សូម​ព្រះអង្គ​សោយនូវ​កាម​ទាំងឡាយ ដែលមិន​មែនជា​របស់​មនុស្ស ក្នុង​ពួក​ទេវតា​ជាន់តាវត្តឹង្ស​ចុះ។

[១២៥] (ព្រះបាទសាធិនរាជ…) កាលពីដើម ខ្ញុំមកនៅក្នុង​ឋានសួគ៌ រីករាយ​ដោយ​របាំចម្រៀង និងប្រគុំ​ទាំងឡាយ ឥឡូវនេះ ក្នុងថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិន​ត្រេកអរក្នុង​ឋានសួគ៌ទេ បពិត្រ​ព្រះជនិន្ទ​ដ៏ប្រសើរ អាយុ (របស់ខ្ញុំ) នឹង​​អស់ឬ ឬសេចក្តី​ស្លាប់ (ឋិតនៅ) ក្នុងទីជិត ឬក៏​ខ្ញុំជាបុគ្គល​វង្វេង។

[១២៦] (សក្កៈ…) បពិត្រព្រះអង្គដ៏ប្រសើរ មានព្យាយាម​ជាងជន អាយុ​របស់​ព្រះអង្គ​មិនទាន់​អស់ទេ ទាំងសេចក្តី​ស្លាប់របស់​ព្រះអង្គ (ក៏ឋិតនៅ) ក្នុងទីឆ្ងាយ មួយ​វិញ​ទៀត ព្រះអង្គ​មិនមែន​ជាមនុស្ស​វង្វេងទេ តែថា ព្រះអង្គ​សោយនូវ​ផលនៃ​បុណ្យ​ណា ក្នុង​ទេវលោក​នេះ បុណ្យ​របស់​​ព្រះអង្គ​នោះតិច បពិត្រព្រះរាជា​ដ៏ប្រសើរ ជាម្ចាស់​នៃទិស សូមព្រះអង្គ​គង់​នៅដោយ​ទេវានុភាព​ចុះ សូមព្រះអង្គ​សោយនូវ​កាមទាំងឡាយ មិនមែន​ជា​របស់​មនុស្ស ក្នុងទេវលោក​ជាន់​តាវត្តឹង្សចុះ។

[១២៧] (ព្រះរាជា…) យានដែលខ្ចីគេ និងទ្រព្យ​ដែលខ្ចីគេ មាន​ឧបមាយ៉ាង​ណា​មិញ ទ្រព្យណា​ដែលគេបាន ព្រោះបុគ្គល​ដទៃ​ឲ្យជាបច្ច័យ ទ្រព្យ​​នុ៎ះឯង ក៏មាន​ឧបមេយ្យ​យ៉ាង​នោះដែរ ទ្រព្យណា​ដែល​គេបាន ព្រោះបុគ្គល​ដទៃ​ឲ្យជា​បច្ច័យ ខ្ញុំមិន​ចង់បាន​ទ្រព្យ​នុ៎ះ​ឡើយ បុណ្យទាំងឡាយ ដែលខ្ញុំ​បាន​ធ្វើហើយ​ដោយខ្លួនឯង បុណ្យ​នោះ ទុកជា​ទ្រព្យ​របស់ខ្ញុំ​ជាប់​តាមខ្លួន ខ្ញុំនោះ នឹងទៅ​ធ្វើកុសល​ឲ្យច្រើនក្នុងពួកមនុស្ស ដោយ​ឲ្យទានផង កិរិយា​ប្រព្រឹត្ត​​ធម៌ស្មើផង កិរិយា​​សង្រួម​ដោយសីលផង កិរិយាទូន្មាន​នូវឥន្ទ្រិយផង ព្រោះ​ថា បុគ្គល​ធ្វើកុសល​ហើយ រមែង​ដល់នូវ​សេចក្តីសុខ ទាំងមិន​ក្តៅ​ក្រហាយ​រឿយៗ ក្នុងកាល​ជាខាង​ក្រោយ។

[១២៨] (សាធិនរាជ ពោលនឹងស្តេចនារទៈថា) ស្រែទាំងឡាយ​នេះផង ទទឹក​ប្រកប​ដោយ​កុណ្ឌល​¹⁾ ដ៏ល្អនេះផង ផែនដី​ដ៏ដេរដាស ដោយស្មៅពណ៌​ខៀវនេះផង ស្ទឹង​ទាំងឡាយ​ដែលកំពុង​ហូរនេះផង ស្រះបោក្ខរណី​ទាំង​ឡាយ ជាទីរីករាយ មានសត្វ​ចាកក្រពាក​យំហើយ ដ៏ដេរដាស​ដោយ​ចង្កុល​ណី ដោយផ្កាឈូក និងផ្កាឧប្បល​នេះផង ពួកជនណា រាប់អាន​នូវទី​ទាំង​ឡាយ​នេះ​ថាជា​របស់អញ​ ជន​ទាំងនោះ ទៅកាន់ទិស​ណាហ្ន៎។

ម្នាលនារទៈ ស្រែទាំងឡាយ នៅជាស្រែទាំងនោះដដែល ភូមិភាគ នៅជា​ភូមិភាគ​នោះ​ដដែល ឧបចារៈ​នៃសួនច្បារ​ទាំងឡាយ ក៏នៅជាឧបចារៈ​នោះ​ដដែល តែថា កាល​យើងមិន​ឃើញនូវ​ជនទាំងនោះ ទិសប្រាកដ​ដល់យើង​ហាក់ដូច​ជាសូន្យ​ឈឹង។

[១២៩] (ព្រះរាជា…) វិមានទាំងឡាយ ញ៉ាំងទិសទាំង ៤ ឲ្យភ្លឺ​ចិញ្ចែង​ចំពោះ​មុខ​ទេវរាជផង ចំពោះមុខ​ពួកទេវតាជាន់​ត្រៃត្រឹង្ស​ផង យើងបាន​ឃើញហើយ។ ភពជា​ទិព្យ យើងបាន​នៅរួច​ហើយ កាមទាំងឡាយ​មិនមែន​ជារបស់​​មនុស្ស យើងបាន​បរិភោគ​រួចហើយ​ក្នុងពួក​ទេវតា​ជាន់​តាវត្តឹង្ស អាច​សម្រេចនូវ​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​គ្រប់យ៉ាង​បាន។ យើងនោះ បានលះបង់​សម្បត្តិ​​ទិព្យប្រាកដ​ដូច្នោះហើយ មកក្នុងទីនេះ ដើម្បី​ធ្វើបុណ្យ យើងនឹង​ប្រព្រឹត្តធម៌​តែម្យ៉ាង យើងមិន​មានសេចក្តី​ត្រូវការដោយ​រាជសម្បត្តិ​ទេ។ ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ទាំង​ឡាយ​ដែលមាន​វត្តល្អ ស្តេចយាង​ទៅតាម​ផ្លូវណា យើងនឹង​ដើរទៅ​តាម​ផ្លូវ​នោះ ដែល​ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ​សំដែង​ហើយ ជាផ្លូវ​ដែលបុគ្គល​មិនមាន​​អាជ្ញា​គប្បី​ត្រាច់ទៅ។