[១៥៣] (កុដុម្ពិកៈទូលថា) ខ្ញុំព្រះអង្គបានឃើញព្រះអង្គ មាន​ព្រះរូប​ទន់ភ្លន់ ចេញ​ចាកដែន​មកកាន់​ព្រៃស្ងាត់ ប្រកប​ដោយផ្ទះ​កំពូល​ដ៏ប្រសើរ មាន​អាសនៈ​ដ៏ថ្លៃថ្លា ដែល​គេក្រាល​បំរុងទុក ទើបថ្វាយ​ក្រយាស្ងោយ​ដ៏ឧត្តម ជាភត្ត​នៃ​ស្រូវសាលី​ដ៏វិចិត្រ លាយ​ដោយ​សាច់ដ៏ស្អាត ចំពោះ​ព្រះអង្គនោះ ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ព្រះអង្គ​ទទួល​ក្រយា​ស្ងោយ​នោះហើយ តែមិន​សោយ​ដោយ​ព្រះអង្គឯង ត្រឡប់​ជាប្រទាន​ដល់​ព្រាហ្មណ៍​វិញ សូម​ក្រាប​ថ្វាយបង្គំ​ចំពោះព្រះអង្គ តើការណ៍​នេះជា​សភាព​ដូចម្តេច។

[១៥៤] (ព្រះរាជាត្រាស់ថា) ព្រាហ្មណ៍ (នេះ) ជាអាចារ្យ​របស់យើង ជាអ្នក​ខ្វល់ខ្វាយ​ក្នុងកិច្ច​តូច និងកិច្ចធំ​ផង ជាបុគ្គល​គួរគោរពផង គួរ​ឲ្យយើង​ហៅរកផង (ព្រោះ​ហេតុនោះ) យើងគួរ​ឲ្យភោជន។

[១៥៥] (កុដុម្ពិកៈ…) ឥឡូនេះ ខ្ញុំសូមសួរព្រាហ្មណ៍ ជាគោតមគោត្ត ដែល​ស្តេច​តែងបូជា ព្រះរាជា​បាន​ប្រទានភត្ត​ដែលលាយ​ដោយ​សាច់ដ៏ស្អាត​ដល់អ្នក អ្នកបាន​ទទួល​ភត្តនោះហើយ ក៏បាន​ប្រគេន​នូវភោជន​ដល់​ឥសីវិញ អ្នក​ប្រហែល​ជាដឹងថា ខ្លួន​មិនមែន​ជាខេត្ត​នៃទាន ខ្ញុំសូម​ថ្វាយបង្គំ​ចំពោះអ្នក តើ​ការណ៍នេះ​ជាសភាព​ដូចម្តេច។

[១៥៦] (ព្រាហ្មណ៍តបថា) ខ្ញុំតែងចិញ្ចឹមកូន និងប្រពន្ធផង ចំពាក់​ចិត្តក្នុងផ្ទះ​ទាំងឡាយ​ផង ប្រៀនប្រដៅ​ព្រះរាជា​ថា សូមព្រះអង្គ​សោយនូវ​កាមទាំង​ឡាយ ជា​របស់​នៃ​មនុស្សផង ហេតុនោះ​បានជាខ្ញុំគួរ​ប្រគេន​ភោជន​ដល់ឥសី​វិញ ដែលនៅ​ក្នុងព្រៃ មាន​តបៈ​អស់​កាលវែង ចំរើន​ដោយគុណ មានចិត្ត​ចំរើនហើយ។

[១៥៧] (កុដុម្ពិកៈ…) ឥឡូវនេះ ខ្ញុំសូមសួរឥសី ដែលស្គម​រវីមរវាម​ដោយ​សរសៃ មាន​រោមក្លៀក និងក្រចក​ដុះវែង មានធ្មេញ​ប្រកប​ដោយមន្ទិល មានធូលី​លើក្បាល លោកនៅ​ក្នុងព្រៃ​ម្នាក់ឯង មិន​ស្តាយជីវិត លោក​បាន​ប្រគេន​ភោជន​ដល់​ភិក្ខុណា ភិក្ខុ​នោះ​​ប្រសើរ​ជាងលោក​ដោយគុណ​ដូចម្តេច។

[១៥៨] (តាបសតបថា) អាត្មាជីកដំឡូងឈ្មោះ​អាលុកលម្ពៈ និង​តាលកន្ទៈ​ទាំងឡាយ​ផង ដំឡូង​ឈ្មោះ​ពិលាលិ និង​តក្កលៈ​ទាំងឡាយ​ផង ច្រូត​ស្រងែ និងស្ពៅ (យកមក) បែនបុក (បរិភោគ) ផង នាំយកគ្រឿង​អន្លក់ និងក្រអៅឈូក ទឹកឃ្មុំ សាច់ ពទ្រា និង​កន្តួតព្រៃ មក​បរិភោគផង នោះជា​កំណាន់​របស់អាត្មា អាត្មាជា​បុគ្គល​ដាំស្ល មាន​​សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ មានសេចក្តី​ប្រកាន់​នៅឡើយ គួរ​ប្រគេន​ភោជន​ដល់ភិក្ខុ​ដែលជា​អ្នក​មិនដាំ​ស្ល មិនមានតណ្ហា មិនមាន​សេចក្តីប្រកាន់។

[១៥៩] (កុដុម្ពិកៈ…) ឥឡូវនេះ ខ្ញុំសួមសួរភិក្ខុ​ដែលអង្គុយ​ស្ងៀម​មានវត្តល្អ ដូច​តទៅនេះ (ឥសី) បានប្រគេន​ភត្តដែល​លាយដោយ​សាច់ដ៏ស្អាត​ដល់​លោក លោក​ទទួល​ភត្តនោះហើយ ក៏បរិភោគ​ស្ងៀមៗ ម្នាក់ឯង មិនបាន​អញ្ជើញ​បុគ្គល​ដទៃណាមួយ (ឲ្យ​បរិភោគ​ផង) ឡើយ ខ្ញុំសូម​ថ្វាយបង្គំ​ចំពោះ​លោក តើការណ៍​នេះជាសភាព​ដូចម្តេច។

[១៦០] (ព្រះបច្ចេកពុទ្ធ) អាត្មាមិនដាំស្លខ្លួនឯង មិនប្រើ​ឲ្យគេដាំស្ល មិនកាត់​ខ្លួនឯង មិន​ប្រើគេ​ឲ្យកាត់ ហេតុនោះ​បានជា​ឥសីដឹង​ថា​អាត្មា​ជាអ្នកមិន​មានសេចក្តី​កង្វល់ ជាអ្នក​ប្រាសចាក​បាប​គ្រប់ចំពូក ទើបកាន់​ចង្ហាន់ដោយ​ដៃឆ្វេង កាន់​សម្បកឃ្លោក​ដោយ​ដៃស្តាំ ហើយ​ប្រគេន​ភត្តដែល​លាយ​ដោយសាច់​ដ៏ស្អាត​នោះដល់អាត្មា។ តាមពិត ជន​ទាំង​ឡាយ (មានសេ្តច​ជាដើម) នុ៎ះ ជាអ្នក​ប្រកាន់ថា​របស់អញ មានសេចក្តី​ហួងហែង គួរតែ​ឲ្យ​ទាន (ដល់បុគ្គល​ប្រាកដ​ស្មើដោយអាត្មា) បុគ្គល​ណា អញ្ជើញ​នូវអ្នក​ឲ្យ​ទាន (មក​បរិភោគ) អាត្មា​សំគាល់ (នូវបុគ្គល​នោះ) ថាជា​អ្នកប្រតិបត្តិ​ខុស​ទំនង។

[១៦១] (កុដុម្ពិកៈ…) ក្នុងថ្ងៃនេះ ព្រះរាជាព្រះអង្គ​ប្រសើរ​លើរថ បាន​យាង​មកក្នុង​ទីនេះ ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់ខ្ញុំ​មែនហើយ ដ្បិតខ្ញុំបាន​ដឹងច្បាស់​ក្នុងថ្ងៃនេះ​ថា ទានដែល​គេ​ឲ្យ​ហើយ ចំពោះ​បុគ្គលណា ជាទាន​មានផល​ច្រើន។ ស្តេច​ទាំងឡាយ ជាប់​ចំពាក់​ក្នុង​ផែនដី ពួកព្រាហ្មណ៍ ជាប់ចំពាក់​ក្នុងកិច្ច​តូច និងកិច្ចធំ ពួកឥសី​ជាប់ចំពាក់​ក្នុង​មើមឈើ និង​ផ្លែឈើ ឯពួក​ភិក្ខុ ទើបរួច​ស្រឡះចាក​កិលេស។

និយាយអំពីសេក ១ កិន្នរ ១ គប់ភ្លើង ១ ជដិលដណ្តប់​ស្បែកខ្លាឃ្មុំទាំង​ក្រចក ១ ក្រអៅឈូក ១ អគ្គមហេសី ១ ព្រាបដ៏ប្រសើរ ១ ក្ងោក ១ ជ្រូក ឈ្មោះតច្ឆកៈ ១ ពាណិជ ១ សាធិនរាជ ១ ព្រាហ្មណ៍ ១ ចង្ហាន់​ឲ្យតៗ​គ្នា១។