[២៥៨] សម័យនោះ ព្រះសម្ពុទ្ធដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ជិតក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ភិក្ខុនី​ពីររូប​ដេកលើគ្រែ​មួយ (ជាមួយគ្នា)។ មនុស្ស​ទាំងឡាយ​ដើរទៅ​កាន់ចារិក​នៃវត្ត ឃើញ​ហើយពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់ថា ភិក្ខុនីពីររូប​មិនសមបី​នឹងដេក​លើគ្រែមួយ (ជាមួយគ្នា) ដូចពួក​ស្រី​គ្រហស្ថ​អ្នកបរិភោគ​កាមសោះ។ ភិក្ខុនីទាំងឡាយបាន​ឮ​មនុស្សទាំងនោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់ហើយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​នោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​ពីររូប ​មិនសមបីនឹងដេកលើគ្រែ​មួយ (ជាមួយគ្នា)សោះ។បេ។ ព្រះដ៏​មាន​ព្រះភាគ​​ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាភិក្ខុនីពីររូប​ដេកលើគ្រែ​មួយ (ជាមួយគ្នា) ពិត​មែនឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាបទូល​ថា សូមទ្រង់​មេត្តាប្រោស ពិតមែន។ ព្រះសម្ពុទ្ធ​​ដ៏មានព្រះភាគ ​ទ្រង់បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ពីររូប មិនសមបី​នឹង​ដេកលើគ្រែ​មួយ (ជាមួយគ្នា)​ទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ​មិនជាទីជ្រះថ្លា​នៃ​ជន​ទាំងឡាយ​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​ណាពីររូប ដេកលើគ្រែ​មួយ (ជាមួយគ្នា) ត្រូវ​អាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២៥៩] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីទាំងឡាយណា មានសេចក្តីអធិប្បាយ​ក្នុង​​សិក្ខាបទទី១​នៃ​បារាជិក​កណ្ឌ​រួច​ហើយ។ ពាក្យថា ភិក្ខុនី​ពីររូប​ដេកលើគ្រែមួយ​(ជាមួយគ្នា) សេចក្តីថា កាលភិក្ខុនី​ម្នាក់ដេក​នៅហើយ មានភិក្ខុនី​ដទៃ​ទៅដេកដែរ ត្រូវ​អាបត្តិបាចិត្តិយ។ ម្យ៉ាងទៀត ភិក្ខុនី​ពីររូប​ដេកព្រមគ្នា ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងពីររូប​ក្រោកឡើង ហើយដេក​ទៅវិញ​ញយៗ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២៦០] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៣យ៉ាង) គឺភិក្ខុនីម្នាក់ដេក ភិក្ខុនី​ដទៃអង្គុយ ឬភិក្ខុនី​ទាំងពីរ​រូបអង្គុយ១ ភិក្ខុនី​ទាំងពីររូប​នោះឆ្កួត១ ភិក្ខុនីទាំងពីររូប​នោះជា​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២៦១] សម័យនោះ ព្រះសម្ពុទ្ធដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ជិតក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ភិក្ខុនី​ពីររូប​មានសម្ពត់​សម្រាប់​ក្រាល​សម្រាប់​ដណ្តប់​តែមួយ ដេកជាមួយគ្នា។ មនុស្ស​ទាំងឡាយ​ដើរទៅ​កាន់ចារិក​នៃវត្ត ឃើញ​ហើយ​ពោល​ទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់ថា ភិក្ខុនីពីររូប​មិនសមបី​នឹងមានសម្ពត់​សម្រាប់ក្រាល សម្រាប់​ដណ្តប់​តែមួយ ដេកជាមួយគ្នាដូចយ៉ាងពួក​ស្រី​គ្រហស្ថ​អ្នកបរិភោគ​កាមសោះ។ ភិក្ខុនីទាំងឡាយបាន​ឮ​មនុស្សទាំងនោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់ហើយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​នោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ភិក្ខុនី​ពីររូប ​មិនសមបីនឹងមានសម្ពត់សម្រាប់​ក្រាល សម្រាប់​ដណ្តប់តែមួយ ដេក​ជាមួយគ្នាសោះ។បេ។ ព្រះដ៏​មាន​ព្រះភាគ​​ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាភិក្ខុនីពីររូបមាន​សម្ពត់​សម្រាប់​ក្រាល សម្រាប់​ដណ្តប់តែមួយ ដេក​ជាមួយគ្នា ពិត​មែនឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាបទូល​ថា សូមទ្រង់​មេត្តាប្រោស ពិតមែន។ ព្រះសម្ពុទ្ធ​​ដ៏មានព្រះភាគ ​ទ្រង់តិះដៀល​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ពីររូប មិនសមបី​នឹងមានសម្ពត់សម្រាប់​ក្រាល សម្រាប់​ដណ្តប់តែមួយ ដេក​ជាមួយគ្នា​ទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ​មិនជាទីជ្រះថ្លា​នៃ​ជន​ទាំងឡាយ​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​ឯណាពីររូប មានសម្ពត់សម្រាប់​ក្រាល សម្រាប់​ដណ្តប់តែមួយ ដេក​ជាមួយគ្នា ត្រូវ​អាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២៦២] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីទាំងឡាយណា មានសេចក្តីអធិប្បាយ​ក្នុង​​សិក្ខាបទទី១​នៃ​បារាជិក​កណ្ឌ​រួច​ហើយ។ ពាក្យថា ​ពីររូប​មានសម្ពត់សម្រាប់​ក្រាល សម្រាប់​ដណ្តប់តែមួយ ដេក​ជាមួយគ្នានោះ សេចក្តីថា ភិក្ខុនីពីររូប​ក្រាល​នូវ​សម្ពត់​នោះឯង ហើយ​ដណ្តប់​នូវសម្ពត់​នោះ​ដដែល ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។

[២៦៣] សម្ពត់សម្រាប់ក្រាល​សម្រាប់​ដណ្តប់​តែមួយ ភិក្ខុនី​ពីររូប​សំគាល់​ថាសម្ពត់​សម្រាប់​ក្រាល​សម្រាប់​ដណ្តប់តែមួយ​ដដែល ហើយដេកជាមួយគ្នា ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ សម្ពត់សម្រាប់​ក្រាល​សម្រាប់​ដណ្តប់​តែមួយ ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយដេកជាមួយគ្នា ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ សម្ពត់សម្រាប់​ក្រាល​សម្រាប់​​ដណ្តប់​តែមួយ ភិក្ខុនី​​សំគាល់​ថា​សម្ពត់​សម្រាប់​ក្រាល​សម្រាប់​​ដណ្តប់ផ្សេងគ្នា ហើយដេកជាមួយគ្នា ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​ដេកលើកម្រាល​ជាមួយគ្នា តែដណ្តប់សំពត់​ផ្សេងគ្នា ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​ដេកលើ​កម្រាល​ផ្សេងគ្នា តែដណ្តប់​ជាមួយគ្នា ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សម្ពត់​សម្រាប់ក្រាល សម្រាប់​ដណ្តប់​ផ្សេងៗគ្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់​ថា​សម្ពត់​សម្រាប់​ក្រាល​សម្រាប់​ដណ្តប់​ជាមួយគ្នា ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សម្ពត់សម្រាប់​ក្រាល​សម្រាប់​ដណ្តប់​ផ្សេងគ្នា ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សម្ពត់​សម្រាប់​ក្រាលសម្រាប់​ដណ្តប់​ផ្សេងគ្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​សម្ពត់​សម្រាប់​ក្រាល​សម្រាប់ដណ្តប់​ផ្សេងគ្នា​ដដែល មិនត្រូវ​អាបត្តិ​អ្វីឡើយ។

[២៦៤] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៣យ៉ាង) គឺពួកភិក្ខុនី​សំដែងនូវ​ទី​កំណត់ ហើយដេក១ ពួកភិក្ខុនីឆ្កួត១ ពួកភិក្ខុនី​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២៦៥] សម័យនោះ ព្រះសម្ពុទ្ធដ៏មានព្រះភាគ ស្តេចគង់ក្នុងវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ជិតក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ជាពហុស្សូត ជាអ្នក​ឆ្លាត​និយាយ ជាអ្នកក្លៀវក្លា ជាអ្នកប្រសប់​ធ្វើធម្មីកថា។ សូម្បី​ភទ្ទាកាបិលានី​ភិក្ខុនី​ក៏ជាពហុស្សូត​ ជាអ្នកប៉ិន​និយាយ ជាអ្នកក្លៀវក្លា ជាអ្នកប្រសប់​ធ្វើធម្មីកថា ជាអ្នកដែល​មហាជន​សរសើរ​ក្រៃ​ពេកដែរ។ មនុស្ស​ទាំងឡាយនិយាយ​ថា ភទ្ទាកាបិលានី​ជាម្ចាស់ ​ជាពហុស្សូត​ ជាអ្នកប៉ិន​និយាយ ជាអ្នកក្លៀវក្លា ជាអ្នកប្រសប់​ធ្វើធម្មីកថា ជាអ្នកដែល​មហាជន​សរសើរ​ក្រៃពេក ដូច្នេះ ហើយចូល​ទៅរក​ភទ្ទាកាបិលានី​ភិក្ខុនី​មុន ទើបចូលទៅរក​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ជាក្រោយ។ ថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី​ជាមនុស្ស​មានសេចក្តី​ឫស្យា​គ្របសង្កត់ ក៏ពោលថា ពួកភិក្ខុនី​ណាស្គាល់ច្រើន សូមច្រើន បានឮថា ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយនេះ​ជាអ្នកប្រាថ្នាតិច ជាអ្នកសន្តោស ជាអ្នកស្ងាត់ ជាអ្នក​មិនច្រឡូក​ច្រឡំ ពោលដូច្នេះហើយ ក៏ដើរខ្លះ ឈរខ្លះ អង្គុយខ្លះ សម្រេច​ការដេកខ្លះ សំដែង​ឯងខ្លះ ឲ្យ​គេសំដែង​ខ្លះ ធ្វើការ​ស្វាធ្យាយខ្លះ ក្នុងខាង​មុខភទ្ទាកាបិលានីភិក្ខុនី។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​នោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ថុល្លនន្ទា​ជាម្ចាស់ ​មិនសមបីនឹងមកក្លែង ធ្វើសេចក្តី​មិនសប្បាយ​ដល់ភទ្ទាកាបិលានី​ជាម្ចាស់​សោះ។បេ។ ព្រះដ៏​មាន​ព្រះភាគ​​ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ក្លែងធ្វើសេចក្តី​មិនសប្បាយ​ដល់ភទ្ទាកាបិលានី​​ភិក្ខុនី ពិត​មែនឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាបទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏​មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះសម្ពុទ្ធ​​ដ៏មានព្រះភាគ ​ទ្រង់បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី មិនសមបី​នឹងក្លែងធ្វើ​សេចក្តី​មិនសប្បាយ​ដល់ភទ្ទាកាបិលានី​​ភិក្ខុនីទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ​មិនជាទីជ្រះថ្លា​នៃ​ជន​ទាំងឡាយ​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយក្លែង​ធ្វើសេចក្តី​មិនសប្បាយ​ដល់ភិក្ខុនី​ផងគ្នា ត្រូវ​អាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២៦៦] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ មានសេចក្តីអធិប្បាយ​ក្នុង​​សិក្ខាបទទី១​នៃ​បារាជិក​កណ្ឌ​រួច​ហើយ។ ពាក្យថា ដល់ភិក្ខុនី​ផងគ្នា គឺដល់​ភិក្ខុនី​ដទៃ។ ពាក្យថា ក្លែង សេចក្តីថា ភិក្ខុនី កាលដឹង កាលស្គាល់ ហើយក្លែងប្រព្រឹត្ត​ល្មើស ប្រព្រឹត្ត​កន្លង។ ពាក្យថា ធ្វើសេចក្តី​មិនសប្បាយ​ សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​គិតថា ដោយហេតុនេះ សេចក្តី​មិនសប្បាយចិត្ត​នឹង​មានដល់​ភិក្ខុនី​នេះ ដូច្នេះ​ហើយមិន​បានប្រាប់ ក៏ដើរខ្លះ ឈរខ្លះ អង្គុយខ្លះ សម្រេច​ការដេកខ្លះ សំដែងឯងខ្លះ ឲ្យគេ​សំដែង​ខ្លះ ធ្វើការ​ស្វាធ្យាយខ្លះ ក្នុងទីខាង​មុខ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។

[២៦៧] ឧបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់​ថាជា​ឧបសម្បន្នា ហើយ​ក្លែងធ្វើ​ឲ្យមានសេចក្តី​មិនសប្បាយ​ចិត្ត ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ឧបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ ហើយក្លែង​ធ្វើ​សេចក្តី​ឲ្យមិនសប្បាយ​ចិត្ត ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ឧបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់​ថាជាអនុបសម្បន្នា ហើយ​ក្លែងធ្វើ​ឲ្យមានសេចក្តី​មិនសប្បាយ​ចិត្ត ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់​ថា​ជាឧបសម្បន្នា ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់​ថា​ជាអនុបសម្បន្នា ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។

[២៦៨] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៣យ៉ាង) គឺភិក្ខុនី​មិនប្រាថ្នា​នឹងធ្វើ​សេចក្តី​មិនសប្បាយចិត្ត ហើយប្រាប់ ក៏ដើរក្តី ឈរក្តី អង្គុយក្តី សម្រេច​ការដេកក្តី ​សំដែងឯងក្តី ឲ្យគេ​សំដែង​ក្តី ធ្វើការ​ស្វាធ្យាយ​ក្តី ក្នុងខាងមុខ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២៦៩] សម័យនោះ ព្រះសម្ពុទ្ធដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ជិតក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី មិនបម្រើឯង មិនធ្វើការ​ខ្វល់​ខ្វាយ​ដើម្បី​ឲ្យគេបម្រើ​ភិក្ខុនី​ជាកូនសិស្ស ដែលដល់​នូវសេចក្តី​ទុក្ខ​(មានជម្ងឺ)។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​នោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ថុល្លនន្ទា​ជាម្ចាស់ ​មិនសមបីនឹងមិនបម្រើឯង មិនធ្វើការ​ខ្វល់ខ្វាយ​ដើម្បី​ឲ្យគេ​បម្រើ​ភិក្ខុនី​ជាកូនសិស្ស ដែលដល់​នូវសេចក្តី​ទុក្ខ​សោះ។បេ។ ព្រះដ៏​មាន​ព្រះភាគ​​ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី មិនបម្រើឯង មិនធ្វើការ​ខ្វល់ខ្វាយ​ដើម្បី​ឲ្យគេ​បម្រើ​ភិក្ខុនី​ជាកូនសិស្ស ដែលដល់​នូវសេចក្តី​ទុក្ខ ពិត​មែនឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏​មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​​ដ៏មានព្រះភាគ ​ទ្រង់បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី មិនសមបី​នឹងមិនបម្រើឯង មិនធ្វើ​សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ​ដើម្បី​ឲ្យគេ​បម្រើ​ភិក្ខុនី​ជាកូនសិស្ស ដែលដល់​នូវសេចក្តី​ទុក្ខទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ​មិនជាទីជ្រះថ្លា​នៃ​ជន​ទាំងឡាយ​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ មិនបម្រើឯង មិនធ្វើការ​ខ្វល់ខ្វាយ​ដើម្បី​ឲ្យគេ​បម្រើ​ភិក្ខុនី​ជាកូនសិស្ស ដែលដល់​នូវសេចក្តី​ទុក្ខ ត្រូវ​អាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២៧០] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ មានសេចក្តីអធិប្បាយ​ក្នុង​​សិក្ខាបទទី១​នៃ​បារាជិក​កណ្ឌ​រួច​ហើយ។ ដែលហៅថា ដល់នូវ​សេចក្តី​ទុក្ខ សំដៅ​យកភិក្ខុនី​ដែលមាន​ជម្ងឺ។ ដែលហៅ​ថា ភិក្ខុនី​ជាកូនសិស្ស សំដៅយក​ភិក្ខុនី​ជាសទ្ធិវិហារិនី (មានធម៌​ជាគ្រឿងនៅ​ជាមួយគ្នា)។ ពាក្យថា មិនបម្រើឯង គឺមិនបម្រើ​ដោយខ្លួនឯង។ ពាក្យថា មិនធ្វើការ​ខ្វល់ខ្វាយ​ដើម្បី​ឲ្យគេ​បម្រើ គឺ​មិន​បង្គាប់​អ្នកដទៃ។ កាលភិក្ខុនី​គ្រាន់តែ​ដាក់ធុរៈ​ថា អញ​នឹងមិនបម្រើឯង នឹងមិនធ្វើ​ការ​ខ្វល់ខ្វាយ​ដើម្បី​ឲ្យគេ​បម្រើ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​មិនបម្រើឯង មិនធ្វើការ​ខ្វល់ខ្វាយ​ដើម្បី​ឲ្យគេ​បម្រើ នូវ​អន្តេវាសិនីក្តី អនុបសម្បន្នាក្តី ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។

[២៧១] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺកាលបើ​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ ហើយភិក្ខុនីស្វែងរក​អ្នកឯទៀត​ជាអ្នកបម្រើ​ជម្ងឺ​​មិនបាន១ ភិក្ខុនី​ឈឺ​ខ្លួនឯង១ ភិក្ខុនី​មាន​សេចក្តីអន្តរាយ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២៧២] សម័យនោះឯង ព្រះសម្ពុទ្ធដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ជិតក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ភទ្ទាកាបិលានីភិក្ខុនី​នៅចាំវស្សា​ក្នុង​ក្រុងសាកេត។ ភទ្ទាកាបិលានីភិក្ខុនីនោះ បានបញ្ជូនទូត​ទៅក្នុងសំណាក់​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ដោយ​កិច្ច​នីមួយថា បើថុល្លនន្ទា​ជាម្ចាស់​ឲ្យលំនៅ​ដល់ខ្ញុំ ខ្ញុំគួរ​តែទៅកាន់​ក្រុង​សាវត្ថី។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​និយាយ​តបយ៉ាង​នេះថា ភទ្ទាកាបិលានីមកចុះ ខ្ញុំនឹង​ឲ្យ(នៅ)។ លំដាប់នោះ ភទ្ទាកាបិលានីភិក្ខុនី​បានចេញ​អំពីក្រុង​សាកេត​ទៅកាន់ក្រុង​សាវត្ថី។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ក៏បាន​ឲ្យលំនៅ​ដល់​ភទ្ទាកាបិលានី​ភិក្ខុនី។ ក៏គ្រានោះឯង ថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី​ជាពហុស្សូត ជាអ្នកប៉ិន​និយាយ ជាអ្នក​ក្លៀវក្លា ជាអ្នក​ប្រសប់​ធ្វើធម្មីកថា។ សូម្បី​ភទ្ទាកាបិលានី​ ក៏ជា​ពហុស្សូត ជាអ្នកប៉ិន​និយាយ ជាអ្នក​ក្លៀវក្លា ជាអ្នក​ប្រសប់​ធ្វើធម្មីកថា​ដែរ ហើយមហាជន​គេសរសើរ​ដោយច្រើន​ក្រៃពេក។ មនុស្ស​ទាំងឡាយ​និយាយ​ថា ភទ្ទាកាបិលានី​ជាម្ចាស់ ជាពហុស្សូត ជាអ្នកប៉ិន​និយាយ ជាអ្នក​ក្លៀវក្លា ជាអ្នក​ប្រសប់​ធ្វើធម្មីកថា ជាអ្នកដែល​គេសរសើរ​ដោយច្រើន និយាយ​យ៉ាងនេះហើយ បាននាំគ្នា​ទៅរក​ភទ្ទាកាបិលានី​ភិក្ខុនីមុន ហើយទៅរក​ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ជាខាងក្រោយ។ ថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី​ជាអ្នក​មាន​សេចក្តី​ឫស្យា​គ្របសង្កត់ ទើបនិយាយថា ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ណាជាអ្នក​ស្គាល់​ច្រើន ជាអ្នក​សូមច្រើន បានឮថា ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយនេះ​ជាអ្នកប្រាថ្នាតិច ជាអ្នក​សន្តោស ជាអ្នកស្ងាត់ ជាអ្នក​មិនច្រឡូកច្រឡំ (និយាយ​យ៉ាងនេះហើយ) ក៏មានសេចក្តី​ខឹង​អាក់អន់ចិត្ត ហើយទង់​ទាញ​ភទ្ទាកាបិលានី​ចេញចាក​លំនៅទៅ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​នោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ថុល្លនន្ទា​ជាម្ចាស់ ​មិនសមបី​នឹង​ឲ្យលំនៅ​ដល់ភទ្ទាកាបិលានី​ជាម្ចាស់ ហើយត្រឡប់​ខឹង អាក់អន់ចិត្ត ទង់ទាញ​ចេញ​សោះ។បេ។ ព្រះដ៏​មាន​ព្រះភាគ​​ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាថុល្លនន្ទាភិក្ខុនី ឲ្យលំនៅ​ដល់ភទ្ទាកាបិលានី​ភិក្ខុនី ហើយត្រឡប់​ខឹង អាក់អន់ចិត្ត ទង់ទាញ​ចេញ ពិត​មែនឬ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាបទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះដ៏​មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​​ដ៏មានព្រះភាគ ​ទ្រង់​បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ថុល្លនន្ទា​ភិក្ខុនី មិនសមបី​នឹង ឲ្យលំនៅ​ដល់ភទ្ទាកាបិលានី​ភិក្ខុនី ហើយត្រឡប់​ខឹង អាក់អន់ចិត្ត ទង់ទាញ​ចេញទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ​មិនជាទីជ្រះថ្លា​នៃ​ជន​ទាំងឡាយ​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ ឲ្យលំនៅ​ដល់ភិក្ខុនី​ផងគ្នា ហើយ​ខឹង អាក់អន់ចិត្ត ក៏ទង់ទាញ​ឯងក្តី ឲ្យគេទង់​ទាញ​ក្តី ត្រូវ​អាបត្តិ​បាចិត្តិយ។

[២៧៣] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ មានសេចក្តីអធិប្បាយ​ក្នុង​​សិក្ខាបទទី១​នៃ​បារាជិក​កណ្ឌ​រួច​ហើយ។ ពាក្យថា ដល់ភិក្ខុនី​ គឺដល់​ភិក្ខុនីដទៃ។ ទីកុដិ​ដែលមាន​សន្លឹក​ទ្វារជាប់​នៅ ហៅថា​លំនៅ។ ពាក្យថា ឲ្យ គឺឲ្យដោយ​ខ្លួនឯង។ ពាក្យថា ខឹង​អាក់អន់ចិត្ត គឺមានចិត្ត​មិនត្រេកអរ មានចិត្ត​គឺទោស​មកខ្ទាំងខ្ទប់ មានចិត្ត​រឹងត្អឹង។ ពាក្យថា ទង់ទាញ​ឯង គឺ​ភិក្ខុនី​ចាប់​យក​ពីក្នុង​ល្វែង​ហើយទាញ​ចេញទៅខាង​របៀង ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​ចាប់ទាញ​ចេញពី​របៀង​ទៅ​ខាងក្រៅ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​ទាញចេញ​ឲ្យរំលងទ្វារ សូម្បីច្រើន តែដោយប្រយោគ១ (គឺទាញ​តែម្តង) ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ​(១)។ ពាក្យថា ឲ្យគេទង់ទាញ សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​បង្គាប់​ឲ្យអ្នកដទៃ​ទង់ទាញ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​បង្គាប់​តែម្តង ហើយ(អ្នក​ទទួល​បង្គាប់) ទង់ទាញ​ឲ្យរំលង​ទ្វារ​សូម្បីច្រើន ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ(១)។

[២៧៤] ឧបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​ជាឧបសម្បន្នា បានឲ្យ​លំនៅ​ ហើយខឹង​អាក់អន់ចិត្ត ទង់ទាញ​ឯងក្តី ឲ្យគេទង់ទាញ​ក្តី ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ឧបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​សង្ស័យ បានឲ្យលំនៅ ហើយខឹង​អាក់អន់ចិត្ត ទង់ទាញ​ឯងក្តី ឲ្យគេទង់ទាញ​ក្តី ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ឧបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់ថា​ជាអនុបសម្បន្នា បានឲ្យលំនៅ ហើយខឹង​អាក់អន់ចិត្ត ត្រឡប់​ទង់ទាញ​ឯងក្តី ឲ្យគេទង់ទាញ​ក្តី ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយ។ ភិក្ខុនី​ទង់ទាញ​ឯងក្តី ឲ្យគេទង់ទាញ​ក្តី​នូវបរិក្ខារនៃ​ភិក្ខុនី​នោះ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ ភិក្ខុនីទង់ទាញឯងក្តី ឲ្យគេទង់ទាញ​ក្តី (នូវ​ភិក្ខុនី​ផងគ្នា) ចាកលំនៅ​ដែលមិនមាន​សន្លឹក​ទ្វារជាប់នៅ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​ទង់ទាញ​ឯងក្តី ឲ្យគេទង់ទាញ​ក្តី​នូវបរិក្ខារនៃ​ភិក្ខុនី​នោះ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ ភិក្ខុនីទង់ទាញឯងក្តី ឲ្យគេទង់ទាញ​ក្តី នូវអនុបសម្បន្នា ចាកលំនៅ​ដែលមាន​សន្លឹក​ទ្វារជាប់នៅក្តី មិនមាន​សន្លឹកទ្វារ​ជាប់នៅក្តី ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​ទង់ទាញ​ឯងក្តី ឲ្យគេទង់ទាញ​ក្តី​នូវបរិក្ខារនៃ​អនុបសម្បន្នា​នោះ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់ថាជាឧបសម្បន្នា ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនីមានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ អនុបសម្បន្នា ភិក្ខុនី​សំគាល់ថាអនុបសម្បន្នា ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។

[២៧៥] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន១៤យ៉ាង) គឺភិក្ខុនី​ទង់ទាញ​ឯង ឬឲ្យគេ​ទង់ទាញ​នូវភិក្ខុនី​ជាអលជ្ជិនី១ ទង់ទាញ​ឯង ឬឲ្យគេ​ទង់ទាញ​នូវបរិក្ខារនៃភិក្ខុនី​ជាអលជ្ជិនីនោះ១ ទង់ទាញ​ឯង ឬឲ្យគេ​ទង់ទាញ​ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ទង់ទាញ​ឯង ឬឲ្យគេ​ទង់ទាញ​នូវបរិក្ខារ​នៃភិក្ខុនី​ឆ្កួតនោះ១ ទង់ទាញ​ឯង ឬឲ្យគេ​ទង់ទាញ​នូវភិក្ខុនីអ្នក​ធ្វើការបង្ករ​ហេតុ១ អ្នកធ្វើការ​ឈ្លោះ១ អ្នកធ្វើការ​ទាស់ទែង១ អ្នកធ្វើតិរច្ឆានកថា១ អ្នកធ្វើ​អធិករណ៍​ក្នុងសង្ឃ១ ទង់ទាញ​ឯង ឬឲ្យគេ​ទង់ទាញ​នូវ​បរិក្ខារ​នៃភិក្ខុនី​ទាំងនោះ១ ទង់ទាញ​ឯង ឬឲ្យគេ​ទង់ទាញ​នូវភិក្ខុនី​ជាអន្តេវាសិនី ឬជាសទ្ធិវិហារិនី​ដែល​ប្រព្រឹត្តមិនល្អ១ ទង់ទាញ​ឯង ឬឲ្យគេ​ទង់ទាញ​នូវបរិក្ខារនៃ​ភិក្ខុនី​នោះ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនី​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២៧៦] សម័យនោះ ព្រះសម្ពុទ្ធដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ជិតក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ចណ្ឌកាលីភិក្ខុនី​នៅច្រឡូកច្រឡំ​ដោយគហបតីខ្លះ ដោយបុត្រ​របស់គហបតីខ្លះ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​នោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ចណ្ឌកាលី​ជាម្ចាស់ ​មិនសមបី​នឹងនៅ​ច្រឡូកច្រឡំ​ដោយគហបតីខ្លះ ដោយកូន​របស់គហបតីខ្លះសោះ។បេ។ ព្រះដ៏​មាន​ព្រះភាគ​​ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាចណ្ឌកាលីភិក្ខុនី នៅ​ច្រឡូកច្រឡំ​ដោយគហបតីខ្លះ ដោយកូន​គហបតីខ្លះ ពិត​មែនឬ។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបទូល​ថា សូមទ្រង់មេត្តាប្រោស ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​​ដ៏មានព្រះភាគ ​ទ្រង់​បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ចណ្ឌកាលី​ភិក្ខុនី មិនសមបី​នឹងនៅ​ច្រឡូកច្រឡំ​ដោយគហបតីខ្លះ ដោយកូន​គហបតីខ្លះទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ​មិនជាទីជ្រះថ្លា​នៃ​ជន​ទាំងឡាយ​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ នៅ​ច្រឡូកច្រឡំ​ដោយគហបតីក្តី ដោយកូនគហបតីក្តី។ ភិក្ខុនីនោះ ត្រូវភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ពោលយ៉ាងនេះថា នែលោកម្ចាស់ លោក​កុំនៅ​ច្រឡូកច្រឡំ​ដោយគហបតី ឬដោយកូន​គហបតីឡើយ នែលោកម្ចាស់ លោកចូរ​ស្ងាត់ចុះ សង្ឃរមែង​សរសើរ​សេចក្តីស្ងាត់នៃបងប្អូនស្រី។ ភិក្ខុនីនោះ កាលភិក្ខុនី​ទាំងឡាយពោលយ៉ាង​នេះហើយ ក៏នៅប្រកួតប្រកាន់​ធ្វើយ៉ាងនោះដដែល ភិក្ខុនីនោះ ត្រូវភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​សូត្រ​សមនុភាសនកម្ម ប្រកាស​ហាមដរាប​គំរប់បីដង ដើម្បីឲ្យ​លះបង់វត្ថុនោះ។ ភិក្ខុនីនោះ បើ​ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​សូត្រសមនុភាសនកម្ម​ប្រកាស​ហាមដរាបគំរប់​បីដងហើយ លះវត្ថុនោះបាន ការលះ​ដូច្នេះនេះ​ ជាការប្រពៃ បើមិនលះទេ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។

[២៧៧] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ មានសេចក្តីអធិប្បាយ​ក្នុង​​សិក្ខាបទទី១​នៃ​បារាជិក​កណ្ឌ​រួច​ហើយ។ ដែលហៅថា ​ច្រឡូកច្រឡំ​នោះគឺ ច្រឡូកច្រឡំ​ដោយកាយកម្ម និងវចីកម្ម ដ៏មិនសមគួរ។ ដែលហៅថា គហបតីនោះ បានដល់​ជនឯណា​មួយនៅ​គ្រប់គ្រងផ្ទះ។ ដែលហៅថា កូនគហបតីនោះ បានដល់​ជនណាមួយ​ជាកូន ឬជាបងប្អូនប្រុស (នៃគហបតីនោះ)។

[២៧៨] ពាក្យថា ភិក្ខុនីនោះ​ គឺ​ភិក្ខុនីណាមួយដែល​ជាអ្នកច្រឡូកច្រឡំ។ ពាក្យថា ត្រូវភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ គឺត្រូវភិក្ខុនី​ទាំងឡាយដទៃ។ ភិក្ខុនីទាំងឡាយណាបានឃើញ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ណាបានឮ ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​នោះគប្បី​និយាយហាមប្រាមថា នែលោកម្ចាស់ លោកកុំនៅ​ច្រឡូកច្រឡំ​ដោយគហបតី ឬដោយកូនរបស់​គហបតី​ឡើយ នែលោកម្ចាស់ លោកចូរស្ងាត់ចុះ សង្ឃរមែង​សរសើរ​សេចក្តីស្ងាត់របស់បងប្អូនស្រី។ ភិក្ខុនីទាំងនោះ គប្បីនិយាយ​ហាមអស់វារៈ​គំរប់ពីរដងផង គប្បីនិយាយ​ហាមអស់វារៈគំរប់​បីដងផង។ បើ​ភិក្ខុនី​នោះលះចេញ ការលះ​ដូច្នេះនេះ​ ជាការប្រពៃ បើមិនលះចេញទេ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ណាឮហើយ​ មិននិយាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយនោះ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ ភិក្ខុនីនោះ ត្រូវភិក្ខុនី​ទាំងឡាយទាញ​មកកាន់​កណ្តាលសង្ឃ ហើយគប្បីនិយាយ​ហាមប្រាមថា នែលោកម្ចាស់ លោក​កុំនៅ​ច្រឡូកច្រឡំ​ដោយគហបតី ឬដោយកូន​របស់គហបតីឡើយ នែលោកម្ចាស់ លោកចូរ​ស្ងាត់ចុះ សង្ឃរមែង​សរសើរ​សេចក្តីស្ងាត់នៃបងប្អូនស្រី។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយនោះ គប្បីនិយាយ​មហាមប្រាម​អស់វារៈ​គំរប់​ពីរដងផង គប្បីនិយាយ​ហាមអស់​វារៈគំរប់​បីដងផង។ បើភិក្ខុនីនោះ លះបង់បាន ការលះបាន​ដូច្នេះនេះ​ ជាការប្រពៃ បើមិនលះចេញទេ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។

[២៧៩] ភិក្ខុនីនោះ ត្រូវភិក្ខុនី​ទាំងឡាយសូត្រ​សមនុភាសនកម្ម។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ គប្បីសូត្រសមនុភាសនកម្ម​ ប្រកាសហាម​ប្រាមយ៉ាងនេះ។ ភិក្ខុនីដែល​ឆ្លាត ប្រតិពល គប្បីញុំាសង្ឃ​ឲ្យដឹងថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់ សូមសង្ឃស្តាប់​ខ្ញុំ ភិក្ខុនីនេះមានឈ្មោះ​នេះ នៅ​ច្រឡូកច្រឡំ​ដោយគហបតីខ្លះ ដោយកូនរបស់​គហបតីខ្លះ។ ​ភិក្ខុនី​នោះមិនលះវត្ថុនោះ​ចេញ​ទេ។ បើកម្មនោះមានកាលដ៏សមគួរ​ដល់សង្ឃហើយ សង្ឃគប្បី​សូត្រសមនុភាសនកម្ម​ចំពោះ​ភិក្ខុនី​ឈ្មោះ​នេះ ដើម្បីឲ្យលះវត្ថុនោះចេញ។ នេះជាញត្តិ (គឺ​ប្រកាស​ឲ្យសង្ឃដឹង)។ បពិត្រលោកម្ចាស់ សូមសង្ឃស្តាប់​ខ្ញុំ ភិក្ខុនីនេះមានឈ្មោះ​នេះ នៅ​ច្រឡូកច្រឡំ​ដោយគហបតីខ្លះ ដោយកូន​គហបតី​ខ្លះ។ ​ភិក្ខុនី​នោះមិនលះចោលវត្ថុនោះចេញទេ។ ឥឡូវនេះ សង្ឃសូត្រសមនុភាសនកម្ម​ចំពោះ​ភិក្ខុនី​ឈ្មោះ​នេះ ដើម្បីឲ្យលះបង់វត្ថុនោះចេញ។ ការសូត្រសមនុភាសនកម្ម​ ចំពោះ​ភិក្ខុនី​ឈ្មោះ​នេះ ដើម្បីឲ្យលះបង់វត្ថុនោះចេញ គួរដល់លោកម្ចាស់​អង្គណា លោកម្ចាស់អង្គនោះ គប្បី​ស្ងៀមនៅ មិនគួរ​ដល់​លោកម្ចាស់​អង្គណា លោកម្ចាស់អង្គនោះ គប្បីពោលឡើង។ ខ្ញុំសូត្រ​សេចក្តីនេះ​អស់វារៈ​ជាគំរប់ពីរដងផង។បេ។ ខ្ញុំសូត្រ​សេចក្តីនេះ​អស់វារៈ​ជាគំរប់បីដងផង។បេ។ ភិក្ខុនី​ឈ្មោះនេះ សង្ឃបានសូត្រសមនុភាសនកម្ម​ដើម្បី​ឲ្យលះបង់​វត្ថុនោះចេញហើយ។ ការសូត្រ​សមនុភាសនកម្ម​នេះគួរដល់​សង្ឃ​ហើយ ហេតុនោះទើបសង្ឃ​ស្ងៀមនៅ។ ខ្ញុំសូមចាំទុក​នូវសេចក្តី​នេះ ដោយអាការ​ស្ងៀមនៅយ៉ាងនេះ។

[២៨០] កាលសូត្រចប់ញត្តិ (ភិក្ខុនី​នោះមិនលះបង់​វត្ថុនោះ) ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ(១) កាលសូត្រកម្មវាចាពីរដង ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ(២) កាលចប់កម្មវាចាជាស្រេច ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។

[២៨១] កម្មជាធម៌ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា កម្មជាធម៌ ហើយមិនលះបង់វត្ថុនោះ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។ កម្មជាធម៌ ភិក្ខុនីមានសេចក្តីសង្ស័យ ហើយមិនលះបង់ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។ កម្មជាធម៌ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា កម្មមិនជាធម៌ ហើយមិនលះបង់ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។ កម្មមិនជាធម៌ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា កម្មជាធម៌វិញ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ កម្មមិនជាធម៌ ភិក្ខុនីមានសេចក្តីសង្ស័យ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ កម្មមិនជាធម៌ ភិក្ខុនីសំគាល់ថា កម្មមិនជាធម៌ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។

[២៨២] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៤យ៉ាង) គឺភិក្ខុនីដែលសង្ឃ​មិនបាន​សូត្រ​សមនុភាសនកម្ម១ ភិក្ខុនីលះបង់វត្ថុនោះ១ ភិក្ខុនីឆ្កួត១ ភិក្ខុនីជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២៨៣] សម័យនោះ ព្រះសម្ពុទ្ធដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ជិតក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ភិក្ខុនីទាំងឡាយ គ្មានពួកឈ្មួញ​ទៅជាមួយ នាំគ្នាត្រេច​ទៅកាន់ចារិក​ខាងក្នុងដែនដែលគេ​សន្មត​ថាជាទីប្រកបដោយ​សេចក្តីរង្កៀស ប្រកបដោយ​ភ័យ​ចំពោះមុខ។ ពួកអ្នកលេងនាំគ្នាប្រទូស្ត​(ពួកភិក្ខុនីទាំងឡាយនោះ)។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ភិក្ខុនីទាំង​នោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ពួកភិក្ខុនី​ ​មិនសមបី​នឹងគ្មានពួកឈ្មួញ​ទៅជាមួយ ហើយនាំគ្នាត្រេចទៅ​កាន់ចារិក​ខាងក្នុង​ដែន​ដែលគេសន្មត​ថា ជាទីប្រកបដោយ​សេចក្តីរង្កៀស ប្រកបដោយភ័យ​ចំពោះមុខសោះ។បេ។ ព្រះដ៏​មាន​ព្រះភាគ​​ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាភិក្ខុនីទាំងឡាយ គ្មានពួកឈ្មួញ​ទៅជាមួយ ហើយត្រេចទៅ​កាន់ចារិក​ខាងក្នុង​ដែន​ដែលគេសន្មត​ថា ជាទីប្រកបដោយ​សេចក្តីរង្កៀស ប្រកបដោយភ័យ​ចំពោះមុខ ពិតមែនឬ។ ភិក្ខុទាំងឡាយក្រាបទូលថា បពិត្រព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​​ដ៏មានព្រះភាគ ​ទ្រង់​បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ​ភិក្ខុនីទាំងឡាយ មិនសមគួរ​នឹងគ្មានពួកឈ្មួញ​ទៅជាមួយ ហើយត្រេចទៅ​កាន់ចារិក​ខាងក្នុង​ដែន​ដែលគេសន្មត​ថា ជាទីប្រកបដោយ​សេចក្តីរង្កៀស ប្រកបដោយភ័យ​ចំពោះមុខទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ​មិនជាទីជ្រះថ្លា​នៃ​ជន​ទាំងឡាយ​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ គ្មានពួកឈ្មួញ​ទៅជាមួយ ហើយត្រេចទៅ​កាន់ចារិក​ខាងក្នុង​ដែន​ដែលគេសន្មត​ថា ជាទីប្រកបដោយ​សេចក្តីរង្កៀស ប្រកបដោយភ័យ​ចំពោះមុខ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។

[២៨៤] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ មានសេចក្តីអធិប្បាយ​ក្នុង​​សិក្ខាបទទី១​នៃ​បារាជិក​កណ្ឌ​រួច​ហើយ។ ពាក្យថា ខាងក្នុងដែន គឺភិក្ខុនីនៅខាងក្នុងដែន​របស់ស្តេចណា ក៏ត្រេចទៅ​ក្នុងដែន​របស់ស្តេចនោះ។ ដែលហៅថា ទីប្រកបដោយ​សេចក្តីរង្កៀសនោះ បានដល់​កន្លែង​ដែល​ពួកចោរនៅក៏ប្រាកដ កន្លែងដែលពួកចោរ​បរិភោគក៏ប្រាកដ កន្លែង​ដែលពួកចោរ​ឈរក៏​ប្រាកដ កន្លែងដែលពួកចោរ​អង្គុយក៏ប្រាកដ កន្លែងដែលពួកចោរ​ដេកក៏ប្រាកដ​ក្នុងផ្លូវនោះ។ ទីដែល​ហៅថា ប្រកបដោយភ័យ​ចំពោះមុខនោះ គឺពួកមនុស្ស​ដែលចោរទាំងឡាយសម្លាប់​ក៏ប្រាកដ ដែលចោរប្លន់ក៏ប្រាកដ ដែលចោរ​វាយក៏ប្រាកដ​ក្នុងផ្លូវនោះ។ ដែលហៅថា គ្មានពួកឈ្មួញ​ទៅជាមួយនោះ គឺវៀរ​ចាកពួកឈ្មួញ​ចេញ។ ពាក្យថា ត្រេចទៅកាន់ចារិក សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​ត្រេច​ទៅក្នុងស្រុកកំណត់មួយរយៈ​មាន់ហើរ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយរាល់ៗ​ចន្លោះស្រុក។ ទីព្រៃ​មិនមែន​ជាស្រុក ភិក្ខុនី​ត្រេចទៅក្នុងទីនោះ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយរាល់ៗកន្លះយោជន៍។

[២៨៥] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺភិក្ខុនីទៅជាមួយ​ពួកឈ្មួញ១ ភិក្ខុនីទៅក្នុង​ទីក្សេមក្សាន្ត​មិនមានភ័យ១ ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​អន្តរាយ១ ភិក្ខុនី​ឆ្កួត១ ភិក្ខុនីជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២៨៦] សម័យនោះ ព្រះសម្ពុទ្ធដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងវត្តជេតវន របស់​អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ជិតក្រុង​សាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ភិក្ខុនីទាំងឡាយ គ្មានពួកឈ្មួញ​ទៅជាមួយ ហើយត្រេច​ទៅកាន់ចារិក​ខាងក្រៅដែនដែលគេ​សន្មត​ថាជាទីប្រកបដោយ​សេចក្តីរង្កៀស ប្រកបដោយ​ភ័យ​ចំពោះមុខ។ អ្នកលេងទាំងឡាយនាំគ្នាប្រទូស្ត​(ពួកភិក្ខុនីនោះ)។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ភិក្ខុនីទាំង​នោះ​ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ពួកភិក្ខុនី​ ​មិនសមគួរ​នឹងគ្មានពួកឈ្មួញ​ទៅជាមួយ ហើយត្រេចទៅ​កាន់ចារិក​ខាងក្រៅ​ដែន​ដែលគេសន្មត​ថា ជាទីប្រកបដោយ​សេចក្តីរង្កៀស ប្រកបដោយភ័យ​ចំពោះមុខសោះ។បេ។ ព្រះដ៏​មាន​ព្រះភាគ​​ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាពួកភិក្ខុនី គ្មានពួកឈ្មួញ​ទៅជាមួយ ហើយត្រេចទៅ​កាន់ចារិក​ខាងក្រៅ​ដែន​ដែលគេសន្មត​ថា ជាទីប្រកបដោយ​សេចក្តីរង្កៀស ប្រកបដោយភ័យ​ចំពោះមុខ ពិតមែនឬ។ ភិក្ខុទាំងឡាយ​ក្រាបទូលថា បពិត្រព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​​ដ៏មានព្រះភាគ ​ទ្រង់​បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ​ពួកភិក្ខុនី មិនសមបី​នឹងគ្មានពួកឈ្មួញ​ទៅជាមួយ ហើយត្រេចទៅ​កាន់ចារិក​ខាងក្រៅ​ដែន​ដែលគេសន្មត​ថា ជាទីប្រកបដោយ​សេចក្តីរង្កៀស ប្រកបដោយភ័យ​ចំពោះមុខទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ​មិនជាទីជ្រះថ្លា​នៃ​ជន​ទាំងឡាយ​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ គ្មានពួកឈ្មួញ​ទៅជាមួយ ហើយត្រេចទៅ​កាន់ចារិក​ខាងក្រៅ​ដែន​ដែលគេសន្មត​ថា ជាទីប្រកបដោយ​សេចក្តីរង្កៀស ប្រកបដោយភ័យ​ចំពោះមុខ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។

[២៨៧] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ មានសេចក្តីអធិប្បាយ​ក្នុង​​សិក្ខាបទទី១​នៃ​បារាជិក​កណ្ឌ​រួច​ហើយ។ ពាក្យថា ខាងក្រៅដែន គឺភិក្ខុនីនៅក្នុងដែន​របស់ស្តេចណា ហើយត្រេចទៅ​កាន់​ចារិកក្នុងដែន​របស់ស្តេចឯទៀត ក្រៅពីដែនរបស់ស្តេចនោះ។ ដែលហៅថា ជាទីប្រកបដោយ​សេចក្តីរង្កៀសនោះ បានដល់​កន្លែង​ដែល​ពួកចោរនៅក៏ប្រាកដ កន្លែងដែលពួកចោរ​បរិភោគ​ក៏ប្រាកដ កន្លែង​ដែលពួកចោរ​ឈរក៏​ប្រាកដ កន្លែងដែលពួកចោរ​អង្គុយក៏ប្រាកដ កន្លែងដែល​ពួកចោរ​ដេកក៏ប្រាកដ​ក្នុងផ្លូវនោះ។ ទីដែល​ហៅថា ប្រកបដោយភ័យ​ចំពោះមុខនោះ គឺពួកមនុស្ស​​ដែលចោរទាំងឡាយសម្លាប់​ក៏ប្រាកដ ដែលពួកចោរប្លន់ក៏ប្រាកដ ដែលពួកចោរ​វាយក៏ប្រាកដ​ក្នុងផ្លូវនោះ។ ដែលហៅថា គ្មានពួកឈ្មួញ​ គឺវៀរ​ចាកពួកឈ្មួញ​។ ពាក្យថា ត្រេចទៅកាន់ចារិក សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​ត្រេច​ទៅក្នុងស្រុកកំណត់មួយរយៈ​មាន់ហើរ ត្រូវអាបត្តិ​បាចិត្តិយរាល់ៗ​ចន្លោះស្រុក។ ភិក្ខុនី​ត្រេចទៅក្នុងព្រៃ​មិនមែន​ជាស្រុក ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ​រាល់ៗ​កន្លះយោជន៍។

[២៨៨] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺភិក្ខុនីទៅជាមួយ​ពួកឈ្មួញ១ ភិក្ខុនីទៅក្នុង​ទីក្សេមក្សាន្ត​មិនមានភ័យ១ ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​អន្តរាយ១ ភិក្ខុនី​ឆ្កួត១ ភិក្ខុនីជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២៨៩] សម័យនោះ ព្រះសម្ពុទ្ធដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងវត្តវេឡុវនវន ជា​កលន្ទកនិវាបស្ថាន ជិតក្រុង​រាជគ្រឹះ។ គ្រានោះឯង ពួកភិក្ខុនីត្រេច​ទៅកាន់ចារិក​ខាងក្នុងវស្សា។ មនុស្សទាំងឡាយក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់ថា ពួកភិក្ខុនី​មិនសមបីនឹង​ត្រេចទៅកាន់​ចារិក​​ខាងក្នុងវស្សា ដើរ​ជាន់ស្មៅ​ស្រស់​ទាំងឡាយ បៀតបៀនវត្ថុដែលរស់នៅមានឥន្ទ្រិយតែមួយ ញុំាង​សត្វទាំងឡាយតូចៗឲ្យវិនាសទៅជាច្រើនសោះ។ ពួកភិក្ខុនីបានឮមនុស្សទាំងនោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់ហើយ។ ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយណាមាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច។បេ។ ភិក្ខុនីទាំងឡាយ​នោះ​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ពួកភិក្ខុនី​ ​មិនសមបី​នឹងត្រេចទៅកាន់ចារិក​ខាងក្នុងវស្សា​សោះ។បេ។ ព្រះដ៏​មាន​ព្រះភាគ​​ត្រាស់សួរថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ឮថាពួកភិក្ខុនី ត្រេចទៅកាន់​ចារិក​ខាងក្នុងវស្សា ពិតមែនឬ។ ភិក្ខុទាំងឡាយ​ក្រាបទូលថា បពិត្រព្រះដ៏មានព្រះភាគ ពិតមែន។ ព្រះពុទ្ធ​​ដ៏មានព្រះភាគ ​ទ្រង់​បន្ទោស​ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ​ពួកភិក្ខុនី មិនសមបី​នឹងត្រេចទៅកាន់ចារិក​ខាងក្នុងវស្សាទេ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ អំពើនេះ​មិនជាទីជ្រះថ្លា​នៃ​ជន​ទាំងឡាយ​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ ត្រេចទៅកាន់ចារិក​ខាងក្នុង​វស្សា ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។

[២៩០] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ មានសេចក្តីអធិប្បាយ​ក្នុង​​សិក្ខាបទទី១​នៃ​បារាជិក​កណ្ឌ​រួច​ហើយ។ ពាក្យថា ខាងក្នុងវស្សា សេចក្តីថា ភិក្ខុនីមិនបាន​នៅចាំវស្សាកំណត់​៣ខែ​ខាងដើមក្តី​¹⁾ កំណត់​៣ខែខាងចុងក្តី​²⁾ ។ ពាក្យថា ត្រេចទៅ​កាន់​ចារិក សេចក្តីថា ភិក្ខុនី​ត្រេចទៅក្នុងស្រុកកំណត់មួយរយៈមាន់ហើរ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយរាល់ៗ​ចន្លោះស្រុក ភិក្ខុនី​ត្រេចទៅក្នុងព្រៃ​មិនមែន​ស្រុក ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយរាល់ៗកន្លះយោជន៍។

[២៩១] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺភិក្ខុនីទៅ​ដោយសត្តាហករណីយកិច្ច១ ភិក្ខុនី​ទៅព្រោះហេតុនីមួយ​បៀតបៀន១ ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​អន្តរាយ១ ភិក្ខុនី​ឆ្កួត១ ភិក្ខុនីជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។

[២៩២] សម័យនោះ ព្រះសម្ពុទ្ធដ៏មានព្រះភាគ គង់ក្នុងវត្តវេឡុវនវន ជាកលន្ទកនិវាបស្ថាន ជិតក្រុង​រាជគ្រឹះ។ គ្រានោះឯង ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយនៅចាំវស្សាក្នុង​វត្តវេឡុវន ជិតក្រុងរាជគ្រឹះនោះឯង (ចេញវស្សាហើយក៏នៅ) ក្នុងទីនោះអស់​ហេមន្តរដូវ (នៅ) ក្នុងទីនោះ​អស់គិម្ហរដូវ។ មនុស្សទាំងឡាយពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់ថា ទិសទាំងឡាយចង្អៀត ងងឹតដល់ភិក្ខុនី ទិសទាំងឡាយមិនប្រាកដ​ច្បាស់​ដល់ភិក្ខុនី​ទាំងនេះ (ឬដូចម្តេច បានជា​មិនចេញ​អំពី​ទីនេះសោះ)។ ពួកភិក្ខុនី​បានឮមនុស្សទាំងនោះពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់ហើយ។ ទើបភិក្ខុនីទាំងនោះ​ប្រាប់ដំណើរនុ៎ះដល់ភិក្ខុទាំងឡាយ។ ភិក្ខុទាំងឡាយនាំគ្នាក្រាបទូលដំណើរ​នុ៎ះ​ចំពោះព្រះដ៏មានព្រះភាគ។ ព្រោះនិទាននេះ ដំណើរនេះ ទើបព្រះដ៏មានព្រះភាគ​ទ្រង់ធ្វើ​ធម្មីកថា ហើយត្រាស់​ហៅភិក្ខុទាំងឡាយមកថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បើដូច្នោះ តថាគតនឹងបញ្ញត្ត​សិក្ខាបទដល់ភិក្ខុនីទាំងឡាយ ព្រោះអាស្រ័យ​អំណាចនៃ​ប្រយោជន៍​១០យ៉ាង គឺដើម្បី​សេចក្តី​ប្រពៃ​ដល់សង្ឃ១។បេ។ ដើម្បីសេចក្តីតាំងនៅ​មាំនៃព្រះសទ្ធម្ម១ ដើម្បី​អនុគ្រោះដល់​ព្រះវិន័យ១។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុនី ចូរសំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុនី​ណាមួយ នៅចាំវស្សា រួចហើយមិនចៀសចេញទៅកាន់ចារិក ដោយហោចទៅសូម្បីតែ៥-៦យោជន៍ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។

[២៩៣] ត្រង់ពាក្យថា ភិក្ខុនីណាមួយ មានសេចក្តីអធិប្បាយ​ក្នុង​​សិក្ខាបទទី១​នៃ​បារាជិក​កណ្ឌ​រួច​ហើយ។ ដែលហៅថា នៅចាំវស្សារួចហើយ គឺនៅចាំវស្សាគ្រប់៣ខែខាងដើមក្តី គ្រប់៣ខែខាងចុងក្តី។ ភិក្ខុនីគ្រាន់តែដាក់ធុរៈថា អញនឹងមិនចៀសចេញទៅកាន់ចារិក ដោយហោចទៅ​សូម្បីតែ​៥-៦យោជន៍ ក៏ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។

[២៩៤] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន៥យ៉ាង) គឺភិក្ខុនីកាលមាន​សេចក្តី​អន្តរាយ ហើយស្វែងរកភិក្ខុនី​ផងគ្នាជាគំរប់ពីរមិនបាន១ ភិក្ខុនីឈឺ១ ភិក្ខុនី​មានសេចក្តី​អន្តរាយ១ ភិក្ខុនី​ឆ្កួត១ ភិក្ខុនីជាខាង​ដើមបញ្ញត្តិ១។