[២០៤] (សេះសិន្ធវៈ និយាយថា) ឮថា បណ្ឌិតទាំងឡាយ បាន​ពោលនូវ​សត្វពពែ​ថា ជាសត្វ​ពាល​ដោយពិត អ្នកចូរមើលចុះ សត្វពាល​មិនដឹងនូវ​អំពើ​ដែលគួរធ្វើ ក្នុងទី​កំបាំង ទៅ​ធ្វើ​ក្នុងទីវាល។

[២០៥] (ពពែ និយាយថា) ម្នាលសម្លាញ់ អ្នកទេឬ ជាសត្វពាល ម្នាលខុរបុត្រ អ្នកចូរ​ដឹងចុះ អ្នកជាសត្វ​ដែលត្រូវ​គេរួបរឹត​ដោយខ្សែ មាន​បបូរមាត់វៀច មានមុខ​ឱនចុះ។

[២០៦] ម្នាលសំឡាញ់ អ្នកណាបាន​រួចចេញ (អំពីរថ) មិនរត់ទៅ អ្នកនោះ ពេញជា​ពាល​ទៅទៀត ម្នាលសំឡាញ់ អ្នកនំានូវ​សេ្តចសេនកៈ​ណា សេ្តចសេនកៈ​នោះ ចាត់ជា​មនុស្ស​ពាល​បំផុត។

[២០៧] (សេះសិន្ធវៈ និយាយថា) មា្នលសំឡាញ់ បើខ្ញុំ​ជាសត្វពាល​ដោយហេតុណា ម្នាល​អជរាជ អ្នកចូរដឹង​នូវហេតុ​នោះចុះ តែថា ស្តេចសេនកៈ ជាមនុស្សពាល ដោយ​ហេតុ​ដូចម្តេច អ្នកដែលខ្ញុំសួរ​ហើយ ចូរប្រាប់​ហេតុនោះ។

[២០៨] (ពពែ ប្រាប់ថា) បុគ្គលណា បាននូវមន្ត​ជាប្រយោជន៍​ដ៏ឧត្តម​ហើយ ប្រគល់​ឲ្យ​ប្រពន្ធ (បុគ្គលនោះ) នឹងលះបង់​នូវខ្លួន ដោយការ​ឲ្យមន្តនោះ ទាំងប្រពន្ធ​នោះ នឹងមិន​មានដល់​បុគ្គលនោះ​ឡើយ។

[២០៩] (ពពែ ពោលថា) បពិត្រព្រះអង្គ​ជាធំជាងជន បុគ្គលបែបនោះ ​លះបង់ចោល​នូវខ្លួន មិនសេពគប់​នូវវត្ថុជាទី​ស្រឡាញ់ ដោយគិតថា (វត្ថុនេះ) ជាទីស្រឡាញ់​របស់អញ ខ្លួនឯង តើប្រសើរជាង​របស់​ដែលប្រសើរ​ទៅទៀត ព្រោះបុរស​ដែល​មានខ្លួនអប់រំ​ហើយ គប្បីបាន​នូវជនជា​ទីស្រឡាញ់​ក្នុងកាល​ជាខាងក្រោយ។

[២១០] (កុមារបុត្រពោធិសត្វ ពោលថា) នរណាចង់ទិញម្ជុល (របស់ខ្ញុំ) ជាម្ជុល​មិន​គ្រោត​គ្រាត មិនអាក្រក់ ដែលសំលៀង​ដោយថ្ម មានច្បោះ​ដ៏ល្អ មាន​ចុងដ៏​ស្រួចឆ្មារ។

[២១១] នរណាចង់ទិញម្ជុល ជាម្ជុលដែល​ដុសខាត់ល្អ មានច្បោះល្អ ដែលប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ដោយល្អ​តាមលំដាប់ (រៀវតូច) ចាក់ទម្លុះ​នូវរបស់​ក្រាស់បាន។

[២១២] (នាងកុមារី ពោលថា) ម្ជុល និងសន្ទូច តែងចេញអំពី​ស្រុកនេះ ក្នុង​កាល​ឥឡូវ​នេះ ចុះបុរស​នេះជាអ្វី ចង់លក់​ម្ជុលក្នុងស្រុក​របស់ជាង។

[២១៣] គ្រឿងសស្រ្តា និងការងារផ្សេង ៗ ជាច្រើន តែងចេញទៅ​អំពីស្រុកនេះ ចុះ​បុរស​នេះជាអ្វី ក៏មកលក់ម្ជុល​ក្នុងស្រុក​ជាងលោហៈ។

[២១៤] (ពោធិសត្វ ពោលថា) ជនអ្នកចេះដឹង ត្រូវលក់ម្ជុល​ក្នុងស្រុក​ជាងលោហៈ អាចារ្យ​ទំាងឡាយ រមែង​ដឹងច្បាស់​នូវការងារ​ដែលគេធ្វើល្អ និងអាក្រក់។

[២១៥] ម្នាលនាង បើបិតារបស់នាង​ស្គាល់នូវម្ជុល​ដែលខ្ញុំធ្វើ​ហើយនេះ គាត់នឹង​អញ្ជើញ (ផ្សំផ្គុំ) ខ្ញុំ ជាមួយនាង ព្រមទាំង​ទ្រព្យដទៃ​ដែលមាន​នៅក្នុងផ្ទះ។

[២១៦] (ចូឡតុណ្ឌិលសុករៈ ពោលថា) ម្ចាស់យើងធ្លាប់ឲ្យ (បបរកណ្ឌក និងបាយក្តាំង) ឥឡូវ​នេះ គាត់ឲ្យ​បន្លែស្រស់វិញ ស្នូកនេះ ពេញ (ដោយ​បាយស​ស្អាត) ស្រ្តីជាម្ចាស់​យើង ក៏ឈរ​នៅ (ជិតស្នូក​នោះដែរ) អ្នកផង​ច្រើនគ្នា មាន​ដៃកាន់​អន្ទាក់ ខ្ញុំមិនចង់​ស៊ីទេ។

[២១៧] (មហាតុណ្ឌិលៈ ពោលថា) អ្នកតក់ស្លុត ស្លន់ស្លោ ប្រាថា្នរក​ទីពឹងពួន អ្នក​ឥត​ទីពឹងទេ អ្នកនឹងទៅ​ក្នុងទីណា ម្នាលតុណ្ឌិលៈ អ្នកចូរមាន​សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ បរិភោគចុះ យើង​ដែលគេ​ចិញ្ចឹម ដើម្បីប្រយោជន៍​តែសាច់ (ប៉ុណ្ណោះ)។

[២១៨] (បើអ្នកខ្លាចសេចក្តីស្លាប់) អ្នកចូរចុះទៅកាន់​ស្រះ​ដែលមិនមានភក់ អ្នក​ចូរជម្រះ​នូវញើស និងក្អែល​ទាំងអស់​ចេញ ក្លិននៃគ្រឿង​លាបណា មិនដាច់ ក្នុង​កាល​ណាមួយ អ្នកចូរកាន់​យកនូវ​គ្រឿងលាប​ដ៏ថ្មីនោះចុះ។

[២១៩] (ចូឡតុណ្ឌិលៈ សួរថា) ស្រះមិនមានភក់ តើដូចម្តេច អ្វីហ្ន៎ ដែលលោក​ហៅថា ញើស និងក្អែល មួយទៀត គ្រឿងលាបដ៏ថ្មី តើដូចម្តេច ទាំងក្លិន​របស់វា ក៏មិនដាច់​ក្នុងកាល​ណាមួយ។

[២២០] (មហាតុណ្ឌិលៈ ឆ្លើយថា) ធម៌ ទុកជាស្រះ​មិនមានភក់ បាប លោកពោលថា ញើស និងក្អែល សីល ទុកជាគ្រឿង​លាបដ៏ថ្មី ទាំងក្លិន​របស់​សីលនោះ មិនដាច់ ក្នុងកាល​ណាម្តង។

[២២១] ពួកជន អ្នកសម្លាប់នូវសរីរៈ (នៃសត្វទាំងឡាយ) រមែង​ត្រេកអរ ចំណែកខាង ពួកសត្វ អ្នកទ្រទ្រង់នូវសរីរៈ រមែង​មិនត្រេកអរ​ឡើយ ពួកសត្វ​ទាំងឡាយ (ប្រាកដ​ដូចជា​យើង) រមែង​ត្រេកអរ លះបង់​នូវជីវិត ក្នុងខែពេញ មានព្រះចន្ទ​ពេញវង់។

[២២២] (ក្អែក ពោលថា) ម្រឹគមានពណ៌ដូចមាស (ក្តាម) មានភ្នែកលៀន មានស្បែក​ដូចឆ្អឹង អាស្រ័យ​នៅក្នុង​ទឹក ជាសត្វ​មិនមាន​រោម ខ្ញុំត្រូវក្តាមនោះ​គ្រប​សង្កត់ ទើបយំ កំព្រា (តែមា្នក់​ឯង) ម្នាលសំឡាញ់អើយ ហេតុអ្វី ទើបអ្នក​បោះបង់​ខ្ញុំចោល។

[២២៣] ពស់នោះ កាលជួយ (ក្អែកនោះ) បើកពពាដ៏ធំ លូនចូលទៅ​ជិតក្តាម យក​អាសាការពារ​សំឡាញ់ដ៏ស្និទ្ធស្នាល ក្តាមក៏ចាប់​ពស់ទៀត។

[២២៤] (ពស់ ពោលថា) ចំណែកខាងក្តាម ជាសត្វត្រូវការ​ដោយចំណី មិន​គួរចាប់ក្អែក មិនគួរ​ចាប់ពស់​ទេ ម្នាលអ្នក​មានភ្នែកលៀន ខ្ញុំសូម​សួរអ្នក ហេតុអ្វី ក៏អ្នក​មកចាប់​យើងទាំង​ពីរនាក់។

[២២៥] (ក្តាមនិយាយថា) បុរសនេះ ជាអ្នកប្រាថ្នានូវ​ប្រយោជន៍​ដល់ខ្ញុំ អ្នកណា ចាប់ខ្ញុំ​នាំទៅ​ក្នុងទឹក កាលបើ​អ្នកនោះ​ស្លាប់ ខ្ញុំ (នឹងមាន) សេចក្តី​ទុក្ខច្រើន (ព្រោះ) ខ្ញុំនឹង​បុរសនេះ ទាំងពីរ​នាក់ នឹងមិននៅ​ជាមួយគ្នា។

[២២៦] ឯអ្នកផងឃើញខ្ញុំមានកាយចំរើន (ធំ) គប្បីប្រាថា្ន ដើម្បីបៀតបៀន​តែប៉ុណ្ណោះ សូម្បី​ពួកក្អែក បាន​ឃើញខ្ញុំ មានសាច់​ឆ្ងាញ់ក្រាស់ ទន់ ក៏គប្បី​បៀតបៀន​ដែរ។

[២២៧] (ពស់ ពោលថា) បើអ្នកចាប់យើង​ទាំងពីរនាក់ ព្រោះហេតុ​តែបុរសនោះ បុរស​ចូរក្រោក​ឡើង ខ្ញុំនឹងស្រូប​យកពិស​ចេញ អ្នកចូរ​លែងខ្ញុំ និងក្អែក​ឲ្យឆាប់ ព្រោះកាល​ពីដើម ពិស​ដ៏ក្លៀវក្លា​ជ្រាបចូល​ក្នុងសត្វ។

[២២៨] (ក្តាម និយាយថា) អញលែងពស់ តែមិនលែង​ក្អែកទេ ព្រោះថា ក្អែកទុក​ជាអ្នក​ធានា​សិន អញលុះ​ឃើញនូវ​បុរសមាន​សេចក្តីសុខ មិនមាន​រោគ ទើប​លែង​ក្អែក ដូចយ៉ាង​ពស់ដែរ។

[២២៩] ក្អែកក្នុងកាលណោះ បាន​មកជាទេវទត្ត ចំណែក​ខាងពស់វែក បាន​មកជាដំរី ក្តាមបាន​មកជា​អានន្ទ​ដ៏ចំរើន ព្រាហ្មណ៍ក្នុង​កាលណោះ បាន​មកជា​តថាគត ជា​សាសា្ត។

[២៣០] (តាបសពោធិសត្វ ពោលថា) សត្វស្លាប​ឈ្មោះមយ្ហកៈ¹⁾ ហើរទៅ​តាមញក និង​ច្រកភ្នំ ទៅទំ​ដើមលៀប ដែលមាន​ផ្លែទុំ យំកន្ទក់​កន្ទេញថា របស់អញ ៗ ដូច្នេះ។

[២៣១] កាលសត្វមយ្ហកៈនោះ ស្រែកយំការពារ​យ៉ាងនេះ ពួកសត្វ​ទិជជាតិ ក៏​មក​ប្រជុំ​គ្នា ស៊ីផ្លែលៀប​ហើយហើរទៅ សត្វនោះ ក៏នៅតែស្រែក​យំការពារ។

[២៣២] ដូចយ៉ាងជនពួកខ្លះ​ក្នុងលោកនេះ ប្រមូលមក​នូវទ្រព្យ មានប្រមាណ​ច្រើន ​ហើយ​មិនចាត់​ចែងនូវទ្រព្យ ឲ្យសមគួរ​ដល់​ចំណែក ដើម្បីខ្លួន មិនទំនុក​បម្រុងដល់​ញាតិ​ទាំងឡាយ។

[២៣៣] បុគ្គលនោះ រមែងមិនបានប្រើប្រាស់​នូវគ្រឿង​ស្លៀកពាក់ និងបាយ មិន​បាន​ទ្រទ្រង់​នូវ​កម្រងផ្កា មិនបាន​លាបនូវគ្រឿង​លាប (ដ៏ល្អទេ) មិនបាន​ប្រើប្រាស់​នូវវត្ថុ​ណាមួយ​ជារបស់​ខ្លួនទេ ទាំងមិនបាន​សង្រ្គោះ​នូវញាតិ​ទាំងឡាយ​ឡើយ។

[២៣៤] កាលបើបុគ្គលនោះ ពោលរៀបរាប់ ហួងហែងថា របស់អញ ៗ យ៉ាងនេះ ស្រាប់តែ​ពួកព្រះរាជា ឬពួកចោរ និងពួកជន​អ្នកត្រូវ​ទទួលមត៌ក មិនជាទី​ស្រឡាញ់ នំាយក​ទ្រព្យ​នោះទៅ បុគ្គលនោះ ក៏នៅតែ​និយាយ​រៀបរាប់។

[២៣៥] ឯអ្នកប្រាជ្ញ បាននូវភោគៈហើយ រមែង​សង្រ្គោះញាតិ​ទាំងឡាយ អ្នកប្រាជ្ញ​នោះ រមែង​បាន​នូវសេចក្តី​សរសើរ ដោយការ​សង្រ្គោះ​ញាតិនោះ លុះលះ​លោកនេះ​ទៅ​ហើយ រមែង​រីករាយ​ក្នុងឋានសួគ៌។

[២៣៦] (ព្រះរាជាពារាណសី ត្រាស់ថា) អ្នកមានពណ៌​ទ្រង់ទ្រាយដ៏ល្អ ​ផ្គង​អព្ជាលី​នមស្ការ តម្កល់នូវ​បុគ្គលមាន​រូបអាក្រក់ អំពីខាងមុខ តើបុរសនោះ ប្រសើរ​ជាងអ្នក ឬប្រហែល​គ្នា អ្នកចូរ​ប្រាប់នូវឈ្មោះ​នៃអ្នក​ឯទៀតផង នៃខ្លួនផង។

[២៣៧] (ព្រះឥន្រ្ទពោលថា) បពិត្រព្រះរាជា ទេវតាទាំងឡាយ មិនកាន់​យកនូវនាម​និង​គោត្រ ព្រះខីណាស្រព អ្នកដល់​នូវការស្ងប់ ទាំងប្រព្រឹត្ត​តាមផ្លូវត្រង់ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​នឹងសូម​ប្រាប់​ឈ្មោះ (ខ្លួនខ្ញុំ) ដល់​ព្រះអង្គ ខ្ញុំជាសក្កៈ ជាធំជាង​ទេវតា​ជាន់តាវត្តិង្ស។

[២៣៨] (ព្រះរាជា សួរថា) បុគ្គលណា ឃើញនូវភិក្ខុ អ្នកបរិបូណ៌​ដោយចរណៈ ហើយផ្គង​អព្ជាលី​នមស្ការ តម្កល់​ទុកក្នុង​ខាងមុខ បពិត្រ​ទេវរាជ ខ្ញុំសូមសួរនូវ​ដំណើរនុ៎ះ ចំពោះ​ព្រះអង្គ បុគ្គលនោះ លុះច្យុតចាក​លោកនេះទៅ រមែង​បាន​សេចក្តី​សុខ​ដូចម្តេច។

[២៣៩] (ព្រះឥន្រ្ទ ឆ្លើយថា) បុគ្គលណា ឃើញនូវភិក្ខុ ដែលបរិបូណ៌​ដោយចរណៈ ​ហើយផ្គង​អព្ជាលី​នមស្ការ តម្កល់ទុក​ក្នុងខាងមុខ បុគ្គលនោះ រមែង​បាន​នូវសេចក្តី​សរសើរ ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន លុះបុគ្គល​នោះ​បែកធ្លាយ​សរីរកាយ រមែង​ទៅកាន់​ឋានសួគ៌។

[២៤០] (ព្រះរាជា ត្រាស់ថា) ឱហ្ន៎ សិរីរបស់​អញកើតឡើង​ក្នុងថ្ងៃនេះ ព្រោះអញ​បាន​ ឃើញ​នូវវាសវៈ ជាម្ចាស់នៃភូត បពិត្រ​សក្កៈ ខ្ញុំនឹងធ្វើ​នូវបុណ្យ​ជាច្រើន ព្រោះ​បាន​ឃើញ​នូវភិក្ខុ​ផង ព្រះអង្គ​ផង។

[២៤១] (ព្រះឥន្រ្ទ ពោលថា) បុគ្គលណា ប្រកបដោយបញ្ញា ជាពហុស្សូត អាច​គិតឃើញ​នូវហេតុ​ជាច្រើន (ព្រះអង្គ) គប្បីសេពគប់ (បុគ្គលនោះ) ដោយពិត បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រោះ​ព្រះអង្គ​បាន​ឃើញភិក្ខុ និងខ្ញុំ សូមធ្វើបុណ្យ​ជាច្រើនចុះ។

[២៤២] (ព្រះរាជា ត្រាស់ថា) បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងទេវតា ខ្ញុំនឹងជា​អ្នកមិនមាន​សេចក្តី​ក្រោធ មានចិត្ត​ជ្រះថ្លាជានិច្ច ជាអ្នក​គួរដល់អ្នក​ដំណើរ និងស្មូម​ទាំងអស់ សង្កត់​សង្កិន​នូវមានះ ថ្វាយបង្គំ ព្រោះបាន​ស្តាប់នូវ​សុភាសិត (របស់​ព្រះអង្គ)។

[២៤៣] (នាងទេវធីតា ពោលថា) បពិត្រលោក លោកស្រងក្លិនផ្កា​កើតអំពីទឹក (ផ្កាឈូក) ដែលគេ​មិនបាន​ឲ្យ នុ៎ះជា​ចំណែកមួយ​នៃការលួច លោកជា​អ្នកលួចក្លិន។

[២៤៤] (តាបសពោធិសត្វ ពោលថា) អាត្មាមិនលួចទេ មិនកាច់យកទេ អាត្មា​គ្រាន់តែ​ស្រងក្លិន​ផ្កាឈូក អំពីចម្ងាយ កាលបើដូច្នេះ ហេតុអ្វី ទើបអ្នក​ពោលថា លោកជា​អ្នកលួច​ក្លិន។

[២៤៥] បុរសណា ជីកយកក្រអៅឈូក កាច់យក​ផ្កាឈូកស បុរសនោះ ដែល​មាន​ការងារ​អាក្រក់​យ៉ាងនេះ ព្រោះហេតុអ្វី​ក៏អ្នកមិនថា។

[២៤៦] (នាងទេវធីតា ពោលថា) ពាក្យសំដីរបស់ខ្ញុំ មិនមាន​ចំពោះបុរស​ដែលជា​អ្នក​ល្មោភ​អាក្រក់ ប្រឡាក់ (ដោយ​បាបធម៌) ដូចជា​សំពត់​មេនំទេ ខ្ញុំគួរនិយាយ​តែនឹងលោក។

[២៤៧] បាបរបស់បុរស អ្នកមិនមានទីទួល គឺកិលេស អ្នកស្វែង​រកនូវ​អំពើដ៏ស្អាត​ជានិច្ច ប្រមាណ​ប៉ុនចុង​នៃរោមកន្ទុយ​សត្វ រមែង​ប្រាកដ​ដូចប៉ុនមេឃ។

[២៤៨] (តាបសពោធិសត្វ ពោលថា) ម្នាលយក្ខ នាងស្គាល់នូវ​អាត្មាដោយពិត មួយ​ទៀត នាងឈ្មោះ​ថា អនុគ្រោះ​នូវអាត្មា ម្នាលយក្ខ បើនាង​ឃើញទោស​នេះ ក្នុងកាលណា នាង​គប្បីប្រាប់ (ដល់អាត្មា) ទៀត ក្នុងកាលនោះ។

[២៤៩] (នាងទេវធីតា ពោលថា) ខ្ញុំមិនមែន​រស់នៅ​ព្រោះអាស្រ័យ​លោកទេ ទាំង​មិនមែន​ជាអ្នកធ្វើ​ការឈ្នួល​របស់លោកទេ បពិត្រ​ភិក្ខុ លោកទៅ​កាន់សុគតិ ដោយ​អំពើណា លោក​គប្បីដឹង (នូវអំពើ​នោះចុះ)។

[២៥០] (ព្រះឥន្រ្ទក្លែងខ្លួនជាសេក និយាយថា) ពួកជនណា ជាអ្នកស៊ី​វត្ថុសល់​ដែល​ជននោះ​រមែង​រស់នៅជា​សុខស្រួល សេចក្តី​សរសើរ​ក្នុងបច្ចុប្បន្ន និងសុគតិ ក្នុងបរលោក រមែង​មាន។

[២៥១] (ឥសីមួយរូប ពោលថា) អ្នកទាំងឡាយ ជាបណ្ឌិត ចូរកុំផ្ទៀងស្តាប់ (នូវសំដី) របស់​សេក​និយាយ ម្នាលអ្នក​មានពោះ​ដ៏ស្មើ​ទាំងឡាយ ពួកអ្នក​ចូរស្តាប់​ពាក្យខ្ញុំនេះ​វិញ សេកនេះ បញ្ជោរ​នូវពួកយើងទេ។

[២៥២] (សេក និយាយថា) ខ្ញុំមិនបញ្ជោរលោកទាំងឡាយ​ទេ បពិត្រ​លោកអ្នក​បរិភោគ​នូវ​សាកសព លោក​ទាំងឡាយ ចូរស្តាប់ខ្ញុំ លោកទាំងឡាយ ជាអ្នក​បរិភោគ​នូវភោជន​សល់ លោក​ទាំងឡាយ មិនមែន​ជាអ្នក​បរិភោគ​នូវវត្ថុសល់​ដែលទេ។

[២៥៣] (ពួកឥសី និយាយថា) យើងទាំងឡាយ បួសបានវស្សា ៧ ហើយ ជាអ្នក​មាន​កំបោយសក់ នៅក្នុង​កណ្តាលព្រៃ ញុំាងអត្តភាព​ឲ្យប្រព្រឹត្តទៅ​ដោយវត្ថុ​ដ៏សល់​ប៉ុណ្ណោះ បើពួក​យើងត្រូវ​អ្នកដ៏ចំរើន​តិះដៀល​ហើយ តើពួកជនណា គួរ​ជា​ទីសរសើរ​របស់​លោក​ដ៏ចំរើន។

[២៥៤] (សេកពោធិសត្វ ពោលថា) លោកទាំងឡាយ បរិភោគនូវ​ភោជនសល់ របស់​សត្វសាហាវ គឺសីហៈ និងខ្លា ញុំាងអត្តភាព​ឲ្យប្រព្រឹត្តទៅ​ដោយរបស់សល់ ទើប​គេសំគាល់​ថា ជាអ្នក​បរិភោគ​របស់​សល់ដែល។

[២៥៥] ពួកជនណា ឲ្យដល់ព្រាហ្មណ៍ សមណៈ និងអ្នក​សូមឯទៀត ហើយទើប​បរិភោគ​នូវភោជន​ដ៏សេសសល់ ពួកជននោះ ហៅថា​ជាអ្នក​បរិភោគ​នូវវត្ថុសល់ដែល។

[២៥៦] (ចាបពោធិសត្វ សួរថា) បពិត្រឪពុកធំ លោកបរិភោគ​នូវបាយ ទឹកដោះរាវ និង​ប្រេង​ដ៏ប្រណីត បពិត្រ​ក្អែក កាលបើដូច្នេះ ហេតុអ្វីបាន​ជាអ្នកស្គាំង​ស្គមម្ល៉េះ។

[២៥៧] (ក្អែកឆ្លើយថា) បណ្តាពួកក្អែកទាំងនោះ សត្វក្អែក​នៅក្នុង​កណ្តាល​សត្រូវ ស្វែង​រកចំណី មានសេចក្តី​តក់ស្លុត​ជានិច្ច តើនឹង​មានសេចក្តី​មាំមួន អំពីណាកើត។

[២៥៨] ពួកក្អែក ជាសត្វមានពុកត្បុត តក់ស្លុត​អស់កាល​ជានិច្ច បាន​ដុំបាយ​ដោយ​អំពើ​អាក្រក់ មិនដែល​ឆ្អែតស្កប់​ស្កល់ទេ ម្នាល​សត្វចាប ព្រោះហេតុនោះ ទើបខ្ញុំ​ស្គំាងស្គម។

[២៥៩] ម្នាលចាប អ្នកបរិភោគនូវពូជស្មៅ​ដ៏សៅហ្មង មានឱជារស​តិច កាល​បើដូច្នេះ ហេតុអ្វី ទើបអ្នក​មានសរីរៈ​ធាត់ម្ល៉េះ។

[២៦០] (ចាបពោធិសត្វ ពោលថា) ម្នាលក្អែក ខ្ញុំញុំាងអត្តភាព​ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ដោយ​វត្ថុដែល​ខ្ញុំបាន និងមិនបាន ព្រោះខ្ញុំជា​អ្នកប្រាថ្នា​តិច គិតតិច ទាំងត្រាច់ទៅ​កាន់ទី​មិនឆ្ងាយ ព្រោះ​ហេតុនោះ ទើបខ្ញុំ​ជាអ្នកមាន​សរីរៈធាត់។

[២៦១] សេចក្តីពិតថា ការប្រព្រឹត្តិចិញ្ចឹមជីវិត​របស់បុគ្គល​អ្នកប្រាថ្នា​តិចផង មាន​សេចក្តី​សុខព្រោះ​ការគិត​តិចផង ដឹងប្រមាណ​ក្នុងអាហារ​ដែលខ្លួន​កាន់យក​ដោយ​ល្អផង រមែង​ប្រព្រឹត្ត​ទៅបាន​ដោយស្រួល។

[២៦២] (ព្រាបពោធិសត្វ និយាយថា) យូរណាស់ហើយតើ ខ្ញុំទើបឃើញ​សំឡាញ់ ពាក់នូវ​កម្រង​កែវមណី សំឡាញ់​របស់ខ្ញុំល្អមែន ព្រោះល្អ​ដោយការ​លេងពុកមាត់។

[២៦៣] (ក្អែក និយាយតបថា) ខ្ញុំមានការខ្វល់ខ្វាយច្រើន​ក្នុងការងារ មានក្រចក​និង​រោម​ក្លៀកដុះ​ទ្រុបទ្រុល យូរណាស់​ហើយ គេទើបតែ​នឹងបោច​រោមអាក្រក់​ចេញ​ក្នុងថ្ងៃនេះ ព្រោះបាន​ជាងកោរកាត់។

[២៦៤] (ព្រាបពោធិសត្វ និយាយថា) អ្នកបានឲ្យជាងកោរកាត់ ដែលគេរក​បាន​ដោយក្រ ឲ្យបោច​នូវរោមណា​មែនឬ ម្នាលសម្លាញ់ កាលបើដូច្នេះ រោមបន្តិចបន្តួច ត្រង់ក​របស់អ្នក (នោះ) ទុកនៅវែង​អន្លាយធ្វើអ្វី។

[២៦៥] (ក្អែក និយាយតបថា) កែវមណី តែងសំយុងចុះឰដ៏ក នៃមនុស្ស​សុខុមាលជាតិ ខ្ញុំយក​តម្រាប់​តាមពួក​មនុស្ស​ទាំងនោះ អ្នកកុំសំគាល់​ថា (ខ្ញុំ) ធ្វើ​ដោយល្បែង​ឡើយ។

[២៦៦] បើអ្នកពេញចិត្តនឹងការលេងពុកមាត់ ដែលឲ្យ​នាយជាងធ្វើ​យ៉ាងល្អនេះ ម្នាល​សម្លាញ់ ខ្ញុំនឹងឲ្យជាង​ធ្វើដល់អ្នកផង ឲ្យនូវ​កែវមណី​ដល់អ្នកផង។

[២៦៧] (ព្រាបពោធិសត្វ និយាយថា) អ្នកឯងយក​កែវមណី​ផង យកពុកមាត់ ដែលគេ​ធ្វើឲ្យល្អ​ផង មកបិទបាំង ទើបខ្ញុំហៅ​អ្នកមក​ហើយនឹងទៅ ការបាន​ជួបប្រទះ​នឹងអ្នក រមែង​ជាទី​ពេញចិត្ត​របស់ខ្ញុំ។

ឧទ្ទាននៃខុរបុត្តវគ្គនោះគឺ

និយាយអំពីអ្នកចូរមើលចុះ (ជាដើម) ១ ព្រមទាំងម្ជុល ១ តុណ្ឌិលជាតក ១ ម្រឹគក្តាម ១ សត្វស្លាប​ដ៏ប្រសើរ ឈ្មោះ មយ្ហកៈ ជាគំរប់ ៥ ផ្គងអញ្ជលី ១ ផ្កាឈូក ១ កណ្តាលព្រៃ ១ សត្វចាប ១ ព្រាប​ដ៏ប្រសើរ ១ រួមជា ១០។

ឧទ្ទាននៃវគ្គ ក្នុងឆក្កនិបាតនោះគឺ

ខ្ញុំនឹងសំដែងនូវវគ្គ ក្នុងឆក្កនិបាត ដ៏ប្រសើរថ្លៃថ្លា វគ្គទាំងពីរ គឺ​អាវារិយវគ្គ និងខុរបុត្តវគ្គ មាន​ពាក្យថា សូចិជាតក មាន​ព្យព្ជានៈ​ដ៏ល្អ ដែលព្រះដ៏មានព្រះភាគ​សំដែង​ហើយ។