[១៨៥] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះភាគ គង់នៅវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង មានបុរស​ជាញាតិ​របស់​ភិក្ខុនី​ជាកូនសិស្ស​ភទ្ទាកាបិលានីភិក្ខុនី ចេញពីស្រុក​ក្រៅទៅ​កាន់ក្រុង​សាវត្ថី ដោយមាន​កិច្ច​នីមួយ។ កាលនោះ ភិក្ខុនី​នោះ ស្ថិតនៅខ្លះ និយាយខ្លះ តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរសនោះ ក្នុងយប់​ងងឹត​ឥតមាន​ប្រទីប​ឡើយ។ ពួក​ភិក្ខុនី​ណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ពួកភិក្ខុនី​ទាំង​នោះ​ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​​​មិនសមនឹងស្ថិតនៅខ្លះ និយាយខ្លះ តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងយប់​ងងឹត​ឥតមាន​ប្រទីបសោះ។បេ។ ព្រះអង្គត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាភិក្ខុនីស្ថិតនៅខ្លះ និយាយខ្លះ តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងយប់​ងងឹត​ឥតមាន​ប្រទីប ពិតមែនឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់​ដ៏មានព្រះភាគ ​ទ្រង់​តិះដៀល​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ ​មិនសមនឹង​ស្ថិត​នៅខ្លះ និយាយខ្លះ តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងយប់​ងងឹត​ឥតមាន​ប្រទីបទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ការនេះ​មិនមែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួក​ជន​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លាទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី​ ចូរសំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះថា

ភិក្ខុនីណាមួយ​ស្ថិតនៅក្តី និយាយក្តី តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងយប់​ងងឹត​ឥតមាន​ប្រទីប ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[១៨៦] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ បានអធិប្បាយ​ក្នុងបារាជិកកណ្ឌទី១រួចហើយ។ ពាក្យថា ក្នុងយប់ងងឹត សេចក្តីថា ក្នុងវេលា​ដែលព្រះអាទិត្យ​លិចចុះ​ទៅហើយ។ ពាក្យថា ឥត​មានប្រទីប សេចក្តីថា មិនមាន​ពន្លឺ។ ដែលហៅថា​បុរស បានដល់​មនុស្សប្រុស​ជាអ្នកដឹង​សេចក្តី អាចដើម្បី​ស្ថិតនៅផង និយាយ​ផង មិនមែនយក្ស មិនមែន​ប្រេត មិនមែន​តិរច្ឆាន។ ពាក្យថា មួយអន្លើ គឺ​ក្នុងទី​ជាមួយគ្នា។ ពាក្យថា តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ គឺ​មានតែបុរស១ និងភិក្ខុនី១។ ពាក្យថា ស្ថិតនៅ សេចក្តីថា ភិក្ខុនីស្ថិតនៅ​ក្នុងហត្ថបាស​នៃបុរស ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ពាក្យថា និយាយ សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​ស្ថិតនៅក្នុង​ហត្ថបាស​នៃបុរស​ហើយចរចា ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​លះបង់ហត្ថបាស ហើយស្ថិតនៅក្តី និយាយក្តី ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​ស្ថិតនៅក្តី និយាយក្តី មួយអន្លើ​ដោយយក្សក្តី ប្រេតក្តី បណ្ឌកក្តី សត្វតិរច្ឆាន​ដែលមាន​រាងកាយ​ដូចមនុស្ស​ក្តី ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។

[១៨៧] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺមានភិក្ខុនីណាមួយ​ដឹងសេចក្តី​នៅជាគំរប់ពីរ១ ភិក្ខុនី​ប្រាថ្នា​នូវទី​មិនស្ងាត់ (ហើយស្ថិតនៅ​ក្តី និយាយក្តី)១ ភិក្ខុនី​មានចិត្ត​បញ្ជូន​ទៅកាន់​អារម្មណ៍​ដទៃ ហើយស្ថិតនៅក្តី និយាយក្តី១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាងដើមបញ្ញត្តិ១។

[១៨៨] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះភាគ គង់នៅវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង មានបុរស​ជាញាតិ​របស់​ភិក្ខុនី​ជាសិស្សរបស់​​ភទ្ទាកាបិលានីភិក្ខុនី បានចេញពីស្រុក​ក្រៅទៅ​ក្រុង​សាវត្ថី ដោយ​កិច្ច​នីមួយ។ កាលនោះ ភិក្ខុនី​នោះគិតថា ការស្ថិតនៅក្តី និយាយក្តី តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងយប់​ងងឹត​ឥតមាន​ប្រទីប ព្រះដ៏មានព្រះភាគ​ទ្រង់ហាម​ហើយ (គិត​ដូច្នោះហើយ) ក៏ស្ថិតនៅខ្លះ និយាយ​ខ្លះ តែម្នាក់នឹងម្នាក់​មួយអន្លើ​ដោយបុរសនោះ​ឯង ក្នុងទី​ឱកាស​ដ៏កំបាំង។ ពួក​ភិក្ខុនី​ណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ពួកភិក្ខុនី​ទាំង​នោះ​ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​​​មិនសម​នឹងស្ថិតនៅខ្លះ និយាយខ្លះ តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងទីឱកាស​ដ៏កំបាំង​សោះ។បេ។ ព្រះអង្គត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាភិក្ខុនីស្ថិតនៅខ្លះ និយាយខ្លះ តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងទី​ឱកាស​ដ៏កំបាំង ពិតមែនឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់​ដ៏មានព្រះភាគ ​ទ្រង់​តិះដៀល​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ ​មិនសមនឹង​ស្ថិត​នៅខ្លះ និយាយខ្លះ តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងទី​ដ៏កំបាំង​ទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ការនេះ​មិនមែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួក​ជន​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី​ ចូរសំដែង​ឡើង​នូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ​​ស្ថិតនៅក្តី និយាយក្តី តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងទី​ដ៏កំបាំង ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[១៨៩] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ បានអធិប្បាយ​ក្នុងបារាជិកកណ្ឌទី១រួចហើយ។ ដែលហៅថា ទីកំបាំង បានដល់​ទីឱកាស​ដែលគេ​បិទបាំង​ដោយវត្ថុណាមួយ គឺដោយជញ្ជាំង​ក្តី ដោយ​សន្ទះ​ទ្វារក្តី ដោយផែងក្តី ដោយវំាងននក្តី ដោយដើម​ឈើក្តី ដោយសសរក្តី ដោយល្វែង​បន្ទប់​ក្តី។ ដែលហៅថា​បុរស បានដល់​មនុស្សប្រុសដែលដឹងក្តី យល់ការ ដើម្បី​ស្ថិតនៅ ដើម្បីនិយាយ មិនមែនយក្ស មិនមែន​ប្រេត មិនមែន​តិរច្ឆាន។ ពាក្យថា មួយអន្លើ គឺ​ក្នុងទី​ជាមួយគ្នា។ ពាក្យថា តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ សេចក្តីថា ​មានតែបុរស១ និងភិក្ខុនី១។ ពាក្យថា ស្ថិតនៅក្តី សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​ស្ថិតនៅ​ក្នុងហត្ថបាស​នៃបុរស ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ពាក្យថា និយាយក្តី សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​ស្ថិតនៅក្នុង​ហត្ថបាស​នៃបុរស​ហើយនិយាយ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​លះបង់ហត្ថបាស ហើយស្ថិតនៅក្តី និយាយក្តី ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​ស្ថិតនៅ ឬនិយាយ មួយអន្លើ​ដោយយក្សក្តី ប្រេតក្តី បណ្ឌកក្តី សត្វតិរច្ឆាន​មាន​រាងកាយ​ដូចមនុស្ស​ក្តី ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។

[១៩០] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺមានភិក្ខុនីណាមួយ​ដឹងសេចក្តី​ច្បាស់​នៅជាគំរប់ពីរ១ ភិក្ខុនី​ប្រាថ្នា​នូវទី​មិនស្ងាត់ (ហើយស្ថិតនៅ​ក្តី និយាយក្តី)១ ភិក្ខុនី​មានចិត្ត​បញ្ជូន​ទៅកាន់​អារម្មណ៍​ដទៃ ហើយស្ថិតនៅក្តី និយាយក្តី១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[១៩១] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះភាគ គង់នៅវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង មានបុរស​ជាញាតិ​របស់​ភិក្ខុនី​ជាសិស្សរបស់​​ភទ្ទាកាបិលានីភិក្ខុនី បានចេញពីស្រុក​ក្រៅទៅ​ក្រុង​សាវត្ថី ដោយ​កិច្ច​នីមួយ។ កាលនោះ ភិក្ខុនី​នោះគិតថា ការស្ថិតនៅក្តី និយាយក្តី តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងទីឱកាស​ដ៏កំបាំង ព្រះដ៏មានព្រះភាគ​ទ្រង់ហាម​ហើយ (គិត​ដូច្នោះហើយ) ក៏ស្ថិតនៅខ្លះ និយាយ​ខ្លះ តែម្នាក់នឹងម្នាក់​មួយអន្លើ​ដោយបុរសនោះ​ឯងក្នុង​ទីវាល។ ពួក​ភិក្ខុនី​ណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ពួកភិក្ខុនី​ទាំង​នោះ​ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​​​មិនសម​នឹងស្ថិតនៅខ្លះ និយាយខ្លះ តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងទីវាល​សោះ។បេ។ ព្រះអង្គត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាភិក្ខុនីស្ថិតនៅខ្លះ និយាយខ្លះ តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងទី​វាល ពិតមែនឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់​ដ៏មាន​ព្រះភាគ ​ទ្រង់​តិះដៀល​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ ​មិនសមនឹង​ស្ថិត​នៅខ្លះ និយាយខ្លះ តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងទីវាល​ទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ការនេះ​មិនមែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួក​ជន​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី​ ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ​​ស្ថិតនៅក្តី និយាយក្តី តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស​ក្នុងទី​វាល ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[១៩២] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ បានអធិប្បាយ​ក្នុងបារាជិកកណ្ឌទី១រួចហើយ។ ដែលហៅថា ទីវាល បានដល់​ទី​ដែលគេមិន​បិទបាំង​ គឺទីដែល​គេមិនបិទ​បាំងដោយវត្ថុណាមួយ គឺជញ្ជាំង​ក្តី ​សន្ទះ​ទ្វារក្តី ផែងក្តី វំាងននក្តី ដើម​ឈើក្តី សសរក្តី ល្វែង​បន្ទប់​ក្តី។ ដែលហៅថា ​បុរស បានដល់​មនុស្សប្រុសដែលដឹងក្តី យល់ការ ​ស្ថិតនៅបាន និយាយបាន មិនមែនយក្ស មិនមែន​ប្រេត មិនមែន​តិរច្ឆាន។ ពាក្យថា មួយអន្លើ គឺ​ក្នុងទី​ជាមួយគ្នា។ ពាក្យថា តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ គឺ​​មានតែបុរស១ និងភិក្ខុនី១។ ពាក្យថា ស្ថិតនៅក្តី សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​ស្ថិតនៅ​ក្នុងហត្ថបាស​នៃបុរស ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ពាក្យថា និយាយក្តី សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​ស្ថិតនៅក្នុង​ហត្ថបាស​នៃបុរស​ ហើយ​និយាយ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​លះបង់​ហត្ថបាស ហើយស្ថិតនៅក្តី និយាយក្តី ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​ស្ថិតនៅ ឬនិយាយ មួយអន្លើ​ដោយយក្សក្តី ប្រេតក្តី បណ្ឌកក្តី សត្វតិរច្ឆាន​មាន​រាងកាយ​ដូចមនុស្ស​ក្តី ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។

[១៩៣] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺមានភិក្ខុនីណាមួយ​ដឹងសេចក្តី​ច្បាស់​នៅជាគំរប់ពីរ១ ភិក្ខុនី​ប្រាថ្នា​នូវទី​មិនស្ងាត់ (ហើយស្ថិតនៅ​ក្តី និយាយក្តី)១ ភិក្ខុនី​មានចិត្ត​បញ្ជូន​ទៅក្នុង​អារម្មណ៍​ដទៃ ហើយស្ថិតនៅក្តី និយាយក្តី១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[១៩៤] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះភាគ គង់នៅវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ឈរនៅខ្លះ និយាយខ្លះ ខ្សិប​ជិតត្រចៀក​ខ្លះ តែម្នាក់​និងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងច្រករហូត​ខ្លះ ក្នុងច្រក​ទាល់​ (កៀនកោះ)ខ្លះ ក្នុងទី​ប្រជុំ​ផ្លូវ​មានជ្រុង​៤ ឬមានជ្រុង​៣ខ្លះ បណ្តេញ​ភិក្ខុនី​ជាគូកនចេញ​ទៅខ្លះ។ ពួក​ភិក្ខុនី​ណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ពួកភិក្ខុនី​ទាំង​នោះ​ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ថុល្លនន្ទា​ជាម្ចាស់ ​​​មិនសម​នឹងឈរនៅខ្លះ និយាយខ្លះ ខ្សិបជិត​ត្រចៀកខ្លះ តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងច្រក​រហូតខ្លះ ក្នុងច្រកទាល់​ខ្លះ ក្នុងទី​ប្រជុំ​ផ្លូវ​មានជ្រុង​៤ ឬជ្រុង​៣ខ្លះ បណ្តេញ​ភិក្ខុនី​ជាគូកន​ចេញទៅខ្លះ​សោះ។បេ។ ព្រះអង្គត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាថុល្លនន្ទាភិក្ខុនីឈរនៅខ្លះ និយាយខ្លះ ខ្សិបជិត​ត្រចៀកខ្លះ តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងច្រក​រហូតខ្លះ ក្នុងច្រកទាល់ខ្លះ ក្នុងទី​ប្រជុំផ្លូវ​មានជ្រុង​៤ ឬជ្រុង​៣ខ្លះ បណ្តេញ​ភិក្ខុនី​ជាគូកន​ចេញខ្លះ ពិតមែនឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់​ដ៏មាន​ព្រះភាគ ​ទ្រង់​តិះដៀល​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ ​មិនសមនឹង​ឈរ​នៅខ្លះ និយាយខ្លះ ខ្សិបជិត​ត្រចៀកខ្លះ តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស ក្នុងច្រក​រហូតខ្លះ ក្នុង​ច្រកទាល់​ខ្លះ ក្នុងទីប្រជុំផ្លូវ​មានជ្រុង​៤ ឬជ្រុង៣ខ្លះ បណ្តេញ​ភិក្ខុនី​ជាគូកន​ខ្លះទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ការនេះ​មិនមែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួក​ជន​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី​ ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ​​ឈរនៅក្តី និយាយក្តី ខ្សិបជិត​ត្រចៀកក្តី តែម្នាក់​នឹងម្នាក់ មួយអន្លើ​ដោយបុរស​ក្នុងច្រក​រហូតក្តី ក្នុងច្រក​ទាល់ក្តី ក្នុងទី​ប្រជុំផ្លូវ​មានជ្រុង​៤ ឬជ្រុង៣​ក្តី បណ្តេញ​ភិក្ខុនី​ជាគូកន​ចេញក្តី ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[១៩៥] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ បានអធិប្បាយ​ក្នុងបារាជិកកណ្ឌទី១រួចហើយ។ ដែលហៅថា ច្រករហូត បានដល់ផ្លូវ​​ដែលរថចេញចូល​បាន (ថ្នល់)។ ដែលហៅថា ច្រកទាល់ បានដល់ទី​ដែលជន​ទាំងឡាយ​ចូលទៅ​តាមផ្លូវណា ចេញទៅតាម​ផ្លូវ​នោះវិញ​ទើបបាន។ ដែល​ហៅថា ទីប្រជុំ​ផ្លូវ​មានជ្រុង​៤ ឬជ្រុង៣ បានដល់​ស្នាម​ ឬព្រះលាន។ ដែលហៅថា ​បុរស បានដល់​មនុស្សប្រុសដែលដឹងសេចក្តី​ច្បាស់ អាចឈរនៅបាន និយាយបាន មិនមែនយក្ស មិនមែន​ប្រេត មិនមែន​សត្វតិរច្ឆាន។ ពាក្យថា មួយអន្លើ គឺ​ក្នុងទី​ជាមួយគ្នា។ ពាក្យថា ម្នាក់​នឹងម្នាក់ គឺ​​មានតែ​បុរស១ និងភិក្ខុនី១។ ពាក្យថា ឈរនៅក្តី សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​ឈរនៅ​ក្នុងហត្ថបាស​នៃបុរស ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ពាក្យថា និយាយក្តី សេចក្តីថា ភិក្ខុនីឈរនៅក្នុង​ហត្ថបាស​នៃបុរស​ ហើយ​និយាយ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ពាក្យថា ខ្សិបជិត​ត្រចៀកក្តី សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​ប្រាប់សេចក្តី​ជិតត្រចៀក​នៃបុរស ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ពាក្យថា បណ្តេញ​ភិក្ខុនី​ជាគូកន​ចេញក្តី សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​មាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​ដើម្បី​ប្រព្រឹត្ត​អនាចារ ហើយបណ្តេញ​ភិក្ខុនី​ជាគំរប់​ពីរ ត្រូវ​អាបត្តិ​ទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​ជាគូកន​កំពុង​លះបង់​ឧបចារ​សម្រាប់ឃើញ​ក្តី ឧបចារ​សម្រាប់​ស្តាប់ក្តី ភិក្ខុនី​អ្នកបណ្តេញ​ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ លុះភិក្ខុនី​ជាគូកន​លះបង់​ឧបចារ​ផុត​ទៅហើយ ភិក្ខុនី​អ្នកបណ្តេញ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​លះបង់​ហត្ថបាស ហើយឈរនៅក្តី និយាយក្តី ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ ភិក្ខុនីឈរនៅក្តី និយាយក្តី មួយអន្លើ​ដោយយក្សក្តី ប្រេតក្តី បណ្ឌកក្តី សត្វតិរច្ឆាន​មាន​រាងកាយ​ដូចមនុស្ស​ក្តី ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។

[១៩៦] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៧យ៉ាង) គឺមានភិក្ខុនីណាមួយ​ដឹងសេចក្តី​ច្បាស់​នៅជាគំរប់ពីរ១ ភិក្ខុនី​ប្រាថ្នា​នូវទី​មិនស្ងាត់ (ហើយឈរនៅ​ក្តី និយាយក្តី)១ ភិក្ខុនី​មានចិត្ត​បញ្ជូន​ទៅក្នុង​អារម្មណ៍ឯទៀត ហើយឈរនៅក្តី និយាយក្តី១ ភិក្ខុនី​មិនមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​ដើម្បី​ប្រព្រឹត្ត​អនាចារ ហើយបណ្តេញ​ភិក្ខុនី​ជាគូកន១ ភិក្ខុនី​មានកិច្ច​ ហើយបណ្តេញ​ភិក្ខុនី​ជាគូកន១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[១៩៧] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះភាគ គង់នៅវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុង​សាវត្ថី។ សម័យនោះឯង មានភិក្ខុនី១រូប​ជាជីតុន​ប្រកប​ដោយ​និច្ចភត្ត​របស់​ត្រកូល១។ កាលនោះ ភិក្ខុនីនោះ​ស្លៀកស្បង់​អំពីព្រឹក ហើយប្រដាប់​បាត្រ​និងចីវរ ចូលទៅរក​ត្រកូលនោះ លុះចូល​ទៅដល់ហើយ ក៏អង្គុយ​លើអាសនៈ ហើយមិន​បានលា​ពួកជន​ជាម្ចាស់ផ្ទះ ក៏ចៀសចេញទៅ។ ខ្ញុំស្រី​របស់ត្រកូលនោះ កាលបោសផ្ទះ ក៏ដាក់​អាសនៈ​នោះ​ទៅក្នុង​កន្លៀតភាជន៍។ មនុស្ស​ទាំងឡាយ​មិនឃើញ​អាសនៈ​នោះ ក៏និយាយពាក្យនេះ​នឹង​ភិក្ខុនី​នោះថា បពិត្រលោកម្ចាស់ អាសនៈ​នៅឯណា។ ភិក្ខុនី​នោះប្រាប់ថា ម្នាលអាវុសោ អាត្មា​មិនឃើញ​អាសនៈ​នោះទេ។ មនុស្សទាំងឡាយ​ទារយក​អាសនៈ​នោះវិញថា នែលោកម្ចាស់ ចូរឲ្យ​អាសនៈ​នេះ​មក ហើយក៏​ផ្តាសា​ផ្តាច់​ទាំងនិច្ចភត្ត​នោះចេញ។ ទើបពួក​មនុស្ស​នោះនាំគ្នា​ជម្រះ​សំអាត​ផ្ទះ ក៏ឃើញ​អាសនៈ​នោះនៅ​ក្នុងកន្លៀតភាជន៍ ហើយសូម​ឲ្យភិក្ខុនី​នោះអត់ទោស រួចក៏​ប្រគេន​និច្ចភត្ត​វិញ។ ឯភិក្ខុនី​នោះ​ប្រាប់សេចក្តីនុ៎ះ​ដល់ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ ពួក​ភិក្ខុនី​ណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ពួកភិក្ខុនី​​នោះ​ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​​​មិនសម​នឹងចូលទៅ​រកត្រកូល​មុនពេលបាយ ហើយអង្គុយ​លើអាសនៈ រួចមិនលា​ពួកជន​ជាម្ចាស់ផ្ទះ ហើយចៀស​ចេញទៅសោះ។បេ។ ព្រះអង្គត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាភិក្ខុនីចូលទៅ​រកត្រកូល​ក្នុងពេល​មុនបាយ ហើយអង្គុយ​លើអាសនៈ រួចមិនលា​ពួកជន​ជាម្ចាស់ ក៏ចៀស​ចេញទៅ ពិតមែនឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់​ដ៏មាន​ព្រះភាគ ​ទ្រង់​តិះដៀល​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី​ ​មិនសមនឹងចូលទៅ​រកត្រកូល​ទាំងឡាយក្នុងពេល​មុនបាយ ហើយអង្គុយ​លើអាសនៈ រួចមិនបានលា​ពួកជន​ជាម្ចាស់ផ្ទះ ហើយចៀស​ចេញទៅទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ការនេះ​មិនមែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួក​ជន​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី​ ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ​​ចូលទៅ​រកត្រកូល​ទាំងឡាយ​ក្នុងពេល​​មុនបាយ ហើយអង្គុយ​លើអាសនៈ រួចមិនបានលា​ពួកជន​ជាម្ចាស់ផ្ទះ ចៀស​ចេញទៅ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[១៩៨] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ បានអធិប្បាយ​ក្នុងបារាជិកកណ្ឌទី១រួចហើយ។ ដែលហៅថា ក្នុងពេលមុនបាយ គឺរាប់​ចាប់តាំងពីអរុណរះ​ឡើង ដរាប​ដល់​ថ្ងៃត្រង់។ ដែលហៅថា ត្រកូល បានដល់​ត្រកូល​ទាំង៤ គឺត្រកូលក្សត្រ១ ត្រកូលព្រាហ្មណ៍១ ត្រកូលអ្នក​រកស៊ី (ជួញ​ប្រែធ្វើ​ស្រែចំការ​ជាដើម)១ ត្រកូល​អ្នករកស៊ី​ឈ្នួលគេ១។ ពាក្យថា ចូលទៅរក គឺទៅ​ក្នុង​ត្រកូល​នោះ។ ដែលហៅថា អាសនៈ សំដៅយក​ឱកាសនៃ​ទីអង្គុយ។ ពាក្យថា អង្គុយនៅ គឺអង្គុយ​លើ​អាសនៈ​នោះ។ ពាក្យថា មិនបាន​លាពួកជន​ជាម្ចាស់ផ្ទះ ហើយចៀសចេញទៅ សេចក្តីថា មនុស្ស​ណាជាម្ចាស់​ផ្ទះ​ក្នុងត្រកូល​នោះ ដែលអាច​ដើម្បី​ប្រគេន (វត្ថុអ្វីៗបាន) ភិក្ខុនី​មិនលា​មនុស្ស​នោះ។ កាលភិក្ខុនី​ឈានផុត​ទីដែល​ភ្លៀងធ្លាក់​មិនត្រូវ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​កន្លង​ឧបចារផ្ទះ ចូល​ទៅក្នុងទីវាល ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[១៩៩] ម្ចាស់ផ្ទះដែលខ្លួនមិនបានលា ភិក្ខុនីសំគាល់ថា​មិនបានលាមែន ហើយចៀស​ចេញទៅ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​មិនបាន​លា តែភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយចៀស​ចេញទៅ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​មិនបាន​លា ភិក្ខុនី​សំគាល់​ថា​បាន​លា ហើយចៀស​​ចេញទៅ ត្រូវអាបត្តិ​​បាចិត្តិយ។ (ភិក្ខុនី​អង្គុយ) ក្នុងទី​មិនមែន​ជាទី​ឱកាស​នៃទី​អង្គុយ (មិនលា ហើយចៀសចេញ​ទៅ) ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​បានលាហើយ ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​មិនទាន់​លា ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​បានលាហើយ ភិក្ខុនីសង្ស័យ ត្រូវ​អាបត្តិ​ទុក្កដ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​បានលាហើយ ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​បាន​លាមែន មិនត្រូវអាបត្តិ​។

[២០០] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៦យ៉ាង) គឺភិក្ខុនីលា​ហើយទើប​ទៅ១ ភិក្ខុនីអង្គុយ​លើអាសនៈ​ដែលគេ​នាំយកទៅ​មិនបាន១ ភិក្ខុនី​មានជម្ងឺ១ ភិក្ខុនី​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២០១] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះភាគ គង់នៅវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនីចូលទៅរក​ត្រកូល​ទាំងឡាយ​ក្នុងពេល​ក្រោយបាយ ហើយមិនប្រាប់​ពួកជន​ជាម្ចាស់​ផ្ទះ ក៏អង្គុយខ្លះ ដេកខ្លះ លើអាសនៈ។ ពួកមនុស្ស​កាលខ្មាសថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ក៏មិនហ៊ាន​អង្គុយ មិនហ៊ានដេក​លើអាសនៈ។ ​មនុស្ស​ទាំងឡាយក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់ថា ថុល្លនន្ទា​ជាម្ចាស់​មិនសម​នឹងចូលទៅរក​ត្រកូល​ទាំងឡាយ​ក្នុងពេល​ក្រោយបាយ ហើយមិន​បានប្រាប់​ពួកជន​ជាម្ចាស់​ផ្ទះ ក៏អង្គុយខ្លះ ដេកខ្លះ លើអាសនៈ​សោះ។ ភិក្ខុនី​ទាំងលាយ​ឮពួកមនុស្ស​ទាំងនោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ដូច្នោះហើយ។ ពួក​ភិក្ខុនី​ណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ពួកភិក្ខុនី​​​ទាំងនោះ​ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ថុល្លនន្ទា​ជាម្ចាស់ ​​​មិនសម​នឹងចូលទៅ​រកត្រកូល​ទាំងឡាយ​ក្នុងពេលក្រោយបាយ ហើយមិនបាន​ប្រាប់ពួក​ជន​ជាម្ចាស់ផ្ទះ ក៏អង្គុយខ្លះ ដេកខ្លះ ​លើអាសនៈសោះ។បេ។ ព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាថុល្លន្ទា​ភិក្ខុនី​ចូលទៅ​រកត្រកូលទាំងឡាយ​​ក្នុងពេលក្រោយបាយ ហើយមិនប្រាប់​ពួកជន​ជាម្ចាស់ផ្ទះ ក៏អង្គុយខ្លះ ដេកខ្លះ ​លើអាសនៈ ពិតមែនឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់​ដ៏មាន​ព្រះភាគ ​ទ្រង់​តិះដៀល​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ ​មិនសម​នឹងចូលទៅ​រកត្រកូល​ទាំងឡាយក្នុងពេលក្រោយបាយ ហើយ​មិនបានប្រាប់​ពួកជន​ជាម្ចាស់​ផ្ទះ ក៏អង្គុយខ្លះ ដេកខ្លះ​លើអាសនៈទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ការនេះ​មិនមែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួក​ជន​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី​ ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ​​ចូលទៅ​រកត្រកូល​ទាំងឡាយ​ក្នុងពេល​ក្រោយបាយ ​មិនប្រាប់​ពួកជន​ជាម្ចាស់ផ្ទះ ហើយអង្គុយក្តី ដេកក្តី ​លើអាសនៈ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២០២] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ បានអធិប្បាយ​ក្នុងបារាជិកកណ្ឌទី១រួចហើយ។ ដែលហៅថា ពេលខាងក្រោយបាយ បានដល់ពេលដែល​ព្រះអាទិត្យ​ជ្រេពី​ត្រង់​រហូត​ដល់ព្រះ​អាទិត្យអស្តង្គតទៅ។ ដែលហៅថា ត្រកូល បានដល់​ត្រកូល​ទាំង៤ គឺត្រកូលក្សត្រ១ ត្រកូលព្រាហ្មណ៍១ ត្រកូលអ្នក​រកស៊ី​ជួញ​ប្រែធ្វើ​ស្រែចំការ១ ត្រកូល​អ្នករកស៊ី​ឈ្នួល១។ ពាក្យថា ចូលទៅរក គឺទៅ​ក្នុង​ត្រកូល​នោះ។ ពាក្យថា មិនបាន​ប្រាប់​ពួកជន​ជាម្ចាស់ផ្ទះ សេចក្តីថា មនុស្ស​ណា​ ជាម្ចាស់ឬធំ​​ក្នុងត្រកូល​នោះ ដែលអាច​ដើម្បី​ប្រគេន (វត្ថុអ្វីៗបាន) ភិក្ខុនី​មិនប្រាប់​​មនុស្ស​នោះ។ ដែលហៅថា​អាសនៈ បានដល់​ឱកាសល្មម​អង្គុយ​ពែនបាន។ ពាក្យថា អង្គុយ សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​អង្គុយ​លើអាសនៈ​នោះ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ពាក្យថា ដេក សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​ដេក​លើអាសនៈ​នោះ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២០៣] ម្ចាស់ផ្ទះដែលខ្លួនមិនទាន់​បានប្រាប់ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា​មិនទាន់បាន​ប្រាប់មែន ហើយអង្គុយក្តី ដេកក្តី លើអាសនៈ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​មិនបានប្រាប់ តែភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយអង្គុយ​ក្តី ដេកក្តី​លើអាសនៈ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​មិនបានប្រាប់ តែភិក្ខុនី​សំគាល់​ថា​បានប្រាប់ ហើយអង្គុយក្តី ដេកក្តី លើអាសនៈ ត្រូវអាបត្តិ​​បាចិត្តិយ។ (ភិក្ខុនី​អង្គុយ ឬដេក) ក្នុងទី​មិនមែន​ជាទី​ឱកាស​នៃទី​អង្គុយ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​បានប្រាប់ តែភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​មិនទាន់បាន​ប្រាប់ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​បានប្រាប់ហើយ តែភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវ​អាបត្តិ​ទុក្កដ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​បានប្រាប់​ហើយ ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​បានប្រាប់​ហើយមែន មិនត្រូវអាបត្តិ​។

[២០៤] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៦យ៉ាង) គឺភិក្ខុនីបាន​ប្រាប់​ហើយអង្គុយក្តី ដេកក្តី​លើអាសនៈ១ ភិក្ខុនីអង្គុយ ឬដេក​​លើអាសនៈ​ដែលគេ​ក្រាល​ជានិច្ច​១ ភិក្ខុនី​មានជម្ងឺ១ ភិក្ខុនី​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២០៥] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះភាគ គង់នៅវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ពួកភិក្ខុនីច្រើនរូប​កាលដែល​ទៅកាន់​ក្រុងសាវត្ថី ក្នុងកោសល​ជនបទ ក៏ចូលទៅកាន់​ស្រុក១ ក្នុងវេលាល្ងាច ហើយចូលទៅរក​ត្រកូល​ព្រាហ្មណ៍​ម្នាក់ ហើយក៏សូមឱកាស។ កាលនោះ នាងព្រាហ្មណី​បានពោល​ពាក្យនេះ​នឹងភិក្ខុនី​ទាំងនោះថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់ សូមលោក​ទាំងឡាយ​រង់ចាំសិន ទំរាំព្រាហ្មណ៍​មក។ ពួកភិក្ខុនី​គិតគ្នាថា នឹងបង្អង់​ចាំព្រាហ្មណ៍​មកសិនដែរ គិតដូច្នោះ​ហើយ ក៏ក្រាល​កម្រាល​សម្រាប់ដេក រួច​ខ្លះអង្គុយ ខ្លះដេក។ ឯព្រាហ្មណ៍​នោះមក​ក្នុងរាត្រី ហើយពោល​ពាក្យនេះ​នឹង​ព្រាហ្មណី​នោះថា ស្រីទាំងនេះ​ជាអ្វី។ នាងព្រាហ្មណី​ឆ្លើយថា បពិត្រ​អ្នកម្ចាស់ (ស្រីទាំងឡាយ​នេះជា) ភិក្ខុនី។ ព្រាហ្មណ៍​ពោលថា អ្នកទាំងឡាយ​ចូរទង់ទាញ​ស្រីផ្កាមាស​ត្រងោល​នេះចេញ ថាដូច្នោះ​ហើយ ក៏ឲ្យ​គេទង់ទាញ​ចេញពីផ្ទះ​ទៅ។ ឯភិក្ខុនី​ទាំងនោះ​នាំគ្នាទៅកាន់​ក្រុងសាវត្ថី​ ហើយប្រាប់​សេចក្តី​នុ៎ះ​ដល់ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ។ ពួក​ភិក្ខុនី​ណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ពួកភិក្ខុនី​នោះ​ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ពួកភិក្ខុនី ​​​មិនសម​នឹងចូលទៅកាន់​ត្រកូល​ក្នុងវេលា​វិកាល ហើយមិនបាន​ប្រាប់ពួក​ជន​ជាម្ចាស់សិន ក៏ក្រាល​ឯងខ្លះ ឲ្យគេក្រាល​ខ្លះនូវ​កម្រាល​សម្រាប់​ដេក រួចអង្គុយ​ខ្លះ ដេកខ្លះសោះ។បេ។ ព្រះអង្គទ្រង់​ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាពួក​ភិក្ខុនី​ចូលទៅ​រកត្រកូលទាំងឡាយ​​ក្នុងវេលាវិកាល ហើយមិនទាន់​បានប្រាប់​ពួកជន​ជាម្ចាស់សិន ក៏ក្រាល​ឯងខ្លះ ឲ្យគេក្រាល​ខ្លះនូវ​កម្រាល​សម្រាប់ដេក ហើយអង្គុយខ្លះ ដេកខ្លះ ពិតមែនឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់​ដ៏មាន​ព្រះភាគ ​ទ្រង់​តិះដៀល​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី​ ​មិនសមនឹងចូលទៅ​រកត្រកូល​ទាំងឡាយក្នុងវេលាវិកាល ​មិនទាន់បាន​ប្រាប់​ពួកជន​ជាម្ចាស់សិន ហើយក្រាលឯង​ខ្លះ ឲ្យ​គេក្រាល​ខ្លះនូវ​កម្រាល​សម្រាប់​ដេក រួចអង្គុយខ្លះ ដេកខ្លះទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ការនេះ​មិនមែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួក​ជន​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី​ ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ​​ចូលទៅ​រកត្រកូល​ទាំងឡាយ​ក្នុងវេលា​វិកាល ហើយ​មិនទាន់បាន​ប្រាប់​ពួកជន​ជាម្ចាស់សិន ក៏ក្រាល​ឯងក្តី ឲ្យគេ​ក្រាលក្តី​នូវកម្រាល​សម្រាប់ដេក ហើយអង្គុយក្តី ដេកក្តី ​ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២០៦] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ បានអធិប្បាយ​ក្នុងបារាជិកកណ្ឌទី១រួចហើយ។ ដែលហៅថា វេលាវិកាល គឺតាំងពី​​ព្រះអាទិត្យ​អស្តង្គត​ទៅដរាប​ដល់អរុណរះឡើង។ ដែលហៅថា ត្រកូល បានដល់​ត្រកូល​ទាំង៤ គឺត្រកូលក្សត្រ១ ត្រកូលព្រាហ្មណ៍១ ត្រកូលអ្នក​រកស៊ី​ជួញ​ប្រែធ្វើ​ស្រែចំការ១ ត្រកូល​អ្នកស៊ី​ឈ្នួលគេ១។ ពាក្យថា ចូលទៅរក គឺទៅ​ក្នុង​ត្រកូល​នោះ។ ពាក្យថា មិនទាន់​បាន​ប្រាប់​ពួកជន​ជាម្ចាស់សិន សេចក្តីថា មនុស្ស​ណា​ ជាម្ចាស់​​ក្នុងត្រកូល​នោះ ដែលអាច​ដើម្បី​ប្រគេន (វត្ថុអ្វីៗបាន) ភិក្ខុនី​មិនទាន់​បានប្រាប់​​មនុស្ស​នោះ។ ដែលហៅថា កម្រាល​សម្រាប់​ដេក ដោយហោចទៅ សូម្បី​តែកម្រាល​ជាវិការ​នៃស្លឹកឈើ (ក៏ជាកម្រាលដែរ)។ ពាក្យថា ក្រាលឯង គឺក្រាលដោយខ្លួនឯង។ ពាក្យថា ឲ្យគេក្រាល​ គឺឲ្យអ្នក​ដទៃ​ក្រាល។ ពាក្យថា អង្គុយ សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​អង្គុយ​លើកម្រាល​សម្រាប់​ដេកនោះ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ពាក្យថា ដេក គឺភិក្ខុនី​ដេក​លើកម្រាល​សម្រាប់​ដេក​នោះ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២០៧] ម្ចាស់ផ្ទះដែលខ្លួនមិនទាន់​បានប្រាប់ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា​មិនទាន់បាន​ប្រាប់មែន ហើយក្រាល​ឯងក្តី ឲ្យគេ​ក្រាល​ក្តីនូវ​កម្រាល​សម្រាប់ដេក ហើយអង្គុយក្តី ដេកក្តី ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​មិនទាន់បានប្រាប់ តែភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយក្រាលឯង​ក្តី ឲ្យគេក្រាល​ក្តី នូវកម្រាល​សម្រាប់​ដេក ហើយអង្គុយ​ក្តី ដេកក្តី​ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​មិនទាន់បានប្រាប់ ភិក្ខុនី​សំគាល់​ថា​បានប្រាប់ទៅវិញ ហើយក្រាល​ឯងក្តី ឲ្យគេក្រាលក្តី នូវកម្រាល​សម្រាប់ដេក ហើយអង្គុយក្តី ដេកក្តី ត្រូវអាបត្តិ​​បាចិត្តិយ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​បានប្រាប់ ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​មិនទាន់បាន​ប្រាប់ទៅវិញ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​បានប្រាប់ ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវ​អាបត្តិ​ទុក្កដ។ ម្ចាស់ផ្ទះ​ដែលខ្លួន​ប្រាប់​ហើយ ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​បានប្រាប់​ហើយមែន មិនត្រូវអាបត្តិ​។

[២០៨] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺភិក្ខុនី​ប្រាប់​ហើយក្រាល​ឯងក្តី ឲ្យគេក្រាល​នូវ​កម្រាល​សម្រាប់ដេក ហើយអង្គុយក្តី ដេកក្តី១ ភិក្ខុនី​មានជម្ងឺ១ ភិក្ខុនី​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២០៩] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះភាគ គង់នៅវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ភិក្ខុនីជាសិស្ស​របស់​ភទ្ទាកាបិលានី​ភិក្ខុនី តែងតែ​បម្រើ​ភទ្ទាកាបិលានី​ភិក្ខុនី​ដោយគោរព។ ភទ្ទាកាបិលានី​ភិក្ខុនី​បានពោលពាក្យ​នេះនឹង​ពួកភិក្ខុនី​ថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់ ភិក្ខុនី​នេះតែង​បម្រើ​ខ្ញុំដោយ​គោរព ខ្ញុំ​នឹងឲ្យ​ចីវរ​ដល់ភិក្ខុនី​នេះ។ ឯភិក្ខុនី​នោះពោល​មើលងាយ​វិញ ដោយការ​ប្រកាន់​យកអាក្រក់​របស់ខ្លួន ដោយការ​ពិចារណា​ខុស (របស់ខ្លួន)​ថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់​ ឮថា​ខ្ញុំ​មិនបម្រើ​លោកម្ចាស់​ដោយគោរព​ទេ ឮថា​លោកម្ចាស់​មិនឲ្យ​ចីវរ​មកខ្ញុំទេ។ ពួក​ភិក្ខុនី​ណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ពួកភិក្ខុនី​នោះ​ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី ​​​មិនសម​នឹង​មើលងាយ​គេ ដោយ​ការ​ប្រកាន់​អាក្រក់ ដោយការ​ពិចារណា​ខុសសោះ។បេ។ ព្រះអង្គទ្រង់​ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថា​ភិក្ខុនីមើលងាយ​គេដោយ​ការ​ប្រកាន់​យកអាក្រក់ ដោយការ​ពិចារណា​ខុស ពិតមែនឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់​ដ៏មាន​ព្រះភាគ ​ទ្រង់​តិះដៀល​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ ​មិនសមបើនឹងមើលងាយ​គេដោយ​ការប្រកាន់​យកអាក្រក់ ដោយការ​ពិចារណា​ខុសទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ការនេះ​មិនមែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួក​ជន​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ​មើលងាយ​គេដោយ​ការប្រកាន់​យកអាក្រក់ ដោយការ​ពិចារណា​ខុស ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២១០] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ បានអធិប្បាយ​ក្នុងបារាជិកកណ្ឌទី១រួចហើយ។ ពាក្យថា ដោយការ​ប្រកាន់​យកអាក្រក់ សេចក្តីថា ដោយការ​ប្រកាន់​យកដោយ​ប្រការ​ដទៃ (គឺ​ប្រកាន់​ខុស)។ ពាក្យថា ដោយការ​ពិចារណា​ខុស សេចក្តីថា ដោយការ​ពិចារណា​ដោយ​ប្រការ​ដទៃ (យល់ខុស)។ ពាក្យថា មើលងាយគេ សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​មើលងាយ​ឧបសម្បន្នា​ផងគ្នា ត្រូវ​អាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២១១] ឧបសម្បន្នា ភិក្ខុនីសំគាល់ថាឧបសម្បន្នាមែន ហើយមើលងាយ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ឧបសម្បន្នា ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយមើលងាយ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ឧបសម្បន្នា ភិក្ខុនីសំគាល់ថាអនុបសម្បន្នាទៅវិញ ហើយមើលងាយ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​មើលងាយ​អនុបសម្បន្នា ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា ឧបសម្បន្នាទៅវិញ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនីមាន​សេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់ថាជាអនុបសម្បន្នាមែន ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។

[២១២] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន២យ៉ាង) គឺ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២១៣] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះភាគ គង់នៅវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ពួកភិក្ខុនី កាលមិនឃើញ​ភណ្ឌ​របស់​ខ្លួន បានពោលពាក្យ​នេះនឹងចណ្ឌកាលីភិក្ខុនី​ថា បពិត្រលោកម្ចាស់ លោកម្ចាស់​ឃើញ​ភណ្ឌរបស់​ពួកយើង​ដែរឬ។ ចណ្ឌកាលី​ភិក្ខុនី​ក៏ពោល​ទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់ថា ខ្ញុំ​ឯង​ជាស្រីចោរពិតឬ ខ្ញុំឯង​ជាស្រីគ្មាន​សេចក្តី​ខ្មាស​ពិតឬ ពួកលោកម្ចាស់​ណាមិនឃើញ​ភណ្ឌ​របស់ខ្លួន ពួកលោក​ម្ចាស់​នោះ​ពោលនឹងខ្ញុំ​យ៉ាងនេះថា បពិត្រលោកម្ចាស់ លោកម្ចាស់​ឃើញ​ភណ្ឌរបស់​យើង​ដែរឬទេ បពិត្រលោកម្ចាស់ ប្រសិនបើ​ខ្ញុំ​យកភណ្ឌ​របស់​លោកមែន ខ្ញុំ​មិនមែនជា​សមណី​ទេ ខ្ញុំឃ្លាត​ចាក​ព្រហ្មចរិយធម៌ហើយ ខ្ញុំ​នឹងទៅ​កើតក្នុងនរក ចំណែក​ឯភិក្ខុនី​ណាពោលពាក្យ​យ៉ាងនេះ​នឹងខ្ញុំ​ដោយពាក្យ​មិនពិត ភិក្ខុនី​នោះឯង ចូរកុំឲ្យជា​សមណី ចូរឃ្លាតចាក​ព្រហ្មចរិយធម៌ ចូរទៅកើត​ក្នុងនរកចុះ។ ពួក​ភិក្ខុនី​ណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ពួកភិក្ខុនី​នោះ​ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ចណ្ឌកាលីជាម្ចាស់ ​​​មិនសម​នឹងផ្តាសាខ្លួនឯងផង អ្នកឯទៀតផង ដោយនរកផង ដោយព្រហ្មចរិយធម៌​ផងសោះ។បេ។ ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថា​ចណ្ឌកាលីភិក្ខុនី​ផ្តាសាខ្លួនឯងផង អ្នកឯទៀតផង ដោយនរកខ្លះ ដោយ​ព្រហ្មចរិយធម៌​ខ្លះ ពិតមែនឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់​ដ៏មាន​ព្រះភាគ ​ទ្រង់​តិះដៀល​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ចណ្ឌកាលីភិក្ខុនី​ ​មិនសមនឹងផ្តាសាខ្លួនក្តី អ្នកឯទៀតក្តី ដោយនរកក្តី ដោយ​ព្រហ្មចរិយធម៌ក្តីទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ការនេះ​មិនមែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួក​ជន​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី​ ត្រូវសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ​ផ្តាសាខ្លួនឯងក្តី អ្នកឯទៀតក្តី ដោយនរកក្តី ដោយ​ព្រហ្មចរិយធម៌ក្តី ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២១៤] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ បានអធិប្បាយ​ក្នុងបារាជិកកណ្ឌទី១រួចហើយ។ ពាក្យថា ខ្លួនឯង គឺចំពោះ​ខ្លួនឯង។ ពាក្យថា អ្នកឯទៀត សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​ផ្តាសា​ឧបសម្បន្នាផង​គ្នា ដោយនរកក្តី ដោយព្រហ្មចរិយធម៌ក្តី ត្រូវ​អាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២១៥] ឧបសម្បន្នា ភិក្ខុនីសំគាល់ថាឧបសម្បន្នាមែន ហើយផ្តាសា​ដោយនរកក្តី ដោយព្រហ្មចរិយធម៌ក្តី ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ឧបសម្បន្នា តែភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយផ្តាសា​ដោយនរកក្តី ដោយព្រហ្មចរិយធម៌ក្តី ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ឧបសម្បន្នា ភិក្ខុនីសំគាល់ថាជាអនុបសម្បន្នាទៅវិញ ហើយផ្តាសា​ដោយនរកក្តី ដោយព្រហ្មចរិយធម៌ក្តី ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនីផ្តាសា​ដោយកំណើត​នៃសត្វតិរច្ឆាន​ក្តី ដោយបេតវិស័យក្តី ដោយភាវជា​មនុស្ស​មានត្រកូល​ថោកទាបក្តី ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​ផ្តាសា​អនុបសម្បន្នា ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​ជាឧបសម្បន្នា​ទៅវិញ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា តែភិក្ខុនីមាន​សេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់ថាជាអនុបសម្បន្នាដដែល ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។

[២១៦] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺភិក្ខុនី​ផ្តាសា​ព្រោះធ្វើ​អត្ថ​ឲ្យជាប្រធាន១ ភិក្ខុនី​ផ្តាសា​ព្រោះធ្វើ​ធម៌ឲ្យ​ជាប្រធាន១ ភិក្ខុនី​ផ្តាសា​ព្រោះធ្វើ​ពាក្យ​ប្រៀនប្រដៅ​ឲ្យជា​ប្រធាន១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២១៧] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះភាគ គង់នៅវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ចណ្ឌកាលីភិក្ខុនី​ឈ្លោះ​នឹងភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ ក៏វាយតប់​ទះខ្លួន​ឯង ហើយយំ។ ពួក​ភិក្ខុនី​ណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ពួកភិក្ខុនី​នោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ចណ្ឌកាលីភិក្ខុនី ​​​មិនសម​នឹងវាយតប់ទះ​ខ្លួន ហើយយំសោះ។បេ។ ព្រះអង្គ​​ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថា​ចណ្ឌកាលីភិក្ខុនី​ វាយតប់ទះ​ខ្លួនឯង ហើយយំ ពិតមែនឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​ជាម្ចាស់​ដ៏មាន​ព្រះភាគ ​ទ្រង់​តិះដៀល​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ចណ្ឌកាលីភិក្ខុនី​ ​មិនសមនឹង​វាយតប់ទះ​ខ្លួនឯង ហើយយំសោះ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ការនេះ​មិនមែននាំ​ឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់ពួក​ជន​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ​វាយតប់ទះ​ខ្លួនឯង ហើយយំ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២១៨] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ បានអធិប្បាយ​ក្នុងបារាជិកកណ្ឌទី១រួចហើយ។ ពាក្យថា ខ្លួនឯង គឺចំពោះ​ខ្លួនឯង។ ភិក្ខុនី​វាយតប់ទះ​ ហើយយំ ត្រូវ​អាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​គ្រាន់តែ​វាយតែមិនយំ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​គ្រាន់តែ​យំ តែមិនបានវាយ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។

[២១៩] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៣យ៉ាង) គឺភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​វិនាស​ញាតិក្តី សេចក្តី​វិនាស​ភោគសម្បត្តិក្តី សេចក្តី​វិនាស​ព្រោះ​រោគក្តី មកប៉ះពាល់​ហើយយំតែ​មិនវាយ (ខ្លួនឯង)១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។