[២០៣] ខ្ញុំបានស្តាប់មកយ៉ាងនេះ។ សម័យមួយ ព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់គង់នៅក្នុង​វត្តវេឡុវ័ន ជាកលន្ទកនិវាបស្ថាន ទៀបក្រុងរាជគ្រឹះ។ ក៏សម័យនោះឯង មានភិក្ខុមួយរូប ឈ្មោះ គោលិស្សានិ ជាអ្នកសមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ ជាអ្នកមានមារយាទមិនរៀបរយ អង្គុយ​ក្នុងកណ្តាលជំនុំសង្ឃ ដោយកិច្ចណាមួយ។

[២០៤] លំដាប់នោះ ព្រះសារីបុត្តមានអាយុ ប្រារព្ធនូវ​គោលិស្សានិភិក្ខុ ហើយទើប​ពោលនឹងភិក្ខុទាំងឡាយថា ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុដែលសមាទាននូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ កាលនឹងទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងកណ្តាលជំនុំសង្ឃ គួរតែប្រកបដោយ​សេចក្តីគោរព កោតក្រែង ចំពោះពួកសព្រហ្មចារីទាំងឡាយ។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ បើ​ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ កាលនឹងទៅកាន់​ទី​ប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុង​កណ្តាលជំនុំសង្ឃ ជាអ្នកមិនគោរព មិនកោតក្រែង ចំពោះ​សព្រហ្មចារីហើយ ពួកជន​នឹង​ពោល​តិះដៀល ចំពោះភិក្ខុនោះថា ប្រយោជន៍អ្វី លោក​មានអាយុនេះ សមាទាន​អារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាមអំពើចិត្តខ្លួន ក្នុងព្រៃម្នាក់ឯង លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកមិនមាន​សេចក្តីគោរព មិនមានសេចក្តីកោតក្រែង ចំពោះ​សព្រហ្មចារី​ទាំងឡាយ លោកមានអាយុ​នោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះឯង ព្រោះ​ហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវ​អារញ្ញិក​ធុតង្គ កាលនឹងទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុង​កណ្តាល​ជំនុំសង្ឃ គួរតែប្រកបដោយ​សេចក្តី​គោរព កោតក្រែង ចំពោះ​សព្រហ្មចារី​ទាំងឡាយ។។

[២០៥] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ កាលនឹង​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងកណ្តាលជំនុំសង្ឃ គួរជាអ្នកឈ្លាស ក្នុងការអង្គុយ​ថា អាត្មាអញ នឹងមិនអង្គុយជ្រៀតបៀតភិក្ខុទាំងឡាយ ជាថេរៈផង មិនហាមឃាត់​ភិក្ខុថ្មី​ទាំង​ឡាយ ដោយអាសនៈផង។ ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ បើភិក្ខុអ្នកសមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ កាលនឹង​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងកណ្តាលជំនុំសង្ឃ មិនឈ្លាស​ក្នុងការ​អង្គុយហើយ នឹងមានពួកជន តិះដៀលចំពោះ​ភិក្ខុនោះថា ប្រយោជន៍អ្វី លោក​មានអាយុ​នេះ សមាទានអារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាមអំពើចិត្តខ្លួន ក្នុងព្រៃម្នាក់ឯង លោកមានអាយុនេះ មិនដឹងច្បាប់ ​អភិសមាចារិកវត្ត សោះ លោកមានអាយុនោះ នឹងមាន​ពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ កាលនឹង​ទៅកាន់ទី​ប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងកណ្តាលជំនុំសង្ឃ គួរតែឈ្លាស ក្នុងការអង្គុយ។

[២០៦] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ កាល​នឹង​​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងកណ្តាលជំនុំសង្ឃ មិនគួរចូលទៅកាន់ស្រុក ឲ្យហួសវេលា មិនគួរត្រឡប់​មកឲ្យទាល់ថ្ងៃ ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ បើភិក្ខុអ្នកសមាទាននូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ កាល​​​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងកណ្តាលជំនុំសង្ឃ នឹងចូលទៅកាន់ស្រុក ឲ្យហួសវេលា ត្រឡប់​មកទាល់ថ្ងៃហើយ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ចំពោះភិក្ខុនោះថា ប្រយោជន៍អ្វី លោក​មានអាយុនេះ សមាទានអារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាមអំពើចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃម្នាក់ឯង លោកមានអាយុនេះ ចូល​ទៅកាន់ទីស្រុក ឲ្យហួសវេលា ត្រឡប់មក​វិញទាល់ថ្ងៃ លោកមានអាយុនេះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ កាលនឹង​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងកណ្តាល​ជំនុំសង្ឃ មិនគួរចូលទៅកាន់ស្រុកឲ្យហួសវេលា មិនគួរ​ត្រឡប់មកឲ្យទាល់ថ្ងៃឡើយ។

[២០៧] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ កាល​នឹង​​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងកណ្តាលជំនុំសង្ឃ មិនគួរដល់នូវការត្រាច់ទៅ ក្នុងត្រកូលទាំងឡាយ ក្នុងវេលាមុនភត្ត និងក្រោយភត្តឡើយ។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ បើភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ កាល​​​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុង​កណ្តាល​ជំនុំសង្ឃ ដល់នូវការត្រាច់ទៅ ក្នុងត្រកូលទាំងឡាយ ក្នុងវេលាមុនភត្ត និង​ក្រោយ​ភត្តហើយ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ចំពោះភិក្ខុនោះថា លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាមអំពើចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃម្នាក់ឯង ទាំង​ការត្រាច់ទៅ ក្នុងវេលាវិកាល ភិក្ខុនោះ ក៏បានធ្វើរឿយៗ នាំឲ្យសង្ឃលំបាកហៅរកភិក្ខុនោះមកកាន់​ជំនុំសង្ឃ លោកមានអាយុនោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ កាលនឹង​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងកណ្តាល​ជំនុំ​សង្ឃហើយ មិនគួរដល់នូវការត្រាច់ទៅ ក្នុងត្រកូលទាំងឡាយ ក្នុងវេលាមុនភត្ត និង​ក្រោយភត្តឡើយ។

[២០៨] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ កាល​នឹង​​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងកណ្តាលជំនុំសង្ឃ មិនគួរមានចិត្តរាយមាយ ឃ្លេងឃ្លោង​ឡើយ។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ បើភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ កាល​​​នឹង​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុង​កណ្តាល​ជំនុំសង្ឃ មានចិត្តរាយមាយ ឃ្លេងឃ្លោងហើយ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ចំពោះភិក្ខុនោះថា លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាមអំពើចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃម្នាក់ឯងមែន តែមានចិត្តរាយមាយ ឃ្លេង​ឃ្លោង ធ្វើឲ្យរឿយៗ នាំឲ្យសង្ឃលំបាកហៅរកមកកាន់​ជំនុំសង្ឃ លោកមានអាយុនោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ កាលនឹង​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងទីប្រជុំសង្ឃ​ មិនគួរជាអ្នកមានចិត្តរាយមាយ ឃ្លេងឃ្លោងឡើយ។

[២០៩] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ កាល​នឹង​​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងកណ្តាលជំនុំសង្ឃ កុំជាអ្នកមានមាត់រឹង កុំជាអ្នកមានវាចាឡេះឡោះឡើយ។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ បើភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ កាល​​​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុង​កណ្តាល​ជំនុំសង្ឃ ជាអ្នកមានមាត់រឹង ពោលវាចាឡេះឡោះហើយ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ចំពោះភិក្ខុ​នោះ​ថា ប្រយោជន៍អ្វី លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាម​អំពើ​ចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃតែម្នាក់ឯង លោកមានអាយុនេះ ជាអ្នកមានមាត់រឹង ពោលវាចាឡេះឡោះ លោកមានអាយុនោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ កាលនឹង​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងទីកណ្តាលជំនុំសង្ឃ​ហើយ កុំជាអ្នកមានមាត់រឹង កុំជាអ្នកមាន​វាចា​ឡេះឡោះឡើយ។

[២១០] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ កាល​នឹង​​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងកណ្តាលជំនុំសង្ឃ គួរជាអ្នកប្រដៅងាយ មានមនុស្សល្អជាមិត្រ។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ បើភិក្ខុអ្នកសមាទាននូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ កាល​​​នឹងទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុង​កណ្តាល​ជំនុំសង្ឃ ជាអ្នកប្រដៅក្រ មានមនុស្សអាក្រក់ជាមិត្រហើយ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ចំពោះភិក្ខុ​នោះ​ថា ប្រយោជន៍​អ្វី លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាម​អំពើ​ចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃម្នាក់ឯង លោកមានអាយុនេះ ជាអ្នកប្រដៅក្រ មានមនុស្សអាក្រក់ជាមិត្រ លោកមានអាយុនោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នក​សមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ កាលនឹង​ទៅកាន់ទីប្រជុំសង្ឃ នៅក្នុងកណ្តាលជំនុំសង្ឃ​ គួរជាអ្នកប្រដៅងាយ មានមនុស្សល្អជាមិត្រ។

[២១១] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកមានទ្វារគ្រប់គ្រង ក្នុងឥន្ទ្រិយទាំងឡាយ។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ បើភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ ជាអ្នកមិនមានទ្វារគ្រប់គ្រង ក្នុងឥន្ទ្រិយ​ទាំងឡាយ​ហើយ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ចំពោះភិក្ខុ​នោះ​ថា ប្រយោជន៍អ្វី លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាម​អំពើ​ចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃម្នាក់ឯង លោកមានអាយុ​នេះ ជាអ្នកមានទ្វារមិនបានគ្រប់គ្រង ក្នុងឥន្ទ្រិយទាំងឡាយ លោកមានអាយុនោះ នឹងមាន​ពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នក​សមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកមានទ្វារគ្រប់គ្រង ក្នុងឥន្ទ្រិយទាំងឡាយ។

[២១២] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកដឹងប្រមាណក្នុងភោជន។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ បើភិក្ខុអ្នកសមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ ជាអ្នកមិនដឹងប្រមាណ ក្នុងភោជនហើយ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ចំពោះភិក្ខុ​នោះ​ថា ប្រយោជន៍អ្វី លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាម​អំពើ​ចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃម្នាក់ឯង លោកមានអាយុនេះ ជាអ្នកមិនដឹងប្រមាណ ក្នុងភោជន លោកមានអាយុនោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះ​ឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នក​សមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកដឹងប្រមាណ ក្នុងភោជន។

[២១៣] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកប្រកបរឿយៗ នូវការភ្ញាក់រលឹក។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ បើភិក្ខុ​អ្នក​សមាទាន​ នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ មិនប្រកបរឿយៗ នូវការភ្ញាក់រលឹកហើយ នឹងមាន​ពួក​ជន​តិះដៀល ចំពោះភិក្ខុ​នោះ​ថា ប្រយោជន៍អ្វី លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាម​អំពើ​ចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃម្នាក់ឯង លោកមានអាយុនេះ ជាអ្នកមិន​ប្រកប​រឿយៗ នូវការភ្ញាក់រលឹក លោកមានអាយុនោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះ​ឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នក​សមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកប្រកបរឿយៗ នូវការ​ភ្ញាក់រលឹក។

[២១៤] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកប្រារព្ធព្យាយាម។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ បើភិក្ខុ​អ្នក​សមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ ជាអ្នកខ្ជិលច្រអូសហើយ នឹងមាន​ពួក​ជន​តិះដៀលភិក្ខុ​នោះ​ថា ប្រយោជន៍​អ្វី លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន​ នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាម​អំពើ​ចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃ​តែម្នាក់ឯង ព្រោះលោកមានអាយុនេះ ជាអ្នកខ្ជិលច្រអូស លោកមានអាយុនោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះ​ឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នក​សមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកប្រារព្ធព្យាយាម។

[២១៥] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកតាំងស្មារតីឲ្យមាំ។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ បើភិក្ខុ​អ្នក​សមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ ជាអ្នកភ្លេចស្មារតីហើយ នឹងមាន​ពួក​ជន​តិះដៀលភិក្ខុ​នោះ​ថា ប្រយោជន៍អ្វី លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន​ នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាម​អំពើ​ចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃតែម្នាក់ឯង ព្រោះលោកមានអាយុនេះ ជាអ្នកភ្លេចស្មារតី លោកមានអាយុ​នោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះ​ឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នក​សមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកតាំងស្មារតីឲ្យមាំ។

[២១៦] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាន នូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកមានចិត្តខ្ជាប់ខ្ជួន។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ បើភិក្ខុ​អ្នក​សមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ ជាអ្នកមានចិត្តមិនខ្ជាប់ខ្ជួនហើយ នឹងមាន​ពួក​ជន​តិះដៀលភិក្ខុ​នោះ​ថា ប្រយោជន៍អ្វី លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាម​អំពើ​ចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃតែម្នាក់ឯង ព្រោះលោកមានអាយុនេះ ជាអ្នកមានចិត្តមិនខ្ជាប់ខ្ជួន លោកមានអាយុនោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះ​ឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នក​សមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកមានចិត្តខ្ជាប់ខ្ជួន។

[២១៧] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកមានប្រាជ្ញា។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ បើភិក្ខុ​អ្នក​សមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ ជាអ្នកគ្មានប្រាជ្ញាហើយ នឹងមាន​ពួក​ជន​តិះដៀលភិក្ខុ​នោះ​ថា ប្រយោជន៍អ្វី លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាម​អំពើ​ចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃតែម្នាក់ឯង ព្រោះលោកមានអាយុនេះ ជាអ្នកគ្មានប្រាជ្ញា លោកមានអាយុនោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះ​ឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នក​សមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ គួរជាអ្នកមានប្រាជ្ញា។

[២១៨] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ គប្បីធ្វើសេចក្តីព្យាយាម ក្នុងអភិធម្ម និងអភិវិន័យ។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ ពួកជនអ្នកសួរប្រស្នា ក្នុងអភិធម្ម និងអភិវិន័យ ចំពោះភិក្ខុ​អ្នក​សមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ គង់មាន។ ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ បើភិក្ខុអ្នកសមាទាន​នូវអារញ្ញិកធុតង្គ ត្រូវគេសួរប្រស្នា ក្នុងអភិធម្ម និងអភិវិន័យ ហើយឆ្លើយមិនរួច នឹងមាន​ពួក​ជន​តិះដៀលភិក្ខុ​នោះ​ថា ប្រយោជន៍អ្វី លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ តាម​អំពើ​ចិត្ត​ខ្លួន​ នៅក្នុងព្រៃតែម្នាក់ឯង ព្រោះលោកមានអាយុនេះ ត្រូវគេសួរប្រស្នា ក្នុងអភិធម្ម និងអភិវិន័យហើយ ឆ្លើយមិនរួច លោកមានអាយុនោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះ​ឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នក​សមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ គប្បីជាអ្នកធ្វើសេចក្តីព្យាយាម ក្នុងអភិធម្ម និងអភិវិន័យ។

[២១៩] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ គប្បីធ្វើសេចក្តីព្យាយាម ក្នុងវិមោក្ខ ជាអារុប្បៈ ដែលហួសរូបសមាបត្តិទៅ។¹⁾ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុជា​អ្នក​សមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ តែងមានគេសួរប្រស្នា ក្នុងវិមោក្ខ ជាអារុប្បៈ ដែលហួសរូបសមាបត្តិទៅ។ ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ បើភិក្ខុអ្នកសមាទាន​នូវអារញ្ញិកធុតង្គ មានគេសួរប្រស្នា ក្នុងវិមោក្ខ ជាអារុប្បៈ ដែលហួសរូបសមាបត្តិទៅ ហើយឆ្លើយមិនរួច នឹងមាន​ពួក​ជន​តិះដៀលភិក្ខុ​នោះ​ថា ប្រយោជន៍អ្វី លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាម​អំពើ​ចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃម្នាក់ឯង ព្រោះលោកមានអាយុនេះ មានគេសួរប្រស្នា ក្នុងវិមោក្ខ ជាអារុប្បៈ ដែលហួសរូបសមាបត្តិទៅ ហើយឆ្លើយមិនរួច លោកមានអាយុនោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះ​ឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នក​សមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ គប្បីធ្វើសេចក្តីព្យាយាម ក្នុងវិមោក្ខ ជាអារុប្បៈ ដែលហួសរូបសមាបត្តិទៅ។

[២២០] ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ គប្បីជាអ្នកធ្វើសេចក្តីព្យាយាម ក្នុងឧត្តរិមនុស្សធម៌។ ម្នាលលោកមាន​អាយុ​ទាំងឡាយ ពួកជនអ្នកសួរប្រស្នា ក្នុងឧត្តរិមនុស្សធម៌ ចំពោះភិក្ខុ​អ្នក​សមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ គង់មាន។ ម្នាលលោកមានអាយុទាំងឡាយ បើភិក្ខុអ្នកសមាទាន​នូវអារញ្ញិកធុតង្គ ត្រូវគេសួរប្រស្នា ក្នុងឧត្តរិមនុស្សធម៌ ហើយឆ្លើយមិនរួច នឹងមាន​ពួក​ជន​តិះដៀលភិក្ខុ​នោះ​ថា ប្រយោជន៍អ្វី លោក​មានអាយុនេះ ជាអ្នកសមាទាន​នូវ​អារញ្ញិកធុតង្គ នៅតាម​អំពើ​ចិត្ត​ខ្លួន​ ក្នុងព្រៃតែម្នាក់ឯង ព្រោះលោកមានអាយុនេះ បួសហើយដើម្បីប្រយោជន៍​ណា ក៏មិនដឹងប្រយោជន៍នោះ លោកមានអាយុនោះ នឹងមានពួកជនតិះដៀល ដូច្នេះ​ឯង ព្រោះហេតុនោះ ភិក្ខុអ្នក​សមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ គប្បីជាអ្នកធ្វើសេចក្តីព្យាយាម ក្នុងឧត្តរិមនុស្សធម៌។

[២២១] កាលព្រះសារីបុត្តពោលយ៉ាងនេះហើយ ព្រះមហាមោគ្គល្លានមានអាយុ បានពោលពាក្យនេះ នឹងព្រះសារីបុត្តមានអាយុថា ម្នាលអាវុសោសារីបុត្ត ចុះធម៌​ទាំងនេះ គួរតែភិក្ខុអ្នកសមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ ទើបសមាទានប្រព្រឹត្តបានឬ ឬក៏ភិក្ខុដែល​នៅក្នុង​ស្រុក គួរសមាទានប្រព្រឹត្តបានដែរ។ ម្នាលអាវុសោមោគ្គល្លាន ធម៌ទាំងនេះ សូម្បី​ភិក្ខុអ្នកសមាទាននូវអារញ្ញិកធុតង្គ ក៏គួរតែសមាទានប្រព្រឹត្តទៅហើយ នឹងចាំបាច់​ពោលទៅ​ថ្វី ដល់ភិក្ខុដែលនៅក្នុងស្រុក។