[៩៣] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងជេតវនារាម ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​​សេដ្ឋី​ទៀប​ក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​មានពួក៦ ធ្វើនូវ​សេចក្តី​សន្សំបាត្រ​ជាច្រើន។ មនុស្សទាំងឡាយ​ដើរទៅកាន់​ចារិកវិហារ​ បានឃើញ​ហើយក៏ពោល​ទោស តិះដៀល​ បន្តុះបង្អាប់​ថា ហេតុអ្វីក៏ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​​ធ្វើនូវ​សេចក្តី​សន្សំបាត្រ​ទុក​ច្រើនម្ល៉េះ ឬភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នឹងធ្វើ​ជំនួញ​បាត្រ ឬនឹងដាក់​រានផ្សារ​លក់ភាជនៈដី។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយបាន​ឮ​មនុស្សទាំង​ឡាយនោះ ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ហើយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយណា​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច។បេ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ​ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​មានពួក៦ មិន​សម​​បើនឹង​ធ្វើ​សេចក្តី​សន្សំបាត្រ​ទុកសោះ។បេ។ ទ្រង់ត្រាស់​សួរ​ថា ​ម្នាល​​ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ ឮ​ថាភិក្ខុនី​ទាំងឡាយមានពួក៦ ​ធ្វើនូវ​សេចក្តី​សន្សំបាត្រ​ទុក ពិត​មែន​ឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាប​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះសម្ពុទ្ធ​ដ៏​មានព្រះភាគ ទ្រង់បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ​ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មានពួក៦​ មិនគួរ​បើនឹង​ធ្វើ​សេចក្តី​សន្សំ​បាត្រ​ទុកទេ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើ​នេះ​មិននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ជនទាំងឡាយ​ ​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ចូរ​សំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនីណាមួយ​​ធ្វើ​សេចក្តី​សន្សំបាត្រ​ ​ភិក្ខុនីនោះ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។

[៩៤] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនី​ណាមួយ មានសេចក្តី​អធិប្បាយ​ក្នុងសិក្ខាបទ​ទី១នៃ​បារាជិកកណ្ឌ​រួចហើយ។ បាត្រ២យ៉ាង គឺបាត្រដែក១ បាត្រដី១ ឈ្មោះថាបាត្រ។ ប្រមាណ​របស់​បាត្រមាន​៣យ៉ាង គឺបាត្រខ្នាតធំ១ បាត្រខ្នាត​កណ្តាល១ បាត្រខ្នាត​តូច១។ ដែលហៅថា បាត្រ​ខ្នាតធំ គឺបាត្រ​ចំណុះបាយ​នៃអង្ករ​កន្លះអាឡ្ហក និងបង្អែម​ភាគទី៤ និងម្ហូប​សមគួរ​នឹងបាយ​នោះ។ ដែលហៅថា បាត្រខ្នាតកណ្តាល គឺបាត្រ​ចំណុះបាយ​នៃអង្ករ១នាឡិ និងបង្អែម​ភាគទី៤ និងម្ហូប​សមគួរដល់បាយ​នោះ។ ដែលហៅថា បាត្រខ្នាតតូច គឺបាត្រ​ចំណុះបាយ​នៃអង្ករ​១បត្ថ និងបង្អែម​ភាគទី៤ និងម្ហូប​សមគួរដល់បាយ​នោះ។ បាត្រដែលមាន​ខ្នាតធំ​ ឬតូច​ជាងកំណត់​ដែលពោល​ហើយនោះ មិនហៅថា​បាត្រ។ ពាក្យថា ធ្វើសេចក្តីសន្សំ (បាត្រ) គឺបាន​ដល់បាត្រ​(ឯទៀតៗ) ដែលភិក្ខុនី​មិនបាន​អធិដ្ឋាន មិនបានវិកប្ប។ បាត្រនោះ​ជានិស្សគ្គិយ គឺជា​និស្សគ្គិយ​ព្រមគ្នានឹង​អរុណរះ​ឡើង បាត្រនោះ ភិក្ខុនីត្រូវ​លះដល់សង្ឃ​ក៏បាន គណៈ​ក៏បាន ដល់ភិក្ខុនី​១រូបក៏បាន។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បាត្រនោះ​ភិក្ខុនី​ត្រូវលះ​យ៉ាងនេះ។

[៩៥] ភិក្ខុនី​នោះ​ត្រូវចូលទៅរកសង្ឃ ហើយធ្វើឧត្តរាសង្គឆៀងស្មាម្ខាង ហើយថ្វាយ​បង្គំ​ជើងភិក្ខុនីចាស់ៗ អង្គុយច្រហោង ផ្គងអញ្ជលីឡើង ហើយពោលយ៉ាងនេះថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់ បាត្ររបស់ខ្ញុំ​នេះកន្លងរាត្រី​ហើយ ជានិស្សគ្គិយ ខ្ញុំសូម​លះបាត្រនេះ​ដល់សង្ឃ។ លុះភិក្ខុនី​នោះ​លះរួចហើយ ត្រូវសំដែង​អាបត្តិចេញ។ ភិក្ខុនី​ដែលឆ្លាស ប្រតិពល គប្បីទទួល​អាបត្តិ។ ភិក្ខុនីសង្ឃ​ត្រូវឲ្យបាត្រ​ដែលភិក្ខុនី​លះហើយ​នោះវិញ ដោយពាក្យថា បពិត្រលោកម្ចាស់ សូមសង្ឃ​ស្តាប់ខ្ញុំ បាត្រនេះ​ជានិស្សគ្គិយ ភិក្ខុនី​ឈ្មោះនេះ​បានលះដល់​សង្ឃហើយ។ បើការលះ​បង់នេះ​សមគួរ​ដល់​សង្ឃហើយ សង្ឃត្រូវ​ឲ្យបាត្រ​នេះដល់​ភិក្ខុនី​ឈ្មោះនេះវិញ។

[៩៦] ភិក្ខុនី​នោះ​ត្រូវចូលទៅរកភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ច្រើនរូប (២-៣រូប) ហើយ​ធ្វើ​ឧត្តរាសង្គឆៀងស្មាម្ខាង ហើយថ្វាយ​បង្គំ​ជើងភិក្ខុនីចាស់ៗ រួចអង្គុយច្រហោង ផ្គងអញ្ជលីឡើង ពោលយ៉ាងនេះថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់ទាំងឡាយ បាត្ររបស់ខ្ញុំ​នេះកន្លងរាត្រី​ហើយ ជានិស្សគ្គិយ ខ្ញុំសូម​លះបាត្រនេះ​ដល់លោកម្ចាស់​ទាំងឡាយ។ លុះភិក្ខុនី​នោះ​លះបាត្រហើយ ត្រូវសំដែង​អាបត្តិចេញ។ ភិក្ខុនី​ដែលឆ្លាស ប្រតិពល គប្បីទទួល​អាបត្តិ។ ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​​ត្រូវឲ្យបាត្រ​ដែលភិក្ខុនី​នោះលះហើយ​ ដោយពាក្យថា សូមលោកម្ចាស់​ទាំងឡាយ​ស្តាប់ខ្ញុំ បាត្រនេះរបស់​ភិក្ខុនី​ឈ្មោះនេះ ​ជានិស្សគ្គិយ ​បានលះដល់​លោកម្ចាស់​ទាំងឡាយហើយ។ បើការលះ​បង់នេះ​សមគួរ​ដល់​លោកម្ចាស់​ទាំងឡាយហើយ លោកម្ចាស់​ទាំងឡាយ​ត្រូវ​ឲ្យបាត្រ​នេះដល់​ភិក្ខុនី​ឈ្មោះ​នេះវិញ។

[៩៧] ភិក្ខុនី​នោះ​ត្រូវចូលទៅរកភិក្ខុនី១រូប ធ្វើឧត្តរាសង្គឆៀងស្មាម្ខាង ហើយ​អង្គុយ​ច្រហោង ផ្គងអញ្ជលីឡើង រួចពោលយ៉ាងនេះថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់ បាត្ររបស់ខ្ញុំ​នេះកន្លងរាត្រី​ហើយ ជានិស្សគ្គិយ ខ្ញុំសូម​លះបាត្រនេះ​ដល់លោកម្ចាស់។ លុះភិក្ខុនី​នោះ​លះរួចហើយ ត្រូវសំដែង​អាបត្តិចេញ។ ភិក្ខុនី១រូបនោះ គប្បីទទួល​អាបត្តិ។ ភិក្ខុនី១រូប​​ត្រូវឲ្យបាត្រ​ដែលភិក្ខុនី​នោះ​លះហើយ ដោយពាក្យថា ខ្ញុំឲ្យបាត្រ​នេះដល់​លោកម្ចាស់វិញ។

[៩៨] បាត្រកន្លងរាត្រីហើយ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា​កន្លងហើយ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ បាត្រកន្លងរាត្រីហើយ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ បាត្រកន្លងរាត្រីហើយ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាមិនទាន់​កន្លងទេ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ បាត្រមិនបានអធិដ្ឋានទេ ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​​អធិដ្ឋានហើយ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ បាត្រមិនបានវិកប្បទេ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា​វិកប្ប​ហើយ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ បាត្រមិនបានលះទេ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា​លះហើយ ត្រូវនិស្សគ្គិយ​បាចិត្តិយ។ បាត្រមិនបានខូចទេ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាបាត្រខូចហើយ បាត្រ​មិនបានវិនាស​ទេ ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​វិនាសហើយ… បាត្រ​មិនបានបែក​ទេ ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​បែកហើយ… បាត្រ​ចោរមិនបាន​ដណ្តើមយក​ទេ ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​ចោរដណ្តើម​យកហើយ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។

[៩៩] ភិក្ខុនី​មិនលះបាត្រ​ដែលជានិស្សគ្គិយ ហើយប្រើប្រាស់ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ បាត្រមិន​បានកន្លងរាត្រីទេ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា​កន្លងហើយ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ បាត្រមិនបានកន្លងរាត្រីទេ ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ បាត្រមិនបានកន្លងរាត្រីទេ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា​មិន​កន្លង​រាត្រីមែន មិនត្រូវអាបត្តិ។

[១០០] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន១០យ៉ាង) គឺ ភិក្ខុនី​អធិដ្ឋាន​ក្នុងអរុណ១ វិកប្ប​ទុកក្នុងអរុណ១ លះបង់ (បាត្រនោះ) ខាងក្នុង​អរុណ១ បាត្រខូច​ខាងក្នុង​អរុណ១ វិនាស​ខាងក្នុងអរុណ១ បែកខាង​ក្នុងអរុណ១ ពួកចោរ​ដណ្តើម​យកខាងក្នុង​អរុណ១ គេកាន់យក​ដោយវិស្សាសខាងក្នុង​អរុណ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាងដើមបញ្ញត្តិ១។

[១០១] សម័យ​នោះឯង ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​មានពួក៦ មិនឲ្យបាត្រ​ដែលភិក្ខុនី​ដទៃ​លះបង់​នោះវិញ។ ភិក្ខុទាំងឡាយ​ក្រាបទូលដំណើរ​នុ៎ះ​ចំពោះព្រះដ៏​មានព្រះភាគ។ ព្រះដ៏​មានព្រះភាគ​ទ្រង់​បញ្ញត្តថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​មិនត្រូវ​មិនឲ្យបាត្រ​ដែលភិក្ខុនីដទៃ​លះបង់ហើយ​នោះទេ ភិក្ខុនី​ឯណា​មិនឲ្យ ភិក្ខុនី​នោះត្រូវ​អាបត្តិទុក្កដ។

[១០២] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងជេតវនារាម ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​​សេដ្ឋី​ទៀប​ក្រុង​សាវត្ថី។ ក៏សម័យនោះឯង ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​ច្រើនរូប​នៅចាំវស្សា​ក្នុងអាវាស​ដែលតាំង​នៅស្រុកក្រៅ រួចហើយ​ក៏ដើរ​ទៅកាន់​ក្រុងសាវត្ថី ជាអ្នកមានវត្ត​ល្អ មានឥរិយាបថ​ល្អ តែមាន​សំពត់​អាក្រក់ មានចីវរ​សៅហ្មង។ ពួកឧបាសក​ឃើញ​ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​នោះហើយ ក៏គិតគ្នា​ថា ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយនេះ​បរិបូណ៌​ដោយវត្ត បរិបូណ៌​ដោយឥរិយាបថ តែមានសំពត់​អាក្រក់ មានចីវរ​សៅហ្មង ភិក្ខុនី​ទាំងនេះ ប្រហែលជា​ចោរ​ដណ្តើមយក​(ចីវរ)​ទេដឹង ហើយក៏បាន​ថ្វាយ​អកាលចីវរ​ដល់​ភិក្ខុនីសង្ឃ។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ក៏​អធិដ្ឋាន​ថា ពួកយើង​បានក្រាល​កឋិនហើយ សំពត់​នេះ​ជា​កាលចីវរ ហើយក៏​ប្រើគ្នា​ឲ្យចែក (អកាលចីវរនោះ)។ ពួកឧបាសក​បានឃើញ​ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះហើយ បានពោលពាក្យ​នេះថា លោកម្ចាស់​ទាំងឡាយ​បាន​ចីវរ​ហើយឬ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះ​ឆ្លើយថា នែអាវុសោ ពួកយើង​មិនបាន​ចីវរទេ ថុល្លនន្ទា​ជាម្ចាស់​អធិដ្ឋាន​ថា យើង​បានក្រាល​កឋិនហើយ (សំពត់នេះ) ជាកាលចីវរ ក៏ប្រើគ្នាឲ្យចែក (អកាលចីវរនោះ)។ ឧបាសក​ទាំងឡាយ ក៏ពោល​ទោស តិះដៀល​ បន្តុះបង្អាប់ថា ថុល្លនន្ទាជាម្ចាស់​មិនសម​បើនឹង​អធិដ្ឋាន​អកាលចីវរ​ឲ្យ​ជាកាលចីវរ​ដូច្នេះ ហើយប្រើគ្នា​ឲ្យចែក (អកាលចីវរ​នោះ)សោះ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​បាន​ឮឧបាសក​ទាំងនោះកំពុងពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ហើយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយឯណា​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច។បេ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ​ ថុល្លនន្ទា​ជាម្ចាស់​ មិនសម​បើនឹង​អធិដ្ឋាន​អកាលចីវរ​ឲ្យជាកាលចីវរ​ ហើយប្រើគ្នា​ឲ្យចែក​សោះ។ ទើបភិក្ខុនី​ទាំងនោះ​ប្រាប់ដំណើរនុ៎ះ​ដល់ភិក្ខុទាំងឡាយ។ ភិក្ខុទាំងឡាយ​ក្រាបទូល​ដំណើរនុ៎ះ​ចំពោះព្រះ​ដ៏មាន​ព្រះភាគ។បេ។ ទ្រង់ត្រាស់​សួរ​ថា ​ម្នាល​​ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ ឮ​ថាថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​អធិដ្ឋាន​អកាលចីវរ​ឲ្យជាកាលចីវរ ហើយប្រើគ្នា​ឲ្យចែក ពិត​មែន​ឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាប​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏​មានព្រះភាគ ទ្រង់បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ​ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ​មិនគួរ​បើនឹង​​អធិដ្ឋាន​អកាលចីវរ​ឲ្យជាកាលចីវរ ហើយប្រើគ្នា​ឲ្យចែកសោះ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើ​ដែលថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី​ធ្វើនេះ មិនមែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ជនទាំងឡាយ​ ​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ចូរ​សំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនីណាមួយ ​អធិដ្ឋាន​អកាលចីវរ​ឲ្យជាកាលចីវរ​ ហើយប្រើគ្នា​ឲ្យចែក ​ភិក្ខុនីនោះ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។

[១០៣] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនី​ណាមួយ មានសេចក្តី​អធិប្បាយ​ក្នុងសិក្ខាបទ​ទី១នៃ​បារាជិកកណ្ឌ​រួចហើយ។ ដែលហៅថា​អកាលចីវរ គឺកាល​បើភិក្ខុនី​មិនបាន​ក្រាលកឋិន ចីវរ​ដែលកើតឡើង​ក្នុង១១ខែ (គិតតាំងពី​១រោច​ខែកត្តិក ទៅដល់​១៥កើត​ខែ​អស្សុជ) កាលបើ​ភិក្ខុនី​បានក្រាល​កឋិន ចីវរ​ដែលកើតឡើង​ក្នុង៧ខែ (គិតតាំងពី​១រោច​ខែផល្គុន ទៅដល់​១៥កើត​ខែ​អស្សុជ) ចីវរនេះ បើទុកជាទាយក​ប្រគេនចំពោះ​ថា​ជាកាលចីវរ ក៏នៅ​តែហៅថា អកាលចីវរ​ដដែល។ ភិក្ខុនី​អធិដ្ឋាន​ជាកាលចីវរ​ហើយ ប្រើគ្នាឲ្យចែក ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​រាល់ប្រយោគ ចីវរនោះ​ជានិស្សគ្គិយ​ក្នុងពេលដែល​បានមក ភិក្ខុនីត្រូវ​លះដល់សង្ឃ​ក៏បាន គណៈ​ក៏បាន ភិក្ខុនី​១រូប​ក៏បាន។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ឯចីវរនោះ​ត្រូវភិក្ខុនីលះ​យ៉ាងនេះ។បេ។ បពិត្រលោក​ជាម្ចាស់ ចីវរនេះ​ជាអកាលចីវរ ខ្ញុំអធិដ្ឋាន​ជាកាលចីវរហើយ​ប្រើគ្នាឲ្យចែក ជានិស្សគ្គិយ (ត្រូវតែលះ) ខ្ញុំ​សូមលះចីវរ​នេះដល់សង្ឃ (ពាក្យ​តពីនេះ​ទៅមានសេចក្តី​ដូចគ្នា​នឹងសិក្ខាបទ​ទី១​នៃ​និស្សគ្គិយ​កណ្ឌនេះហើយ)។

[១០៤] អកាលចីវរ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា អកាលចីវរ ហើយអធិដ្ឋាន​ឲ្យជា​កាលចីវរ ហើយប្រើ​គ្នាឲ្យចែក ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ អកាលចីវរ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយអធិដ្ឋាន​ឲ្យជា​កាលចីវរ ហើយប្រើ​គ្នាឲ្យចែក ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ អកាលចីវរ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា កាលចីវរ ហើយអធិដ្ឋាន​ឲ្យជា​កាលចីវរ ហើយប្រើ​គ្នាឲ្យចែក ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ កាលចីវរ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា អកាលចីវរ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ កាលចីវរ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ កាលចីវរ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា កាលចីវរ មិនត្រូវអាបត្តិ។

[១០៥] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៤យ៉ាង) គឺ អកាលចីវរ ភិក្ខុនី​សំគាល់​ថា​អកាលចីវរមែន ហើយប្រើគ្នា​ឲ្យចែក (អកាលចីវរ​នោះ)១ កាលចីវរ ភិក្ខុនី​សំគាល់​ថា​កាលចីវរមែន ហើយប្រើ​គ្នាឲ្យចែក​(កាលចីវរ​នោះ)១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាងដើមបញ្ញត្តិ១។

[១០៦] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងជេតវនារាម ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​​សេដ្ឋី​ទៀប​ក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ប្តូរចីវរ​នឹងភិក្ខុនី​មួយរូប ហើយប្រើប្រាស់ ទើបភិក្ខុនី​នោះបត់​ចីវរនោះ​ហើយទុកដាក់​ទៅ។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី បានពោលពាក្យ​នេះ​នឹងភិក្ខុនី​នោះថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់ ចីវរដែល​លោកប្តូរ​នឹងខ្ញុំ ចីវរនោះ​នៅឯណា។ ឯភិក្ខុនី​នោះ​យកចីវរ​នោះចេញ​មកបង្ហាញ​ដល់ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​បានពោល​ពាក្យនេះ​នឹងភិក្ខុនី​នោះថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់ លោកចូរយក​ចីវរ​របស់លោក​ទៅវិញចុះ លោកចូរឲ្យ​ចីវរនុ៎ះ​មកខ្ញុំ ចីវរ​ណារបស់​លោក ចីវរនោះ​ជារបស់​លោកដដែល ចីវរណា​របស់ខ្ញុំ ចីវរនោះ​ជារបស់​ខ្ញុំ​ដដែលវិញ លោក​ចូរឲ្យចីវរ​នោះ​មកខ្ញុំ លោកចូរនាំ​យកចីវរ​របស់លោក​ទៅវិញចុះ ហើយក៏​ដណ្តើម​យកទៅ។ ទើប​ភិក្ខុនី​នោះបានប្រាប់​ដំណើរ​នុ៎ះ​ដល់ភិក្ខុ​នីទាំងឡាយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយណា​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច។បេ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា លោកម្ចាស់​ថុល្លនន្ទា​ មិនសម​បើមកប្តូរ​ចីវរ​នឹងភិក្ខុនី​ផងគ្នា ហើយដណ្តើម​យកទៅវិញ​សោះ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះ​ប្រាប់ដំណើរនុ៎ះ​ដល់ភិក្ខុទាំងឡាយ​ក្នុងកាល​នោះឯង។ ភិក្ខុទាំងឡាយ​ក្រាបទូល​ដំណើរនុ៎ះ​ចំពោះព្រះ​ដ៏មានព្រះភាគ។បេ។ ទ្រង់ត្រាស់​សួរ​ថា ​ម្នាល​​ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ ឮ​ថាថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ប្តូរ​ចីវរ​នឹងភិក្ខុនី​ផងគ្នា ហើយដណ្តើម​យកទៅវិញ​ ពិត​មែន​ឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាប​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏​មានជោគ ទ្រង់បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ​ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ​មិនគួរ​បើ​មកប្តូរ​ចីវរ​នឹងភិក្ខុនី​ផងគ្នា ហើយដណ្តើម​យកទៅវិញទេ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ មិនមែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួកជន​ ​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ចូរ​សំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនីណាមួយ ប្តូរ​ចីវរ​នឹងភិក្ខុនី​ផងគ្នា ហើយភិក្ខុនី​នោះត្រឡប់​ពោលយ៉ាង​នេះ​ក្នុងកាល​ជាខាង​ក្រោយថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់ ណ្ហើយចុះ លោកចូរយក​ចីវរ​របស់លោក​ទៅវិញចុះ លោកចូរឲ្យ​ចីវរនោះ​មកខ្ញុំវិញ ចីវរ​ណារបស់​លោក ចីវរនោះ​ជារបស់​លោកដដែល ចីវរណា​របស់ខ្ញុំ ចីវរនោះ​ជារបស់​ខ្ញុំ​ដដែលវិញ លោក​ចូរឲ្យចីវរ​នោះ​មកខ្ញុំ លោកចូរនាំ​យកចីវរ​របស់លោក​ទៅវិញចុះ (ហើយ)​ដណ្តើម​យកឯងក្តី ប្រើគេ​ឲ្យ​ដណ្តើម​យកក្តី ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។

[១០៧] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនី​ណាមួយ មានសេចក្តី​អធិប្បាយ​ក្នុងសិក្ខាបទ​ទី១នៃ​បារាជិកកណ្ឌ​រួចហើយ។ ពាក្យថា នឹងភិក្ខុនី​ផងគ្នា គឺមួយ​អន្លើ​ដោយភិក្ខុនី​ដទៃ។ ដែលហៅថា ចីវរ គឺចីវរ៦យ៉ាង ចីវរណាមួយ យ៉ាងតូច​បំផុត​ដែលគួរ​វិកប្បបាន។ ពាក្យថាប្តូរ គឺប្តូរ​នូវចីវរ​ថ្លៃ​ច្រើន​ដោយចីវរ​ថ្លៃតិច​ក្តី នូវចីវរ​ថ្លៃ​តិច​ដោយចីវរ​ថ្លៃ​ច្រើន​ក្តី។ ពាក្យថា​ដណ្តើម​យកឯង គឺ​ភិក្ខុនី​ដណ្តើម​ខ្លួនឯង ចីវរនោះ​ជានិស្សគ្គិយ។ ពាក្យថា ប្រើគេឲ្យ​ដណ្តើម​យក គឺភិក្ខុនី​បង្គាប់​អ្នកដទៃ ត្រូវ​អាបត្តិ​ទុក្កដ ភិក្ខុនី​បង្គាប់​តែម្តង អ្នកទទួល​បង្គាប់​ដណ្តើម​ច្រើនដង ចីវរនោះ​ជានិស្សគ្គិយ ភិក្ខុនី​នោះត្រូវ​​លះដល់សង្ឃ​ក៏បាន គណៈ​ក៏បាន ដល់ភិក្ខុនី​១រូប​ក៏បាន។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចីវរនោះ​ភិក្ខុនីត្រូវលះ​យ៉ាងនេះ។បេ។ បពិត្រលោក​ម្ចាស់ ចីវរនេះ ខ្ញុំប្តូរ​នឹងភិក្ខុនី​ផងគ្នា ហើយ​ដណ្តើម​យកមក​វិញ ជានិស្សគ្គិយ (ត្រូវតែលះ) ខ្ញុំ​សូមលះចីវរ​នេះដល់សង្ឃ។ (ពាក្យ​តពីនេះ​ទៅ​ មានសេចក្តី​ដូចគ្នា​នឹងសិក្ខាបទ​ទី១​នៃ​និស្សគ្គិយ​កណ្ឌនេះហើយ)។

[១០៨] ឧបសម្បន្នា​¹⁾ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា ឧបសម្បន្នា ប្តូរចីវរ​ ហើយដណ្តើម​យកឯងក្តី ប្រើគេ​ឲ្យដណ្តើម​យកក្តី ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ ឧបសម្បន្នា​ ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ ប្តូរចីវរ​ ហើយដណ្តើម​យកឯងក្តី ប្រើគេ​ឲ្យដណ្តើម​យកក្តី ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ ឧបសម្បន្នា ភិក្ខុនីសំគាល់ថា មិនមែន​ឧបសម្បន្នា ប្តូរចីវរ​ ហើយដណ្តើម​យកឯងក្តី ប្រើគេ​ឲ្យដណ្តើម​យកក្តី ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​ប្តូរ​បរិក្ខាដទៃ ហើយដណ្តើម​យកឯងក្តី ប្រើគេឲ្យ​ដណ្តើម​យកក្តី ត្រូវ​អាបត្តិ​ទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​ប្តូរ​ចីវរក្តី បរិក្ខារដទៃក្តី នឹងអនុបសម្បន្នា ហើយដណ្តើម​យកឯងក្តី ប្រើគេឲ្យដណ្តើម​យកក្តី ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា ឧបសម្បន្នា ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា អនុបសម្បន្នា ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។

[១០៩] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៤យ៉ាង) គឺ ភិក្ខុនី (ដែល​ទទួល​ប្តូរ) នោះឲ្យវិញ១ ភិក្ខុនី​(ជាអ្នកប្តូរ)​ស្និទ្ធស្នាល​នឹងភិក្ខុនី​(ជាអ្នក​ទទួល​ប្តូរ)​នោះ កាន់យកទៅ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាងដើមបញ្ញត្តិ១។

[១១០] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងជេតវនារាម ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​​សេដ្ឋី​ទៀប​ក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​មានជម្ងឺ។ លំដាប់នោះ ឧបាសកម្នាក់​ចូលទៅរក​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ដែល​នៅក្នុងទីនោះ លុះចូល​ទៅជិតហើយ បានពោលពាក្យ​នេះនឹង​ថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី​ថា បពិត្រលោកម្ចាស់ សេចក្តី​មិនសប្បាយ​កើតមាន​ដល់លោកឬ លោកម្ចាស់​ឲ្យខ្ញុំ​រករបស់​អ្វី​មក។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​និយាយ​ថា នែអាវុសោ អាត្មា​ត្រូវការដោយ​ទឹកដោះរាវ។ ទើបឧបាសក​នោះនាំយក​ទឹកដោះរាវ​មានដំឡៃ​១កហាបណៈ​អំពីផ្ទះ​អ្នកផ្សារម្នាក់ ហើយ​បានប្រគេន​ដល់ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​បាននិយាយ​យ៉ាងនេះថា នែអាវុសោ អាត្មា​មិនត្រូវការ​ដោយទឹក​ដោះរាវទេ អាត្មា​ត្រូវការ​ដោយប្រេងវិញ។ ទើប​ឧបាសក​នោះចូល​ទៅរក​អ្នកផ្សារ​នោះ លុះចូល​ទៅដល់ហើយ បាន​និយាយ​ពាក្យនេះ​នឹង​អ្នកផ្សារ​នោះថា នែ​អ្នកម្ចាស់ ឮថា​លោកម្ចាស់​មិនត្រូវ​ការដោយ​ទឹកដោះ​រាវ​ទេ ត្រូវការ​តែប្រេង អ្នកចូរយក​ទឹកដោះរាវ​របស់អ្នក​ទៅវិញចុះ ចូរឲ្យ​ប្រេង​ដល់ខ្ញុំវិញ។ អ្នកផ្សារ​ឆ្លើយថា នែ​អ្នកម្ចាស់ បើយើង​នឹងទទួល​របស់ដែល​យើងលក់​ទៅហើយ​យកមកវិញ កាលណា​យើង​នឹង​លក់របស់​ដាច់ អ្នកនាំយក​ទឹកដោះរាវ​ទៅ​ដោយដម្លៃ​ទិញ​ទឹកដោះរាវ​ហើយ ចូរអ្នក​នាំដម្លៃ​ទិញប្រេងមក ទើបនឹង​នាំយកប្រេង​ទៅបាន។ ឧបាសក​នោះក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា លោកម្ចាស់​ថុល្លនន្ទា​ មិនសមបើ​នឹងសុំ​របស់ដទៃ ហើយសុំ​របស់ឯទៀត​សោះ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​បានឮឧបាសក​នោះកំពុងពោល​ទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ហើយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ឯណា​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច។បេ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះ ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា លោកម្ចាស់​ថុល្លនន្ទា​ មិនសម​បើនឹងសុំ​របស់ដទៃ ហើយសុំ​របស់ឯទៀតវិញសោះ។ ទើបភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះ​ប្រាប់ដំណើរនុ៎ះ​ដល់ភិក្ខុទាំងឡាយ​។ ភិក្ខុទាំងឡាយ​ក្រាបទូល​ដំណើរនុ៎ះ​ចំពោះព្រះ​ដ៏មានព្រះភាគ។បេ។ ទ្រង់ត្រាស់​សួរ​ថា ​ម្នាល​​ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ ឮ​ថាថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី សុំ​របស់ដទៃ ហើយសុំ​របស់ឯទៀតវិញ ពិត​មែន​ឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាប​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏​មានព្រះភាគ ទ្រង់បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ​មិនគួរ​បើនឹងសុំ​របស់ដទៃ ហើយសុំ​របស់ឯទៀត​វិញសោះ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ មិន​នាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួកជន​ ​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ចូរ​សំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនីណាមួយ សុំ​របស់ដទៃ ហើយសុំ​របស់ឯទៀត​វិញ ភិក្ខុនីនោះ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។

[១១១] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនី​ណាមួយ មានសេចក្តី​អធិប្បាយ​ក្នុងសិក្ខាបទ​ទី១នៃ​បារាជិកកណ្ឌ​រួចហើយ។ ពាក្យថា សុំ​របស់ដទៃ គឺ​បានសុំ​របស់ណាមួយ​រួចហើយ។ ពាក្យថា សុំ​របស់ឯទៀតវិញ គឺភិក្ខុនីវៀរ​លែង​របស់​ដែលសុំនោះ ហើយសុំ​របស់ឯទៀត​វិញ ត្រូវ​ទុក្កដ​ក្នុង​ប្រយោគ​សុំ របស់នោះជានិស្សគ្គិយ​ក្នុងខណៈ​ដែល​បានមក ភិក្ខុនីត្រូវ​​លះរបស់​នោះ​ដល់សង្ឃ​ក៏បាន គណៈ​ក៏បាន ដល់ភិក្ខុនី​១រូប​ក៏បាន។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ​ភិក្ខុនីត្រូវលះ​យ៉ាងនេះ។បេ។ បពិត្រលោក​ម្ចាស់ របស់ដទៃ​នេះ ខ្ញុំសុំ​ហើយ ខ្ញុំទៅសុំ​របស់ឯទៀតវិញ ជានិស្សគ្គិយ ខ្ញុំ​សូមលះ​របស់​​នេះដល់សង្ឃ។ (ពាក្យ​តពីនេះ​ទៅ​ មានសេចក្តី​ដូចគ្នា​នឹងសិក្ខាបទ​ទី១​នៃ​និស្សគ្គិយ​កណ្ឌនេះហើយ)។

[១១២] របស់​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា របស់ដទៃ ហើយសុំរបស់​ដទៃថែមទៀត ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ របស់​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយសុំរបស់​ដទៃថែមទៀត ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ របស់​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា មិនមែនរបស់ដទៃ ហើយសុំរបស់​ដទៃថែមទៀត ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ មិនមែន​របស់​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា របស់ដទៃ ហើយសុំរបស់​មិនមែន​ដទៃ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ មិនមែន​របស់​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយសុំរបស់​មិនមែន​ដទៃ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ មិនមែន​របស់​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា មិនមែន​របស់​ដទៃ មិនត្រូវអាបត្តិ។

[១១៣] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺ ភិក្ខុនី (សុំរបស់​ណាមុន​ហើយ របស់នោះ​តិចពេក មិនល្មម) សុំរបស់នោះ​ដដែល (ថែមទៀត)១ ភិក្ខុនី​ (សុំរបស់​អ្វីម្យ៉ាង​ហើយ) សុំរបស់ដទៃ (ទៀតព្រោះ​ត្រូវផ្សំថ្នាំ​ខានមិនបាន)១ ភិក្ខុនី​សំដែង​អានិសង្ស​ហើយសុំ (ពន្យល់​របស់មួយ ថាថោកជាង​របស់មួយ ហើយសុំ​របស់​ថោកនោះ)១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាងដើមបញ្ញត្តិ១។

[១១៤] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងជេតវនារាម ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​​សេដ្ឋី​ទៀប​ក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​មានជម្ងឺ។ ឧបាសកម្នាក់​ចូលទៅ​រក​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ក្នុងវេលានោះ លុះចូល​ទៅជិត​ហើយ បាននិយាយ​ពាក្យ​នេះនឹង​ថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី​ថា បពិត្រលោកម្ចាស់ លោកម្ចាស់​អាចអត់​ទ្រាំ​សេចក្តីទុក្ខ​បានឬទេ លោកម្ចាស់អាច​ញុំាង​ឥរិយាបថ​ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ទៅបានឬទេ។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ឆ្លើយ​ថា នែអាវុសោ អាត្មាមិនអាច​អត់ទ្រាំ​សេចក្តី​ទុក្ខ​បានទេ មិនអាច​ញុំាង​ឥរិយាបថ​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅបានទេ។ ឧបាសក​នោះនិយាយ​ថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់ ខ្ញុំនឹងទុក​កហាបណៈ​ក្នុងផ្ទះ​អ្នកផ្សារ​ឯណោះ លោកត្រូវការ​របស់ណា លោកគប្បី​ឲ្យបុគ្គល​ណាមួយ​ទៅនាំ​យករបស់​នោះអំពី​ផ្ទះ​នោះមកចុះ។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​​បង្គាប់​សិក្ខមានា១រូបថា នែសិក្ខមានា នាងចូរ​ទៅនាំយកប្រេង១កហាបណៈ​អំពី​ផ្ទះ​អ្នកផ្សារ​ឯណោះមក។ ទើបនាង​សិក្ខមានា​នោះទៅនាំ​យកប្រេង១កហាបណៈ​អំពីផ្ទះ​អ្នកផ្សារនោះ​មកប្រគេនថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី។ ថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី​បានពោល​យ៉ាងនេះថា នែសិក្ខមានា យើងមិនត្រូវ​ការនឹង​ប្រេងទេ យើងត្រូវការតែទឹក​ដោះរាវ។ ឯសិក្ខមានានោះ ចូលទៅរក​អ្នកផ្សារ​នោះ លុះចូល​ទៅហើយ បានពោល​ពាក្យនេះ​នឹង​អ្នកផ្សារ​នោះថា នែអាវុសោ ឮថា​លោកម្ចាស់​មិនត្រូវ​ការ​នឹងប្រេងទេ ត្រូវការ​តែទឹកដោះរាវ ហ៏អ្នកចូរ​យកប្រេង​របស់អ្នក​ទៅចុះ ចូរឲ្យ​ទឹកដោះ​រាវ​មក​ខ្ញុំវិញ។ អ្នកផ្សារនោះ​និយាយ​ថា បពិត្រលោកម្ចាស់ បើខ្ញុំករុណា​នឹងទទួល​យក​របស់ដែល​លក់​ទៅហើយ​មកវិញ កាលណាខ្ញុំករុណា​នឹង​លក់របស់​ដាច់ លោកនាំយកប្រេងតាមដំឡៃ​របស់​ប្រេង​ទៅ ហើយលោកចូរ​នាំយកដំឡៃ​​ទិញទឹកដោះរាវមក (ទៀត) ទើបលោក​នាំយកទឹកដោះរាវ​​ទៅបាន។ សិក្ខមានា​នោះក៏ឈរយំ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​បាន​ពោលពាក្យ​នេះនឹង​សិក្ខមានា​នោះថា នែសិក្ខមានា ហេតុអ្វី​ក៏នាងយំ។ ទើបសិក្ខមានា​នោះប្រាប់​ដំណើរនុ៎ះ​ដល់ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ណា​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច។បេ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា លោកម្ចាស់​ថុល្លនន្ទា​ មិនសម​បើនឹងឲ្យគេទិញ​​របស់ដទៃ ហើយត្រឡប់ឲ្យ​គេទិញ​​របស់ឯទៀតសោះ។បេ។ ព្រះដ៏មានព្រះភាគ​ត្រាស់​សួរ​ថា ​ម្នាល​​ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ ឮ​ថាថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនីឲ្យគេ​ទិញ​​របស់ដទៃ ហើយត្រឡប់​ឲ្យគេទិញ​​របស់ឯទៀតវិញ ពិត​មែន​ឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាប​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏​មានព្រះភាគ ទ្រង់បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ​មិនគួរ​បើនឹងឲ្យគេទិញ​របស់ដទៃហើយ ត្រឡប់​ឲ្យគេ​ទិញ​​របស់ឯទៀត​សោះ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ មិនមែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួកជន​ ​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ចូរ​សំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនីណាមួយ ឲ្យគេ​ទិញ​​របស់ដទៃហើយ ត្រឡប់​ឲ្យគេ​ទិញ​​របស់ឯទៀត​វិញ ត្រូវ​និស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។

[១១៥] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនី​ណាមួយ មាន​អធិប្បាយ​ក្នុងសិក្ខាបទ​ទី១នៃ​បារាជិកកណ្ឌ​រួចហើយ។ ពាក្យថា ឲ្យគេទិញ​​របស់ដទៃហើយ គឺឲ្យគេទិញ​​របស់ណាមួយ​ហើយ។ ពាក្យថា ត្រឡប់ឲ្យគេ​ទិញ​របស់ឯទៀតវិញ គឺភិក្ខុនីមិនឲ្យ​គេទិញ​របស់នោះ ហើយឲ្យគេ​ទិញ​​របស់ដទៃ​វិញ ត្រូវ​អាបត្តិទុក្កដ​ក្នុង​ប្រយោគដែលឲ្យគេទិញ របស់នោះជានិស្សគ្គិយ​ក្នុងខណៈ​ដែល​បានមក ភិក្ខុនីត្រូវ​​លះរបស់​នោះ​ដល់សង្ឃ​ក៏បាន គណៈ​ក៏បាន ដល់ភិក្ខុនី​១រូប​ក៏បាន។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ​ភិក្ខុនីត្រូវលះ​យ៉ាងនេះ។បេ។ បពិត្រលោក​ម្ចាស់ របស់ដទៃ​នេះ ខ្ញុំឲ្យ​គេទិញ​រួច​ហើយ ត្រឡប់ឲ្យ​គេទិញ​របស់ដទៃវិញទៀត ជានិស្សគ្គិយ ខ្ញុំ​សូមលះ​របស់​​នេះដល់សង្ឃ។ (ពាក្យ​តពីនេះ​ទៅ​ មានសេចក្តី​ដូចគ្នា​នឹងសិក្ខាបទ​ទី១​នៃ​និស្សគ្គិយ​កណ្ឌនេះហើយ)។

[១១៦] របស់​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថារបស់ដទៃ ហើយឲ្យគេ​ទិញ​របស់​ឯទៀតវិញ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ របស់​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយឲ្យគេទិញ​របស់​ឯទៀតវិញ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ របស់​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា មិនមែនរបស់ដទៃ ហើយឲ្យ​គេទិញ​របស់​ឯទៀតវិញ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ មិនមែន​របស់​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថារបស់ដទៃ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ មិនមែន​របស់​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ មិនមែន​របស់​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា មិនមែន​របស់​ដទៃ មិនត្រូវអាបត្តិ។

[១១៧] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺ ភិក្ខុនី (ឲ្យគេទិញរបស់​ណាមុន​ហើយ របស់នោះ​តិចពេក មិនល្មម) ហើយឲ្យ​គេទិញរបស់នោះ​ដដែល (ថែមទៀត)១ ភិក្ខុនី​ (ឲ្យ​គេទិញ​របស់​អ្វីម្យ៉ាងមុន​ហើយ) ឲ្យគេទិញ​របស់មួយដទៃទៀត ដោយត្រូវការ​ផ្សំថ្នាំជាដើម១​ ភិក្ខុនី​សំដែង​អានិសង្ស​ហើយឲ្យ​គេទិញ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាងដើមបញ្ញត្តិ១។

[១១៨] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងជេតវនារាម ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​​សេដ្ឋី​ទៀប​ក្រុង​សាវត្ថី។ សម័យនោះឯង ឧបាសកទាំងឡាយ​ប្រមូល​បរិក្ខារ​ដែលរៃ​បានមក ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ចាត់ចែង​ចីវរ​ដល់ភិក្ខុនីសង្ឃ ហើយផ្ញើទុក​បរិក្ខារ​(នោះ)​ក្នុងផ្ទះ​អ្នកលក់​សំពត់បាវារ​ម្នាក់ ហើយចូលទៅរក​ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ រួច​ពោលពាក្យ​នេះថា បពិត្រលោកម្ចាស់​ទាំងឡាយ យើងផ្ញើទុកបរិក្ខារ​ប្រយោជន៍​ដើម្បីចាត់ចែង​ចីវរក្នុង​ផ្ទះ​អ្នកលក់​សំពត់បាវារ​ឯណោះហើយ ចូរ លោកទាំងឡាយ​ឲ្យគេនាំចីវរ​អំពី​ផ្ទះ​នោះមក​ចែកគ្នាចុះ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ឲ្យគេ​ទិញ​ភេសជ្ជៈ​ខ្លួនឯង ដោយបរិក្ខារ​នោះ ហើយបរិភោគ។ ឧបាសក​ទាំងឡាយ​ដឹងហើយ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មិនសម​បើនឹងឲ្យគេ​ទិញ​របស់ដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​ទាយកប្រគេន​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឧទ្ទិស​ដើម្បីវត្ថុដទៃ​ជារបស់សង្ឃសោះ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​បានឮ​ឧបាសក​ទាំងឡាយនោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ហើយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ណា​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច។បេ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មិនសម​បើនឹងឲ្យគេ​ទិញ​របស់ដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​ទាយកប្រគេន​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឧទ្ទិស​ដើម្បីវត្ថុដទៃ​ ជារបស់សង្ឃសោះ។បេ។ ទ្រង់ត្រាស់​សួរ​ថា ​ម្នាល​​ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ ឮ​ថាភិក្ខុនី​ទាំងឡាយឲ្យគេ​ទិញ​របស់ដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​ទាយកប្រគេន​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឧទ្ទិស​ដើម្បីវត្ថុដទៃ​ ជារបស់សង្ឃ ពិត​មែន​ឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាប​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះសម្ពុទ្ធ​ដ៏​មានព្រះភាគ ទ្រង់បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មិនសម​បើនឹងឲ្យគេ​ទិញ​របស់ដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​គេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឧទ្ទិស​ដើម្បីវត្ថុដទៃ​ជារបស់សង្ឃទេ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ មិននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួកជន​ ​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ចូរភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ​សំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនីណាមួយ ឲ្យគេ​ទិញ​របស់ដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​ទាយកប្រគេន​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឧទ្ទិស​ដើម្បីវត្ថុដទៃ​ ជារបស់សង្ឃ ត្រូវ​និស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។

[១១៩] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនី​ណាមួយ មាន​អធិប្បាយ​ក្នុងសិក្ខាបទ​ទី១នៃ​បារាជិកកណ្ឌ​រួចហើយ។ ពាក្យថា ដោយបរិក្ខារ​ដែល​ទាយកប្រគេន​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឧទ្ទិស​ដើម្បីវត្ថុដទៃ គឺទាយក​គេឲ្យដើម្បី​វត្ថុដទៃ។ ពាក្យថា ​ជារបស់សង្ឃ គឺទាយក​ប្រគេន​ចំពោះតែ​សង្ឃ មិនចំពោះ​គណៈ មិនចំពោះ​ភិក្ខុនី១រូប​ទេ។ ពាក្យថា ឲ្យគេទិញ​​របស់ដទៃ គឺរបស់​ដែល​ទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុណា ហើយភិក្ខុនី​វៀរលែង​វត្ថុនោះ ឲ្យគេទិញ​​របស់ដទៃ​វិញ ត្រូវ​អាបត្តិទុក្កដ​ក្នុង​ប្រយោគដែលឲ្យទិញ របស់នោះជានិស្សគ្គិយ​ក្នុងខណៈ​ដែល​បានមក ភិក្ខុនីត្រូវ​​លះរបស់​នោះ​ដល់សង្ឃ​ក៏បាន គណៈ​ក៏បាន ភិក្ខុនី​១រូប​ក៏បាន។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ​ភិក្ខុនី​ត្រូវលះ​វត្ថុនោះ​យ៉ាងនេះ។បេ។ បពិត្រលោក​ម្ចាស់ វត្ថុដទៃ​នេះ ខ្ញុំឲ្យ​គេទិញដោយបរិក្ខារ​ដែល​ទាយក​គេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ ឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ ជារបស់សង្ឃ (របស់នេះ) ជានិស្សគ្គិយ ខ្ញុំ​សូមលះ​វត្ថុ​​នេះដល់សង្ឃ។ (ពាក្យ​តពីនេះ​ទៅ​ មានសេចក្តី​ដូចគ្នា​នឹងសិក្ខាបទ​ទី១​នៃ​និស្សគ្គិយ​កណ្ឌនេះ)។

[១២០] របស់គេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថារបស់គេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ហើយឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃវិញ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ របស់គេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃវិញ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ របស់គេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាមិនមែន​របស់ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃទេ ហើយ​ឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃវិញ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​នោះបាន​វត្ថុ​ដែលខ្លួន​លះនោះ​មកវិញ ហើយត្រូវ​បង្អោន​ទៅក្នុង​វត្ថុ​ដែលទាយក​គេឲ្យ​ចំពោះ​យ៉ាងណា។ មិនមែន​របស់ដែលទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាវត្ថុ​ដែលទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ មិនមែន​របស់ដែលទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ មិនមែន​របស់ដែលទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាមិនមែន​របស់​​ដែលទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ មិនត្រូវអាបត្តិ។

[១២១] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺ (ទាយក​ប្រគេន​ដើម្បី​វត្ថុ​ណា) ភិក្ខុនី (ឲ្យ​គេទិញវត្ថុនោះ​ហើយ) បង្អោន​វត្ថុដែល​សល់ (ពីនោះ​ទៅដើម្បី​វត្ថុឯទៀត)១ ភិក្ខុនី​ប្រាប់​ម្ចាស់ទាន​ហើយ ទើប​បង្អោន​ទៅ១ ភិក្ខុនី​ឲ្យ​គេចាត់ចែង​ខុស​បំណង​ទាយក​ក្នុងពេល​ដែល​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាងដើមបញ្ញត្តិ១។

[១២២] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងជេតវនារាម ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​​សេដ្ឋី​ទៀប​ក្រុង​សាវត្ថី។ សម័យនោះឯង ឧបាសកទាំងឡាយ​ប្រមូល​បរិក្ខារ​ដែលរៃ​បានមក ហើយ​ផ្ញើ​ទុក​បរិក្ខារ​(នោះ)​ក្នុងផ្ទះ​អ្នកលក់​សំពត់បាវារ​ម្នាក់ ដើម្បី​ចាត់ចែង​ចីវរ​ដល់​ភិក្ខុនីសង្ឃ ហើយចូល​ទៅរក​ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ​ពោលពាក្យ​នេះថា បពិត្រលោកម្ចាស់ យើងទាំងឡាយ​ផ្ញើទុកបរិក្ខារ​​ដើម្បីចាត់ចែង​ចីវរក្នុង​ផ្ទះ​អ្នកលក់​សំពត់បាវារឈ្មោះ​ឯណោះហើយ លោកទាំងឡាយ​ចូរ​ឲ្យអ្នកណាមួយ​នាំចីវរ​អំពី​ផ្ទះ​នោះមក​ចែកគ្នាចុះ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ឲ្យគេ​ទិញ​ភេសជ្ជៈ​ដោយ​បរិក្ខារ​នោះផង ដោយវត្ថុ​ដែលសូម​គេខ្លួនឯងផង ហើយក៏​បរិភោគ។ ឧបាសក​ទាំងឡាយ​ដឹង​ហើយ ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មិនសម​បើនឹងឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​ទាយកឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ ឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ ​ជារបស់សង្ឃ និងដោយ​វត្ថុដែល​សូមដោយ​ខ្លួនឯង​សោះ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​បានឮ​ឧបាសក​ទាំងឡាយនោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ហើយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ណា​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច។បេ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះ ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មិនសម​បើនឹងឲ្យគេ​ទិញ​វត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​ទាយកឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ ឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ​ ជារបស់​សង្ឃ និងដោយ​វត្ថុ​ដែលសូម​ដោយខ្លួន​ឯងសោះ។បេ។ ទ្រង់ត្រាស់​សួរ​ថា ​ម្នាល​​ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ ឮ​ថា​ភិក្ខុនី​​ទាំងឡាយឲ្យគេ​ទិញ​វត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​ទាយកឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ ឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ ​ជារបស់សង្ឃ និងដោយ​វត្ថុដែល​សូម​ដោយខ្លួនឯង ពិត​មែន​ឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាប​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏​មានជោគ ទ្រង់បន្ទោស​ថា ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មិនសម​បើនឹងឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែលទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ ឲ្យ​ចំពោះ​វត្ថុដទៃ ជារបស់សង្ឃ និងដោយ​វត្ថុដែលសូម​ដោយខ្លួនឯងទេ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ មិននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ជនទាំងឡាយ​ ​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ចូរភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ​សំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនីណាមួយ ឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃ ដោយ​បរិក្ខារ​ដែល​ទាយកឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ ឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ​ ជារបស់សង្ឃ ដោយវត្ថុ​ដែល​សូមដោយ​ខ្លួនឯង ត្រូវ​និស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។

[១២៣] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនី​ណាមួយ មាន​អធិប្បាយ​ក្នុងសិក្ខាបទ​ទី១នៃ​បារាជិកកណ្ឌ​រួចហើយ។ ពាក្យថា ដោយបរិក្ខារ​ដែល​ទាយកឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ ឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ គឺ​ដោយ​វត្ថុដែល​ទាយកឲ្យដើម្បី​វត្ថុដទៃ។ ពាក្យថា ​ជារបស់សង្ឃ គឺទាយកបរិច្ចាគ​ចំពោះតែ​សង្ឃ មិនមែន​ចំពោះ​គណៈ មិនមែន​ចំពោះ​ភិក្ខុនី១រូប​ទេ។ ពាក្យថា ដោយវត្ថុ​ដែលសូម​ដោយខ្លួន​ឯង គឺ​ដោយវត្ថុ​ដែលសូម (គេ) ដោយខ្លួនឯង។ ពាក្យថា ឲ្យគេទិញវត្ថុ​ដទៃ គឺរបស់​ដែល​ទាយក​ឲ្យ​ដើម្បីចាត់ចែង​វត្ថុឯណា ភិក្ខុនី​វៀរលែង​របស់នោះ ហើយឲ្យគេទិញវត្ថុដទៃ​វិញ ត្រូវទុក្កដ​ក្នុង​ប្រយោគដែលឲ្យទិញ វត្ថុនោះជានិស្សគ្គិយ​ក្នុងខណៈ​ដែល​បានមក ភិក្ខុនីត្រូវ​​លះវត្ថុ​នោះ​ដល់សង្ឃ​ក៏បាន ដល់គណៈ​ក៏បាន ភិក្ខុនី​១រូប​ក៏បាន។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ​ភិក្ខុនី​ត្រូវលះ​យ៉ាងនេះ។បេ។ បពិត្រលោក​ម្ចាស់ វត្ថុដទៃ​នេះ ខ្ញុំឲ្យ​គេទិញដោយបរិក្ខារ​ដែល​ទាយកឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ ឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ ជារបស់សង្ឃ និង​ដោយវត្ថុដែល​សូមដោយ​ខ្លួនឯង (វត្ថុនេះ) ជានិស្សគ្គិយ (ត្រូវតែ​លះបង់) ខ្ញុំ​សូមលះ​វត្ថុ​​នេះដល់សង្ឃ។ (ពាក្យ​តពីនេះ​ទៅ​ មានសេចក្តី​ដូចគ្នា​នឹងសិក្ខាបទ​ទី១​នៃ​និស្សគ្គិយ​កណ្ឌនេះ)។

[១២៤] របស់ដែលទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថារបស់ដែល​ទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃមែន ហើយឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃវិញ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ របស់​ដែលទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃវិញ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ របស់ដែលទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាមិនមែន​របស់​ដែល​ទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ហើយឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃវិញ ត្រូវ​និស្សគ្គិយ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​នោះបាន​វត្ថុ​ដែល​លះដល់​សង្ឃមកវិញហើយ ត្រូវ​បង្អោន​ទៅក្នុង​វត្ថុ​ដែលទាយក​គេឲ្យ​ចំពោះ​យ៉ាងណា។ មិនមែន​របស់ដែលទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនី​សំគាល់ថារបស់​​ដែលទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ មិនមែន​របស់ដែលទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ មិនមែន​របស់ដែលទាយក​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាមិនមែន​របស់​​ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ មិនត្រូវអាបត្តិ។

[១២៥] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺភិក្ខុនី​បង្អោន​របស់​ដែលសល់​ទៅ១ ភិក្ខុនី​ប្រាប់​ម្ចាស់ទាន​ហើយ ទើប​បង្អោន​ទៅ១ ភិក្ខុនី​ឲ្យ​គេចាត់ចែង​ខុស​បំណង​ទាយក​ក្នុងសម័យ​​ដែល​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាងដើមបញ្ញត្តិ១។

[១២៦] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងជេតវនារាម ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​​សេដ្ឋី​ទៀប​ក្រុង​សាវត្ថី។ សម័យនោះឯង ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ជាអ្នកនៅ​ក្នុងបរិវេណ​របស់ប្រជុំ​ជន១ពួក ជាពួក​ភិក្ខុនី​លំបាក​ដោយ​បបរ។ គ្រានោះឯង ប្រជុំជន​នោះក៏​ប្រមូល​បរិក្ខារ​ដែលរៃ​បានមក ហើយ​ផ្ញើ​ទុក​បរិក្ខារ​(នោះ)​ក្នុងផ្ទះ​អ្នកផ្សារ​ម្នាក់​ ដើម្បី​ចាត់ចែងបបរ​ដល់​ភិក្ខុនីទាំងឡាយ ទើបចូល​ទៅរក​ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ហើយបាន​​ពោលពាក្យ​នេះថា បពិត្រលោកម្ចាស់ យើងទាំងឡាយទុកបរិក្ខារ​​ដើម្បីចាត់ចែងបបរក្នុង​ផ្ទះ​អ្នកផ្សារ​ឈ្មោះឯណោះ ចូរលោកទាំងឡាយ​​ឲ្យអ្នកណាមួយ​នាំយក​អង្ករ​ទាំងឡាយ​​អំពី​ផ្ទះ​នោះ ហើយឲ្យគេ​ចំអិន​បបរឆាន់​ចុះ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ឲ្យគេ​ទិញ​ភេសជ្ជៈ​ដោយ​បរិក្ខារ​នោះ ហើយក៏​បរិភោគ។ ទើប​ប្រជុំជននោះ​​ដឹង​ហើយ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មិនសម​បើនឹងឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​គេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យ​ចំពោះ​វត្ថុដទៃ ​ជារបស់គណៈសោះ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​បានឮ​ឧបាសក​​²⁾ នោះ​កំពុងពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ហើយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ណា​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច។បេ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មិនសម​បើនឹងឲ្យគេ​ទិញ​វត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​គេឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ​ ជារបស់គណៈ​សោះ។បេ។ ទ្រង់ត្រាស់​សួរ​ថា ​ម្នាល​​ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ ឮ​ថា​ភិក្ខុនី​​ទាំងឡាយឲ្យគេ​ទិញ​វត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​គេឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ ​ជារបស់គណៈ ពិត​មែន​ឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាប​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះសម្ពុទ្ធ​ដ៏​មានព្រះភាគ​ ទ្រង់បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មិនគួរ​​បើនឹងឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ ឲ្យ​ចំពោះ​វត្ថុដទៃ ជារបស់គណៈទេ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ មិនមែន​នាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួកជន ​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ចូរ​សំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនីណាមួយ ឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃ ដោយ​បរិក្ខារ​ដែលគេឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ ឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ​ ជារបស់គណៈ ភិក្ខុនីនោះ ត្រូវ​និស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។

[១២៧] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនី​ណាមួយ មាន​សេចក្តី​អធិប្បាយ​ក្នុងសិក្ខាបទ​ទី១នៃ​បារាជិកកណ្ឌ​រួចហើយ។ ពាក្យថា ដោយបរិក្ខារ​ដែលគេឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ ឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ គឺ​ដោយ​បរិក្ខារ​ដែល​ទាយកប្រគេន​ប្រយោជន៍​ដើម្បីចាត់ចែង​​វត្ថុឯទៀត។ ពាក្យថា ​ជារបស់គណៈ (គឺទាយក​លះចំពោះ) តែគណៈ មិនមែនលះ​ចំពោះ​សង្ឃ មិនមែន​លះចំពោះ​ភិក្ខុនី១រូប​។ ពាក្យថា ឲ្យគេទិញវត្ថុ​ដទៃ គឺរបស់​ដែល​គេ​ឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​​វត្ថុណា ភិក្ខុនី​មិនឲ្យទិញ​វត្ថុនោះ ហើយឲ្យគេទិញវត្ថុដទៃ​វិញ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ​ក្នុង​ប្រយោគដែលឲ្យទិញ របស់​នោះ​ជានិស្សគ្គិយ​ក្នុងខណៈ​ដែល​បានមក ភិក្ខុនីត្រូវតែ​​លះរបស់​នោះ​ដល់សង្ឃ​ក៏បាន ដល់គណៈ​ក៏បាន ដល់ភិក្ខុនី​១រូប​ក៏បាន។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ​ភិក្ខុនី​ត្រូវតែលះ​របស់​នោះ​យ៉ាងនេះ។បេ។ បពិត្រលោក​ម្ចាស់ របស់ដទៃ​​នេះ ខ្ញុំឲ្យ​គេទិញដោយបរិក្ខារ​ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ ជារបស់គណៈ ជានិស្សគ្គិយ ខ្ញុំ​សូមលះ​របស់​​នេះដល់សង្ឃ។ (ពាក្យ​តពីនេះ​ទៅ​ មានសេចក្តី​ដូចគ្នា​នឹងសិក្ខាបទ​ទី១​នៃ​និស្សគ្គិយ​កណ្ឌនេះ)។

[១២៨] របស់គេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថារបស់គេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ហើយឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃវិញ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ របស់គេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃវិញ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ របស់គេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាមិនមែន​របស់គេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ហើយឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃវិញ ត្រូវ​និស្សគ្គិយ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​បាន​វត្ថុ​ដែលខ្លួន​លះនោះមកវិញហើយ ត្រូវ​បង្អោន​ទៅក្នុង​វត្ថុ​ដែល​គេឲ្យ​ចំពោះ​យ៉ាងណា។ មិនមែន​របស់ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថារបស់​គេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ មិនមែន​របស់ដែលគេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ មិនមែន​របស់ដែលគេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាមិនមែន​របស់​​គេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ មិនត្រូវអាបត្តិ។

[១២៩] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺភិក្ខុនី​បង្អោនទៅនូវ​​របស់​ដែលសល់១ ភិក្ខុនី​ប្រាប់​ម្ចាស់ទាន​ហើយ ទើប​បង្អោន​ទៅ១ ភិក្ខុនី​ឲ្យ​គេចាត់ចែង​ខុស​បំណង​ទាយក​ក្នុងសម័យ​​​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាងដើមបញ្ញត្តិ១។

[១៣០] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងជេតវនារាម ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​​សេដ្ឋី​ទៀប​ក្រុង​សាវត្ថី។ សម័យនោះឯង ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយនៅក្នុងបរិវេណ​របស់​ប្រជុំជន១ពួក ជាពួក​ភិក្ខុនី​លំបាក​ដោយ​បបរ។ គ្រានោះឯង ប្រជុំជន​នោះ ​ប្រមូល​បរិក្ខារ​ដែលរៃ​បានមក ដើម្បី​ចាត់ចែង​បបរ​ដល់ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ហើយ​ទុក​បរិក្ខារ​(នោះ)​ក្នុងផ្ទះ​អ្នកផ្សារ​ម្នាក់ ទើបចូល​ទៅរក​ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ហើយបាន​និយាយពាក្យ​នេះថា បពិត្រលោកម្ចាស់ យើងទាំងឡាយទុកបរិក្ខារ​​ដើម្បីចាត់ចែងបបរក្នុង​ផ្ទះ​អ្នកផ្សារ​ឈ្មោះឯណោះ ចូរលោកទាំងឡាយ​​ឲ្យគេ​នាំយក​អង្ករ​ទាំងឡាយ​​អំពី​ផ្ទះ​នោះមក ហើយ​ចំអិន​បបរឆាន់​ចុះ។ តែភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ឲ្យគេ​ទិញ​ភេសជ្ជៈ​ដោយ​បរិក្ខារ​នោះផង ដោយរបស់​ដែលសូមគេ​ដោយខ្លួនឯង​ផង ហើយក៏​បរិភោគ។ ឯ​ប្រជុំជន​នោះ​​ដឹង​ហើយ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មិនសម​បើនឹងឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​គេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យ​ចំពោះ​វត្ថុដទៃ ​ជារបស់គណៈ និង​ដោយវត្ថុ​ដែលសូម​ដោយខ្លួនឯង​សោះ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​បានឮ​ប្រជុំជននោះ​កំពុង​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ហើយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ណា​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច។បេ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មិនសម​បើនឹង​ឲ្យគេ​ទិញ​វត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​គេឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ​ ជារបស់គណៈ​ និង​ដោយរបស់​ដែលសូម​ដោយខ្លួនឯងសោះ។បេ។ ទ្រង់ត្រាស់​សួរ​ថា ​ម្នាល​​ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ ឮ​ថា​ភិក្ខុនី​​ទាំងឡាយឲ្យគេ​ទិញ​របស់ដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​គេឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ ​ជារបស់គណៈ និង​ដោយវត្ថុ​ដែលសូម​ដោយខ្លួនឯង ពិត​មែន​ឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាប​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះសម្ពុទ្ធ​ដ៏​មានព្រះភាគ​ ទ្រង់​បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មិនគួរ​​បើនឹងឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យ​ចំពោះ​វត្ថុដទៃ ជារបស់គណៈ និង​ដោយវត្ថុ​ដែលសូម​ដោយខ្លួនឯងសោះ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ មិនមែន​នាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួកជន ​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ចូរ​សំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនីណាមួយ ឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃ ដោយ​បរិក្ខារ​ដែលគេឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យ​ចំពោះ​វត្ថុដទៃ​ ជារបស់គណៈ និង​ដោយវត្ថុ​ដែលសូម​ដោយខ្លួនឯង ភិក្ខុនីនោះ ត្រូវ​និស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។

[១៣១] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនី​ណាមួយ មាន​សេចក្តី​អធិប្បាយ​ក្នុងសិក្ខាបទ​ទី១នៃ​បារាជិកកណ្ឌ​រួចហើយ។ ពាក្យថា ដោយបរិក្ខារ​ដែលគេឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ គឺ​ដោយ​បរិក្ខារ​ដែល​គេឲ្យ ​ដើម្បីចាត់ចែង​​វត្ថុឯទៀត។ ពាក្យថា ​ជារបស់គណៈ គឺគេ​លះចំពោះ​តែគណៈ មិនមែន​ចំពោះ​សង្ឃ មិនមែន​ចំពោះ​ភិក្ខុនី១រូប​ទេ។ ពាក្យថា ​ដោយវត្ថុ​ដែលសូម​ដោយខ្លួនឯង គឺវត្ថុ​ដែលសូមគេ​បានមក​ហើយ​ដោយខ្លួនឯង។ ពាក្យថា ឲ្យគេទិញវត្ថុ​ដទៃ គឺរបស់​ដែល​គេ​ឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​​វត្ថុណា ភិក្ខុនី​មិនឲ្យគេទិញ​វត្ថុនោះ ហើយឲ្យ​គេទិញ​វត្ថុដទៃ​វិញ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ​ក្នុង​ប្រយោគដែលឲ្យទិញ វត្ថុ​នោះ​ជានិស្សគ្គិយ​ក្នុងខណៈ​ដែល​បានមក ភិក្ខុនីត្រូវតែ​​លះរបស់​នោះ​ដល់សង្ឃ​ក៏បាន ដល់គណៈ​ក៏បាន ដល់​ភិក្ខុនី​១រូប​ក៏បាន។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ​ភិក្ខុនី​ត្រូវលះ​របស់​នោះ​យ៉ាងនេះ។បេ។ បពិត្រលោក​ម្ចាស់ វត្ថុ​ដទៃ​​នេះ ខ្ញុំឲ្យ​គេទិញដោយបរិក្ខារ​ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ ជារបស់គណៈ និង​ដោយវត្ថុ​ដែលសូមបានមក​​ដោយខ្លួនឯង ជានិស្សគ្គិយ ខ្ញុំ​សូមលះ​វត្ថុ​​នេះដល់សង្ឃ។ (ពាក្យ​តពីនេះ​ទៅ មានសេចក្តី​ដូចគ្នា​នឹងសិក្ខាបទ​ទី១​នៃ​និស្សគ្គិយ​កណ្ឌនេះ)។

[១៣២] របស់ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថារបស់គេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃមែន ហើយឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ របស់គេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយឲ្យ​ទិញវត្ថុដទៃវិញ ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ របស់គេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាមិនមែន​របស់គេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ហើយឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃវិញ ត្រូវ​និស្សគ្គិយ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​បាន​វត្ថុ​ដែលខ្លួន​លះនោះ​មកវិញ​ហើយ ត្រូវ​បង្អោន​ទៅក្នុង​វត្ថុ​ដែល​ទាយក​គេឲ្យ​ចំពោះ​យ៉ាងណា។ មិនមែន​របស់ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថារបស់​គេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ មិនមែន​របស់ដែលគេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ មិនមែន​របស់គេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាមិនមែន​របស់​​គេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ មិនត្រូវអាបត្តិ។

[១៣៣] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺភិក្ខុនី​បង្អោនទៅនូវ​​របស់​ដែលសល់១ ភិក្ខុនី​ប្រាប់​ម្ចាស់របស់​ហើយ ទើប​បង្អោន​ទៅ១ ភិក្ខុនី​ឲ្យ​គេចាត់ចែង​ខុស​បំណង​ទាយក​ក្នុងពេល​​​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាងដើមបញ្ញត្តិ១។

[១៣៤] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងជេតវនារាម ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​​សេដ្ឋី​ទៀប​ក្រុង​សាវត្ថី។ សម័យនោះឯង ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ជាពហុស្សូត ជាអ្នកឈ្លាស​និយាយ​ក្លៀវក្លា ប្រសប់​ធ្វើធម្មីកថា។ មនុស្សទាំងឡាយ​ជាច្រើន​តែចូល​ទៅអង្គុយជិត (សេពគប់)​នឹងថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី។ សម័យ​នោះឯង ទីបរិវេណ​របស់ថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី​ក៏​បាក់បែក​ទ្រុឌទ្រោម។ មនុស្ស​ទាំងឡាយ​បានពោល​ពាក្យនេះ​នឹងថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ថា បពិត្រលោកម្ចាស់ ទីបរិវេណ​របស់​លោកនេះ​ទ្រុឌទ្រោម​ទៅដោយហេតុអ្វី។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​និយាយថា នែអ្នកដ៏មានអាយុ ព្រោះ​គ្មាន​ពួក​អ្នកឲ្យ គ្មានពួក​អ្នកធ្វើ។ ទើបមនុស្ស​ទាំងឡាយ​នោះ ប្រមូល​បរិក្ខារ​ដែលរៃ​បានមក​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ទីបរិវេណ​នៃថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី ហើយបាន​ឲ្យបរិក្ខារនោះ​ដល់​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ឲ្យគេ​ទិញ​ភេសជ្ជៈ​ដោយ​បរិក្ខារ​នោះផង ដោយរបស់​ដែលសូម​ដោយខ្លួនឯង​ផង ហើយក៏​បរិភោគ។ ​មនុស្សទាំងឡាយ​​​ដឹង​ហើយ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា លោកម្ចាស់​ថុល្លនន្ទា ​មិនសម​បើនឹងឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​គេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យ​ចំពោះ​វត្ថុដទៃ ​ជារបស់បុគ្គល និង​ដោយវត្ថុ​ដែលសូម​មកដោយខ្លួនឯង​សោះ។បេ។ ទ្រង់ត្រាស់​សួរ​ថា ​ម្នាល​​ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ ឮ​ថាថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី ឲ្យគេ​ទិញ​វត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែល​គេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ​ចំពោះ​វត្ថុដទៃ ​ជារបស់បុគ្គល និង​ដោយវត្ថុ​ដែលសូម​ដោយខ្លួនឯង ពិត​មែន​ឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាប​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះសម្ពុទ្ធ​ដ៏​មានព្រះភាគ​ ទ្រង់​បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ មិនគួរ​​បើនឹងឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃ ដោយបរិក្ខារ​ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យ​ចំពោះ​វត្ថុដទៃ ជារបស់បុគ្គល និង​ដោយវត្ថុ​ដែលសូម​ដោយខ្លួនឯងទេ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ មិនមែន​នាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួកជន ​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ចូរ​សំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនីណាមួយ ឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃ ដោយ​បរិក្ខារ​ដែលគេឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យ​ចំពោះ​វត្ថុដទៃ​ ជារបស់បុគ្គល និង​ដោយវត្ថុ​ដែលសូម​ដោយខ្លួនឯង ភិក្ខុនីនោះ ត្រូវ​និស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។

[១៣៥] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនី​ណាមួយ មាន​សេចក្តី​អធិប្បាយ​ក្នុងសិក្ខាបទ​ទី១នៃ​បារាជិកកណ្ឌ​រួចហើយ។ ពាក្យថា ដោយបរិក្ខារ​ដែលគេឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ គឺ​ដោយ​បរិក្ខារ​ដែល​គេឲ្យ ​ដើម្បីចាត់ចែង​​វត្ថុឯទៀត។ ពាក្យថា ​ជារបស់បុគ្គល គឺគេ​ឲ្យចំពោះ​តែភិក្ខុនី​មួយរូប មិនឲ្យដល់​សង្ឃ មិនឲ្យដល់​គណៈឡើយ។ ពាក្យថា ​ដោយវត្ថុ​ដែលសូម​ដោយខ្លួនឯង គឺវត្ថុ​ដែលសូមគេមក​​ដោយខ្លួនឯង។ ពាក្យថា ឲ្យគេទិញវត្ថុ​ដទៃ គឺរបស់​ដែល​ទាយក​ឲ្យ​ដើម្បីប្រយោជន៍​​វត្ថុណា ភិក្ខុនី​មិនឲ្យគេទិញ​វត្ថុនោះ ហើយឲ្យគេទិញវត្ថុឯទៀត​វិញ ត្រូវទុក្កដ​ក្នុង​ប្រយោគដែលឲ្យទិញ វត្ថុ​នោះ​ជានិស្សគ្គិយ​ក្នុងខណៈ​ដែល​បានមក ភិក្ខុនី​គប្បី​​លះវត្ថុ​នោះ​ដល់សង្ឃ​ក៏បាន ដល់គណៈ​ក៏បាន ដល់​ភិក្ខុនី​១រូប​ក៏បាន។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ​ភិក្ខុនី​ត្រូវលះ​របស់​នោះ​យ៉ាងនេះ។បេ។ បពិត្រលោក​ម្ចាស់ វត្ថុ​ដទៃ​​នេះ ខ្ញុំឲ្យ​គេទិញដោយបរិក្ខារ​ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុដទៃ គេឲ្យចំពោះ​វត្ថុដទៃ ជារបស់បុគ្គល និង​ដោយវត្ថុ​ដែលសូម​ដោយខ្លួនឯង ជានិស្សគ្គិយ ខ្ញុំ​សូមលះ​វត្ថុ​​នេះដល់សង្ឃ។ (ពាក្យ​តពីនេះ​ទៅ មានសេចក្តី​ដូចគ្នា​នឹងសិក្ខាបទ​ទី១​នៃ​និស្សគ្គិយ​កណ្ឌនេះ)។

[១៣៦] របស់ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថារបស់ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ហើយឲ្យគេ​ទិញវត្ថុឯទៀត ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ របស់ដែលគេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃវិញ ត្រូវនិស្សគ្គិយ​បាចិត្តិយ។ របស់គេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាមិនមែន​របស់ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ហើយឲ្យគេ​ទិញវត្ថុដទៃវិញ ត្រូវ​និស្សគ្គិយ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​បាន​វត្ថុ​ដែល​លះនោះមកវិញហើយ គប្បី​បង្អោន​ទៅក្នុង​វត្ថុ​ដែល​ទាយកគេ​ឲ្យ​ចំពោះ​យ៉ាងណា។ មិនមែន​របស់ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីសំគាល់ថារបស់ដែល​គេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ មិនមែន​របស់ដែលគេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ មិនមែន​របស់ដែលគេឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​មិនមែន​របស់​​ដែលគេ​ឲ្យ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​វត្ថុ​ដទៃ មិនត្រូវអាបត្តិ។

[១៣៧] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺភិក្ខុនី​បង្អោនទៅនូវ​​របស់​ដែលសល់១ ភិក្ខុនី​ប្រាប់​ម្ចាស់ទាន​ហើយ ទើប​បង្អោន​ទៅ១ ភិក្ខុនី​ឲ្យ​គេចាត់ចែង​ខុស​បំណង​ទាយក​ព្រោះ​​​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាងដើមបញ្ញត្តិ១។