[៣៣៨] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងជេតវនារាម របស់អនាថបិណ្ឌិសេដ្ឋី ទៀបក្រុងសាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ចណ្ឌកាលីភិក្ខុនី ជាអ្នកធ្វើសេចក្តីបង្កហេតុ ធ្វើសេចក្តីឈ្លោះ ធ្វើសេចក្តីទាស់ទែង ធ្វើតិរច្ឆានកថា បង្កើតអធិករណ៍ក្នុងសង្ឃ។ កាលសង្ឃកំពុងធ្វើកម្មដល់​ចណ្ឌកាលីភិក្ខុនីនោះ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនីក៏ហាមឃាត់។

[៣៣៩] គ្រានោះឯង ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី បានទៅកាន់ស្រុកតូច (មួយ) ដោយកិច្ចនីមួយ។ ទើបភិក្ខុនី​សង្ឃ​​ដឹងថា ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនីចៀសចេញ​ទៅហើយ ក៏លើក​វត្ត​ចំពោះ​ចណ្ឌកាលីភិក្ខុនី ព្រោះ​សេចក្តី​មិនឃើញ​អាបត្តិ។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនីសម្រេច​កិច្ចនោះក្នុងស្រុកតូចហើយ ក៏ត្រឡប់មក​ក្រុង​សាវត្ថី​វិញទៀត។ ចណ្ឌកាលី​ភិក្ខុនី កាលដែលថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​មក ក៏មិនក្រាល​អាសនៈ មិន​ដម្កល់​ទឹកលាងជើង តាំងរងជើង ជ្រញ់កល់ជើង មិនក្រោក​ទទួល​បាត្រ​ចីវរ មិនអើពើ​ដោយ​ទឹកផឹក។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​បាននិយាយ​ពាក្យនេះ​នឹង​ចណ្ឌកាលី​ភិក្ខុនីថា នែនាងម្ចាស់ កាលបើ​យើងមកដល់ ហេតុអ្វី​ក៏នាង​មិនក្រាល​អាសនៈ មិន​ដម្កល់​ទឹក​លាងជើង តាំង​សម្រាប់រងជើង ជ្រញ់​រងជើង មិនក្រោក​ទទួល​បាត្រ​ចីវរ មិនអើពើ​ដោយទឹកផឹកសោះ។ ចណ្ឌកាលី​ភិក្ខុនី​និយាយ​ថា នែនាងម្ចាស់ ​បានជាខ្ញុំមិនធ្វើកិច្ចទាំងអម្បាលនេះ ព្រោះខ្ញុំ​ជាស្រី​អនាថា។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​សួរ​ថា នែនាងម្ចាស់ នាង​ជាស្រី​អនាថា ព្រោះហេតុអ្វី។ ចណ្ឌកាលី​ភិក្ខុនី​និយាយ​ថា នែនាងម្ចាស់ ភិក្ខុនី​អស់​នេះ លើកវត្ត​ចំពោះខ្លួនខ្ញុំ ព្រោះ​មិនឃើញ​អាបត្តិ ដោយគិតគ្នាថា ភិក្ខុនីនេះ ជាស្រី​អនាថា គ្មានអ្នកណាស្គាល់ គ្មានអ្នកណាមួយគោរពកោតក្រែងដល់ភិក្ខុនីនេះទេ។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​និយាយថា ពួកភិក្ខុនីអស់នុ៎ះល្ងង់ ពួកភិក្ខុនីអម្បាលនុ៎ះមិនឆ្លាស ពួកភិក្ខុនីទាំងនុ៎ះមិនស្គាល់​កម្ម​ក្តី ទោសរបស់​កម្មក្តី កម្មវិបត្តិក្តី កម្មសម្បត្តិ​ក្តី ដូច្នេះ ហើយក៏ផ្តាសាគណភិក្ខុនីដោយ​សេចក្តី​កំណាច។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ណា​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច។បេ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយនោះ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា លោកម្ចាស់​ថុល្លនន្ទា មិនសមបើនឹងផ្តាសាគណភិក្ខុនីដោយសេចក្តី​កំណាចសោះ។បេ។ ​ទ្រង់ត្រាស់​សួរ​ថា ​ម្នាល​​ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ ឮ​ថាថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ផ្តាសាគណភិក្ខុនី ដោយសេចក្តីកំណាច ពិត​មែន​ឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាប​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិត​មែន។ ព្រះ​ពុទ្ធ​​ដ៏​មានជោគ ​​ទ្រង់បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី មិនគួរបើនឹង​ផ្តាសាគណភិក្ខុនី ដោយសេចក្តីកំណាចទេ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើ​នេះ​មិន​មែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់​ជន​ទាំងឡាយ​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ចូរ​សំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទនេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ​ ផ្តាសាគណភិក្ខុនី​ដោយសេចក្តី​កំណាច ភិក្ខុនី​នោះ ត្រូវ​អាបត្តិបាចិត្តិយ។

[៣៤០] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ មានសេចក្តីអធិប្បាយ​ក្នុង​សិក្ខាបទ​ទី១​នៃ​បារាជិកកណ្ឌ​រួច​ហើយ។ ដែលហៅថា កំណាច សំដៅយកសេចក្តីក្រោធ។ ដែលហៅថា គណភិក្ខុនី សំដៅយកភិក្ខុនីសង្ឃ។ ពាក្យថា ផ្តាសា គឺភិក្ខុនីផ្តាសាថា ភិក្ខុនីអស់នុ៎ះល្ងង់ ភិក្ខុនីអម្បាលនុ៎ះមិនឆ្លាស ពួកភិក្ខុនីទាំងនុ៎ះមិនស្គាល់​កម្មក្តី ទោសរបស់កម្មក្តី កម្មវិបត្តិក្តី កម្មសម្បត្តិក្តីដូច្នេះ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនីផ្តាសា​ភិក្ខុនី​ច្រើនរូបក្តី មួយរូបក្តី អនុបសម្បន្នក្តី ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។

[៣៤១] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺភិក្ខុនីធ្វើអត្ថជា​ប្រធាន១ ធ្វើធម៌ជាប្រធាន១ ធ្វើពាក្យប្រៀនប្រដៅជាប្រធាន១ ភិក្ខុនី​ឆ្កួត១ ភិក្ខុនីជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។