មាតិកា
បាចិត្តិយកណ្ឌ មាតិកា
vin.vbu.pc | ភាគ ៣ និង ៤
vin vbu pc បាលី cs-km: vin.vbu.pc អដ្ឋកថា: vin.vbu.pc_att PTS: ?
បាចិត្តិយកណ្ឌ
មាតិកា
ធ្វើឡើងសម្រាប់ព្រះសង្ឃ ដោយ
ពុទ្ធបរិស័ទ នៃ sangham.net
សង្ខេប
«បពិត្រលោកដ៏មានអាយុទាំងឡាយ អាបត្តិបាចិត្តិយ៩២ទាំងនេះឯងតែងមកកាន់ឧទ្ទេស។»
មាតិកា បាចិត្តិយកណ្ឌ
មុសាវាទវគ្គ (ទី១)
- (បាចិត្តិយ មុសាវាទវគ្គ) បឋមសិក្ខាបទ (ទី១) (vin.vbu.pc.01 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយសិក្ខាបទ ទី១ គឺ សម្បជានមុសាវាទ៖ «ភិក្ខុពោលពាក្យកុហកដោយដឹងខ្លួន ត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ។»
- (បាចិត្តិយ មុសាវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី២ (vin.vbu.pc.02 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយសិក្ខាបទ ទី២ គឺ ឱមសវាទ៖ «ភិក្ខុពោលពាក្យចាក់ដោត ត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ។»
- (បាចិត្តិយ មុសាវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៣ (vin.vbu.pc.03 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយសិក្ខាបទ ទី៣ គឺ បេសុញ្ញវាទ៖ «ភិក្ខុត្រូវអាបត្ដិ បាចិត្ដិយ ព្រោះពោលពាក្យញុះញង់ភិក្ខុផងគ្នា។»
- (បាចិត្តិយ មុសាវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៤ (vin.vbu.pc.04 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយសិក្ខាបទ ទី៤ គឺ បទសោធម្ម៖ «ភិក្ខុណាមួយ បង្រៀនធម៌ជាបទចំពោះអនុបសម្បន្ន ត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ។»
- (បាចិត្តិយ មុសាវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៥ (vin.vbu.pc.05 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយសិក្ខាបទ ទី៥ គឺ បឋមសហសេយ្យ៖ «ភិក្ខុណាមួយ សម្រេចនូវទីដេកជាមួយនឹងអនុបសម្បន្ន លើសជាងពីរយប់ ឬបីយប់ឡើងទៅ ភិក្ខុនោះត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ។»
- (បាចិត្តិយ មុសាវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៦ (vin.vbu.pc.06 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយសិក្ខាបទ ទី៦ គឺ ទុតិយសហសេយ្យ៖ «ភិក្ខុណាមួយសម្រេចនូវទីដេកជាមួយនឹងមាតុគ្រាម ត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ។»
- (បាចិត្តិយ មុសាវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៧ (vin.vbu.pc.07 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយសិក្ខាបទ ទី៧ គឺ ធម្មទេសនា៖ «ភិក្ខុណាមួយ សំដែងធម៌ដល់មាតុគ្រាមលើសពីប្រាំម៉ាត់ ឬប្រាំមួយម៉ាត់ឡើងទៅ ភិក្ខុនោះត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ វៀរលែងតែមានបុរសដែលដឹងក្ដី (អង្គុយជិត)។»
- (បាចិត្តិយ មុសាវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៨ (vin.vbu.pc.08 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយសិក្ខាបទ ទី៨ គឺ ភូតារោចនៈ៖ «ភិក្ខុណាមួយប្រាប់ឧត្ដរិមនុស្សធម៌ ដល់អនុបសម្បន្ន ត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ ព្រោះឧត្ដរិមនុស្សធម៌នោះភិក្ខុបានពិតមែន។»
- (បាចិត្តិយ មុសាវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៩ (vin.vbu.pc.09 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយសិក្ខាបទ ទី៩ គឺ ទុដ្ឋុល្លាបត្ដិ៖ «ភិក្ខុណាមួយប្រាប់ទុដ្ឋុល្លាបត្ដិរបស់ភិក្ខុផងគ្នាដល់អនុបសម្បន្នបុគ្គល ត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ វៀរលែងតែភិក្ខុដែលសង្ឃសន្មតឱ្យប្រាប់។»
- (បាចិត្តិយ មុសាវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១០ (vin.vbu.pc.10 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយសិក្ខាបទ ទី១០ គឺ បឋវីខណនៈ៖ «ភិក្ខុណាមួយជីកដោយខ្លួនឯងក្ដី ប្រើអ្នកដទៃឱ្យជីកក្ដី នូវផែនដីត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ។»
ភូតគាមវគ្គ (ទី២)
vin.vbu.pc.v2 | ភាគ ៣ និង ៤
- (បាចិត្តិយ ភូតគាមវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១ (១១) (vin.vbu.pc.11 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១ (១១) គឺ ភិក្ខុធ្វើភូតគាមឲ្យដាច់ចាក៖ «ភិក្ខុធ្វើភូតតាម មានឈើ និងស្មៅជាដើមឱ្យវិនាស ត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ។»
- (បាចិត្តិយ ភូតគាមវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី២ (១២) (vin.vbu.pc.12 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី២ (១២) គឺ ភិក្ខុយករឿងដទៃមកបន្លប់ដើម្បីបិទបាំងទោសខ្លួន៖ «ភិក្ខុត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ ព្រោះពោលនូវពាក្យដទៃ(ឬ)ព្រោះធ្វើឱ្យសង្ឃបានសេចក្ដីលំបាក។»
- (បាចិត្តិយ ភូតគាមវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៣ (១៣) (vin.vbu.pc.13 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៣ (១៣) គឺ ភិក្ខុលើកទោសភិក្ខុអ្នកធ្វើការសង្ឃ៖ «ភិក្ខុបង្គាប់ភិក្ខុដទៃឱ្យពោលទោស ( ភិក្ខុផងគ្នាឬ ) តិះដៀល ( ភិក្ខុផងគ្នា ) ត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ។»
- (បាចិត្តិយ ភូតគាមវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៤ (១៤) (vin.vbu.pc.14 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៤ (១៤) គឺ ភិក្ខុយកគ្រែតាំង ពូកកៅអីរបស់សង្ឃទៅចោលក្នុងទីវាល ហើយចៀសចេញទៅ៖ «ភិក្ខុណាមួយលាតឬសន្ធឹងខ្លួនឯងក្ដី ឱ្យគេលាតក្ដី នូវគ្រែក្ដី តាំងក្ដី ពូកក្ដី កៅអីក្ដី ដែលជារបស់សង្ឃក្នុងទីវាល ហើយកាលនឹងដើរចេញទៅ មិនបានរើយកគ្រឿងសេនាសនៈ មានគ្រែជាដើមនោះ មកទុកដាក់ឯង មិនបានប្រើគេឱ្យរើយកមកទុកដាក់ ហើយឥតបានប្រាប់ (អ្នកដទៃ) ស្រាប់ តែដើរចេញទៅ ត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ។»
- (បាចិត្តិយ ភូតគាមវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៥ (១៥) (vin.vbu.pc.15 | ភាគ ៣)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៥ (១៥) គឺ ភិក្ខុយកកម្រាលរបស់សង្ឃទៅក្រាលចោល ហើយចៀសចេញទៅ៖ «ភិក្ខុណាមួយក្រាល ឬប្រើគេឱ្យក្រាលនូវកម្រាលសម្រាប់ដេកក្នុងវិហារជារបស់សង្ឃ ហើយកាលនឹងដើរចេញទៅ មិនបានរើយកមកទុកដាក់ មិនបានប្រើគេឱ្យរើយកមកទុកដាក់ នូវគ្រឿងសេនាសនៈនោះ ឬឥតបានប្រាប់ (អ្នកដទៃ) ស្រាប់តែដើរចេញទៅ ត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ។»
- (បាចិត្តិយ ភូតគាមវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៦ (១៦) (vin.vbu.pc.16 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៦ (១៦) គឺ ភិក្ខុដេកបៀតច្រៀតភិក្ខុអ្នកនៅមុនក្នុងកុដិសង្ឃ៖ «ភិក្ខុណាមួយដឹងហើយ ចូលទៅច្រៀតបៀតនូវភិក្ខុដែលចូលទៅនៅមុន ហើយសម្រេចនូវទីដេកក្នុងវិហាររបស់សង្ឃដោយគិតថា ភិក្ខុណាមានសេចក្តីចង្អៀតចង្អល់ ភិក្ខុនោះនឹងចៀសចេញទៅ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ ព្រោះធ្វើនូវសេចក្តីច្រៀតបៀតនោះឯងឲ្យជាបច្ច័យ មិនមែនហេតុដទៃទេ។»
- (បាចិត្តិយ ភូតគាមវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៧ (១៧) (vin.vbu.pc.17 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៧ (១៧) គឺ ភិក្ខុខឹងនឹងភិក្ខុឯទៀត ហើយបណ្តេញចាកវិហាររបស់សង្ឃ៖ «ភិក្ខុណាមួយមានចិត្តក្រោធខឹងនឹងភិក្ខុផងគ្នា ហើយទង់ទាញឯងក្តី ប្រើគេឲ្យទង់ទាញក្តី ចេញចាកវិហាររបស់សង្ឃ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តយ។»
- (បាចិត្តិយ ភូតគាមវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៨ (១៨) (vin.vbu.pc.18 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៨ (១៨) គឺ ភិក្ខុអង្គុយ ឬដេកលើគ្រែមានជើងស៊កទុក៖ «ភិក្ខុណាមួយអង្គុយចុះ ដោយរហ័សសង្កត់ ឬដេកសង្កត់នូវគ្រែក្តី នូវតាំងក្តី ដែលមានជើងគ្រាន់តែស៊កទុក (ដោយបណ្តោះអាសន្ន) លើថ្នាក់ក្នុងវិហាររបស់សង្ឃ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ ភូតគាមវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៩ (១៩) (vin.vbu.pc.19 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៩ (១៩) គឺ ភិក្ខុលាបបូកវិហារញយៗ បានកំណត់ត្រឹមសន្លឹកទ្វារ ឬសន្លឹកបង្អួចដោយជុំវិញ៖ «ភិក្ខុកាលឲ្យគេធ្វើវិហារធំ គប្បីឈរ (លាបបូកញយៗបាន) កំណត់ទីមានឱកាសត្រឹមតែសន្លឹកទ្វារ (និងសន្លឹកបង្អួច) ដើម្បីទុកប្រើប្រាស់នូវទ្វារ និងដើម្បីបរិកម្មនូវសន្លឹកបង្អួច ឯដំបូល ភិក្ខុត្រូវឈរក្នុងទីដែលគ្មានដំណាំ (នោះទើប) ប្រក់បានត្រឹមពីរ ឬបីជាន់ បើភិក្ខុប្រក់ឲ្យច្រើនលើសជាងកំណត់នោះទៅ ទុកជាឈរនៅក្នុងទីដែលគ្មានដំណាំ ក៏គង់ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តយ។»
- (បាចិត្តិយ ភូតគាមវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១០ (២០) (vin.vbu.pc.20 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១០ (២០) គឺ ភិក្ខុយកទឹកមានសត្វស្រោចស្មៅ ឬដី៖ «ភិក្ខុណាមួយដឹងថាទឹកមានសត្វហើយស្រោចឯងក្តី ប្រើគេឲ្យស្រោចក្តី នូវស្មៅឬដី ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
ឱវាទវគ្គ (ទី៣)
- (បាចិត្តិយ ឱវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១ (២១) (vin.vbu.pc.21 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១ (២១) គឺ អសម្មតសិក្ខាបទ (ភិក្ខុនោវាទសិក្ខាបទ)៖ «ភិក្ខុណាមួយដែលសង្ឃមិនបានសន្មត ហើយទៅប្រដៅពួកភិក្ខុនី ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ ឱវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី២ (២២) (vin.vbu.pc.22 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី២ (២២) គឺ អដ្ឋង្គតសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុបើទុកជាសង្ឃបានសន្មតហើយ កាលបើព្រះអាទិត្យអស្តង្គតហើយ ទៅប្រដៅពួកភិក្ខុនី ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ ឱវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៣ (២៣) (vin.vbu.pc.23 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៣ (២៣) គឺ ឧបស្សយសិក្ខាបទ (ភិក្ខុនូបស្សយ)៖ «ភិក្ខុណាមួយចូលដល់លំនៅរបស់ភិក្ខុនី ហើយប្រដៅពួកភិក្ខុនី ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ វៀរលែងតែមានសម័យ ឯសម័យក្នុងសិក្ខាបទនេះ គឺភិក្ខុនីមានជម្ងឺ នេះជាសម័យក្នុងសិក្ខាបទនោះ។»
- (បាចិត្តិយ ឱវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៤ (២៤) (vin.vbu.pc.24 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៤ (២៤) គឺ អាមិសសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយពោលយ៉ាងនេះថា ភិក្ខុទាំងឡាយ ប្រដៅពួកភិក្ខុនី ព្រោះហេតុតែអាមិស ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ ឱវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៥ (២៥) (vin.vbu.pc.25 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៥ (២៥) គឺ ទានសិក្ខាបទ (ចីវរទានសិក្ខាបទ)៖ «ភិក្ខុណាមួយឲ្យចីវរដល់ភិក្ខុនីមិនមែនជាញាតិ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ វៀរតែផ្លាស់ប្តូរគ្នា។»
- (បាចិត្តិយ ឱវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៦ (២៦) (vin.vbu.pc.26 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៦ (២៦) គឺ សិព្វនសិក្ខាបទ (ចីវរសិព្វនសិក្ខាបទ)៖ «ភិក្ខុណាមួយ ដេរឯង ឬប្រើគេឲ្យដេរនូវចីវរឲ្យភិក្ខុនីមិនមែនញាតិ (ភិក្ខុនោះ) ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ ឱវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៧ (២៧) (vin.vbu.pc.27 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៧ (២៧) គឺ អទ្ធានសិក្ខាបទ (សំវិធានសិក្ខាបទ)៖ «ភិក្ខុណាមួយបបួលភិក្ខុនីដើរទៅកាន់ផ្លូវឆ្ងាយមួយជាមួយគ្នា ដោយហោចទៅ សូម្បីទៅកាន់ទីជាលង្វែកនៃស្រុក១ ភិក្ខុនោះត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ វៀរលែងតែមានសម័យ។ ឯសម័យក្នុងសិក្ខាបទនោះគឺ ផ្លូវដែលគួរនឹងទៅដោយមានគ្នីគ្នាជាពួក១ ដែលគេសន្មតថាប្រកបដោយសេចក្តីរង្កៀស១ ដែលប្រកបដោយភ័យចំពោះមុខ១ នេះជាសម័យក្នុងសិក្ខាបទនោះ។»
- (បាចិត្តិយ ឱវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៨ (២៨) (vin.vbu.pc.28 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៨ (២៨) គឺ នាវាភិរុហនសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយបបួលភិក្ខុនីឡើងជិះទូក១ជាមួយគ្នា ទៅច្រាសទឹកក្តី ទៅបណ្តោយទឹកក្តី (ភិក្ខុនោះ) ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ វៀរលែងតែការឆ្លងទទឹង។»
- (បាចិត្តិយ ឱវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៩ (២៩) (vin.vbu.pc.29 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៩ (២៩) គឺ ភុញ្ជនសិក្ខាបទ (បរិបាចនសិក្ខាបទ)៖ «ភិក្ខុណាមួយកាលដឹងហើយ ឆាន់បិណ្ឌបាតដែលភិក្ខុនីចាត់ចែង ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ វៀរលែងតែចង្ហាន់ដែលគ្រហស្ថបានប្រារព្ធជាមុន។»
- (បាចិត្តិយ ឱវាទវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១០ (៣០) (vin.vbu.pc.30 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១០ (៣០) គឺ ឯកោឯកាយសិក្ខាបទ (រហោនិសជ្ជសិក្ខាបទ)៖ «ភិក្ខុណាមួយ សម្រេចការអង្គុយក្នុងទីស្ងាត់ជាមួយនឹងភិក្ខុនីតែម្នាក់នឹងម្នាក់ (ភិក្ខុនោះ) ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
ភោជនវគ្គ (ទី៤)
- (បាចិត្តិយ ភោជនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១ (៣១) (vin.vbu.pc.31 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១ (៣១) គឺ បិណ្ឌ (សិក្ខាបទ)៖ «បិណ្ឌបាតក្នុងរោងទាន ភិក្ខុមិនមានជម្ងឺត្រូវឆាន់បានតែម្តង បើឆាន់ឲ្យលើសពីកំណត់នោះទៅ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ ភោជនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី២ (៣២) (vin.vbu.pc.32 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី២ (៣២) គឺ គណ (សិក្ខាបទ)៖ «ភិក្ខុត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ ព្រោះឆាន់គណភោជន វៀរលែងតែមានសម័យ។ ឯសម័យក្នុងសិក្ខាបទនោះគឺ សម័យដែលមានជម្ងឺ១ សម័យដែលគេប្រគេនចីវរ១ សម័យដែលធ្វើនូវចីវរ១ សម័យដែលដើរផ្លូវឆ្ងាយ១ សម័យដែលឡើងជិះទូក១ សម័យដែលមានភិក្ខុច្រើនអង្គ១ សម័យនៃសមណភត្ត១ នេះជាសម័យក្នុងសិក្ខាបទនោះ។»
- (បាចិត្តិយ ភោជនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៣ (៣៣) (vin.vbu.pc.33 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៣ (៣៣) គឺ បរ(សិក្ខាបទ)៖ «ភិក្ខុត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ ព្រោះឆាន់បរម្បរភោជន វៀរលែងតែមានសម័យ។ ឯសម័យក្នុងសិក្ខាបទនោះគឺ សម័យដែលភិក្ខុមានជម្ងឺ១ សម័យនៃចីវរទាន១ សម័យជាទីធ្វើនូវចីវរ១ នេះជាសម័យក្នុងសិក្ខាបទនោះ។»
- (បាចិត្តិយ ភោជនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៤ (៣៤) (vin.vbu.pc.34 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៤ (៣៤) គឺ បូវ(សិក្ខាបទ)៖ «ជនបវារណានូវភិក្ខុដែលចូលទៅកាន់ត្រកូលដោយនំទាំងឡាយក្តី ដោយសដូវទាំងឡាយក្តី ដើម្បីនាំទៅបានតាមប្រាថ្នា។ ភិក្ខុមានសេចក្តីប្រាថ្នា ត្រូវទទួលបានត្រឹមពេញពីរបីបាត្រ។ បើទទួលឲ្យលើសពីកំណត់នោះទៅ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។ ភិក្ខុដែលបានទទួលនំ ឬសត្តូវកំណត់ពេញត្រឹមពីរបីបាត្រហើយ ត្រូវនាំចេញអំពីទីនោះមកចែកមួយអន្លើដោយភិក្ខុទាំងឡាយ ការចែកនំ ឬសដូវនេះជាសាមីចិកម្មក្នុង សិក្ខាបទនេះ។»
- (បាចិត្តិយ ភោជនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៥ (៣៥) (vin.vbu.pc.35 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៥ (៣៥) គឺ បវារណា(សិក្ខាបទ)៖ «ភិក្ខុណាមួយឆាន់ហើយ បានហាមភោជនហើយ ទំពាស៊ីក្តី ឆាន់ក្តី នូវខាទនីយាហារ ឬភោជនីយាហារដែលជាអនតិរិត្ត គឺជាវត្ថុដែលមិនបានធ្វើវិនយកម្ម និងមិនមែនសល់អំពីភិក្ខុឈឺ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ ភោជនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៦ (៣៦) (vin.vbu.pc.36 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៦ (៣៦) គឺ បវារណា(សិក្ខាបទ)៖ «ភិក្ខុណាមួយ កាលដឹងហើយ រំពៃរកទោស នាំភត្តទៅបវារណា បង្ខំភិក្ខុដែលឆាន់ហើយ ហាមភត្តហើយ ឲ្យទំពាស៊ីក្តី បរិភោគក្តី នូវអនតិរិត្តភោជន ដោយពាក្យថា នែភិក្ខុ អ្នកចូរទំពាស៊ីក្តី បរិភោគក្តី ដូច្នេះ និមិត្តតែភិក្ខុនោះឆាន់ហើយ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ ភោជនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៧ (៣៧) (vin.vbu.pc.37 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៧ (៣៧) គឺ វិកាល(សិក្ខាបទ)៖ «ភិក្ខុណាមួយ ទំពាស៊ីក្តី បរិភោគក្តី នូវខាទនីយ ឬភោជនីយក្នុងពេលវិកាល ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ ភោជនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៨ (៣៨) (vin.vbu.pc.38 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៨ (៣៨) គឺ សន្និធិការ(សិក្ខាបទ)៖ «ភិក្ខុណាមួយ ទំពាស៊ីក្តី បរិភោគក្តី នូវខាទនីយ ឬភោជនីយជាសន្និធិការកៈ គឺវត្ថុដែលខ្លួនទុកដាក់ឲ្យកន្លងរាត្រី ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ ភោជនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៩ (៣៩) (vin.vbu.pc.39 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៩ (៣៩) គឺ បណីត(សិក្ខាបទ)៖ «ភោជនដ៏ឧត្តមទាំងឡាយណាមួយ ភោជនដ៏ឧត្តមទាំងនោះដូចម្តេច ភោជនដ៏ឧត្តមទាំងនោះគឺ ទឹកដោះថ្លា ទឹកដោះខាប់ ប្រេង ទឹកឃ្មុំ ស្ករអំពៅ ត្រី សាច់ ទឹកដោះស្រស់ ទឹកដោះជូរ។ ភិក្ខុណាមួយគ្មានជម្ងឺ សូមភោជនដ៏ឧត្តមទាំងឡាយមានសភាពយ៉ាងនេះ ដើម្បីប្រយោជន៍ដល់ខ្លួន ហើយឆាន់ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ ភោជនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១០ (៤០) (vin.vbu.pc.40 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១០ (៤០) គឺ ទ្វារក(សិក្ខាបទ)៖ «ភិក្ខុណាមួយលេបនូវអាហារតាមទ្វារមាត់ ជាអាហារដែលគេមិនបានប្រគេន ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ វៀរលែងតែទឹក និងឈើស្ទន់។»
អចេលកវគ្គ (ទី៥)
- (បាចិត្តិយ អចេលកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១ (៤១) (vin.vbu.pc.41 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១ (៤១) គឺ បូវសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយឲ្យវត្ថុដែលបុគ្គលគួរទំពាស៊ី ឬវត្ថុដែលបុគ្គលគួរបរិភោគដល់អចេលកក្តី បរិព្វាជកក្តី បរិព្វាជិកាក្តី ដោយដៃរបស់ខ្លួន ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ អចេលកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី២ (៤២) (vin.vbu.pc.42 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី២ (៤២) គឺ កថាសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយនិយាយនឹងភិក្ខុយ៉ាងនេះថា ម្នាលអាវុសោ លោកចូរមក យើងទាំងឡាយនឹងទៅកាន់ស្រុក ឬនិគមដើម្បីបិណ្ឌបាត ហើយឲ្យគេឲ្យ ឬមិនឲ្យគេឲ្យ (អ្វីៗ) ដល់ភិក្ខុនោះ ហើយបញ្ជូនឲ្យត្រឡប់ទៅវិញដោយពាក្យថា នែអាវុសោ លោកចូរទៅវិញចុះ ខ្ញុំនិយាយ ឬអង្គុយជាមួយនឹងលោកមិនសប្បាយទេ ខ្ញុំនិយាយ ឬអង្គុយតែម្នាក់ឯងស្រួលជាង ដូច្នេះ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ ព្រោះធ្វើនូវហេតុនុ៎ះឯងឲ្យជាបច្ច័យ មិនមែនជាហេតុដទៃឡើយ។»
- (បាចិត្តិយ អចេលកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៣ (៤៣) (vin.vbu.pc.43 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៣ (៤៣) គឺ ឧបនន្ទ៣សិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយចូលទៅសម្រេចការអង្គុយនៅក្នុងត្រកូលដែលមានជនតែពីរនាក់ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ អចេលកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៤ (៤៤) (vin.vbu.pc.44 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៤ (៤៤) គឺ ឧបនន្ទសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយសម្រេចការអង្គុយលើអាសនៈជាទីស្ងាត់កំបាំង មួយអន្លើដោយមាតុគ្រាម ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ អចេលកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៥ (៤៥) (vin.vbu.pc.45 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៥ (៤៥) គឺ ឧបនន្ទសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយសម្រេចការអង្គុយក្នុងទីស្ងាត់ មួយអន្លើដោយមាតុគ្រាមតែម្នាក់និងម្នាក់ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ អចេលកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៦ (៤៦) (vin.vbu.pc.46 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៦ (៤៦) គឺ ឧបដ្ឋាកសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយបានទទួលនិមន្តគេ ជាអ្នកមានភត្តហើយ មិនបានលា ឬប្រាប់ភិក្ខុដែលមាននៅ ហើយដល់នូវកិរិយាត្រាច់ទៅក្នុងត្រកូលទាំងឡាយ ក្នុងពេលមុនភត្តក្តី ក្រោយភត្តក្តី ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ វៀរលែងតែមានសម័យ។ ឯសម័យក្នុងសិក្ខាបទនោះគឺ កាលដែលទាយកប្រគេនចីវរ១ កាលដែលភិក្ខុធ្វើចីវរ១ នេះជាសម័យក្នុងសិក្ខាបទនោះ។»
- (បាចិត្តិយ អចេលកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៧ (៤៧) (vin.vbu.pc.47 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៧ (៤៧) គឺ មហានាមសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុដែលគ្មានជម្ងឺ ត្រូវត្រេកអរនឹងការបវារណាដោយបច្ច័យកំណត់ត្រឹម៤ខែ បើភិក្ខុត្រេកអរក្រៃលែងជាងនោះទៅ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ វៀរលែងតែគេបានបវារណាថែមទៀត វៀរលែងតែគេបានបវារណាជានិច្ច។»
- (បាចិត្តិយ អចេលកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៨ (៤៨) (vin.vbu.pc.48 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៨ (៤៨) គឺ បសេនទិសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយទៅដើម្បីមើលកងទ័ពដែលគេលើកចេញទៅ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ វៀរលែងតែមានហេតុមានសភាពយ៉ាងនោះ។»
- (បាចិត្តិយ អចេលកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៩ (៤៩) (vin.vbu.pc.49 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៩ (៤៩) គឺ សេនាសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុនោះមានហេតុអ្វីៗ គួរនឹងទៅកាន់កងទ័ពនោះ ភិក្ខុនោះត្រូវនៅក្នុងកងទ័ពបានត្រឹមពីរបីរាត្រី។ បើនៅឲ្យហួសពីកំណត់នោះទៅ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ អចេលកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១០ (៥០) (vin.vbu.pc.50 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១០ (៥០) គឺ វិទ្ធសិក្ខាបទ៖ «កាលបើភិក្ខុនៅក្នុងកងទ័ពកំណត់ពីរបីរាត្រីហើយ ទៅកាន់ទីដែលគេច្បាំងគ្នាក្តី ទីដែលគេត្រួតពលក្តី ទីតាំងនៅនៃកងទ័ពក្តី ទីសម្រាប់គេចាត់ក្បួនទ័ពក្តី ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
សុរាបានវគ្គ (ទី៦)
- (បាចិត្តិយ សុរាបានវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១ (៥១) (vin.vbu.pc.51 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១ (៥១) គឺ សុរាសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុផឹកសុរានិងមេរ័យ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សុរាបានវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី២ (៥២) (vin.vbu.pc.52 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី២ (៥២) គឺ អង្គុលិសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុចាក់ក្រលេកប្រលែងគ្នាដោយជន្លួញ គឺម្រាមដៃ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សុរាបានវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៣ (៥៣) (vin.vbu.pc.53 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៣ (៥៣) គឺ ហាសសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុលេងទឹក ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សុរាបានវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៤ (៥៤) (vin.vbu.pc.54 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៤ (៥៤) គឺ អនាទរិយសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុមិនអើពើ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សុរាបានវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៥ (៥៥) (vin.vbu.pc.55 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៥ (៥៥) គឺ ភឹសនសិក្ខាបទ១៖ «ភិក្ខុណាមួយធ្វើភិក្ខុផងគ្នាឲ្យខ្លាច ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សុរាបានវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៦ (៥៦) (vin.vbu.pc.56 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៦ (៥៦) គឺ ជោតិសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយមិនមានជម្ងឺ មានបំណងនឹងអាំងភ្លើង ហើយបង្កាត់ខ្លួនឯងក្តី ប្រើគេឲ្យបង្កាត់ក្តីនូវភ្លើង ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ វៀរលែងតែមានហេតុ មានសភាពយ៉ាងនោះ។»
- (បាចិត្តិយ សុរាបានវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៧ (៥៧) (vin.vbu.pc.57 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៧ (៥៧) គឺ ន្ហានសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយមិនទាន់ដល់កំណត់កន្លះខែ ហើយងូតទឹក ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ វៀរលែងតែមានសម័យ។ ឯសម័យក្នុងសិក្ខាបទនោះគឺ មួយខែកន្លះដ៏សេស (ខាងចុង) នៃគិម្ហរដូវ និងមួយខែខាងដើមនៃវស្សានរដូវ រួមខែទាំងនេះ ត្រូវជា២ខែកន្លះ ហៅថាសម័យក្តៅ សម័យស្អុះស្អាប់ សម័យមានជម្ងឺ សម័យធ្វើការងារ សម័យដើរផ្លូវឆ្ងាយ សម័យខ្យល់និងភ្លៀង នេះជាសម័យក្នុងសិក្ខាបទនោះ។»
- (បាចិត្តិយ សុរាបានវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៨ (៥៨) (vin.vbu.pc.58 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៨ (៥៨) គឺ ទុព្វណ្ណសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុបានចីវរថ្មីមកហើយ គប្បីកាន់យកនូវវត្ថុសម្រាប់ធ្វើឲ្យខូចពណ៌៣យ៉ាង គឺពណ៌ខៀវក្តី ពណ៌ភក់ក្តី ពណ៌ខ្មៅជាំក្តី វត្ថុសម្រាប់ធ្វើឲ្យខូចពណ៌ណាមួយ បើភិក្ខុមិនកាន់យកនូវវត្ថុសម្រាប់ធ្វើឲ្យខូចពណ៌៣យ៉ាង វត្ថុសម្រាប់ធ្វើឲ្យខូចពណ៌ណាមួយ ហើយប្រើប្រាស់ចីវរថ្មី ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សុរាបានវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៩ (៥៩) (vin.vbu.pc.59 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៩ (៥៩) គឺ សាមសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយបានវិកប្បចីវរដោយខ្លួនឯងចំពោះភិក្ខុផងគ្នាក្តី ភិក្ខុនីក្តី សិក្ខមានាក្តី សាមណេរក្តី សាមណេរីក្តី ហើយប្រើប្រាស់ចីវរដែលមិនទាន់ឲ្យគេដកវិកប្បចេញសិន ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សុរាបានវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១០ (៦០) (vin.vbu.pc.60 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១០ (៦០) គឺ អបនិធសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយលាក់ទុកឯង ឬប្រើគេឲ្យលាក់ទុកនូវបាត្រក្តី ចីវរក្តី និសីទនៈក្តី បំពង់ម្ជុលក្តី វត្ថពន្ធចង្កេះក្តី របស់ភិក្ខុផងគ្នា ដោយហោចទៅសូម្បីគ្រាន់តែមានបំណងនឹងសើចលេង ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
សប្បាណកវគ្គ (ទី៧)
- (បាចិត្តិយ សប្បាណកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១ (៦១) (vin.vbu.pc.61 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១ (៦១) គឺ សញ្ចិច្ចវធសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយក្លែងផ្តាច់បង់សត្វចាកជីវិត ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សប្បាណកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី២ (៦២) (vin.vbu.pc.62 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី២ (៦២) គឺ សប្បាណសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយដឹងហើយ បរិភោគទឹកដែលមានសត្វមានជីវិត (ភិក្ខុនោះ) ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សប្បាណកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៣ (៦៣) (vin.vbu.pc.63 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៣ (៦៣) គឺ ឧក្កោសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយកាលដឹងថាអធិករណៈដែលសង្ឃរម្ងាប់សមគួរតាមធម៌ហើយ សើរើដើម្បីធ្វើជាថ្មីទៀត ភិក្ខុនោះ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សប្បាណកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៤ (៦៤) (vin.vbu.pc.64 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៤ (៦៤) គឺ ទុដ្ឋុលឆាទនសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយ កាលដឹងហើយ បិទបាំងទុកនូវអាបត្តិអាក្រក់របស់ភិក្ខុផងគ្នា (ភិក្ខុនោះ) ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សប្បាណកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៥ (៦៥) (vin.vbu.pc.65 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៥ (៦៥) គឺ ឩនវីសតិសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយ កាលដឹងហើយ ឲ្យឧបសម្បទាដល់បុគ្គលដែលមានអាយុមិនទាន់គ្រប់២០ឆ្នាំ បុគ្គលដែលមានអាយុមិនទាន់គ្រប់២០ឆ្នាំនោះ ក៏នៅជាអនុបសម្បន្នដដែល ចំណែកភិក្ខុទាំងឡាយនោះ អ្នកប្រាជ្ញគប្បីតិះដៀល នេះជាអាបត្តិបាចិត្តិយ ក្នុងរឿងនោះ។»
- (បាចិត្តិយ សប្បាណកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៦ (៦៦) (vin.vbu.pc.66 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៦ (៦៦) គឺ សត្ថសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយដឹងហើយ បបួលគ្នាដើរផ្លូវឆ្ងាយជាមួយគ្នា មួយអន្លើដោយពួកឈ្មួញជាចោរ ដោយហោចទៅ សូម្បីចន្លោះស្រុកមួយ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សប្បាណកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៧ (៦៧) (vin.vbu.pc.67 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៧ (៦៧) គឺ សំវិធានសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយ បបួលគ្នាដើរផ្លូវឆ្ងាយជាមួយគ្នា មួយអន្លើដោយមាតុគ្រាម ដោយហោចទៅ សូម្បីចន្លោះស្រុកមួយ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សប្បាណកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៨ (៦៨) (vin.vbu.pc.68 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៨ (៦៨) គឺ អរិដ្ឋកសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយ ពោលយ៉ាងនេះថា ធម៌ទាំងឡាយណាតែងធ្វើនូវសេចក្តីអន្តរាយដែលព្រះដ៏មានព្រះភាគសំដែងហើយ ធម៌ទាំងឡាយនោះមិនអាចធ្វើនូវសេចក្តីអន្តរាយដល់បុគ្គលអ្នកសេពទេ ដោយប្រការយ៉ាងណា ខ្ញុំដឹងច្បាស់នូវធម៌ដែលព្រះដ៏មានព្រះភាគសំដែងហើយ ដោយប្រការយ៉ាងនោះ។ ភិក្ខុនោះ គឺភិក្ខុទាំងឡាយនិយាយប្រដៅយ៉ាងនេះថា លោកដ៏មានអាយុ លោកចូរកុំពោលយ៉ាងនេះឡើយ កុំពោលបង្កាច់ព្រះដ៏មានព្រះភាគឡើយ ការពោលបង្កាច់ព្រះដ៏មានព្រះភាគ មិនល្អទេ ព្រះដ៏មានព្រះភាគមិនពោលយ៉ាងនេះទេ នែអាវុសោ ធម៌ទាំងឡាយតែងធ្វើនូវសេចក្តីអន្តរាយដែលព្រះដ៏មានព្រះភាគសំដែងហើយ ដោយបរិយាយជាច្រើន ធម៌ទាំងឡាយនោះអាចធ្វើនូវសេចក្តីអន្តរាយដល់អ្នកសេពមែន។ ឯភិក្ខុនោះ កាលដែលភិក្ខុទាំងឡាយពោលយ៉ាងនេះហើយ ក៏នៅតែប្រកាន់មាំយ៉ាងនោះដដែល ភិក្ខុនោះត្រូវភិក្ខុទាំងឡាយសូត្រសមនុភាសនកម្មអស់វារៈបីដង ដើម្បីឲ្យលះទិដ្ឋិនោះចេញ។ បើភិក្ខុនោះ កាលភិក្ខុទាំងឡាយសូត្រសមនុភាសនកម្មអស់វារៈបីដង ហើយលះបង់នូវទិដ្ឋិនោះបាន។ ការលះបង់បាននេះ ជាការល្អ បើភិក្ខុនោះមិនលះបង់ទេ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សប្បាណកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៩ (៦៩) (vin.vbu.pc.69 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៩ (៦៩) គឺ ឧក្ខិត្តសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយដឹងហើយ បរិភោគរួមក្តី នៅរួមក្តី សម្រេចឥរិយាបថដេករួមក្តី ជាមួយនឹងភិក្ខុដែលមានប្រក្រតីពោលយ៉ាងនោះ ជាអ្នកមិនធ្វើតាមធម៌ ជាអ្នកមិនលះបង់ទិដ្ឋិនោះ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សប្បាណកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១០ (៧០) (vin.vbu.pc.70 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១០ (៧០) គឺ កណ្ឌកសិក្ខាបទ៖ «បើសមណុទ្ទេសពោលយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំដឹងច្បាស់នូវធម៌ដែលព្រះដ៏មានព្រះភាគសំដែងហើយ គឺធម៌ទាំងឡាយណា ដែលព្រះដ៏មានព្រះភាគសំដែងហើយ ថាជាធម៌ធ្វើសេចក្តីអន្តរាយ ធម៌ទាំងឡាយនោះ មិនអាចធ្វើសេចក្តីអន្តរាយដល់បុគ្គលអ្នកសេពទេ។ សមណុទ្ទេសនោះ ភិក្ខុទាំងឡាយត្រូវនិយាយប្រដៅយ៉ាងនេះថា នែអាវុសោសមណុទ្ទេស អ្នកឯងកុំនិយាយយ៉ាងនេះឡើយ អ្នកកុំពោលបង្កាច់ព្រះដ៏មានព្រះភាគឡើយ ការពោលបង្កាច់ព្រះដ៏មានព្រះភាគ មិនល្អទេ ព្រោះព្រះដ៏មានព្រះភាគមិនពោលយ៉ាងនេះទេ នែអាវុសោសមណុទ្ទេស ធម៌ទាំងឡាយធ្វើសេចក្តីអន្តរាយដែលព្រះដ៏មានព្រះភាគសំដែងហើយ ដោយបរិយាយជាច្រើន ធម៌ទាំងឡាយនោះអាចធ្វើសេចក្តីអន្តរាយដល់បុគ្គលអ្នកសេព (មែន)។ សមណុទ្ទេសនោះ កាលដែលភិក្ខុទាំងឡាយពោលយ៉ាងនេះហើយ ក៏នៅតែប្រកាន់ដដែល សមណុទ្ទេសនោះ ភិក្ខុទាំងឡាយត្រូវនិយាយប្រដៅយ៉ាងនេះថា នែអាវុសោសមណុទ្ទេស កាលមានថ្ងៃនេះជាដើម អ្នកមិនត្រូវអាងព្រះដ៏មានព្រះភាគនោះថាជាសាស្តារបស់អ្នកឡើយ សាមណេរទាំងឡាយដទៃតែងបានកិរិយាដេករួមឯណា អស់រាត្រីពីរបីជាមួយនឹងភិក្ខុទាំងឡាយ ការដេកនៅរួមនោះមិនមានដល់អ្នកទេ នែមនុស្សក្រៅការ អ្នកចូរចៀសចេញទៅ ចូរវិនាសទៅ។ ភិក្ខុណាមួយដឹងថា សមណុទ្ទេសដែលសង្ឃឲ្យវិនាសយ៉ាងនោះហើយ បញ្ចុះបញ្ចូលក្តី ឲ្យបម្រើក្តី បរិភោគក្តី សម្រេចឥរិយាបថដេករួមក្តី ភិក្ខុនោះត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
សហធម្មិកវគ្គ (ទី៨)
- (បាចិត្តិយ សហធម្មិកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១ (៧១) (vin.vbu.pc.71 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១ (៧១) គឺ សហធម្មិកសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយ កាលភិក្ខុទាំងឡាយពោលពាក្យប្រកបដោយធម៌ ហើយពោលយ៉ាងនេះថា នែអាវុសោទាំងឡាយ ខ្ញុំមិនទាន់សាកសួរភិក្ខុដទៃ ដែលឈ្លាស ដែលទ្រទ្រង់វិន័យដរាបណា ខ្ញុំនឹងមិនសិក្សាសិក្ខាបទនេះដរាបនោះ ភិក្ខុនោះត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុអ្នកសិក្សា គួរដឹងច្បាស់ គួរសាកសួរ គួរពិចារណា។ នេះជាសាមីចិកម្មក្នុងសិក្ខាបទនោះ។»
- (បាចិត្តិយ សហធម្មិកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី២ (៧២) (vin.vbu.pc.72 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី២ (៧២) គឺ វិវណ្ណនសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយ កាលបើភិក្ខុសំដែងឡើងនូវបាតិមោក្ខ ហើយពោលយ៉ាងនេះថា ប្រយោជន៍អ្វីដោយសិក្ខាបទតូចៗទាំងនេះ ដែលភិក្ខុណាមួយសំដែងឡើងហើយ សិក្ខាបទទាំងឡាយនេះ ប្រព្រឹត្តទៅដើម្បីសេចក្តីក្តៅក្រហាយចិត្ត ដើម្បីសេចក្តីលំបាកចិត្ត ដើម្បីសេចក្តីរសេមរសាមចិត្តប៉ុណ្ណោះឯង ភិក្ខុនោះត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ ព្រោះពោលបង្អាប់សិក្ខាបទ។»
- (បាចិត្តិយ សហធម្មិកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៣ (៧៣) (vin.vbu.pc.73 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៣ (៧៣) គឺ មោហាបនសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយ កាលភិក្ខុកំពុងសំដែងបាតិមោក្ខរាល់កន្លះខែ ហើយពោលយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំទើបតែនឹងដឹងក្នុងកាលឥឡូវនេះថា ឮថា ធម៌នេះមកហើយក្នុងសុត្តៈ រាប់ចូលហើយក្នុងសុត្តៈ មកកាន់ឧទ្ទេសរាល់កន្លះខែ។ បើភិក្ខុទាំងឡាយដទៃដឹងនូវភិក្ខុនោះថា ភិក្ខុនេះធ្លាប់អង្គុយស្តាប់បាតិមោក្ខ ដែលភិក្ខុសំដែងអស់វារៈពីរបីដងហើយ នឹងពោលទៅថ្វីទៀតដល់ការស្តាប់ច្រើនដង សេចក្តីរួច (ចាកអាបត្តិ) ដោយអាការដែលមិនដឹង មិនមានដល់ភិក្ខុនោះទេ ភិក្ខុនោះត្រូវអាបត្តិណា ក្នុងរឿងអនាចារនោះ សង្ឃគប្បីញុំាងភិក្ខុនោះឲ្យធ្វើនូវអាបត្តិនោះ ដោយគួរតាមធម៌ ម្យ៉ាងទៀត គប្បីលើកមោហារោបនកម្មដល់ភិក្ខុនោះថែមទៀតថា ម្នាលអាវុសោ (ការនេះ) មិនជាលាភរបស់អ្នកឯងទេ អ្នកឯងបាននូវរបស់អាក្រក់ ដោយហេតុថា កាលភិក្ខុកំពុងសំដែងបាតិមោក្ខ អ្នកមិនបានធ្វើទុកក្នុងចិត្តឲ្យសម្រេចប្រយោជន៍ដ៏ល្អឡើយ។ នេះជាអាបត្តិបាចិត្តិយ ព្រោះក្លែងធ្វើវង្វេងនោះ (ធ្វើពើរ)។»
- (បាចិត្តិយ សហធម្មិកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៤ (៧៤) (vin.vbu.pc.74 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៤ (៧៤) គឺ បហារកសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយ ក្រោធខឹង ហើយឲ្យប្រហារដល់ភិក្ខុផងគ្នា ភិក្ខុនោះត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សហធម្មិកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៥ (៧៥) (vin.vbu.pc.75 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៥ (៧៥) គឺ តលសត្តិកសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយក្រោធខឹង ហើយងាឡើងនូវលំពែង គឺបាតដៃ សំដៅភិក្ខុផងគ្នា ភិក្ខុនោះត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សហធម្មិកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៦ (៧៦) (vin.vbu.pc.76 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៦ (៧៦) គឺ អមូលកសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយចោទភិក្ខុផងគ្នាដោយអាបត្តិសង្ឃាទិសេសមិនមានមូល ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សហធម្មិកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៧ (៧៧) (vin.vbu.pc.77 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៧ (៧៧) គឺ សញ្ចិច្ចសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយក្លែងបង្កហេតុឲ្យមានសេចក្តីរង្កៀសសង្ស័យ ដល់ភិក្ខុផងគ្នាដោយគិតថា (សេចក្តីរង្កៀសសង្ស័យនេះ) កើតឡើង ការមិនសប្បាយចិត្តនឹងមានដល់ភិក្ខុនោះ១រំពេចមិនខាន ភិក្ខុនោះត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ ព្រោះធ្វើសេចក្តីរង្កៀសសង្ស័យនោះឯងជាហេតុពិត មិនមែនហេតុដទៃឡើយ។»
- (បាចិត្តិយ សហធម្មិកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៨ (៧៨) (vin.vbu.pc.78 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៨ (៧៨) គឺ ឧបស្សុតិសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយកាលបើភិក្ខុទាំងឡាយ បង្កហេតុប្រកួតប្រកាន់ទាស់ទែងគ្នា ទៅឈរអែបស្តាប់ ដោយគិតថា ភិក្ខុទាំងនេះនឹងពោលពាក្យណា អញនឹងស្តាប់ពាក្យនោះ ភិក្ខុនោះត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ ព្រោះធ្វើកិរិយាឈរអែបស្តាប់នោះជាហេតុពិត មិនមែនហេតុដទៃឡើយ។»
- (បាចិត្តិយ សហធម្មិកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៩ (៧៩) (vin.vbu.pc.79 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៩ (៧៩) គឺ បដិពាហនសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយឲ្យឆន្ទៈ ដើម្បីកម្មទាំងឡាយដែលប្រកបដោយធម៌ ហើយពោលតិះដៀលជាខាងក្រោយ (ភិក្ខុនោះ) ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សហធម្មិកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១០ (៨០) (vin.vbu.pc.80 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១០ (៨០) គឺ ឆន្ទសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយ កាលពាក្យវិនិច្ឆ័យកំពុងប្រព្រឹត្តទៅក្នុងសង្ឃ មិនឲ្យឆន្ទៈ ហើយក្រោកចាកអាសនៈ ចៀសចេញទៅ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សហធម្មិកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១១ (៨១) (vin.vbu.pc.81 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១១ (៨១) គឺ ទព្វសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយ (កាលបើ)សង្ឃព្រមព្រៀងគ្នាឲ្យចីវរ (ដល់ភិក្ខុ) ហើយ ក៏ដល់នូវធម៌ គឺកិរិយាតិះដៀលជាខាងក្រោយវិញថា ភិក្ខុទាំងឡាយបង្អោនលាភរបស់សង្ឃ តាមសេចក្តីគាប់ចិត្ត ភិក្ខុនោះត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ សហធម្មិកវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១២ (៨២) (vin.vbu.pc.82 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១២ (៨២) គឺ បរិណាមនសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយដឹងថាលាភរបស់សង្ឃ គេបង្អោនទៅ (ដើម្បីសង្ឃហើយ) ត្រឡប់បង្អោនទៅដើម្បីបុគ្គលវិញ ភិក្ខុនោះត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
រតនវគ្គ (ទី៩)
- (បាចិត្តិយ រតនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១ (៨៣) (vin.vbu.pc.83 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១ (៨៣) គឺ រាជសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយ (បើ) ស្តេចជាក្សត្រិយ៍បានមុទ្ធាភិសេកហើយ មិនទាន់ជ្រាបជាមុន ឈានកន្លងធរណីចូលទៅក្នុងក្រឡាព្រះបន្ទំ ដែលស្តេចមិនទាន់យាងចេញ ស្រីកែវក៏មិនទាន់ចេញ ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ រតនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី២ (៨៤) (vin.vbu.pc.84 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី២ (៨៤) គឺ រតនសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយរើសឯងក្តី ឲ្យគេរើសក្តី នូវរតនៈក្តី នូវវត្ថុដែលគេសន្មតជារតនៈក្តី ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ វៀរលែងតែខាងក្នុងវត្ត ឬខាងក្នុងទីស្នាក់។ ម្យ៉ាងទៀត ភិក្ខុគប្បីរើសឯង ឬឲ្យគេរើសនូវរតនៈក្តី នូវវត្ថុដែលគេសន្មតជារតនៈក្តី ខាងក្នុងអារាមក្តី ខាងក្នុងទីស្នាក់ក្តី ហើយទុកដាក់ដោយគិតថា រតនៈរបស់ជនណា ជននោះនឹងនាំយកទៅ។ នេះជាសាមីចិកម្មក្នុងសិក្ខាបទនោះ។»
- (បាចិត្តិយ រតនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៣ (៨៥) (vin.vbu.pc.85 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៣ (៨៥) គឺ សន្តសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយមិនបានលាភិក្ខុដែលមាននៅ ហើយចូលស្រុកក្នុងវេលាវិកាល ត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ វៀរលែងតែមានកិច្ចប្រញាប់ដូច្នោះ។»
- (បាចិត្តិយ រតនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៤ (៨៦) (vin.vbu.pc.86 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៤ (៨៦) គឺ សូចិសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយឲ្យគេធ្វើបំពង់ម្ជុលជាវិការនៃឆ្អឹងក្តី ជាវិការនៃភ្លុកក្តី ជាវិការនៃស្នែងក្តី ត្រូវភេទនកបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ រតនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៥ (៨៧) (vin.vbu.pc.87 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៥ (៨៧) គឺ មញ្ចសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុឲ្យគេធ្វើគ្រែក្តី តាំងក្តីដ៏ថ្មី ត្រូវឲ្យធ្វើឲ្យមានជើង៨ធ្នាប់ដោយធ្នាប់ព្រះសុគត វាស់ពីត្រឹមមេគ្រែខាងក្រោមចុះទៅ (បើធ្វើ) ឲ្យកន្លងហួសពីនោះទៅ ត្រូវឆេទនកបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ រតនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៦ (៨៨) (vin.vbu.pc.88 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៦ (៨៨) គឺ តូលិកសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយឲ្យគេធ្វើគ្រែក្តី តាំងក្តីញាត់ដោយសំឡី ត្រូវឧទ្ទាលនកបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ រតនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៧ (៨៩) (vin.vbu.pc.89 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៧ (៨៩) គឺ និសីទនសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុនឹងឲ្យគេធ្វើសំពត់និសីទនៈ ត្រូវឲ្យគេធ្វើឲ្យត្រូវនឹងប្រមាណ។ ឯប្រមាណក្នុងសំពត់និសីទនៈនោះយ៉ាងនេះ គឺបណ្តោយ២ចំអាម ទទឹង១ចំអាមកន្លះ ដោយចំអាមព្រះសុគត និងជាយ១ចំអាម។ (បើភិក្ខុធ្វើ) ឲ្យកន្លងហួសពីនោះទៅ ត្រូវឆេទនកបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ រតនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៨ (៩០) (vin.vbu.pc.90 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៨ (៩០) គឺ កណ្ឌុសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុឲ្យគេធ្វើសំពត់សម្រាប់គ្របកម ត្រូវឲ្យគេធ្វើឲ្យត្រូវនឹងប្រមាណ។ ឯប្រមាណក្នុងសំពត់សម្រាប់គ្របកមនោះយ៉ាងនេះគឺបណ្តោយ៤ចំអាម ទទឹង២ចំអាម ដោយចំអាមព្រះសុគត។ បើភិក្ខុធ្វើឲ្យកន្លងហួសប្រមាណនោះទៅ ត្រូវឆេទនកបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ រតនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី៩ (៩១) (vin.vbu.pc.91 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី៩ (៩១) គឺ វស្សិកសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុឲ្យគេធ្វើសំពត់វស្សិកសាដក ត្រូវឲ្យគេធ្វើឲ្យត្រូវនឹងប្រមាណ។ ឯប្រមាណក្នុងសំពត់វស្សិកសាដកនោះយ៉ាងនេះ គឺបណ្តោយ៦ចំអាម ទទឹង២ចំអាមកន្លះ ដោយចំអាមព្រះសុគត។ បើភិក្ខុធ្វើឲ្យកន្លងហួសប្រមាណនោះទៅ ត្រូវឆេទនកបាចិត្តិយ។»
- (បាចិត្តិយ រតនវគ្គ) សិក្ខាបទ ទី១០ (៩២) (vin.vbu.pc.92 | ភាគ ៤)
បាចិត្តិយ សិក្ខាបទ ទី១០ (៩២) គឺ សុគតសិក្ខាបទ៖ «ភិក្ខុណាមួយឲ្យគេធ្វើចីវរប៉ុនចីវរព្រះសុគតឬធំជាង ត្រូវឆេទនកបាចិត្តិយ។ ឯប្រមាណសុគតចីវររបស់ព្រះសុគតនោះយ៉ាងនេះ គឺបណ្តោយ៩ចំអាម ទទឹង៦ចំអាម ដោយចំអាមព្រះសុគត។ នេះជាប្រមាណសុគតចីវររបស់ព្រះសុគត។»
«បពិត្រលោកដ៏មានអាយុទាំងឡាយ អាបត្តិបាចិត្តិយទាំង៩២ ខ្ញុំបានសំដែងរួចហើយ។ ខ្ញុំសូមសួរអស់លោកដ៏មានអាយុក្នុងអាបត្តិទាំងនោះ លោកទាំងឡាយជាអ្នកបរិសុទ្ធហើយឬ ខ្ញុំសូមសួរអស់វារៈជាគំរប់ពីរដងផង លោកទាំងឡាយជាអ្នកបរិសុទ្ធហើយឬ ខ្ញុំសូមសួរអស់វារៈជាគំរប់បីដងផង លោកទាំងឡាយជាអ្នកបរិសុទ្ធហើយឬ លោកដ៏មានអាយុទាំងឡាយសុទ្ធតែជាអ្នកបរិសុទ្ធហើយ ក្នុងអាបត្តិទាំងនេះ ព្រោះហេតុនោះបានជាអស់លោកស្ងៀមនៅ។ ខ្ញុំសូមចាំទុកនូវសេចក្តីបរិសុទ្ធនេះ ដោយការស្ងៀមនៅយ៉ាងនេះឯង។»
Page Tools
