[១៣៨] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់​ដ៏មានព្រះភាគ គង់នៅវត្តជេតវន ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​​សេដ្ឋី ក្បែរ​ក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ភិក្ខុនី​ឈ្មោះថុល្លនន្ទា ជាពហុស្សូត ជាស្រីមាន​ថ្វីមាត់ ក្លៀវក្លា ប្រសប់​ធ្វើធម្មីកថា។ គ្រានោះ ព្រះបាទបសេនទិកោសល ដណ្តប់​សំពត់​កម្ពល​មានដំឡៃច្រើន​ក្នុងកាលត្រជាក់ ហើយព្រះអង្គចូល​ទៅកាន់​សំណាក់​ថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី លុះចូល​ទៅជិតហើយ ក៏ថ្វាយបង្គំ​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ហើយគង់​នៅក្នុងទី​គួរ១។ លុះស្តេច​បសេនទិកោសល​នៅ​ក្នុងទីគួរ១ហើយ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ក៏ពន្យល់​ឲ្យឃើញ ឲ្យកាន់យក ឲ្យអាចហ៊ាន ឲ្យរីករាយ​ដោយធម្មីកថា។ កាល​នោះ ស្តេចបសេនទិកោសល កាលថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​​ពន្យល់​ឲ្យឃើញ ឲ្យកាន់យក ឲ្យអាចហ៊ាន ឲ្យរីករាយ​ដោយធម្មីកថា (ដូច្នោះហើយ) ក៏មានបន្ទូល​នេះ​នឹង​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ថា បពិត្រលោកម្ចាស់ លោកម្ចាស់​ត្រូវការ​វត្ថុណា គប្បីប្រាប់​វត្ថុនោះ​ចុះ។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ឆ្លើយថា បពិត្រមហារាជ បើព្រះអង្គ​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នានឹង​ប្រគេនដល់​អាត្មា ចូរ​ព្រះអង្គប្រគេន​សំពត់​កម្ពល​នេះចុះ។ ទើបស្តេច​បសេនទិកោសល​ប្រគេន​សំពត់កម្ពល​ដល់​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ហើយក្រោកចាក​អាសនៈ ថ្វាយបង្គំ​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី រួចធ្វើ​ប្រទក្សិណ​ចៀសចេញ​ទៅ។ ​មនុស្សទាំងឡាយ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​ទាំងនេះ​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាច្រើន គ្មានសន្តោស ​មិនសមនឹងសុំសំពត់កម្ពល​ពីស្តេច​សោះ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ បានឮ​មនុស្សទាំងនោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់ដូច្នោះហើយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច។បេ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​នោះក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ថុល្លនន្ទា​ជាម្ចាស់ មិនសមបើនឹងសុំសំពត់កម្ពល​ពីស្តេច​សោះ។បេ។ ព្រះអង្គត្រាស់​សួរ​ថា ​ម្នាល​​ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ បានឮ​ថាថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី សុំសម្ពត់កម្ពល​ពីស្តេច ពិត​មែន​ឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាប​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់​ដ៏​មានព្រះភាគ​ ទ្រង់តិះដៀល​ថា ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ មិនសមបើនឹងសុំសម្ពត់កម្ពល​ពីស្តេច​ទេ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ មិនមែន​នាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួកជន ​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរ​សំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី កាលចាត់ចែង​សម្ពត់ដណ្តប់ ដែលមាន​សាច់ក្រាស ត្រូវចាត់ចែង​បានតែ​សម្ពត់​ដែលមាន​ដំឡៃ​បួនកហាបណៈបួនដង​ជាយ៉ាង​ច្រើន បើចាត់ចែង​សំពត់​ដែលមាន​ដំឡៃ​ហួសពី​នោះទៅ ត្រូវ​និស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។

[១៣៩] ដែលហៅថា សំពត់ដណ្តប់​ដែលមានសាច់​ក្រាស គឺសំពត់​ដណ្តប់​ណាមួយ​សម្រាប់​ដណ្តប់​ក្នុងរដូវ​រងា។ ត្រង់ពាក្យថា កាលចាត់ចែង គឺថា កាលសូម(គេ)។ ពាក្យថា ត្រូវចាត់​ចែងបាន​តែសំពត់​មានដំឡៃ​បួនកហាបណៈ​បួនដង​ជាយ៉ាងច្រើន សេចក្តីថា ត្រូវចាត់​ចែងបាន​តែ​សំពត់​មានដំឡៃ​១៦កហាបណៈ។ ពាក្យថា បើចាត់ចែង​សំពត់​ឲ្យលើស​ពីនោះទៅ សេចក្តី​ថា ភិក្ខុនី​សូម​សំពត់ឲ្យ​លើស​លុបពី​នោះទៅ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដក្នុង​ប្រយោគ​ដែលសូម សំពត់នោះ​ជានិស្សគ្គិយ​ក្នុងពេលដែល​បានមក ភិក្ខុនី​ត្រូវ​​លះបង់​ដល់សង្ឃ​ក៏បាន ដល់គណៈ​ក៏បាន ដល់​ភិក្ខុនី​១រូប​ក៏បាន។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ​ភិក្ខុនី​ត្រូវលះ​បង់​​យ៉ាងនេះ។បេ។ បពិត្រលោក​ម្ចាស់ សំពត់ដណ្តប់​ដែលមានសាច់ក្រាស​នេះ មានដំឡៃ​លើសពី​បួនកហាបណៈ​បួនដង ជាកំណត់ ខ្ញុំបាន​សូម​មកហើយ ជានិស្សគ្គិយ ខ្ញុំ​សូមលះបង់សំពត់​នេះដល់សង្ឃ។ (ពាក្យ​តពីនេះ​ទៅ មានសេចក្តី​ដូចគ្នា​នឹងសិក្ខាបទ​ទី១​នៃ​និស្សគ្គិយ​កណ្ឌ)។

[១៤០] សំពត់​មានដំឡៃ​លើសពីបួនកហាបណៈ​៤ដង ភិក្ខុនីសំគាល់ថាលើសមែន ហើយសូម ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ សំពត់​មានដំឡៃ​លើសពីបួនកហាបណៈ​៤ដង ភិក្ខុនីមាន​សេចក្តី​សង្ស័យ ហើយសូម ត្រូវនិស្សគ្គិយ​បាចិត្តិយ។ សំពត់​មានដំឡៃ​លើសពីបួនកហាបណៈ​៤ដង ភិក្ខុនីសំគាល់ថាខ្វះវិញ ហើយសូម ត្រូវ​និស្សគ្គិយ​បាចិត្តិយ។ សំពត់​មានដំឡៃ​ខ្វះពី​បួនកហាបណៈ​៤ដង ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​លើសវិញ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សំពត់​មានដំឡៃ​ខ្វះពី​បួនកហាបណៈ​៤ដង ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សំពត់​មានដំឡៃ​ខ្វះពី​បួនកហាបណៈ​៤ដង ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​ខ្វះមែន មិនត្រូវអាបត្តិ។

[១៤១] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៩យ៉ាង) គឺភិក្ខុនីសុំសំពត់​ដណ្តប់​មានដំឡៃ​ត្រឹមបួនកហាបណៈ​៤ដង​ជាកំណត់១ ភិក្ខុនីសុំសំពត់​ដណ្តប់​មានដំឡៃ​ខ្វះពី​បួនកហាបណៈ​៤ដង​ជាកំណត់១ ភិក្ខុនីសុំសំពត់​ដណ្តប់​របស់ពួកញាតិ១ ភិក្ខុនីសុំសំពត់​ដណ្តប់​របស់ពួក​ជនដែល​បវារណា១ ភិក្ខុនីសុំ​សំពត់ដណ្តប់​ដើម្បីបុគ្គលដទៃ​១ ភិក្ខុនីបាន​សំពត់ដណ្តប់​មកដោយ​ទ្រព្យរបស់ខ្លួន១ ជនមានសេចក្តី​ប្រាថ្នា​ឲ្យភិក្ខុនី​សុំសំពត់​ដណ្តប់​មានដំឡៃ​ច្រើន ភិក្ខុនី​ត្រឡប់​សុំសំពត់​ដណ្តប់​មានដំឡៃ​តិច១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាងដើមបញ្ញត្តិ១។

[១៤២] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់​ដ៏មានព្រះភាគ គង់នៅវត្តជេតវន ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​​សេដ្ឋី ក្បែរ​ក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ជាពហុស្សូត ជាស្រីមាន​ថ្វីមាត់ ជាស្រីក្លៀវក្លា ប្រសប់​ធ្វើធម្មីកថា។ លំដាប់នោះ ព្រះបាទបសេនទិកោសល ទ្រង់ដណ្តប់​សំពត់​សម្បកឈើ​​មានដំឡៃច្រើន​ក្នុងកាលក្តៅ ហើយចូល​ទៅរក​ថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី លុះយាងចូល​ទៅហើយ ក៏ថ្វាយបង្គំ​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ហើយគង់​នៅក្នុងទី​គួរមួយ។ លុះព្រះបាទ​បសេនទិកោសលគង់​នៅ​ក្នុងទីសមគួរហើយ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ក៏បានពន្យល់​ឲ្យទ្រង់ឃើញ ឲ្យកាន់យក ឲ្យអាចហ៊ាន ឲ្យរីករាយ​ដោយធម្មីកថា។ លំដាប់​នោះ ព្រះបាទបសេនទិកោសល កាលថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​​ពន្យល់​ឲ្យទ្រង់ឃើញ ឲ្យកាន់យក ឲ្យអាចហ៊ាន ឲ្យរីករាយ​ដោយធម្មីកថាហើយ ក៏មានព្រះបន្ទូល​នេះ​នឹង​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ថា បពិត្រលោកម្ចាស់ លោកម្ចាស់​ត្រូវការ​វត្ថុណា គប្បីប្រាប់​វត្ថុនោះ​ចុះ។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ឆ្លើយថា បពិត្រមហារាជ បើព្រះអង្គ​​ប្រាថ្នា​នឹងប្រគេនដល់​អាត្មាភាព សូម​ព្រះអង្គ​ប្រគេន​សំពត់សម្បកឈើ​នេះចុះ។ ទើបព្រះបាទ​បសេនទិកោសល​ប្រគេន​សំពត់សម្បកឈើ​ដល់​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី រួចទ្រង់ក្រោកចាក​អាសនៈ ថ្វាយបង្គំ​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ធ្វើ​ប្រទក្សិណ​ចៀសចេញ​ទៅ។ ​មនុស្សទាំងឡាយ ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ពួកភិក្ខុនី​ទាំងនេះ​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាធំ គ្មានសន្តោស ​មិនសមបើនឹងសុំសំពត់សម្បកឈើអំ​ពីស្តេច​សោះ។ ពួកភិក្ខុនី ឮ​មនុស្សទាំងឡាយនោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់ហើយ។ ពួកភិក្ខុនី​​ណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច។បេ។ ពួកភិក្ខុនី​ទាំង​នោះក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ថុល្លនន្ទា​ជាម្ចាស់ មិនសមបើនឹងសុំសំពត់សម្បកឈើអំ​ពីស្តេច​សោះ។បេ។ ព្រះអង្គត្រាស់​សួរ​ថា ​ម្នាល​​ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ ឮ​ថាថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី សុំសម្ពត់សម្បកឈើ​ពីស្តេច ពិត​មែន​ឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាប​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់​ដ៏​មានព្រះភាគ​ ទ្រង់តិះដៀល​ថា ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ មិនសមបើនឹងសូមសំពត់សម្បកឈើអំ​ពីស្តេច​ទេ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ មិនមែន​នាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួកជន ​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរ​សំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី កាលចាត់ចែង​សម្ពត់ដណ្តប់ ដែលមាន​សាច់ស្តើង ត្រូវចាត់ចែង​បានតែ​សម្ពត់​ដែលមាន​ដំឡៃ​ត្រឹមបួនកហាបណៈបីដង​ដោយកន្លះ បើចាត់ចែង​ឲ្យលើស​ពីកំណត់​នោះទៅ ត្រូវ​និស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។

[១៤៣] ដែលហៅថា សំពត់ដណ្តប់​មានសាច់ស្តើង គឺសំពត់​​ណាមួយ​សម្រាប់​ដណ្តប់​ក្នុងរដូវក្តៅ។ ត្រង់ពាក្យថា កាលចាត់ចែង គឺកាលសូម។ ពាក្យថា ត្រូវចាត់​ចែងបាន​តែសំពត់​ដណ្តប់​មានដំឡៃត្រឹម​បួនកហាបណៈ​បីដង​ដោយកន្លះ សេចក្តីថា ត្រូវសូមបាន​តែ​សំពត់​ដែល​មានដំឡៃ​១០កហាបណៈ។ ពាក្យថា បើចាត់ចែង​ឲ្យលើសកំណត់នោះទៅ សេចក្តី​ថា ភិក្ខុនី​សូម​ឲ្យ​លើសពីកំណត់​នោះទៅ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដក្នុង​ប្រយោគ​ដែលសូម សំពត់នោះ​ជានិស្សគ្គិយ​ក្នុងពេលដែល​បានមក។ ភិក្ខុនី​ត្រូវ​​លះបង់​ដល់សង្ឃ​ក៏បាន ដល់គណៈ​ក៏បាន ដល់​ភិក្ខុនី​១រូប​ក៏បាន ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ​ភិក្ខុនី​ត្រូវលះ​បង់​​យ៉ាងនេះ។បេ។ បពិត្រលោក​ម្ចាស់ សំពត់ដណ្តប់​ដែលមានសាច់ស្តើង​នេះ មានដំឡៃ​លើសពី​បួនកហាបណៈ​បីដង​ដោយកន្លះ​ជាកំណត់ ខ្ញុំបាន​សុំ​មកហើយ ជានិស្សគ្គិយ ខ្ញុំ​សូមលះបង់សំពត់​នេះដល់សង្ឃ។ (ពាក្យ​តពីនេះ​ទៅ មានសេចក្តី​ដូចគ្នា​នឹងសិក្ខាបទ​ទី១​នៃ​និស្សគ្គិយ​កណ្ឌ)។

[១៤៤] សំពត់​ដណ្តប់មានដំឡៃ​លើសពីបួនកហាបណៈ​៣ដង​ដោយកន្លះ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាលើសមែន ហើយសូម ត្រូវនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ។ សំពត់​ដណ្តប់​មានដំឡៃ​លើសពីបួនកហាបណៈ​៣ដង​ដោយកន្លះ តែភិក្ខុនីមាន​សេចក្តី​សង្ស័យ ហើយសូម ត្រូវនិស្សគ្គិយ​បាចិត្តិយ។ សំពត់​ដណ្តប់​មានដំឡៃ​លើសពីបួនកហាបណៈ​៣ដង​ដោយកន្លះ ភិក្ខុនីសំគាល់ថាខ្វះ ហើយសូម ត្រូវ​និស្សគ្គិយ​បាចិត្តិយ។ សំពត់​ដណ្តប់​មានដំឡៃ​តិចជាង​បួនកហាបណៈ៣ដង​ដោយកន្លះ ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​លើសទៅវិញ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សំពត់ដណ្តប់​មានដំឡៃ​ខ្វះពី​បួនកហាបណៈ៣ដង​ដោយកន្លះ ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សំពត់ដណ្តប់​មានដំឡៃ​ខ្វះពី​បួនកហាបណៈ៣ដង​ដោយកន្លះ ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​ខ្វះមែន មិនត្រូវអាបត្តិ។

[១៤៥] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៩យ៉ាង) គឺភិក្ខុនីសុំសំពត់​ដណ្តប់​មានដំឡៃ​ត្រឹមបួនកហាបណៈ​៣ដង​ដោយកន្លះ១ ភិក្ខុនីសុំសំពត់​ដណ្តប់​មានដំឡៃតិចជាង​បួនកហាបណៈ​៣ដង​​ដោយកន្លះជាកំណត់១ ភិក្ខុនីសុំសំពត់​ដណ្តប់​របស់ពួកញាតិ១ ភិក្ខុនីសុំសំពត់​ដណ្តប់​របស់ពួក​ជនដែល​បវារណា១ ភិក្ខុនីសុំ​សំពត់ដណ្តប់​ដើម្បីបុគ្គលដទៃ​១ ភិក្ខុនីបាន​សំពត់ដណ្តប់​មកដោយ​ទ្រព្យរបស់ខ្លួន១ ជន​ប្រាថ្នាដើម្បីទិញ​សំពត់​ដណ្តប់​មានដំឡៃ​ច្រើន ភិក្ខុនី​ត្រឡប់​ឲ្យទិញ​សំពត់​ដណ្តប់​មានដំឡៃ​តិច១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាងដើមបញ្ញត្តិ១។

[១៤៦] បពិត្រលោកម្ចាស់​ទាំងឡាយ ពួកអាបត្តិឈ្មោះនិស្សគ្គិយបាចិត្តិយ៣០ ខ្ញុំសំដែង​ឡើងហើយ។ ខ្ញុំសូមសួរលោកម្ចាស់​ទាំងឡាយ​ក្នុងអាបត្តិ​ទាំងនោះ លោកទាំងឡាយ​ជាអ្នក​បរិសុទ្ធ​ហើយឬ។ ខ្ញុំសូមសួរ​ជាគំរប់ពីរដងផង លោកទាំងឡាយ​ជាអ្នកបរិសុទ្ធ​ហើយឬ។ ខ្ញុំសូមសួរ​ជាគំរប់បីដងផង លោកទាំងឡាយ​ជាអ្នកបរិសុទ្ធ​ហើយឬ។ លោកម្ចាស់​ទាំងឡាយ​ជាអ្នកបរិសុទ្ធ​ហើយ​ក្នុងអាបត្តិ​ទាំងនេះ ព្រោះហេតុដូច្នោះ បានជាលោក​ទាំងឡាយ​ស្ងៀមនៅ។ ខ្ញុំ​សូមចាំទុក​នូវរឿង​នេះ ដោយអាការ​ស្ងៀមនៅ​យ៉ាងនេះ។