[៣៩៩] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធដ៏មានព្រះភាគ កាលគង់នៅវត្តជេតពន របស់អនាថបិណ្ឌិក​សេដ្ឋី ទៀបក្រុងសាវត្ថី។ គ្រានោះឯង មានភិក្ខុនី​១រូបទៅបិណ្ឌបាតក្នុង​ក្រុងសាវត្ថី កាលដែល​ត្រឡប់​មកវិញ បានឃើញ​ភិក្ខុ១រូប ហើយបាននិយាយ​ពាក្យនេះថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់ សូមលោក​ម្ចាស់​ទទួលចង្ហាន់​សិន។ ភិក្ខុនោះ​តបថា នែនាង ប្រពៃហើយៗ ក៏ទទួល​យក​ចង្ហាន់​ទាំងអស់។ កាលបើវេលាជិត (ថ្ងៃត្រង់ហើយ) ភិក្ខុនីនោះក៏​មិនអាច​នឹង​ដើរទៅបិណ្ឌបាត​បានឡើយ ក៏ដាច់ចង្ហាន់។ លុះគ្រាខាងក្រោយមក ភិក្ខុនីនោះ​ទៅបិណ្ឌបាត​ក្នុងក្រុងសាវត្ថី អស់​ថ្ងៃជាគំរប់​ពីរដងផង។បេ។ អស់ថ្ងៃ​ជាគំរប់​បីដងផង ក្នុងវេលា​ដែលត្រឡប់​មកវិញ ក៏បាន​ឃើញ​ភិក្ខុនោះទៀត ហើយបាននិយាយ​ពាក្យនេះថា បពិត្រលោកម្ចាស់ សូមលោកម្ចាស់​ទទួល​យក​ចង្ហាន់សិន។ ភិក្ខុនោះតបថា នែនាង ប្រពៃហើយៗ ក៏ទទួល​យកចង្ហាន់​ទាំងអស់។ កាលបើ​វេលា​ជិត(ថ្ងៃត្រង់ហើយ) ភិក្ខុនីនោះក៏​មិនអាច​នឹង​ដើរទៅបិណ្ឌបាត​បានឡើយ ក៏ដាច់ចង្ហាន់។ លំដាប់​នោះ លុះដល់​ថ្ងៃទី៤ ភិក្ខុនីនោះ​ក៏ធេងធោង​ដើរទៅតាមច្រក។ មានសេដ្ឋីគហបតីម្នាក់ កាល​បររថ​មកដល់ផ្លូវ​ប្រសព្វគ្នា ក៏បាននិយាយ​ពាក្យនេះ​នឹងភិក្ខុនី​នោះថា បពិត្រលោកម្ចាស់ លោកចូរ​ចៀស​ចេញ។ ភិក្ខុនីនោះ​កាលចៀសចេញទៅ ក៏ដួល​ជិតកន្លែង​នោះឯង។ សេដ្ឋី​គហបតី​ក៏បាន​ញុំាង​ភិក្ខុនីនោះ​ឲ្យ​អត់ទោសថា បពិត្រលោកម្ចាស់ សូមលោកមេត្តាអត់ទោស (ដ្បិត) លោកម្ចាស់​ ខ្ញុំបាន​ធ្វើឲ្យដួល​ហើយ។ ភិក្ខុនីនោះតបថា នែគហបតី ខ្លួនអាត្មា អ្នកឯងនឹង​បានធ្វើ​ឲ្យដួលក៏ទេ ខ្លួន​អាត្មា​ជាស្រីមានកំលាំង​អន់ស្រាប់ទេតើ។ សេដ្ឋី​គហបតីសួរថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់ ព្រោះហេតុ​អ្វី​បានជាលោក​មានកំលាំង​អន់ថយ។ ខណៈនោះ ភិក្ខុនីនោះ ក៏បានប្រាប់​សេចក្តីនុ៎ះ​ដល់​សេដ្ឋី​គហបតី (ដោយសព្វគ្រប់)។ សេដ្ឋីគហបតី​ក៏បាន​នាំយកភិក្ខុនីនោះទៅ​ឯផ្ទះ​ឲ្យឆាន់​ចង្ហាន់ រួចហើយ​ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា លោកម្ចាស់ទាំងឡាយមិនគួរ​នឹង​ទទួល​អាមិសៈ​អំពីដៃ​ភិក្ខុនីសោះ ដ្បិត​មាតុគ្រាម​តែងបានលាភ​ដោយកម្រ។ កាលដែល​សេដ្ឋីគហបតី​ពោល​ទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយក៏​បានឮច្បាស់ ពួកភិក្ខុណា​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច។បេ។ ភិក្ខុទាំងនោះ​ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ភិក្ខុ​មិនគួរនឹង​ទទួលយក​អាមិសៈ​អំពីដៃ​ភិក្ខុនីសោះ។បេ។ ព្រះដ៏មានព្រះភាគ​ទ្រង់​ត្រាស់​សួរថា ម្នាលភិក្ខុ ឮថាអ្នក​ឯង​ទទួលយក​អាមិសៈ​អំពីដៃ​ភិក្ខុនី ពិតមែនឬ។ ភិក្ខុនោះក្រាបទូលថា សូម​ទ្រង់​មេត្តាប្រោស ពិតមែន។ ព្រះ​ដ៏មានព្រះភាគ​ទ្រង់​ត្រាស់សួរថា នែភិក្ខុ ភិក្ខុនីនោះ​ត្រូវជាញាតិ​របស់អ្នក​ដែរ ឬមិនត្រូវជាញាតិទេ។ ភិក្ខុនោះ​ក្រាបទូលថា សូមទ្រង់​មេត្តាប្រោស ភិក្ខុនីនោះ​មិនត្រូវជាញាតិ​ទេ។ ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់​ត្រាស់ថា នែមោឃបុរស បុគ្គល​ដែល​មិនមែន​ជាញាតិ តែង​មិនដឹង​នូវអំពើ​សមគួរ ឬមិនសមគួរ​ អំពើល្អិតល្អ ឬ​មិនល្អិតល្អ​របស់ស្រីដែល​មិនមែន​ជាញាតិ​ឡើយ នែមោឃបុរស អ្នកឯង​មិនគួរ​នឹង​​ទទួលយក​អាមិសៈ​អំពីដៃ​ភិក្ខុនីដែល​មិនមែន​ជាញាតិ​ទេ នែមោឃបុរស អំពើនេះ​មិនមែន​នាំពួក​​ជន​ដែលមិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ឲ្យ​ជ្រះថ្លាឡើង ឬនាំពួកជន​ដែលជ្រះថ្លាហើយ ឲ្យកាន់​តែជ្រះថ្លា​ឡើងទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ អ្នកទាំងឡាយ​គប្បីសំដែង​ឡើងនូវសិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា

ភិក្ខុណាមួយ​ទទួលយក​ខាទនីយៈ ឬភោជនីយៈដោយដៃ​របស់ខ្លួន អំពីដៃ​ភិក្ខុនីដែលមិនមែន​ជាញាតិ ដែលចូល​ទៅកាន់​ចន្លោះ​ផ្ទះ ហើយទំពាស៊ីក្តី បរិភោគក្តី ភិក្ខុនោះ​ត្រូវសំដែង​អាបត្តិ​បាដិទេសនីយៈ​ថា ម្នាលអាវុសោ ខ្ញុំ​ត្រូវ​អាបត្តិបាដិទេសនីយៈ ដែលព្រះដ៏មានព្រះភាគ​ទ្រង់​តិះដៀលហើយ ​មិនជាទីសប្បាយ ឥឡូវ​ខ្ញុំ​សូម​សំដែង​អាបត្តិនោះចេញ។

[៤០០] ពាក្យថា ភិក្ខុណាមួយ មានសេចក្តី​ដូចគ្នាក្នុង​សិក្ខាបទ​ទី១នៃ​បារាជិកកណ្ឌ។ ភិក្ខុនី​ដែល​មិនបានជាប់ទាក់ទង​គ្នា​អំពី​ចំណែក​ខាងមាតា ឬបិតា​ដរាបតាំង​ពីគូនៃ​ជីដូនជីតាទី៧ ហៅថា​មិនមែន​ជាញាតិ។ ស្រីដែលបាន​ឧបសម្បទា​ក្នុងសំណាក់​សង្ឃទាំងពីរ​ពួក ហៅថា ភិក្ខុនី។ ច្រក​រហូត(ក្តី) ច្រកទាល់(ក្តី) ទីប្រជុំផ្លូវមានជ្រុង៤ ឬមានជ្រុង​៣(ក្តី) ផ្ទះរបស់ត្រកូល(ក្តី) ហៅថា​ចន្លោះ​ផ្ទះ។ ដែលហៅថា ខាទនីយៈ គឺលើកលែង​ភោជន​ទាំង៥ និងរបស់ដែល​ជាយាមកាលិក សត្តាហកាលិក យាវជីវិកចេញ ក្រៅពីនោះហៅថា ខាទនីយៈទាំងអស់។ ដែលហៅថា ភោជនីយៈ​នោះ គឺភោជនមាន​៥យ៉ាង បានដល់​បាយ១ នំកុម្មាស១ សដូវ១ ត្រី១ សាច់១។ ភិក្ខុទទួល​យក​ខាទនីយៈ ឬភោជនីយៈ ដោយបំណងថា អាត្មាអញ​នឹង​ទំពាស៊ី នឹងបរិភោគ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ ភិក្ខុត្រូវ​អាបត្តិបាដិទេសនីយៈគ្រប់ៗ​វារៈដែល​លេបចូលទៅ។ ភិក្ខុនី​មិនមែនជាញាតិ ភិក្ខុដឹង​ច្បាស់​ថា​មិនមែន​ជាញាតិ ហើយទទួល​យកខាទនីយ ឬភោជនីយៈ​ដោយដៃរបស់ខ្លួន អំពីដៃ​ភិក្ខុនី​ដែល​ចូល​ទៅកាន់​ចន្លោះផ្លូវ យកមកទំពាស៊ីក្តី បរិភោគក្តី ត្រូវអាបត្តិបាដិទេសនីយៈ។ ភិក្ខុ​មានសេចក្តី​សង្ស័យ​នឹងភិក្ខុនី​ដែលមិនមែនជាញាតិ ហើយទទួល​យកខាទនីយៈ ឬភោជនីយៈ​ដោយដៃ​របស់​ខ្លួន អំពីដៃ​ភិក្ខុនី​ដែលចូល​ទៅកាន់​ចន្លោះផ្ទះ យកមកទំពាស៊ីក្តី បរិភោគក្តី ត្រូវអាបត្តិ​បាដិទេសនីយៈ។ ភិក្ខុនី​មិនមែន​ជាញាតិ ភិក្ខុសំគាល់​ថាជាញាតិ ហើយទទួល​យកខាទនីយៈ ឬភោជនីយៈ​ដោយដៃ​របស់​ខ្លួនអំពីដៃ​ភិក្ខុនី​ដែលចូល​ទៅកាន់​ចន្លោះផ្ទះ យកមកទំពាស៊ីក្តី បរិភោគក្តី ត្រូវអាបត្តិ​បាដិទេសនីយៈ។ ភិក្ខុទទួលយក​របស់​ដែលជាយាមកាលិក សត្តាហកាលិក និង​របស់​ដែលជាយាវជីវិក​ ដើម្បី​ជាអាហារ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ ភិក្ខុត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​គ្រប់ៗវារៈ​ដែល​លេបចូលទៅ។ ភិក្ខុទទួល​យកខាទនីយៈ ឬភោជនីយៈ​អំពីដៃ​ភិក្ខុនី​ដែលបាន​ឧបសម្បទាក្នុង​សំណាក់​សង្ឃតែម្ខាង ដោយបំណងថា អាត្មាអញ​នឹងទំពាស៊ី នឹងបរិភោគ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ ភិក្ខុ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​គ្រប់ៗវារៈ​ដែលលេបចូលទៅ។ ភិក្ខុនី​ជាញាតិ ភិក្ខុសំគាល់​ថាមិនមែនជាញាតិ ត្រូវ​អាបត្តិ​ទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​ជាញាតិ ភិក្ខុមានសេចក្តី​សង្ស័យ ត្រូវ​អាបត្តិ​ទុក្កដ។ ភិក្ខុនី​ជាញាតិ ភិក្ខុសំគាល់​ថាជាញាតិ មិនត្រូវ​អាបត្តិឡើយ។

[៤០១] វារៈដែលមិនត្រូវអាបត្តិ (ក្នុងសិក្ខាបទនេះមាន១១យ៉ាង) គឺភិក្ខុនីជាញាតិ១ ភិក្ខុនី​មិនមែន​ជាញាតិ​ឲ្យគេឲ្យនូវ​ខាទនីយៈ និងភោជនីយៈមិនបាន​ឲ្យដោយ​ខ្លួនឯង១ ភិក្ខុនី​មិនមែន​ជាញាតិ បានដាក់ចុះនូវ​ខាទនីយៈ​និងភោជនីយៈ​ហើយឲ្យ១ ភិក្ខុនីមិនមែន​ជាញាតិ បានឲ្យ​នូវ​ខាទនីយៈ​និងភោជនីយៈ​​ក្នុងលំនៅ​របស់ភិក្ខុនី​ខាងក្នុងអារាម១ ភិក្ខុនី​មិនមែន​ជាញាតិ​ បានឲ្យ​នូវ​ខាទនីយៈ​និងភោជនីយៈក្នុងដំណេក​របស់​តិរ្ថិយ១ ភិក្ខុនី​មិនមែន​ជាញាតិ​ បាននាំយក​ខាទនីយៈ​និងភោជនីយៈ​អំពី​ស្រុក ហើយឲ្យក្នុង​វេលា​ដែលត្រឡប់​មកវិញ១ ភិក្ខុនី​បាននាំ​យក​របស់ដែល​ជាយាមកាលិក សត្តាហកាលិក និងរបស់​ដែល​ជាយាវជីវិក ឲ្យដោយ​ពាក្យថា កាលបើ​ហេតុមាន សូមលោកម្ចាស់​និមន្ត​ឆាន់ចុះ១ ភិក្ខុទទួលយក​ខាទនីយៈ និងភោជនីយៈ​អំពីដៃ​របស់​សិក្ខមានា១ ភិក្ខុទទួលយក​ខាទនីយៈ​និងភោជនីយៈអំពី​ដៃ​សាមណេរី១ ភិក្ខុឆ្កួត១ ភិក្ខុដើមបញ្ញត្តិ១។

​