[១៧៥] គ្រានោះឯង ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់គង់ក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះ តាមសមគួរ​ដល់ពុទ្ធ​អធ្យាស្រ័យហើយ ទ្រង់យាងសំដៅ​ទៅកាន់​ចោទនាវត្ថុនគរ ទ្រង់ត្រាច់ទៅដោយលំដាប់ ទើបបាន​ទៅដល់​ចោទនាវត្ថុនគរនោះ។ សម័យនោះឯង ភិក្ខុច្រើនអង្គនៅក្នុងអាវាសមួយ។ ភិក្ខុជាថេរៈ​ក្នុងអាវាស​នោះល្ងង់ មិនឆ្លាស។ ភិក្ខុជាថេរៈ​នោះមិនដឹង​ឧបោសថ ឬឧបោសថកម្មបាតិមោក្ខ ឬបាតិមោក្ខុទ្ទេស។ ទើបភិក្ខុទាំងនោះមានសេចក្តីត្រិះរិះ​ដូច្នេះថា ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់បញ្ញត្ត​ថា បាតិមោក្ខមានព្រះថេរៈ​ជាធំ ក៏ព្រះថេរៈ​របស់យើងនេះល្ងង់ មិនឆ្លាស មិនដឹង​ឧបោសថ ឬឧបោសថកម្ម បាតិមោក្ខ ឬបាតិមោក្ខុទ្ទេស ត្រូវយើងប្រតិបត្តិដូចម្តេចហ្ន៎។ ភិក្ខុទាំងឡាយក្រាបទូលដំណើរនោះ ចំពោះ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គទ្រង់មានបន្ទូលថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតអនុញ្ញាត​នូវ​បាតិមោក្ខ​សម្រេច​លើភិក្ខុដែល​ឆ្លាស ប្រតិពល ក្នុងអាវាសនោះ។

[១៧៦] ក៏សម័យនោះឯង ឧបោសថថ្ងៃនោះ មានភិក្ខុច្រើនរូបនៅក្នុងអាវាសមួយ សុទ្ធតែល្ងង់ មិនឆ្លាស។ ភិក្ខុទាំងនោះមិនដឹង​ឧបោសថ ឬឧបោសថកម្ម បាតិមោក្ខ ឬបាតិមោក្ខុទ្ទេស។ ភិក្ខុទាំង​នោះ​អារាធនា​ព្រះថេរៈ​ថា បពិត្រព្រះថេរៈ​ដ៏ចំរើន សូមព្រះថេរៈ​សំដែងនូវបាតិមោក្ខ។ ព្រះថេរៈ​នោះ​និយាយ​យ៉ាងនេះថា នែអាវុសោ ខ្ញុំសំដែងបាតិមោក្ខ​មិនកើតទេ។ ភិក្ខុទាំងនោះ អារាធនាព្រះថេរៈ​ទី២ថា បពិត្រ​ព្រះថេរៈ​ដ៏ចំរើន សូមព្រះថេរៈ​សំដែងនូវបាតិមោក្ខ។ ព្រះថេរៈទី២​នោះ ក៏​និយាយ​យ៉ាងនេះថា នែ​អាវុសោ ខ្ញុំសំដែង​មិនកើតទេ។ ភិក្ខុទាំងនោះ អារាធនាព្រះថេរៈ​ទី៣ថា បពិត្រព្រះថេរៈ​ដ៏ចំរើន សូមព្រះថេរៈ​សំដែងនូវបាតិមោក្ខ។ ព្រះថេរៈ​ទី៣នោះ ក៏​និយាយ​យ៉ាងនេះថា នែអាវុសោ ខ្ញុំសំដែង​​មិន​កើតទេ។ ភិក្ខុទាំងនោះ អារាធនាដរាបដល់​ភិក្ខុថ្មី​ក្នុងសង្ឃ ដោយឧបាយនេះឯងថា ចូរលោកដ៏​មានអាយុសំដែងនូវបាតិមោក្ខ។ ភិក្ខុ​នោះ ក៏​និយាយ​យ៉ាងនេះថា បពិត្រលោកដ៏ចំរើន ខ្ញុំសំដែង​មិន​កើត​ទេ។ ភិក្ខុទាំងឡាយក្រាបទូលដំណើរនុ៎ះ ចំពោះ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គទ្រង់មានបន្ទូលថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ក៏ក្នុងសាសនានេះ ឧបោសថ​ថ្ងៃនោះ​មានភិក្ខុច្រើនរូប ជាភិក្ខុល្ងង់ មិនឆ្លាស នៅក្នុងអាវាសមួយ។ ភិក្ខុទាំងឡាយនោះមិនដឹង​ឧបោសថ ឬឧបោសថកម្ម បាតិមោក្ខ ឬបាតិមោក្ខុទ្ទេស។ ភិក្ខុទាំង​នោះ​អារាធនា​ព្រះថេរៈ​ថា បពិត្រព្រះថេរៈ​ដ៏ចំរើន សូមព្រះថេរៈ​សំដែង​នូវ​បាតិមោក្ខ។ ព្រះថេរៈ​នោះ​និយាយ​យ៉ាងនេះថា នែអាវុសោ ខ្ញុំសូត្រមិនកើតទេ។ ភិក្ខុទាំងនោះ អារាធនា​ព្រះថេរៈ​ទី២ថា បពិត្រ​ព្រះថេរៈ​ដ៏ចំរើន សូមព្រះថេរៈ​សំដែងនូវបាតិមោក្ខ។ ព្រះថេរៈទី២​នោះ ក៏​និយាយ​យ៉ាងនេះថា នែ​អាវុសោ ខ្ញុំសំដែង​មិនកើតទេ។ ភិក្ខុទាំងនោះ អារាធនាព្រះថេរៈ​ទី៣ថា បពិត្រព្រះថេរៈ​ដ៏ចំរើន សូមព្រះថេរៈ​សំដែងនូវបាតិមោក្ខ។ ព្រះថេរៈ​ទី៣នោះ ក៏​និយាយ​យ៉ាងនេះថា នែអាវុសោ ខ្ញុំសូត្រ​​មិន​កើតទេ។ ភិក្ខុទាំងនោះ អារាធនាដរាបដល់​ភិក្ខុថ្មី​ក្នុងសង្ឃ ដោយ​ឧបាយ​នេះឯង​ថា លោកដ៏​មានអាយុ ចូរសំដែងនូវបាតិមោក្ខ។ ភិក្ខុ​នោះ ក៏​និយាយ​យ៉ាងនេះថា បពិត្រលោកដ៏ចំរើន ខ្ញុំសូត្រ​មិន​កើត​ទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ត្រូវភិក្ខុទាំងឡាយនោះបញ្ជូន​ភិក្ខុ១រូប ទៅកាន់អាវាស​ដែល​មាននៅជិតខាងក្នុង​ថ្ងៃនោះឯងថា នែអាវុសោ ចូរអ្នក​ទៅរៀន​បាតិមោក្ខ​ដោយសង្ខេប ឬដោយ​ពិស្តារ​មក។ លំដាប់នោះឯង ភិក្ខុទាំងឡាយ​មានសេចក្តី​គិតដូច្នេះថា យើងត្រូវបញ្ជូនលោកណាទៅហ្ន៎។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយក្រាបទូលដំណើរនុ៎ះ​ចំពោះ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គទ្រង់អនុញ្ញាតថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ តថាគតអនុញ្ញាតឲ្យ​ភិក្ខុជា​ថេរៈ​បង្គាប់​ភិក្ខុថ្មីបាន។ ភិក្ខុថ្មីទាំងឡាយ​ដែលព្រះថេរៈ​បង្គាប់​ហើយ មិនទៅ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយក្រាបទូលដំណើរនុ៎ះ​ចំពោះ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គទ្រង់បញ្ញត្តថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុគ្មានជម្ងឺ បើព្រះថេរៈ​បង្គាប់​ហើយ ត្រូវតែទៅ ភិក្ខុណាមិនទៅ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។