[៣២៨] ខ្ញុំបានស្តាប់មកយ៉ាងនេះ។ សម័យមួយ ព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់គង់នៅក្នុង​ព្រៃឫស្សី ជិតកជ្ជង្គលនិគម។ គ្រានោះឯង ឧត្តរមាណព ជាកូនសិស្សរបស់​បារាសិរិយព្រាហ្មណ៍ បានចូលទៅគាល់ព្រះមានព្រះភាគ លុះចូលទៅដល់ហើយ ក៏រីករាយ ជាមួយនឹងព្រះមានព្រះភាគ លុះបញ្ចប់ពាក្យដែលគួររីករាយ និងពាក្យដែល​គួររលឹកហើយ ក៏អង្គុយក្នុងទីដ៏សមគួរ។

[៣២៩] លុះឧត្តរមាណព ជាកូនសិស្សរបស់បារាសិរិយព្រាហ្មណ៍ អង្គុយក្នុងទីដ៏សមគួរហើយ ព្រះមានព្រះភាគ ត្រាស់សួរ​ដូច្នេះថា ម្នាលឧត្តរៈ បារាសិរិយព្រាហ្មណ៍ តែងសំដែង​វិធីចម្រើនឥន្ទ្រិយ របស់សាវ័កទាំងឡាយ មែនឬ។ ឧត្តរ​មាណព ក្រាបបង្គំទូលថា បពិត្រព្រះគោតមដ៏ចំរើន បារាសិរិយព្រាហ្មណ៍ តែង​សំដែង​វិធី​ចម្រើនឥន្ទ្រិយ របស់សាវ័កទាំងឡាយមែន។ ព្រះអង្គត្រាស់សួរថា ម្នាលឧត្តរៈ ចុះ​បារាសិរិយព្រាហ្មណ៍ តែងសំដែង​វិធីចម្រើន​ឥន្ទ្រិយ របស់សាវ័កទាំងឡាយ តើដូចម្តេច។ បពិត្រព្រះគោតមដ៏ចំរើន បារាសិរិយព្រាហ្មណ៍ សំដែងថា បុគ្គល​ក្នុងលោកនេះ កុំមើល¹⁾ រូបដោយភ្នែក កុំស្តាប់²⁾ សំឡេង​ដោយត្រចៀក បពិត្រព្រះគោតមដ៏ចំរើន ឯបារាសិរិយព្រាហ្មណ៍ តែង​សំដែងនូវវិធី​ចម្រើន​ឥន្ទ្រិយ របស់សាវ័កទាំងឡាយ យ៉ាងនេះឯង។ ឱឧត្តរៈ កាលបើយ៉ាងនេះ បុគ្គលខ្វាក់ នឹងបាននាមថា​ ជាអ្នកចម្រើនឥន្ទ្រិយហើយ បុគ្គលថ្លង់ នឹងបាននាមថា​ ជាអ្នកចម្រើនឥន្ទ្រិយហើយ ទើបសមនឹងពាក្យ របស់បារាសិរិយព្រាហ្មណ៍ ម្នាលឧត្តរៈ ព្រោះថា បុគ្គលខ្វាក់ មិនឃើញរូបដោយភ្នែកទេ បុគ្គលថ្លង់ មិនឮសំឡេង​ ដោយត្រចៀក​ទេ។ កាលព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់ត្រាស់យ៉ាងនេះហើយ ឧត្តរមាណព ជាកូនសិស្ស​បារាសិរិយព្រាហ្មណ៍ ក៏អង្គុយនៅស្ងៀម អៀនអន់ ឱនក ដាក់មុខជ្រប់ មិននិយាយ។

[៣៣០] គ្រានោះឯង ព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់ជ្រាបថា ឧត្តរមាណព ជាសិស្សរបស់​បារាសិរិយព្រាហ្មណ៍ អង្គុយនៅស្ងៀម អៀនអន់ ឱនក ដាក់មុខជ្រប់ មិននិយាយ​ហើយ ទើប​ត្រាស់ហៅ​ព្រះអានន្ទមានអាយុថា ម្នាលអានន្ទ បារាសិរិយព្រាហ្មណ៍ តែងសំដែង​ នូវ​វិធីចម្រើនឥន្ទ្រិយ របស់សាវ័កទាំងឡាយ ផ្សេង ចំណែកការចម្រើន​ឥន្ទ្រិយដ៏ប្រសើរ ក្នុង​វិន័យ​របស់ព្រះអរិយៈផ្សេង។ ព្រះអានន្ទត្ថេរ ​ក្រាបបង្គំទូលថា ព្រះមានព្រះភាគ គប្បីសំដែង​នូវវិធីចម្រើនឥន្ទ្រិយ ដ៏ប្រសើរណា ក្នុងវិន័យរបស់​ព្រះអរិយៈ បពិត្រ​ព្រះមានព្រះភាគ កាលនេះ ជាកាលគួរនឹង​សំដែង នូវ​វិធីចម្រើនឥន្ទ្រិយ​នុ៎ះ បពិត្រ​ព្រះសុគត កាលនេះ ជាកាលគួរនឹងសំដែង ​នូវវិធីចម្រើន​ឥន្ទ្រិយនុ៎ះ ភិក្ខុទាំងឡាយ បានស្តាប់​ព្រះពុទ្ធដីកា របស់ព្រះអង្គហើយ នឹងចងចាំបាន។ ព្រះអង្គត្រាស់ថា ម្នាលអានន្ទ បើដូច្នោះ អ្នកចូរស្តាប់ ចូរធ្វើទុកក្នុងចិត្ត ឲ្យប្រពៃចុះ តថាគតនឹងសំដែង។ ព្រះអានន្ទមានអាយុ ក៏ទទួលព្រះបន្ទូល នៃ​ព្រះមានព្រះភាគថា ព្រះករុណា ព្រះអង្គ។

[៣៣១] ព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់ត្រាស់សួរ​ដូច្នេះថា ម្នាលអានន្ទ ចុះការចម្រើន​ឥន្ទ្រិយដ៏ប្រសើរ ក្នុងវិន័យរបស់ព្រះអរិយៈ តើដូចម្តេច។ ទ្រង់ឆ្លើយដោយព្រះអង្គឯង​ថា ម្នាលអានន្ទ ភិក្ខុក្នុងសាសនានេះ មានសេចក្តីគាប់ចិត្តកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ព្រោះឃើញ​រូបដោយ​ភ្នែក។ ភិក្ខុនោះ ដឹងច្បាស់យ៉ាងនេះថា អាត្មាអញ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តនេះ កើតឡើងហើយ មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្តនេះ​កើតឡើងឡើយ មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះនេះ កើតឡើងហើយ ឯវិបស្សនូបេក្ខាដ៏ល្អិត ដ៏ឧត្តម ក៏កើតឡើង ព្រោះអាស្រ័យ​សេចក្តី​គាប់ចិត្តជាដើម ដែលជា​របស់​មានបច្ច័យតាក់តែង ជារបស់​គ្រោតគ្រាតនោះឯង។ លុះ​ភិក្ខុនោះ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តនោះកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្តនោះ​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះនោះ កើតឡើង ហើយរលត់ទៅវិញ វិបស្សនូបេក្ខា ក៏តាំងឡើង។ ម្នាលអានន្ទ បុរសមានភ្នែកភ្លឺ បើកហើយបិទវិញ ឬបិទហើយ​បើកវិញ មាន​ឧបមាយ៉ាងណាមិញ ម្នាលអានន្ទ បុគ្គលណាមួយ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ហើយ​រលត់ទៅវិញ ឯវិបស្សនូបេក្ខា ក៏តាំងឡើង ដោយឆាប់យ៉ាងនេះ រហ័សយ៉ាងនេះ មិន​មានសេចក្តី​លំបាកយ៉ាងនេះ ក៏មានឧបមេយ្យ យ៉ាងនោះឯង ម្នាលអានន្ទ នេះឯង តថាគតហៅថា ការចម្រើននូវឥន្ទ្រិយដ៏ប្រសើរ ក្នុងរូបដែល​គប្បីដឹងបានដោយភ្នែក ក្នុង​វិន័យរបស់​ព្រះអរិយៈ។

[៣៣២] ម្នាលអានន្ទ មួយទៀត ភិក្ខុ​មានសេចក្តីគាប់ចិត្តកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ព្រោះស្តាប់​សំឡេងដោយត្រចៀក។ ភិក្ខុនោះ ដឹងច្បាស់យ៉ាងនេះថា អាត្មាអញ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តនេះកើតឡើងហើយ មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្តនេះ​កើតឡើងហើយ មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះនេះ កើតឡើងហើយ ឯវិបស្សនូបេក្ខាដ៏ល្អិត ដ៏ឧត្តម ក៏កើតឡើង ព្រោះអាស្រ័យ​សេចក្តី​គាប់ចិត្តជាដើម ដែលជា​របស់​មានបច្ច័យ​តាក់តែង ជារបស់​គ្រោតគ្រាតនោះឯង។ លុះ​ភិក្ខុនោះ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តនោះកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្តនោះ​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះនោះ កើតឡើង ហើយរលត់ទៅវិញ វិបស្សនូបេក្ខា ក៏តាំងឡើង។ ម្នាលអានន្ទ បុរសមានកម្លាំង ទះម្រាមដៃ ដោយ​មិនលំបាក យ៉ាងណាមិញ ម្នាលអានន្ទ បុគ្គលណាមួយ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់​ចិត្ត​ខ្លះ កើតឡើង ហើយ​រលត់ទៅវិញ វិបស្សនូបេក្ខា ក៏តាំងឡើង ដោយឆាប់យ៉ាងនេះ រហ័ស​យ៉ាងនេះ មិន​មានសេចក្តី​លំបាកយ៉ាងនេះ ក៏មានឧបមេយ្យ យ៉ាងនោះឯង ម្នាលអានន្ទ នេះឯង តថាគតហៅថា ការចម្រើនឥន្ទ្រិយដ៏ប្រសើរ ក្នុងសំឡេង ដែល​គប្បីដឹងបាន​ដោយត្រចៀក ក្នុង​វិន័យរបស់​ព្រះអរិយៈ។

[៣៣៣] ម្នាលអានន្ទ មួយទៀត ភិក្ខុ​មានសេចក្តីគាប់ចិត្តកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ព្រោះធុំក្លិន​ដោយច្រមុះ។ ភិក្ខុនោះ រមែងដឹងច្បាស់ យ៉ាងនេះថា អាត្មាអញ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តនេះកើតឡើងហើយ មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្តនេះ​កើតឡើងហើយ មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះនេះ កើតឡើងហើយ ឯវិបស្សនូបេក្ខាដ៏ល្អិត ដ៏ឧត្តម ក៏កើតឡើង ព្រោះអាស្រ័យ​សេចក្តី​គាប់ចិត្ត ជាដើម ដែលជា​របស់​មានបច្ច័យតាក់តែង ជារបស់​គ្រោតគ្រាតនោះឯង។ លុះ​ភិក្ខុនោះ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តនោះកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្តនោះ​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះនោះ កើតឡើង ហើយរលត់ទៅវិញ វិបស្សនូបេក្ខា ក៏តាំងឡើង។ ម្នាលអានន្ទ តំណក់ទឹក រមៀល​លើស្លឹកឈូក ដែល​ផ្អៀងបន្តិច រមែងមិនដក់នៅ មានឧបមា យ៉ាងណាមិញ ម្នាលអានន្ទ បុគ្គលណាមួយ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ហើយ​រលត់ទៅវិញ វិបស្សនូបេក្ខា ក៏តាំងឡើង ដោយឆាប់យ៉ាងនេះ រហ័សយ៉ាងនេះ មិន​មានសេចក្តី​លំបាកយ៉ាងនេះ ក៏មានឧបមេយ្យ យ៉ាងនោះឯង ម្នាលអានន្ទ នេះឯង តថាគតហៅថា ការចម្រើនឥន្ទ្រិយដ៏ប្រសើរ ក្នុងក្លិនដែល​គប្បីដឹងបានដោយច្រមុះ ក្នុង​វិន័យរបស់​ព្រះអរិយៈ។

[៣៣៤] ម្នាលអានន្ទ មួយទៀត ភិក្ខុ​មានសេចក្តីគាប់ចិត្តកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ សេចក្តីមិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ព្រោះទទួលរស ដោយអណ្តាត។ ភិក្ខុនោះ ដឹងច្បាស់យ៉ាងនេះថា អាត្មាអញ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តនេះកើតឡើងហើយ មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្តនេះ​កើតឡើងហើយ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះនេះ កើតឡើងហើយ ឯវិបស្សនូបេក្ខាដ៏ល្អិត ដ៏ឧត្តម ក៏កើតឡើង ព្រោះអាស្រ័យ​សេចក្តី​គាប់ចិត្តជាដើម ដែលជា​របស់​មានបច្ច័យតាក់តែង ជារបស់​គ្រោត​គ្រាត​នោះឯង។ លុះ​ភិក្ខុនោះ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តនោះកើតឡើង មានសេចក្តី​មិន​គាប់​ចិត្ត​នោះ​​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះនោះ កើតឡើង ហើយរលត់​ទៅ​វិញ ឯវិបស្សនូបេក្ខា ក៏តាំងឡើង។ ម្នាលអានន្ទ បុរសមានកម្លាំង ប្រមូលដុំទឹកមាត់ មកលើ​ចុងអណ្តាត ហើយស្តោះ ដោយមិនលំបាក មានឧបមា យ៉ាងណាមិញ ម្នាល​អានន្ទ បុគ្គលណាមួយ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ហើយ​រលត់ទៅវិញ ឯវិបស្សនូបេក្ខា ក៏តាំងឡើង ដោយឆាប់យ៉ាងនេះ រហ័សយ៉ាងនេះ មិន​មាន​លំបាកយ៉ាងនេះ ក៏មាន​ឧបមេយ្យ​ យ៉ាងនោះឯង ម្នាលអានន្ទ នេះឯង តថាគតហៅថា ការចម្រើនឥន្ទ្រិយ​ដ៏ប្រសើរ ក្នុងរសដែល​គប្បីដឹងបានដោយអណ្តាត ក្នុង​វិន័យរបស់​ព្រះអរិយៈ។

[៣៣៥] ម្នាលអានន្ទ មួយទៀត ភិក្ខុ​មានសេចក្តីគាប់ចិត្តកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ព្រោះពាល់ត្រូវ​នូវផោដ្ឋព្វៈ ដោយកាយ។ ភិក្ខុនោះ ដឹងច្បាស់យ៉ាងនេះថា អាត្មាអញ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តនេះកើតឡើងហើយ មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្តនេះ​កើតឡើងហើយ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះនេះ កើតឡើងហើយ ឯវិបស្សនូបេក្ខាដ៏ល្អិត ដ៏ឧត្តម ក៏កើតឡើង ព្រោះអាស្រ័យ​សេចក្តី​គាប់ចិត្តជាដើម ដែលជា​របស់​មានបច្ច័យតាក់តែង ជារបស់​គ្រោតគ្រាតនោះឯង។ លុះ​ភិក្ខុនោះ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តនោះកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្តនោះ​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះនោះ កើតឡើង ហើយរលត់ទៅវិញ វិបស្សនូបេក្ខា ក៏តាំងឡើង។ ម្នាលអានន្ទ បុរសមានកម្លាំង លាដៃ​ដែល​បត់ចូល ឬបត់​ចូលដៃ ដែលលាចេញ មានឧបមា យ៉ាងណាមិញ ម្នាលអានន្ទ បុគ្គលណាមួយ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ហើយ​រលត់ទៅវិញ វិបស្សនូបេក្ខា ក៏តាំងឡើង ដោយឆាប់យ៉ាងនេះ រហ័សយ៉ាងនេះ មិន​មានសេចក្តី​លំបាកយ៉ាងនេះ ក៏មានឧបមេយ្យ យ៉ាងនោះឯង ម្នាលអានន្ទ នេះឯង តថាគតហៅថា ការចម្រើន​ឥន្ទ្រិយ​ដ៏ប្រសើរ ក្នុងផោដ្ឋព្វៈ ដែល​គប្បីដឹងបានដោយកាយ ក្នុង​វិន័យរបស់​ព្រះអរិយៈ។

[៣៣៦] ម្នាលអានន្ទ មួយវិញទៀត ភិក្ខុ​មានសេចក្តីគាប់ចិត្តកើតឡើង មាន​សេចក្តី​​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ព្រោះដឹងធម្មារម្មណ៍ដោយចិត្ត។ ភិក្ខុនោះ ដឹងច្បាស់យ៉ាងនេះថា អាត្មាអញ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តនេះកើតឡើងហើយ មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្តនេះ​កើតឡើងហើយ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះនេះ កើតឡើងហើយ ឯវិបស្សនូបេក្ខាដ៏ល្អិត ដ៏ឧត្តម ក៏កើតឡើង ព្រោះអាស្រ័យ​សេចក្តី​គាប់ចិត្តជាដើម ដែលជា​របស់​មានបច្ច័យតាក់តែង ជារបស់​គ្រោតគ្រាតនោះឯង។ លុះ​ភិក្ខុនោះ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តនោះកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្តនោះ​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះនោះ កើតឡើង ហើយរលត់ទៅវិញ វិបស្សនូបេក្ខា ក៏តាំងឡើង។ ម្នាលអានន្ទ បុរសមាន​កម្លាំង សម្រក់នូវតំណក់ទឹក ២តំណក់ ឬ៣តំណក់ ទៅក្នុងខ្ទះដែក ដ៏ក្តៅអស់១ថ្ងៃ ម្នាលអានន្ទ ការសម្រក់នូវតំណក់​ទឹកទាំងឡាយយឺតយូរ​ ឯទឹកនោះ ក៏ដល់នូវការអស់ទៅ ស្ងួតទៅ ​ដោយឆាប់រហ័ស មានឧបមាយ៉ាងណាមិញ ម្នាលអានន្ទ បុគ្គលណាមួយ មានសេចក្តី​គាប់ចិត្តកើតឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់​ចិត្ត​ខ្លះនោះ កើតឡើង ហើយ​រលត់ទៅវិញ វិបស្សនូបេក្ខា ក៏តាំងឡើង ដោយឆាប់យ៉ាងនេះ រហ័សយ៉ាងនេះ មិន​មានសេចក្តី​លំបាកយ៉ាងនេះ ក៏មានឧបមេយ្យ យ៉ាងនោះឯង ម្នាលអានន្ទ នេះឯង តថាគតហៅថា ការចម្រើនឥន្ទ្រិយ ក្នុងធម្មារម្មណ៍ ដែល​គប្បី​ដឹង​បានដោយចិត្ត ក្នុង​វិន័យរបស់​ព្រះអរិយៈ។ ម្នាលអានន្ទ ការចម្រើនឥន្ទ្រិយដ៏ប្រសើរ ក្នុងវិន័យរបស់ព្រះអរិយៈ យ៉ាងនេះឯង។

[៣៣៧] ម្នាលអានន្ទ បុគ្គលដែលឈ្មោះថា សេក្ខៈ ជាអ្នកមានបដិបទា តើដូចម្តេច។ ម្នាលអានន្ទ ភិក្ខុក្នុងសាសនានេះ មានសេចក្តីគាប់ចិត្ត កើតឡើង មាន​សេចក្តី​​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ព្រោះឃើញរូប​ដោយភ្នែក។ ភិក្ខុនោះ ក៏នឿយណាយ ធុញទ្រាន់ ខ្ពើមរអើម ដោយ​សេចក្តី​គាប់ចិត្ត ដែលកើតឡើង ដោយសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត ដែលកើតឡើង ដោយ​​សេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ ដែលកើតឡើងនោះ។ ភិក្ខុមានសេចក្តី​គាប់ចិត្តកើត​ឡើង មានសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ព្រោះឮសំឡេង​ដោយត្រចៀក… ព្រោះធុំក្លិនដោយច្រមុះ… ព្រោះទទួល​រស​ដោយអណ្តាត… ព្រោះពាល់ត្រូវ​ផោដ្ឋព្វៈ ដោយកាយ… ព្រោះដឹង​ធម្មារម្មណ៍ដោយ​ចិត្ត។ ភិក្ខុនោះ ក៏នឿយណាយ ធុញទ្រាន់ ខ្ពើមរអើម ដោយសេចក្តី​គាប់ចិត្ត ដែល​កើតឡើង ដោយសេចក្តី​មិនគាប់ចិត្ត ដែលកើតឡើង ដោយសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ ដែល​កើតឡើងនោះ។ ម្នាលអានន្ទ បុគ្គលដែលឈ្មោះថាសេក្ខៈ ជាអ្នក​មានបដិបទា យ៉ាងនេះឯង។

[៣៣៨] ម្នាលអានន្ទ បុគ្គលដែលឈ្មោះថាអរិយៈ មានឥន្ទ្រិយចម្រើនហើយ តើ​ដូចម្តេច។ ម្នាលអានន្ទ ភិក្ខុក្នុងសាសនានេះ មានសេចក្តីគាប់ចិត្ត កើតឡើង មាន​សេចក្តី​​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ព្រោះឃើញរូប​ដោយភ្នែក។ បើភិក្ខុនោះ ប្រាថ្នាថា អាត្មាអញ គប្បី​ជាអ្នកសំគាល់ ក្នុងរបស់គួរខ្ពើម ថាជា​របស់មិនគួរខ្ពើម ដូច្នេះ ហើយក៏សំគាល់ថាជារបស់​មិនគួរខ្ពើម ក្នុងរបស់ដែលគួរ​ខ្ពើម​នោះ។ បើប្រាថ្នាថា អាត្មាអញ ជាអ្នកសំគាល់ ក្នុងរបស់មិនគួរខ្ពើម ថាជា​របស់គួរខ្ពើម ដូច្នេះ ហើយក៏សំគាល់ថា ជារបស់​គួរខ្ពើម ក្នុងរបស់ដែលមិនគួរ​ខ្ពើម​នោះ។ បើប្រាថ្នាថា អាត្មាអញ ​ជាអ្នកសំគាល់ ក្នុងរបស់គួរខ្ពើមផង មិនគួរខ្ពើមផង ថាជារបស់​មិនគួរ​ខ្ពើម ដូច្នេះ ហើយក៏សំគាល់ថា ជារបស់​មិនគួរខ្ពើម ក្នុងរបស់ដែលគួរ​ខ្ពើម និងមិនគួរ​ខ្ពើម​នោះ។ បើប្រាថ្នាថា អាត្មាអញ គប្បី​ជាអ្នកសំគាល់ ក្នុងរបស់មិនគួរខ្ពើមផង គួរខ្ពើមផង ថាជារបស់គួរខ្ពើម ដូច្នេះ ហើយក៏សំគាល់ថា ជារបស់គួរខ្ពើម ក្នុងរបស់ដែលមិនគួរ​ខ្ពើម និងគួរខ្ពើមនោះ។ បើប្រាថ្នាថា អាត្មាអញ គួរវៀរចេញ នូវរបស់ទាំងពីរ គឺ របស់គួរខ្ពើម និងមិនគួរខ្ពើម ជាអ្នកព្រងើយកន្តើយ មានស្មារតីដឹងសព្វ ដូច្នេះហើយ ក៏ជាអ្នក​ព្រងើយ​កន្តើយ មានស្មារតីដឹងសព្វ ក្នុងរបស់ទាំងពីរនោះ។

[៣៣៩] ម្នាលអានន្ទ មួយវិញទៀត ភិក្ខុ​មានសេចក្តីគាប់ចិត្តកើតឡើង មាន​សេចក្តី​​មិនគាប់ចិត្ត​កើតឡើង មានសេចក្តីគាប់ចិត្តខ្លះ មិនគាប់ចិត្តខ្លះ កើតឡើង ព្រោះឮសំឡេង​ដោយត្រចៀក… ព្រោះធុំក្លិនដោយច្រមុះ… ព្រោះទទួល​រសដោយ​អណ្តាត… ព្រោះពាល់ត្រូវ​ផោដ្ឋព្វៈ ដោយកាយ… ព្រោះដឹង​ធម្មារម្មណ៍​ដោយចិត្ត។ បើភិក្ខុនោះ ប្រាថ្នាថា អាត្មាអញ គប្បីជាអ្នកសំគាល់ ក្នុងរបស់គួរខ្ពើម ថាជារបស់មិន​គួរខ្ពើមដូច្នេះ ហើយក៏សំគាល់ថា ជារបស់​មិនគួរខ្ពើម ក្នុងរបស់ដែលមិន​គួរ​ខ្ពើម​នោះ។ បើប្រាថ្នាថា អាត្មាអញ គប្បីជាអ្នកសំគាល់ ក្នុងរបស់មិនគួរខ្ពើម ថាជា​របស់គួរខ្ពើម ដូច្នេះ ហើយក៏សំគាល់ថាជារបស់​គួរខ្ពើម ក្នុងរបស់ដែលមិនគួរ​ខ្ពើម​នោះ។ បើប្រាថ្នាថា អាត្មាអញ ​គប្បីជាអ្នកសំគាល់ ក្នុងរបស់គួរខ្ពើមផង មិនគួរខ្ពើមផង ថាជារបស់​មិនគួរ​ខ្ពើម ដូច្នេះ ហើយក៏សំគាល់ថាជារបស់​មិនគួរខ្ពើម ក្នុងរបស់ដែលគួរ​ខ្ពើម និងមិនគួរ​ខ្ពើម​នោះ។ បើប្រាថ្នាថា អាត្មាអញ គប្បី​ជាអ្នកសំគាល់ ក្នុងរបស់​មិនគួរខ្ពើម​ផង គួរខ្ពើមផង ថាជារបស់គួរខ្ពើម ដូច្នេះ ហើយក៏សំគាល់ថាជារបស់គួរខ្ពើម ក្នុងរបស់ដែលមិនគួរ​ខ្ពើម និងគួរខ្ពើមនោះ។ បើប្រាថ្នាថា អាត្មាអញ គួរ​ជាអ្នកវៀរស្រឡះ នូវរបស់ទាំងពីរ គឺរបស់គួរខ្ពើម និងរបស់មិនគួរខ្ពើម ជាអ្នកព្រងើយកន្តើយ មានស្មារតីដឹងសព្វ ដូច្នេះហើយ ក៏ជាអ្នក​ព្រងើយ​កន្តើយ មានស្មារតីដឹងសព្វ ក្នុងរបស់ទាំងពីរនោះ។ ម្នាលអានន្ទ បុគ្គលដែល​ឈ្មោះថា អរិយៈ មានឥន្ទ្រិយចម្រើនហើយ យ៉ាងនេះឯង។

[៣៤០] ម្នាលអានន្ទ ការចម្រើននូវឥន្ទ្រិយដ៏ប្រសើរ ក្នុងវិន័យរបស់ព្រះអរិយៈ តថាគត បានសំដែងហើយ បុគ្គលដែលឈ្មោះថា សេក្ខៈ ប្រកបដោយបដិបទា តថាគត បាន​សំដែងហើយ បុគ្គលដែលឈ្មោះថា អរិយៈ មានឥន្ទ្រិយចម្រើនហើយ តថាគត ក៏​បានសំដែងហើយ ដោយប្រការដូច្នេះឯង ម្នាលអានន្ទ កិច្ចណា ដែលព្រះសាស្តា ជាអ្នក​ស្វែងរកនូវប្រយោជន៍ ជាអ្នកអនុគ្រោះ ដល់​សាវ័កទាំងឡាយ គប្បីធ្វើព្រោះអាស្រ័យ​សេចក្តីអនុគ្រោះ កិច្ចនោះ តថាគតបាន​ធ្វើហើយ ដល់អ្នកទាំងឡាយ ម្នាលអានន្ទ នុ៎ះ រុក្ខមូល នុ៎ះ សុញ្ញាគារ ម្នាលអានន្ទ អ្នកទាំងឡាយ ចូរពិនិត្យមើលចុះ ចូរកុំប្រមាទ កុំ​មាន​សេចក្តីក្តៅក្រហាយ ក្នុងកាលជាខាងក្រោយឡើយ នេះហើយជាពាក្យប្រៀនប្រដៅ របស់​តថាគត ចំពោះអ្នកទាំងឡាយ។ លុះព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់ត្រាស់ព្រះសូត្រនេះ​ចប់ហើយ ព្រះអានន្ទមានអាយុ មានសេចក្តី​ត្រេកអរ រីករាយ ចំពោះភាសិត​ព្រះមានព្រះភាគ។

អនាថបិណ្ឌិកោវាទសូត្រ១ ឆន្នោវាទសូត្រ១ បុណ្ណោវាទសូត្រ១ នន្ទកោវាទសូត្រ១ ចូឡរាហុលោវាទសូត្រ១ ឆឆក្កសូត្រ១ សឡាយតនវិភង្គសូត្រ១ នគរវិន្ទេយ្យសូត្រ១ បិណ្ឌបាតបារិសុទ្ធិសូត្រ១ ឥន្ទ្រិយភាវនាសូត្រ១ (នេះ) ជាវគ្គទី៥ ខាងចុងបំផុត។